ارتقای ایمنی و پیشگیری از مصدومیت ها
سال:1401 | دوره:10 | شماره:4 |تعداد مقالات:7

سابقه و هدف: با افزایش محبوبیت و تعداد شرکت کنندگان ورزش والیبال، میزان آسیب در این رشته ورزشی در حال فزونی است. با توجه به نبود دورنمای تحقیقی در زمینه آسیب های والیبال در ایران و روش های پیشگیری از آن، هدف این مطالعه بررسی تحقیقات انجام شده در زمینه آسیب های والیبال در ایران جهت روشن شدن نیازهای تحقیقاتی آتی این زمینه می باشد. روش کار: جستجوی مقالات مرتبط از پایگاه اطلاعات علمی جهاد دانشگاهی (SID)، بانک اطلاعات نشریات کشور (Magiran)، پایگاه مجلات تخصصی نور (Noormags)، Google Scholar، Sciencedirect و PubMed با کلیدواژه های "آسیب والیبال"، "اپیدمیولوژی"، "شیوع"، "عوامل خطر زا"، "مکانیسم" و "پیشگیری" انجام شد. محدوده پوشش مقالات، مطالعات منتشر یافته تا 1/12/1400 بود. یافته ها: در نتیجه جستجو بر اساس استراتژی این تحقیق در مجموع 21 مقاله بر اساس معیارهای ورود و خروج به مطالعه یافت شد که از این میان 17 مقاله عمدتا به مباحث اپیدمیولوژی و عوامل خطرزا و تنها 4 مقاله به بررسی استراتژی پیشگیری مربوط به آسیب های والیبال پرداخته بودند. نتیجه گیری: اغلب مطالعات در زمینه آسیب های والیبال در ایران، به بحث های اپیدمیولوژی و ریسک فاکتورها پرداخته اند. در نتیجه علی رغم نیاز به انجام مطالعات جامع تر در زمینه اپیدمیولوژی، ریسک فاکتور و مکانیسم آسیب های والیبال، نیاز به پژوهش هایی که برنامه های پیشگیری برای آسیب والیبال را ارایه دهند و همچنین کارایی آن برنامه ها را ارزیابی کنند، بیشتر احساس می شود.

سابقه و هدف: از شایع ترین ناهنجاری ها در نوجوانان ناهنجاری های کایفوزیس و سر به جلو در است. در خصوص اینکه اثربخش ترین تمرینات برای اصلاح آن ها کدام هستند، توافق نظر وجود ندارد. از این رو هدف این تحقیق مقایسه اثربخشی 12 هفته تمرینات با رویکرد آکادمی ملی طب ورزشی آمریکا و رویکرد سنتی بر زاویه کایفوز و سر به جلو، در دانش آموزان پسر بود. روش کار: تحقیق حاضر از نوع تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. شرکت کنندگان 60 نفر از دانش آموزان 14 تا 17 سال پسر منطقه پنج آموزش پرورش شهر تهران دارای ناهنجاری کایفوزیس و سر به جلو بودند که بر اساس معیارهای ورود انتخاب شدند و به صورت تصادفی در سه گروه گنجانده شدند. سن، قد و وزن شرکت کنندگان به ترتیب (0. 74 ±,16. 78)، (4. 99 ±,1. 74) و (4. 10 ±,73. 16) بود. شرکت در گروه اول تمرینات با رویکرد آکادمی ملی طب ورزشی آمریکا و شرکت کنندگان در گروه دوم تمرینات با رویکرد سنتی را به مدت دوازده هفته و هر هفته سه جلسه 45 دقیقه ای انجام دادند. به منظور بررسی اثربخشی تمرینات قبل و بعد از مداخله زاویه ی سر به جلو و کایفوز با استفاده از روش فوتوگرامتری و خط کش منعطف اندازه گیری شد. برای تحلیل داده ها از آزمون های تحلیل کوواریانس و بنفرونی در سطح معنی داری p < 0. 05 استفاده شد. یافته ها: نتایج حاکی از تغییرات تفاوت معنادار در میزان زاویه کایفوز و سر به جلو در هر دو گروه تمرینی در قبل و بعد از اعمال هر دو مداخله بود (p < 0. 05). همچنین نتایج نشان داد تغییرات در گروه تمرینات با رویکرد آکادمی ملی پزشکی ورزشی آمریکا تفاوت معناداری با گروه تمرینات با رویکرد سنتی داشت. نتیجه گیری: علی رغم اثربخشی معنادار هر دو روش در بهبود متغیرهای مدنظر، تمرینات اصلاحی آکادمی ملی طب ورزشی آمریکا دارای اثربخشی بهتری بوده، لذا استفاده از این روش برای اصلاح این دو ناهنجاری توصیه می شود.

سابقه و هدف: حرفه آتش نشانی یکی از پرمخاطره ترین مشاغل به حساب می آید. استرس شغلی به عنوان عامل تاثیرگذار در افزایش خطر مشکلات روانی و جسمانی در محیط کار شناخته شده است. لذا هدف از این مطالعه، بررسی ارتباط استرس شغلی با رفتار نا ایمن کارکنان آتش نشانی می باشد. روش کار: پژوهش حاضر از نوع توصیفی-تحلیلی بود که در سال 1398 در بین کارکنان یکی از مناطق آتش نشانی شهر تهران انجام گرفت. تعداد 62 نفر با استفاده از نمونه گیری تصادفی ساده به عنوان عناصر نمونه آماری انتخاب شدند. جهت ارزیابی شیوع رفتار نا ایمن و وضعیت استرس شغلی به ترتیب از یک چک لیست محقق ساخته و پرسشنامه استرس شغلی سازمان اجرایی ایمنی و بهداشت انگلستان استفاده گردید و آنالیز داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 21 و توسط آزمون های t-test مستقل و همبستگی پیر سن انجام گرفت. یافته ها: بیشترین رفتار نا ایمن مربوط به عدم استفاده از دستگاه تنفسی در حریق های کوچک بود. کمترین و بیشترین میزان استرس شغلی مربوط به بعد ارتباط و تقاضا به ترتیب برابر 8. 83 و22. 58 بود و میزان کل استرس شغلی برابر 107. 29 بود. ارتباط معناداری بین رفتار نا ایمن و ابعاد استرس شغلی مشاهده نگردید. نتیجه گیری: میانگین نمره استرس شغلی در کلیه افراد مورد بررسی بالا بود. عدم استفاده از شلوار و آور کت حریق و عدم استفاده از تجربیات همکاران در زمان حریق و حادثه جزء رفتارهای نا ایمن کارکنان آتش نشانی بودند، لذا مدیریت باید آموزش ها و تمهیدات لازم را برای اصلاح این رفتارهای نا ایمن برای کارکنان آتش نشانی اتخاذ نماید.

سابقه و هدف: ماهیت شغل ماشین کاری، آن را جزء مشاغل ویژه، خطرناک و مهم طبقه بندی کرده است. توانایی انجام چنین شغلی علاوه بر داشتن دانش و مهارت لازم، نیازمند عملکرد قابل قبول جسمانی، فیزیکی و روانی افراد هست. از این رو مطالعه حاضر با هدف بررسی ارتباط بین وقوع حوادث با شاخص توانایی انجام کار و عملکرد تنفسی در بین مشاغل ماشین کاری یک صنعت تولید تجهیزات نیروگاهی انجام پذیرفت. روش کار: مطالعه حاضر بر روی 142 نفر ماشین کار انجام پذیرفت. به منظور تحصیل داده ها از پرسشنامه های اطلاعات دموگرافیک-شغلی محقق ساخته و شاخص توانایی انجام کار استفاده گردید. آزمون عملکرد ریوی با دستگاه اسپیرومتری بر اساس معیارهای انجمن قفسه صدری آمریکا انجام شد. به منظور تحلیل داده ها از نرم افزار آماری SPSS21 استفاده شد. یافته ها: میانگین شاخص توانایی انجام کار در نمونه مورد بررسی از ماشین کاران در طبقه خوب (44-37) قرار داشت و از میانگین شاخص توانایی انجام کار مشاغل مختلف در ایران و جهان پایین تر بود. نتایج عملکرد سیستم تنفسی (درصد FEV1/FVC) ماشین کاران با سابقه کار بیش از 5 سال نشان داد میانگین عملکرد سیستم تنفسی 95. 8 درصد از جمعیت مورد بررسی کمتر از 85 درصد بود. در میانگین تعداد حوادث نمونه ها 65. 9 درصد از جمعیت مورد بررسی، برابر یا کمتر از 3 حادثه داشتند. میانگین شدت حادثه 94. 5 درصد از جمعیت مورد بررسی، برابر یا کمتر از 9 روز از دست رفته بود. ارتباط معنی داری بین شاخص توانایی انجام کار با عملکرد سیستم تنفسی و تعداد حوادث کلی یافت گردید (p < 0. 05). نتیجه گیری: یافته های مطالعه حاضر نشان داد که توانایی انجام کار ماشین کاران در سطح خوب بود و تعداد و شدت حوادث این گروه در حد پایین و کم مشخص گردید. نتایج نشان داد که شاخص توانایی انجام کار و عملکرد سیستم تنفسی، از جمله پارامترهای مهم و تعیین کننده فرکانس وقوع حوادث می باشد. در این راستا اندازه گیری شاخص توانایی انجام کار در معاینات قبل از استخدام و به کارگیری نتایج در مدیریت منابع انسانی پیشنهاد می شود.

سابقه و هدف: هدف از این پژوهش بررسی تاثیر عوامل فردی و سازمانی بر اصلاح رفتارهای سلامت، ایمنی و محیط زیست (HSE) کارکنان اجرایی شهرداری تهران بود. جامعه آماری این پژوهش کارکنان اجرایی شامل کارکنان 137 و خدمات شهری در شهرداری تهران به تعداد حدود 1000 نفر بود. روش کار: ابزار گرداوری اطلاعات در این پژوهش پرسشنامه محقق ساخته بر اساس ادبیات پژوهش بود. تجریه و تحلیل داده ها با روش های آمار توصیفی از جمله نمودارها، جداول و شاخصهای عددی (میانگین و انحراف معیار) و آمار استنباطی از جمله آزمون های کولموگروف اسمیرونوف و روش های معادلات ساختاری و شاخص های برازش مدل از طریق نرم افزارهای آماری SPSS، Smart-PLS استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد از عوامل فردی قدرت رابطه بین نگرش نسبت به رفتار و اصلاح رفتار برابر 793/ 0، آگاهی و دانش برابر776 /0 و درک ریسک برابر 779/ 0 محاسبه شده است و از عوامل سازمانی قدرت رابطه بین تعهد مدیریت و اصلاح رفتار برابر 682/ 0، جو HSE سازمانی375 /0، فرهنگ HSE 0/710 و ارتباطات موثر 330/ 0، محاسبه شده است که مقدار قابل قبولی محسوب می شود و نشان می دهد بر اصلاح رفتار کارکنان اجرایی شهرداری تهران موثرند. نتیجه گیری: از یک سو نیاز است که کارکنان مراحل فرایند ایمنی رفتاری و راهبرد آن را فراگرفته و از طرفی در سازمان بسترسازی برای مشارکت کل سیستم در فرایند ایمنی فراهم گردد که شناسایی عوامل تاثیرگذار بر اصلاح رفتار برای ارتقاء رفتار ایمن در سازمان ها، مقدمه ای برای انجام این مهم می باشد.

سابقه و هدف: تضمین ایمنی در محیط کار یکی از وظایف اساسی سازمان دهندگان فرآیند کار یعنی کارفرمایان است. کارفرمایان باید کلیه خطرات و مزاحمت های شغلی مرتبط با کار انجام شده را که باعث بروز حوادث و بیماری های شغلی می شود محدود و از بین ببرند؛ بر همین اساس هدف این پژوهش تعیین روابط علی بین مولفه های موثر بر توسعه ایمنی و بهداشت شغلی بود. روش کار: این تحقیق از منظر هدف، کاربردی-توسعه ای بوده و از منظر روش انجام کار آمیخته مبتنی بر روش های کیفی و کمی محسوب می گردد. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه شرکت های تولیدی شهر تبریز بوده که برای جمع آوری داده ها از دو پرسشنامه استفاده شده است. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از روش تحلیل تم، تحلیل عاملی تاییدی و دیمتل فازی استفاده شد. یافته ها: یافته های پژوهش در بخش تحلیل تم نشان می دهد که مولفه های موثر بر توسعه ایمنی و بهداشت شغلی در هفت تم اصلی و سی و هشت تم فرعی دسته بندی می گردد. همچنین مقادیر ریشه میانگین مجذور باقی مانده ها کمتر از 05/0، ریشه میانگین مربعات خطای برآورد کمتر از 09/0، شاخص نیکویی برازش و شاخص برازندگی تطبیقی بزرگتر از 9/0 و خی دو بهنجارشده کوچک تر از 3 برای تمامی مدل های تاییدی محاسبه شده بود که نشان دهنده مناسب بودن دسته بندی تم های فرعی بر اساس تم های اصلی و تایید تم های اصلی بوده است. نتایج دیمتل فازی نیز نشان می دهد که سه مولفه اصلی سازمان و مدیریت، اقدامات مدیریتی و مکانیزم نظارت و اجرا در گروه علت و تاثیرگذار قرار می گیرند. سایر مولفه های اصلی نیز در گروه معلول و تاثیرپذیر قرارگرفته اند. نتیجه گیری: مدیران شرکت های تولیدی می توانند با تقویت مولفه های سازمان و مدیریت، اقدامات مدیریتی و مکانیزم نظارت و اجرا نسبت به بهبود و توسعه برنامه های ایمنی و بهداشت شغلی در شرکت اقدام کرده و باعث کاهش حوادث گردند.

سابقه و هدف: ترس از سقوط باعث کاهش استقلال و افزایش وابستگی در سالمندان می شود و زمینه ساز پیامد های منفی از جمله کاهش انجام کار های روزمره زندگی (ADL)، کاهش فعالیت های فیزیکی و کیفیت زندگی پایین تر می شود. از این رو هدف پژوهش حاضر مقایسه تاثیر 8 هفته تمرینات عملکردی و تعادلی بر ترس از سقوط و کیفیت زندگی سالمندان بود. روش کار: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی (مداخله ای) با طرح پیش آزمون، پس آزمون بود. برای این پژوهش از تعداد 60 سالمند بالای 65 سال استفاده شد که به صورت تصادفی و انتخاب کد هایی که از قبل توسط همکار پژوهشی در برگه های مخصوص نوشته شده بود به روش دو سویه کور در دو گروه تمرینات عملکردی (30نفر) با میانگین سنی 66 و تمرینات تعادلی (30 نفر) با میانگین سنی 65 قرار گرفتند. دو گروه، تمرینات را برای هشت هفته و هر هفته سه جلسه 1 ساعته انجام دادند. برای اندازه گیری ترس از سقوط از فرم بین المللی ترس از سقوط (FES-I) و برای بررسی کیفیت زندگی از پرسشنامه کیفیت زندگی لیپاد استفاده شد. آنالیز داده ها با نرم افزار SPSS نسخه 23 انجام شد. برای تعیین اختلاف بین پیش آزمون و پس آزمون، بین گروهی و درون گروهی به ترتیب ازT مستقل و T وابسته در سطح معناداری p < 0. 05 استفاده شد. یافته ها: در مقایسه درون گروهی در هر دو گروه بین مقدار میانگین ترس از سقوط و کیفیت زندگی در سالمندان در پیش آزمون و پس آزمون تفاوت معنی داری مشاهده شد (P = 0. 001) ولی در مقایسه بین گروهی در پیش آزمون (P = 0. 884) و پس آزمون (P = 0. 566) ترس از سقوط و پیش آزمون (P = 0. 507) و پس آزمون (P = 0. 603) کیفیت زندگی تفاوت معنی داری بین دو گروه مشاهده نشد. نتیجه گیری: با توجه به یافته های این مطالعه به نظر می رسد تمرینات عملکردی و تعادلی هر دو می توانند باعث کاهش ترس از سقوط و افزایش کیفیت زندگی سالمندان شوند. به نظر می رسد که چون بین دو گروه تفاوت معنی داری مشاهده نشد؛ از هر دو نوع تمرین می توان برای کاهش ترس از سقوط و افزایش کیفیت زندگی سالمندان استفاده کرد. با این حال برای نتیجه گیری نیاز به مطالعات بیشتر و با نمونه های زیادتر می باشد.