تحقیقات کاربردی خاک
سال:1397 | دوره:6 | شماره:4 |تعداد مقالات:12

ننفوذ یکی از مهم ترین مشخصه های فیزیکی خاک است که اندازه گیری مستقیم آن دشوار، زمان بر و پرهزینه می باشد. هدف از این پژوهش تخمین سرعت نفوذپذیری پایه با استفاده مدل های نروفازی، شبکة مصنوعی و رگرسیون خطی چند متغیره است. بدین منظور، در 100 نقطه در منطقه دهگلان استان کردستان سرعت نفوذپذیری پایه با استفاده از استوانه مضاعف اندازه گیری شد. ویژگی های فیزیکی خاک (تخلخل، جرم ویژه ظاهری، شن، سیلت و رس) و توپوگرافی به عنوان ویژگی های زودیافت اندازه گیری شده و برای برآورد نفوذپذیری خاک استفاده شدند. داده ها به دو سری آموزشی (70 درصد داده ها) و آزمون (30 درصد داده ها) تقسیم شدند. مدل ها بر اساس نوع ورودی به نوع 1 (ویژگی های فیزیکی خاک) و 2 (ویژگی های فیزیکی خاک و توپوگرافی) طبقه بندی شدند. نتایج ارزیابی مدل ها بر اساس شاخص های ریشة میانگین انحراف خطا، مربعات خطا، میانگین خطا، خطای استاندارد نسبی و بهبود نسبی نشان داد که مدل نروفازی نوع 1 به ترتیب با آماره های 0. 24، 1. 3، 1. 69، 0. 25 و 65. 41 و نوع 2 به ترتیب با آماره-های 0. 1-، 0. 95، 0. 84، 0. 18 و 71. 52، دارای بالاترین دقت در تخمین سرعت نفوذپذیری پایه می باشد. همچنین مشاهده شد که استفاده از داده های توپوگرافی به عنوان ورودی همراه با ویژگی های فیزیکی خاک می تواند منجر به بهبود دقت تخمین سرعت نفوذپذیری پایه شود.

به منظور ارزیابیتاثیر کاربردبیوچار، کمپوستضایعاتهرسدرختانسیبوانگوروباکتری های ریزوسفری محرک رشد(PGPR)بر قابلیت جذب عناصر پرمصرف در خاک آهکی آزمایشی بصورت فاکتوریل با طرح کاملاً تصادفی در شرایط گلخانه-ای در رایزوباکس اجرا گردید. فاکتورها شامل ماده آلی (بیوچار، کمپوست ضایعات هرس و شاهد)، تلقیحمیکروبی (باکتری-هایPGPR و عدم تلقیح)و خاک (خاک ریزوسفر و غیرریزوسفر) بودند. در پایان دوره رشد، pH، هدایتالکتریکی (EC)، کربنآلی (OC)و فراهمی عناصر پر مصرف در خاک های ریزوسفری و غیرریزوسفری و غلظت این عناصر در گیاه اندازه گیریشد. نتایج نشان داد که بیشترین میزان pHدر تیمار بیوچار بدون تلقیح میکروبی (88/7) بود. مقدار ECو فراهمی N، P و K در تیمار کمپوست همراه با تلقیح باکتری های PGPR بطور معنی داری بالاتر از سایر تیمار ها بود. بیشترین درصد کربن آلی در تیمار کمپوست عدم تلقیحبود که نسبت به تیمار تلقیح میکروبی 78/9 درصد افزایش داشت. همچنین کمپوست در مقایسه با بیوچار مقادیر بیشتری ازEC، OC، N، P و K را در ریزوسفر و غیر ریزوسفر فراهم کرد که نشان دهنده بالاتر بودنEC، OC و محتوای عناصر غذایی کمپوست مصرفی بود. باکتری های PGPR فراهمی P وK را بترتیب 21/1 و 26/1 برابر در خاک غیرریزوسفر نسبت به ریزوسفر افزایش داد. در حالی که مقدارEC، OCوN درتیمار تلقیح باکتری هایPGPR در ریزوسفر بترتیب 22/1، 24/1و 19/1 برابر بیشتر از غیر ریزوسفر بود. جذب بیشتر N، P و K توسط گیاه در تلقیح باکتریایی بیوچار سبب افزایشبترتیب 60/48، 55/32و 16/32 درصدی نسبت به شاهد شد. بنظر می رسد استفاده از باکتری هایPGPR و مقادیر مناسب بیوچار و کمپوست ضمن افزایش فراهمی عناصر پرمصرف در خاک جذباین عناصربرایگیاهان را بهبود بخشید.

به منظور بررسی تأثیر سطوح متفاوت نیتروژن و نسبت های مختلف نیترات به آمونیوم در شرایط شور و غیرشور بر شاخص های رشد، درصد و عملکرد اسانس مرزنجوش بخارایی، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 36 تیمار و 3 تکرار انجام گرفت. نیتروژن مورد استفاده در 3 سطح (5، 10 و 15 میلی مولار)، نسبت های مختلف نیترات به آمونیوم در6 سطح (100: 0، 87/5: 12/5، 75: 25، 50: 50، 25: 75 و 0: 100) و شوری در 2 سطح (صفر و 50 میلی مولار سدیم کلرید) به عنوان فاکتورهای آزمایش در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد در شرایط عدم تنش شوری بیشترین مقدار وزن تر (2/42 گرم)، وزن خشک (8/16 گرم)، و عملکرد اسانس (9/158 میلی گرم در گلدان) در سطح نیتروژن 15 میلی مولار و نسبت 75: 25 نیترات به آمونیوم به دست آمد؛ در صورت اعمال تنش شوری هر سه صفت فوق در تمام تیمارها کاهش یافت، به طوری که تحت این شرایط حداکثر وزن تر (34/33 گرم)، وزن خشک (56/4 گرم)، و عملکرد اسانس (35/94 میلی گرم در گلدان) در تیمار 15 میلی مولار نیتروژن و نسبت 50: 50 نیترات به آمونیوم مشاهده گردید. اثرات اصلی هر سه تیمار تاثیر بسیار معنی داری بر درصد اسانس داشت؛ به طوری که از غلظت 15 میلی مولار نیتروژن، نسبت 75: 25 نیترات به آمونیوم و در شوری 50 میلی مولار بیشترین درصد اسانس حاصل شد. می توان نتیجه گرفت غلظت 15 میلی مولار نیتروژن و نسبت های 75: 25 و 50: 50 نیترات به آمونیوم به ترتیب در محیط غیر شور و شور از نظر تغذیه نیتروژنی جهت افزایش بیوماس تولیدی مرزنجوش مناسب می باشد.

تغییر در عملیات مدیریتی نظیر روش های حفظ بقایای گیاهی و خاک ورزی مختلف، می تواند پویایی فسفر در خاک را تغییر داده و زیست فراهمی فسفر را بیافزاید. کشاورزی حفاظتی با حفظ بقایای گیاهی در سطح خاک و کاهش اختلاط خاک بر چرخه و لایه بندی فسفر در خاک تأثیر می نهد به گونه ای که بیشترین غلظت فسفر در لایه های فوقانی خاک خواهد بود. هدف از این پژوهش، بررسی اثر خاک ورزی های مختلف بر شکل ها و توزیع فسفر آلی خاک با استفاده از روش عصاره گیری دنباله ای بود. بدین منظور نمونه برداری از دو عمق 8-0 و 16-8 سانتی متری از چهار روش خاک ورزی مختلف (مرسوم، بستر برآمده، کم خاک ورزی و بی خاک ورزی) بر پایه طرح بلوک کامل تصادفی در 5 تکرار صورت گرفت. برای جزءبندی فسفر آلی از روش بوومن و کول (Bowman & Cole, 1978) تغییر یافته استفاده شد. نتایج نشان داد که تغییر خاک ورزی از مرسوم به خاک ورزی های حفاظتی (بستر برآمده، کم خاک ورزی و بی خاک ورزی) موجب افزایش معنی دار فسفر آلی در همه شکل ها (فسفر لبایل، فسفر نسبتا لبایل، فسفر غیرلبایل، فسفر باقی مانده) شد. همچنین میزان فسفر دانه گندم حدوداً 35 درصد در کم خاک ورزی و بی خاک ورزی نسبت به خاک ورزی مرسوم افزایش نشان داد. بیشترین عملکرد دانه گندم (21%) در کم خاک ورزی نسبت به خاک ورزی مرسوم مشاهده شد. نتایج این پژوهش نشان داد که بهم خوردگی کم خاک در سیستم های بی خاک ورزی مقدار و توزیع شکل های فسفر در خاک را تغییر داد و منجر به ایجاد یک شیب غلظتی شد که با عمق خاک کاهش یافت. برعکس در سیستم های خاک ورزی سنتی و مرسوم، اختلاط بقایای گیاهی با لایه شخم خاک، سبب افزایش سرعت تجزیه مواد آلی و در نتیجه کاهش ذخیره شکل های لبایل و نسبتاً لبایل آلی شد.

کمبود فسفر در مناطق گرمسیری و مشکلات مصرف زیاد کودهای شیمیایی، اهمیت پرداختن به همزیستی گیاهان با ریزجانداران خاک را دوچندان می کند. به همین منظور آزمایش گلخانه ای با استفاده از دو گیاه ذرت و سویا در قالب طرح کاملا تصادفی با آرایش فاکتوریل در سه تکرار انجام شد. تیمارهای آزمایش شامل پنج سطح فسفر (صفر (P0)، (P1) 25، (P2) 50، (P3) 75 و (P4) 100 درصد توصیه کودی) و دو سطح حضور (M1) و عدم حضور (M0) قارچ فانلی فورمیس موسه بود. تجزیه آماری داده ها نشان داد که تاثیر سطوح مختلف فسفر و میکوریزا بر صفات اندازه گیری شده در سطح یک درصد معنی دار بودند. با افزایش مقدار فسفر، وابستگی و پاسخ میکوریزایی و کلونیزاسیون در دو گیاه کاهش یافت. اما سایر صفات مورد اندازه گیری با افزایش مقدار کود فسفر و حضور میکوریزا افزایش داشتند. وزن خشک اندام هوایی دو گیاه مورد مطالعه، وزن خشک ریشه (ذرت)، ارتفاع گیاه، غلظت و جذب فسفر در هر دو گیاه ذرت و سویا در تیمار P4M1بیشترین و در تیمار P0M0 کمترین مقدار را دارا بودند. در بیشتر صفات مورد اندازه گیری بیشترین تفاوت بین حضور و عدم حضور میکوریزا در سطح P0 مشاهده شد که بیانگر تاثیر بیشتر میکوریزا در زمان کمبود عنصر کم تحرک فسفر می باشد. با افزایش سطوح کود مصرفی، تفاوت بین تیمار حاوی میکوریزا نسبت به تیمار فاقد آن در هر سطح کودی، کاهش یافت.

پایش به هنگام شوری خاک براساس نمونه برداری های صحرایی، نیاز به زمان و هزینه زیادی دارند. بنابراین هرنوع روش مناسبی که بتواند منجر به کاهش هزینه ها شود، قدمی به سوی پایش پایدار شوری خاک در بلندمدت خواهد بود. هدف از انجام این تحقیق، استفاده از روش انتروپی حداکثر اریب و خطای حاصل از استفاده از داده های صحرایی در یک بازه زمانی، برای بهبود تخمین مکانی-زمانی شوری خاک در نقاطی بدون اندازه گیری های دقیق آزمایشگاهی بود. هدایت الکتریکی خاک در صحرا برای تمامی نمونه ها و در تمام دورهای نمونه برداری اندازه گیری گردید. اما اندازه گیری شوری خاک در آزمایشگاه تنها برای دورهای اول، دوم و پنجم انجام شد. بعداز کالیبراسیون داده های صحرایی با داده های آزمایشگاهی برای دو دور اول نمونه برداری، هیستوگرام باقی مانده ها محاسبه گردید و سپس واریانس باقی مانده ها به عنوان خطای مربوط به داده های نامطمئن، در تخمین مکانی-زمان شوری خاک در سایر بازه های زمانی استفاده گردید. نتایج حاصل از اعتبارسنجی مقادیر تخمینی شوری خاک نشان داد استفاده از مدل کالیبراسیون و خطای محاسبه شده برای دو دور اول نمونه برداری با مقادیر میانگین خطا و میانگین مربعات خطای برابر با 12/0-و 72/0، می تواند در تخمین مکانی شوری خاک در دور پنجم نمونه برداری نیز از اعتبار لازم برخوردار باشد. لذا، از مدل برازش شده در تخمین مکانی-زمانی شوری خاک در طی تمامی دورهای نمونه بردای استفاده گردید. نتایج نشان داد شوری خاک در طی بازه زمانی بین 1389-1395، افزایش قابل توجهی داشت و شوری ثانویه خاک در زمین های کشاورزی در حال اتفاق است. به طوری که میانگین شوری خاک در منطقه مطالعاتی از 56/4 در طی پائیز 1390 به 65/6 در طی پائیز 95 افزایش یافت. براساس نتایج حاصل از این تحقیق استفاده از داده های نامطمئن و روش انتروپی حداکثر اریب، با کاهش هزینه ها و زمان لازم برای آنالیزهای آزمایشگاهی امکان پایش پایدار مرز بین اراضی کشاورزی و شور را فراهم می آورد.

با توجه به مسائل و مشکلات زیست محیطی به وجود آمده از فعالیت کارخانه ذوب مس خاتون آباد شهر بابک استان کرمان و اثرات سوء آن روی خاک منطقه، این تحقیق با هدف تعیین نحوه توزیع و الگوی مکانی پراکنش عناصر سنگین مس، روی و آرسنیک در خاک محدوده این کارخانه انجام شد. نمونه برداری از خاک به صورت شبکه بندی منظم (با ابعاد 1000 متر در1000 متر) از عمق ( صفر تا پنج سانتی متری) و آنالیزهای آزمایشگاهی با استفاده از دستگاه ICP انجام شد. به طوری که میانگین غلظت مس، روی و آرسنیک در منطقه 13/731، 06/72 و 13/40 میلی گرم بر کیلوگرم بود. تحلیل توزیع مکانی آلاینده های مورد بررسی با استفاده روش های زمین آماری و در محیط نرم افزار GS+ و GIS انجام شد. نتایج نشان داد که با توجه به بالا بودن نسبت (C/C0+C)، به میزان 99/0، 83/0 و 99/0 به ترتیب برای عناصر مس، روی و آرسنیک، همبستگی مکانی قوی در همه عناصر مورد بررسی با مدل واریوگرام کروی وجود دارد. در این رابطه، شعاع تأثیر به ترتیب برای عناصر سنگین مس، روی و آرسنیک 2480، 10830، 2380 متر (بالا بودن میزان شعاع تأثیر تأثیردر مورد عنصر آرسنیک به علت سیالیّت بالای آن در خاک می باشد) و مقدار آستانه نیز به ترتیب 94/0، 55/4 و 87/0 می باشد. نقشه توزیع مکانی این عناصر نیز حاکی از عدم آلودگی خاک اطراف کارخانه به عنصر روی و آلودگی شدید آن به عناصر مس و آرسنیک بود. به طوری که گستردگی مکانی آن ها در جهت جنوب غربی کارخانه می باشد.

امروزه با افزایش جمعیت و نیاز بیشتر به مواد غذایی بهره برداری از زمین های شور که بخش زیادی از مناطق خشک و نیمه خشک را در برگرفته است، امری اجتناب ناپذیر است. خرفه گیاهی است هالوفیت، یکساله و علفی که به خوبی در خاک های شور رشد می کند. بور از عناصر ضروری در گیاهان است و به مقدار کم مورد نیاز گیاهان است. با توجه به وسعت زمین های شور در ایران، گیاه خرفه این پتانسیل را دارد که به عنوان یک گیاه دارویی، سبزی و حتی علوفه در منابع خاک و آب شور مورد کشت قرار گیرد به منظور بررسی تأثیر شوری ناشی از کلرید سدیم و میزان بور آب آبیاری بر جذب عناصر غذایی گیاه خرفه، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی با 35 تیمار و سه تکرار به صورت گلخانه ای اجرا گردید. سطوح شوری ناشی از کلرید سدیم آب آبیاری شامل 5/0(شاهد)، 5/2، 5، 10، 15، 20 و 25 دسی زیمنس بر متر و سطوح بور شامل صفر (شاهد)، 5/0، 1، 2و 4 میلی گرم در لیتر بودند. نتایج نشان داد با افزایش میزان شوری ناشی از کلرید سدیم آب آبیاری تا 5/2 دسی زیمنس بر متر، وزن تر و خشک و همچنین غلظت عناصر کلسیم، منیزیم در بخش هوایی گیاه خرفه افزایش یافت ولی افزایش میزان شوری به بیش از این حد سبب کاهش این صفات شد. غلظت عناصر نیتروژن، فسفر، پتاسیم در بخش هوایی گیاه با افزایش شوری ناشی کلرید سدیم کاهش یافت. با افزایش سطوح بور وزن تر و خشک بخش هوایی و غلظت عناصر غذایی نیتروژن، پتاسیم، کلسیم و منیزیم در بخش هوایی گیاه خرفه کاهش ولی غلظت عنصر فسفر افزایش یافت. با توجه به نتایج این مطالعه کشت گیاه خرفه در مناطقی که شوری نسبتاٌ بالا (5/2 دسی زیمنس بر متر) و بور آن کم باشد توصیه می شود.

نوع پوشش گیاهی و شیب زمین دو عامل تعیین کننده در شدت فرسایش آب و خاک می باشند. اگر چه پژوهش های متعددی در رابطه با تأثیر شیب و یا پوشش گیاهی بر فرسایش خاک انجام شده است، ولی مطالعه ای در رابطه با مقایسه اثر آنها بر میزان رسوب در رواناب و زه آب گزارش نشده است. هدف از این مطالعه، مقایسه میزان رسوب در رواناب و زه آب تحت تأثیر نوع کشت (گندم و یونجه) و شیب (5% و 20%) در یک خاک لوم شنی بود. آزمایش ها با استفاده از جعبه های خاک، با ابعاد 100 سانتی متر طول، 30 سانتی متر عرض و 25 سانتی متر ارتفاع که دارای یک خروجی برای زه آب و یک خروجی برای رواناب بود، و از خاک پر شده بودند در دانشکده کشاورزی دانشگاه بوعلی سینا انجام شد. نتایج نشان داد که پوشش گیاهی متراکم تر (یونجه نسبت به گندم) به طور قابل توجهی میزان فرسایش خاک را کاهش می دهد. به طوری که در کشت یونجه، رسوب در زه آب و رواناب، کمتر از گندم مشاهده شد. همچنین نتایج حاصله نشان داد که تولید رسوب در رواناب و زه آب با شیب تغییر نشان می دهد؛ به طوری که تحت دو کشت گندم و یونجه، در رواناب رسوب بیش تری در شیب 20% مشاهده شد، در حالی که در زه آب، رسوب بیش تری در شیب 5% مشاهده گردید. وجود رسوب کمتر بعد از 60 دقیقه از شروع بارندگی در رواناب را می توان به تشکیل سله سطحی که سبب افزایش رواناب و کاهش رسوب می گردد، نسبت داد. اگر چه شیب و پوشش سطحی اثر معنی داری بر میانگین وزنی قطر خاکدانه نداشت، ولی مقدار آن تحت کشت یونجه بیش تر بود که می تواند به دلیل تأثیر کاهشی پوشش گیاهی بر فرسایش باشد.

وجود املاح فراوان و سدیم از معضلات اصلی خاک های مناطق خشک و نیمه خشک می باشد. استفاده از بهسازهای آلی و معدنی به عنوان راهکار اساسی برای تسریع آبشویی و اصلاح این خاک ها به شمار می رود. این مطالعه به منظور بررسی قابلیت استفاده از مواد آلی (5 درصد جرمی) و گچ ( معادل نیاز گچی، gkg-1 12/6 ) برای اصلاح یک نمونه خاک شور-سدیمی در شرایط ستون آبشویی انجام شد. نمونه خاک از اراضی رها شده کشاورزی در حاشیه غربی دریاچه ارومیه انتخاب شد. آبشویی خاک با استفاده از آب معمولی به صورت اضافه نمودن پی در پی حجم آب منفذی انجام شد. غلظت کاتیون ها به همراه هدایت الکتریکی و نسبت جذب سدیم در زه آب مربوط به هر حجم آب منفذی، اندازه گیری شد. همچنین، مقادیر این پارامترها پس از اتمام آبشویی در طول ستون آبشویی شده تعیین شدند. مطابق نتایج در تیمار شاهد به دلیل وجود سدیم تبادلی زیاد و تخریب ساختمان خاک، امکان آبشویی برای بیش از 2 حجم آب منفذی فراهم نشد. نبست جذب سدیم در نمونه خاک پس از انجام آبشویی در تیمارهای گچ و گچ به همراه ماده آلی (22 حجم آب منفذی)، از (meql-1)0. 5 5/62 به ترتیب به (meql-1)0. 5 08/1 و (meql-1)0. 5 51/1 کاهش یافت که نشان دهنده کارآمدی گچ و مواد آلی در اصلاح خاک سدیمی است. تیمار ماده آلی نیز کاهش 85 درصدی در مقدار نسبت جذب سدیم را نشان داد که می تواند مربوط به آزاد شدن نسبی کلسیم از آهک موجود در خاک و جایگزینی آن با سدیم تبادلی باشد. مقدار هدایت الکتریکی نمونه خاک پس از آبشویی صرف نظر از نوع تیمار، به زیر حد بحرانی dSm-1 4 رسید که نشان دهنده کارایی آبشویی برای حذف نمک های محلول از پروفیل خاک است. در مجموع استفاده از گچ به همراه ماده آلی برای اصلاح موثر خاکهای منطقه توصیه می شود.

تحقیق به صورت فاکتوریل شامل دو سطح رطوبتی (60 % در صد (M1) و 90 در صد ظرفیت زراعی (M2)) و چهار سطح گوگرد (0S0=، 500 S1=، 1000 S2= و 2000 S3= کیلوگرم در هکتار) در سه تکرار بود. خاک ها درون ویال های پلاستیکی ریخته شدند. در آزمایش اول خاکها در دمای ° C 25 خوابانده شدند و در 6 نوبت (30T1=، 60T2=، 90T3=، 120T4=، 180T5= و 270T6= روز) از خاکها نمونه گیری شد ولی در آزمایش دوم دمای خواباندن ° C 36 بود و در 3 نوبت (14T7=، 28T8= و 42T9= روز) نمونه برداری شد. صفات pH، EC، P، Fe، Mn و Zn اندازه گیری شد. به استثنای اثر اصلی گوگرد و اثر متقابل رطوبت و گوگرد بر فسفر قابل جذب و نیز اثر متقابل رطوبت و مدت خواباندن بر منگنز قابل جذب، اثرات اصلی و متقابل متغیرهای رطوبت، گوگرد و مدت خواباندن بر دیگر صفات تفاوت معنی دار داشت. افزایش رطوبت موجب افزایش EC، P، Fe، Zn و کاهش pH و Mn شد. مصرف گوگرد pH را کاهش و EC، Fe، Zn و Mn را افزایش داد. بیشترین میزان آهن، منگنز و روی قابل جذب با مصرف 1000 کیلوگرم در هکتار گوگرد حاصل شد. اثر مدت خواباندن بر تمام صفات معنی دار بود. دوره خواباندن 90 روز بالاترین فسفر و روی را داشت و بیشترین غلظت آهن و منگنز پس از 60 روز حاصل شد. اثر متقابل رطوبت و گوگرد به غیر از فسفر بر بقیه صفات معنی دار بود. اثر متقابل رطوبت و مدت خواباندن به غیر از منگنز بر بقیه صفات معنی دار بود. اثرات متقابل گوگرد و مدت خواباندن بر تمام صفات معنی دار بود.

برای تعیین تاثیر کمپوست آزولا درکاهش تنش آب آبیاری بر رشد و عملکرد برنج، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سال 1390 در مؤسسه تحقیقات برنج کشور اجراء شد. آزمایش به صورت گلدانی با 8 نوع رژیم آبیاری (A1, A2, A3, A4, A5, A6, A7, A8) به عنوان فاکتور اول و 4 سطح کمپوست آزولا (B1= شاهد و بدون کمپوست، B2، B3 و B4 به ترتیب 5/2، 5 و 5/7 درصد وزنی خاک) به عنوان فاکتور دوم در سه تکرار اجراء شد. نتایج نشان داد که اثر تیمارهای مختلف آبیاری بر برخی صفات زراعی برنج مانند طول خوشه، ارتفاع بوته، تعداد پنجه و عملکرد شلتوک و همچنین بر روی درصد نیتروژن و فسفر جذب شده در کاه و پتاسیم جذب شده در شلتوک برنج معنی دار می باشد اما تفاوت معنی داری بر خصوصیات دیگر مورد بررسی نداشت. نتایج همچنین نشان داد که اثر تیمارهای کمپوست آزولا بر برخی صفات زراعی برنج مانند طول خوشه، وزن خوشه و عملکرد دانه و همچنین بر روی شوری، اسیدیته، ماده آلی، نیتروژن، فسفر و پتاسیم باقی مانده در خاک و بر پتاسیم جذب شده در شلتوک برنج معنی دار می باشد ولی تفاوت معنی داری بر خصوصیات دیگر مورد بررسی نداشت. نتایج کلی حاصل از اجرای پروژه نشان داد که تیمار A2B4 (آبیاری به اندازه اشباع خاک در طول دوره رشد و استفاده از 5/7 درصد کمپوست آزولا) یکی از مناسب ترین تیمارها می باشد. اعمال این مدیریت به ویژه در شرایط کمبود آب آبیاری دارای اهمیت زیادی بوده و کارایی مصرف آب آبیاری افزایش داده و به اندازه 37/19 درصد نسبت به آبیاری غرقاب در مصرف آب صرفه جویی می گردد. همچنین استفاده از کمپوست آزولا می تواند باعث افزایش میزان ماده آلی خاک شده و چون دارای برخی عناصر مورد نیاز گیاه می باشد، در طولانی مدت جایگزین کود های شیمیایی و در نتیجه ایجاد کشاورزی پایدار با حفظ محیط زیست خواهد شد.