توسعه آموزش جندی شاپور
سال:1402 | دوره:14 | شماره:2 |تعداد مقالات:7

مقدمه: ارائه درس اخلاق اسلامی با رویکرد سلامت محور در دانشگاه های علوم پزشکی علاوه بر توجه به نیاز حرفه ای دانشجویان علوم پزشکی می تواند منشا پویایی و کارامدی بیشتر این درس گردد. هدف این مطالعه بررسی امکان پذیری و ضرورت ارائه درس اخلاق اسلامی با رویکرد به مباحث حوزه سلامت و حرفه پزشکی و ارائه سرفصل های پیشنهادی سلامت محور برای این درس است.روش کار: این پژوهش کاربردی و با رویکرد کیفی در سال تحصیلی 1400-1399در دانشگاه علوم پزشکی اصفهان انجام گرفت. جامعه آماری 22 نفر از مدرسان درس اخلاق اسلامی، کارشناسان حوزه معارف اسلامی و متخصصان حوزه سلامت و آشنای به مباحث حوزه معارف بودند. ابزار مطالعه، پرسشنامه محقق ساخته بود که روایی و پایایی آن مورد تایید کارشناسان قرار گرفت.نتایج: تمامی شرکت کنندگان ارائه درس اخلاق اسلامی با رویکرد به حرفه پزشکی را به حسب اهداف، سرفصل ها، ابعاد چهارگانه سلامت و پیشینه آن امری ممکن؛ و ارائه آن برای دانشجویان علوم پزشکی لازم و مفید دانسته و ضمن ارائه مستندات و دلایل، سرفصل ها و موضوعات با این رویکرد را پیشنهاد نمودند.نتیجه گیری: ارائه درس اخلاق اسلامی با رویکرد به مباحث حوزه سلامت نه تنها امری ممکن بلکه ضرورت داشته و توجه به نیاز حرفه ای دانشجویان رشته های علوم پزشکی خواهد بود. علاوه بر این منشا پویایی و کارآمدی این درس و توجه به مباحث بین رشته ای حوزه سلامت و معارف اسلامی نیز می شود.

مقدمه: هدف پژوهش حاضر ارائه مدل مدیریت ناب نظام آموزش  عالی کشور به روش داده بنیاد بود.روش: روش پژوهش برحسب هدف، بنیادی -کاربردی برحسب نوع داده، (کیفی) از نوع اکتشافی؛ برحسب زمان گردآوری داده، مقطعی و برحسب روش گرداوری داده ها ، پیمایشی بود. جامعه آماری پژوهش شامل خبرگان آموزش عالی بود. برای تعیین نمونه ها از روش نمونه گیری غیر تصادفی هدفمند استفاده شد که 20 نفر با استفاده از اصل اشباع به عنوان حجم نمونه، در نظر گرفته شدند. برای گردآوری داده ها از ابزارهای مصاحبه نیمه ساختار یافته استفاده شد. برای حصول اطمینان از روایی ابزار در بخش کیفی پژوهش از نظرات اساتید آشنا با این حوزه و متخصصان دانشگاهی که در این حوزه خبره و مطلع بودند استفاده شد. پایایی بازآزمون و روش توافق درون موضوعی برای محاسبه پایایی مصاحبه های انجام گرفته استفاده شد. روش تحلیل داده ها در بخش کیفی مدل نظریه داده بنیاد و روش مصاحبه بود.یافته ها: نتایج حاصل از پژوهش نشان داد که از میان 92 شاخص (گویه) موجود، 17 مولفه ی اصلی قابل شناسایی است. نتایج نشان داد که مولفه های مقوله محوری شامل، تفکر ناب، تعهد ناب و فرایند ناب، مولفه های تاثیرگذار شامل مدیریت دانش، رهبری ناب و جو سازمانی آکادمیک. مولفه های پیامدی، شامل عملکرد نوآورانه، مزیت رقابتی پایدار و در نهایت شاخص های برازش مدل نشان داد که مدل نهایی پژوهش از برازش مطلوبی برخوردار بود.نتیجه گیری: در این پژوهش مدل مدیریت ناب نظام آموزش  عالی کشور به روش داده بنیاد ارائه شد که نتایج آن به منظور ارتقای کیفیت دانشگاه­های سراسر کشور می­تواند مفید باشد.

مقدمه: خودارزیابی بعنوان نشانگر کیفیت عملکرد بالینی تحت تآثیر عوامل متعددی است. شناخت فاکتورهای موثر می تواند در برنامه ریزی برای بهبود عملکرد بالینی موثر باشد. پژوهش حاضر با هدف تعیین ارتباط خودارزیابی بالینی با هوش هیجانی در دانشجویان پیراپزشکی انجام گردید.روش: مطالعه حاضر از نوع توصیفی- تحلیلی است که در سال 1397 بر روی 145 دانشجوی پیراپزشکی دانشگاه علوم پزشکی بوشهر به روش تمام شماری انجام شد. جهت جمع آوری اطلاعات از فرم اطلاعات دموگرافیک، پرسشنامه استاندارد هوش هیجانی سیبریا شرینگ و پرسشنامه محقق ساخته خودارزیابی بالینی استفاده گردید. برای توصیف داده ها از میانگین، انحراف معیار، میانه و جداول فراوانی استفاده شد. برای تحلیل داده ها از رگرسیون خطی تک متغیره و متعاقب آن رگرسیون خطی چند متغیره سلسله مراتبی با روش همزمان استفاده شد. داده ها با استفاده از نرم افزار spss ویرایش 19مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. برای همه موارد، سطح معنی داری کمتر از 05/0 تعیین گردید.یافته ها: میانگین سنی شرکت کنندگان در پژوهش 10/2±72/22 سال بود. میانگین نمره کل هوش هیجانی و خودارزیابی به ترتیب 54/8±38/59 و 96/9±59/74 بود. سه متغیر سن، دیدگاه دانشجو در مورد وضعیت تحصیلی خود و هوش هیجانی روی هم 20 درصد از تغییرات خودارزیابی را تبیین نمودند. بین هوش هیجانی با خودارزیابی ارتباط آماری مثبت و معنی دار (009/0=P، 208/0=β) وجود داشت.نتیجه گیری: نظر به اینکه کسب مهارت های بالینی توسط دانشجویان نقش چشمگیری در موفقیت شغلی آنان در آینده دارد و با توجه به ارتباط مستقیم هوش هیجانی با خودارزیابی بالینی،لازم است آموزش مهارت های اجتماعی و هیجانی در برنامه آموزشی دانشگاه ها گنجانده شود.

مقدمه: دانشجویان علوم پزشکی با فشارها و چالشهایی زیادی در طول دوره تحصل خود مواجه هستند، حجم بالای تکالیف، یادگیری ها، آزمون ها، دوره های بالینی و ارتباط با بیماران که می تواند انگیزه پیشرفت آنها را دستخوش تغییرات نامطلوبی نماید. پژوهش حاضر، با هدف تعیین اثربخشی رواندرمانی مثبت گرا بر تاب آوری و پیشرفت تحصیلی دانشجویان علوم پزشکی انجام گرفت.روش: پژوهش حاضر از نظر روش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون همراه با گروه آزمایش و کنترل بود و  جامعه آماری کلیه دانشجویان علوم پزشکی دانشگاه شهید بهشتی تهران که به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش ) 15 نفر)  و کنترل (15 نفر) جایگزین شدند. گروه آزمایش در هشت جلسه 90 دقیقه ای مداخله مبتنی بر آموزش رواندرمانی مثبت گرا را دریافت کردند و گروه کنترل در لیست انتظار ماندند. ابزار اندازه گیری مورد استفاده در پژوهش، پرسشنامه تاب آوری کانر و دیویدسون (2003) و معدل کل به عنوان سنجش پیشرفت تحصیلی بود.یافته ها: تجزیه و تحلیل اطلاعات به دست آمده در دو بخش توصیفی و استنباطی (کوواریانس تک متغیری) انجام پذیرفت و نتایج نشان داد که آموزش رواندرمانی مثبت گرا تاب آوری دانشجویان را بهبود بخشیده است. همچنین نتایج نشان داد که آموزش رواندرمانی مثبت گرا میزان پیشرفت تحصیلی (معدل کل) دانشجویان را نیز افزایش داده است.نتیجه گیری: بنابراین می توان گفت که آموزش رواندرمانی مثبت گرا روشی موثر به منظور افزایش تاب آوری و  پیشرفت تحصیلی در دانشجویان است.

مقدمه: هدف پژوهش حاضر شناسایی چالش های فعالیت های فیزیکی دانشجویان در زمان شیوع کرونا بود. این پژوهش کیفی با استفاده از روش شش مرحله ای ساندلوسکی و باروسو انجام شده است.روش: تیم فراترکیب متشکل از اعضای هیات علمی متخصص در حوزه مدیریت آموزش عالی و آشنا به شیوه جستجو در پایگاه های اطلاعاتی، برنامه ریزی آموزشی، برنامه ریزی درسی و مسلط به روش پژوهش فراترکیب بود. 13 منبع پژوهشی مرتبط، مبنای تحلیل قرار گرفت که نتیجه آن استخراج 4 مضمون سازماندهنده از جمله سلامت روان (شامل ارتقا سلامت روان، ایجاد روحیه نشاط و رضایت مندی از زندگی)، پیامدهای روانشناختی (شامل افسردگی، مدیریت استرس و اضطراب و بهبود کیفیت خواب)، تغییر سبک زندگی (شامل مدیریت اوقات فراغت و بهبود کیفیت زندگی) و راهبردهای خود مدیریتی دانشجویان (شامل کنترل بیماری های غیر واگیر، مقابله با بیماری های عفونی، مقابله با بیماری های عضلانی-عصبیو مقابله با بیماری های قلبی-عروقی) تحت مضمون فراگیر چالش های فعایت فیزیکی دانشجویان در دوران همه گیری کرونا است. اعتبار داده ها با استفاده از تکنیک های اعتبارپذیری و انتقال پذیری از طریق خودبازبینی پژوهش گران و هم سوسازی داده ها و اعتمادپذیری و هم سوسازی پژوهش گران استفاده شد.یافته ها: مؤلفه های مرتبط با چالش های فعالیت های فیزیکی دانشجویان و مصادیق یافت شده در پژوهش را می توان درجهت بهسازی و توسعه برنامه­های آموزشی و مشاوره­ای در نگاه تکمیلی فرهنگ سازی و همزیستی در آموزش مجازی به کار گرفت.نتیجه گیری: سیاست گذاران و برنامه ریزان آموزش عالی می توانند از این یافته ها در تدوین و بهبود دوره‎های مقابله با چالش های فعالیت های فیزیکی دانشجویان استفاده نمایند.

اهداف: هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی آموزش راهبردهای یادگیری شناختی و فراشناختی بر انگیزش تحصیلی دانشجویان شهر تهران در سال تحصیلی 1400-1399 بود.مواد و روش ها: این پژوهش به صورت نیمه آزمایشی با پیش آزمون-پس آزمون همراه با گروه کنترل و پیگیری اجرا شد. جامعه پژوهش شامل دانشجویانی بود که در سال 1400-1399 در تهران مشغول به تحصیل بودند. برای انتخاب نمونه از روش نمونه گیری دردسترس استفاده شد.  به واسطه تدریس محقق در دانشکده خبر، دانشکده خبر دانشگاه علمی کاربردی انتخاب شد. سپس 3 کلاس درس عمومی انتخاب و از بین آن ها 30 دانشجو به صورت تصادفی انتخاب و در گروه­های آزمایش 1، آزمایش 2 و گروه کنترل جایگزین شدند. به یک گروه آزمایشی، راهبردهای یادگیری شناختی و به گروه دیگر آزمایشی، راهبردهای یادگیری فراشناختی آموزش داده شد، اما در گروه گواه مداخله ای صورت نگرفت. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه انگیزش تحصیلی والرند و همکاران (AMS 1992) استفاده شد. جهت تجزیه وتحلیل داده­ها از روش تحلیل واریانس آمیخته استفاده شد.یافته ها: نتایج نشان داد میزان انگیزش تحصیلی دانشجویان افزایش یافته و همچنین در دوره ی پیگیری هم تغییرات پس آزمون پایدار و ثابت باقی مانده بود. همچنین داده­ها نشان داد که راهبردهای یادگیری فراشناختی نسبت به راهبردهای یادگیری شناختی تأثیرگذارتر بوده است اما این تفاوت چشمگیر نیست.نتیجه گیری: این نتایج می توانند به مدیران و اساتید دانشگاهی کمک کنند تا برنامه های آموزشی مناسبی را برای ارتقاء انگیزش تحصیلی دانشجویان ارائه دهند و به بهبود کیفیت تجربه تحصیلی آنها کمک کنند.

مقدمه: رشد فزاینده علم، ضرورت به کار گیری روش­ها، ابزار و نظام­های نوین آموزشی را ایجاب کرده است. همه­گیری کرونا و تعطیلی دانشگاه­ها،  به کار گیری روش­های آموزش مجازی را اجتناب ناپذیر ساخت. از سوی دیگر نگرانی های باز قبیل کاهش کیفیت آموزش و اثربخشی چنین شیوه­های آموزشی، نگرانی از آینده دانشجویان را به عنوان چالشی اساسی مطرح کرده است. هدف از انجام این پژوهش تعیین میزان تاثیر آموزش بالینی مجازی بر پیشرفت تحصیلی دستیاران پزشکی در دوران کرونا می­باشد. روش: پژوهش حاضر توصیفی-تحلیلی و به روش پیمایشی انجام شده است. جامعه پژوهش کلیه دستیاران سال سوم و چهارم پزشکی مشغول به تحصیل در سال تحصیلی 1400 بود که بر اساس فرمول کوکران تعداد 186 دستیار بود که بهروش نمونه­گیری طبقهای تصادفی مشارکت داشتند. ابزار جمع­آوری اطلاعات پرسشنامه نگرش سنجی از دستیاران پزشکی در مورد آموزش مجازی بود.یافته­ها: یافته­ها نشان می­دهد سطح نگرش دستیاران به آموزش مجازی همراه با نگرش احساسی و شناختی آنان با متغیر عملکرد تحصیلی رابطه همبستگی مثبت و معناداری دارند. ولی میان نگرش رفتاری و عملکرد تحصیلی آنان هیچگونه رابطه همبستگی معناداری وجود ندارد.نتایج: دانشجویان موفق­تر از لحاظ تحصیلی، ضمن آشنایی بیشتر با فضای مجازی، به تبع آن به کار گیری آسان­تر آن، درک، شناخت و به طور کلی تمایل بالاتری از همگنان ضعیف­تر خود نسبت به آموزش مجازی داشته­اند.اما علیرغم تمایل احساسی و عاطفی بالا و همچنین درک و شناخت نسبی به آموزش مجازی بالینی، نگرش رفتاری و ارزیابی مطلوبی در راستای پیاده­ سازی آموزش مجازی بالینی به عمل نیاورده­ اند.