مجله غدد درون ریز و متابولیسم ایران
سال:1391 | دوره:14 | شماره:2 (مسلسل 62) |تعداد مقالات:18

مقدمه: چاقی تاثیر زیادی بر عوامل خطرساز بیماری های قلبی ـ عروقی دارد. در کشورهای در حال توسعه از جمله ایران، توجه کافی به عوامل خطرساز بیماری های قلبی ـ عروقی، مورد غفلت قرار گرفته است. شواهد بیان گر آن است که کشورهای آسیایی نیز مانند جوامع غربی در معرض اپیدمی عوامل خطرساز بیماری های قلبی ـ عروقی هستند. در ایران بررسی های اندکی پیرامون ارتباط چاقی زنان با عوامل خطرساز بیماری های قلبی ـ عروقی انجام شده است. هدف پژوهش حاضر، بررسی ارتباط بین چاقی و عوامل خطرساز بیماری های قلبی ـ عروقی در زنان تهرانی بود (مطالعه قند و لیپید تهران).مواد و روش ها: در مطالعه مقطعی حاضر یک نمونه 5789 نفری از زنان 69-18 ساله، از میان شرکت کنندگان در مطالعه قند و لیپید تهران انتخاب گردید. فشارخون سیستولی و دیاستولی، وزن و قد آزمودنی ها اندازه گیری، و نمایه توده بدن محاسبه گردید. غلظت کلسترول، تری گلیسرید و کلسترول ـ HDL در سرم آزمودنی ها اندازه گیری، و کلسترول ـ LDL محاسبه گردید. از هر دو روش آنالیز آماری توصیفی و تحلیلی استفاده شد. متغیرهای مخدوش کننده با استفاده از رگرسیون لجستیک کنترل گردید.یافته ها: 29.1% خانم ها چاق بودند. با افزایش سن، میانگین نمایه توده بدن، تری گلیسرید، کلسترول، کلسترول ـ LDL، فشارخون سیستولی و دیاستولی افزایش، و میانگین کلسترول ـ HDL کاهش اندکی را نشان داد. در زنان چاق در مقایسه با زنان دارای سطح وزن طبیعی، احتمال افزایش سطح تری گلیسرید در سرم (2.63-3.87=ضریب تغییرات و 3.19=نسبت شانس)، افزایش کلسترول خون (1.85-2.49=ضریب تغییرات، 2.15= نسبت شانس)، افزایش سطح کلسترول ـ =1.59-2.19) LDL ضریب تغییرات، 1.87=نسبت شانس)، کاهش سطح کلسترول ـ =1.3-1.52) HDL ضریب تغییرات، 1.41=نسبت شانس)، افزایش فشار خون سیستولی (2.63-3.87=ضریب تغییرات، 3.19=نسبت شانس) و افزایش فشارخون دیاستولی (3.04-4.78=ضریب تغییرات، 3.81=نسبت شانس) بیشتر بود.نتیجه گیری: شیوع بالای چاقی و عوامل خطرساز بیماری های غیرواگیر در زنان تهرانی، ضرورت پیشگیری موثر و انجام برنامه های ارتقا سلامت در زنان را گوشزد می نماید.

مقدمه: پژوهش مقطعی حاضر با هدف بررسی رابطه مقدار پروتئین و نسبت دریافت غذایی پروتئین حیوانی به گیاهی، با عوامل خطرساز سندرم متابولیک در بزرگسالان تهرانی طراحی و اجرا شد.مواد و روش ها: بررسی مقطعی حاضر با استفاده از داده های افراد 70-19 ساله شرکت کننده در مرحله سوم مطالعه قند و لیپید تهران انجام شد. داده های مربوط به رژیم غذایی افراد با استفاده از یک پرسش نامه روا و پایای نیمه کمی بسامد خوراک با 168 قلم غذایی ارزیابی گردید. کل پروتئین رژیم غذایی و دریافت غذایی پروتئین از منابع حیوانی و گیاهی محاسبه شد. به منظور تعیین ارتباط پروتئین رژیم غذایی و نسبت دریافت پروتئین حیوانی به گیاهی با هر یک از عوامل خطرساز سندرم متابولیک، از مدل های تحلیل رگرسیون خطی با تعدیل عوامل مداخله گر، استفاده گردید.یافته ها: در پژوهش حاضر، 45% از شرکت کنندگان مردان بودند و میانگین سنی مردان و زنان به ترتیب 13.6±40.5 و 12.8±38.6 سال بود. میانگین دریافت پروتئین در زنان و مردان به ترتیب، 13.7 و 13.6% از انرژی بود. بین دریافت پروتئین و نسبت دریافت پروتئین حیوانی به گیاهی با دور کمر در زنان ارتباط معکوس مستقل مشاهده گردید. غلظت گلوکز ناشتای سرم در زنان و مردان، رابطه مستقیم با دریافت پروتئین، و رابطه معکوس با نسبت دریافت پروتئین حیوانی به گیاهی داشت. ارتباط مستقیم بین دریافت پروتئین و غلظت کلسترول ـ HDL مشاهده شد. دریافت پروتئین با فشارخون دیاستولی در زنان ارتباط معکوس داشت.نتیجه گیری: مقدار و نوع پروتئین دریافتی مستقل از دانسیته انرژی، مقدار و نوع چربی ها، محتوای کربوهیدرات و فیبر، با عوامل خطر سندرم متابولیک ارتباط دارد.

مقدمه: تولید هورمون های جنسی از تخمدان ها به دنبال یائسگی طبیعی به تدریج، و به دنبال یائسگی جراحی ناگهانی خاتمه می یابد. بنابراین، پژوهش حاضر به منظور مقایسه اثرات این دو نوع یائسگی بر سندرم متابولیک، لیپیدهای سرم، قند خون و فشارخون انجام گرفت.مواد و روش ها: نمونه های پژوهش از میان 5191 زنان 60-20 سال شرکت کننده در مطالعه قند و لیپید تهران، 446 زن که 375 نفر طبیعی و 71 نفر به وسیله جراحی در طی پی گیری 9 ساله پژوهش یائسه شده بودند، انتخاب گردیدند. به منظور گرد آوری داده ها از پرسش نامه های تکمیل شده در این طرح استفاده شد.یافته ها: تغییرات متابولیکی و پروفایل بیوشیمیایی این دو گروه از زنان در طی مدت پی گیری با یکدیگر مقایسه گردید. در این بررسی % 28.7از زنان در گروه یائسگی طبیعی و %32.5 در گروه یائسگی ناشی از جراحی بعد از یائسگی مبتلا به سندرم متابولیک شدند. میانگین قند خون ناشتا و قند خون 2 ساعته نیز در افراد یائسه شده به روش جراحی به طور معنی داری بالاتر از افراد یائسه طبیعی بود. میانگین فشار خون سیستولی در افراد یائسه طبیعی بعد از تعدیل مقدار متغیر قبل از یائسگی و نمایه توده بدن و سن به طور معنی داری بیشتر از زنان یائسه شده به روش جراحی بود.نتیجه گیری: به نظر می رسد اختلالات متابولیکی ناشی از یائسگی در دو گروه متفاوت بوده، بنابراین لازم است به ویژه در زنانی که به دنبال جراحی یائسه می شوند، مورد توجه بیشتری قرار گیرد.

مقدمه: اگرچه در پرکاری تیروئید آشکار، اختلال تحمل گلوکز یافته شایعی است، ولی اثر پرکاری تیروئید تحت بالینی بر سوخت و ساز گلوکز نامشخص است. در پژوهش حاضر، آزمون تحمل گلوکز در مبتلایان به پرکاری تحت بالینی تیروئید و گروه شاهد با درست کاری تیروئید مقایسه گردید.مواد و روش ها: 45 بیمار مورد درمان با لووتیروکسین، و 14 نفر سالم برای انجام پژوهش داوطلب شدند و هورمون های T4، T3،T3RU   TSH وقبل از تزریق 250 میکروگرم TRH، و 30 دقیقه بعد از تزریق فقط TSH اندازه گیری، و به فاصله 11 تا 7 روز بعد در این افراد آزمون تحمل گلوکز انجام گردید. یافته های به دست آمده از افراد مبتلا به پرکاری تحت بالینی تیروئید و افراد شاهد که درست کاری تیروئید داشتند، مقایسه گردیدند.یافته ها: بر اساس مقدار TSH پایه، 25 نفر از بیماران و 1 نفر از گروه شاهد پرکاری تحت بالینی تیروئید داشتند. غلظت گلوکز ناشتا در گروه پرکاری تحت بالینی و گروه شاهد اختلاف معنی داری نداشت. گلوکز پلاسمای زمان 90 و 120 دقیقه بعد از مصرف 75 گرم گلوکز در بیماران پرکاری تحت بالینی (به ترتیب 17±162 و 16±146 میلی گرم در صد میلی لیتر) بیشتر از افراد با تیروئید درست کار (به ترتیب 7±101 و 5±94 میلی گرم در صد میلی لیتر، 0.016 و (P<0.005 بود. سطح زیر منحنی گلوکز زمان 90 و 120 دقیقه بعد از زمان پایه در بیماران پرکاری تحت بالینی (به ترتیب 4779±18072 و 1758±18130 میلی گرم در صد میلی لیتر در دقیقه) بیشتر از گروه شاهد (به ترتیب 516±10450 و 643±13360 میلی گرم در صد میلی لیتر در دقیقه، 0.018 و (P<0.026 بود.نتیجه گیری: در بیماران مبتلا به پرکاری تحت بالینی تیروئید با وجود گلوکز ناشتای طبیعی، احتمال اختلال در تحمل گلوکز وجود دارد، و پیشنهاد می گردد در این گروه بیماران آزمون تحمل گلوکز خوراکی انجام شود.

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف بررسی ارتباط نمایه توده بدن با افسردگی و سلامت روان در دانشجویان دانشکده پرستاری جیرفت انجام شد.مواد و روش ها: پژوهش کنونی یک مطالعه توصیفی - تحلیلی است که جمعیت مورد بررسی آن، دانشجویان در حال تحصیل دانشکده پرستاری جیرفت در سال 1387 بودند که 173 نفر از آن ها در پژوهش شرکت نمودند (کل دانشجویان). داده ها توسط پرسش نامه آمارنگاری، پرسش نامه افسردگی بک و پرسش نامه سلامت عمومی(GHQ) جمع آوری گردید. وزن و قد بدون کفش و لباس اضافه، اندازه گیری و نمایه توده بدن با استفاده از فرمول کیلوگرم بر مترمربع محاسبه شد. یافته ها با نرم افزار SPSS و آزمون های تی، ضریب همبستگی پیرسون، مجذور خی و رگرسیون لجستیک تجزیه و تحلیل گردید.یافته ها: 77.4% از نمونه ها دختر، 22.9% پسر و میانگین سنی آن ها 1.9±21 بود. میانگین BMI در نمونه مورد بررسی 3.5±22.4 بود. 16.6% کل دانشجویان مورد بررسی کم وزن، 10.6% دارای اضافه وزن و 2.3% چاق بودند. ارتباط مثبت و معنی داری بین نمره افسردگی و نمره نمایه توده بدن وجود داشت ((R=0.204, P<0.01، اما بین نمره کلی سلامت روان با نمره نمایه توده بدن ارتباط معنی داری دیده نشد(P>0.157, R=108) . هم چنین، بین BMI با افسردگی (1.02-1.20= 95% فاصله اطمینان و 1.1 =نسبت شانس) و محل زندگی دختران (2.38-19.78= %95 فاصله اطمینان و 6.86 = نسبت شانس) ارتباط معنی داری دیده شد.نتیجه گیری: چنین به نظر می رسد که بهبود وضعیت خلقی دانشجویان دختر مورد بررسی می تواند اضافه وزن آن ها را کاهش دهد.

مقدمه: روند رو به رشد چاقی سنین نوجوانی در کشورهای در حال توسعه از جمله ایران نگران کننده است و مهم ترین راه برای پیشگیری و کنترل آن، شناخت زمینه و عوامل موثر در چاقی می باشد. پژوهش حاضر با هدف تبیین پدیده چاقی و عوامل موثر بر آن از دیدگاه دختران نوجوانان چاق شهرستان همدان اجرا شد.مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع مطالعه کیفی و با روش بحث گروهی متمرکز انجام گرفت. جمع آوری داده ها از راه برگزاری 10 جلسه بحث گروهی با 32 دختر 16-12 ساله که مشکل چاقی داشتند، انجام گرفت. تمام بحث های گروهی ضبط، و بلافاصله پس از اتمام مورد تجزیه، تحلیل و دسته بندی قرار گرفتند.یافته ها: یافته ها نشان دهنده عدم رضایت نوجوانان از وضع فعلی وزن و چاقی بود. با وجودی که به برخی گروه های اصلی غذایی و فعالیت بدنی نگرش مثبت داشتند، ولی انگیزه و خودکارآمدی لازم را برای کنترل وزن نشان نمی دادند. از نظر آن ها والدین، آموزگاران، همسالان و رسانه های گروهی در اتخاذ رفتارهای غذایی نقش موثری داشتند.نتیجه گیری: با استفاده از روش بحث گروهی و از راه شناخت واقعیت های موجود می توان قدرت برنامه های آموزش بهداشت برای تغییر رفتار و ارتقای سلامت را توسعه داد، و یافته های پژوهش حاضر می تواند در زمینه طراحی مداخله های اصلاح شیوه زندگی و پیشگیری از چاقی در سنین نوجوانی موثر باشد.

مقدمه: با توجه به محدود و متناقض بدون پژوهش ها پیرامون نقش چربی های زیر جلدی شکمی، در بررسی حاضر نقش انواع چربی های زیرجلدی شکمی به عنوان عامل پیشگویی کننده درگیری عروق کرونری مورد بررسی قرار گرفت.مواد و روش ها: در مطالعه مقطعی حاضر 122 بیمار دارای آنژین پایدار مورد آنژیوگرافی توسط روش استاندارد قرار گرفتند، و تنگی بیش از 50% به عنوان درگیری عروق کرونر در نظر گرفته شد. براین اساس، بیماران به دو دسته مبتلا (73 نفر) و غیر مبتلا (50 نفر) به درگیری عروق کرونر تقسیم شدند، سه روز بعد بیماران تحت انجام سی تی اسکن شکمی برای مشخص نمودن چربی های زیر جلدی شکمی قرار گرفتند. برای بررسی نقش پیشگویی کننده انواع چربی شکمی زیرجلدی در در گیری عروق کرونر و حذف عوامل مخدوش گر، ابتدا آزمون رگرسیون خطی برای حذف نقش سن و جنس، و سپس برای حذف نقش سن و جنس به علاوه سابقه ابتلا به فشار خون، اختلال چربی خون و دیابت، این آزمون مورد استفاده قرار گرفت.یافته ها: در پژوهش حاضر از 122 بیمار مورد بررسی با میانگین سنی 7.6±52.5، 73 بیمار درگیری قطعی عروق کرونر داشتند که در آن ها چربی زیر جلدی سطحی (P=0.94, b=1)، عمقی (P=0.91, b=1) و کل (P=0.91, b=1) پس از تعدیل نقش متغیرهای مخدوش گر نتوانستند ارتباط معنی داری با بیماری های عروق کرونر را نشان دهند.نتیجه گیری: انواع مختلف چربی های زیرجلدی نمی تواند به عنوان عامل پیشگویی کننده درگیری عروق کرونر عمل نماید.

مقدمه: افزایش استرس اکسیداتیو به عنوان یکی از عوامل دخالت کننده در ایجاد دیابت و عوارض آن محسوب می گردد. دیابت با افزایش تولید رادیکال های آزاد یا اختلال دفاع آنتی اکسیدان همراه است. هدف پژوهش حاضر، بررسی مقایسه آنتی اکسیدان های بزاق در بیماران مبتلا به دیابت نوع یک با افراد سالم بود تا بتوان از بزاق به عنوان نمونه غیر تهاجمی و ساده به عنوان جایگزین نمونه خون استفاده نمود.مواد و روش ها: در پژوهش مورد ـ شاهدی حاضر، از 20 بیمار مبتلا به دیابت وابسته به انسولین و 20 فرد سالم (12 زن و 8 مرد) در محدوده سنی 40-30 سال، 3-2 میلی لیتر بزاق به روش نوازش جمع آوری شد. فعالیت آنزیم سوپراکسید دسموتاز، پراکسیداز و اسیداوریک در بزاق هر دو گروه توسط کیت های شرکت رندوکس وسانتینل اندازه گیری گردید. آنالیز آماری با استفاده از آزمون آماری تی و نرم افزار SPSS صورت گرفت و P<0.05 به عنوان سطح معنی دار درنظر گرفته شد.یافته ها: متوسط مقدار SOD در بیماران مبتلا به دیابت 8.74±87.5 U/ml و در گروه سالم 7.04±17.95 U/ml واحد در میلی لیتر بود که از لحاظ آماری معنی دار بود. ولی در مقادیر پرواکسیداز و اسیداوریک تفاوت معنی داری وجود نداشت. ارتباط مثبتی بین مقادیر SOD، پرواکسیداز و اسیداوریک با HbA1c وجود داشت که به ترتیب شامل 0.105، 0.291 و P=0.003، 0.374، 0.249 و r=0.629 بود. هم چنین اختلاف معنی داری بین مقادیرSOD  و HbA1c مشاهده گردید (P=0.003). نتیجه گیری: در پژوهش حاضر مقادیر برخی از آنتی اکسیدان های بزاقی در بیماران مبتلا به دیابت از افراد با قند خون طبیعی بیشتر بود، و ممکن است با شدت بیماری و کنترل آن رابطه داشته باشد، ولی برای اثبات این فرضیه بررسی های بیشتری مورد نیاز است.

مقدمه: با توجه به اثرات جانبی استفاده از انسولین و عوامل کاهش دهنده قند خون خوراکی، در پژوهش حاضر اثرات پایین آورنده قند خون قرص گلایکوگل (دیابتان) که ترکیبی از گیاه مریم گلی، شنبلیله و جین سینگ می باشد، بررسی گردید.مواد و روش ها: در یک کارآزمایی بالینی تصادفی دوسوکور که در فاصله اسفند 1388 تا تابستان 1389 روی بیماران دیابتی نوع 2 مراجعه کننده به درمانگاه غدد و متابولیسم دانشگاه علوم پزشکی شهرکرد انجام شد، تعداد 80 بیمار دیابتی نوع 2 که به کنترل ایده آل دیابت دست نیافته بودند انتخاب، و در دو گروه مورد و شاهد قرار داده شدند. بیماران گروه مورد قرص گلایکوگل و گروه شاهد دارونما (روزی 3 قرص) دریافت نمودند. از بیماران آزمایش های هموگلوبین گلیکوزیله، وضعیت چربی خون، و آزمایش های عملکرد کبدی و کلیوی در ابتدا و انتهای پژوهش، قند خون ناشتا و قند دو ساعت بعد از غذا در ابتدای پژوهش و هر 2 هفته یک بار تکرار، و دو گروه با یکدیگر مقایسه شدند. یافته ها: از هر گروه 5 بیمار به دلایل مختلف از پژوهش حذف شدند. یافته ها حاکی از عدم کاهش معنی دار در هموگلوبین گلیکوزیله و قند خون ناشتا بود، ولی کاهش کلسترول و قند خون دو ساعت بعد از غذا در هفته دوازدهم نسبت به قبل و گروه کنترل معنی دار بود ((P<0.05. نتیجه گیری: اگرچه قرص گلایکوگل موجب کاهش کلسترول و قند خون دو ساعت بعد از غذا شد، ولی برای قضاوت قطعی در مورد اثر مثبت دارو نیاز به پژوهش ها بیشتر دارد.

مقدمه: دمای محیطی تاثیر چشمگیری بر پاسخ های فیزیولوژیکی انسان نسبت به فعالیت بدنی دارد. بنابراین، هدف پژوهش حاضر بررسی تغییرات کورتیزول و لاکتات خون ورزشکاران پس از یک جلسه فعالیت ورزشی در شرایط دمایی سرد، گرم و طبیعی بود.مواد و روش ها: 10 مرد جوان ورزشکار (2±22 سال؛ 2.7±67.4 کیلوگرم) در محیط طبیعی (1±22 درجه سانتی گراد، 5±55)، سرد(1±3 درجه سانتی گراد، 5±50 رطوبت) و گرم (1±35 درجه سانتی گراد، 5±50% رطوبت) به مدت یک ساعت با شدت VO2max%60 روی نوارگردان دویدند. نمونه های خون قبل، بلافاصله و دو ساعت بعد از فعالیت ورزشی برای اندازه گیری مقادیر لاکتات و کورتیزول جمع آوری شدند. به علاوه دمای بدن، مقیاس فشار و میزان آب مصرفی ورزشکاران هنگام فعالیت ورزشی اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل آماری از آزمون اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بن فرونی با سطح معنی داری P<0.05 استفاده گردید.یافته ها: مقادیر لاکتات و کورتیزول پس از فعالیت ورزشی در سه محیط در حد معنی داری افزایش نشان داد (P<0.0001). افزایش معنی دار مقادیر لاکتات پس از فعالیت در محیط گرم نسبت به محیط های سرد و طبیعی (P<0.0001) مشاهده گردید. هم چنین، افزایش معنی دار مقادیر کورتیزول در محیط گرم نسبت به محیط های سرد (P=0.037) و طبیعی (P=0.016) نشان داده شد. اختلاف معنی داری بین مقادیر استراحتی کورتیزول و لاکتات در محیط گرم نسبت به محیط طبیعی P=0.007) و P=0.036) مشاهده گردید.نتیجه گیری: فعالیت ورزشی در هر سه محیط موجب تجمع لاکتات و رهایش کورتیزول می شود. به نظر می رسد فعالیت ورزشی در محیط گرم نسبت به محیط با دمای کم تر سبب افزایش دمای بدن و دمای عضله، فشار جسمانی، تغییرات قلبی ـ عروقی و در نتیجه موجب افزایش بیشتر این مقادیر و نیز مانع رسیدن این مقادیر به حالت اولیه، در دوره ریکاوری می گردد.

مقدمه: لیپوکالین -2 آدیپوکین جدیدی است که به تازگی شناسایی گردیده است. غلظت لیپوکالین -2 با التهاب خفیف، چاقی، افزایش قند خون و سندرم متابولیک ارتباط مثبت دارد. داده های اندکی پیرامون تاثیر فعالیت ورزشی بر غلظت لیپوکالین -2 وجود دارد. هدف پژوهش حاضر، بررسی تاثیر یک جلسه فعالیت ورزشی بر بیان ژن لیپوکالین -2 در بافت چربی موش های صحرایی دیابتی بود.مواد و روش ها: 20 سر موش صحرایی نر از نژاد ویستار با میانگین وزن 5±160 گرم پس از القای دیابت به طور تصادفی به 1 گروه کنترل و 3 گروه تمرینی تقسیم شدند. گروه های تمرین برای یک نوبت با سرعت 20 متر در دقیقه به مدت 45 دقیقه روی نوارگردان دویدند. حیوانات در گروه های مجزا به ترتیب بلافاصله، 4 ساعت و 24 ساعت پس از فعالیت ورزشی بیهوش شدند و نمونه برداری از آن ها انجام گرفت. بیان ژن لیپوکالین -2 بافت چرب، گلیکوژن کبد و گلوکز پلاسما همراه با پروفایل لیپیدی اندازه گیری گردید. یافته ها: بیان ژن لیپوکالین -2 پس از 4 و 24 ساعت از فعالیت ورزشی به طور معنی داری کاهش یافت. سطح کلسترول ـ HDL و اسیدهای چرب آزاد غیراشباع پلاسمایی بلافاصله پس از فعالیت افزایش و گلیکوژن کبد کاهش معنی داری را نشان داد.نتیجه گیری: کاهش بیان ژن لیپوکالین -2 پس از یک جلسه فعالیت ورزشی در موش های صحرایی دیابتی ممکن است بیان گر نقش فعالیت ورزشی در کاهش التهاب ناشی از دیابت باشد. با این وجود، پژوهش های بیشتر برای درک ساز و کارهای موثر بر آن ضرورت دارد.

مقدمه: تمرین های ورزشی مقاومتی سبب افزایش توده عضلانی، قدرت و عملکرد عضلات در دیابتی ها می شوند. سایتوکاین اینترلوکین (IL-15) 15- به عنوان یک فاکتور آنابولیک برای عضله اسکلتی عمل می نماید. هم چنین، IL-15 می تواند سوخت و ساز محیطی گلوکز را تنظیم کند. هدف پژوهش حاضر، بررسی اثر تمرین های مقاومتی مزمن بر بیان و پروتئین IL-15عضلات اسکلتی در موش های صحرایی دیابتی بود.مواد و روش ها: موش های صحرایی به گروه های کنترل سالم، تمرین سالم و کنترل دیابتی ایجاد شده با استرپتوزوتوسین و تمرین دیابتی تقسیم شدند. گروه های تمرین برای انجام تمرین مقاومتی، بالا رفتن از یک نردبان 1 متری با وزنه ای که به دم آن ها آویزان بود، را اجرا کردند. بیان ژن IL-15 عضلات نعلی و خم کننده بزرگ انگشتان پا به وسیله روش Real Time بررسی گردید. هم چنین، مقدار پروتئین IL-15 عضلانی با روش الایزا اندازه گیری شد.یافته ها: یافته های پژوهش حاضر نشان داد تمرین مقاومتی تحریک آنابولیکی لازم را برای حفظ توده عضلانی در گروه دیابتی تمرین در عضله خم کننده بزرگ انگشتان پا ایجاد نمود. میزان بیان mRNA IL-15 عضله نعلی در گروه دیابتی تمرین افزایش یافته بود. افزایش سطـح پروتئین IL-15در گروه های تمرین سالم و دیابتی در هر دو نوع عضله مشاهده گردید.نتیجه گیری: به دلیل داشتن محتوای میتوکندریایی بالاتر و قرار گرفتن در مسیر اکسیداتیو عضله نعلی بیشتر تحت تاثیر دیابت قرار می گیرد. عدم ارتباط بین بیان و پروتئین IL-15 به احتمال زیاد به دلیل مهارکننده های نسخه برداری و ترجمه ای است که در سکانس ژن IL-15 وجود دارد.