پرستاری دیابت
سال:1401 | دوره:10 | شماره:4 |تعداد مقالات:6

مقدمه و هدف: بیماری دیابت به عنوان یک چالش سلامتی در سراسر جهان مطرح است. افدامات خود مراقبتی یکی از روش­, های موثر در کنترل این بیماری و عوارض مربوط به آن است. در این مطالعه تاثیر دو روش همتا و ماجول خودیادگیری بر خود مراقبتی بیماران مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت. روش پژوهش: در این مطالعه نیمه تجربی، 60 بیمار مبتلا به دیابت نوع 2 مراجعه کننده به کلینیک دیابت شهر زابل به طور در دسترس وارد مطالعه شدند. بیماران به طور تصادفی و از طریق پرتاب سکه در دو گروه قرار گرفتند. بیماران در گروه همتا در 6 جلسه 45-30 دقیقه ای شرکت کردند. این مداخله برای گروه همتا در طول یک ماه (2 جلسه در هفته) اجرا شد. در گروه ماجول نیز بسته های خودیادگیری در اختیار بیماران قرار گرفت. در گروه ماجول همزمان با جلسات آموزشی گروه همتا ماجول مربوطه (ماجول مربوط به همان موضوع جلسه آموزشی گروه همتا) در اختیار بیماران قرار داده شد تا به مطالعه آن بپردازند. جهت اطمینان از مطالعه ماجول، پژوهشگر تماس های تلفنی با بیماران برقرار شد. همچنین، پژوهشگر در هر دو گروه آموزش همتا و ماجول خودیادگیری پیگیری های تلفنی جهت یادآوری برنامه درمانی را انجام داد. نمره خودمراقبتی بیماران در قبل و 12 هفته پس از مداخله بررسی شد. یافته ها: نمره خود مراقبتی بیماران در هر دو گروه همتا (0/001>p) و ماجول خودیادگیری (0/001>p) افزایش معنادار داشت. بیمارا ن در گروه همتا به طور معناداری نمره خودمراقبتی بیشتری نسبت به بیماران گروه ماجول خودیادگیری داشتند (0/019=p). نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که دو روش همتا و ماجول خودیادگیری در بهبود خودمراقبتی بیماران موثر هستند. هر چند این تاثیر در گروه همتا بیشتر بود. چر اکه در آموزش همتا محور بیماران یاد میگیرند از تجارب همتای خود که دارای شرایط و بیماری مشابه خود هستند استفاده کنند در نتیجه این امر می­, تواند منجر به افزایش سازگاری و تطابق بیماران با شرایط بیماری آنها شود که در نتیجه آن در نهایت کنترل بیماری دیابت و کاهش عوارض ناشی از آن است.

مقدمه و هدف: رضایت بیماران مبتلا به دیابت از درمان و همکاری آنان در حصول نتیجه درمانی و افزایش کیفیت زندگی بسیار تعیین کننده است. هدف مطالعه حاضر بررسی ارتباط بین رضایت مندی بیماران دیابت نوع 2 از خدمات درمانی و کیفیت زندگی آنان است. روش ها: این مطالعه توصیفی-مقطعی روی 198 نفر از مبتلایان دیابت نوع 2 مراجعه کننده به کلینیک تخصصی دیابت همدان در سال 1400 انجام شد. نمونه ها به صورت در دسترس انتخاب شدند. داده ها به وسیله چک لیست مشخصات دموگرافیک و بررسی کیفیت مراقبت ها، رفتار بیمار و کیفیت زندگی محقق ساخته جمع آوری شد و با نرم افزار spss سطح خطای 05/0 تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: براساس نتایج 29/29 درصد از شرکت کنندگان مرد و 70/71 درصد زن بودند. میانگین سنی شرکت کنندگان 9/26 ±,59/65سال بود. میانگین نمره کیفیت زندگی در شرکت کنندگان در مطالعه 12/6±,84/7بود. بین نمره کیفیت زندگی در مبتلایان با سطح تحصیلات، وضعیت تاهل، وضعیت شغلی و نمایه توده بدنی ارتباط معناداری یافت شد. میانگین نمره رضایت از خدمات در شرکت کنندگان در مطالعه 19/8±,92/78بود. بین بالا بودن سطح تحصیلات و نداشتن بیمه با پایین تر بودن رضایت از خدمات ارتباط معنادار وجود داشت. نتیجه گیری: بین کیفیت زندگی و میزان رضایت از خدمات دریافتی رابطه معناداری یافت شد. لذا ارتقا کیفیت خدمات درمانی برای این بیماران جهت بالا بردن رضایت آن ها از درمان می تواند در بهبود کیفیت زندگی آن ها موثر باشد.

مقدمه و هدف: یکی از شایع ترین بیماری های مزمن، بیماری دیابت می باشد. همچنین، مطالعات نشان داده اند که بروز عوارض در این بیماران شایع است و مشکلات متعدد روان شناختی، ارتباطات فردی، خانوادگی و اجتماعی از عوارض دیابت هستند. این پژوهش پیش بینی علائم روان شناختی در مبتلایان به دیابت نوع دوم براساس احساس کارآمدی، کیفیت زندگی و شفقت ورزی به خود انجام شد. روش پژوهش: این پژوهش توصیفی و از نوع مطالعات توصیفی-همبستگی می باشد. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی زنان و مردان مبتلا به بیماری دیابت نوع دوم مراجعه کننده به مرکز تخصصی دیابت بیمارستان طالقانی شهرکرمانشاه در سال 1401 بود، که با روش نمونه گیری در دسترس تعداد 150 نفر از بین آنان انتخاب شد. گردآوری داده ها با پرسشنامه باور خودکارآمدی، پرسشنامه کیفیت زندگی، پرسشنامه شفقت به خود و فرم کوتاه پرسشنامه افسردگی، اضطراب و استرس انجام شد. تحلیل داده ها با استفاده از روش های آمار توصیفی، ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه به شیوه ورود همزمان انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد که بین نمره شفقت به خود با سلامت روان شناختی در مبتلایان به دیابت نوع دوم همبستگی منفی و معناداری وجود داشته است (47/0-=r و 05/0>P). این رابطه بین احساس خودکارآمدی (0/67-=r و 0/05>P) و کیفیت زندگی (0/61-=r و 0/05>P) به ترتیب با سلامت روان شناختی در مبتلایان به بیماری دیابت نوع دوم معنادار بود. تحلیل رگرسیون نیز نشان داد که 34 درصد واریانس نمره علائم روان شناختی بیمارانی دیابتی براساس متغیرهای پیش بین قابل تبیین بوده است. نتیجه گیری: مطالعه ما نشان داد که بین نمره شفقت به خود با علائم روان شناختی در بیماران مبتلا به دیابت نوع دوم رابطه منفی و معناداری وجود دارد به این صورت که با افزایش میانگین نمره شفقت به خود، نمره افسردگی، اضطراب و استرس کاهش می یابد.

مقدمه و هدف: کتواسیدوز دیابتی (DKA) به عنوان یک وضعیت حاد یکی از عوارض تهدید کننده زندگی بیمار دیابتی است. مدیریت مؤثر کتواسیدوز دیابتی بر شرایط بیماری تأثیر می گذارد. هدف از این مطالعه شناسایی و برجسته کردن نقش پرستار در مدیریت کتواسیدوز دیابتی است. روش: این پژوهش یک مرور روایی بود. طی جستجوی جامع در پایگاه های الکترونیکی با کلمات کلیدی، مقالات مرتبط شناسایی شد و پس از بررسی، نکات مهم و پرکاربرد آن ارائه شد. یافته ها: پرستاران در ارزیابی، تشخیص و مدیریت کتواسیدوز دیابتی نقش دارند. نقش های شناسایی شده عبارتند از: برقراری تعادل مایعات و الکترولیت ها، تنظیم دوز انسولین دریافتی بیمار، طراحی برنامه ترخیص با هدف جلوگیری از عود DKA. نتیجه گیری: مدیریت کتواسیدوز یک کار تیمی بین رشته ای است که در آن پرستاران نقش کلیدی در شناسایی، کنترل، پیشگیری از پیشرفت و عود علائم دارند. برای مدیریت موفق کتواسیدوز، استفاده از پرستاران ماهر و آگاه ضروری است.

مقدمه و هدف: دیابت در سراسر جهان شیوع بالایی دارد. خود مدیریتی در بیماران دیابتی کلیدی ترین عامل کنترل و تعویق ابتلا به عوارض دیابت است. این پژوهش به منظور بررسی ارتباط بهزیستی معنوی و سبک های مقابله مذهبی با خودمدیریتی بیماران دیابتی انجام شد. مواد و روش ها: پژوهش از نوع همبستگی است و به شیوه معادلات ساختاری اجرا شد. جامعه پژوهش شامل کلیه بیماران دیابتی نوع دو استان یزد بود که از این بین تعداد 207 نفر به شیوه نمونه گیری دردسترس برای شرکت در پژوهش انتخاب شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه های بهزیستی معنوی گومز و فیشر، پرسشنامه مقابله مذهبی پارگامنت و پرسشنامه خود مدیریتی دیابت جمع آوری و توسط نرم افزار SPSS نسخه 23 و AMOS نسخه 24 تحلیل شدند یافته ها: یافته ها نشان داد که بهزیستی معنوی از لحاظ آماری، ارتباط معناداری با سبک مقابله مذهبی مثبت فرد دارد. بعلاوه اثر سبک مقابله مذهبی مثبت بر خودمدیریتی دیابت هم به لحاظ آماری، مثبت و معنادار می باشد، این در حالی است که سبک مقابله مذهبی منفی ارتباط معنادار ولی منفی با خود مدیریتی دیابت و نیز با بهزیستی معنوی فرد دیابتی دارد. ارتباط بهزیستی معنوی و خودمدیریتی دیابت هم به لحاظ آماری، مثبت و معنادار است. همچنین نتایج پژوهش نشان داد که سبک های مقابله مذهبی در ارتباط بین بهزیستی معنوی با خودمدیریتی دیابت، نقش میانجی دارند و بعنوان نتیجه کلی می توان گفت که سطح خود مدیریتی بیماران دیابتی تا 25 درصد توسط سبک مقابله مذهبی فرد و سطح بهزیستی معنوی فرد قابل پیش بینی است(p< 0/01). نتیجه گیری: نتایج حاکی از این است که افراد دیابتی با بهزیستی معنوی بالاتر و سبک مقابله مذهبی مثبت بیشتر، خود مدیریتی دیابت بالاتری از خود نشان می دهند. از این رو انتظار می رود که با بالا بردن سطح بهزیستی معنوی بیماران دیابتی و تقویت سبک مقابله مذهبی مثبت در آنها، خودمدیریتی افراد دیابتی بطور معنا داری افزایش یابد. با توجه به اهمیت خودمدیریتی در کنترل دیابت و به تعویق انداختن عوارض آن، پیشنهاد می شود که مراکز درمانی و بهداشتی توجه ویژه ای به ارتقا بهزیستی معنوی و اصلاح سبک مقابله مذهبی بیماران داشته باشند.

COVID-19 اولین بار در دسامبر 2019 در ووهان، چین با ذات الریه تشخیص داده شد. بیماران می توانند بدون علامت یا با علایم دیسترس تنفس فوقانی خفیف، عدم وجود پنومونی یا پنومونی شدید همراه با نارسایی تنفسی و حتی مرگ باشند. . . .