مجله غدد درون ریز و متابولیسم ایران
سال:1388 | دوره:11 | شماره:1 (مسلسل 43) |تعداد مقالات:17

مقدمه: به نظر می رسد فقدان حس عمقی در بیماران مبتلا به نوروپاتی محیطی دیابتی(DPN)  منجر به عدم تعادل وضعیتی و در نتیجه تحت تاثیر قرار گرفتن کیفیت عملکردها و فعالیت های روزانه زندگی آن ها می شود. مطالعه حاضر با هدف مقایسه تعادل عملکرد در بیماران مبتلا به DPN با افراد سالم انجام شد.مواد و روش ها: در این مطالعه تعادل 15 بیمار مبتلا به DPN (که نوروپاتی آن ها به وسیله مقیاس DNE تشخیص داده شده بود) و 15 فرد سالم که از نظر جنس، سن و BMI با افراد گروه سالم جور شده بودند، به وسیله مقیاس سنجش تعادل عملکرد Berg ارزیابی شد. علاوه بر نمره کلی تعادل عمکرد (BBS)، 5 گروه از آزمون های این مقیاس بر اساس تاثیر احتمالی فقدان حس عمقی بر عملکردهای مختلف مورد توجه بیشتری قرار گرفتند که عبارتند از توانایی انتقال کنترل شده وزن (CWS)، توانایی جا به جایی (T) و توانایی حفظ تعادل در شرایط مختلف وسعت سطح اتکا (BOS) و اطلاعات بینایی (V).یافته ها: مقایسه دو گروه نشان دهنده افت قابل ملاحظه نمره های BBS، CWS، T، BOS و V در بیماران مبتلا بهDPN  نسبت به افراد سالم بود (p<0.05). در گروه بیماران هم چنین همبستگی منفی معنی دار (در سطح 0.001) قوی تا خوب بین نمره مقیاس DNE با نمره های BBS، CWS، T،BOS  و  Vبرقرار بود (ضریب پیرسون به ترتیب:-0.88، -0.91، -0.76، -0.70 و -0.89).نتیجه گیری: DPN باعث اختلال تعادل عملکرد شدیدی در بیماران مبتلا به دیابت می شود که ممکن است آن ها را در معرض خطر افتادن هنگام انجام فعالیت های روزانه زندگی قرار دهد و این اختلال با شدت یافتن بیماری وخیم تر می شود. این بیماران برای کنترل تعادل بر اطلاعات بینایی تکیه می کنند.

مقدمه: سندرم متابولیک با عوامل ژنتیک و شیوه زندگی مانند پرفشاری خون مرتبط است، با این وجود نظرات متناقضی در این خصوص وجود دارد. هدف از این مطالعه بررسی ارتباط سندرم متابولیک با پرفشاری خون در بیماران دیابتی مراجعه کننده به بیمارستان فاطمه الزهرا نجف آباد می باشد.مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی و توصیفی تحلیلی که در بیماران دیابتی مراجعه کننده به درمانگاه بیمارستان فاطمه الزهرا نجف آباد انجام شد، 66 بیمار به طور تصادفی مورد مطالعه قرار گرفتند. اطلاعات مربوط شامل فشارخون، نمایه توده بدن، قندخون، پروفایل چربی ها، محیط شکم، سن، جنس، سابقه فامیلی، مدت ابتلا به دیابت و میزان فعالیت فیزیکی از پرونده بیماران استخراج شد. بیماران با فشارخون برابر یا بیشتر از 140.90 مبتلا به پرفشاری خون در نظر گرفته شدند. ابتلا به سندرم متابولیک بر اساس شاخص های (ATP) III تعیین شد. اطلاعات نرم افزار SPSS و آزمون های تی و مجذور خی تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: سندرم متابولیک در افراد مبتلا به پرفشاری خون نسبت به افراد با فشار خون طبیعی شایع تر بود (%93.3 در مقابل%62.7، p<0.02) میانگین فشارخون سیستولی و دیاستولی در افراد دچار سندرم متابولیک نسبت به افراد بدون سندرم متابولیک بالاتر بود (136.85±25.20 در مقابل 121.25±28.00 و 81.63±17.00 در مقابل 72.00±11.96 میلی متر جیوه).نتیجه گیری: یافته های این مطالعه نشان دهنده نیاز به غربالگری برای سندرم متابولیک در بیماران دیابتی دچار پرفشاری خون است تا بتوان شیوع بیماری های غیرواگیر را در جامعه کنترل نمود.

مقدمه: این مطالعه به منظور تعیین بهترین شاخص چاقی برای پیش بینی دیابت نوع 2 در زنان ایرانی انجام شد.مواد و روش ها: در یک جمعیت ایرانی، 2801 زن غیردیابتی 78-20 ساله وارد مطالعه شدند. در طول 3.5 سال (11 ماه تا 6.3 سال) توانایی متغیرهای چاقی مرکزی ]دور کمر (WC)، نسبت دور کمر به باسن (WHR) و نسبت دور کمر به قد (WHtR) نسبت به نمایه توده بدن (BMI) در پیش بینی بروز دیابت بر اساس معیارهای انجمن دیابت آمریکا در سال 2003- ارزیابی شدند. به منظور تعیین نسبت شانس (OR) بروز دیابت در چارک های شاخص های تن سنجی، از یک الگوی چند متغیره بعد از تعدیل برای متغیرهای سن، فشارخون، سابقه خانوادگی دیابت، تری گلیسرید و HDL-C (الگوی 1) و الگوی دیگر بعد از تعدیل برای متغیرهای الگوی 1 و تحمل گلوکز مختل (الگوی 2) استفاده شد. آزمون راک  (ROC) پس از تعدیل برای سن به منظور تعیین توانایی شاخص ها در پیش بینی بروز دیابت استفاده شد.یافته ها: در طول 3.5 سال، 114 زن غیردیابتی (%4.1) دیابتی شدند. در الگوی 1، OR با فاصله اطمینان 95%) بروز دیابت در بالاترین چارک BMI، WC، WHR،WHtR  نسبت به کمترین چارک به ترتیب 4.8(2.1-10.9)، 6.7(2.6-17.1)،8.7(3-24.7) و 8(3.1-20.6) افزایش یافت. در الگوی 2، OR در چهارمین چارک متغیرهای تن سنجی کاهش یافت ولی همچنان معنی دار بود (BMI:3.1 (1.3-7.2)]، WC:3.1 (1.1-8.3)، WHR:4 (1.3-11.8) و [WHtR:3.3 (1.2-8.8) در مقایسه با BMI، WHtR سطح زیر منحنی بزرگ تری داشت (0.72 در مقایسه با 0.69، P<0.05) و تفاوتی بین سایر متغیرها با BMI وجود نداشت.نتیجه گیری: از یافته های این پژوهش چنین به نظر می رسد که در زنان ایرانی،WHtR  بهتر از BMI بروز دیابت را پیش بینی می کند.

مقدمه: رژیم درمانی بخش مهمی از برنامه درمان بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 است. با وجود شواهد فراوان تاثیر رژیم درمانی در درمان دیابت، تغییر رژیم غذایی و حفظ آن برای بیماران مبتلا به دیابت مشکل است و بیشتر بیماران مبتلا به دیابت به خوبی از توصیه های رژیمی پیروی نمی کنند. مطالعه حاضر با هدف تعیین ارزش تغذیه ای و کفایت دریافت مواد مغذی، در گروهی از بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 در زمستان سال 1383 انجام شد.مواد و روش ها: 57 نفر از بیماران (34 مرد و 23 زن) مبتلا به دیابت نوع 2 در دامنه سنی 65-35 سال برای شرکت در مطالعه انتخاب شدند. ارزیابی تن سنجی شامل قد، وزن و BMI از تمام بیماران در طول یک ماه مطالعه، در 2 نوبت (شروع و پایان) و ارزیابی مصرف مواد مغذی شامل دریافت روزانه انرژی، درشت مغذی ها، فیبر، ویتامین های A، بتاکاروتن، E،C  و کلسیم، روی، منیزیم و سلنیوم با استفاده از پرسشنامه یاد آمد 24 ساعت خوراک در 4 نوبت غیر متوالی انجام شد.یافته ها: میانگین دریافت انرژی بیماران به طور متوسط کمتر از توصیه های RDA برای هر دو جنس بود. میانگین دریافت انرژی در مردان به طور معنی داری بالاتر از زنان بود (p<0.02). میانگین درصد انرژی حاصل از کربوهیدرات (%53.4±7.4) مطابق توصیه ها، درصد انرژی حاصل از پروتئین (%15.4±3.2) مطابق توصیه ها اما نزدیک به دامنه پایین حاشیه مرزی، و درصد انرژی حاصل از چربی (%31.1±6.5) بالاتر از توصیه های رژیم غذایی محتاطانه بود. میانگین دریافت فیبر و ریزمغذی ها کمتر از RDA بود.نتیجه گیری: غذای مصرفی بیماران مبتلا به دیابت مطابق با توصیه های RDA نیست. به نظر می رسد نیاز به آموزش بیماران برای افزایش آگاهی و بهبود نگرش و عملکرد آن ها در مورد غذای مصرفی روزانه شان وجود داشته باشد.

مقدمه: از جمله اهداف درمانی مهم در بیماران دیابتی، کنترل متابولیک و ارزیابی مراقبت ها و درمان است. این مطالعه با هدف بررسی و تعیین میزان دستیابی به این اهداف در استان چهارمحال و بختیاری انجام شد.مواد و روش ها: این بررسی یک مطالعه توصیفی ـ تحلیلی از نوع مقطعی است. جامعه پژوهش، تمام افراد مبتلا به دیابت نوع 2 در استان چهارمحال و بختیاری و حجم نمونه مورد نظر 256 نفر بود. نمونه گیری به روش تصادفی دو مرحله ای انجام شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: میانگین و انحراف معیار سن افراد مورد بررسی 54.8±8.6 سال و میانگین و انحراف معیار مدت زمان ابتلا به دیابت در آن ها 7.4±5.8 سال بود. میزان دستیابی به اهداف مطلوب کنترل: HbA1C، کلسترول، تری گلیسرید، فشارخون سیستولی، فشارخون دیاستولی،HDL-C  در مردان،HDL-C  در زنان، LDL-C و BMI به ترتیب %1.2، %73.6، %37، %39.4، %79.9، %61.4، %35.4، %62.6 و %31.1 بود.نتیجه گیری: در این مطالعه شاخص های کنترل پرفشاری خون، هموگلوبین گلیکوزیله، نمایه توده بدن و سطح تری گلیسرید سرم در وضعیت مناسبی نبودند. برنامه ریزی مداخله ای برای دستیابی به اهداف کمیته کشوری دیابت و علت یابی پایین بودن این شاخص ها، از اولویت های مدیریت دیابت در استان چهارمحال و بختیاری به شمار می رود.

مقدمه: سندرم متابولیک مجموعه ای از اختلال ها متابولیک است که با افزایش خطر بیماری های قلبی ـ عروقی ارتباط دارد. هدف از مطالعه حاضر تعیین اثر زرشک سیاه فرآوری شده بر برخی اجزای سندرم متابولیک بود.مواد و روش ها: در این مطالعه 57 بیمار مبتلا به دیابت نوع 2 در یک کارآزمایی بالینی به طور تصادفی به سه گروه تقسیم شدند: 1) گروه مصرف کننده زرشک سیاه فرآوری شده (19 نفر) 2) گروه مصرف کننده سرکه سیب (19 نفر) و 3) گروه شاهد (19 نفر). قد، وزن، غلظت کلسترول تام، HDL-C، LDL-C، تری گلیسرید، گلوکز و انسولین در ابتدای مطالعه و پایان هفته هشتم اندازه گیری شد و نمایه توده بدن (BMI)، نسبت کلسترول تام بهHDL-C  و مقاومت انسولینی برآورد شد.یافته ها: میانگین BMI، غلظت کلسترول تام، تری گلیسریدها و گلوکز سرم در گروه زرشک سیاه فرآوری شده تغییر نکرد درحالی که غلظت سرمی LDL-C (22.48±35.44 میلی گرم در دسی لیتر) و نسبت کلسترول تام به (2.56±4.87) HDL-C کاهش و HDL-C (12.33±20.58 میلی گرم در دسی لیتر) به طور معنی داری افزایش یافت (p<0.05). در گروه مصرف کننده سرکه سیب هیچ گونه تغییری در الگوی لیپیدی یافت نشد. افزایش معنی دار در غلظت انسولین و مقاومت به انسولین در هر سه گروه یافت شد (p<.001) که مستقل از اثر زرشک سیاه فرآوری شده و سرکه سیب بود.نتیجه گیری: یافته های مطالعه حاضر حاکی از اثر مفید زرشک سیاه فرآوری شده بر وی برخی اجزای سندرم متابولیک است.

مقدمه: امکان همراهی بیماری های اتوایمیون با هم و بروز هم زمان چند بیماری در یک فرد وجود دارد. همراهی بیماری های تیروئید با دو بیماری لوپوس اریتماتوی سیستمیک (SLE) و آرتریت روماتوئید (RA) یکی از بارزترین این همراهی ها است. مطالعه حاضر با هدف تعیین میزان این همراهی انجام شده است.مواد و روش ها: در یک مطالعه مورد ـ شاهدی 200 نفر از بیماران مراجعه کننده به درمانگاه روماتولوژی بیمارستان شهید محمدی بندر عباس از خرداد 83 تا دی ماه 1384 مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران به سه گروه مبتلایان به SLE (59 نفر شامل 1 مرد و 58 زن)، مبتلایان به RA (75 نفر شامل 5 مرد و 70 زن) و گروه شاهد (66 نفر شامل 7 مرد و 59 زن) که از مبتلایان به استئوآرتریت و کمردرد های غیر التهابی بودند، تقسیم شدند. در این سه گروه هورمون های تیروئید و آنتی بادی های ضد تیروئید به روش الایزا اندازه گیری شد.یافته ها: هیپوتیروئیدی تحت بالینی در %10.7 مبتلایان به RA و %10.2 بیماران SLE وجود داشت اما همه بیماران گروه شاهد از نظر اختلال تیروئید سالم بودند (p<0.05). هیپوتیروئیدی بالینی در %8 گروه RA و %15.2 گروه مبتلا به SLE وجود داشت در حالی که هیچ یک از افراد گروه شاهد هیپوتیروئید نبودند (p<0.05). هیپرتیروئید (گریوز) تنها در یکی از مبتلایان به RA دیده شد. شیوع Anti-Tpo Anti Tg مثبت هم در گروه RA و SLE بیش از کنترل به دست آمد (p<0.05).نتیجه گیری: یافته های این پژوهش نشان داد که احتمال بروز اختلال های تیروئید در مبتلایان به لوپوس و RA بیشتر از گروه شاهد است.

مقدمه: با توجه به شواهد بالینی و آزمایشگاهی موجود به نظر می رسد که هیپوتیروئیدی مادرزادی و اکتسابی می توانند سبب کاهش شنوایی شوند. ارتباط کاهش شنوایی و هیپوتیروئیدی مادرزادی قطعی است ولی همچنان اختلاف نظر در مورد کاهش شنوایی در هیپوتیروئیدی اکتسابی وجود دارد. هدف از این مطالعه بررسی این ارتباط است.مواد و روش ها: در این مطالعه، 50 بیمار مبتلا به هیپوتیروئیدی اولیه با 50 فرد سالم در گروه شاهد با شرایط سنی و جنسی مشابه مقایسه شدند. تمام بیماران در مرحله هیپوتیروئیدی بالینی و قبل از شروع درمان با تیروکسین ارزیابی شدند. ارزیابی شنوایی شامل معاینه های معمولی گوش و تیروئید و انجام آزمون آستانه درک مکالمه، شنوایی سنجی در تون های مختلف، قدرت تمایز مکالمه، رفلکس شنوایی و تمپانومتری بود.یافته ها: آستانه شنوایی در هر دو گوش در تمام فرکانس ها در گروه بیمار بالاتر از گروه شاهد بود. میزان وقوع کم شنوایی در فرکانس های 4000,2000 و 8000 دسی بل در گوش چپ و در فرکانس های 4000 و 8000 دسی بل در گوش راست در گروه بیمار بیشتر از گروه شاهد بود. کاهش شنوایی، خفیف تا متوسط و از نوع حسی عصبی و قرینه بود. میانگین آستانه درک مکالمه در گوش راست و چپ در گروه بیماران به ترتیب 15 و 15.1 و در گروه شاهد 10.6 دسی بل در هر دو گوش بود است. میانگین قدرت تمایز مکالمه گوش های راست و چپ در گروه بیمار 97 و در گروه شاهد 99 دسی بل بود.نتیجه گیری: ارتباط مشخصی بین هیپوتیروئیدی اکتسابی و کاهش شنوایی وجود دارد.

مقدمه: نارسایی های تیروئید به ویژه در مناطق دچار کمبود ید، در زنان نسبت به مردان شیوع بیشتری دارد. در این پژوهش، اثر تستوسترون بر وزن و عملکرد تیروئید در موش های صحرایی اخته شده و طبیعی تحت درمان با رژیم کمبود ید، مورد بررسی قرار گرفت.مواد و روش ها: در این مطالعه 42 موش صحرایی نر، نژاد ویستار که 70 روز سن داشتند به وزن 300-250 گرم انتخاب شدند. موش ها به 6 گروه 7 راسی: گنادکتومی شده با تزریق تستوسترون (C+T)، گنادکتومی شده بدون تزریق تستوسترون (C+NT)، و سالم بدون تزریق تستوسترون (N)، تغذیه شده با رژیم کمبود ید و گنادکتومی با تزریق تستوسترون (ID+C+T)، تغذیه شده و با رژیم کمبود ید گنادکتومی بدون تزریق تستوسترون (ID+C+NT)، تغذیه شده با رژیم کمبود ید و سالم بدون تزریق تستوسترون (ID+N) تقسیم شدند. پس از سه هفته به موش های گروه های (C+T) و (ID+C+T) روزانه صفاقی تستوسترون انانتات به میزان 1 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن و به مدت نه هفته تزریق شد. در پایان، وزن تیروئید موش ها اندازه گیری و میزان تستوسترون، T4، FT4، T3،TSH  سرم و غلظت ید ادرار سنجیده شد.یافته ها: میزان تستوسترون در گروههای C+NT و ID+C+NT نسبت به گروههای دیگر کاهش معنی داری یافت (p<0.001). در گروههای دچار کمبود ید، TSH، T3 و وزن تیروئید نسبت به گروههای دارای ید، افزایش معنی دار و T4، FT4 و ید ادرار کاهش معنی داری را نسبت به گروههای دارای ید نشان دادند (p<0.001). سه گروه دارای کمبود ید و گروه ID+C+NT، دارای TSH و وزن تیروئید بیشتر و FT4 کمتری نسبت به دو ID+C+T و ID+N بودند (p<0.01). گروه C+NT،TSH  بیشتر و FT4 کمتری نسبت به دو گروه C+T و N داشت (p<0.01).نتیجه گیری: بر اساس یافته های این بررسی، تستوسترون از افزایش اندازه تیروئید و کاهش تیروکسین آزاد، در موش های گنادکتومی تحت رژیم کمبود ید می کاهد. این مساله می تواند کاهش بروز گواتر را در مردان نسبت به زنان در نواحی دچار کمبود ید نشان دهد.

مقدمه: با توجه به وجود شواهد متعدد مبنی بر اثر کاهنده لیپید حب مقل و آثار سودمند آن بر متابولیسم، در این بررسی اثرهای هیپوگلیسمیک و هیپولیپیدمیک این گیاه در مدل تجربی دیابت قندی مورد بررسی قرار گرفت.مواد و روش ها: 56 موش های صحرایی نر به طور تصادفی به چهار گروه شاهد، شاهد تیمار شده با حب مقل، دیابتی، و دیابتی درمان شده با مقل تقسیم بندی شدند. دو گروه تیمار شده با مقل، پودر گیاه مخلوط شده با غذای استاندارد موش (%6.25) را به مدت دو ماه بدون محدودیت دریافت نمودند. میزان گلوکز، تری گلیسرید، کلسترول تام، LDL-C و HDL-C سرم قبل از بررسی و در هفته های چهارم و هشتم پس از بررسی تعیین شد.یافته ها: میزان کاهش وزن موش های دیابتی درمان شده با مقل پس از دو ماه به %7.8±2.2 رسید که در مقایسه با کاهش وزن موش های گروه دیابتی (%29.8±2.2) تفاوت معنی داری را نشان داد (p<0.05). در پایان ماه دوم، مقدار گلوکز سرم در گروه دیابتی و دیابتی درمان شده نسبت به گروه شاهد افزایش معنی داری پیدا کرد (p<0.01)، نکته قابل توجه افزایش کمتر گلوکز در گروه دیابتی درمان شده نسبت به گروه دیابتی بود (p<0.05). سطوح تری گلیسرید و کلسترول تام سرم در موش های دیابتی نسبت به شاهد افزایش مشخص اما غیر معنی دار از نظر آماری نشان داد. کاهش بارز و معنی دار کلسترول در گروه دیابتی درمان شده نسبت به گروه دیابتی قابل توجه بود. در نهایت، به ترتیب تغییرات متوسط کاهشی و افزایشی لیپوپروتئین های LDL-C و HDL-C منجر به تشکیل یک نسبت بسیار مناسب از HDL-C/LDL-C شد که این نسبت در گروه های شاهد، درمان شده و دیابتی درمان شده به ترتیب 24 و %248 به دست آمد که نسبت به گروه شاهد تفاوت معنی داری داشت.نتیجه گیری: تجویز خوراکی و دراز مدت گیاه مقل در مدل تجربی دیابت قندی ضمن جلوگیری از کاهش شدید وزن موش ها قادر به ایجاد اثرهای هیپوگلیسمیک بارز است و موجب تغییرات مطلوب و سودمند در سطح لیپیدهای خون می گردد، به طوری که نسبت HDL-C/LDL-C به عنوان یک شاخص بسیار با اهمیت در این حیوانات افزایش می یابد.

مقدمه: دیابت قندی اغلب با درد نوروپاتیک مزمن همراه است. مطالعه ها نشان داده اند که استرس اکسیداتیو نقش مهمی در پیدایش بسیاری از تغییرات نورولوژیک و رفتاری در بیماری دیابت ایفا می کند. بنابراین بررسی تاثیر آنتی اکسیدان ها در تسکین درد نوروپاتیک دیابتی حایز اهمیت است. در این مطالعه اثر ضد دردی ملاتونین در موش های صحرایی دیابتی بررسی شد.مواد و روش ها: در این مطالعه از 32 راس موش صحرایی نر نژاد ویستار با محدوده وزنی 20±200 گرم استفاده شد. حیوانات به چهار گروه هشت تایی: شاهد، ملاتونین، دیابتی و دیابتی تیمارشونده با ملاتونین تقسیم شدند. القای دیابت با تزریق داخل صفاقی 50 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن استرپتوزوتوسین (STZ) انجام شد. ملاتونین 10 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به صورت داخل صفاقی، 21 روز بعد از القای دیابت و به مدت دو هفته تزریق شد. در پایان دوره تیمار، رفتار دی فازیک درد در حیوانات، به کمک آزمون فرمالین %0.5 و بر مبنای دو پاسخ خود به خودی flinching و licking طی 60 دقیقه ارزیابی شد. در این پژوهش، شاخص پراکسیداسیون لیپیدها و فعالیت آنزیم های گلوتاتیون پراکسیداز و کاتالاز در عقده های ریشه خلفی L4-S3 نخاع نیز اندازه گیری شد.یافته ها: تزریق فرمالین به پنجه پای موش های دیابتی منجر به افزایش تعداد دفعه های flinch در واحد زمان در هر دو مرحله حاد و مزمن درد در مقایسه با موش های شاهد شد. تیمار موش های دیابتی با ملاتونین این شاخص را تا حد موش های غیردیابتی کاهش داد. مدت زمان کل licking ناشی از درد فرمالین در هر دو مرحله حاد و مزمن درد در موش های دیابتی به طور معنی دار بیشتر از موش های شاهد بود (p<0.05). تزریق ملاتونین به موش های دیابتی، این مدت زمان را در هر دو فاز آزمون فرمالین به طور معنی دار (p<0.05) در مقایسه با گروه دیابتی کاهش داد. اختلاف معنی داری در شاخص های مذکور بین گروه ملاتونین و شاهد وجود نداشت. آزمایش هموژنای عقده های خلفی نشان دهنده افزایش سطح پراکسیداسیون لیپیدها و کاهش فعالیت گلوتاتیون پراکسیداز و کاتالاز در موش های دیابتی در مقایسه با گروه شاهد بود. تجویز ملاتونین به موش های دیابتی، میزان این شاخص ها را تعدیل نمود.نتیجه گیری: این یافته ها بیانگر مداخله استرس اکسیداتیو در بروز درد در بیماری دیابت است و ملاتونین به عنوان یک آنتی اکسیدان، قادر به کاهش درد در هر دو مرحله حاد و مزمن در حیوانات مبتلا به دیابت است.

مقدمه: کاهش استروژن تخمدان با تغییرات نامطلوب ترکیب بدنی و ذخایر چربی شکمی همراه است که این امر علاوه بر عوارض سوء متابولیک، منجر به تغییر الگوی توزیع چربی بدن می شود.مواد و روش ها: در این مطالعه 70 سر موش صحرایی ماده (با میانگین وزن 170.73±15.82 گرم) به 7 گروه 10 تایی شامل یک گروه شاهد، دو گروه شم جراحی، دو گروه اوارکتومی شده، یک گروه اوارکتومی شده تیمار شده با استرادیول و یک گروه اوارکتومی شده شاهد تزریق (دریافت کننده حلال استرادیول) تقسیم شدند. ابتدا چربی احشایی گروه شاهد پس از بیهوشی برداشته و توزین شد (پیش آزمون). سپس به منظور تعیین اثر اوارکتومی بر وزن بدن و چربی احشایی، دو هفته پس از جراحی یک گروه اوارکتومی شده و یک گروه شم کشته شدند و چربی احشایی آن ها نیز توزین گردید. گروه اوارکتومی شده تیمار شده با استرادیول، 30 میکروگرم 17 بتا - استرادیول والرات به ازای هر کیلو گرم وزن بدن به روش تزریق زیر جلدی به مدت هشت هفته و هفته ای پنج روز دریافت کردند و به گروه شاهد تزریق، هم حجم استرادیول، حلال استرادیول تزریق شد. وزن بدن و چربی احشایی تمام گروه ها در پایان هشت هفته مورد بررسی قرار گرفت. به منظور ارزیابی تفاوت میانگین وزن بدن و چربی احشایی قبل و بعد از اوارکتومی از آزمون تی همبسته و برای مقایسه بین گروه ها از آزمون آنوا استفاده شد. سطح معنی داری آماری p<0.05 تعیین شد.یافته ها: بین میانگین وزن بدن و چربی احشایی گروه اوارکتومی شده با شم و هم چنین بین گروه دریافت کننده استرادیول با گروه شاهد تزریق بعد از دو هفته اختلاف معنی داری مشاهده نشد؛ در حالی که 8 هفته بعد از تزریق استرادیول، بین میانگین وزن بدن و چربی احشایی گروه های اوارکتومی شده و شم اختلاف معنی دار بود (p<0.05). با وجود کاهش معنی دار وزن بدن گروه دریافت کننده استرادیول در مقایسه با گروه شاهد تزریق (p<0.05)، میزان چربی احشایی تفاوت معنی داری نشان نداد.نتیجه گیری: مدت زمان کاهش استروژن متعاقب حذف تخمدان ها، یکی از عوامل مهم و اثرگذار بر افزایش وزن بدن و چربی احشایی است. در این مطالعه، تزریق زیر جلدی استرادیول منجر به کاهش معنی دار وزن بدن شد اما تاثیر معنی داری بر توده چربی احشایی نداشت.