غدد درون ریز و متابولیسم ایران
سال:1385 | دوره:8 | شماره:2 (مسلسل 30) |تعداد مقالات:13

مقدمه: تهوع و استفراغ یک یافته نسبتا شایع در هفته های اول حاملگی می باشد. در صورتی که این پدیده با شدت و مدت بیشتری بروز کند اصطلاح هیپرامیسی گراویدارم به آن اطلاق می گردد. این بیماران اغلب در هفته های 10-4 حاملگی دچار استفراغ های شدید و طولانی می شوند و با کاهش وزن بیش از 5%، کتونوری و اختلال آنزیم های کبدی مراجعه می کنند. ارتباط هیپرامسیس گراویداروم و اختلال در آزمون های تیروئید را به b-hCG ارتباط می دهند. دیده شده که با افزایش بیشتر b-hCG، شیوع اختلال های تیروئیدی و استفراغ شدیدتر خواهد بود. هیپرتیروئیدی در هیپرامسیس گراویداروم موقت است، معمولا در 20-18 هفتگی از بین می رود و اغلب موارد نیاز به درمان آنتی تیروئیدی نمی باشد. اما در مواردی که بیماری تا هفته 20-18 حاملگی طول بکشد و علایم تیروتوکسیکوز وجود داشته باشد، تجویز داروهای ضد تیروئید را باید مد نظر قرار داد. هدف از این مطالعه تعیین میزان بروز اختلال عملکرد تیروئید در بیماران با هیپرامسیس گراویداروم و تعیین شدت پرکاری تیروئید ارتباط آن با b-hCG و سرانجام بیماران با اختلال عملکرد تیروئید بود.مواد و روش ها: 135 زن حامله با هیپرامسیس گراویداروم که در بیمارستان های زنان و زایمان بستری شده بودند، انتخاب شدند. از این عده 103 نفر که سابقه مصرف داروهای تیروئیدی یا سابقه بیماری خاص نداشتند، انتخاب شدند و آزمایش های سدیم، پتاسیم، کتون ادرار، آزمون های عملکرد کبد، آزمون های تیروئیدی و b-hCG با دقت به عمل آمد.یافته ها: 35 نفر از افراد FT4I بالاتر از حد طبیعی داشتند. میانگین FT4I در این گروه از 0.54±4.74 بود، در صورتی که در 68 نفر باقیمانده 0.39±2.9 بود (p<0.0001). میانگین b-hCG درگروه اول 59406±14899mU/mL و در گروه دوم 6750±3476mU/mL بود (p<0.0001). در میان زنانی که اختلال عملکرد تیروئید داشتند، 5 نفر به دلیل پرکاری شدید تیروئید تحت درمان با PTU قرار گرفتند و در بقیه درمان عادی هیپرامسیس گراویداروم انجام شد و چهارهفته بعد آزمون عملکرد تیروئید تکرار گردید که آزمون های تیروئید در 11 نفر از آنان بعد از چهارهفته طبیعی شد اما در 22 نفر آزمون ها هنوز غیرطبیعی باقی مانده بود. برای این افراد PTU شروع و Anti-TPO درخواست شد. در 3 نفر از آنان Anti-TPO مثبت بود. آزمون های ماهانه ی تیروئید درخواست و براساس آن دوز PTU تعدیل شد. میانگین مدت درمان با PTU در گروه با Anti-TPO منفی، 2.76 ماه و میانگین دوز دارو در این عده 20±60 میلی گرم در روز بود. این میزان در گروه با Anti-TPO مثبت، میانگین دوز دارو 57±170 میلی گرم در روز و میانگین مدت درمان 5.33 ماه در زمان حاملگی بود. یک ماه بعد از زایمان آزمون های عملکرد تیروئید انجام شد. در سه نفر از افرادی که Anti-TPO مثبت داشتند، PTU ادامه یافت و درگروه با Anti-TPO منفی که در زمان حاملگی PTU قطع شده بود، آزمون های تیروئید کاملا طبیعی بود.نتیجه گیری: بروز اختلال عملکرد تیروئید در هیپرامسیس گراویداروم در این مطالعه حدودا 35% بود که 20% از آنان نیاز به درمان آنتی تیروئید با دوز کم و مدت زمان کوتاه داشتند و بهبود در علایم بالینی و اضافه وزن به وضوح در آنان مشاهده شد. در این مطالعه درصد نوزادان دختر در هیپرامسیس گراویداروم بالاتر بود که این نتیجه با نتایج به دست آمده از مطالعه های دیگر هم خوانی داشت.

مقدمه: در سال های گذشته موارد متعددی از بروز تداخل در اندازه گیری هورمون های تیروئیدی با استفاده از روش های ایمونوارسی گزارش شده است. هدف از مطالعه حاضر، بررسی بروز تداخل در اندازه گیری سطح تام هورمون T3 به وسیله یکی از کیت های تشخیصی متداول اندازه گیری آن (کیت ایزوتوپ از مجارستان) است.مواد و روش ها: در این مطالعه 3471 بیمار ارجاع شده توسط متخصصان غدد از نظر سطوح سرمی تام هورمون های T3 و T4 و TSH مورد بررسی قرار گرفتند. اندازه گیری T3 به روش ایمونواسی رقابتی فاز جامد و با استفاده از آنتی ژن نشاندار شده با I125 و کیت T3-RIA ایزوتوپ (کمپانی ایزوتوپ، بوداپست، مجارستان) انجام شد. در صورتی که سطح T3 با توجه به دیگر هورمون های تیروئیدی و به تشخیص پزشک معالج با تابلوی بالینی بیمار سازگار نبود و یا مقدار به دست آمده برای T3 به نحو فاحشی از مقادیر طبیعی انحراف داشت (بالاتر از 780 نانوگرم در دسی لیتر) احتمال وقوع تداخل مطرح می شد. در مورد این بیماران، اندازه گیری مجدد T3 تام با یک کیت T3-RIA دیگر (کیت ایمونوتک، مارسی، فرانسه) انجام می شد.یافته ها: از 3471 بیمار شرکت کننده، در 40 بیمار (36 زن و 4 مرد) با میانگین و (انحراف معیار) سنی 38.8 (و 15.0) سال، سطح تام T3 با تابلوی بالینی بیمار سازگار نبود و / یا مقدار به دست آمده برای آن، بالاتر از 780 نانوگرم در دسی لیتر بود. میانگین (و انحراف معیار) T4 تام در این گرون 9.0 (و 2.0) میکروگرم در دسی لیتر و برای TSH 1.79 (و 1.47) میکرو واحد در میلی لیتر بود. در تمامی این 40 بیمار، سطح T3 تام اندازه گیری شده با کیت دوم (با میانگین و انحراف معیار 132.1 و 31.0 نانوگرم در دسی لیتر) در محدوده طبیعی بود و با وضعیت بالینی بیمار سازگاری داشت. نتایج به دست آمده به وضوح نشان دهنده وقوع تداخل مثبت در بعضی از اندازه گیری های انجام شده با کیت T3-RIA ایزوتوپ است.نتیجه گیری: با توجه به بروز بالای بیماری های تیروئیدی در جامعه ما و تاثیر عمیق نتایج بررسی عملکرد تیروئید بر تصمیم بالینی پزشکان، نتیجه این مطالعه یک بار دیگر اهمیت توجه به امکان تداخل در اندازه گیری هورمون های تیروئیدی توسط کیت های متداول را مورد تاکید قرار می دهد.

مقدمه: این پژوهش به منظور تعیین اثرات رژیم غذایی کاهنده فشارخون DASH بر اجزای تشکیل دهنده سندرم متابولیک انجام شده است.مواد و روش ها: یک مطالعه کارازمایی بالینی تصادفی کنترل شده روی 116 بیمار مبتلا به سندرم متابولیک انجام شد. سه رژیم غذایی به مدت 6 ماه تجویز شدند: رژیم غذایی کنترل، رژیم غذایی کاهش وزن با تاکید بر انتخاب های غذایی سالم، رژیم غذایی DASH همراه با کاهش انرژی دریافتی و افزایش دریافت میوه و سبزی، لبنیات کم چربی، دانه های کامل، و کاهش دریافت چربی های اشباع، چربی تام، کلسترول، و محدودیت سدیم تا حداکثر 2400 میلی گرم در روز. متغیرهای وابسته شامل اجزای سندرم متابولیک بودند.یافته ها: رژیم غذایی DASH نسبت به رژیم غذایی کنترل به ترتیب در مردان و زنان منجر به افزایش HDL (7 و 10 میلی گرم در دسی لیتر)، کاهش تری گلیسرید (18- و 14- میلی گرم در دسی لیتر)، فشارخون سیستولیک (12- و 11- میلی متر جیوه)، فشارخون دیاستولیک (6- و 7- میلی متر جیوه)، وزن (16- و 14- کیلوگرم)، فشارخون ناشتا (15- و 8- میلی گرم در دسی لیتر) گردید (p<0.001). کاهش خالص در تری گلیسرید (17- و 18- میلی گرم در دسی لیتر)، فشارخون سیستولیک (11- و 11- میلی متر جیوه)، فشارخون دیاستولیک (5- و 6- میلی متر جیوه)، قند خون ناشتا (4- و 6- میلی گرم در دسی لیتر)، وزن (16- و 15- کیلوگرم) و افزایش در HDL (5 و 10 میلی گرم در دسی لیتر) میان مردان و زنان در گروه غذایی DASH بیشتر بود (در همه موارد p<0.05). رژیم غذایی کاهش وزن در مردان و زنان به ترتیب منجر به تغییر معنی دار در TG (13- و 10- میلی گرم در دسی لیتر)، فشارخون سیستولیک (6- و 6- میلی متر جیوه) و وزن (13- و 12- کیلوگرم) شد (در همه موارد p<0.05).نتیجه گیری: رژیم غذایی DASH احتمالا می تواند بیشتر خطرات متابولیک را در مردان و زنان مبتلا به سندرم متابولیک کاهش دهد. مکانیسم های مربوط به این موضوع نیاز به مطالعه های بیشتر دارند.

مقدمه: از آنجا که سندرم متابولیک در جامعه ایرانی شیوع بالایی دارد متغیرهای مختلف در ابتلا به آن نقش دارند، در این مطالعه وابستگی عوامل مرتبط با سندرم متابولیک به یکدیگر و نقش دیس لیپیدمی در جمعیت تهرانی با استفاده از روش تحلیل عاملی بررسی شد.مواد و روش ها: 8990 نفر از افراد بالای 18 سال، در طرح قند و لیپید تهران، جهت این بررسی انتخاب شدند. ابتدا میزان شیوع سندرم متابولیک با استفاده از متغیرهای تن سنجی، فشارخون، قند و چربی خون، بررسی و سپس تحلیل عاملی در 3956 مرد و 5034 زن، قبل و بعد از حذف افراد مبتلا به دیابت و پرفشاری خون، انجام شد.یافته ها: سندرم متابولیک طبق معیار ATPIII در 26.6% مردان و 36.3% زنان مشاهده شد. فراوان ترین یافته در این افراد پایین بودن HDL-C بود. پس از تحلیل عاملی، هشت متغیر تن سنجی و متابولیکی به چهار عامل مجزا تبدیل شدند. واریانس بیان شده توسط این عوامل، در مجموع 83.3% از تغییرات را در بر گرفت. چاقی به عنوان اولین عامل، و پرفشاری خون و هیپوگلیسمی به عنوان عوامل دوم و سوم موثر در تغییر شناخته شد. دیس لیپیدمی در همه موارد به عنوان عامل چهارم درنظر گرفته شد که عوامل  دخیل در آن با چاقی پیوستگی بالایی نشان می دهند.نتیجه گیری: یافته های این مطالعه نشان دهنده آن است که سندرم متابولیک شامل مجموعه ای از چند عامل مستقل (دیس لیپیدمی، چاقی، پرفشاری و هایپرگلیسمی) می باشد و دیس لیپیدمی و چاقی در ایران از مهم ترین این عوامل هستند.

مقدمه: چاقی شکمی (مرکزی) از پیامدهای ناشی از تغییر در رفتارها و شیوه زندگی است. این مطالعه با هدف تعیین الگوی شیوع چاقی شکمی و برخی عوامل مرتبط در جمعیت شهری 20 تا 70 ساله استان مازندران انجام شد.مواد و روش ها: این پژوهش به روش مقطعی و مبتنی بر جمعیت بود و با نمونه ای از 3600 نفر از طریق نمونه گیری تصادفی خوشه ای در جمعیت شهری استان مازندران در سال 1383 انجام شد. اندازه های تن سنجی (قد، وزن، دور کمر، و دور باسن) به روش استاندارد به دست آمد و با مصاحبه از طریق پرسشنامه، اطلاعات در مورد سن، جنس، سطح سواد، شغل، وضعیت تاهل، سن ازدواج، سابقه چاقی والدین، تحرک فیزیکی از نظر شغلی، تحرک فیزیکی در اوقات فراغت و تعداد ساعت های ورزش در هفته و سابقه حاملگی ها و زایمان در زنان گرداوری شد. در ارزیابی چاقی شکمی به روش استاندارد پیشنهادی WHO براساس اندازه دورکمر تعیین شد. تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از مدل رگرسیونی لجستیک انجام و نسبت شانس تطبیق شده سنی خطر چاقی مرکزی محاسبه شد.یافته ها: میانگین (± انحراف معیار) سن مردان و زنان مورد مطالعه به ترتیب 14.3±38.5 سال و 13.0±37.5 سال بود. میانگین (± انحراف معیار) دور کمر در مردان 11.5±89.3 Cm و در زنان 13.6±87.8 Cm بود. شیوع چاقی مرکزی در مردان 10.6% و در زنان 46.2% بود. الگوی توزیع چاقی مرکزی در گروه های مختلف سنی تفاوت معنی داری در هر دو جنس وجود داشت. نتایج مدل رگرسیونی نشان داد که نسبت شانس تطبیق شده سنی برای چاقی شکمی در زنان تقریبا 8.47 برابر مردان بود (با فاصله اطمینان 95%: 10.21-7.05). نسبت شانس تطبیق شده با افزایش سطح سواد به طور معنی داری تمایل به کاهش نشان داد (p<0.0001) به طوری که در افراد دارای لیسانس و بالاتر نسبت شانس برابر 0.20 (با فاصله اطمینان 95%: 0.28-0.14) بود. شانس تطبیق شده خطر چاقی مرکزی در افراد با والدین چاق، 1.75 برابر (با فاصله اطمینان 95%: 20.5-1.50) و با تحرک فیزیکی شغلی سخت برابر 0.39 (با فاصله اطمینان 95%: 0.63-0.24) بود و با تحرک فیزیکی خیلی زیاد در اوقات فراغت نسبت شانس تمایل به کاهش داشت (OR=0.84 با فاصله اطمینان 95%: 1.21-0.58). شانس خطر چاقی مرکزی با افزایش سن ازدواج به طور معنی داری کاهش یافت و در زنان با افزایش زایمان ها به طور معنی داری افزایش نشان داد، به طوری که برای 5 زایمان یا بیشتر نسبت شانس تطبیق شده 3.30 (با فاصله اطمینان 95%: 5.17-2.11) برابر افزایش داشت.نتیجه گیری: نتایج دلالت بر افزایش آشکار شیوع چاقی شکمی در جمعیت شهری بزرگسال دارد. خطر شیوع آن در زنان به مراتب بیشتر از مردان می باشد. سطح سواد، تحرک شغلی سخت، تحرک فیزیکی در اوقات فراغت، تعداد ساعت های ورزش در هفته و سن ازدواج با شیوع چاقی شکمی رابطه معکوس دارند. بنابراین، برای تامین سلامت جمعیت بالای 20 سال و جلوگیری از بروز بیماری مرتبط با چاقی، برنامه های مداخله ای در کنترل رفتارهای تغذیه ای و مقابله با تغییر در الگوی شیوه زندگی شهری لازم است.

مقدمه: افزایش شهرنشینی و صنعتی شدن در اغلب کشورها همراه با تغییرات رفتاری و تغذیه ای به سمت تغذیه با میزان بالای چربی و انرژی درکنار کم تحرکی، باعث اپیدمی چاقی در دنیا شده است. مطالعه حاضر جهت بررسی این مشکل در دانشجویان پزشکی به عنوان پزشکان آینده به اجرا درآمده است.مواد و روش ها: در یک مطالعه مقطعی، همه 282 دانشجوی پزشکی دختر دانشگاه علوم پزشکی گیلان در نیمه اول سال 1382 تحت مطالعه قرار گرفتند. گرداوری داده ها با استفاده از پرسشنامه ای حاوی اطلاعات دموگرافیک، رفتارهای تغذیه ای، میزان فعالیت فیزیکی و شاخص های تن سنجی قد، وزن، دور کمر و دور باسن ثبت شد. در این مطالعه افزایش اضافه وزن براساس نمایه توده بدن بالاتر یا مساوی 25 و چاقی براساس نمایه توده بدن بالاتر از 30 تعریف شد. چاقی تنه ای براساس دوشاخص دور کمر بالاتر از 80 سانتی متر و نسبت دورکمر به باسن بالاتر از 0.8 درنظر گرفته شد.یافته ها: در این مطالعه 23 دانشجو (8.1%) کم وزن، 78.7% دارای وزن طبیعی، 36 نفر دارای اضافه وزن (12.7%) و 1 نفر (0.4%) چاق بودند. براساس میزان دور کمر، 29 نفر (10.2%) دانشجویان دارای چاقی بالاتنه و براساس دور کمر به باسن 42 نفر (14.8%) دارای چاقی شکمی بودند. پس از آنالیز کوواریانس تنها متغیر موثر بر نمایه توده بدن، سابقه چاقی در دوره کودکی (p=0.2) و سابقه چاقی دوره نوجوانی و دبیرستان (p<0.001) بود. حدود نیمی از دانشجویان دید درستی از وزن مطلوب خود نداشتند.نتیجه گیری: نتایج به دست آمده از مطالعه حاضر، نشان دهنده هم زمانی مشکل کم وزنی و افزایش اضافه وزن در دانشجویان از یک طرف و عدم اطلاع از وزن مطلوب از طرف دیگر بوده، لزوم آموزش هر چه بیشتر دانشجویان را در رابطه با مشکلات تغذیه ای خاطر نشان می سازد.

مقدمه: چاقی مهم ترین مشکل تغذیه ای- بهداشتی نوجوانان در کشورهای توسعه یافته است. در کشورهای در حال توسعه نیز به دلیل توسعه شهرنشینی، تغییر در شیوه زندگی و مدرنیزه شدن، روند روبه افزایش آن زنگ خطر مشکلات بهداشتی عنوان می شود. چاقی دوره نوجوانی خطر ابتلا به بیماری های مزمن را در بزرگسالی افزایش داده و سبب مرگ ومیر زودرس از این بیماری می شود. لذا، مطالعه حاضر با هدف تعیین الگوی توزیع چربی بدن و ارتباط آن با نمایه توده بدن در گروهی از دختران دانش آموز 17-14 ساله شهر لاهیجان در سال 80-1379 انجام شد.مواد و روش ها: در این بررسی مقطعی- تحلیلی، 400 دختر دبیرستانی با روش نمونه گیری طبقه ای و به طور تصادفی انتخاب شدند. اندازه گیری های تن سنجی (وزن، قد، دور کمر و دور باسن) انجام و نمایه توده بدن و دور کمر به دور باسن محاسبه شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار آماری SPSS و آزمون های همبستگی پیرسون و آنالیز واریانس یک طرفه استفاده شد.یافته ها: 14.8% دختران دارای اضافه وزن و 5.3% آنان چاق بودند. براساس شاخص دور کمر به دور باسن، 21.5% کل نمونه های مورد بررسی و 66.7% دختران چاق، چاقی شکمی هستند. همبستگی مثبت و معنی داری بین نمایه توده بدن و دور کمر به دور باسن مشاهده شد (r=0.35, p<0.0001).نتیجه گیری: نتایج بررسی حاضر نشان می دهد که در دختران نوجوان چاق، چربی بیشتر درنواحی مرکزی بدن ذخیره می شود. از آنجا که چاقی شکمی عامل خطر نواع بیماری ها از جمله بیماری های قلبی- عروقی، فشارخون بالا، دیابت نوع دو و مرگ ومیر زودرس می باشد، لزوم پایش و ارایه خدمات تغذیه ای و ورزشی برای این گروه سنی به صورت فردی و گروهی توصیه می گردد.

مقدمه: دیابت قند شایع ترین بیماری غدد درون ریز است. اخیرا بیماران دیابتی را به افزایش دریافت فیبر غذایی تشویق می کنند، هدف از این مطالعه بررسی تاثیر مصرف سبوس برنج بر فراسنج های قندی ولیپیدی بیماران دیابتی نوع دو بود.مواد و روش ها: این مطالعه کارآزمایی بالینی دوسوکور بود که بر روی 60 بیمار، غیرسیگاری 65-30 ساله که فاقد بیماری قلبی، کبدی و کلیوی بودند و فشارخون بالا نداشتند، انجام شد. بیماران به طور تصادفی در 2 گروه مداخله و شاهد قرار گرفتند که گروه مداخله 10 گرم سبوس برنج در 2 وعده (صبح و قبل از خواب) و گروه کنترل به همان ترتیب دارونما دریافت کردند. به بیماران توصیه شد درمدت مطالعه فعالیت و رژیم غذایی خود را تغییر ندهند و یادآمد غذایی قبل، حین و بعد مداخله آن ها کنترل شد. قند خون و لیپیدهای پلاسمای بیماران قبل و بعد مطالعه با آزمون تی و با استفاده از نرم افزار SPSS و Food processor تجزیه و تحلیل شد.نتایج: قند خون ناشتای بیماران گروه مداخله از 69±177 به 45±142.6 میلی گرم در دسی لیتر رسید که کاهش آماری معنی داری را نشان داد  (p<0.001). میزان تری گلیسرید کاهش و سطح HDL افزایش آماری معنی داری را نشان دادند (p<0.001) و ((p<0.01 سطح LDL و کلسترول هم کاهش داشت ولی از نظر آماری معنی دار نبود.نتیجه گیری: سبوس برنج کاهش معنی داری در قند خون و تری گلیسرید و افزایش معنی داری در HDL ایجاد می کند.

مقدمه: شیوع اختلال عملکرد جنسی در مبتلایان به دیابت در مقایسه با جمعیت عادی بالاتر و رضایت مندی زناشویی نامناسب تر گزارش شده است. با این وجود، همبستگی بین اختلال های عملکرد جنسی و نارضایتی زناشویی در بیماران دیابتی مورد سوال است. مطالعه حاضر با هدف بررسی ارتباط همبستگی بین اختلال عملکرد جنسی و نارضایتی زناشویی در مبتلایان به دیابت انجام شد.مواد و روش ها: مطالعه حاضر به صورت مقعطی است که طی آن 100 بیمار مبتلا به دیابت در سال 1384 از درمانگاه فوق تخصصی غدد انتخاب شدند. رضایت مندی زناشویی با استفاده از پرسشنامه گریمس (GRIMS) بررسی شد. کاهش میل جنسی و اختلال عملکرد جنسی مرحله تحریکی (در مردان نعوظ و در زنان لوبریکاسیون واژن) در نمونه ها با استفاده از پرسشنامه (Laumann) بررسی شد. رضایت مندی زناشویی بیماران با میل جنسی طبیعی و کاهش یافته، و اختلال عملکرد جنسی مرحله تحریکی مقایسه شد.یافته ها: ناتوانی عملکرد جنسی مرحله تحریکی و کاهش میل جنسی به ترتیب در 76 نفر (76%) و 32 نفر (32%) گزارش شد. رضایت مندی زناشویی در افراد دچار و فاقد ناتوانی عملکرد جنسی و هم چنین کاهش میل جنسی به میزان معنی داری کمتر بود (p<0.05).نتیجه گیری: طبق نتایج مطالعه حاضر، وضعیت رضایت مندی زناشویی در مبتلایان به دیابت که دچار اختلال عملکرد جنسی می باشند، نامناسب تر از دیگر بیماران مبتلا به دیابت است بنابراین حداکثر توجه به روابط زناشویی مبتلایان به دیابت باید به مبتلایان به اختلال های عملکرد جنسی معطوف گردد.

مقدمه: آدنومای هیپوفیز از شایع ترین تومورهای مغز می باشد، و دیابت بی مزه (DI) از شایع ترین عوارض جراحی این تومورهاست. مطالعه حاضر با تعیین فراوانی نسبی DI به دنبال جراحی های آدنومای هیپوفیز، بررسی ارتباط همبستگی بین ابتلا به DI و برخی متغیرها ونیز بررسی سیر (زمان و طول مدت) ابتلا به DI در بیماران صورت گرفت.مواد و روش ها: این مطالعه بین سال های 80-1370 در بیمارستان بقیه اله تهران و به صورت آینده نگر انجام شد. 50 بیمار غیرمبتلا به دیابت بی مزه به دلیل ابتلا به آدنوم هیپوفیز تحت ترانس اسفنوئیدال (35 نفر) و ترانس کرانیال (15 نفر) قرار گرفتند. ابتلا به DI، زمان آغاز DI، طول مدت ابتلا به DI و نیاز به Minirin در بیماران ثبت شد. DI بر حسب طول مدت، به انواع DI Immediate (کمتر از 10 روز) و Delayed DI (بیشتر از 10 روز) تقسیم شد.یافته ها: 15 نفر از بیماران (30%) پس از جراحی دچار DI شدند. از 15 مورد DI، 10 مورد (67%)DI   Immediateو 5 مورد (33%) Delayed DI بود. زمان ابتلا به DI در 5 نفر (33.3%) روز عمل، در 7 نفر (46.6%) یک روز پس از عمل، و در 1 نفر (6.6%) هفت روز پس از عمل بود. ارتباط معنی داری بین ابتلا به DI و گروه های سنی، جنس و روش جراحی وجود نداشت. ابتلا به Delayed DI به دنبال جراحی ترانس کرانیال (26.6%) بیشتر از جراحی ترانس اسفنوئید (2.8%) مشاهده شد (p=0.024). از بین مبتلایان به DI، 5 نفر (33%) نیاز به Minirin نداشتند، 5 نفر (33%) یک روز تحت درمان با Minirin قرار گرفتند و 5 نفر (33%) 180-4 روز (4، 11، 15، 62 و بیش از 180 روز) از  Minirinاستفاده نمودند.نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان داد که 30% مبتلایان به آدنوم هیپوفیز به دنبال جراحی دچار DI می شوند. هم چنین این مطالعه نشان داد که DI به دنبال جراحی آدنوم در اکثر موارد خود محدود شونده می باشد و نیازی به Minirin ندارد. براساس نتایج این مطالعه، توصیه می شود از تجویز زود هنگام Minirin در این بیماران خودداری شده و اساس درمان در ابتدا بر جایگزینی مناسب مایعات قرار گیرد. هم چنین مطالعه حاضر، روش آدنکتومی ترانس اسفنوئیدال را به عنوان روش همراه با بروز کمتر DI نشان داد: که باید در انتخاب روش جراحی، مورد توجه متخصصان قرار گیرد.

مقدمه: شواهدی مبنی بر نقش کلسیم در بهبود پروفایل لیپید وجود دارد. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر مصرف روزانه مکمل 1000 میلی گرمی کلسیم به مدت 30 روز بر پروفایل لیپید زنان مبتلا به اضافه وزن یا چاقی است.مواد و روش ها: این پژوهش به روش کارازمایی بالینی تصادفی دوسوکور انجام شد. 44 زن بالغ مبتلا به اضافه وزن یا چاقی (نمایه توده بدن 25 کیلوگرم بر مترمربع و بیشتر، سن 6±25 سال) به دو گروه مکمل کلسیم (دریافت کننده روزانه 1000 میلی گرم کلسیم عنصری) یا دارونما تقسیم شدند. مدت مطالعه 30 روز بود. لیپیدها، لیپوپروتئین ها و آپولیپوپروتئین ها شامل تری گلیسرید، کلسترول تام، کلسترول HDL، آپولیپوپروتئین A-I و B پیش و پس از مداخله اندازه گیری شدند. کلسترول LDL با استفاده از فرمول فریدوالد و کلسترول VLDL معادل یک پنجم تری گلیسرید محاسبه شد. مقادیر کلسیم و انرژی رژیم غذایی با استفاده از پرسشنامه 3 روز یادآمد 24 ساعته خوراک به دست آمد. تمام آنالیزها با استفاده از نرم افزار SPSS ویرایش 9 انجام و p<0.05 معنی دار در نظر گرفته شد.یافته ها: تفاوت معنی داری در متغیرهای زمینه ای، فراسنج های سرمی و دریافت انرژی و کلسیم در ابتدای مطالعه بین دو گروه وجود نداشت. کلسترول تام، کلسترول LDL، تری گلیسرید و کلسترول VLDL سرم در هر دو گروه افزایش یافت، اما تنها افزایش کلسترول تام درگروه دارونما (p=0.01) و تری گلیسرید و کلسترول VLDL در گروه مکمل کلسیم (p=0.03) معنی دار بود. افزایش کلسترول LDL درهر دو گروه مکمل کلسیم و دارونما معنی دار بود (p<0.05). کلسترول HDL در هر گروه مکمل کلسیم و دارونما کاهش معنی داری یافت (p<0.01). تغییر معنی داری در آپولیپوپروتئین های دو گروه مشاهده نشد. تفاوت معنی داری در فراسنج های سرمی بین گروه ها در انتهای مطالعه مشاهده نشد.نتیجه گیری: دراین مطالعه با مکمل یاری کوتاه مدت کلسیم تاثیر مطلوب قابل توجهی بر پروفایل لیپید زنان مبتلا به اضافه وزن یا چاقی مشاهده نشد. از آنجایی که تعداد مطالعه ها دراین زمینه محدود است، برای نتیجه گیری قطعی کارآزمایی های بالینی بیشتری مورد نیاز است.