درباره نحوه قرائت کلمه «غرفه» در آیه «فَمَن شَرِبَ مِنْهُ فَلَیْسَ مِنیّ وَ مَن لَّمْ یَطْعَمْهُ فَإِنَّهُ مِنیّ إِلَّا مَنِ اغْتَرَفَ غُرْفَه بِیَدِهِ» (بقره:249) اختلاف نظر وجود دارد. برخی آن را «غُرفه» خوانده اند و برخی «غَرفه». ابوعمرو، معتقد است مقدار آبی که در دست است «غَرفه» و آب درون ظرف «غُرفه» نامیده می شود به همین دلیل وی قرائت «غَرفه» را اختیار می نماید و کسایی به اسلوب زبان شناختی آیه اشاره می کند و می گوید: اگر به جای فعل «اغترف» فعل «غَرَف» بود من «غَرفه» می خواندم. این موضوع نشان می دهد معانی واژگان و مباحث زبان شناختی در نحوه قرائت قراء، اثر داشته است. پژوهش حاضر با واکاوی منابع لغوی، قرائی، تفسیری و روایی به روش توصیفی - تحلیلی به بررسی معنای «غَرفه» و «غُرفه» پرداخته است. تحلیل منابع مذکور در بیان معنای این دو واژه، چگونگی ارتباط و تعامل لغت پژوهان و قاریان قرآن را نشان می دهد. لغت پژوهان ضمن بیان معنای این دو واژه اختلاف معنایی را که برای «غَرفه» و «غُرفه» ذکر شده است به یونس و فراء نسبت می دهند که یکی، شاگرد ابوعمرو بصری و دیگری، شاگرد کسایی است. بنابراین، این فرضیه تقویت می گردد که گاهی آراء لغت پژوهان متاثر از بیانات قاریان قرآن کریم است. یافته های حاصل از این پژوهش نشان می دهد دلیل علمی و مستدل برای تایید یکی از وجوه قرائی وجود ندارد و دلایلی که مستند وجوه قرائی دانسته شده، قابل نقد است. روایات و سیاق آیه تنها معنای «غرفه» را روشن می نماید که به معنای مقداری آب است که در کف یک دست قرار می گیرد و در آیه شریفه با توجه به این که «اغتراف» در برابر «شرب» قرار گرفته است، دلالت بر یک بار نوشیدن نیز دارد.