پژوهش توانبخشی در پرستاری
سال:1396 | دوره:3 | شماره:3 |تعداد مقالات:8

مقدمه: یافته ها در مورد میزان مطلوب تمرینات ورزشی جهت درمان افراد دچار اختلال در میزان قند خون ناشتا هنوز کافی نبوده و نیازمند مطالعات بیشتری است. هدف از پژوهش حاضر تعیین اثر یک دوره تمرینات ورزشی هوازی و مقاومتی همزمان بر میزان استروژن و هموستاز گلوکز زنان یائسه مبتلا به اختلال گلوکز خون بود.روش کار: 22 زن یائسه چاق و دارای اضافه وزن به طور داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند و سپس به شکل تصادفی به دو گروه کنترل (10 نفر) و تمرین (12 نفر) تقسیم شدند. سطح گلوکز خون آزمودنی ها بین 100 الی 126 میلی گرم بر دسی لیتر بود. گروه تمرینی، برنامه تمرینی شامل یک دوره هشت هفته ای، سه جلسه در روز و به مدت 90 دقیقه را اجرا کردند. قبل و بعد از دوره تمرین، میزان وزن، شاخص توده بدن، حداکثر اکسیژن مصرفی، گلوکز ناشتا، میزان سرمی انسولین و استرادیول، HOMA-IR و میزان هموگلوبین A1c تمامی نمونه ها سنجیده شد. از آزمون کواریانس یک راهه جهت تجزیه تحلیل آماری استفاده شد. سطح معنی داری a£0.05 در نظر گرفته شد.یافته ها: 8 هفته تمرین همزمان هوازی- مقاومتی به طور معنی داری موجب کاهش وزن، شاخص توده بدن، افزایش حداکثر اکسیژن مصرفی، استرادیول سرمی و بهبود هموستاز گلوکز خون در گروه تمرین شد (P<0.05).نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که تمرینات ورزشی هوازی- مقاومتی همزمان موجب بهبود معنی دار هموستاز گلوکز، میزان استرادیول سرم و ترکیب بدن در زنان یائسه مبتلا به اختلال گلوکز خون می شود. بنابراین از این نوع تمرینات ورزشی می توان جهت بهبود هموستاز قند خون در زنان یائسه استفاده کرد.

مقدمه: امروزه در اکثر جوامع سالمندی به عنوان یک مساله مهم مطرح است و با افزایش طول عمر انسانها و بروز بیش از پیش بیماریهای مزمن، هزینه های درمان و مدت اقامت سالمندان در بیمارستانها مورد توجه می باشد. هدف از پژوهش حاضر بررسی مقایسه ای هزینه ها، و مدت اقامت بیماران سالمند و میانسال بستری در بیمارستان میلاد تهران سال 1391 می باشد.روش کار: این مطالعه از نوع توصیفی- مقطعی بوده و به روش مقطعی انجام گرفته، جامعه پژوهش شامل 36327 نفر سالمند و میانسال بوده که به صورت تصادفی پرونده 400 نفر از آنان بر اساس یک نودم کل جامعه پژوهش (شماره پرونده های 1، 181، 91 و....) انتخاب و موارد مورد نظر طبق چک لیست از پرونده بیماران استخراج شد آیتم های چگ لیست شامل موارد دموگرافیک و دیگر موارد شامل نوع پذیرش (اورژانسی، الکتیو) تشخیص اولیه، تعداد روزهای بستری، هزینه کل بستری، نوع بیمه، عمل جراحی در صورت انجام، تعداد مشاوره های پزشکی، عوارض بستری (تب، عوارض نرولوژیکی و ترشح محل عمل)، انتقال بین بخشی در بیمارستان و نوع ترخیص بیمار بوده و جهت تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS16 و روش های آماری T گروه های مستقل، تست تعقیبی شفه و آزمون کای 2 استفاده گردید.یافته ها: نمونه ها شامل پرونده 231 نفر میانسال و 169 نفر سالمند بود. یافته های پژوهش نشان داد که بین هزینه های بستری سالمندان و میانسالان و نیز بین مدت اقامت ایشان در بیمارستان اختلاف معنی داری وجود دارد (P<0.05).نتیجه گیری: با توجه به نتایج مطالعه و نیز افزایش تعداد سالمندان در دهه های آتی، ضروری است سیاست گذاری های امور سلامت همسو با افزایش هزینه ها و مدت اقامت سالمندان تغییرات اساسی جهت برطرف نمودن مشکلات پیش رو تغییراتی داشته باشد.

مقدمه: با توجه به افزایش طول عمر سالمندان، بهبود رضایت روانی اجتماعی، کیفیت زندگی، حفظ سلامت در افراد سالمند اهمیت زیادی پیدا می کند. از آنجایی که سالمندان از نظر سلامت روانی بسیار آسیب پذیرند به نظر می رسد کار برد روشهای ارزان و کارا و ایمنی مانند القای امید و گوش دادن فعال، می تواند بر سلامت روان افراد سالمند موثر واقع گردد. لذا این مطالعه با هدف بررسی تاثیر القای امید و گوش دادن فعال بر سلامت روان سالمندان مقیم آسایشگاه خیریه کهریزک انجام گردید.روش کار: این مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه شاهد می باشد، 90 نفر از سالمندان واجد شرایط مقیم آسایشگاه خیریه کهریزک از طریق نمونه گیری غیر تصادفی مبتنی بر هدف به دو گروه مساوی مداخله و شاهد تقسیم شدند. مداخله القای امید و گوش دادن فعال روزانه به مدت 90 روز برای آزمودنی های گروه مداخله انجام شد. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه اطلاعات جمعیت شناختی و پرسشنامه 28 سوالی سلامت روان بودند. داده ها پس از جمع آوری با استفاده از نسخه 20 نرم افزار SPSS و آزمون های کای اسکوئر، تی مستقل، واریانس یکطرفه، ضریب همبستگی پیرسون، آزمونهای تی زوجی، کوواریانس و آزمون تعقیبی بنفرونی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: بعد از انجام مداخله میانگین و انحراف معیار نمره سلامت روانی در گروه مداخله و شاهد به ترتیب 20.44±10.23 و 23.56±11.9 شده بود که حاکی از وجود تفاوت آماری معنی داری بین آن ها بود به طوری گروه مداخله از میانگین نمره بهتری نسبت به آزمودنی های گروه شاهد در سلامت روانی برخوردار بود (P<0.001). در مقایسه های درون گروهی مشخص شد که قبل از انجام مداخله، تفاوت آماری معنی داری بین نمرات سلامت روانی در گروه مداخله و شاهد وجود نداشت (P>0.05). اما بعد از انجام مداخله میانگین نمره سلامت روانی گروه مداخله افزایش معنی داری داشت (P<0.05). این در حالی بود که میانگین نمره سلامت روانی گروه شاهد تغییر معنا داری نداشت (P>0.05).نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان داد که اجرای برنامه القای امید و گوش دادن فعال، سبب ارتقاء سلامت روان در گروه مداخله می شو د. بنابراین به نظر می رسد اجرای برنامه القای امید و گوش دادن فعال می تواند در کنار سایر روش های مراقبتی و توانبخشی به عنوان یک تکنیک ساده، ایمن، ارزان و قابل اجرا در ارتقای سلامت روان و کاهش علائمی که منجر به بروز اختلالات روانی در سالمندان می شود کاربرد داشته باشد.

مقدمه: مولتیپل اسکلروزیس (ام اس) شایع ترین بیماری نورولوژی پیشرونده در جوانان بالغ می باشد. این بیماری باعث تخریب میلین در اکسون های عصبی شده و در نتیجه ضایعات عملکردی ایجاد می کند. هدف از این تحقیق تاثیر تمرینات فرانکل با و بدون لباس فضایی بر خستگی و تعادل بیماران مبتلا به ام اس بودروش کار: این پژوهش از نوع نیمه تجربی بود که در آن تعداد 45 مرد و زن مبتلا به بیماری ام اس به صورت هدفمند و داوطلبانه انتخاب و سپس به طور تصادفی در سه گروه کنترل، بدون لباس فضایی و با لباس فضایی قرار گرفتند. گروه های با و بدون لباس فضایی علاوه بر درمان دارویی به مدت هشت هفته، هر هفته سه جلسه و هر جلسه 60 دقیقه به انجام تمرینات فرانکل پرداختند در حالی که بیماران گروه کنترل در این مدت تنها درمان های دارویی دریافت کردند. در ابتدا و انتهای تحقیق، خستگی (FSS) و تعادل (Berg) بیماران ارزیابی شد و داده ها با استفاده از آنالیز آماری t وابسته، آزمون تحلیل واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی بنفرونی تجزیه و تحلیل گردید. سطح معنی داری در این مطالعه (P<0.05) در نظر گرفته شد.یافته ها: در خستگی تفاوت معنی داری بین سه گروه مشاهده شد (P=0.000). به طوری که گروه بدون لباس فضایی بهبود معنی داری نسبت به گروه کنترل (P=0.020) و گروه با لباس نیز بهبود معنی داری نسبت به گروه کنترل داشت (P=0.000)، اما بین گروه های با و بدون لباس فضایی تفاوت معنی داری مشاهده نشد (P=0.244). در تعادل تفاوت معنی داری بین سه گروه مشاهده شد (P=0.000). به طوری که گروه بدون لباس فضایی بهبود معنی داری نسبت به گروه کنترل (P=0.006) و گروه با لباس نیز بهبود معنی داری نسبت به گروه کنترل داشت (P=0.000)، همچنین در گروه با لباس فضایی بهبود معنی داری نسبت به گروه بدون لباس فضایی مشاهده شد (P=0.032).نتیجه گیری: به نظر می رسد تمرینات فرانکل تاثیر مثبتی بر خستگی و تعادل بیماران ام اس دارد، همچنین تمرینات فرانکل با لباس فضایی نسبت به بدون لباس فضایی در بهبود تعادل مفیدتر است.

مقدمه: کاهش در زمان واکنش عاملی است که می تواند موجب اختلال در عملکردهای روزانه زندگی و در نتیجه کاهش کیفیت زندگی زنان میانسال شود. هدف از این تحقیق بررسی تاثیر 8 هفته تمرینات منتخب هاتا یوگا بر زمان واکنش دیداری و شنیداری زنان میانسال بود.روش کار: جامعه آماری این تحقیق شامل 44 زن میانسال بودند که به روش تصادفی در دو گروه مداخله (22 نفر) و شاهد (22 نفر) قرار گرفتند. پروتکل تمرینی شامل 24 جلسه تمرینات هاتایوگا (3 جلسه در هفته) بود. گروه شاهد در این مدت هیچ تمرینی انجام نمی دادند. زمان واکنش توسط دستگاه الکترونیکی زمان واکنش، در پیش و پس از پایان جلسات مداخله ای یوگا اندازه گیری و داده ها به کمک آمار توصیفی و روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر تحلیل شد (SPSS).یافته ها: یافته های پژوهش نشان داد که در پیش آزمون بین دو گروه در زمان واکنش دیداری و شنیداری تفاوت معنی داری وجود نداشت. اما پس از اعمال تمرینات هاتا یوگا، زمان واکنش ساده و انتخابی گروه مداخله به طور معنی داری کاهش یافت (P³0.05)، اما در زمان واکنش گروه شاهد تفاوت معناداری مشاهده نشد (P£0.05).نتیجه گیری: پژوهش حاضر نشان داد تمرینات یوگا توانسته است موجب کاهش زمان واکنش زنان میانسال شود، که این امر به دلیل بالا رفتن توانائی تمرکز و توجه در نتیجه افزایش سطح آگاهی نسبت به محیط و خود، از طریق اجرای تمرینات یوگا رخ داده است. از این رو انجام تمرینات یوگا جهت پیشگیری از افتادن سالمندان، توصیه می شود.

مقدمه: کمردرد اولین علت ناتوانی در افراد زیر 45 سال می باشد. در مقایسه با افراد سالم، این افراد در کنترل پاسچر خود بی ثباتی دارند و کوتاهی همسترینگ نیز باعث ایجاد کمردرد می شود. هدف از این پژوهش بررسی تاثیر حرکت درمانی در آب بر کنترل پاسچر و انعطاف پذیری عضلات همسترینگ در زنان مبتلا به کمردرد مزمن بوده است.روش کار: پژوهش حاضر نیمه تجربی بود که آزمودنی های این پژوهش از میان زنان 20 تا 40 ساله مراجعه کننده به کلینیک های فیزیوتراپی شهر همدان انتخاب شدند. برای ارزیابی کنترل پاسچر از آزمون تعادلی Y استفاده شد و جهت اندازه گیری طول عضلات همسترینگ از تست AKE استفاده شد. گروه تجربی تمرینات درمانی در آب را به مدت 6 هفته و 3 جلسه در هفته انجام دادند. برای مقایسه میانگین ها از آزمون های t همبسته و t مستقل در سطح معنی داری 0.05 استفاده شد، برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS نسخه 20 استفاده شد.یافته ها: نتایج آزمون t وابسته نشان داد که کنترل پاسچر و همچنین انعطاف پذیری عضلات همسترینگ پای چپ و راست در گروه تجربی بهبود معنی داری داشته است ولی در گروه کنترل بهبودی معنی داری حاصل نشد و در آزمون t مستقل تفاوت معنی داری بین میزان تغییر این دو متغیر مشاهده شد.نتیجه گیری: برنامه آب درمانی استفاده شده در این پژوهش احتمالا می تواند موجب بهبود کنترل پاسچر و همچنین افزایش انعطاف پذیری عضلات همسترینگ که یکی از فاکتورهای مهم در کمردرد است شود. با توجه نتایج این پژوهش، می توان از این برنامه تمرینی در توانبخشی افراد مبتلا به کمردرد به منظور بهبود کنترل پاسچر و افزایش انعطاف پذیری عضلات همسترینگ استفاده نمود.

مقدمه: پرفشاری خون یکی از شایعترین بیماری های دوران سالمندی است که باعث مراجعه مکرر به پزشک و بروز بسیاری از اختلالات جسمی می شود. یکی از عواملی که ممکن است با پرفشاری خون سالمندان ارتباط داشته باشد سندرم پاهای بیقرار است. مطالعه حاضر با هدف بررسی ارتباط پرفشاری خون با سندرم پاهای بیقرار در سالمندان انجام شد.روش کار: این مطالعه مورد-شاهدی در سال 1395 روی 125 نفر سالمند (25 نفر افراد با فشار خون بالا و 100 نفر افراد با فشار خون طبیعی) ساکن خانه شهرستان سقز با نمونه گیری در دسترس انجام شد. برای جمع آوری اطلاعات از فرم جمعیت شناختی، پرسشنامه غربالگری استاندارد سنجش سندرم پاهای بیقرار، تایید سندرم پاهای بیقرار توسط نورولوژیست و چارت فشار خون استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها با نرم افزار SPSS ویرایش 18 و با آزمون های آماری تی مستقل، من ویتنی، کای اسکوئر و رگرسیون لجستیک انجام شد. سطح معناداری 0.05 در نظر گرفته شد.یافته ها: میانگین سنی نمونه ها 73.1±6.9 سال بود. 8 نفر (32 درصد) از سالمندان دارای پرفشاری خون و 12 نفر (12 درصد) از سالمندان سالم، سندرم پاهای بیقرار داشتند. بین داشتن پرفشاری خون و سندرم پاهای بیقرار ارتباط معنی داری وجود داشت و شانس سندرم پاهای بیقرار در سالمندان دارای پرفشاری خون 4/3 برابر سالمندان سالم بود (P=0.015، OR=3.45، CL 95%= 1.2-9.7).نتیجه گیری: بین فشار خون و سندرم پاهای بیقرار در سالمندان ارتباط وجود دارد بنابراین غربالگری مبتلایان به پرفشاری خون از نظر سندرم پاهای بیقرار ضروری به نظر می رسد.

مقدمه: مراقبین معلولیت های جسمی، ذهنی و چندگانه در سازمان بهزیستی به دلیل شرایط کاری خاص خود با استرس و فرسودگی مواجه هستند. بنابراین هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی رابطه بین مولفه های سخت رویی با ابعاد فرسودگی شغلی مراقبین مبتلایان به معلولیت های جسمی، ذهنی و چندگانه سازمان بهزیستی بود.روش کار: این پژوهش از نوع توصیفی- همبستگی بود که بدین منظور، با استفاده از روش نمونه گیری سرشماری، همه 54 نفر حاضر در جامعه جهت شرکت در پژوهش انتخاب شدند. ابزار جمع آوری اطلاعات شامل پرسشنامه سخت رویی کوباسا و فرسودگی شغلی مسلش و جکسون بود. برای تجزیه و تحلیل آماری داده ها به تناسب از روش های تحلیل توصیفی و آماره همبستگی پیرسون با نرم افزار آماری SPSS 18 استفاده شد.یافته ها: تحلیل داده ها بیانگر آن بود که مولفه تعهد با بعد خستگی عاطفی در سطح خطای 0.01، (r=-0.49) دارای رابطه معنادار می باشد. مولفه کنترل با بعد خستگی عاطفی (r=-0.49) و با متغیر عملکرد شخصی (r=0.55) در سطح 0.01 دارای رابطه معنادار می باشد، ضمن اینکه مولفه مبارزه جویی با بعد خستگی عاطفی (r=-0.40) و با بعد مسخ شخصیت (r=-0.30) در سطح 0.01 دارای رابطه منفی معنادار می باشد.نتیجه گیری: بنابر یافته های این پژوهش، به نظر می رسد، اگر نسبت به مولفه سخت رویی و نقش آن در فرسودگی شغلی مراقبین معلولیت های جسمی، ذهنی و چندگانه توجه کافی صورت پذیرد، احتمالا شاهد فرسودگی کمتر مراقبین و بازدهی بالاتر آنان باشیم.