طب جنوب
سال:1397 | دوره:21 | شماره:5 |تعداد مقالات:7

زمینه این پژوهش به منظور ارزیابی ارتباط سطوح سرمی ویتامین k2 و استئوکلسین با ابتلاء به گرفتگی عروق کرونر انجام گرفت مواد و روش ها در این مطالعه مورد – شاهدی تعداد 138 بیمار بین سنین 30 تا 70 سال شرکت داشتند. افراد پس از مراجعه به مرکز قلب بوشهر و داشتن شرایط ورود به مطالعه شرح حال خود را توسط پرسشنامه ثبت می نمودند. سپس مقدار 10 سی سی خون از همه شرکت کننده ها جمع آوری می شد. پس از انجام عمل آنژیوگرافی افراد با آنژیو نرمال به گروه شاهد (70 نفر) و افراد با آنژیو غیر طبیعی به گروه مورد (68 نفر) وارد شدند. پس از پایان نمونه گیری سطح سرمی ویتامین K2 و استئوکلسین با استفاده از روش الایزا اندازه گیری شد. یافته ها نتایج نشان داد که سطوح سرمی استئوکلسین افراد مبتلا به گرفتگی عروق کرونر به طور معنی داری بالاتر از گروه شاهد بود (0/019=P). اما سطوح سرمی ویتامین k2 بین دو گروه تفاوت معناداری نداشت (0/84=P). بین سطوح سرمی استئوکلسین با تعداد عروق درگیر (0/95=P) و شدت گرفتگی ارتباط معناداری وجود نداشت (0/09=P). پس از تعدیل دو فاکتور سن و ابتلا به دیابت نوع 2 که در دو گروه تفاوت معناداری داشت، غلظت سرمی استئوکلسین با گرفتگی عروق کرونر ارتباط معناداری داشت (0/034=P). نتیجه گیری بر اساس این پژوهش بین افزایش سطوح سرمی استئوکلسین با گرفتگی عروق ارتباط معنی داری وجود دارد اما بین سطح سرمی ویتامین k2 و گرفتگی عروق ارتباطی یافت نشد.

زمینه بیماری های کبدی ممکن است به طیف وسیعی از اختلالات ریوی با شیوع بالا در زنان منجر شود. هدف از این مطالعه، بررسی اثر آسیب کبدی به همراه برداشتن تخمدان (اوارکتومی) با و بدون استرادیول بر همودینامیک ریه در زمان تهویه مکانیکی حیوانات با گاز نورموکسی و هیپوکسی بود. مواد و روش ها 40 موش صحرایی ماده نژاد Sprague Dawley به طور تصادفی به 4 گروه اوارکتومی (OVX)، اوارکتومی با تزریق روزانه روغن کنجد به عنوان حلال استرادیول (OVX? )، انسداد مجرای صفراوی مشترک به همراه اوارکتومی (CBDL? ) و با تزریق روزانه استرادیول (CBDL? ? ) تقسیم شدند. 28 روز پس از جراحی روز اول، حیوانات بیهوش شدند. نمونه های خون دمی جهت اندازه گیری آنزیم های کبدی و متابولیت های اکسید نیتریک گرفته شدند. تراکئوستومی و کانول گذاری شریان و ورید فمورال انجام شدند. فشار شریانی و فشار سیستولی بطن راست (RVSP) در زمان تهویه مکانیکی حیوانات با گاز نورموکسی و هیپوکسی (اکسیژن 10 درصد) ثبت شدند. یافته ها غلظت های AST، نسبت AST/ALT، بیلی روبین مستقیم و توتال، و استرادیول در گروه های CBDL? و CBDL? ? نسبت به گروه OVX افزایش معنی دار داشت و در گروه CBDL? ? نسبت به گروه CBDL? بیشتر بود. تنها در حیوانات گروه OVX تهویه با گاز هیپوکسی موجب افزایش RVSP نسبت به تهویه با گاز نورموکسی شد. همچنین، غلظت متابولیت های اکسید نیتریک در گروه CBDL? ? نسبت به گروه های OVX و CBDL? افزایش معنی دار داشت. نتیجه گیری استرادیول موجب تشدید آسیب کبدی میشود همچنین، اختلالات کبدی، پاسخ عروق ریوی به تهویه با گاز هیپوکسی را از بین می برد که بخشی از آن ممکن است مربوط به اثر استرادیول و تولید بیشتر اکسید نیتریک باشد.

زمینه رزوراترول یکی از ترکیبات موثره پلی فنل های طبیعی می باشد که توسط گیاهان سنتز می شود و آثار سودبخش این ماده در کنترل بهتر قندخون گزارش شده است. با در نظر گرفتن شیوع اختلالات تیروییدی در بیماران دیابتی و با توجه به اثر رزوراترول از طریق گیرنده های SIRTUIN بر متابولیسم و نیز توانایی تغییر در جذب ید در غده تیرویید گمان می رود این ماده موثره بتواند بر عملکرد تیرویید در این بیماران موثر باشد و احتمال وقوع عوارض بیماری گواتر نیز وجود دارد. مواد و روش ها این مطالعه به صورت مقدماتی بر روی 50 بیمار دچار دیابت تیپ دو در دو گروه کنترل و مداخله صورت گرفت. بیماران روزی دوبار کپسول های 500 میلی گرم رزوراترول را به مدت 45 روز دریافت کردند، در گروه کنترل کپسول های پلاسیبو دریافت شد. در ابتدای مطالعه آزمایشات عملکرد تیرویید شامل T3، T4، TSH و T3RU و آنتی بادی Anti TPO بر روی خون بیماران انجام شد، و پس از تکمیل دوره 45 روزه مجددا آزمایشات تکرار گردید. یافته ها از نظر شرح حال و پارامترهای بالینی و بیوشیمیایی نظیر شاخص توده بدنی، فشار خون و وضعیت کنترل قندخون در ابتدای مطالعه تقریبا بین دو گروه تفاوت معنی داری دیده نشد. از لحاظ سطح Anti TPO هیچ تغییر معنی داری بین دو گروه در طی مطالعه مشاهده نشد. در نهایت با مقایسه بین تغییرات دو گروه کنترل و مداخله تنها تغییرات T4 بین دو گروه معنی دار محسوب گردید. نتیجه گیری نتایج این مطالعه نشان می دهد که مصرف رزوراترول به میزان 1 گرم در روز و به مدت 45 روز به عنوان یک درمان جانبی جهت کنترل قندخون هیچ گونه تاثیری بر عملکرد غده تیرویید نخواهد داشت. انجام مطالعات بیشتر بر روی اثر این ماده بر عملکرد تیرویید در انسان با توجه به دوز مصرفی متفاوت و طول مدت مصرف و همچنین انجام مطالعه در افراد دچار بیماری تیروییدی شناخته شده با توجه به احتمال بیشتر مشاهده آثار در صورت وجود پاتولوژی زمینه ای توصیه می شود.

زمینه تشخیص با روش های استاندارد نتوانسته است تمام مشکلات تشخیصی اشرشیا کلی را حل نماید. اما با گسترش مطالعات ژنومیک، به نظر می رسد واکنش زنجیره ای پلیمراز (PCR) توان کافی برای حل این مشکل را داشته باشد. هدف از این مطالعه تشخیص جدایه های محیطی اشرشیا کلی با کاربرد روش PCR و استفاده از پرایمرهای اختصاصی برای قطعات ژن های lacZ، uidA، cyd و lacY بود. مواد و روش ها شناسایی ملکولی اشرشیا کلی با آزمایش های PCR و پرایمرهای چهارگانه فوق بر روی DNA ژنومی تخلیص شده از 120 جدایه محیطی اشرشیا کلی به همراه سویه های استاندارد شیگلا و سویه های انتروهموراژیک اشرشیا کلی به عنوان کنترل انجام شد. کلیه جدایه های محیطی مورد استفاده در یک مطالعه قبلی از آب سواحل بوشهر جداسازی و با روش های استاندارد باکتری شناسی شناسایی شده و سپس جهت مطالعات بعدی در دمای منفی 70 نگهداری شده اند. یافته ها پرایمرها قدرت شناسایی اهداف خود را در جدایه های محیطی و سویه های استاندارد داشتند. مشخص گردید به طور هم زمان چهار قطعه مربوط به ژن های lacZ، uidA، cyd و lacY فقط در جدایه ها و سویه های اشرشیا کلی وجود دارند. این روش PCR قدرت جداسازی اشرشیا کلی را از شیگلا، به عنوان نزدیک ترین جنس فیلوژنیک، داشته و برخلاف روش های کلاسیک، توانست سویه انتروهموراژیک را به عنوان اشرشیا کلی تشخیص دهد. نتیجه گیری روش PCR طراحی شده برای قطعات ژن های lacZ، uidA، cyd و lacY دقت لازم برای شناسایی و جداسازی اشرشیا کلی از گونه های بسیار مشابه را داشته بنابراین به عنوان یک روش ملکولی قابل اطمینان در تشخیص اشرشیا کلی معرفی می گردد.

زمینه انسان همواره با انواع بلایا دست به گریبان بوده و خسارات جبران ناپذیری را متحمل گردیده است. بحران های انسان ساخته از جمله بحران های پرتوی سالانه باعث بروز خطرات جبران ناپذیری برای گروه های مختلف انسانی می شوند. منطقی ترین شیوه برخورد با یک خطر بالقوه داشتن آمادگی لازم برای مقابله با شرایط بحرانی است که این امر مستلزم داشتن الگوهای علمی و تجربه شده است. آمادگی بیمارستان های نزدیک به مراکز هسته ای یکی از اصلی ترین مسائل مدیریت بحران پرتوی است که باعث کاهش صدمات و خسارات ناشی از حوادث پرتوی می شود. هدف این مطالعه تعیین ابعاد آمادگی بیمارستان در مواجهه با بحران های پرتوی و ارائه الگو برای ایران است. مواد و روش ها روش پژوهش حاضر از نوع تطبیقی، با استفاده از مطالعات کتابخانه ای بوده است. پس از توصیف الگوهای موجود، پیش نویس الگو تهیه شده و پس از تحلیل و بررسی خط مشی های توصیه شده سازمان بهداشت جهانی و آژانس بین المللی انرژی اتمی و با بهره گیری از نظرات هیات کارشناسان الگوی نهایی ارائه شد. یافته ها یافته های پژوهش حاکی از این بود که مهم ترین عامل موفقیت در مدیریت بحران، پیش بینی و تدارک اقدامات لازم و آمادگی برای مواجهه با آن است در همین راستا کشورهای مختلف رویکردهای متفاوتی نسبت به مدیریت بحران های پرتوی در پیش گرفته اند. بر همین اساس، و با استفاده از شاخص های سازمان های بین المللی در زمینه مدیریت بحران، حوزه های مرتبط با این مساله شامل: نیروی انسانی، تجهیزات، فضای فیزیکی، ساختار و تشکیلات، فرایندها و دستورالعمل ها، و هماهنگی درون و برون بیمارستانی به عنوان ابعاد آمادگی بیمارستان در مواجهه با بحران های پرتوی شناسایی شدند. نتیجه گیری مطالعات صورت گرفته و تحلیل های انجام شده بر مبنای آن ها نشان داد که بسیاری از سازمان ها و کشورها از الگوی مشخصی برای مواجهه با بحران پرتوی استفاده می کنند. الگوی توسعه داده شده بر بستر نظام بهداشتی درمانی کشور که با نظر متخصصین بومی شده می تواند به عنوان راهنمایی در دسترس مدیران قرار گرفته تا از پیامدهای ناشی از هرگونه حادثه مخرب جلوگیری نمایند. آمادگی بیمارستان ها برای مواجهه با بحران های پرتوی، شامل شبکه درهم تنیده ای از عناصر است که در قالب حوزه های شش گانه: نیروی انسانی، تجهیزات، فضای فیزیکی، ساختار و تشکیلات، فرایندها و دستورالعمل ها و هماهنگی درون و برون بیمارستانی قابل دسته بندی است.

زمینه اتنوفارماکولوژی ابزاری است نیرومند که با ایجاد فرصت برای همکاری میان رشته ای و چند رشته ای و نیز کسب اطلاعات بسیار با ارزش در مورد گیاهان دارویی به کار برده شده در فرهنگ های گوناگون، زمینه را جهت کشف داروهای جدید فراهم می سازد. هدف از این پژوهش شناخت گیاهان دارویی بوده است که به صورت سنتی در منطقه کنگان-عسلویه، کاربرد دارویی دارند. مواد و روش ها داده های اتنوفارماکولوژیک گیاهان دارویی از 20 نفر آگاه بومی منطقه کنگان-عسلویه به صورت مصاحبه حضوری گرداوری شد و شاخص های فراوانی ثبت نسبی (Relative Frequency of Citation) و شاخص اهمیت فرهنگی (Cultural Importance Index) برای هر گیاه دارویی محاسبه گردید. یافته ها به طور کلی 90 گونه گیاه دارویی در منطقه کنگان-عسلویه در استان بوشهر مربوط به 42 خانواده شناسایی گردید. گیاهان آویشن شیرازی (Zataria multiflora)، هلپه (Teucrium polium) مور تلخ (Salviamirzayanii)، بنه (Pistacia atlantica)، انزروت (Astragalus fasciculifolius)، سربرنجاسف (Achillea eriophora DC)، درمنه (Artemisia sieberi)، سنا (Cassia italica) گل زرد (Haplophyllum tuberculatum)، دارای بالاترین شاخص اهمیت فرهنگی و نیز بالاترین فراوانی ثبت نسبی را از خود نشان دادند. شایع ترین کاربرد دارویی گیاهان به ترتیب برای بیماری های گوارشی، عفونی، پوستی، تنفسی و متابولیک به دست آمد. نتیجه گیری تنوع گسترده ای از گیاهان دارویی در منطقه ی کنگان-عسلویه وجود دارد که هر چند همان کاربردهای درمانی که در طب سنتی ایران رایج است از آن ها انجام می شود ولی مردم این منطقه شماری از گیاهان را برای درمان بیماری هایی به کار می برند که ویژه این منطقه است. برای مثال استفاده از آویشن، هلپه، بنه، درمنه، جهت درد های شکمی، گل زرد و بومادران جهت کولیک نوزادی، آویشن و مورتلخ، برای سرفه و سرماخوردگی، انزروت برای شکسته بندی، هلپه و درمنه برای دیابت و بیماری های التهابی، سنا جهت یبوست، بنه جهت سوختگی پای بچه و گلو درد، گل زرد جهت سردرد و تقویت اعصاب و بومادران جهت زردی را می توان برشمرد. پژوهش پیرامون این گیاهان دارویی می تواند آغازگر راهی برای کشف داروهای جدید در عرصه درمان باشد.