مجله دانشکده پزشکی
سال:1389 | دوره:68 | شماره:4 |تعداد مقالات:11

زمینه و هدف: JAK2 یک تیروزین کیناز غیر رسپتوری است که نقش مهمی در اختلالات میلوئیدی ایفا می کند. اخیرا جهش اکتسابی JAK2 V617F در تعداد زیادی از بیماران مبتلا به نئوپلاسم های میلوپرولیفراتیو (MPNs) شناسایی شده است. این جهش ناشی از تغییر G به T در نوکلئوتید 1849 در اگزون 12 از ژن JAK2 واقع بر روی کروموزوم 9 است که منجر به جایگزینی اسید آمینه فنیل آلانین به جای والین در موقعیت 617 از پروتیین JAK2 می گردد. در مطالعه حاضر دو روش سیستم تکثیر متزلزل جهش ها (ARMS-PCR) بر روی DNA و آلل اختصاصی (AS-PCR) بر روی RNA در ارزیابی این جهش مقایسه شده اند.روش بررسی: مطالعه انجام شده از نوع تجربی بود. در این مطالعه جهش JAK2 V617F با روش نمونه گیری تصادفی ساده، در 58 بیمار با تشخیص جدید یا در حال درمان مبتلا به بدخیمی های میلوپرولیفراتیو با روش ARMS-PCR و AS-PCR مورد ارزیابی قرار گرفتند. برای تایید نتایج، سه نمونه از بیماران مورد Sequencing قرار گرفت.یافته ها: با هر دو روش ARMS-PCR و AS-PCR نتایج مشابهی در بیماران پلی سیتمی ورا (%86.6) و بیماران میلوفیبروز اولیه (%61.5) به دست آمد. اما در بیماران ترومبوسیتمی اولیه با روش ARMS-PCR شیوع (7.15)%46.6 و با روش AS-PCR شیوع8.15)%53 ) به دست آمد. وجود جهش توسط روش Sequencing مورد تایید قرارگرفت.نتیجه گیری: میزان شیوع جهش JAK2 با هر دو روش، قابل مقایسه با نتایج گزارش شده قبلی می باشد و تفاوت در نتایج گزارش شده می تواند وابسته به تکنیک مورد استفاده باشد.

زمینه و هدف: نتایج جراحی محافظه کارانه با ماستکتومی در درمان سرطان پستان برابر است. جراحی های انکوپلاستی پستان علاوه بر محافظه گر بودن، از لحاظ زیبایی شناختی و انکولوژی مزیت های ویژه ای دارند. هدف اصلی این مطالعه ارایه نتایج تکنیک های جدید جراحی سرطان پستان همراه حفظ پستان و بررسی عوامل موثر بر نتایج زیبایی شناختی درمان برای اولین بار در ایران می باشد.روش بررسی: مطالعه روی 58 بیمار مبتلا به سرطان پستانیک طرفه که در طی یک سال به بخش جراحی یک بیمارستان امام مراجعه کردند و توسط یک جراح عمل شدند انجام شد. نتایج زیبایی عمل بر اساس عکس های قبل و بعد از عمل توسط شش نفر از متخصصین با پرسشنامه ی موارد جزیی و کلی داوری شد. از آنالیز واریانسیک طرفه برای بررسی عوامل مرتبط با نتیجه زیبایی شناختی و کاپای وزن داده شده برای بررسی روایی درون و بین داوران استفاده شد.یافته ها: در مجموعCI%95=68.03-77.36) %72.7 ) بیماران خوب یا عالی نمره دهی شدند. در کل (CI%95=89.75-98.65) %94.2  بیماران از نظر سایز پستان %67.9 از نظر انحراف نوک پستانCI%95=85.46-92.13) %88.8) از نظر کیفیت اسکار نمره ی بالای صفر در مقایسه یک طرفه گرفتند. از نظر غیر قرینگی شکلCI%95=63.88-73.91) %68.9 )، نیاز به جراحی طرف مقابلCI%95=71.3-80.30) %75.8 ) و غیر قرینگی سایزCI%95=64.14-73.86) %69 ) نمره ی بالای صفر در مقایسه با طرف مقابل گرفتند. تومور های بالای 2cm نتایج ضعیف تری داشتند (p<0.039) تومور های ربع فوقانی داخلی بهترین و ربع فوقانی خارجی بدترین نتایج را دارا بودند (p<0.0001). بیماران سنین 50 تا 60 سال بدترین نتایج را داشتند p<0.0001)). کاپای وزن داده شده درون و بین داوران0.58  و 0.12 (به دلیل تفسیر های متفاوت) محاسبه شد.نتیجه گیری: اعمال جراحی انکوپلاستی در حفظ ظاهر پستان موفق است و لزوم گسترش آموزش هایی در این زمینه را ایجاب می کند.

زمینه و هدف: میزوپروستول واژینال به عنوان یک داروی موثر برای ایجاد رسیدن سرویکس و القاء سقط جنین شناخته شده است. هدف از انجام این مطالعه بررسی تاثیر اضافه کردن هیوسین به میزوپروستول واژینال بر میزان موفقیت سقط جنین می باشد.روش بررسی: دریک کار آزمایی بالینی 74 زن که در بیمارستان آرش که از اسفند ماه 86 لغایت اسفند ماه 87 جهت انجام سقط قانونی در سه ماهه اول حاملگی مراجعه کرده بودند، وارد شدند و به صورت تصادفی در دو گروه میزوپروستول (400mm/4h واژینال) (n=37) و یا میزوپروستول (400mg/4h واژینال) همراه با هیوسین (20mg داخل وریدی) (n=37) قرار می گرفتند. شکایات بیمار شامل تهوع و استفراغ، تب، درد، نیاز به ضد درد، اسهال، خونریزی واژینال، افت هموگلوبین بیش از 3g/dl، نیاز به تزریق خون، شکست درمان بر اساس عدم وقوع سقط و باز شدن دهانه رحم در 24 ساعت بعد از شروع درمان و مدت زمان بستری در بیمارستان بین دو گروه مقایسه شد.یافته  ها: بین فراوانی عوارض درمان شامل موارد تهوع، درد شکم و خونریزی واژینال مختصر بین دو گروه اختلاف معنی داری دیده نشد. در گروه میزوپروستول به همراه هیوسین میزان موفقیت سقط به میزان معنی داری بالاتر بود (%40.5 در برابر %18.9، p=0.04) و همچنین طول مدت بستری در بیمارستان کوتاه تر بود (%40.5 در برابر 1/42±0.45 روز، p=0.01) تب در هیچ یک از بیماران دو گروه دیده نشد و هیچ یک از بیماران دو گروه نیاز به تزریق خون پیدا نکردند و هیچکدام از بیماران خونریزی واژینال با اهمیت نداشتند.نتیجه گیری: اضافه کردن هیوسین 20mg داخل وریدی به میزوپروستول واژینال موجب افزایش میزان موفقیت سقط جنین و کاهش طول مدت بستری در بیمارستان بدون افزایش عوارض برای مادر می شود.

زمینه و هدف: جراحی موثر ترین شکل درمان در کانسر مری محسوب می شود. این مطالعه با هدف مقایسه نتایج درمانی دو روش جراحی ترانس هیاتال و ترانس توراسیک در بیماران سرطان مری انجام شده است.روش بررسی: این مطالعه کوهورت بر روی تمامی بیمارانی که در سال های 1381 لغایت 1387 پس از تایید پاتولوژیک سرطان مری به بخش جراحی مرکز آموزشی درمانی شهید بهشتی بابل ارجاع شده بودند، انجام شد. بیماران بر حسب محل تومور و شرایط فیزیکی بیمار به یکی از دو روش ازوفاژکتومی ترانس هیاتالیا ترانس توراسیک (McKeown) تحت عمل قرار گرفتند. بیماران در دو گروه از نظر سن، جنس، میزان کاهش وزن، سطح سرمی آلبومین و میزان هموگلوبین قبل از عمل همسان شدند.یافته ها: از 166 بیمار مورد بررسی %59 تحت جراحی ترانس هیاتال و %41 تحت جراحی ترانس توراسیک قرار گرفتند. بروز عارضه در بیماران مبتلا به سرطان مری در دو روش جراحی ترانس هیاتال (%42.9) و ترانس توراسیک (%47.1) اختلاف معنی داری نداشت (p=0.636). طول مدت عمل (دقیقه) در دو روش جراحی ترانس هیاتال (180.7±35.1) به طور معنی داری کمتر از روش ترانس توراسیک ((226.7±54.2 بود(p=0.000) . میانگین مدت بستری (روز) در دو روش جراحی ترانس هیاتال 8±4.9)) و ترانس توراسیک 8.5±1.6)) اختلاف معنی داری نداشت (p=0.44)  درصد مرگ در سی روز اول بعد از عمل در دو روش جراحی ترانس هیاتال (%4.1) و ترانس توراسیک (%7.4) اختلاف معنی داری نداشت.(p=0.489) نتیجه گیری: به جز طول مدت جراحی که در روش ترانس هیاتال کمتر بوده، در سایر متغیر های مورد بررسی بین دو روش اختلاف معنی داری وجود نداشت.

زمینه و هدف: همی آرتروپلاستی اولیه شانه از روش های شناخته شده درمانی جهت شگستکی های پروگزیمال هومروس به ویژه در انواع با جا به جایی زیاد که امکان فیکساسیون نیست می باشد. درمان موفقیت آمیز این شکستگی ها یک چالش پیش روی جراحان شانه به ویژه در افراد مسن می باشد. هدف از انجام این مطالعه بررسی نتایج جراحی همی آرتروپلاستی اولیه شانه و ارزیابی عوامل موثر بر آن است.روش بررسی: در این مطالعه 39 بیمار که از مهرماه 1384 تا اسفندماه 1387 در بیمارستان های امام خمینی و شریعتی تهران توسط یک جراح تحت همی آرتروپلاستی شانه قرار گرفتند وارد مطالعه شدند و حداقل تا یک سال پس از عمل پی گیری شدند مورد ارزیابی قرار گرفتند. 23(%58) بیمار مرد و  16(%41)بیمار زن بودند. متوسط سن بیماران49.77±14.3  سال بود. میزان موفقیت نتایج بر اساس نمره Constant (کانستنت) و نمره درد بر اساس مقیاس VAS ارزیابی شد و ارتباط عواملی ازجمله سن، مدت زمان آسیب تا عمل و معیار های رادیوگرافیک پروتز بر روی نتایج درمان ارزیابی شد.یافته ها: میانگین نمره کانستنت شانه آسیب دیده 61.9±20.2 بود. سن و فاصله زمانی آسیب تا عمل با نمره کانستنت یک رابطه معکوس داشتند (p<0.05). از معیار های رادیوگرافیک، فاصله اکرومیو- هومرال و فاصله سر تا توبروزیته ارتباط معنی داری با نمره کانستنت داشتند. میانه نمره درد (VAS در معیار 10 تایی) 4.5 بود که با سن بیماران و فاصله زمانی آسیب تا عمل ارتباط مستقیم داشت (p<0.05).نتیجه گیری: همی آرتروپلاستی شانه باید در حداقل فاصله زمانی ممکن از ایجاد آسیب انجام شود و برای برقراری بهترین موقعیت آناتومیک پروتز، این عمل باید توسط یک فرد باتجربه در انجام جراحی شانه صورت گیرد. لزوم انجام توانبخشی صحیح به ویژه در افراد مسن از موارد مهم در بهبود نتایج است.

زمینه و هدف: برخی از عوارض حاملگی مثل سقط، پره اکلامپسی، دیابت حاملگی، زایمان زودرس و مانند آن در خانم های حامله با سندرم تخمدان پلی کیستی (PCOS) بیشتر ملاحظه می شود. همچنین مصرف متفورمین در طول بارداری می تواند باعث بهبود جریان خون رحمی- جفتی شده و از این عوارض بکاهد. در این مطالعه اثر متفورمین روی جریان خون رحمی- جفتی و عوارض حاملگی بررسی می شود تا در صورت وجود اثر مثبت و احتمالا کاهش بروز عوارض مامایی، ادامه مصرف متفورمین در خانم های حامله مبتلا به PCOS مدنظر قرار گیرد.روش بررسی: در این مطالعه 70 خانم مبتلا به PCOS و نازایی که در بیمارستان شریعتی در سال 87 و 88 با مصرف متفورمین حامله شده و واجد شرایط بودند در دو گروه تصادفی تحت بررسی قرار گرفتند. یک گروه متفورمین و یک گروه دارونما دریافت کرده و سپس در هفته 12 و 20 حاملگی،(PI)  Pulsatility Index شریان های رحمی و شریان نافی جنین اندازه گیری شد و بیماران هر دو گروه تا زمان زایمان پی گیری شدند. سپس با مقایسهPulsatility Index  شریان های رحمی و عوارض حاملگی در دو گروه، به بررسی اثر متفورمین در جریان خون رحمی- جفتی پرداخته شد.یافته ها: میانگین کاهش Pulsatility Index شریان های رحمی از هفته 12 تا هفته 20 حاملگی در گروه متفورمین %38 و در گروه دارونما 0.16 بود که این اختلاف از نظر آماری معنی دار می باشد (p=0.016). وقوع پره اکلامپسی، دیابت حاملگی و زایمان زودرس در گروه دارو نما نسبت به گروه متفورمین بیشتر بود ولی این اختلاف از نظر آماری معنی دار نبود.نتیجه گیری: متفورمین باعث کاهش Pulsatility Index شریان های رحمی از هفته 12 تا هفته 20 حاملگی شد ولی این بهبود جریان خون رحمی- جفتی باعث کاهش معنی دار عوارض حاملگی نشد.

زمینه و هدف: بیماران مبتلا به بیماری مزمن کلیوی (Chronic renal failure) در اکثر موارد در صورت عدم درمان مناسب، به مرحله غیر قابل برگشت تحت عنوان بیماری مرحله نهایی کلیه(ESRD)  End Stage Renal Disease مبتلا می شوند که در این صورت نمی توانند پتاسیم را به شکل مناسبی دفع کنند و محلول نرمال سالین نیز فاقد پتاسیم است، همین موضوع، باعث شده تا از میان مایعات کریستالوئید، محلول نرمال سالین، در بیماران تحت جراحی پیوند کلیه، مصرف زیادی داشته باشد. اما به نظر می رسد تجویز مقادیر زیاد نرمال سالین به افراد سالم یا در حین انجام اعمال جراحی، به دلیل وجود مقادیر غیر فیزیولوژیک کلرید منجر به اسیدوز متابولیک هایپرکلرمیک و اختلال خون رسانی احشایی، شیفت خارج سلولی پتاسیم، و هایپرکالمی می گردد. هدف از انجام این مطالعه مقایسه نتایج دو نوع مایع درمانی جایگزین یعنی نرمال سالین و رینگر لاکتات حین عمل جراحی پیوند کلیه بود.روش بررسی: در یک کار آزمایی بالینی تصادفی دوسوکور، دو گروه 54 نفری گیرنده کلیه (108 نفر در مجموع) بررسی شدند و دو گروه از همه موارد، با هم همسان سازی شدند، به جز نوع مایع کریستالویید تجویزی که یکی نرمال سالین و دیگری رینگر لاکتات بود. متغیر های سن، وزن، مدت زمان عمل، حجم مایع تزریقی، فشار ورید مرکزی و جنسیت مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: دو گروه از نظر متغیر های قبل و بعد عمل با هم تفاوتی نداشتند و بررسی های پی گیری عملکرد کلیه هم اختلاف معنی داری را نشان نمی داد.نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه هیچکدام از محلول های نرمال سالین و رینگر لاکتات برای کارکرد کلیه پیوندی از اهداکننده زنده مضر نیستند و خطر هایپرکالمی با استفاده از رینگر لاکتات نیز وجود ندارد. به هر حال، این مطالعه بر کلیه اهدایی از فرد زنده بوده است و در مورد پیوند از جسد (Cadaver) باید مطالعات تکمیلی انجام شود.

زمینه و هدف: لیشمانیوز جلدی در اکثر شهرهای ایران به طور اندمیک دیده می شود. شهرستان گنبدکاووس از جمله کانون های آلوده قدیمی است. چون مطالعه جامعی در این زمینه در این منطقه نشده بود این پژوهش به منظور بررسی تعیین شیوع لیشمانیوز جلدی در روستاهای مرزی این شهرستان به روش PCR انجام گرفت.روش بررسی: به منظور تعیین شیوع بیماری در بین ساکنین روستاهای مورد مطالعه طی ماه های آبان، آذر و دی در سال 1385جمعا 6990 نفر مورد بررسی قرار گرفتند. برای شناسایی گونه های لیشمانیا، ابتدا نواحی ITS1 و ITS2 در ریبوزومال DNA چهل و شش لیشمانیای ایزوله شده از بیماران به روش PCR تکثیر گردید و محصول ITS-PCR با الکتروفورز روی آگاروز %1.5 جدا شد (200 میلی آمپر، 140 ولت). سپس با رنگ آمیزی توسط اتیدیوم بروماید باندهای جدا شده قابل رویت و از آن ها عکس گرفته شد. جهت تایید نتایج مولکولی، تعداد شش ایزوله لیشمانیا نیز هر کدام به طور جداگانه به دو موش بالب/سی تلقیح شدند.یافته ها: در این مطالعه %0.5 افراد به سالک حاد مبتلا بودند. بیشترین میزان آلودگی زخم حاد (%2) در بین افراد 10-0 سال و کمترین میزان آلودگی (%0) در سنین بالای پنجاه سال بود. %62.9 افراد دارای جای زخم بودند و بیشترین میزان جای زخم در گروه سنی 20-11 سال دیده شد.نتیجه گیری: نمونه های جدا شده از بیماران مبتلا به سالک در روستاهای مرزی شهرستان گنبدکاووس پس از انجام ITS-PCR و مقایسه پروفایل ژنومیک آن ها با نمونه های استاندارد لیشمانیا ماژور، لیشمانیا تروپیکا و لیشمانیا اینفانتوم، همگی لیشمانیا ماژور تشخیص داده شد و با ایجاد زخم در تمام موش ها پس از گذشت پنج ماه، این نتایج تایید گردید.

زمینه و هدف: خارج نمودن کاتتر اپیدورال از بدن بیمار به ندرت سخت می شود. ولی بروز آن برای پزشک و بیمار مشکل ساز خواهد بود.معرفی بیمار: برای پسر 17 ساله ای جهت جراحی ثابت نمودن استخوان فمور و بی دردی بعد از عمل کاتتر اپیدورال گذاشته شد. روز سوم بعد از عمل به دلیل چسبندگی کاتتر اپیدورال تلاش زیادی برای خارج نمودن آن نمودیم ولی کاتتر شکسته شد و قطعه ای از آن در بدن بیمار جا ماند. در سی تی اسکن، محل آن خارج از فضای اپیدورال در فضای ساب لامینار L3-L4 یافت شد. به دلیل آن که بیمار هیچ علامتی نداشت اقدامی برای خارج نمودن آن انجام نشد و از طریق درمانگاه بیمار پی گیری شد.نتیجه گیری: شناخت روش های عملی یافتن محل و علت گیر افتادن کاتتر اپیدورال و اندیکاسیون های جراحی آن برای متخصصین بیهوشی بسیار اهمیت دارد. انجام سی تی اسکن در تعیین محل و علت به دام افتادن کاتتر و راهنمایی و تسهیل در انجام عمل جراحی سودمند میباشد.