پژوهش توانبخشی در پرستاری
سال:1402 | دوره:9 | شماره:4 |تعداد مقالات:11

1مقدمه: زخم فشاری (pu) به عنوان یکی از عوارض جدی بستری شدن در مراکز مراقبت سلامت موجب افزایش بار مراقب، افزایش ابتلا و مرگ و میر بیماران، افزایش دفعات و مدت بستری شدن، کاهش کیفیت، تحمیل هزینه های هنگفت به سیستم سلامت زندگی و استقلال عملکردی و افزایش درد و رنج بیماران می شود. لذا مطالعه حاضر با هدف بررسی میزان دانش و نگرش پیشگیری از زخم فشاری دراعضای تیم توانبخشی در بیمارستان توانبخشی رفیده انجام شده است. روش کار: این پژوهش یک مطالعه مقطعی است که به روش توصیفی – در سال 1400 در بیمارستان توانبخشی رفیده تهران، ایران انجام شد. اطلاعات جمعیت شناختی مربوط به  107 نفر از  اعضای تیم توانبخشی شاغل در بیمارستان توانبخشی رفیده به روش تمام شماری در طی بازه زمانی 8 هفته و به وسیله تست دانش پیشگیری از زخم فشاری پایپر ( PPUKT) و ابزار نگرش پیشگیری از زخم فشاری بیک من )APUP( جمع آوری شد. داده های جمع آوری شده در نرم افزار spssنسخه 28  با استفاده از آزمون های کای اسکور و تی مستقل در سطح معناداری0. 05 تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: اکثریت اعضای تیم توانبخشی زن( 78. 5 درصد)، سن بیشتر از 30 سال(52. 3درصد)، دارای مدرک کارشناسی (51. 4 درصد)، سابقه کار بالینی بالای 5 سال(66. 4درصد)، عدم داشتن سابقه شرکت در دوره های آموزشی زخم فشاری (٪70) بود. میانگین نمره دانش اعضای تیم ضعیف (56. 71) و نگرش اعضای تیم مطلوب (76. 04) بود. یافته ها نشان داد که بین دانش و نگرش اعضای تیم توانبخشی با جنسیت، سن، سطح تحصیلات و سابقه کار بالینی ارتباط معنادار وجود نداشت. در حالی که بین دانش و نگرش اعضای تیم توانبخشی با سابقه شرکت در دوره های اموزشی زخم فشاری ارتباط معناداری وجود داشت. نتیجه گیری: بر اساس نتایج مطالعه حاضر  اعضای تیم توانبخشی دارای دانش ضعیف و نگرش مطلوب بودند. با توجه به دانش ضعیف اعضای تیم توانبخشی، توصیه می شود برنامه ریزی آموزشی و کارگاه های عملی در مورد پیشگیری از زخم فشاری برای ارتقای سطح دانش اعضای تیم به صورت پیوسته موردنظر مدیران پرستاری و حوزه توانبخشی قرارگیرد.

1مقدمه: شناسایی و هدف قرار دادن عوامل پیش بینی کننده اضطراب ویروس کرونا می تواند در مدیریت سلامت مؤثر باشد؛ بنابراین هدف مطالعه حاضر تعیین نقش میانجی تحمل پریشانی در رابطه هوش اخلاقی با اضطراب کرونا در دانشجویان بود. روش کار: مطالعه حاضر توصیفی-همبستگی از نوع معادلات ساختاری بود که به روش تحلیل مسیر انجام شد، از جامعه آماری که شامل تمامی دانشجویان پسر دانشگاه فرهنگیان پردیس شهید باهنر بیرجند در سال تحصیلی 1400-1399 (سه ماه آخر سال 1399) بودند، 260 نفربر اساس جدول کریسی و مورگان با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت آنلاین به پرسش نامه های هوش اخلاقی لنیک و کیل (2007)، تحمل پریشانی سیمون و گاهر (2005) و اضطراب کرونا علی پور و همکاران (2020) پاسخ دادند. مدل پژوهش و روابط بین متغیرها با استفاده از میانگین، انحراف معیار، آزمون همبستگی پیرسون و با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 22 و نرم افزار Amos تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد مؤلفه های هوش اخلاقی اثر مثبت و مستقیم بر تحمل پریشانی، تحمل پریشانی اثر مستقیم و منفی بر اضطراب کرونا و مؤلفه های هوش اخلاقی هم به صورت غیرمستقیم و با میانجی گری تحمل پریشانی بر اضطراب کرونا تأثیر منفی داشتند (0/01>P). درمجموع مدل پژوهش برازش داشت. نتیجه گیری: با توجه به نتایج پژوهش، تمرکز بر نوع مؤلفه های هوش اخلاقی و تحمل پریشانی، می تواند اثر مهمی در اضطراب کرونا دانشجویان داشته باشد. پیشنهاد می شود مداخلات درمانی مبتنی بر هوش اخلاقی و تحمل پریشانی، در درمان اضطراب کرونا موردتوجه قرار گیرد.

1مقدمه: فشارهای غیرطبیعی در طول فعالیت­های روزانه، از جمله راه رفتن، به عنوان یک عامل خطر در انحطاط مفصل زانو در افراد قطع عضو از ناحیه زانو شناخته شده است. هدف این پژوهش تحلیل نیروی عکس ­العمل زمین (GRF) و آنتروپی نمونه در افراد قطع عضو زیر زانو بود. روش­ کار: این مطالعه از نوع توصیفی-مقطعی بود و در آن 20 فرد قطع عضو زیر زانو از پای راست (گروه TT) و 20 فرد بدون قطع عضو (گروه کنترل) شرکت داشتند. برای ارزیابی نیروی عکس ­العمل  زمین حین گام­برداری از سیستم تحلیل حرکتی VICON استفاده شد. از دو روش خطی و غیرخطی برای تحلیل داده­های GRF استفاده گردید. آنتروپی نمونه به عنوان روش تحلیل غیرخطی انتخاب شد. برای مقایسه بین­گروهی در مؤلفه­ های GFR از آزمون آماری ANOVA و برای بررسی اختلاف بین پاها در گروه TT از آزمون T-test وابسته استفاده گردید. تمامی مراحل آماری توسط نرم ­افزار SPSS با 0/05>p انجام گردید. یافته­ ها: مقدار نیروی GRF در گروه کنترل به طور معنی ­داری در مولفه ­های عمودی (اوج اول و سوم) و قدامی-خلفی بیشتر و در اوج دوم مولفه عمودی کمتر از گروه TT بود (0/05>p). همچنین مقدار آنتروپی در تمام مؤلفه ­های GRF و در هر دو پای گروه TT به طور معنی­ داری کمتر از گروه کنترل بود (0/05>p). نتیجه ­گیری: مطابق نتایج، مقدار نیروی وارده بر مفاصل گروه TT توزیع متقارنی بین دو پا ندارند، بنابراین احتمال ایجاد استئوآرتریت در مفصل پای سالم، بیشتر خواهند بود. کاهش مقدار آنتروپی نشانه عدم وجود افت و خیز طبیعی در GRF می­باشد، که نشان ­دهنده انطباق و هماهنگی کمتر مفاصل پایین تنه در حین گام­برداری است.

1مقدمه: توجه به عوامل مختلف مؤثر در رضایت زناشویی در پیوند زناشویی ضروری است؛ بنابراین مطالعه حاضر باهدف تبیین نقش پرخاشگری پنهان ارتباطی و تنظیم شناختی هیجان در پیش بینی رضایت زناشویی انجام شد. روش کار: پژوهش حاضر توصیفی- همبستگی بود. جامعه پژوهش شامل تمامی زنان متاهل مراجعه کننده به مراکز مشاوره منطقه پنج شهر تهران در سال 1401 بودند که 150 نفر واجد شرایط به روش نمونه گیری هدفمند به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند؛ و به پرسش نامه پرخاشگری پنهان ارتباطی نلسون و کارول،  تنظیم شناختی هیجان گارنفسکی و کرایج  و مقیاس رضایت زناشویی فورز و اولسون  پاسخ دادند. تحلیل داده ها با آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه و با کمک نرم افزار آماری SPSS نسخه 22 انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد همبستگی بین کناره گیری عاطفی (0/01>p، 0/191-=r)، خراب کردن وجهه اجتماعی (0/001>p، 0/437-=r) و تنظیم شناختی هیجان منفی (0/01>p، 0/266-=r) با رضایت زناشویی منفی، اما همبستگی بین تنظیم شناختی هیجان مثبت (0/01>p، 0/168=r) با رضایت زناشویی مثبت بود. نتیجه گیری: بر اساس نتایج پژوهش می توان نتیجه گرفت که با کاهش پرخاشگری پنهان ارتباطی و بهبود تنظیم شناختی هیجان، میزان رضایت زناشویی افزایش می یابد.

1مقدمه: یکی از بهترین مداخلات در زمینه کاهش آسیب و بهبود عملکرد دویدن کفش است. با وجود این، نتایج پژوهش ها نشان می دهند حصول نتیجه مطلوب در اثر استفاده از کفش منوط به توجه به سایر عوامل اثرگذار مانند ساختار پا است. لذا پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر متقابل افت ناوی و پوشش پا بر نیروهای تماسی مفاصل اندام تحتانی حین دویدن اجرا شده است. روش کار: مطالعه حاضر از نوع نیمه تجربی و کاربردی است. 47 آزمودنی مرد (12 نفر دارای افت ناوی زیاد، سن: 3/34±23/08  18 نفر افت ناوی کم، سن: 1/96±22/88 و 17 نفر افت ناوی معمولی، سن: 1/5±21/4) به شکل در دسترس انتخاب و براساس شاخص افت ناوی در سه گروه افت زیاد، کم و معمولی گروه‍بندی شدند. شرکت کنندگان با سرعت سه متر بر ثانیه با سه نوع پوشش پای برهنه (BF)، کفش مینیمال (MF) و کفش رایج (CF) دویدند و داده های کینتیکی و کینماتیکی آن ها جمع‍آوری گردید. نیروی فشاری و برشی به ترتیب از طریق برآیند نیروهای عمود و موازی عمل کننده بر سطح مفصل محاسبه گردید. به منظور مقایسه آماری از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر دو طرفه (پوشش پا و افت ناوی) و تست تعقیبی بونفرونی در نرم افزار SPSS با سطح معناداری 0/05 استفاده شد. یافته ها: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که مقدار افت ناوی و پوشش پا تأثیر متقابلی بر نیروی فشاری زانو دارند (0/049=p). به‍طوری که گروه افت معمولی در شرایط BF و CF به ترتیب 11/07% (0/029=p) و 63/15% (0/002=p) نیروی فشاری کمتری نسبت به MF داشتند. گروه دارای افت کم در حالت BF به ترتیب 16/28% و 2712% نیروی فشاری کمتری نسبت به MF (0/002=p) و CF (0/009=p) نشان دادند. نیروی فشاری زانو در MF 11/65% بیشتر از BF (0/001>p) و 8/18% بیشتر از CF (0/001>p) بود. نیروی فشاری مچ پا در دویدن CF 22/49% بیشتر از BF و 15/99% بیشتر از MF بود. نیروی برشی مچ پا در دویدن BF 42/86% (0/001>p) و در شرایط MF 38/98% (0/001>p) بیشتر از CF بود. نتیجه‍گیری: افت ناوی در تعامل با پوشش پا می تواند بر نیروی فشاری زانو تأثیر گذار باشد. اما افت ناوی به تنهایی تاثیری بر نیروهای تماسی مچ پا و زانو نداشت. در مقابل، پوشش پا عامل تاثیرگذاری بر نیروهای وارد بر اندام تحتانی می باشد و احتمالا نقش مهمی در آسیب های اندام تحتانی ایفا می کند.

1مقدمه: معتادان متجاهر دارای مشکلاتی به ویژه در زمینه خودکنترلی، تنظیم هیجانی و تحمل آشفتگی هستند. بنابراین، هدف این مطالعه تعیین تاثیر رفتار درمانی دیالکتیکی گروهی بر خودکنترلی، تنظیم هیجانی و تحمل آشفتگی معتادان متجاهر بود. روش کار: مطالعه حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه پژوهش معتادان متجاهر شهر مشهد در سال 1399 بودند. از میان اعضای جامعه تعداد 30 نفر با روش نمونه گیری هدفمند به عنوان نمونه انتخاب و با روش تصادفی ساده با کمک قرعه کشی در دو گروه مساوی گمارده شدند. گروه آزمایش 12 جلسه 90 دقیقه ای با روش رفتار درمانی دیالکتیکی گروهی آموزش دید و گروه گواه در لیست انتظار برای آموزش ماند. داده ها با فرم اطلاعات دموگرافیک، پرسشنامه خودکنترلی، مقیاس تنظیم هیجانی و مقیاس تحمل آشفتگی گردآوری و با آزمون های کای اسکوئر و تحلیل کوواریانس چندمتغیری در نرم افزار SPSS نسخه 23 تحلیل شدند. یافته ها: یافته ها نشان داد که گروه های آزمایش و گواه از نظر سطح تحصیلات و دامنه سنی تفاوت معنی داری نداشتند (0/05P>). همچنین، رفتار درمانی دیالکتیکی گروهی باعث افزایش خودکنترلی (0/001, P<125/86=F) و تحمل آشفتگی (0/001, P<151/48=F) و کاهش دشواری تنظیم هیجانی (0/001, P<21/68=F) معتادان متجاهر شد. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان دهنده تاثیر رفتار درمانی دیالکتیکی گروهی بر افزایش خودکنترلی و تحمل آشفتگی و کاهش دشواری تنظیم هیجانی معتادان متجاهر بود. بنابراین، مشاوران و درمانگران می توانند از روش رفتار درمانی دیالکتیکی گروهی در کنار سایر روش های درمانی برای بهبود ویژگی های روانشناختی استفاده نمایند.

1مقدمه: تصویر بدنی یکی از ابعاد مهم سلامت روان افراد می باشد و کسانی که دچار قطع عضو می شوند با مشکلات متعددی در رابطه با نگرانی از تصویر بدن روبرو می گردند. لذا پژوهش حاضر با هدف تدوین روابط ساختاری ذهن آگاهی با نگرانی از تصویر بدن در افراد با قطع عضو با نقش واسطه ای حمایت اجتماعی ادراک شده انجام شد. روش کار: پژوهش حاضر از نوع توصیفی – همبستگی به روش مدل یابی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری این پژوهش را افراد دچارقطع عضومراجعه کننده به مرکز جامع توانبخشی جمعیت هلال احمر تهران در سال1401تشکیل دادند و تعداد 260 نفر به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه نگرانی از تصویر بدن لیتلتون وپرسشنامه پنج وجهی ذهن آگاهی بائر وپرسشنامه مقیاس چندبعدی حمایت اجتماعی ادراک شده زیمت استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها نیز با کمک نرم افزارهای SPSS18 و  AMOS23 و آزمون معادلات ساختاری انجام شد. یافته ها: یافته ها نشان داد که مدل پژوهش دارای برازش است و مدل علی رابطه بین ذهن آگاهی، حمایت اجتماعی ادراک شده و نگرانی از تصویر بدن در افراد دارای قطع عضو تایید شد. همچنین ذهن آگاهی و حمایت اجتماعی ادراک شده بر نگرانی ازتصویر بدن تاثیر مستقیم دارند و نیز ذهن آگاهی از طریق حمایت اجتماعی ادراک شده بر نگرانی از تصویر بدنی تاثیر غیر مستقیم دارد. نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاکی از اهمیت نقش ذهن آگاهی و حمایت اجتماعی ادراک شده بر نگرانی از تصویر بدن افراد دارای قطع عضو می باشد. با توجه به نتایج بدست آمده اجرای برنامه هایی به منظور بهبود ذهن آگاهی و حمایت اجتماعی ادراک شده در افراد دارای قطع عضو می تواند منجر به کاهش نگرانی از تصویر بدن در آنان شود.

1مقدمه: شناخت نیازها و وضعیت سلامت سالمندان از مسائل مهم جامعه است و برای توانمندسازی و بهبود شرایطشان باید راهکارهای نوین درمانی، بازتوانی و مداخله های اثربخش موردپژوهش قرار گیرد. این پژوهش با هدف مقایسه اثربخشی بازتوانی شناختی و درمان مبتنی بر شفقت بر رفتارهای خودمراقبتی سالمندان مبتلا به اختلال شناختی خفیف انجام شد. روش کار: پژوهــش حاضــر از نظر هدف، کاربــردی و از نظر روش پژوهــش از نوع نیمــه تجربــی و از طــرح پیش آزمــون پس آزمــون با گروه کنترل با پیگیری  سه ماهه بود. جامعه آماری شامل تمامی سالمندان مبتلا به اختلال شناختی خفیف شهر تهران بود که به پایگاه های سلامت دانشگاه علوم پزشکی تهران در سال 1400 مراجعه کرده بودند و از بین آنها نمونه ای 42 سالمند بر مبنای ملاک های ورود به صورت هدفمند انتخاب و به روش تصادفی در دو گروه آزمایش بازتوانی شناختی و درمان مبتنی بر شفقت  و یک گروه کنترل جایگزین شدند. بازتوانی شناختی و درمان مبتنی بر شفقت هر یک طی 8 جلسه 90 دقیقه ­ای برای گروه های آزمایش اجرا شد و گروه کنترل بدون هیچ آموزشی دریافت نکرد. ابزار پژوهش پرسشنامه رفتارهای خودمراقبتی (یونسی بروجنی و همکاران،1399) بود. داده­ ها با استفاده از تحلیــل واریانس مختلط در نرم افزار SPSS نسخه 26 تحلیــل شــدند. یافته ­ها: نتایج نشان داد که بازتوانی شناختی و درمان مبتنی بر شفقت بر خودمراقبتی معنوی، خود مراقبتی اجتماعی، خود مراقبتی جسمانی و خودمراقبتی در حین بیماری مؤثر بود (0/05>P). تأثیر درمان مبتنی بر بازتوانی شناختی در خود مراقبتی جسمی بیشتر از گروه درمان مبتنی برشفقت بود. نتیجه گیری: براساس نتایج حاصل از پژوهش می توان از بسته های آموزشی این پژوهش در آسایشگاه ها و سراهای سالمندان برای ارتقای سطح خود مراقبتی سالمندان بهره برد.

1مقدمه: اختلال خواب و اضطراب از مهمترین مشکلات افراد مبتلا به کارسینوم است. هدف مطالعه حاضر بررسی تعیین تاثیر  تکنیک ذهن-بدن و تمرین بر اختلالات خواب و اضطراب بیماران مبتلا به کارسینوم می باشد. روش کار: 30 بیمار داوطلب مبتلا به سرطان (24 زن، 6 مرد) به طور تصادفی به دو گروه کنترل (15 نفر) و آزمایش (15 نفر) تقسیم شدند. این مطالعه شبه آزمایشی بود و در سال 1400 در اصفهان انجام شد. اختلال خواب با پرسشنامه پیتزبورگ و اضطراب با پرسشنامه بِک ارزیابی شد. اندازه گیری متغیرها قبل، 3 و 12 هفته بعد از مداخله ثبت شد. گروه آزمایش در یک برنامه ترکیبی تکنیک ذهن- بدن و تمرین در طول سه ماه شرکت کردند. اختلال خواب با استفاده از پرسشنامه پیتزبورگ و اضطراب با استفاده از پرسشنامه بک ارزیابی شد. یافته­ ها: اثر اصلی برنامه ورزشی بر متغیرهای اختلالات خواب معنی دار بود (0/01P<). همچنین اثرات اصلی مربوط به تکرار و اثر تعاملی تکرار درگروه معنی دار بود (0/01P<). علاوه بر آن اثر اصلی برنامه تمرینی بر اضطراب معنی دار بود (0/01P<). همچنین اثرات اصلی مربوط به تکرار و اثر تعاملی تکرار در گروه معنی دار بود (0/01P<). نتیجه­ گیری: برنامه ترکیبی شامل تمرین و تکنیک ذهن- بدن سبب بهبود علایم اختلال خواب و اضطراب بیماران مبتلا به سرطان کارسینوم شد.

1مقدمه: سالمندی فرایندی است که در آن تغییرات فیزیولوژیک و روانشناختی به خصوص تغییرات شناختی مشاهده می شود. هدف پژوهش حاضرتعیین اثر بخشی نوروفیدبک بر باند فرکانسی آلفا و باند فرکانسی بتا در نقاط (F3,F4) در سالمندان با اختلال شناختی خفیف بود. روش کار: بدین منظور، در این تحقیق نیمه آزمایشی 30 نفر به عنوان نمونه در دسترس از جامعه آماری سالمندان  با اختلال شناختی خفیف  در سال 1400 شهر تبریز وارد پژوهش شدند و در دو گروه کنترل و آزمایش قرار گرفتند، برنامه درمانی برای گروه آزمایش شامل 15 جلسه 20 دقیقه­ای نوروفیدبک بود و سپس داده­های جمع آوری شده گروه ازمایش وگروه کنترل از نواحی F3,F4 و مقادیر آلفا و بتا با استفاده از تحلیل کواریانس چند متغیره (مانکوا) تحلیل شد. یافته ها: یافته های پژوهش نشان داد که نوروفیدبک در باندهای فرکانسی آلفا و بتا با علایم اختلال شناختی خفیف تاثیر مثبتی دارد (p<0.005). با در نظر گرفتن مجذور اتا، می توان گفت 50 درصد تغییرات ناشی از نوروفیدبک در باند الفا و40 درصد تغییرات ناشی از نوروفیدبک در باند بتا بود. نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان داد نوروفیدبک منجر به تغییرات در امواج الفا و بتای مغزی در سالمندان  می شود.  نوروفیدبک میتواند به عنوان روش درمانی نوین جهت کمک به  تغییرات امواج مغزی در  سالمندان با اختلال شناختی خفیف استفاده شود.

1مقدمه: توجه به عوامل مختلف مؤثر در سرخوردگی زناشویی در مشاوره و درمان زوجین دارای این اختلال ضروری است؛ بنابراین مطالعه حاضر با هدف تبیین نقش تنوع طلبی جنسی و هیجان خواهی در سرخوردگی زناشویی انجام شد. روش کار: پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی مردان متأهل شهر تهران در سال 1400-1401 بودند که 300 نفر واجد شرایط به روش نمونه گیری در دسترس به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند؛ و به صورت الکترونیکی به پرسش نامه تنوع طلبی جنسی عارف نظری و همکاران، هیجان خواهی آرنت و سرخوردگی زناشویی نیهویس و بارتل پاسخ دادند. تحلیل داده ها با آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه و با کمک نرم افزار آماری SPSS نسخه 22 انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد بین تنوع طلبی جنسی (0/616=r) و هیجان خواهی (0/505=r) با سرخوردگی زناشویی ارتباط مستقیم و معنی داری وجود داشت (0/01>p). و تنوع طلبی جنسی و هیجان خواهی، 39/4 درصد از واریانس سرخوردگی زناشویی را تبیین می­کنند. نتیجه گیری: بر اساس نتایج پژوهش می توان نتیجه گرفت که با افزایش تنوع طلبی جنسی و هیجان خواهی در مردان متاهل، میزان  سرخوردگی زناشویی افزایش می یابد.