مجله دانشگاه علوم پزشکی کرمان
سال:1392 | دوره:20 | شماره:2 |تعداد مقالات:12

مقدمه: هدف از این مطالعه ارزیابی بازده غربال گری بیماری سلیاک در کودکان مبتلا به اختلال رشد با یا بدون اسهال مزمن بود.روش: این مطالعه به صورت آینده نگر ظرف مدت شش ماه در سال 1388 انجام شد و در آن 144 کودک بین یک تا چهارده سال با وزن کمتر از صدک پنج با یا بدون اسهال مزمن مورد بررسی قرار گرفتند. محل جمع آوری نمونه ها مطب یکی از پژوهشگران، درمانگاه های بهداشتی - درمانی، مدارس و درمانگاه فوق تخصصی بیمارستان افضلی پور بود. غربال گری با اندازه گیری آنتی بادی بر علیه ترانس گلوتامیناز بافتی (tTG) از نوع IgG صورت گرفت. کلیه کودکانی که تست مثبت داشتند، مورد اندوسکپی فوقانی با ویدیو اندوسکپ کودکان پنتاکس ساخت آلمان قرار گرفتند. تشخیص قطعی با بیوپسی روده کوچک و بررسی بافت شناسی داده شد.یافته ها: میانگین وزن کودکان مورد بررسی 14±4.2 کیلوگرم و میانگین سن آنان 6±3.3 سال بود. حدود یک سوم کودکان اسهال داشتند. سرولوژی در 11.1 درصد موارد مثبت بود. سلیاک در کلیه افراد تست مثبت ثابت شد و بنابراین در این مطالعه ارزش اخباری تست 100tTG درصد بود. اختلاف آماری معنی داری بین وقوع سلیاک با متغیرهای سن (P=0.445)، جنس (P=0.859) و اسهال مزمن (P=0.137) مشاهده نشد.نتیجه گیری: با توجه به شیوع بالای سیلیاک در کودکان مبتلا به اختلال رشد در این مطالعه و ارزش اخباری مثبت 100 درصد تست tTG در این بررسی، غربال گری کودکان مبتلا به اختلال رشد با یا بدون اسهال از نظر سیلیاک منطقی به نظر می رسد.

مقدمه: هدف از انجام این مطالعه، برآورد شیوع دیابت، پیش دیابت و سندرم متابولیک و عوامل خطر آنها در بستگان درجه اول مبتلایان به دیابت نوع 2 بود.روش: در یک مطالعه مقطعی، 3228 نفر از بستگان درجه اول مبتلایان به دیابت نوع 2 (841 مرد و 2387 زن) که به طور متوالی طی سال های 83-1381 به مرکز تحقیقات غدد درون ریز و متابولیسم اصفهان مراجعه کردند، بررسی شدند. همه افراد با آزمون استاندارد تحمل گلوکز خوراکی با 75 گرم گلوکز بررسی شدند. دیابت نوع 2، عدم تحمل گلوکز (IGT) و عدم تحمل قند ناشتا (IFG) بر طبق معیارهای انجمن دیابت آمریکا تشخیص داده شد و موارد سندرم متابولیک بر طبق سومین گزارش برنامه ملی آموزش کلسترول پانل 3 درمان بالغان شناسایی گردید.یافته ها: شیوع سندرم متابولیک، دیابت نوع 2، عدم تحمل گلوکز و عدم تحمل قند ناشتا به ترتیب 35.8، 10.3، 19.5 و 17.3 درصد بود. عدم تحمل گلوکز (OR: 0.66؛ %95 فاصله اطمینان: 0.51-0.87) و سندرم متابولیک (OR: 0.72؛ %95 فاصله اطمینان: 0.61-0.85) در زنان شایع تر بود؛ در حالی که عدم تحمل قند ناشتا (OR: 1.41؛ %95 فاصله اطمینان: 1.10-1.80) در مردان شایع تر بود. تحلیل چند متغیره نشان داد که سن، چاقی و چاقی شکمی با دیابت، عدم تحمل گلوکز و عدم تحمل قند ناشتا ارتباط قوی دارد. عدم تحمل گلوکز، عدم تحمل قند ناشتا و میزان لیپوپروتئین کلسترول پرچگالی (HDL) خون با سندرم متابولیک رابطه داشتند.نتیجه گیری: دیابت نوع دو، سندرم متابولیک و عدم تحمل گلوکز در بین بستگان مبتلایان به دیابت نوع 2 در مقایسه با جمعیت عادی شیوع بیشتری دارد و با افزایش سن و چاقی نیز این خطر رو به افزایش است. تدوین برنامه های پیش گیری و غربالگری در این گروه از افراد مفید به نظر می رسد.

مقدمه: کلستریدیوم دیفیسیل عامل اسهال ناشی از مصرف آنتی بیوتیک، کولیت غشای کاذب و هچنین اسهال بیمارستانی است. هدف از این بررسی تعیین فراوانی سویه های توکسین زای کلستریدیوم دیفیسیل در نمونه های اسهالی می باشد.روش: این بررسی بر روی 98 نمونه مدفوع بیماران بستری مشکوک به عفونت کلستریدیوم دیفیسیل در بیمارستان های تهران از مرداد تا آذر ماه 1389 انجام شد. پس از کشت نمونه ها بر روی محیط CCFA (Cefoxitincycloserine fructose agar) و جداسازی کلونی های مشکوک، استخراج DNA صورت گرفت. با استفاده از پرایمر عمومی سویه های کلستریدیوم دیفیسیل شناسایی شد و پس از آن PCR برای دو ژن توکسینA  و B، انجام شد.یافته ها: از میان 98 نمونه بررسی شده، در مجموع 39 نمونه مثبت کلستریدیوم دیفیسیل به دست آمد. از این تعداد 15 سویه (%15.3) کلستریدیوم دیفیسیل توکسین زا تشخیص داده شدند. از این بین، 12 سویه (%12.2) دارای توکسین A+B+، 2 سویه (2%) دارای توکسین A+B- و 1 سویه (1%) دارای توکسین A-B+ بودند.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که کلستریدیوم دیفیسیل عامل تعدادی از اسهال های بیمارستانی می باشد و آزمایشگاه ها باید به طور روتین آزمایش تشخیص کلستریدیوم دیفیسیل را در تشخیص نمونه های مشکوک به کار گیرند.

مقدمه: درد بعد از عمل جراحی برای بسیاری از بیماران آزار دهنده است و می تواند باعث بروز مشکلات متعددی گردد. اثر ضد دردی بسیاری از مخدرها در حین و پس از عمل به صورت گسترده مورد مطالعه قرار گرفته است. در این مطالعه اثرات متادون و مرفین بر درد بعد از عمل جراحی توراسیک در بیماران معتاد به تریاک بررسی و مقایسه شد.روش: در این مطالعه که به صورت کارآزمایی بالینی دوسوکور انجام شد تعداد، 60 بیمار معتاد به تریاک با (American Society of Anesthesiologists) ASA یک و دو که در محدوده سنی 65-20 سال قرار داشتند به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. نیم ساعت قبل از القای بیهوشی به یک گروه متادون به میزان 0.1 mg/kg و به گروه دیگر مرفین به میزان 0.1 mg/kg به صورت داخل وریدی تزریق شد و شدت درد و میزان مپریدین مصرفی در 24 ساعت اول بعد از عمل جراحی در دو گروه مقایسه شد.یافته ها: پس از عمل بیماران گروه متادون نسبت به گروه مرفین میزان درد کمتری از خود نشان دادند (P<0.0001). از نظر نیاز به مپریدین برای کاهش درد پس از عمل، گروه متادون نسبت به گروه مرفین به صورت بارزی به میزان کمتری مپریدین نیاز داشتند (P<0.0001).نتیجه گیری: با توجه به نتایج مطالعه حاضر به نظر می رسد که تجویز دوز یکسانی از متادون قبل از عمل در بیماران معتاد قادر به کاهش بیشتر درد بعد از عمل نسبت به مرفین است، بنابراین توصیه می شود در بیماران معتاد به تریاک کاندید عمل جراحی از متادون به عنوان پیش دارو استفاده شود.

مقدمه: ظهور سویه های تولید کننده بیوفیلم پروتئوس مشکل جدی را در درمان عفونت های مجاری ادراری وابسته به سوند ایجاد نموده است. هدف از این طرح مطالعه تولید بیوفیلم و الگوی پلاسمیدی ایزوله های پروتئوس مرتبط با عفونت ادراری بود.روش: تعداد 88 سویه پروتئوس جدا شده از کشت نمونه های بالینی بیماران مراجعه کننده به بیمارستان های کرمان در طی سال 1390 جمع آوری شدند. شناسایی باکتری توسط روش های مرسوم میکروب شناسی صورت گرفت. حساسیت دارویی و حداقل غلظت مهار کننده (MIC) توسط روش های انتشار دیسک کبری بائر و E-test انجام شد. تولید بیوفیلم توسط روش های میکروتیتر پلیت و میکروسکپ الکترونی Scanning مورد مطالعه قرار گرفت. وجود پلاسمید توسط روش لیز قلیایی در میان سویه های تولید کننده بیوفیلم بررسی شد.یافته ها: از میان افراد مبتلا به عفونت های پروتئوس مراجعه کننده به بیمارستان های افضلی پور، باهنر و شفا (بستری و سرپایی)، 58% زن و 42% مرد بودند. دامنه سنی 20-29 سال بیشترین تعداد مراجعه کنندگان (%77.39) و دامنه سنی 60-69 سال کمترین تعداد مراجعه کنندگان (%40.3) را داشتند. در مجموع، (n=59) %67 ایزوله های پروتئوس بیشترین دامنه (16-32 mg/mL) MIC را نسبت به آنتی بیوتیک سفتریاکسون و (n=41) %46 کمترین (1-4 mg/mL) MIC را به کلرآمفنیکل داشتند. تشکیل بیوفیلم در (n=6) %6.8 از ایزوله ها منفی بود در حالی که (n=15) %17 آنها بیوفیلم قوی داشتند (P<0.05). بررسی وجود پلاسمید در سویه های ایزوله شده نشان داد که ایزوله های 19، 24 و 87 که بیوفیلم قوی داشتند همگی دارای یک پلاسمید یکسان با وزن مولکولی بالا بودند و سویه 29 که بیوفیلم قوی داشت هیچ گونه پلاسمیدی را نشان نداد.نتیجه گیری: اکثر ایزوله های پروتئوس جدا شده در این مطالعه مقاومت بالایی نسبت به آنتی بیوتیک های رایج برای درمان عفونت های این میکروب را داشتند ولی تعداد محدودی توانایی تولید بیوفیلم قوی را داشتند. مطالعه پلاسمیدی این سویه ها نشان داد که فقط بعضی از این ایزوله ها دارای پلاسمید بودند و همچنین مقاومت بالایی را به چند دارو به طور همزمان داشتند.

مقدمه: افزایش چربی بعد از صرف غذا، به ویژه از طریق افزایش لیپوپروتئین غنی از تری گلیسرید (TRL)، یکی از زودرس ترین تغییراتی است که در فرآیند آتروژنز اهمیت دارد و سبب پیشرفت بیماری قلبی - عروقی می شود. با توجه به این که تاکنون تاثیر شوید بر روی فاکتورهای جدید ایجاد کننده آترواسکلروز و همچنین، فاکتورهای کبدی بررسی نشده است، هدف از انجام این تحقیق، تعیین تاثیر مصرف عصاره شوید بر روی این فاکتورها در خرگوش های تغذیه شده با رژیم پرکلسترول و تعیین اثرات حمایتی احتمالی این گیاه بود.روش: در این مطالعه مداخله ای، 32 خرگوش نر نیوزیلندی به طور تصادفی به 4 گروه 8 تایی شامل گروه تحت رژیم معمولی، گروه تحت رژیم پرکلسترول (1 درصد رژیم غذایی)، گروه تحت رژیم پرکلسترول و عصاره هیدروالکلی شوید (200 mg/kg) و گروه با رژیم پرکلسترول همراه با لواستاتین (10 mg/kg) تقسیم شدند. گلوکز، کلسترول تام (TC)، آپولیپوپروتئین B (ApoB)، ترانس آمینازهای کبدی (ALT و AST)، لیپوپروتئین با دانسیته پایین (LDL-C)، نیترات، نیتریت، فیبرینوژن و فاکتور هفت در گروه های مختلف اندازه گیری و با یکدیگر مقایسه شد.یافته ها: مصرف عصاره شوید کاهش معنی داری در سطح گلوکز، LDL-C، کلسترول تام، آنزیم های کبدی (ALT و AST) و فیبرینوژن در گروه رژیم پرکلسترول ایجاد نمود. مصرف این عصاره تغییر معنی داری بر روی فاکتور 7، ApoB، نیتریت و نیترات ایجاد نکرد.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه حاکی از اثرات مثبت شوید در کاهش فاکتورهای التهابی و لیپیدی و آنزیم های کبدی است. بنابراین، به نظر می رسد که شوید می تواند به عنوان یک داروی موثر در کاهش خطر بیماری های قلبی - عروقی ناشی از غذاهای پرچرب مورد استفاده قرار گیرد.

مقدمه: برای بازسازی نسج از دست رفته دندان و جایگزینی آن توسط کراون و بریج، ثبت دقیق دندان ها و بافت های مجاور آنها ضروری است. روش های زیادی برای قالب گیری وجود دارد ولی امروزه بیشتر از روش پوتی - واش به دلیل سهولت کار و عدم نیاز اختصاصی استفاده می شود. مواد قالب گیری الاستومر سیلیکون به دلیل داشتن قوام پوتی - واش از مواد قالب گیری هستند که برای این منظور کاربرد زیادی دارند. به همین دلیل بحث و اختلاف نظرهای زیادی در مقالات در مورد اثر روش قالب گیری بر دقت رستوریشن وجود دارد. هدف از این تحقیق، تعیین میزان تاثیر واش مجدد بر دقت ابعادی دای های گچی تهیه شده با روش قالب گیری پوتی - واش سیلیکون تراکمی بود.روش: در این بررسی آزمایشگاهی از یک مدل فلزی که دارای دو دای بود استفاده شد. در یکی از دای ها یک فرورفتگی به عنوان آندرکات وجود داشت. قالب گیری از مدل اصلی به روش پوتی - واش دو مرحله ای انجام شد و 10 قالب با روش فضا نگه دار و 10 قالب با واش مجدد گرفته شد. پس از ریختن قالب ها روی هم 20 کست گچی تهیه شد و با استفاده از دستگاه پروفایل پروژکتور با دقتی در اندازه میکرون (0.001 میلی متر) ابعاد محل های تعیین شده در نمونه های گچی و مدل اصلی اندازه گیری شد و نتایج به دست آمده با آزمون Student-t مقایسه گردید.یافته ها: میانگین ارتفاع دای بدون آندرکات در هر دو روش با فضا (11.69) و واش مجدد (11.44) کاهش یافت که از نظر آماری معنی دار بود (با فضا P=0.003 و واش مجدد P<0.001). میانگین قطر دای بدون آندرکات در هر دو گروه با فضا و واش مجدد (به ترتیب 10.39 و 10.27) کاهش داشت که در روش با واش مجدد معنی دار بود (P=0.018). میانگین فاصله دو دای در هر دو روش با فضا (30.25) و واش مجدد (30.43) افزایش داشت که در روش با واش مجدد معنی دار بود (P<0.001). میانگین قطر دای زیر آندرکات در روش با فضا نگه دار (10.33) افزایش و در روش واش مجدد (10.21) کاهش داشت که این کاهش معنی دار بود (P=0.011). میانگین ارتفاع دای بالای اندرکات در هر دو روش با فضا (9.99) و واش مجدد (10.21) افزایش و معنی دار بود (در هر دو مورد P<0.001).نتیجه گیری: روش قالب گیری با فضا نگه دار در تمام ابعاد در مقایسه با روش واش مجدد دقیق تر بود.

مقدمه: به تازگی تولید حفره های آکوستیکی با اعمال تابش امواج فراصوتی به عنوان یک روش درمانی هدفمند مطرح شده است. مطالعات نشان می دهد که میزان القای حفره های آکوستیکی در تابش با دو یا چند فرکانس امواج فراصوتی، بیش از تابش تک فرکانس خواهد بود. در این مطالعه اثر تابش همزمان امواج فراصوتی 40 کیلوهرتز و فرکانس هارمونیک 1 مگاهرتز آن بر میزان القای حفره های آکوستیکی در مقایسه با تابش هر یک از فرکانس ها به تنهایی به روش ید دزیمتری مورد ارزیابی قرار گرفت.روش: در این مطالعه تاثیر پارامترهای با سطح تابش دهی کم تحت میدان های فراصوتی 1 مگاهرتز و 40 کیلوهرتز در مد منتشر با استفاده از روش دزیمتر شیمیایی ید مورد ارزیابی قرار گرفت. در پروتکل های مختلف تابش دهی، هر آزمایش 5 بار تکرار شد. برای مقایسه میزان جذب دزیمتر در پروتکل های تابشی مختلف از ANOVA و برای بررسی وابستگی بین پارامترهای تابش دهی امواج فراصوتی با میزان جذب در پروتکل های مختلف آزمون همبستگی Pearson و Linear regression استفاده شد.یافته ها: میزان جذب دزیمتر در مد تابش دهی پیوسته بیش از تابش در مد پالسی است (P<0.05). همچنین میان زمان و شدت تابش دهی فراصوتی بر اساس میزان جذب دزیمتر در حالت تابش تک فرکانس و تابش همزمان دو فرکانس، همبستگی معنی داری وجود داشت (P<0.05). در شرایط تابش پالسی و تحت چگالی انرژی ثابت، القای حفره سازی کمابیش ثابت می ماند (P>0.05). مدهای موثر با بیشترین حفره سازی اکوستیکی شامل حالت های تابش هم زمان الف) 1 مگاهرتز پیوسته و 40 کیلوهرتز پیوسته، ب) 1 مگاهرتز پیوسته و 40 کیلوهرتز پالسی با فاکتور کاری 80 درصد، ج) 1 مگاهرتز پالسی با فاکتور کاری 80 درصد و 40 کیلوهرتز پیوسته و د) 1 مگاهرتز پالسی با فاکتور کاری 80 درصد و 40 کیلوهرتز پالسی با فاکتور کاری 80 درصد بودند. این چهار مد تابش دهی بیش از سایر مدها در القای حفره سازی موثر بودند. در بین مدهای تابش دهی ترکیبی مختلف، اثر هم افزایی در تابش هم زمان 1 مگاهرتز پیوسته و 40 کیلوهرتز پیوسته (1.78 برابر) بیش از سایر ترکیبات تابش دهی در فرآیند افزایش پدیده حفره سازی حاصل شد.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که ترکیب تابش هم زمان دو فرکانس در مقایسه با تابش تک فرکانس در افزایش فعالیت حفره سازی گذرا موثرتر است و موجب هم افزایی در القای حفره سازی آکوستیکی می شود. در این مطالعه پروتوکل منتخب جهت افزایش حفره سازی در روش های درمان هدفمند استخراج شد.

مقدمه: شیره خرما شیرین کننده ای طبیعی و غنی از ترکیبات مغذی و آنتی اکسیدان هاست. به علاوه قند غالب آن فروکتوز می باشد که گلوکز خون را بسیار آهسته تر افزایش می دهد. هدف از این مطالعه بررسی پاسخ قندی افراد سالم به مصرف مربای رژیمی آلبالوی تهیه شده با شیره خرما بود.روش: در این کارآزمایی بالینی، پاسخ قندی 9 فرد سالم پس از مصرف دو نمونه شامل مربای تهیه شده با شیره خرما و مربای شاهد تولید شده با فرمولاسیون معین، مورد بررسی قرار گرفت و از نان سفید به عنوان ماده غذایی مرجع استفاده گردید. با استفاده از شاخص گلایسمی اندازه گیری شده، بار گلایسمی هر دو نوع مربا محاسبه و مقایسه بین گروهی با استفاده از آزمون t مستقل انجام گردید.یافته ها: بر اساس نتایج نهایی، بار گلایسمی مربای رژیمی حاوی شیره خرما و مربای شاهد به ترتیب 15.4 و 18 بود که هر دو در محدوده متوسط و قابل مصرف برای افراد دیابتی قرار گرفتند. اما تفاوت معنی داری بین شاخص گلیسمی دو مربا به دست نیامد. بار گلایسمی مربای رژیمی به طور معنی داری کمتر از مربای شاهد بود (P<0.05).نتیجه گیری: بر اساس نتایج به دست آمده از ارزیابی بالینی افراد سالم، بار گلایسمی مربای رژیمی تهیه شده با شیره خرما پایین تر از مربای شاهد بود. با توجه به دیگر اثرات سلامت بخش شیره خرما، در صورت تایید این نتایج در مطالعات آتی، می توان این مربا را به عنوان ماده غذایی رژیمی به جامعه معرفی نمود.

پولیپ پیشابراه یافته نادری در میان کودکان می باشد. پولیپ های فیبرواپیتلیال معمولا در اولین دهه عمر تشخیص داده شده و به صورت اختلال در ادرار کردن، علائم انسدادی و تحریکی ادراری و یا هماچوری خود را نشان می دهند. این ضایعات می توانند با سایر اختلالات مادرزادی سیستم ادراری همراه باشند. تشخیص بر اساس سونوگرافی، سیستو یورتروگرام حین ادرار کردن و سیستوسکوپی است. معمولا این ضایعات خوش خیم و عود در آنها نادر می باشد. درمان توسط برداشتن به روش جراحی باز و یا اندوسکوپیک به وسیله فولگوراسیون و یا لیزر صورت می گیرد. در این گزارش، تظاهرات، بررسی و درمان پولیپ پیشابراه خلفی در یک پسر بچه هشت ساله ذکر می شود.

شیمی درمانی به عنوان بخشی از برنامه های ترکیبی در بیماران مبتلا به سرطان های پیشرفته موضعی سر و گردن به منظور حفظ ارگان و بهبود بقاء به کار می رود. پروتکل های ترکیبی به سه شکل مورد استفاده قرار می گیرند: الف) شیمی درمانی القایی یا Neoadjuvant قبل از جراحی یا پرتودرمانی، ب) شیمی درمانی و پرتودرمانی همزمان و ج) درمان متوالی شامل شیمی درمانی القایی و سپس شیمی درمانی و پرتودرمانی همزمان. هدف این مقاله، بررسی نقش این سه روش در درمان سرطان های پیشرفته موضعی سر و گردن بود. به این منظور، بررسی گسترده ای در PubMed انجام شد و 5 کلیدواژه سر و گردن، کارسینوم، شیمی درمانی Neoadjuvant، شیمی درمانی القایی و شیمی درمانی ترکیبی به کار گرفته شد. محدوده بررسی شامل کارآزمایی های بالینی و متاآنالیزها بود. نتیجه بررسی حاکی از آن بود که شیمی درمانی القایی با وجود بهبود حفظ ارگان، تاثیری در بقاء ندارد. شیمی درمانی و پرتودرمانی همزمان در مقایسه با پرتودرمانی، هم باعث افزایش بقاء و هم باعث افزایش میزان حفظ ارگان می شود. مطالعات فاز III، که به مقایسه دو روش شیمی درمانی و پرتودرمانی همزمان با درمان های متوالی می پردازد، مشخص خواهد نمود که کدام یک از این دو روش ارجحیت دارد. تا تکمیل این کارآزمایی ها، درمان های متوالی مبتنی بر تاکسان می تواند جایگزین قابل قبولی برای شیمی درمانی و پرتودرمانی همزمان در بیماران مبتلا به سرطان های پیشرفته موضعی باشد.