بهاالدین محمد بن حسین خطیبی بلخی مشهور به بها ولد (628- 545 ق) نویسنده کتاب معارف و پدر مولانا جلال الدین محمد بلخی است.محورهای عمده فکری بها ولد را می توان در سه رکن "خداشناسی"، "جهانشناسی"، انسانشناسی" متمرکز ساخت. این مقاله پس از اشارای گذرا به گزیده افکار بها ولد پیرامون خداشناسی و جهاد شناسی، یکی از مسایل انسانشناسی او تحت عنوان "ادراک ژرف لذات و تحصیل کمال مزه ها" می پردازد. او علیرغم اینکه عارفی وارسته و متقی بود، به فقه حنفی باور داشته و طریقه اشعری را الگو قرار داده است. میل وافری به ادراک تمامی صور حیات و چشیدن ژرف لذات دنیوی دارد (که آنها را صوری از جمال الهی می داند) این ویژگی به بنده این اجازه را داد که افکار او را با آندره ژید (1869- 1951) مقایسه کنم و مشابهتهای این دو روح تشنه و وجوه تمایز آندو را بیرون کشم. بها ولد سرچشمه لذات، عشق و شهوات را کوهسار عرش الهی می داند و آن را وسیله ای برای شناخت بیشتر تلقی می کند.