روانشناسی بالینی و شخصیت
سال:1402 | دوره:21 | شماره:1 |تعداد مقالات:15

مقدمه: پژوهش های کمی مدل های یکپارچه نگر را در بستر بیماری های مزمن از جمله بیماری قلبی-عروقی بررسی کرده اند. در این راستا هدف پژوهش حاضر بررسی مقدماتی بسته آموزشی مبتنی بر مدل طرح واره درمانی، خودشفقی و تنظیم هیجان در رفتارهای مرتبط با سلامت قلب بوده است. روش: تعداد 3 نفر در یک مطالعه آزمایشی تک موردی انتخاب شدند و طی 15 جلسه، بسته آموزشی مبتنی بر مدل پژوهش را دریافت کردند. شرکت کننده ها به مقیاس رفتار سلامت وابسته به قلب (سانگ و همکاران، 2018)، پرسش نامه خودشفقتی (نف، 2003)، پرسش نامه طرح واره های ناسازگار اولیه یانگ (YSQ-S3) و مقیاس تنظیم هیجان (گروس و جان، 2003) پاسخ دادند. داده ها به وسیله تحلیل نموداری و دیداری و شاخص های درصد بهبودی، درصد کاهش و اندازه اثر کوهن تحلیل شد. نتایج: یافته ها نشان داد درصد بهبودی شرکت کننده های اول، دوم و سوم در ارزیابی مجدد به ترتیب برابر با 40، 38 و 43 درصد، فرونشانی برابر با 46، 46 و 45 درصد، خودشفقتی برابر با 41، 34 و 41 درصد و رفتارهای مرتبط با سلامت قلب برابر با 32، 33 و 35 درصد بوده است. همین طور درصد کاهش شرکت کننده های اول، دوم و سوم در ارزیابی مجدد به ترتیب برابر با 67، 62 و 76 درصد، فرونشانی برابر با 32، 32 و 31 درصد، خودشفقتی برابر با 68، 51 و 69 درصد و رفتارهای مرتبط با سلامت قلب برابر با 47، 50 و 54 درصد بوده است. اندازه اثر متغیر ارزیابی مجدد برای شرکت کننده اول، دوم و سوم به ترتیب برابر با 91/0-، 79/0-و 80/0-، فرونشانی برابر با 83/0، 91/0 و 93/0، خودشفقتی برابر با 78/0-، 86/0-و 90/0-و رفتارهای مرتبط با سلامت قلب برابر با 83/0-، 75/0-و 87/0-بوده است. بحث و نتیجه گیری: با توجه به نتایج، بسته آموزشی مبتنی بر مدل طرح واره درمانی، تنظیم هیجان و خودشفقتی را می توان در جهت بهبود رفتارهای مرتبط با سلامت قلب به کارگرفت.

مقدمه: تولد فرزند در هر خانواده می تواند نقطه عطفی در زندگی هر فرد ایجاد کرده و تغییرات زیادی را به دنبال داشته باشد. اما تولد زمانی مشکل ساز می شود که این تولد با معلولیت همراه باشد. پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش تاب آوری ادغام شده با شفقت به خود بر خودگویی و پریشانی روان شناختی در والدین دانش آموزان کم توان ذهنی انجام شد. روش: این مطالعه با رویکرد کمّی و به روش نیمه آزمایشی و با به کارگیری طرح پیش آزمون– پس آزمون با گروه گواه انجام شد. جامعه آماری پژوهش متشکل از تمامی مادران کودکان کم توان ذهنی شهر اردکان در سال های 1401-1400 بود که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس، 30 نفر به عنوان نمونه انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه 15 نفری (آزمایش و کنترل) جایگزین شدند. شرکت کنندگان به پرسشنامه های پریشانی روان شناختی کسلر و همکاران (2002) و خودگویی (STS) برین تاپت و همکاران (2008) پاسخ دادند. پس از انتخاب گروها، پروتکل آموزش تاب آوری ادغام شده با شفقت به خود نیز طی 8 جلسه (1 ساعت و نیمی) به مادران کودکان کم توان ذهنی گروه آزمایش آموزش داده شد؛ درحالی که اعضای گروه گواه هیچ گونه مداخله ای را در طول مدت آزمایش دریافت نکردند. در پایان نیز داده های پژوهش با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 26 و آزمون تحلیل کوواریانس، در سطح معناداری 05/0 تحلیل شدند. نتایج: نتایج نشان داد که آموزش تاب آوری ادغام شده با شفقت به خود بر خودگویی و پریشانی روان شناختی والدین دانش آموزان کم توان ذهنی تأثیر معناداری داشته است (001/0>P)؛ بنابراین نتیجه می گیریم که آموزش تاب آوری ادغام شده با شفقت به خود می تواند گزینه مناسبی برای بهبود وضعیت روان شناختی و سلامت روان مادران دانش آموزان کم توان ذهنی باشد. بحث و نتیجه‏ گیری: بر اساس یافته های این مطالعه می توان نتیجه گرفت که آموزش تاب آوری ادغام شده با شفقت به خود می تواند گزینه مناسبی برای بهبود وضعیت روان شناختی و سلامت روان مادران دانش آموزان کم توان ذهنی باشد.

مقدمه: اگرچه رابطه بین صفات شخصیت مرزی و خودزنی های غیرخودکشی تأیید شده است، اما توجه اندکی به عوامل میانجی آن شده است. ازاین رو، هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی نقش میانجی تنظیم شناختی هیجان در رابطه بین صفات شخصیت مرزی و خودزنی های غیرخودکشی دانشجویان بود. روش: این پژوهش، توصیفی و از نوع همبستگی بود. جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی دانشجویان مقطع کارشناسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد نیشابور در سال 400-1399 بودند. دویست و دو نفر از دانشجویان مقطع کارشناسی، نمونه پژوهش را تشکیل دادند که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. با استفاده از مقیاس شخصیت مرزی، سیاهه خود آسیب رسانی آگاهانه و تعمدی و پرسشنامه تنظیم شناختی هیجان داده ها جمع آوری شد. برای تحلیل داده ها از نرم افزارهای اس پی اس اس و لیزرل و همچنین روش های همبستگی پیرسون و مدل یابی معادلات ساختاری استفاده شد. نتایج: نتایج پژوهش نشان داد راهبردهای تنظیم شناختی هیجان ناسازگار (خودسرزنشگری، نشخوار فکری، فاجعه نمایی، دیگرسرزنشگری) در رابطه بین صفات شخصیت مرزی و خودزنی های غیرخودکشی دانشجویان نقش میانجی دارند. بحث و نتیجه‏گیری: بر اساس نتایج پژوهش حاضر افراد دارای صفات شخصیت مرزی به واسطه راهبردهای تنظیم شناختی هیجان ناسازگار خودزنی های غیرخودکشی را تجربه می کنند؛ ازاین رو مداخله های بالینی مرتبط با تنظیم هیجان می توانند نقش مهمی در پیشگیری از خودزنی های غیر خودکشی داشته باشند.

مقدمه: هدف از این پژوهش بررسی نقش ویژگی های شخصیتی، ناگویی هیجانی و اجتناب شناختی بر عاطفه مثبت و منفی است. روش: روش این پژوهش از نوع توصیفی و همبستگی بود. جامعه آماری آن شامل تمامی دانشجویان مقطع کارشناسی دانشگاه زنجان با دامنه سنی 18 تا 25 در سال تحصیلی 1398-1399 است. 220 نفر به روش نمونه گیری در دسترس به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. داده های پژوهش با استفاده از پرسشنامه های پنج عامل بزرگ (مک کری و کوستا، 1985)، مقیاس ناگویی هیجانی تورنتو (بگبی، پارکر و تیلور، 1994)، مقیاس اجتناب شناختی (سکستون و داگاس ریا، 2004) و مقیاس عاطفه مثبت و منفی (واتسون، کلارک و تلگن، 1989) جمع آوری شدند. یافته ها با استفاده از همبستگی پیرسون و رگرسیون گام به گام تحلیل شد. نتایج: نتایج نشان داد روان رنجورخویی، دشواری در شناسایی احساسات، دشواری در توصیف احساسات، فرونشانی فکر، جانشینی فکر، حواس پرتی، اجتناب و تبدیل تصور به فکر رابطه مثبت و معنا دار و برون گرایی، بازبودن به تجربه، موافق بودن و وظیفه شناسی رابطه منفی و معنا داری با عاطفه منفی دارند. علاوه براین برون گرایی، موافق بودن، وظیفه شناسی و اجتناب رابطه مثبت و معنا دار و همچنین روان رنجورخویی، دشواری در شناسایی احساس و دشواری در توصیف احساس رابطه منفی و معنا داری با عاطفه مثبت وجود دارد. بحث و نتیجه‏ گیری: نتایج نشان داد ویژگی های شخصیتی، ناگویی هیجانی و اجتناب شناختی در عواطف مثبت و منفی تأثیرگذار هستند و بر اساس یافته ها می توان گفت شخصیت های مختلف و افراد دچار ناگویی هیجانی و اجتناب شناختی به میزان نابرابری عواطف مختلف را تجربه می کنند.

مقدمه: سبک های دل بستگی با میزان توانایی در نظم جویی هیجانی و انعطاف پذیری شناختی ارتباط دارند؛ بنابراین این فرضیه وجود دارد که رغبت به ازدواج افراد از سبک های دل بستگی ایمن، اجتنابی و دوسوگرا، و طرح واره های هیجانی مثبت تأثیر بگیرد و نظم جویی هیجانی و انعطاف پذیری نیز در این مورد مهم باشد، به این ترتیب پژوهش حاضر به دنبال بررسی این روابط بود. روش: این مطالعه از نوع طرح های همبستگی مبتنی بر تحلیل روابط ساختاری (مدل سازی معادلات ساختاری) است. نمونه آماری در این مطالعه 500 نفر از دانشجویان دانشگاه شاهد تهران و فردوسی مشهد در سال تحصیلی 99-1400 بودند. ابزارهای مورد استفاده در این مطالعه شامل پرسشنامه های زیر است: رغبت سنج ازدواج پوراعتماد و همکاران که در سال 1382 ساخته شده است، پرسشنامه نظم جویی هیجانی گراس در سال 2003 ساخته شده است، پرسشنامه طرح واره های هیجانی لیهی در سال 2012 ساخته شده است، پرسشنامه انعطاف پذیری شناختی که دنیس و همکاران 2010 ساخته اند و مقیاس دل بستگی بزرگ سالان بشارت که 1386 ساخته شده است. پرسشنامه ها از طریق اشتراک گذاری در فضای مجازی تکمیل شدند. در تحلیل یافته های این مطالعه از روش های آمار توصیفی با استفاده از نرم افزار SPSS و از ضرایب مسیر بین متغیرهای مدل در نرم افزار لیزرل و سایر شاخص های برازندگی استفاده شد. نتایج: یافته ها نشان داد که انواع سبک های دلبستگی می توانند میزان رغبت به ازدواج را تحت تأثیر قرار دهند. همچنین سبک های دل بستگی از روابط معنا داری با ارزیابی مجددشناختی، سرکوبی هیجان ها و انعطاف پذیری شناختی برخوردار بودند. از میان طرح واره های هیجانی نیز فقط طرح واره قابل کنترل بودن هیجان ها به طور معنا داری قادر به پیش بینی رغبت به ازدواج بود. در بررسی روابط غیرمستقیم شاهد آن بودیم که تأثیر سبک های دل بستگی و طرح واره کنترل بر رغبت به ازدواج با ورود متغیرهای میانجی کاهش یافت و بیشترین اثر مربوط به متغیر انعطاف پذیری شناختی بود. بحث و نتیجه گیری: یافته های پژوهش تأثیر سبک های دل بستگی و طرح واره های هیجانی را بر میزان رغبت به ازدواج افراد با تکیه بر شیوه های ارزیابی و مدیریت هیجان ها و انعطاف پذیری شناختی آنها نشان داد. ازاین رو می توان این متغیرها را در گسترۀ ارتباطات بین فردی و مشکلات روان شناختی در ایجاد و حفظ روابط مؤثر و افزایش تمایل به ازدواج مورد توجه قرار داد.

مقدمه: هدف پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد شفقت محور بر انعطاف پذیری روان شناختی و خودکارآمدی زنان مبتلا به ام اس بود. روش: در پژوهش حاضر با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی 30 زن مبتلا به ام اس در دو گروه 15 نفری آزمایش و کنترل جایگزین و به پرسشنامه های انعطاف پذیری روان شناختی و خودکارآمدی عمومی شرر پاسخ دادند. گروه آزمایش به مدت 8 جلسه، تحت درمان گروهی مبتنی بر پذیرش و تعهد شفقت محور قرار گرفتند ولی گروه کنترل هیچ گونه درمانی دریافت نکردند. برای تحلیل داده ها از تحلیل واریانس و نرم افزار26 SPSS استفاده شد. نتایج: یافته ها نشان داد که درمان گروهی مبتنی بر پذیرش و تعهد و شفقت محور، باعث انعطاف پذیری روان شناختی و افزایش خودکارآمدی در گروه درمان در پس آزمون نسبت به پیش آزمون شده است. در مرحله پیگیری درمان منجر به انعطاف پذیری روان شناختی شده اما در خودکارآمدی زنان مبتلا به ام اس تأثیری نداشته است. بحث و نتیجه ‏گیری: با توجه به یافته ها نتیجه گرفته شد که، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و شفقت محور، بر انعطاف پذیری روان شناختی و افزایش خودکارآمدی زنان مبتلا به ام اس مؤثر است.

مقدمه: با توجه به نوظهوربودن بیماری کووید 19 و اهمیت اضطراب این بیماری در سلامت روان بانوان هدف پژوهش حاضر پیش بینی اضطراب کرونا بر اساس جهت گیری زندگی و انعطاف پذیری شناختی در بین بانوان شهرستان بانه بود. روش: این پژوهش از نوع مطالعات همبستگی است که به روش مقطعی انجام شد. مقطعی و از نوع همبستگی بود. جامعه پژوهش کلیۀ بانوان شهرستان بانه بودند که از بین آنها 250 نفر با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به پرسشنامه های جهت گیری زندگی، انعطاف پذیری شناختی و اضطراب کرونا پاسخ دادند. داده های جمع آوری شده با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندمتغیره با مدل هم زمان در نرم افزار spss ویراست 18 تحلیل شدند. نتایج: نتایج نشان داد که بین جهت گیری خوش بینانه با اضطراب کرونا و ابعاد آن همبستگی منفی و معنادار وجود دارد. بین جهت گیری بدبینانه و بعد جسمانی اضطراب کرونا همبستگی مثبت و معنادار وجود دارد. بین انعطاف پذیری شناختی و اضطراب کرونا همبستگی منفی و معنادار وجود دارد و نتایج حاصل از تحلیل رگرسیون نشان داد که جهت گیری خوش بینانه، ادراک گزینه های مختلف و ادراک کنترل پذیری به ترتیب 7 و 3/7 درصد از واریانس اضطراب کرونا را تبیین می کنند. بحث و نتیجه گیری: یافته ها نشان داد جهت گیری به زندگی و انعطاف پذیری شناختی نقش مهمی در اضطراب کرونا بانوان دارند؛ بنابراین هدف قراردادن چنین مباحثی در برنامه مداخلات روان شناختی افراد می تواند در کاهش اضطراب کرونا آنان مفید باشد.

مقدمه: آسیب ها و تروماهای دوران کودکی می تواند تأثیر عمیقی بر ویژگی های روان شناختی افراد در طول زندگی بگذارند. پژوهش حاضر با هدف مدل یابی افکار خودکشی بر اساس طرح واره های ناسازگار اولیه با نقش میانجی تنظیم هیجانی در بزرگ سالان با سابقه ناملایمات کودکی (جسمی و جنسی) انجام شد. روش: این پژوهش از لحاظ روش از نوع مطالعات همبستگی است. جامعۀ آماری پژوهش حاضر را همه بزرگ سالان شهر تهران که سابقه ناملایمات جسمی و جنسی در دوران کودکی دارند تشکیل می دهند. نمونه شامل 300 نفر با سابقه ناملایمات کودکی بودند که با شیوه نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. به منظور سنجش متغیرهای پژوهش از پرسشنامه های ترومای دوران کودکی (CTQ)، پرسشنامه افکار خودکشی بک (BSSI)، پرسشنامه طرح واره های ناسازگار (YSQ-SF)، پرسشنامه تنظیم هیجان گراتز (DERS) استفاده شد. نتایج: تحلیل داده های پژوهش نشان داد که مدل پیشنهادی پژوهش از برازش مناسبی برخوردار است. شاخص های برازش مدل نیکویی برازش را نشان دادند (9/0

مقدمه: هدف از پژوهش حاضر تدوین و آزمون مدل علی عزت نفس نوجوانان بر اساس رابطه والد-فرزند و نیازهای بنیادین روان شناختی با میانجی گری خودپنداره بود. روش: پژوهش توصیفی-همبستگی از نوع معادله ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش حاضر را تمامی دانش آموزان دوره دوم متوسطه دبیرستان های شهرستان میبد در سال تحصیلی 1400-1399 تشکیل دادند که از بین جامعه هدف تعداد 461 نفر با روش نمونه گیری در دسترس به عنوان حجم نمونه انتخاب و به صورت مجازی در پژوهش شرکت کردند. داده های پژوهش با استفاده از پرسشنامه های عزت نفس کوپراسمیت، رابطه والد-فرزند فاین و همکاران، نیازهای بنیادین روان شناختی و خودپنداره راجرز جمع آوری و درنهایت داده های 398 شرکت کننده که قابلیت تحلیل داشت به منظور بررسی فرضیه های پژوهش با استفاده از روش مدل یابی معادله ساختاری و با کمک نرم افزارهای SPSS25 و AMOS24 تحلیل شد. نتایج: نتایج مدل یابی معادله ساختاری بیانگر تأیید برازش مدل فرضی پژوهش بود همچنین نتایج به دست آمده از ضرایب مسیر در مدل ساختاری نشان داد که ارتباط والد-فرزند و نیازهای بنیادین روان شناختی به صورت مثبت و معنادار و خودپنداره به صورت منفی و معنادار بر عزت نفس نوجوانان اثر مستقیم دارند، علاوه براین خودپنداره رابطه بین ارتباط والد-فرزند و نیازهای بنیادین روان شناختی با عزت نفس را در نوجوانان میانجی گری می کند. متغیرهای رابطه والد-فرزند، نیازهای بنیادین روان شناختی و خودپنداره درمجموع 62 درصد از واریانس عزت نفس را در نوجوانان تبیین می کنند. بحث و نتیجه گیری: بنابراین با توجه به نقش به سزای رابطه والد-فرزند، ارضای نیازهای بنیادین روان شناختی و خودپنداره در شکل گیری عزت نفس نوجوانان، آگاه سازی والدین و نوجوانان با ویژگی های دوران نوجوانی و تأثیرات آن در مراحل بعدی زندگی امری ضروری به حساب می آید.

مقدمه: ازآنجایی که مادران دارای فرزند مبتلا به اختلال اوتیسم از سطوح بالای استرس برخوردار بوده و ذهن آگاهی نیز که خود از مؤلفه های متعددی تشکیل شده است در کاهش استرس آنها مؤثر است؛ بنابراین تلاش در امر بهبود مؤلفه های ذهن آگاهی امری ضروری است، ازاین رو پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی گروه درمانی کاهش استرس مبتنی بر ذهن آگاهی بر بهبود مؤلفه های ذهن آگاهی مادران دارای فرزند مبتلا به اختلال اوتیسم انجام گرفت. روش: بررسی پیش رو از نوع پژوهش های نیمه آزمایشی (طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل) بوده و جامعه آماری شامل تمامی مادران دانش آموزان منطقه دو آموزش و پرورش تهران در سال 1400 که مبتلا به اوتیسم بودند تشکیل داد. نمونه ها ابتدا به صورت هدفمند انتخاب شده، سپس به روش تصادفی ساده در دو گروه مساوی آزمایشی و کنترل تقسیم شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه ذهن آگاهی بائر که قبل و بعد از دوره درمان 8 جلسه ای اجرا شد استفاده شد. درنهایت داده ها از طریق تحلیل کوواریانس چندمتغیره مورد تفسیر قرار گرفت. نتایج: یافته ها نشان داد که مداخله ذکرشده به ترتیب با ضریب ایتای 41/0، 43/0 و 61/0 بر بهبود مؤلفه های ذهن آگاهی شامل «مشاهده، عمل همراه با آگاهی و توصیف» مؤثر است. بحث و نتیجه گیری: با توجه به یافته ها می توان از گروه درمانی کاهش استرس مبتنی بر ذهن آگاهی به عنوان روشی مناسب برای بهبود ذهن آگاهی مادران دارای فرزند مبتلا به اختلال اوتیسم استفاده کرد که این موضوع نه تنها سب برخورداری مادران از فواید بهبود ذهن آگاهی در کاهش استرس ناشی از پرورش فرزند دارای اختلال اوتیسم می شود بلکه می تواند در برخورداری از سایر تأثیرات بهبود مؤلفه های ذهن آگاهی (نظیر کاهش اضطراب، پیامدها و عوارض روان شناختی ناشی از پرورش فرزند دارای اختلال اوتیسم) نیز میسر باشد.

مقدمه: سازگاری بیماران با چالش ها و تنش های کووید-19 با بهره گیری از خودشناسی انسجامی، شفقت خود و تنظیم هیجان می­تواند در ارتباط با سطح وضوح خودپنداره آنان باشد؛ بنابراین، خودشناسی انسجامی، شفقت خود و تنظیم هیجان بیماران بر اساس سطوح وضوح خودپنداره مقایسه شد. روش: پژوهش حاضر، دارای طرح تک عاملی بود. جامعه پژوهش بیماران مبتلا به کووید-19 بودند، و نمونه شامل 162 شرکت کننده بود. بر اساس سطوح وضوح خودپنداره (پایین، متوسط و بالا)، سه گروه که هر یک شامل 35 نفر بود تعریف شد. داده ها با مقیاس وضوح خودپنداره، مقیاس خودشناسی انسجامی، پرسشنامه تنظیم هیجان و مقیاس شفقت خود، گردآوری شد و با آزمون مانوا و آزمون تعقیبی بنفرونی تحلیل شد. نتایج: طبق نتایج، میانگین خودشناسی انسجامی و شفقت خود در گروه وضوح خودپنداره بالا از دو گروه دیگر، و در گروه متوسط از گروه پایین به طور معناداری بیشتر بود. از نظر ارزیابی مجدد بین گروه ها تفاوت معناداری دیده نشد. میانگین فرونشانی در گروه وضوح خودپنداره پایین بیشتر از گروه وضوح خودپنداره بالا بود. بحث و نتیجه ‏گیری: این یافته ها دلالت بر این دارد که سطوح بالاتر وضوح خودپنداره می تواند به ارتقای خودشناسی انسجامی و شفقت خود، و کاهش فرونشانی در بیماران مبتلا به کووید-19 کمک کند که این نیز تسهیل کننده سازگاری با بیماری است.

مقدمه: هدف از پژوهش حاضر تعیین اثربخشی درمان شناختی-رفتاری واحد پردازه ای بر خودتنظیمی هیجان و نگرش های ناکارآمد ارزشیابی خود مدیران مدارس متوسطه اول انجام شد. روش: روش پژوهش به لحاظ هدف کاربردی و از نظر روش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش را همه مدیران متوسطه اول شهر مشهد در سال تحصیلی 1401-1400 تشکیل دادند. در این پژوهش، 30 مدیر با روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند و با گمارش تصادفی در گروه های آزمایش و گواه قرار گرفتند (15 مدیر در گروه آزمایش و 15 مدیر در گروه گواه). ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه های نگرش های ناکارآمد وایزمن و بک (1997) و خودتنظیمی هیجان (ACS) ویلیامز و همکاران (1997) بود. درمان شناختی-رفتاری واحد پردازه ای به صورت هفتگی طی شانزده جلسه 90 دقیقه ای در گروه آزمایش برگزار و برای تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس استفاده شد. نتایج: نتایج حاکی از تأثیر درمان شناختی-رفتاری واحد پردازه ای بر خود تنظیمی هیجان و نگرش های ناکارآمد ارزشیابی خود مدیران بود. همچنین درمان شناختی-رفتاری واحد پردازه ای بر مؤلفه های خود تنظیمی هیجان (خلق افسرده و اضطراب) و مؤلفه های نگرش های ناکارآمد ارزشیابی خود (موفقیت-کامل طلبی، نیاز به تأیید دیگران و نیاز به راضی کردن دیگران) در مدیران مدارس متوسطه اول نیز موثر بود. بحث و نتیجه گیری: به طور کلی می توان نتیجه گرفت که درمان شناختی-رفتاری واحد پردازه ای به عنوان روشی مؤثر برای خود تنظیمی هیجان و کاهش نگرش های ناکارآمد ارزشیابی خود مدیران آموزش و پرورش بهره برد.

مقدمه: دیابت یک بیماری مزمن است که به درمان طولانی، مراقبت و اصلاح در شیوه زندگی نیاز دارد. علاوه بر مکانیسم های زیستی درگیر، عاملی که می تواند در بیماری دیابت اثرگذار باشد، عوامل روان شناختی است؛ بنابراین، هدف مطالعه مقایسه اثربخشی آموزش روان شناسی مثبت نگر و مصاحبه انگیزشی بر سبک زندگی و سرمایه روان شناختی در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 بود. روش: روش پژوهش آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل 45 بیمار مبتلا به دیابت نوع 2 در شهر تهران مراجع کننده به پژوهشکده غدد درون ریز و متابولیسم در سال 1398 بوده که به روش نمونه گیری تصادفی انتخاب و به تصادف در دو گروه آزمایش و کنترل جای دهی شدند. به منظور جمع آوری داده ها هم پیش آزمون و هم پس آزمون از پرسشنامه سبک زندگی والکر (1997) و پرسشنامه سرمایه روان شناختی لوتانز (2007) استفاده شد. افراد به طور تصادفی در سه گروه 15 نفری (دو گروه آزمایشی و یک گروه کنترل) تقسیم شدند، گروه اول برنامه درمانی روان شناسی مثبت نگر (سلیگمن، 2006) که شامل 8 جلسه 60 دقیقه ای به شیوۀ گروهی را دریافت کردند، گروه دوم برنامه درمانی مصاحبه انگیزشی (میلر، 1983) 10 جلسه 45 دقیقه ای را دریافت کردند اما گروه کنترل، مداخله ای را دریافت نکردند. نتایج: نتایج نشان داد که بین اثربخشی روش روان شناسی مثبت نگر و مصاحبه انگیزشی بر سرمایه روان شناختی و سبک زندگی تفاوت معناداری مشاهده شد (p<0/05). همچنین روش آموزش مصاحبه انگیزشی در خرده مقیاس های سبک زندگی (تغذیه، ورزش، مسئولیت پذیری در مورد سلامت، مدیریت استرس و خودشکوفایی) در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 مؤثرتر از روش روان شناسی مثبت نگر بود. اما در خرده مقیاس حمایت بین فردی هیچ تفاوت معناداری بین دو رویکرد درمانی وجود نداشت. درضمن روش روان شناسی مثبت نگر بر خرده مقیاس های سرمایه روان شناختی (خودکارآمدی، امیدواری، تاب آوری و خوش بینی) در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 به طور معناداری مؤثرتر از روش مصاحبه انگیزشی بود (p<0/05). بحث و نتیجه ‏گیری: با توجه به نتایج به دست آمده روش روان شناسی مثبت نگر و مصاحبه انگیزشی به بهبود کیفیت سبک زندگی و سرمایه روان شناختی افراد مبتلا به دیابت نوع 2 بینجامد. پیشنهاد می شود در مراکز مشاوره و مراکز درمانی در مورد افراد مبتلا به دیابت به عنوان رویکردهای درمانی استفاده شود.

مقدمه: بررسی پژوهش های انجام شده حاکی از آن است که با شیوع بیماری کرونا، پرستاران به عنوان یکی از اصلی ترین گروه های مقابله با بیماری، با افزایش مسائل روان شناختی و کاهش کیفیت زندگی روبه رو هستند؛ ازاین رو پژوهش حاضر با هدف پیش بینی کیفیت زندگی پرستاران بر اساس اضطراب کرونا و انعطاف پذیری شناختی انجام شد. روش: پژوهش حاضر از نوع توصیفی-همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمام پرستاران استان کرمانشاه در سال 1400 بود که تعداد 360 نفر از آنها به روش نمونه گیریِ دردسترس وارد پژوهش شدند. ابزار جمع آوری داده ها شامل مقیاس های کیفیت زندگی وار و شریون (SF-36)، اضطراب کرونا علی پور و همکاران (CDAS) و انعطاف پذیری شناختی دنیس و وندورال (CFI) بود. نتایج: نتایج این پژوهش نشان داد که کیفیت زندگی پرستاران با متغیرهای اضطراب کرونا و خرده مقیاس های آن رابطه منفی معنادار (001/0 ˂P) و با انعطاف پذیری شناختی و خرده مقیاس های آن رابطه مثبت معنادار (001/0 ˂P) دارد. همچنین تحلیل نتایج رگرسیونی نشان داد که متغیرهای اضطراب کرونا و انعطاف پذیری شناختی با هم می توانند 8/20 درصد از تغییرات متغیر کیفیت زندگی را تبیین کنند. بحث و نتیجه‏ گیری: با توجه به اینکه مبحث کیفیت زندگی در پرستاران، موضوع حائز اهمیتی هم برای خود آنها و هم سلامت جامعه است و نتایج تحقیق هم نشان داد که درصد قابل قبولی از این متغیر را می توان بر اساس اضطراب کرونا و انعطاف پذیری شناختی تبیین کرد؛ ازاین رو می توان با برگزاری برنامه هایی در زمینه مدیریت اضطراب، آشنایی با انعطاف پذیری شناختی و ارتقای آن توسط روان شناس به صورت آنلاین یا حضوری، به ارتقای کیفیت زندگی پرستاران کمک کرد.

مقدمه: مرور شواهد نشان می دهد که نسبت به مفهوم و اندازه گیری پرطاقتی روانی، علاقه تحقیقاتی فزاینده ای وجود دارد. پژوهش حاضر با هدف آزمون روان سنجی نسخة کوتاه پرسشنامه پرطاقتی روانی (پاپاگئورگیو و همکاران، 2018) در بین گروهی از نوجوانان انجام شد. روش: در این مطالعه پیمایشی، 300 نوجوان که با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند، به نسخة کوتاه پرسشنامه پرطاقتی روانی و پرسشنامه رفتارهای سبک زندگی تحصیلی ارتقادهنده و بازدارنده سلامت تحصیلی (صالح زاده، شکری و فتح آبادی، 1396) پاسخ دادند. نتایج: نتایج تحلیل عاملی تأییدی بر پایة نرم افزار AMOS، همسو با نتایج مطالعات دیگر از ساختار تک عاملی نسخة کوتاه پرسشنامه پرطاقتی روانی، حمایت کرد. در این مدل مفروض، همه مادّه ها، ضرایب مسیر معناداری داشتند (65/0 تا 94/0). آلفای کرانباخ برای نمره عامل کلی پرطاقتی روانی 94/0 به دست آمد. روایی ملاکیِ نسخة کوتاه پرسشنامه پرطاقتی روانی از طریق رابطه با نمرات رفتارهای تسهیل گر/بازدارنده سبک زندگی تحصیلی سلامت محور به دست آمد. بحث و نتیجه ‏گیری: درمجموع، نتایج مطالعة حاضر نشان داد که نسخة کوتاه 12 مادّه ای پرسشنامه پرطاقتی روانی، برای سنجش پرطاقتی روانی به مثابة یک کیفیت روان شناختی مثبت، در بین نوجوانان، ابزاری روا و پایاست. به بیان دیگر، نتایج این مطالعه شواهد روان سنجی مضاعفی را برای نسخة کوتاه پرسشنامه پرطاقتی روانی فراهم آورد و از ایدة استفاده از نسخة کوتاه پرسشنامه پرطاقتی روانی در نمونه نوجوان ایرانی حمایت کرد.