کومش
سال:1379 | دوره:2 | شماره:1 |تعداد مقالات:11

سابقه و هدف: بی حسی رتروبولبار یکی از روش های انتخابی بی حسی در اعمال جراحی چشم است. مشکل عمده در این روش درد زمان تزریق دارو است که باعث عدم رضایت و نگرانی بیمار در انتخاب این روش می شود. هدف این تحقیق، بررسی اثر محلول لیدوکائین گرم بر درد ناشی از تزریق دارو در بی حسی رتروبولبار است.مواد و روش ها: در این مطالعه آینده نگر و دوسوکور، تعداد 60 بیمار که کاندید عمل جراحی کاتاراکت بودند انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. به منظور ایجاد بلوک رتروبولبار، در گروه اول از لیدوکائین با دمای 37 درجه سانتیگراد (گرم) و در گروه دوم از لیدوکائین 20 درجه سانتیگراد (سرد) استفاده شد. در تمام بیماران از روش استاندارد بلوک رتروبولبار استفاده گردید. بعد از تزریق، از بیمار خواسته شد تا شدت درد را با یک عدد بین صفر تا ده مشخص نماید.یافته ها: آنالیز آماری نشان داد که دو گروه از نظر سن و جنس همگن بودند و شدت درد در گروه گرم به طور معنی داری (P<0.0001) از گروه سرد کمتر بود.نتیجه گیری: یافته های فوق نشان می دهد که گرم کردن محلول لیدوکائین قبل از تزریق، به میزان قابل توجه ای درد ناشی از تزریق در بی حسی رتروبولبار را کاهش می دهد و از این رو، می توان از این روش در کاهش درد در جراحی چشم استفاده کرد.

سابقه و هدف: مطالعات اخیر تایید نموده اند که پماد گیاهی فاندرمول در درمان زخم های سوختگی موثر است. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر این پماد بر روند التیام زخم سوختگی در موش صحرایی با قطع عصب و مقایسه آن با اثر این پماد در حیوان با عصب سالم است.مواد و روش ها: این مطالعه تجربی روی شش گروه موش صحرایی نر بالغ انجام شد. پس از بیهوش کردن موش ها با استفاده از یک صفحه فلزی گرم یک سوختگی درجه دو عمقی، به مساحت 4 سانتیمتر مربع روی ساق پا ایجاد شد. در گروه های قطع عصب، قبل از القا سوختگی، ابتدا حیوان بیهوش شده و سپس در شرایط استریل اعصاب سیاتیک و فمورال قطع و حدود 3 میلیمتر از آن برداشته شد. 24 ساعت بعد از سوختگی، پماد گیاهی فاندرمول و کرم سولفادیازین نقره 1 درصد به صورت موضعی مصرف گردید. سطح زخم، درصد زخم، رشد و افزایش عروق خونی و رشد فولیکول های مو در روزهای مختلف بعد از ایجاد سوختگی تا سی ام اندازه گیری شد.یافته ها: نتایج این پژوهش نشان داد که درصد بهبودی زخم در گروه قطع عصب و گروه کنترل در همه روزهای بعد از القا سوختگی مشابه است. در صد بهبودی زخم در گروه قطع عصب تحت درمان با فاندرمول در روزهای دوازدهم، پانزدهم، هجدهم، بیست و یکم، بیست و چهارم، بیست و هفتم و سی ام بیشتر از گروه قطع عصب بود (P<0.001) . درصد بهبودی زخم در گروه قطع عصب تحت درمان با کرم سولفادیازین نقره نیز از روز نهم سوختگی تا بهبودی کامل زخم بیشتر از گروه قطع عصب بود (P<0.001). اختلاف بین گروه قطع عصب تحت درمان با پماد فاندرمول و گروه قطع عصب تحت درمان با کرم سولفادیازین نقره معنی دار نیست. میزان عروق خونی و رشد فولیکول های مو در روز بیست و هشتم در گروه قطع عصب تحت درمان با فاندرمول بیشتر از گروه قطع عصب تحت درمان با کرم سولفادیازین نقره بود.نتیجه گیری: بر اساس این نتایج پیشنهاد می شود، پماد گیاهی فاندرمول ترمیم زخم سوختگی پوست را در موش صحرایی که عصب آن قطع شده است، همانند حیوان با عصب سالم تسریع می کند. این اثر قابل مقایسه با اثر کرم سولفادیازین نقره است.

سابقه و هدف: فلفل سیاه از قدیم به عنوان مسکن درد مورد استفاده قرار می گرفت. در این مطالعه، اثرات ضد دردی پی پرین (Piperine) که یکی از مواد موجود در فلفل سیاه است و نیز نقش آن در رفتار پرش (jumping) ناشی از نالوکسان در موش های وابسته به مرفین مورد بررسی قرار گرفت.مواد و روش ها: این مطالعه تجربی روی موش های سوری که به گروه های کنترل و مورد (دریافت کننده دارو) تقسیم بندی شدند، انجام گردید. برای اندازه گیری درد از تست tail-flick استفاده شد و نیز برای ایجاد وابستگی، از مرفین (با کمک روش مارشال) استفاده گردید. در این روش برای ایجاد وابستگی از دوزهای فزاینده مرفین طی سه روز استفاده گردید. برای بررسی شدت وابستگی از شمارش تعداد پرش ها (روش jumping) در اثر تزریق نالوکسان (5 دقیقه قبل از تزریق داروهای تحت آزمایش) استفاده شد.یافته ها: دوزهای مختلف پی پرین (50,25 و75  میلی گرم به ازای یک کیلو گرم وزن بدن) به تنهایی اثر قابل توجهی در تحمل به درد نداشته است، ولی دوزهای همراه پی پرین (50,25 و75  میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن) با مرفین (10 میلی گرم به ازای یک کیلوگرم وزن بدن) اثرات قابل مقایسه ای با نتایج حاصل از مرفین به تنهایی (10 میلی گرم به ازای یک کیلوگرم وزن بدن) نشان می دهد. تعداد پرش ها در موش های وابسته به مرفین دریافت کننده پی پرین ( در هر 3 دوز)، بعد از تزریق نالوکسان با موش های گروه شاهد تفاوت معنی دار داشت (P<0.001 برای دوز P<0.008 , 25 برای دوز 50 و P<0.0001 برای دوز 75 میلی گرم به ازای یک کیلو گرم وزن بدن). زمان تاخیر در رخداد پرش (Jumping) در موش های وابسته به مرفین که دوزهای مختلف پی پرین دریافت کرده بودند نیز با موش های گروه شاهد در دوزهای (P<0.001) 50 و (P<0.05) 75 میلی گرم به ازای یک کیلوگرم وزن بدن تفاوت معنی دار داشت.نتیجه گیری: پی پرین به همراه مرفین اثرات قابل مقایسه ای با نتایج حاصل از مرفین به تنهایی روی درد خواهد داشت. علاوه بر این پی پرین قادر است شدت وابستگی به مرفین را در موش های سوری تحت تاثیر قرار داد.

سابقه و هدف: یکی از مهم ترین عوامل در مورتالیتی و موربیدیتی و سرانجام پیوند کبد، روش آناستوموز مجاری صفراوی می باشد. روش های متعددی در برقراری جریان صفرا به روده استفاده شده که مهم ترین آنها کوله دوکوژژنوستومی و کوله دوکوکوله دوکوستومی است. شایع ترین عوارض متعاقب اعمال فوق شامل تنگی و Leak محل آناستوموز می باشد و به همین دلیل تحقیقات گسترده ای در جهت آسان تر کردن و بهبود روش آناستوموز مجاری صفراوی در جریان است. در این تحقیق با استفاده از برگرداندن لبه های کوله دوک بر روی خود و عبور آن از طریق کانال اینترامورال با روش Reux-en-y سعی در بر طرف کردن هر دو عارضه شایع به دلیل تشکیل برجستگی پاپی شکل و کاهش تعداد بخیه ها گردید.مواد و روش ها: در 6 گوسفند مجاری صفراوی مشترک مشخص گردید و لبه آن با دو بخیه 180 درجه ای بر روی خود برگردانده شد و به داخل کانال اینترامورال کشیده و با همان دو بخیه به کل لایه های روده ای از داخل آناستوموز گردید.یافته ها: 8 ماه بعد از آناستوموز تلسکوپیک مجاری صفراوی به روده در 3 مورد هیچگونه علایمی از تنگی، کلانژیت و باکتریمی مشاهده نشد و برجستگی پاپی شکل مشخص در داخل ژوژنوم مشهود بود در یک مورد نیز Leak از محل آناستوموز وجود داشت که در روز سوم پس از لاپاراتومی ثابت گردید. در یک مورد نیز به علت بررسی هیستولوژیک محل آناستوموز در روز 14 اقدام به خروج محل آناستوموز گردید که سیر ترمیم در ماکروسکوپیک و میکروسکوپیک طبیعی بود.نتیجه گیری: در کوله دوکوژژنوستومی به روش Reux-en-Y باکتری ها کمتر به مجرای صفراوی مشترک راه می یابند، لیکن اتصال مستقیم مجاری کوله دوک به ژژنوم با باکتریمی و تنگی بیشتری همراه است. با برگرداندن لبه مجرای صفراوی مشترک بر روی خود از یک طرف و با کاهش تعداد بخیه های لبه آن به روده از طرف دیگر به همراه داخل نمودن مجرا از طریق کانال اینترامورال روده ای و تشکیل برجستگی پاپی شکل می توان بر مشکلات فوق که در آناستوموز کلاسیک دیده می شود فائق آمد.

سابقه و هدف: به منظور تعیین مقدار و ارزیابی مواجهه کارگران با گرد و غبار (سیلیس آزاد بلوری) در شرکت تولیدی فروسیلیس ایران و ارزیابی مقادیر عملکرد ریوی و علایم ناراحتی های تنفسی در میان کارگران صنعت فروسیلیس که چهار سال پیش تاسیس شده است مطالعه صورت گرفته است. در پژوهش حاضر تلاش گردیده است تا بررسی گردد آیا مواجهه با گرد و غبار سیلیس در طول مدت چهار سال پس از تماس گرد و غبار سیلیس مقادیر عملکرد ریوی را تغییر داده است و علایم ناراحتی هایی را بوجود آورده است.مواد و روش ها: با استفاده از روش های بررسی فردی و نمونه برداری به روش وزن سنجی و نمونه برداری انتخابی گرد و غبار موجود در هوا از نظر اندازه، میزان مواجهه کارگران با گرد و غبار معلق کلی و قابل تنفس برآورد گردید. با بکارگیری روش های وزن سنجی و تفرق اشعه ایکس غلظت گرد و غبار و میزان (سیلیس آزاد بلوری) به ترتیب تعیین مقدار گردید. با استفاده از پرسشنامه استاندارد ویژه بررسی علایم ناراحتی های تنفسی، از افراد مورد مطالعه مصاحبه به عمل آمد. به منظور بررسی اثرات مواجهه با گرد و غبار بر سلامتی کارگران آزمایش های اسپیرومتری و رادیوگرافی از قفسه سینه به عمل آمد. میانگین مقادیر عملکردهای ریوی و میزان فراوانی ناراحتی های ریوی در گروه های مورد و تست مجذور کای مقایسه گردیدند.یافته ها: حدود غلظت وزنی گرد و غبار کلی بین 4.1 تا 22 میلی گرم در متر مکعب از هوا بود، در حالی که حدود غلظت کسر جرمی گرد و غبار بین 1.5 تا 12.5 میلی گرم در متر مکعب از هوا در محیط کار تعیین مقدار گردید. حداقل مقدار (سیلیس آزاد بلوری) در نمونه های گرد و غبار جمع آوری شده 1.2 درصد و بیشترین مقدار 6.3 درصد اندازه گیری گردید. در بین گروه های مورد مطالعه تفاوت قابل ملاحظه ای از نظر اعتیاد به سیگار، سن، سابقه کار وجود نداشت. حجم بازدم اجباری در ثانیه اول) نسبت به حجم بازدم اجباری P<0.1) FEV1-FVC در ثانیه اول به ظرفیت حیاتی اجباری در) کارگران در معرض بطور 0.1) FEV1 قابل توجه کمتر از مقادیر کارگران غیر در مقادیر P< معرض بوده است. معهذا سایر عملکرد ریوی در بین گروه های مورد مطالعه اختلاف معنا دار و قابل ملاحظه ای نداشته اند. علایم ناراحتی های تنفسی ناشی از کار از جمله انفیلتراسیون ریوی، خلط و سرفه در حد مختصری در میان کارگران بیشتر شایع بود اما تفاوت قابل ملاحظه ای با گروه غیر در معرض وجود نداشت.نتیجه گیری: در حال حاضر میزان مواجهه با گرد و غبار قابل تنفس سیلیس از حد آستانه مجاز بر اساس فرمول ارایه شده از طرف انجمن متخصصین بهداشت صنعتی دولتی آمریکا که 1.1 میلی گرم در متر مکعب از هوا محاسبه گردید بیشتر است. مواجهه با غلظت های بیشتر از حد مجاز ممکن است پس از دوره تماس بالنسبه کوتاه مدت منجر به تغییر در مقادیر عملکرد تنفسی گردد بنابراین انجام اقدامات کنترل مهندسی برای کاستن از میزان مواجهه با گرد و غبار ضروری به نظر می رسد.

سابقه و هدف: سردرد میگرنی یکی از شایع ترین شکایات بشر امروزی است که پی آمدهای نامطلوبی، برای فرد مبتلا و جامعه دارد. برای درمان این بیماری از روش های دارویی و غیر دارویی استفاده می شود. از میان، روش های غیر دارویی، تن آرامی (انقباض آرام عضلات و سپس شل سازی عمیق آن) به لحاظ سهولت در یادگیری و بکارگیری آن توسط بیماران بدون دخالت دایمی افراد حرفه ای و نداشتن هزینه های اضافی و عوارض جانبی، روش مناسبی برای کاهش سردرد میگرنی می باشد. هدف این مطالعه بررسی روشن تن آرامی بر دفعات وقوع و شدت سردردهای میگرنی است.مواد و روش ها: این پژوهش، یک مطالعه مداخله ای از نوع قبل و بعد می باشد که روی 31 نفر از دانشجویان و پرسنل بهداشتی درمانی دانشگاه علوم پزشکی سمنان مبتلا به میگرن کلاسیک انجام شد. ابتدا، بیماران در یک برنامه آموزش تن آرامی به روش تماشای ساعت شرکت نموده و چگونگی تاثیر آن را بر حسب (تعداد دفعات وقوع سردرد) و (شدت سردرد) 6 هفته قبل و در طی انجام تن آرامی با استفاده از معیار درجه دار کلامی رقمی و چارت درد آکسفورد محاسبه نموده است.یافته ها: نتایج نشان می دهد که میانگین دفعات وقوع سردرد و شدت سردرد قبل از انجام تن آرامی  به طور معنی داری بیشتر از بعد از انجام تن آرامی بوده است، یعنی تن آرامی باعث کاهش دفعات وقوع سردرد (P=0.001) و کاهش شدت سردرد میگرنی (P=0.0001) شده است.نتیجه گیری: از آنجایی که روش های تن آرامی عاری از هرگونه عوارض جانبی هستند، استفاده از این روش می تواند از مصرف بی رویه داروهای مسکن و سایر داروهای ضد میگرن، مراجعات مکرر پزشکی، تحمل هزینه های زیاد و عوارض جانبی ناشی از داروها از قبیل ایجاد وابستگی، تحمل، اعتیاد و ... جلوگیری کند.

سابقه و هدف: با توجه به اثرات کیندلینگ شیمیایی بر تغییر فعالیت نورون ها، هدف این مطالعه بررسی اثر کیندلینگ شیمیایی با پنتیلن تترازول برشکل پذیری سیناپسی ناشی از تحریک تتانیت با الگوی ریتم تتا (PBs) در لایه جسم سلولی و لایه دندریتی سلول های هرمی می باشد.مواد و روش ها: در این تحقیق از موش های صحرایی نژاد NMRI با وزن بین 250 تا 320 گرم استفاده شد. حیوانات بطور تصادفی به دو گروه کنترل و کیندل تقسیم شدند. به منظور ایجاد کیندلینگ از ماده پنتیلین تترازول (PTZ) با دوز 45 میلی گرم به ازا هر کیلوگرم وزن حیوان استفاده شد. به گروه کنترل به جای PTZ با همان حجم محلول سالین تزریق شد. 48 تا 144 ساعت پس از پایان کیندلینگ حیوانات با دوز g.kg 1.2 داروی اورتان بی هوش شده و در دستگاه استریوتاکسی قرار داده می شدند. سپس سوراخی به قطر یک میلی متر جهت قرارگیری الکترود تحریکی برروی فیبرهای جانبی شافر و سوراخ دیگری به قطر یک میلی متر برای قرارگیری میکروالکترود ثبات بر روی ناحیه CA1 هیپوکمپ ایجاد شد. موج تحریکی از طریق الکترودهای تحریکی دو قطبی برروی فیبرهای جانبی شافر وارد شده و پاسخ های سیناپسی از روی لایه دندریتی و یا جسم سلولی نورون های هرمی ثبت می شد. این پاسخ ها قبل از PBs و 30,15,5 و 60 دقیقه پس از PBs جمع آوری و پس از دریافت، تقویت و پالایش در حافظه رایانه ذخیره می شدند.یافته ها: نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل آماری نشان می دهند که 48 تا 144 ساعت پس از پایان کیندلینگ اختلاف معنی داری بین اثر PBs در ایجاد LTP در ناحیه دندریتی سلول های هرمی بین موش های کیندل و کنترل وجود ندارد و در لایه جسم سلولی، PBs در موش های کنترل سبب ایجاد LTP می گردد در حالی که در موش های کیندل شده جواب های متغیری ایجاد می کند.نتیجه گیری: به نظر می رسد که تغییر توانایی PBs در ایجاد LTP در موش های کیندل شده می تواند یکی از دلایل اختلال یادگیری مشاهده شده در این موش ها باشد.

سابقه و هدف: شواهد زیادی نشان می دهد که قشر اوربیتوفرونتال یکی از مکان های مغزی درگیر در پردازش اطلاعات مربوط به حافظه در طی حالات هیجانی می باشد. چون این ناحیه به طور مستقیم و غیر مستقیم با هیپوکمپ و آمیگدال ارتباط عصبی دارد، احتمالا در پردازش حافظه هیجانی دخالت دارد. هدف این تحقیق، بررسی اثر غیر فعال سازی برگشت پذیر قشر اوربیتوفرونتال توسط تترودوتوکسین بر اکتساب و تثبیت اطلاعات تازه آموخته شده فضایی در مدل یادگیری احترازی مکانی است.مواد و روش ها: موش های نر نژاد لانگ ایوانز (Long-Evans) با وزن 280 تا 320 گرم در مطالعه استفاده شدند. ابتدا به صورت دو طرفه روی ناحیه مزبور کانول راهنما قرار داده شد. یک هفته بعد، موش تحت یادگیری فضایی مدل احترازی مکانی آموزش داده شد. در طی آموزش (30 دقیقه) در دستگاه احترازی مکانی، حیوان یاد می گرفت که با کمک اشیا اطراف مکان دریافت شوک (ناحیه منع شده) را شناسایی کند و از ورود به آن خودداری کند. 60 دقیقه قبل و بلافاصله بعد از آموزش، تترودوتوکسین (5 نانوگرم در 0.6 میکرولیتر به ازا هر طرف) یا سالین به صورت دو طرفه داخل ناحیه فوق تزریق شد. 24 ساعت بعد از آموزش، میزان حافظه فضایی موش برای احتراز کردن از مکان شوک ارزیابی شد. این ارزیابی در یک دوره 30 دقیقه ای با کمک دو ملاک مدت زمانی که طول می کشید تا حیوان برای بار اول وارد ناحیه منع شده (شوک) شود و تعداد دفعات ورود به ناحیه منع شده اندازه گیری شد.یافته ها: نتایج نشان می دهد که غیر فعال سازی برگشت پذیر ناحیه مزبور 60 دقیقه قبل از آموزش و بلافاصله بعد از آموزش به ترتیب اکتساب یادگیری و تثبیت اطلاعات تازه آموخته شده فضایی را به طور معنی داری کاهش می دهد P<0.01) برای هر دو مورد).نتیجه گیری: یافته های فوق نشان می دهد که قشر اوربیتوفرونتال نقش مهمی در اکتساب و تثبیت ذخیره اطلاعات تازه آموخته شده فضایی مربوط به حوادث هیجانی دارد.