مجله دانشگاه علوم پزشکی گرگان
سال:1401 | دوره:24 | شماره:4 (پی در پی 84) |تعداد مقالات:16

تعداد روزهای اندک هوای پاک در شهرهای بزرگ و صنعتی مانعی برای داشتن فعالیت ورزشی منظم محسوب شده و فواید بی شمار ورزش نادیده گرفته می شود. با جستجو در پایگاه داده های SID، PubMED و Web of science 89094 مقاله با موضوع آلودگی هوا تا دسامبر 2021 یافت شد که پس از گزینش مقالات و محدود کردن جستجو به ورزش، التهاب و بافت ریه در نهایت 80 مقاله استخراج گردید. از این بین 25 مقاله به دلیل خارج بودن از محدوده سال 2000 تا 2021 و نیز نداشتن متن کامل حذف و در نهایت 65 مقاله برای نوشتار مقاله مروری حاضر انتخاب شدند. آلودگی هوا با کاهش عملکرد سلول های ایمنی و افزایش التهاب همراه است که در بخشی با فعال شدن گیرنده های شبه تول و مسیرهای پایین دست میانجی می شود. تمرینات ورزشی منظم وضعیت ضدالتهابی را در بیماری های مختلف ریوی بهبود می بخشد. مطالعات پیشنهاد کرده اند افرادی که در هوای آلوده ورزش می کنند؛ در معرض افزایش خطر بیماری های تنفسی و قلبی-عروقی ناشی از افزایش دوز تحویل آلاینده ها به ریه قرار دارند. با این وجود، مطالعات ساز وکارهای اثر تمرینات ورزشی که می تواند عوامل پیش التهابی ناشی از آلودگی هوا را تعدیل کند؛ گزارش نکرده اند. به نظر می رسد تمرینات ورزشی با تعدیل عوامل التهابی و توده بدن در بخشی با کاهش عوامل خطرزای بیماری های ریوی همراه باشد.

زمینه و هدف مفصل مچ پا به خاطر تحمل وزن یکی از آسیب پذیرترین مفاصل بدن است. پای پرونیت، یک نوع ناهنجاری است که باعث کاهش ارتفاع قوس طولی داخلی هنگام تحمل وزن بدن می گردد و یکی از شایع ترین عارضه های اندام تحتانی است. این مطالعه به منظور مقایسه اثر آنی و 8 هفته تمرینات در آب و تراباند بر نرخ بارگذاری، ایمپالس و گشتاور آزاد در افراد دارای پای پرونیت هنگام راه رفتن انجام شد. روش بررسی این کارآزمایی بالینی روی 45 دانشجوی پسر دانشگاه محقق اردبیلی دارای پای پرونیت انجام شد. آزمودنی ها به صورت تصادفی در سه گروه 15 نفری کنترل، تراباند و تمرین در آب قرار گرفتند. گروه مدخله به مدت 8 هفته تمرینات را اجرا نمودند و اثر آنی و طولانی مدت تمرینات مورد مقایسه قرار گرفت. یافته ها: اوج مثبت و منفی گشتاور آزاد، نرخ بارگذاری عمودی، ایمپالس عمودی در گروه تمرین در آب پس از 8 هفته در مقایسه با پیش آزمون و آنی، کاهش آماری معنی داری یافت (P<0. 05). همچنین ایمپالس راستای داخلی-خارجی در گروه تمرین در آب پس از 8 هفته در مقایسه با پیش آزمون و آنی، افزایش آماری معنی داری یافت (P<0. 05). به علاوه اوج مثبت گشتاور آزاد، ایمپالس عمودی در گروه تراباند پس از 8 هفته در مقایسه با پیش آزمون و آنی، کاهش آماری معنی داری نشان داد (P<0. 05). همچنین نرخ بارگذاری در گروه تراباند آنی و پس از 8 هفته در مقایسه با پیش آزمون کاهش آماری معنی داری یافت (P<0. 05). نتیجه گیری: تمرینات در آب و تراباند بعد از 8 هفته می تواند اثرگذاری بهتری بر نرخ بارگذاری، گشتاور آزاد و ایمپالس در افراد مبتلا به پای پرونیت طی راه رفتن داشته باشد.

زمینه و هدف شیرمادر مزایای بارزی برای مادر و کودک دارد. مشاوره با مادر یک روش مفید در تداوم تغذیه انحصاری با شیر مادر است. در حال حاضر روش های مشاوره از راه دور در حال گسترش است. این مطالعه به منظور تعیین اثر مشاوره تلفنی بر تداوم و طول مدت تغذیه انحصاری با شیر مادر در مادران سزارین شده انجام شد. روش بررسی در این کارآزمایی بالینی 154 زن سزارین شده به صورت تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. گروه مداخله 7 جلسه مشاوره تلفنی طی ماه اول تا سوم پس از زایمان علاوه بر برنامه آموزشی رایج شیر مادر و گروه کنترل فقط برنامه آموزشی رایج شیر مادر را دریافت کردند. ابزار مورد استفاده پرسشنامه اطلاعات جمعیت شناختی و چک لیست بررسی شیردهی بود. یافته ها: میانگین طول مدت تغذیه انحصاری با شیر مادر در انتهای ماه چهارم در گروه مداخله 0. 88±, 15. 51 هفته بیشتر از گروه کنترل 5. 33±, 10. 74 بود (P<0. 05). در انتهای ماه سوم پس از زایمان، شانس تغذیه انحصاری با شیر مادر در گروه مداخله 10. 45 برابر بیشتر از گروه کنترل تعیین شد (OR=10. 455, CI=2. 547-42. 912, P<0. 001). نتیجه گیری: مشاوره تلفنی در افزایش تداوم و طول مدت تغذیه انحصاری با شیر مادر در مادران سزارین شده موثر بود.

زمینه و هدف آکریل آمید ماده ای نوروتوکسیک است که با ایجاد عدم تعادل بین تولید و حذف رادیکال های آزاد، استرس اکسیداتیو را افزایش می دهد و در پاتوژنز بعضی از بیماری های نورودژنراتیو دخیل است. تیموکینون که از گیاه سیاه دانه استخراج می شود؛ دارای اثرات برجسته آنتی اکسیدانی است. این مطالعه به منظور تعیین اثر تیموکینون بر استرس اکسیداتیو و تعداد نورون های هیپوکامپ به دنبال تجویز آکریل آمید در موش صحرایی نر انجام شد. روش بررسی این مطالعه تجربی روی 28 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار در محدوده سنی 10 تا 12 هفته و وزن 180 تا 200 گرم انجام شد. حیوانات به طور تصادفی به 4 گروه 7 تایی کنترل، آکریل آمید و دو گروه آکریل آمید تحت تیمار با تیموکینون (1 یا 5 میلی گرم بر کیلوگرم) تقسیم شدند. برای القای آسیب بافتی مغز، آکریل آمید به میزان 50 میلی گرم بر کیلوگرم به فرم داخل صفاقی تزریق شد. موش ها دو روز پس از تزریق آکریل آمید، کشته شدند و اندازه گیری مالون دی آلدیید، گلوتاتیون احیا و کاتالاز در نمونه هموژنه هیپوکامپ انجام شد. بررسی تعداد نورون های ناحیه CA1 هیپوکامپ با رنگ آمیزی نیسل صورت گرفت. یافته ها: تزریق آکریل آمید سبب افزایش آماری معنی دار سطح مالون دی آلدیید و کاهش فعالیت کاتالاز و گلوتاتیون احیا نسبت به گروه کنترل شد (P<0. 05). تجویز تیموکینون با دوز 5 میلی گرم بر کیلوگرم سبب کاهش معنی دار سطح مالون دی آلدیید و افزایش فعالیت کاتالاز و گلوتاتیون احیا نسبت به گروه آکریل آمید شد (P<0. 05). تعداد نورون های ناحیه CA1 هیپوکامپ در گروه های مختلف تفاوت معنی داری نداشتند. نتیجه گیری: تیموکینون به صورت وابسته به دوز می تواند سبب بهبود شاخص های استرس اکسیداتیو گردد.

زمینه و هدف جلبک اسپیرولینا (Spirulina platensis) دارای ارزش غذایی و درمانی زیادی است. این مطالعه به منظور تعیین اثر جلبک اسپیرولینا بر تغییرات آنزیم های کبدی موش های نر نژاد BALB/c در معرض دوز بالای استامینوفن انجام شد. روش بررسی در این مطالعه تجربی از 42 سر موش نر بالغ نژاد BALB/c در هفت گروه شش تایی و دوز سمی استامینوفن 600 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن استفاده شد. گروه کنترل تنها رژیم غذایی استاندارد و آب دریافت نمود. گروه شم با محلول نمکی گاواژ شدند. گروه های سوم تا هفتم به ترتیب شامل موش های تیمار شده با استامینوفن 600 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن؛ پودر جلبک 600 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن؛ پودر جلبک 300 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن؛ پودر جلبک 600 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن به اضافه استامینوفن و آخرین گروه با پودر جلبک 300 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن به اضافه استامینوفن بودند. در همه گروه ها موش ها با دارو و پودر جلبک به روش گاواژ به مدت 14روز متوالی تیمار شدند. تمامی حیوانات 24 ساعت بعد از دریافت آخرین دوز داروها و محرومیت از غذا (دسترسی به آب آزاد بود)؛ بیهوش و از قلب آنها خونگیری انجام شد. فعالیت آنزیم های کبدی (آلانین آمینوترانسفراز، آسپارتات آمینوترانسفراز و آلکالین فسفاتاز) به روش اسپکتروفتومتری اندازه گیری شد. غلظت پروتیین به روش لوری تعیین شد. سنجش فعالیت آنزیم کاتالاز با استفاده از آب اکسیژنه انجام شد. میزان مالون دی آلدیید اندازه گیری و ظرفیت آنتی اکسیدانی تام به روش FRAP با احیاء یون Fe3+ (فریک) به یون Fe2+ (فرو) تعیین شدند. یافته ها: سطح آنزیم های ترانس آمینازی سرمی (آلانین آمینوترانسفراز، آسپارتات آمینوترانسفراز و آلکالین فسفاتاز) و همچنین میزان آنتی اکسیدان تام و سطح مالون دی آلدیید در گروه تیمار شده با استامینوفن، نسبت به گروه کنترل افزایش آماری معنی داری نشان داد (P<0. 05). همچنین سطح این آنزیم ها در گروه تیمار شده با جلبک 300 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن به اضافه استامینوفن، کاهش آماری معنی داری نسبت به گروه تیمار شده با گروه استامینوفن داشت (P<0. 05). سطح آنزیم کاتالاز در گروه استامینوفن، کاهش آماری معنی داری نسبت به گروه کنترل نشان داد (P<0. 05) و در گروه جلبک 300 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن به اضافه استامینوفن، افزایش آماری معنی داری نسبت به گروه استامینوفن مشاهده شد (P<0. 05). نتایج آزمایشات در دو گروه همزمان اسپیرولینا و استامینوفن نشان داد که مواد موثره جلبک در دوز 300 بهتر از 600 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن در پاسخ به استرس اکسیداتیو عمل نمود. نتیجه گیری: مصرف جلبک اسپیرولینا 300 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن به همراه استامینوفن در حدود دوز سمیت آن، با تاثیر بر فعالیت آنزیم ها و سیستم دفاعی آنتی اکسیدانی، باعث افزایش مقاومت در برابر استرس اکسیداتیو و صدمات ناشی از مسمومیت دارویی می گردد.

زمینه و هدف وینکریستین به عنوان یک داروی ضدسرطان مهم، برای کبد بسیار سمی است. رزوراترول یک پلی فنل طبیعی است که در منابع گیاهی مختلف یافت می شود. مطالعات چندی نشان دهنده اثرات ضدالتهابی و آنتی اکسیدانی رزوراترول هستند. این مطالعه به منظور تعیین اثر محافظت کبدی و آنتی اکسیدانی رزوراترول در برابر سمیت ناشی از وینکریستین سولفات روی موش سوری انجام شد. روش بررسی در این مطالعه تجربی 32 سر موش سوری ماده بالغ نژاد NMRI با وزن 20 تا 25 گرم به طور تصادفی به 4 گروه 8 تایی شامل گروه کنترل، گروه وینکریستین، گروه وینکریستین + رزوراترول و گروه رزوراترول تقسیم شدند. موش ها داروی وینکریستین را به صورت صفاقی با دوز mg/kg/bw3 هفته ای یک بار به مدت 4 هفته و رزوراترول را با دوز mg/kg/bw30 به مدت 28 روز از طریق گاواژ معدی دریافت کردند. در پایان مطالعه میزان فعالیت آنزیم های کبدی ALT وAST سرم اندازه گیری شد. فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدان شامل GPX، SOD، سطح مالون دی آلدیید و میزان ظرفیت تام آنتی اکسیدانی کبد اندازه گیری شد. یافته ها: فعالیت آنزیم های کبدی ALT و AST و فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدان SOD و GPX در گروه وینکریستین در مقایسه با گروه کنترل کاهش و سطح مالون دی آلدیید افزایش معنی داری یافت (P<0. 05). همچنین تیمار با رزوراترول در گروه وینکریستین + رزوراترول در مقایسه با گروه وینکریستین موجب بهبود معنی دار پارامترهای مورد ارزیابی گردید (P<0. 05). نتیجه گیری: رزوراترول در برابر آسیب اکسیداتیو القاشده توسط وینکریستین در بافت کبد موش سوری اثر محافظتی و آنتی اکسیدانی دارد.

زمینه و هدف باتوجه به نقش رژیم غذایی مناسب و استفاده از آنتی اکسیدان های طبیعی در کنار فعالیت ورزشی، توجه محققین برای بهره گیری بیشتر از اثرات تمرین برای بهبود متابولیسم سلولی جلب شده است. علی رغم نقش مطلوب تمرینات ورزشی و استفاده از آنتی اکسیدان ها بر سلامت قلب، اثر همزمان تمرینات ورزشی و مصرف بره موم (تهیه شده توسط زنبور عسل)، هنوز شناخته نشده است. این مطالعه به منظور تعیین اثر تمرین استقامتی و بره موم در برابر استرس اکسایشی و سلولی میوکارد و بیان ژن های HSP72 و NF-kB در موش های صحرایی اورکتومی دیابتی شده با استروپتوزتوسین انجام شد. روش بررسی این مطالعه تجربی روی 36 سر موش صحرایی ماده نژاد اسپراگو-داولی با سن 12 تا 16 هفته و وزن 220 تا 250 گرم انجام شد. تعداد 6 سر موش صحرایی در گروه کنترل سالم (HC) قرار گرفتند. 30 سر موش صحرایی اورکتومی شده با تزریق تک دوز صفاقی استروپتوزتوسین (mg/kg 40) دیابتی شدند. سپس حیوانات اورکتومی دیابتی شده به 5 گروه 6 تایی شامل کنترل اورکتومی دیابتی، شم، بره موم، تمرین استقامتی و تمرین استقامتی + بره موم تقسیم شدند. گروه های تمرین استقامتی و تمرین استقامتی + بره موم به مدت 8 هفته، 5 جلسه در هفته با 75-55 درصد سرعت بیشینه تمرین کردند. گروه های بره موم و تمرین استقامتی + بره موم، بره موم را mg/kg/day 100 به صورت تزریق صفاقی دریافت کردند. سپس سطح PAB (Pro-oxidant-antioxidant balance) و بیان ژن های HSP72 و NF-kB سنجیده شدند. یافته ها: در گروه های بره موم، تمرین استقامتی و تمرین استقامتی + بره موم مقادیر بیان ژنی HSP72 به طور معنی داری بالاتر و مقادیر NF-kB و MDA به طور معنی داری کمتر از گروه کنترل اورکتومی دیابتی تعیین شد (P<0. 05). مقادیر HSP72 در گروه های تمرین استقامتی و تمرین استقامتی + بره موم به طور معنی داری بالاتر از گروه بره موم و مقادیر NF-kB در گروه های تمرین استقامتی و تمرین استقامتی + بره موم به طور معنی داری کمتر از گروه بره موم تعیین شد (P<0. 05). همچنین مقادیر PAB در گروه های تمرین استقامتی و تمرین استقامتی + بره موم به طور معنی داری کمتر از گروه کنترل اورکتومی دیابتی بود (P<0. 05). نتیجه گیری: به نظر می رسد تمرین و مصرف بره موم به طور سینرژیستی موجب بهبود مسیر محافظتی HSP72 و کاهش استرس اکسیداتیو در بافت قلب متعاقب شرایط نقص عملکرد استروژن و دیابت می گردد. هر چند اثر تعاملی این دو به انجام تمرین استقامتی وابسته است.

زمینه و هدف لپتین با اختلالات متابولیکی همراه بوده و ابتلاء استیاتوز کبدی به استیاتو هپاتیتیس را پیشرفت می دهد. لپتین به طور انتخابی ترشح سایتوکاین TNF-α,را در پاسخ به اسید چرب اشباع شده افزایش می دهد. این مطالعه به منظور تعیین اثر تمرین تداومی و مصرف عصاره هیدروالکلی گیاه خار مریم بر فاکتور نکروزدهنده تومور-آلفا و لپتین کبدی موش های صحرایی نر نژاد ویستار با مدل کبد چرب انجام شد. روش بررسی در این مطالعه تجربی 40 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با سن سه هفته و میانگین وزنی 3±, 159 گرم پس از دو هفته سازگاری با محیط به روش تصادفی به 5 گروه 8 تایی شامل جیره معمولی + سالین، جیره پر چرب + سالین (کنترل)، جیره پرچرب + مکمل، جیره پرچرب + تمرین + سالین و جیره پرچرب + تمرین + مکمل تقسیم شدند. تغذیه روزانه حیوانات 10 گرم به ازای هر 100 گرم وزن بدن موش های صحرایی (جیره استاندارد 13 درصد چربی و جیره پر چرب 41 درصد چربی) به مدت 8 هفته و مکمل سیلی مارین با دوز 140 میلی گرم به ازای هر کیلو وزن بدن در دو هفته آخر تمرین گاواژ شد. پروتکل تمرینی پس از دو هفته سازگاری حیوانات با محیط آزمایشگاه به مدت 8 هفته کامل تمرین هوازی تداومی شامل 30 دقیقه با شدت 70 تا 75 درصد Vo2max روی نوارگردان انجام شد که به تعداد 5 روز در هفته اجرا شد. پس از کشتار، نمونه ها برای آنالیز بافتی به آزمایشگاه ارسال و اندازه گیری بیان پروتیین های لپتین و TNF-α,کبدی به روش الایزا و کیت های لپتین و تومور نکروز دهنده آلفا انجام گردید. یافته ها: غلظت لپتین کبدی در گروه تجربی دریافت کننده جیره پرچرب + تمرین هوازی تداومی + مکمل سیلی مارین (P<0. 05) در مقایسه با گروه تجربی دریافت کننده جیره پرچرب + تمرین هوازی تداومی + سالین (P<0. 05) کاهش آماری معنی دار بیشتری نشان داد. همچنین میزان غلظت TNF-α,کبدی در گروه جیره پرچرب + سالین در مقایسه با گروه تجربی دریافت کننده جیره پرچرب + مکمل سیلی مارین (P<0. 05) و گروه تجربی دریافت کننده جیره پرچرب + تمرین هوازی تداومی + سالین (P<0. 05) کاهش آماری معنی دار بیشتری نشان داد. وزن موش های صحرایی گروه جیره معمولی+سالین نسبت به تمامی گروه ها تفاوت آماری معنی داری نشان داد (P<0. 05). نتیجه گیری: تاثیر توام تمرین هوازی تداومی همراه با مصرف مکمل سیلی مارین اثر معنی داری بر میزان کاهش لپتین و TNF-α,در گروه های پرچرب داشت؛ اما این تغییرات در گروه های مکمل به تنهایی معنی دار نبود. بنابراین تمرینات هوازی تداومی می تواند به همراه مکمل در جهت اکسیداسیون بیشتر چربی و کاهش التهاب در بدن گردد.

زمینه و هدف اختلالات دفعی از جمله شب ادراری، بی اختیاری ادرار در روز و بی اختیاری مدفوع مشکلات رایج دوران کودکی هستند. این مطالعه به منظور تعیین اثربخشی آموزش مادران با رویکرد آدلری-درایکورس بر اضطراب کودکان مبتلا به اختلالات دفعی انجام شد. روش بررسی این کارآزمایی میدانی روی مادران 20 کودک مبتلا به اختلالات دفعی مراجعه کننده به کلینیک فوق تخصصی گوارش کودکان شهر گرگان با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری در سال 1399 انجام شد. بی اختیاری ادرار و بی اختیاری مدفوع کودکان بر اساس تشخیص پزشک از نوع اختلالات آناتومیک نبود و صرفا با علایم روانشناختی و اختلالات دفعی کارکردی شناسایی شده بودند. مادران در دو گروه 10 نفری آزمایش و کنترل قرار گرفتند. گروه آزمایش، برنامه آموزشی به روش آدلری-درایکورس را در 12 جلسه 90 دقیقه ای دریافت کردند. برای گروه کنترل مداخله ای صورت نگرفت. ابزار پژوهش مقیاس اضطراب کودکان اسپنس فرم والد سال 2001 (SCAS-P) بود که توسط مادران در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری طی دوماه اجرا گردید و خرده مولفه های اضطراب شامل اضطراب فراگیر، هراس اجتماعی، وسواس-بی اختیاری، فوبی خاص و اضطراب جدایی مورد سنجش قرار گرفت. یافته ها: میانگین نمره اضطراب کلی پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری گروه آزمایش به ترتیب 4. 04±, 69. 1، 6. 1±, 45. 8 و 5. 94±, 47. 8 و در گروه کنترل به ترتیب 6. 58±, 69، 4. 89±, 67. 8 و 5. 59±, 67. 6 به دست آمدند. نمرات پس آزمون تمامی زیرمقیاس های اضطراب کودکان در گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل تفاوت آماری معنی داری داشتند (P<0. 05) و این تفاوت در طول دوره پیگیری به جز زیرمقیاس وسواس-بی اختیاری پایدار بودند (P<0. 05). نتیجه گیری: آموزش مادران به روش آدلری-درایکورس باعث کاهش اضطراب کودکان مبتلا به اختلالات دفعی می گردد.

زمینه و هدف ناهنجاری ژنورکورواتوم (Genu Recurvatum) می تواند با تغییر مکانیک اندام تحتانی، بر تعادل و ثبات اثرگذار باشد. این مطالعه به منظور مقایسه تعادل و ثبات مرکزی دانش آموزان دختر دارای ژنورکورواتوم با گروه سالم انجام شد. روش بررسی این مطالعه مورد-شاهدی روی دانش آموزان دختر دارای ژنورکورواتوم (25 نفر با میانگین سنی 0. 6±, 14. 88 سال) و بدون ژنورکورواتوم (25 نفر با میانگین سنی 0±, 15 سال) مدارس دخترانه دوره متوسطه شهرستان سلماس در استان آذربایجان شرقی طی سال 1397 انجام شد. معیار ناهنجاری ژنورکورواتوم داشتن 5 درجه هایپراکستنشن در زانو بود. اندازه گیری تعادل ایستا با تست لک لک و تعادل پویا با تست Y و همچنین ثبات مرکزی با تست های سورنسن، پلانک، پلانک جانبی و نشستن در وضعیت 60 درجه به عمل آمد. یافته ها: میانگین مقادیر تعادل ایستا پای برتر 3. 64±, 19. 86 و غیربرتر 4. 67±, 17. 16 دانش آموزان گروه شاهد به طور معنی داری از دانش آموزان دارای ژنورکورواتوم (به ترتیب 2. 03±, 14. 44 و 1. 66±, 10. 53) بیشتر بود (P<0. 05). مقادیر میانه تعادل پویا پای برتر (32. 04) و غیربرتر (31. 84) دانش آموزان گروه شاهد به طور معنی داری از دانش آموزان دارای ژنورکورواتوم (به ترتیب 18. 96 و 19. 16) بیشتر بود (P<0. 05). مقادیر میانه ثبات مرکزی برای آزمون های سورنسن، پلانک، پلانک جانبی و نشستن در دانش آموزان گروه شاهد (به ترتیب 30. 40، 30. 58، 31. 04 و 34. 12) به طور معنی داری از دانش آموزان دارای ژنورکورواتوم (به ترتیب 42. 60، 20. 20، 19. 96 و 16. 88) بیشتر بود (P<0. 05). نتیجه گیری: تعادل و ثبات مرکزی دختران دانش آموز دارای ژنورکورواتوم در مقایسه با همتایان بدون این ناهنجاری، ضعیف ارزیابی شد.

زمینه و هدف پنومونی وابسته به ونتیلاتور دارای اهمیت ویژه ای در بین عفونت های بیمارستانی است که باعث افزایش مرگ ومیر در بیماران مبتلا می گردد. این مطالعه به منظور تعیین شیوع ابتلا به پنومونی وابسته به ونتیلاتور و ارتباط آن با مقادیر پروتیین واکنشی C، پروکلسیتونین و هموگلوبین در بیماران مبتلا به ضربه مغزی انجام شد. روش بررسی این مطالعه توصیفی تحلیلی روی 138 بیمار (99 مرد و 39 زن) بستری در بخش مراقبت های ویژه با انتوباسیون و ونتیلاسیون مکانیکی در مرکز آموزشی درمانی پنجم آذر گرگان طی سال های 97-1396 انجام شد. سطح بیومارکرهای پروتیین واکنشی C، پروکلسیتونین و هموگلوبین در 6 روز متوالی پس از بستری سنجیده شد و ارتباط بین این بیومارکرها با وقوع پنومونی وابسته به ونتیلاتور ارزیابی گردید. یافته ها: شیوع ابتلا به پنومونی وابسته به ونتیلاتور 29. 71% (29 مرد و 27 زن) تعیین شد. میانگین هموگلوبین اولیه بیماران در زنان و مردان به ترتیب 10 و 11. 5 گزارش شد. میانگین بیومارکرهای پروکلسیتونین و پروتیین واکنشی C بیماران مبتلا به پنومونی وابسته به ونتیلاتور در مقایسه با گروه غیروابسته به ونتیلاتور در روز ششم بستری نسبت به روز اول افزایش آماری معنی داری نشان داد (P<0. 05). نتیجه گیری: بیومارکرهای پروکلسیتونین و پروتیین واکنشی C در بیماران تحت ونتیلاسیون مکانیکی، می توانند احتمال ابتلا به پنومونی را پیش بینی نمایند.

زمینه و هدف سرطان پستان به عنوان شایع ترین سرطان در بین زنان سراسر جهان بوده و از نظر میزان مرگ و میر در رده دوم قرار دارد. این مطالعه به منظور تعیین ویژگی های فردی، بالینی و آزمایشگاهی زنان مبتلا به ضایعات پستان در مراجعین به بیمارستان دکتر بسکی گنبدکاووس انجام شد. روش بررسی این مطالعه توصیفی تحلیلی روی 130 زن دارای ضایعات پستان (خوش خیم و بدخیم) جراحی شده در بیمارستان دکتر بسکی گنبد کاووس طی فروردین 1398 لغایت اسفند 1399 انجام شد. داده های دموگرافیک (سن، سابقه خانوادگی و قومیت) و نتایج آسیب شناسی (درجه بندی، نوع ضایعه، نوع جراحی، مکان، اندازه تومور) مورد ارزیابی قرار گرفتند. یافته ها: ضایعات پستان در 51. 53% بدخیم و در 48. 46% خوش خیم بودند. بیشترین نوع توده بدخیم داکتال کارسینومای تهاجمی (71. 64%) و بیشترین نوع توده خوش خیم فیبروآدنوما (69. 84%) بودند. بیشتر موارد بدخیم در بیماران گروه سنی 41 تا 50 سال (43. 28%) مشاهده شد. تقریبا نیمی از جمعیت مورد مطالعه (49. 15%) فاقد سابقه خانوادگی مثبت و حدود یک چهارم بیماران حداقل یکی از بستگان درجه اول یا دوم مبتلا به سرطان پستان داشتند. اکثر مبتلایان (44. 78%) تومورهای بدخیم درجه II داشتند. 78. 51% درصد زنان قبل از جراحی های پستان تحت شیمی درمانی قرار نگرفته بودند. همچنین حدود نیمی از بیماران (58 بیمار، 49. 57%)، پس از جراحی تحت هیچگونه درمان کمکی قرار نگرفتند؛ با این وجود شیمی درمانی بیشترین نوع درمان کمکی (16 مورد، 13. 86%) بعد از عمل بود. درمان همزمان شیمی درمانی و رادیودرمانی در 24. 78% بیماران پس از جراحی انجام گردید. ارتباط آماری معنی داری بین سن با نوع ضایعه، درمان های کمکی بعد از عمل و درگیری گره های لنفاوی مشاهده گردید (P<0. 05). بین سن با اندازه تومور و بین سابقه خانوادگی با درجه بدخیمی تومور ارتباط آماری معنی داری وجود داشت (P<0. 05). همبستگی معنی داری بین سن و درجه بدخیمی تومور (P=0. 02, F(2. 48)=4. 19) یافت شد. به طوری که در سن ابتلا پایین تر، درجه بدخیمی بیشتر است. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان دهنده سن پایین ابتلا به ضایعات بدخیم پستان در شهرستان گنبدکاووس در شرق استان گلستان بود. بیشتر ضایعات بدخیم از نوع داکتال کارسینومای تهاجمی و درجه II بودند. ارتباط مثبت سابقه خانوادگی سرطان بر درجه بندی تومورهای پستان به دست آمد.

زمینه و هدف بیماری سلیاک که نوعی سوءجذب موادغذایی است؛ می تواند در صورت عدم رعایت رژیم غذایی فاقد گلوتن منجر به عوارض مختلفی از جمله بیماری های روانشناختی و افسردگی گردد. این مطالعه به منظور برآورد فراوانی اختلال خلقی افسردگی و ارتباط آن با پایبندی به رژیم فاقد گلوتن در بیماران مبتلا به سلیاک انجام شد. روش بررسی این مطالعه توصیفی تحلیلی روی 47 بیمار مبتلا به سلیاک (30 زن و 17 مرد) با میانگین سنی 10. 7±, 40. 88 سال در مرکز تحقیقات گوارش و کبد گلستان طی تابستان 1399 انجام شد. از بیماران خواسته شد تا پرسشنامه بک 13 سوالی را تکمیل نمایند. تست پایبندی به رژیم غذایی سلیاک (CDAT) برای بررسی پایبندی از دید خود فرد و ارزیابی استاندارد شده توسط متخصص تغذیه (SDE) برای ارزیابی پایبندی بیمار از دیدگاه مصاحبه گر استفاده گردید. یافته ها: 28 بیمار مبتلا به سلیاک (6/59 درصد) دچار درجاتی از افسردگی بودند. بر اساس SDE میزان پایبندی بیماران به رژیم فاقد گلوتن 83 درصد گزارش شد. بین میزان پایبندی به رژیم فاقد گلوتن و افسردگی در این بیماران ارتباط آماری معنی داری یافت نشد. بین افسردگی با جنسیت و سن بیماران ارتباط آماری معنی داری یافت نشد. نتیجه گیری: فراوانی افسردگی در بیماران مبتلا به سلیاک بالا ارزیابی شد؛ اما رابطه آماری معنی داری با پایبندی به رژیم فاقد گلوتن نداشت.

زمینه و هدف میانسالی دوره ای همراه با تغییرات مختلف زیستی-روانی-اجتماعی است. سلامت جنسی یکی از ابعاد مهم سلامتی است که در میانسالی کمتر به آن پرداخته شده است. این مطالعه به منظور تعیین رابطه خودپنداره جنسی و سلامت جنسی زنان میانسال شهر گرگان انجام شد. روش بررسی این مطالعه توصیفی-تحلیلی روی 407 زن متاهل با میانگین سنی 5. 46±, 46. 38 سال دارای پرونده خانوار الکترونیک در هشت مرکز خدمات جامع سلامت شهر گرگان طی سال های 98-1397 انجام شد. داده ها با استفاده از چک لیست اطلاعات جمعیت شناختی، نسخه فارسی پرسشنامه چند وجهی خودپنداره جنسی Snell و مقیاس سلامت جنسی زنان میانسال (SHIMA) جمع آوری شدند. یافته ها: میانگین و انحراف معیار نمره خودپنداره جنسی مثبت (26. 88±, 115. 10)، خودپنداره جنسی منفی (11. 22±, 18. 09)، خودپنداره جنسی موقعیتی (11. 88±, 39. 92) و نمره سلامت جنسی زنان میانسال (18. 71±, 129. 18) تعیین شد. نمره سلامت جنسی زنان میانسال متاهل با خودپنداره جنسی مثبت (r=0. 67, P<0. 001) و موقعیتی (r=0. 63, P<0. 001) همبستگی مثبت و قوی و با خودپنداره جنسی منفی (r=-0. 48, P<0. 001) همبستگی منفی متوسط و معنی دار آماری داشت. نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که خودپنداره جنسی مثبت با سلامت جنسی زنان میانسال متاهل ارتباط مستقیم و خودپنداره جنسی منفی با سلامت جنسی ارتباط معکوس دارد.

زمینه و هدف جهش های ژنی ناشی از اختلالات ترومبوفیلیک و تغییر در فاکتورهای انعقادی خون در طول بارداری، نقش مهمی در بروز سقط مکرر دارند. این مطالعه به منظور تعیین ارتباط فعالیت پلاسمایی فاکتورهای انعقادی و پلی مورفیسم ژن های موثر ترومبوفیلیک با سقط مکرر انجام شد. روش بررسی این مطالعه توصیفی-تحلیلی روی 29 زن با سابقه سقط مکرر (حداقل سه بار) مراجعه کننده به آزمایشگاه پاتوبیولوژی کاوش گرگان طی سال های 1396 لغایت 1397 انجام شد. از PCR برای تکثیر DNA و از Post PCR برای تعیین جهش های ژنی Factor Ι, Ι,(G20210A)، Factor V Leiden (G1691A)، Factor V HR2 (H1299R)، MTHFR C677T و MTHFRA1298C استفاده گردید و نتایج به دست آمده از تعیین ژنوتایپ هر پلی مورفیسم ارزیابی گردید. یافته ها: بین فاکتورهای انعقادی و جهش های ترومبوفیلیک با سقط مکرر ارتباط آماری معنی داری وجود نداشت. نتیجه گیری: هیچکدام از پلی مورفیسم های مورد بررسی توجیه کننده سقط مکرر در زنان مورد مطالعه نبودند. پیشنهاد می شود در جامعه مورد بررسی از افراد نرمال یا بستگان درجه یک که دارای سابقه سقط نیستند؛ فاکتورهای ژنتیکی مورد ارزیابی قرار گیرند.

زمینه و هدف گیاهان دارویی دارای مقادیر قابل توجهی از ترکیبات آنتی اکسیدانی مانند فلاونوییدها، فنولیکها، کاروتنوییدها و تانن ها بوده که می توانند برای از بین بردن رادیکال های آزاد اضافی موجود در بدن مورد استفاده قرار گیرند. این مطالعه به منظور ارزیابی فعالیت آنتی اکسیدانی و خواص ضدمیکروبی عصاره های متانولی زرشک وحشی (Berberis integerrima) و شنگ (Graminifolius tragopogon) انجام شد. روش بررسی در این مطالعه توصیفی-تحلیلی عصاره متانولی از دو گونه گیاهی زرشک وحشی و شنگ به واسطه متانول 80 درصد تهیه شد. محتوی فنل و فلاونویید کل به ترتیب به روش های فولن سیوکالتیو و کلرید آلومینیوم اندازه گیری شد. ظرفیت آنتی اکسیدانی با روش فعالیت رادیکال های آزاد دی فنیل پیکریل (DPPH) و قدرت احیاء کنندگی (RP) تعیین شد. فعالیت ضدباکتریایی متانولی دو گونه گیاهی زرشک وحشی و شنگ بر روی باکتری های اشریشیا کلی، باسیلوس سوبتیلیس، لیستریا مونوسیتوژنز، استافیلوکوکوس اوریوس و سالمونلا تیفی موریوم به روش دیسک دیفیوژن تعیین شد. بوتیل هیدروکسی تولوین (BHT) و سیپروفلوکساسین به ترتیب به عنوان کنترل مثبت فعالیت آنتی اکسیدانی و سویه های باکتریایی به کار برده شدند. یافته ها: میزان فنل و فلاونویید کل در عصاره زرشک وحشی و شنگ به ترتیب 0. 7±, 46. 90 و 0. 59±, 22. 63 میلی گرم گالیک اسید برگرم عصاره و 0. 01±, 5. 61 و 0. 81±, 46. 74 میلی گرم کویرستین بر گرم عصاره ثبت گردید. برهمکنش غلظت های مختلف عصاره گیاهان زرشک وحشی و شنگ و باکتری های مورد مطالعه از نظر آماری معنی دار بودند (P<0. 05). عصاره زرشک وحشی و شنگ دارای اثرات ضدباکتریایی متفاوتی بودند. به طوری که باسیلوس سوبتیلیس حساس ترین باکتری و سالمونلا تیفی موریوم مقاوم ترین باکتری به عصاره ها تعیین شدند. همچنین عصاره زرشک وحشی اثر مهاری بیشتری روی میکروارگانیسم های مورد بررسی نشان داد. نتیجه گیری: عصاره گیاه زرشک وحشی برتری قابل ملاحظه ای در میزان ترکیبات فنلی، خواص آنتی اکسیدانی و فعالیت ضدمیکروبی در مقایسه با عصاره گیاه شنگ دارد.