پژوهش در توانبخشی ورزشی
سال:1398 | دوره:7 | شماره:13 |تعداد مقالات:12

زمینه و هدف تغییر ساختار کف پا بر تعادل استاتیک و دینامیک اثرگذار است، اما تعامل بین صافی کف پا و خستگی فیزیکی در عملکرد تعادل دینامیکی راه رفتن افراد دارای کف پای صاف مشخص نیست. لذا هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر یک فعالیت وامانده ساز بر متغیرهای تعادل دینامیکی راه رفتن افراد با کف پای صاف بود. روش بررسی تعداد 10 فرد کف پای صاف و 10 فرد سالم در این تحقیق شرکت کردند. اطلاعات با استفاده از سیستم تحلیل حرکتی Vicon دو دستگاه صفحه نیرویKistler ثبت شد. متغیرهای تعادل و متغیر های فضایی زمانی قبل و بعد از اجرای پروتکل خستگی اندازه گیری شد. پس از 12 دقیقه دویدن با نمره درک فشار بالاتر از 17 تست پایان یافت. تحلیل آماری از آزمون t-test مستقل و وابسته در نرم افزار SPSS-19 و 05/0 α < انجام شد. یافته ها دامنه تغییرات عمودی مرکز ثقل در گروه کف پای صاف به طور معنی داری از گروه سالم بیشتر بود (01/0p=). خستگی باعث افزایش دامنه تغییرات مرکز جرم در صفحه فرونتال و همچنین عرض گام، در گروه کف پای صاف شد (03/0p=). نتیجه گیری خستگی تعادل دینامیکی افراد کف پای صاف را کاهش می دهد که با افزایش جابجایی عمودی و جانبی مرکز جرم و افزایش عرض گام همراه است. بعد از خستگی افراد کف پای صاف در صفحه جانبی ناپایدارند و اجرای حرکات تعادلی در صفحه جانبی می تواند احتمال ابتلا به آسیب را در این افراد افزایش دهد لذا انجام چنین حرکاتی در این افراد بایستی با احیتاط بیشتری صورت گیرد.

زمینه و هدف هدف از انجام مطالعه حاضر تاثیر بریس پیشگیرانه مچ پا بر زمان رسیدن به پایداری و اوج نیروی عکس العمل عمودی زمین در ورزشکاران زن سالم با و بدون خستگی بود. روش بررسی نوزده زن ورزشکار فعال دانشگاهی بطور داوطلبانه در مطالعه نیمه تجربی حاضر شرکت کردند. نیروی عکس العمل عمودی زمین و زمان رسیدن به پایداری توسط دستگاه اندازه گیری فشار کف پایی حین انجام فعالیت فرود در وضعیت با و بدون بریس قبل و بعداز خستگی ارزیابی شد. یافته ها اطلاعات بدست آمده نشان داد استفاده از بریس بر زمان رسیدن به پایداری با و بدون خستگی تاثیری ندارد (05/0

زمینه و هدف آگاهی از تاثیر تمرینات مختلف بر حس عمقی می تواند در طراحی برنامه تمرینی و پیشگیری از آسیب مفید باشد. هدف از تحقیق حاضر، مقایسه اثر آنی و بلند مدت تمرین دویدن رو به عقب و رو به جلو بر حس وضعیت مفصل زانو می باشد. روش تحقیق 30 ورزشکار دانشگاهی مرد در این تحقیق شرکت کردند که به دو گروه دویدن رو به جلو و رو به عقب تقسیم شدند. حس وضعیت مفصل بوسیله فتوگرافی قبل، بعد از یک جلسه و پس از چهار هفته تمرین دویدن بر روی تردمیل در هر دو زنجیره حرکتی باز و بسته اندازه گیری شد. یافته ها بلافاصله پس از دویدن رو به جلو میانگین خطای مطلق بازسازی در زنجیره حرکتی بسته کاهش معناداری (0. 035=p، اندازه اثر: 1. 24) می یابد و بین دو گروه تفاوت معناداری در زنجیره حرکتی بسته وجود دارد (0. 047=p)؛ اما در زنجیره حرکتی باز بین دو گروه تفاوت معناداری نبود (0. 592=p). همچنین، پس از چهار هفته تمرین، کاهش میانگین خطای مطلق بازسازی تنها در آزمودنی های گروه دویدن رو به عقب و در زنجیره حرکتی بسته معنادار بود (0. 025=p، اندازه اثر: 1. 34)؛ اما تفاوت معناداری بین دو گروه مشاهده نشد (0. 305=p). نتیجه گیری دویدن رو به جلو، اثر آنی مثبتی نسبت به دویدن رو به عقب بر حس وضعیت مفصل زانو دارد؛ اما در بلند مدت تفاوت معناداری بین این دو تمرین وجود ندارد. اما اثر معنادار و اندازه اثر بسیار بزرگ دویدن رو به عقب نشان می دهد این تمرین از اثر بخشی مطلوبی برخوردار است.

زمینه و هدف امروزه دانشجویان برای ساعت های طولانی در یک حالت ایستا به مطالعه می پردازند. این حالات به دلیل تکرار زیاد روی انحنای ستون فقرات و وضعیت سر و گردن تاثیر می گذارد. هدف از پژوهش حاضر مقایسه ی میزان درد گردن در حالت های مختلف عادت مطالعه در دانشجویان دختر و پسر است. روش بررسی پژوهش حاضر از نوع توصیفی می باشد. در این تحقیق تعداد 1017دانشجو (511 دختر و 506 پسر) از 5 دانشگاه سطح تهران (به صورت هدفمند) که دارای رشته های تحصیلی و مقاطع تحصیلی مشابه بودند انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفتند. به منظور کمی کردن میزان شدت درد در افراد مبتلا به گردن درد، از مقیاس بصری درد VAS استفاده شد. برای مقایسه ی یافته ها از روش آماری تحلیل واریانس یک طرفه و آماره ناپارمتریک فی کرامر و ضریب تعیین استفاده شد. یافته ها یافته های تحقیق به طور کلی تایید کرد عادات مختلف مطالعه بر درد گردن در دانشجویان دختر و پسر تاثیر دارد (برای دختران 003/0 = P-Value و برای پسران 001/0 = P-Value). بیشترین شاخص درد گردن دانشجویان دختر مر بوط به حالت 11 و کمترین حالت 6 و برای دانشجویان پسر بیشترین شاخص درد مربوط به حالت 11 و 8 و کمترین حالت 6 بود. نتیجه گیری عادات غلط، مانند وضعیت های نامناسب مطالعه، در طولانی مدت می توانند باعث بروز الگوهای ضعیف اسکلتی-عضلانی شده و در نهایت به دردهایی مثل درد گردن، یکی از شایع ترین دردهای اسکلتی-عضلانی، ختم شوند.

زمینه و هدف هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر تمرینات استقامت عضلانی، هماهنگی و ترکیبی بر مهارت های حرکتی ظریف افراد با سندرم داون بود. روش بررسی این تحقیق از نوع نیمه تجربی، با هدف کاربردی بود. 30 فرد با سندرم داون (23 پسر و 7 دختر) با دامنه سنی 20 تا 29 سال و میانگین سنی 2/24 سال از مرکز توانبخشی ارمغان عصر شهر تهران انتخاب شدند. با استفاده از آزمون پورد و پگبورد پیش آزمون گرفته شد سپس شرکت کنندگان به سه گروه با سه برنامه مختلف تمرینی تقسیم شدند (گروه یک: تمرینات استقامتی، گروه دو: تمرینات هماهنگی، گروه سه: تمرینات ترکیبی). برنامه مداخله شامل 16 جلسه 45 دقیقه ای بود. هر جلسه شامل سه زمان 15 دقیقه ای و 5 دقیقه استراحت بین زمان ها بود. بعد از پایان جلسات پس آزمونی مشابه با پیش آزمون گرفته شد. یافته ها نتایج آزمون تحلیل واریانس یک راهه نشان داد که همه گروه ها با تمرینات پیشرفت معناداری کرده اند ولی بین تمرینات استقامت عضلانی، هماهنگی و ترکیبی تفاوت معنی داری وجود نداشت. نتیجه گیری مطابق با نتایج برای بهبود مهارت های حرکتی ظریف افراد سندرم داون می توان از سه نوع تمرین استقامتی، هماهنگی و ترکیبی استفاده کرد، اما به نظر می رسد ترکیب تمرینات هماهنگی و استقامت عضلانی ارجح تر است. احتمالا تمرینات ترکیبی باعث بهبود استقامت عضلانی و هماهنگی بین اندام ها به صورت همزمان می گردد.

هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر 6 هفته تمرینات آبی با و بدون جلیقه وزنه بر شاخص های تعادل زنان میانسال مبتلابه نقص در تعادل می باشد. تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی است که بر روی 26 زن میانسال به روش نمونه گیری در دسترس که به صورت تصادفی به دو گروه تمرینات آبی جلیقه وزنه و گروه بدون جلیقه وزنه تقسیم شده اند انجام شده است. جهت ارزیابی تعادل از دستگاه تعادل سنج بایودکس استفاده شد. پس از پایان 6 هفته تمرینات آبی، تمامی مراحل پیش آزمون، در پس آزمون نیز تکرار شد. جهت تجزیه وتحلیل داده ها، از آزمونهای شاپیروویلک و تی مستقل و تحلیل واریانس ترکیبی و در سطح معنی داری 05/0 استفاده شد. از روش دی کوهن برای بررسی اندازه اثر تمرینات استفاده شد. نتایج آزمون آماری تحلیل واریانس ترکیبی نشان داد که در هر دو گروه با جلیقه و بدون جلیقه وزنه، مقادیر تعادل ایستا و پویای آزمودنی ها در پس آزمون نسبت به پیش آزمون پیشرفت داشته است (P<0. 05). همچنین اثرگذاری بیشتر تمرینات با جلیقه نسبت به تمرینات بدون جلیقه بر تمامی شاخص های تعادل ایستا و پویای آزمودنی های مشاهده شد. اکثر تحقیقات تمرینات آبی را باهدف بهبود تعادل در جوامع مختلف ازجمله سالمندان مورداستفاده قرار داده اند و جامعه میانسالان کمتر موردتوجه قرارگرفته است. اجرای تمرینات ترکیبی در آب به همراه جلیقه وزنه به خوبی می تواند فاکتورهای تعادل را پوشش داده و موجب بهبود تعادل افراد میانسال شود. لذا پیشنهاد می شود به منظور جلوگیری از اختلال در تعادل ناشی از افزایش سن، نسبت به بهره مندی از فواید تمرینات آبی با جلیقه وزنه در دوران میان سالی اقدام شود.

مقدمه و اهداف تمرینات ورزشی به عنوان شکل خاصی از فعالیت های بدنی جهت د ار، ممکن است بر فرایند شکل گیری وضعیت بدنی، اثرات مهمی داشته باشند. هدف از مطالعه حاضر مقایسه زوایای سر به جلو، کایفوز و لوردوز بین بازیکنان تنیس روی میز و نرم جامعه غیرورزشکار ایرانی بود. مواد و روش ها در این مطالعه 30 ورزشکار تنیس روی میز (میانگین سنی 74/2± 86/19 سال و قد 33/3± 8/170سانتیمتر و وزن 30/3± 2/68 کیلوگرم) انتخاب شدند. با استفاده از خط کش منعطف شاخص های کایفوز و لوردوز آزمودنی ها و با استفاده از دوربین عکاسی و روش فوتوگرامتری زاویه سر به جلو ورزشکاران تنیس روی میز اندازه گیری شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون تی تک نمونه ای در سطح(05/0 P<) استفاده گردید. یافته ها نتایج تحقیق نشان داد که در ورزشکاران تنیس روی میز به طور معنی داری میزان زاویه کایفوز (44/4± 92/43) بیشتر و لوردوز (73/6± 6/27) کمتر از نرم جامعه افراد غیر ورزشکار می باشد (05/0P<). همچنین میزان زاویه سر به جلو (6/5± 2/48) ورزشکاران تنیس روی میز نسبت به نرم جامعه افراد غیرورزشکار به طور معنی داری بیشتر بود (05/0 P<). نتیجه گیری از یافته های این تحقیق می توان نتیجه گرفت که ورزش تنیس روی میز به دلیل این که ورزشکاران در حین اجرای تمرینات، وضعیت خاص بدنی به خود می گیرند، موجب افزایش میزان زاویه ی سر به جلو و کیفوز ورزشکاران نسبت به غیرورزشکاران و کاهش میزان لوردوز کمری می شود. لذا پیشنهاد می شود که تمرینات کششی و تقویتی عضلات برای پیش گیری و اصلاح این ناهنجاری ها انجام شود.

زمینه و هدف شیوع بالای آسیب مجدد رباط بازسازی شده یکی از مسایل پیچیده پس از عمل جراحی است. لذا هدف از تحقیق حاضر تاثیرتمرینات عصبی عضلانی بر قدرت عضلات هیپ، ناحیه مرکزی و مکانیک های پرش فرود در ورزشکاران با بازسازی رباط صلیبی قدامی بود. مواد و روش ها تعداد 24 ورزشکار با سابقه بازسازی رباط صلیبی قدامی به صورت هدفمند و در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. قبل و بعد از پروتکل تمرینات عصبی عضلانی (8 هفته، 3 جلسه در هفته) از هر دو گروه ارزیابی قدرت ایزومتریک عضلات هیپ، استقامت عضلات ناحیه مرکزی و مکانیک های پرش فرود به ترتیب با استفاده از دینامومتر ایزوکنتیک، آزمون های ثبات مرکزی مک گیل و پرسشنامه امتیازدهی خطای پرش فرود به عمل آمد. اطلاعات با استفاده از آزمون تی همبسته و آزمون آنوا برای اندازه های تکراری در سطح معناداری (05/0P<) مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. یافته ها نتایج تغیرات درون گروهی گروه تجربی نشان داد که میزان قدرت ایزومتریک عضلات، استقامت عضلات ناحیه مرکزی و امتیاز خطای پرش فرود در پس آزمون نسبت به پیش آزمون بهبود معنی داری داشت(05/0>P) که این تغییرات در گروه کنترل معنی دار نبود. همچنین تغییرات بین گروهی در دو گروه تجربی و کنترل در تمام متغیرها (05/0>P) تفاوت معناداری را نشان داد. نتیجه گیری براساس این نتایج می توان نتیجه گرفت که بخش های بالای زانو اثر قابل توجهی روی استراتژی های کنترل حرکتی دارد.

زمینه و هدف سفتی یکی از خواص مکانیکی ساختارهای بدن انسان است که نقش مهمی در بیومکانیک حرکات ورزشی داشته و می تواند بر ریسک بروز آسیب اثر گذار باشد. هدف از انجام این تحقیق، تعیین ارتباط سفتی مفاصل با ریسک بروز آسیب در اجرای فرود بود. روش بررسی 20 دانشجوی پسر فعال و سالم رشته تربیت بدنی و علوم ورزشی به طور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. آزمودنی ها هاپینگ عمودی به سه شیوه دوطرفه، یک طرفه روی پای برتر و یک طرفه روی پای غیر برتر و با سه استراتژی ترجیحی، کنترلی و بیشینه را برای تعیین متغیرهای سفتی مفاصل مچ پا و زانو و آزمون فرود تک پا از روی سکو را برای تعیین متغیرهای منتخب بیومکانیکی مرتبط با ریسک بروز آسیب اجرا کردند. ارتباط سفتی اندام تحتانی با متغیرهای منتخب بیومکانیکی در اجرای فرود از طریق آزمون همبستگی پیرسون با سطح معناداری 05/0 تعیین شد. یافته ها از بین متغیرهای سفتی مفصل مچ پا و سفتی مفصل زانو حین اجرای هاپینگ با استراتژی های مختلف (استراتژی کنترلی، ترجیحی و بیشینه)، سفتی مچ پا حین اجرای هاپینگ ترجیحی و بیشینه یک طرفه با متغیر اوج مولفه عمودی نیروی عکس العمل زمین و نرخ بارگذاری رابطه معنادار و مثبت، و سفتی مچ پا حین اجرای هاپینگ کنترلی دوطرفه با متغیر انرژی جذب شده مکانیکی رابطه معنادار و منفی داشت(05/0p<). نتیجه گیری با توجه به یافته های تحقیق، می توان بیان کرد که سفتی زیاد مفصل مچ پا موجب افزایش ریسک بروز آسیب های استخوانی مانند استیوآرتریت زانو و استرس فراکچر می شود، درحالی که سفتی کم مفصل مچ پا ریسک بروز آسیب های بافت نرم را افزایش می دهد.

زمینه و هدف دوچرخه سواری وسیله ای برای افزایش آمادگی جسمانی افراد است که توسط متخصصان قلب و توانبخشی به عنوان روشی درمانی مورد استفاده قرار می گیرد. تحقیقات زیادی در زمینه بیومکانیک و ارگونومی دوچرخه سواری صورت گرفته تا اهدافی چون بهبود عملکرد، کاهش انرژی مصرفی و کاهش احتمال آسیب محقق شود. هدف از تحقیق حاضر مقایسه فعالیت الکتریکی عضلات راست کننده ستون فقرات، سرینی بزرگ و راست رانی و همچنین عملکرد دوچرخه سوار در شش وضعیت ارگونومیک دوچرخه قبل و بعد از اجرای پروتکل خستگی بود. روش بررسی شش دوچرخه سوار زن حرفه ای با سابقه شرکت در رقابت های کشوری و آسیایی در این تحقیق شرکت کردند. شش حالت متفاوت تنظیم دوچرخه شامل ترکیب دو حالت فرمان و سه ارتفاع صندلی برای دوچرخه در نظر گرفته شد. فعالیت الکتریکی سه عضله منتخب و همچنین سرعت زاویه ای پدال زنی در قبل و بعد از اجرای پروتکل خستگی بر روی دوچرخه ارگومتر ثبت گردید. یافته ها نتایج نشان داد که در حالتهای مختلف تنظیم دوچرخه، اثر خستگی بر میزان فعالیت الکتریکی عضله راست کننده ستون فقرات تفاوت معناداری داشت. همچنین سرعت زاویه ای پدال زنی یا عملکرد ورزشی دوچرخه سوار در حالات مختلف تنظیم دوچرخه تفاوت معناداری نشان داد. نتیجه گیری تنظیمات ارگونومی دوچرخه شامل تغییرات فرمان و صندلی برای خستگی کمتر عضلات و دستیابی به بهترین عملکرد ورزشی حایز اهمیت است. با توجه به نتایج تحقیق حاضر، بهترین حالت تنظیم دوچرخه به منظور ارتقاء عملکرد، حالتی است که صندلی بالاتر از ارتفاع مرجع و فرمان موازی با سطح زمین تنظیم شده باشد.

زمینه و هدف اختصاصی بودن تمرین های ورزشی و تمرینات با الگوی تکراری می تواند بر سیستم اسکلتی-عضلانی تاثیرگذار باشد. هدف مطالعه حاضر، بررسی و مقایسه ناهنجاری های پاسچرال و آسیب های ورزشی کاراته کاران سبک کاتا و کومیته است. روش بررسی 38 کاراته کار نخبه (20نفر کومیته، 18نفر کاتا) آزمودنی های تحقیق را تشکیل دادند. به منظور اندازه گیری کف پای صاف از شاخص استاهلی، برای ارزیابی ناهنجاری های زانو از کولیس، برای اندازه گیری میزان زاویه Q از گونیامتر یونیورسیال، برای اندازه گیری میزان کایفوز و لوردوز از خط کش منعطف و برای اندازه گیری میزان شیوع آسیب دیدگی از فرم جمع آوری اطلاعات استفاده شد. به منظور مقایسه این دو گروه از آزمون تیمستقل، برای مقایسه شیوع آسیب دیدگی از خی2 استفاده شد. یافته ها نتایج آزمون تی مستقل نشان داد که بین میزان شاخص استاهلی کف پا (00. 0P=) در گروه کومیته و کاتا، تفاوت معنی داری وجود دارد. اما بین کایفوز سینه ای (53. 0P=)، لوردوز کمری (06. 0P=)، زاویه Q (54. 0P=)، فاصله کندیل های داخلی ران (86. 0P=) و میزان فاصله قوزک های داخلی مچ پا (78. 0P=) تفاوت معنی داری بین دو گروه مشاهده نشد (05. 0

هدف تحقیق عملکرد مفصل شانه در فعالیت های شغلی آتش نشان ها بسیار اهمیت دارد. در این تحقیق، تاثیر هشت هفته تمرینات NASM بر محدودیت عملکرد حرکتی مفصل شانه مطالعه شد. روش تحقیق آزمون تحرک پذیری شانه بر روی تمام آتش نشان های اصفهان اجرا شد و از میان داوطلبان دارای محدودیت عملکردی، 17 نفر بطور تصادفی انتخاب شدند. سپس از آنها چهار آزمون عملکردی معیار (تعادلی Y، بالا آوردن دست ها، خاراندن اپلی و چرخاندن شانه) گرفته شد. پس از هشت هفته، آزمون های معیار مجددا تکرار شدند و آزمودنی ها وارد دوره تمرینی با رویکرد NASM شدند. برنامه تمرینی هشت هفته ای و در هر هفته شامل سه جلسه یک ساعتی بود. بعد از اتمام دوره تمرینی، آزمون های معیار تکرار شدند. تحلیل داده ها توسط آنوای یک سویه درون گروهی در سطح معناداری 05/0 انجام شد. یافته ها از 524 آتش نشان شاغل، 210 نفر (%40) در عملکرد حرکتی شانه مشکل داشتند. در پایان 8 هفته بی تمرینی، در هیچ یک از چهار معیار عملکردی مفصل شانه تغییر معنادار مشاهده نشد (P≥ 0/05 و d≤ 0/03). در حالی که در پایان دوره تمرینی 8 هفته ای، در هر چهار معیار پیشرفت معنادار مشاهده گردید (P≤ 0/05 و d≥ 0/04). بحث و نتیجه گیری یافته های توصیفی نشان داد درصد چشمگیری از آتش نشان ها در عملکرد مفصل شانه محدودیت دارند. یافته های استنباطی نیز نشان داد تمرین با رویکرد NASM عملکرد مفصل شانه را بهبود داده است. براساس این نتایج، می توان برای مشاغل سنگین دستی مثل آتش نشانی، استفاده از رویکرد NASM را در طراحی تمرینات مفصل شانه توصیه نمود.