مجله علوم پزشکی فیض
سال:1384 | دوره:9 | شماره:4 (پی در پی 36) |تعداد مقالات:12

سابقه و هدف: نقص آنزیم G6PD یک عارضه وابسته به کروموزم X است که در حدود 400 میلیون نفر در سراسر دنیا به آن  مبتلا می باشند. یرقان نوزادی، همولیز ناشی از مصرف دارو و باقلا و همولیز ناشی از عفونت از علایم کمبود این آنزیم است که در برخی از افراد منجر به مرگ می شود. شیوع کمبود آنزیم و ژنتیک مولکولی نقص G6PD در گروههای جمعیتی و کشورهای مختلف متنوع است. هدف این مطالعه توصیفی تعیین فراوانی نقص G6PD و بررسی نوع نقص در سطح مولکولی در افراد مذکر شهر زنجان (شمال غرب ایران) است. مواد و روشها: یک هزار و پانصد نفر از افراد مذکر زنجانی غیرخویشاوند از نظر نقص G6PD با روش فلوئورسنت لکه ای غربال شدند. نمونه گیری از نوع تصادفی ساده بود. DNA افراد دارای نقص G6PD از نمونه خون محیطی استخراج و سپس واکنش زنجیرهای پلیمراز (PCR) با استفاده از پرایمرهای اختصاصی برای تکثیر اگزونهای 6 و 7 ژن مربوطه انجام شد. محصولات PCR بعد از  هضم با آنزیم MboII بر روی ژل آگاروز 5.2 درصد الکتروفورز گردیدند. در صورت وجود جهش نوع مدیترانه ای یک جایگاه جدید برش برای آنزیم MboII ایجاد گردید. یافته ها: 33 نفر از 1500 نفر (2.2%) مورد آزمایش، نقص G6PD داشتند. 24 نفر از 33 مورد (72.7%) موتاسیون نوع مدیترانه ای را در موقعیت 563 از ژن G6PD نشان دادند و نه نفر از افراد (27.3%) فاقد این جهش بودند. نتیجه گیری: نتایج این تحقیق نشان داد که شیوع نقص آنزیم G6PD در زنجان نسبت به برخی از استانها پایین تر میباشد. در تحقیقات مختلف ارتباط مستقیمی بین نقص G6PD و شیوع مالاریا گزارش گردیده است. شیوع مالاریا در زنجان پایین می باشد لذا این میزان شیوع نقص آنزیمی برای این منطقه قابل توجیه میباشد. علیرغم وجود شیوع متفاوت برای نقص آنزیم G6PD در مرکز، شمال، شمال غرب و جنوب ایران، بررسیهای ما و سایرین در تمام نقاط فوق بیانگر بروز موتاسیون غالب از نوع مدیترانه ای بود یعنی احتمالا موتاسیون غالب G6PD در ایران از نوع مدیترانهای است و این جهش نسبت به سایر جهشهای این ژن کاملا قدیمی می باشد.

سابقه و هدف: با توجه به اختلالات هورمونهای تیرویید در بیماریهای شدید و غیرمرتبط با بیماری اولیه تیرویید این مطالعه در بخشهای مراقبت ویژه بیمارستانهای دانشگاه علوم پزشکی کاشان انجام گرفت. مواد و روشها: تحقیق به روش توصیفی بر روی تعداد 99 بیمار بستری در بخشهای مراقبت ویژه (ICU) بیمارستانهای کاشان انجام گرفت. خصوصیات دموگرافیک بیماران مانند سن و جنس در فرم اطلاعات ثبت گردید. بر روی سرم خون افراد در دو نوبت (شروع بستری و 8 هفته بعد از ترخیص) آزمایشات تیروئید شامل FTI، TSH، T3RU، T3 و T4 با استفاده از کیتهای هورمونی کاوشیار و دستگاه گاما کانتر بعمل آمد و در فرمهای مربوطه ثبت شد. در نهایت، نتایج با استفاده از آزمونهای آماری توصیفی و آزمونهایT  زوجی و مک نمار مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: از 99 بیمار مورد بررسی با میانگین سنی 85.04±21 سال، 6.61 درصد مرد و بقیه زن بودند. در حین بستری 49.5 درصد بیماران فوت شدند. فراوانی افت سطح هورمون T3، T4، TSH و T3RU در ابتدای ورود به بخش مراقبت ویژه به ترتیب 31.3، 22.2، 29.3 و 22.2 درصد بود. 71 درصد بیماران با افت T3، 81.8 درصد بیماران با افت T4 و 91.7 درصد بیماران دچار افت همزمان دو هورمون فوت نمودند. در بدو پذیرش میانگین سطح T4 در بیماران فوت شده، 76.10±37.60 نانومول در لیتر و در بیمارانی که بهبود یافتند 100.48±37.84 نانومول در لیتر بود (P<0.01)، همچنین میانگین هورمون T3 در بیماران فوت شده 0.96±0.58 و در بیماران زنده 1.33±0.65 نانوگرم در میلی لیتر بود (P<0.01). با بررسی نتیجه هورمونی 8 هفته بعد از ترخیص شیوع ناخوشی غیرتیروییدی در ارتباط با T3 و T4 و TSH و T3RU به ترتیب 88.9، 66.7، 0 و 100 درصد بود. در 50 بیمار زنده مانده میانگین هورمونی برایT3  و  T4در مقایسه با افراد فوت شده بالاتر بود. نتیجه گیری: با توجه به نتایج این پژوهش اختلال در هورمون های تیرویید در بیماران بستری در بخشهای مراقبت های ویژه شایع است و کاهش سطح این هورمونها ارزش پیش آگهی بیماری زمینه ای را دارد. شایعترین اختلال، افت هورمونی T3 بود و TSH کمترین ارزش برای تعیین این وضعیت را داشت. شناخت صحیح این اختلالات در بیماران بدحال لازم است و تحقیقات تجربی برای برخورد صحیح با آن توصیه می شود.

سابقه و هدف: تعدای از مطالعات نشان می دهند که استفاده از فنتانیل وریدی نشانه های درد را در طول انجام اعمال دردناک کاهش میدهد. تعدادی از مطالعات نیز تاثیر کم و عوارض بالای دارویی آن را ذکر کرده اند. ولی اخیرا مشخص شده است که استفاده از فنتانیل وریدی با دوز کم بی ضرر است. هدف از این مطالعه که بر روی بیماران بستری در بیمارستان یزد طی سالهای 84-83 انجام شد تعیین ایمنی و تاثیر فنتانیل وریدی در تسکین درد ناشی از پونکسیون مایع مغزی نخاعی بود مواد و روشها: این مطالعه به روش کارآزمایی بالینی و دوسوکور بر روی 90 کودک 7-2 ساله که برای اقدامات تشخیصی نیاز به پونکسیون مایع مغزی نخاعی داشتند، انجام شد. بیماران به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. در یک گروه 5 دقیقه قبل از انجام پونکسیون، میدازولام وریدی (با دوز mg/kg 0.15) و پلاسبو (نرمال سالین) تزریق گردید و در گروه دیگر میدازولام وریدی با همان دوز و فنتانیل وریدی (با دوز mg/kg 1.5) تزریق گردید. اشباع اکسیژن و ضربان قلب قبل از انجام پونکسیون و در حین انجام آن ثبت گردید. نمره درد در طفل نیز بر اساس معیار CHEOPS در حین انجام عمل در دو گروه ثبت شد. از آزمون T و کای دو برای آنالیز اطلاعات و مقایسه داده ها استفاده گردید و p<0.05 معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها: نهایتا 82 بیمار به مطالعه وارد شدند. 42 کودک (51%) فنتانیل و میدازولام وریدی و 40 کودک (49%) میدازولام و پلاسبو دریافت کردند. از نظر سن و جنس اختلافی بین دو گروه وجود نداشت. نتایج نشان داد که میانگین نمره درد به طور مشخص در گروه فنتانیل (2.4±1.5) در مقایسه با گروه دریافت کننده پلاسبو (5.1±2.1) پایین تر بود (P<0.001). میانگین ضربان قلب نیز در حین انجام پونکسیون در کودکان گروه فنتانیل (105.6±5.86) کمتر از گروه پلاسبو (119.22±10.17) بود (P<0.0001). نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که فنتانیل و میدازولام وریدی نشانه های درد ناشی از پونکسیون لومبار را نسبت به میدازولام و پلاسبو بیشتر کاهش می دهند. با توجه به اثر مخرب درد تجربه شده در دوره کودکی بر روی زندگی آینده فرد و از آنجا ترکیب فنتانیل و میدازولام از ایمنی و تاثیر قابل قبولی در کاهش درد برخوردار است، توصیه می شود در هنگام پروسیجرهای دردناک اطفال مثل پونکسیون مایع مغزی نخاعی از این ترکیب استفاده شود.

سابقه و هدف: مرحله سوم زایمان یکی از مهمترین مرحله زایمان است که می تواند موجب افزایش خونریزی پس از زایمان و مرگ و میر مادران گردد. این مرحله به دو صورت فعال و فیزیولوژیک اداره می شود. مطالعه حاضر به منظور مقایسه اداره فعال و فیزیولوژیک این مرحله در زنان مراجعه کننده به زایشگاه خاتم الانبیا هرمزگان جهت زایمان، صورت گرفته است. مواد و روشها: این پژوهش یک مطالعه کارآزمایی بالینی بود که به بررسی مقایسه ای اداره فعال و فیزیولوژیک مرحله سوم زایمان تحت شرایط خاص پرداخت. نمونه های پژوهش به دو گروه 47 نفری تقسیم شدند. در گروه اداره فعال نمونه ها 10 واحد سنتوسینون در 500 سیسی سرم دریافت می کردند، بند ناف بلافاصله پس از زایمان کلامپ قطع می شد و زایمان جفت به کمک روش براندنت آندروز صورت میگرفت. در گروه فیزیولوژیک ابتدا 1 سیسی آب مقطر در 500 سیسی سرم ریخته میشد، بند ناف پس از قطع کامل نبض آن کلامپ و قطع می گردید و خروج جفت با کشش ملایم بند ناف همراه با زورزدن مادر بدون استفاده از مانور براندنت آندروز انجام میشد. پس از خروج، جفت و پرده ها از نظر باقیماندن قسمتهایی از آنها به دقت مورد معاینه قرار می گرفتند. یافته ها: یافته های این پژوهش نشان داد که میزان خونریزی پس از زایمان در گروه فیزیولوژیک (14.58 درصد) بیشتر از گروه فعال (10.64 درصد) بود، ولی تستهای آماری اختلاف معنی داری را در این زمینه بین دو گروه نشان ندادند. متوسط طول مدت مرحله سوم زایمان در اداره فیزیولوژیک از اداره فعال بیشتر بود ولی تستهای آماری اختلاف معنی داری را در این زمینه نیز بین دو گروه نشان ندادند. بین میزان باقیماندن جفت یا تکه هایی از جفت و پرده ها نیز بین دو گروه اختلاف معنی داری مشاهده نگردید. نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده در این مطاله توصیه می شود مرحله سوم زایمان در زنان کم خطر از نظر خونریزی پس از زایمان به روش فیزیولوژیک اداره شود.

سابقه و هدف: با توجه به اهمیت تخمین صحیح وزن جنین در لیبر و زایمان، عوارض تخمین غیر صحیح آن، تناقضاتی که در مورد مقادیر تخمین وجود دارد و عدم اطلاع از وضعیت آن در منطقه، این مطالعه بمنظور مقایسه نتایج تخمین بالینی و سونوگرافی در مراجعین به زایشگاه شبیه خوانی کاشان در سال 1383 انجام شد .مواد و روشها: مطالعه به صورت مقطعی روی 100 خانم باردار در سن حاملگی 42-37 هفته که جهت ختم حاملگی مراجعه نموده بودند، صورت پذیرفت.تخمین بالینی در بخش زایمان توسط دستیار ارشد و متخصص زنان و زایمان انجام گرفت و سپس تخمین سونوگرافیک وزن جنین توسط متخصص سونوگرافی زایشگاه شبیه خوانی با استفاده از اندازه های دور شکم، طول فمور، دور سر وفرمول مربوطه محاسبه گردید. بعد از تولد، وزن واقعی جنین بوسیله ترازو اندازه گیری شد. تخمین به هر کدام از روشها در محدوده وزن هنگام تولد ±10 درصد، قابل قبول در نظر گرفته شد. آنگاه نتایج بدست آمده با استفاده از آزمون آماری کای دو و آزمون دقیق فیشر مورد قضاوت قرار گرفتند. یافته ها: مطالعه بر روی 100 خانم باردار با میانگین سنی 22.65±4.5 سال و سن حاملگی 39.2±0.9 هفته انجام شد. میانگین وزن موقع تولد نوزادان 3513±370.3 گرم بود که 10درصد آنها وزن کمتر از 3000 گرم، 12 درصد وزن بالای 4000 گرم و بقیه وزن 4000-3000 گرم داشتند.  تخمین بالینی در 83 درصد و تخمین سونوگرافی در 67 درصد موارد قابل قبول بود که این اختلاف به لحاظ آماری معنی دار بود (P<0.009). اما در وزن کمتر از 3000 گرم تخمین سونوگرافی بهتر از تخمین بالینی بود (P<0.03) نتیجه گیری: با توجه به اینکه اکثر جنینها در محدوده وزن 4000-3000 گرم هستند، تخمین بالینی بهتر از تخمین سونوگرافی قادر به برآورد وزن جنین می باشد. به نظر می رسد با توجه به عوارض احتمالی و صرف هزینه و وقت در سونوگرافی بهتر است تنها در شرایط خاص مثل وزن کم جنین از این روش استفاده شود.

سابقه و هدف: با توجه به عدم وجود آمار دقیق در مورد نابینایی و کم بینایی در ایران، به منظور بررسی شیوع علل دید کم و نابینایی و ارزیابی علل قابل پیشگیری و درمان، این مطالعه در سال 1382 روی مراجعین به درمانگاه چشم پزشکی در کاشان انجام گرفت. مواد و روشها: در یک مطالعه توصیفی مقطعی، 420 بیمار با دید کم (Low vision) و یا نابینا (Legally blind) بر اساس تعریف سازمان بهداشت جهانی (WHO) که طی یک سال به درمانگاه چشم پزشکی مراجعه کرده بودند بررسی شدند. تمام این بیماران توسط متخصص چشم مورد معاینه کامل چشمی قرار گرفتند و سپس اطلاعات و یافته ها در پرسشنامه تنظیمی وارد گردید و با آزمونهای آماری توصیفی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: از کل 420 مورد، 186 نفر (44.3%) مرد و 234 نفر (55.7%) زن بودند. در 302 بیمار (71.9%) نابینایی و در 118 نفر (28.1%) کم بینایی وجود داشت. علل شایع دید کم و یا نابینایی، به طور کلی عبارت بودند از: کاتاراکت در 147 نفر (35%)، رتینوپاتی دیابتی در 46 نفر (10.9%) تغییرات میوپی شبکیه در 40 نفر (9.5%) تنبلی چشم در 39 نفر (9.3%)، دژنراسیون ماکولا وابسته به سن (ARMD) در 33 نفر (7.9%)، گلوکوم، تروما و سایر موارد (27.4%). شایعترین محل آناتومیک دید کم و نابینایی به ترتیب عبارت بود از: عدسی (40.7%)، رتین (30.7%)، عصب بینایی (9.8%)، راه بینایی (Visual Pathway) از شبکیه تا مغز و کورتکس بینایی (9.3%). نتیجه گیری: کاتاراکت، عیوب انکساری و تنبلی چشم از علل عمده کاهش دید هستندکه قابل درمان و پیشگیری می باشند. با اقدامات درمانی مناسب مانند غربالگری، تشخیص و درمان به موقع و مناسب می توان میزان دید را در بسیاری از بیماران افزایش داد و عوارض اقتصادی اجتماعی آن را به نحو قابل ملاحظه ای کاهش داد.

سابقه و هدف: با توجه به وجود گزارشهای مختلف مبنی بر ارتباط واژینوز باکتریال با زایمان زودرس، شیوع متفاوت این بیماری در خانم های باردار کشورهای مختلف دنیا در مقایسه با مناطق ایران و عدم اطلاع از وضعیت اپیدمیولوژیک آن در شهرکرد، این تحقیق روی خانمهای باردار مراجعه کننده به مراکز درمانی شهرکرد در سال 1383 انجام گرفت. مواد و روشها: این تحقیق به روش توصیفی روی 210 خانم باردار صورت گرفت. پس از جمع آوری اطلاعات از طریق مصاحبه و تکمیل پرسشنامه، مشاهده بالینی، آزمایش تعیین PH، لام مستقیم و تست ویف انجام شد و در نهایت نتایج با استفاده از آمارهای توصیفی ارائه گردید. متغیرها شامل میزان تحصیلات، شغل، شغل همسر، علایم بالینی، رنگ، بو و فرم ترشحات واژینال و یافته های لام مستقیم و تست ویف بودند. یافته ها: میزان فراوانی واژینوز باکتریال در 210 خانم باردار مورد بررسی 6.28 درصد (60 نفر) بود. از بین خانمهای باردار آلوده، در 53 نفر (88.4%) ترشحات بدبو، 33 نفر (55%) ترشحات زرد خاکستری، 48 نفر (80%) ترشحات آبکی، 25 نفر (41.6%) مقاربت دردناک و 11 نفر (18.3%) سوزش واژن وجود داشت. در تمام این 60 نفر، تست لام مستقیم از نظر واژینوز مثبت بود. 29 نفر (48.3%) از خانم های باردار آلوده، تست ویف یا KOH مثبت داشتند یعنی طبق آزمونهای آماری تست ویف و لام مستقیم در تشخیص بیماری ارزش یکسان نداشته و نتیجه لام مستقیم با تست ویف ارتباط آماری معنی داری داشت. بین آلودگی به واژینوز باکتریال با ترشحات بدبو، مقاربت دردناک، سوزش واژن و ترشحات زرد و خاکستری رنگ ارتباط معنی داری وجود داشت. شغل، میزان تحصیلات بیماران و شغل همسران با آلودگی ارتباط معنی داری نداشت. نتیجه گیری: آلودگی به واژینوز باکتریال در این منطقه از ایران (شهرکرد) در حد بالایی قرار دارد. با توجه به ارتباط مطرح شده بین این بیماری و زایمان زودرس و عوارض و عواقب اجتماعی و فردی نوزادان نارس، پیشنهاد می گردد جهت کنترل و پیشگیری از بیماری و عوارض آن در بارداری، آموزشهای لازم و توجه به رعایت مسایل بهداشتی صورت گیرد و تمامی خانمهای باردار منطقه از نظر این بیماری غربالگری شوند، در ضمن انجام مطالعات تحلیلی و تکمیلی برای تعیین ارتباط واژینوز باکتریال با زایمان زودرس توصیه می شود.

سابقه و هدف: روشهای پزشکی ـ تغذیه ای در بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 از بروز و پیشرفت عوارض جلوگیری می کند. این بررسی با هدف تعیین تاثیر آموزش تغذیه بر کنترل متابولیک مبتلایان به دیابت نوع 1 در شهرستان الیگودرز در خردادماه سال 1381 اجرا شد. مواد و روشها: این بررسی بعد از بیماریابی در مراکز بهداشتی در الیگودرز، به صورت نیمه تجربی خود ـ شاهدی (self-control) بر روی افراد شرکت کننده انجام گردید. تن سنجی، تکمیل پرسشنامه های مصرف مواد غذایی و ارزیابی دانش، نگرش و عملکرد یا KAP Knowledge, Attitude and Practic نمونه ها توسط کارشناس تغذیه و اندازه گیری فراسنجهای بیوشیمیایی با روشهای استاندارد، قبل و بعد از 3 ماه آموزش تغذیه انجام شد. از آزمونهای آماری t مزدوج و مک نمار برای مقایسه نتایج استفاده گردید. یافته ها: در 30 بیمار مورد بررسی قند خون ناشتا از 239.84±12.61 به 183.74±91.02 میلی گرم در دسیلیتر و مقدار کلسترل تام از 224.23±60.86 به 163.86±34.08 میلیگرم در دسی لیتر کاهش یافت (P<0.001). درصد هموگلوبین گلیکوزیله، کلسترول  LDLپلاسما و پروتیین ادرار 24 ساعته پس از آموزش به طور معنی داری کاهش یافتند (P<0.001). همچنین کراتینین سرم نیز کاهش نشان داد (P<0.001). پس از آموزش، مقدار کلسترل مصرفی در رژیم غذایی به طور معنی دار کاهش (P<0.01) مقدار فیبر غذایی، ویتامین C و فولات به طور معنی داری افزایش یافتند (P<0.001). میانگین نمره آگاهی و میانگین نمره عملکرد نیز به طور معنی داری افزایش یافتند(P<0.001) . نتیجه گیری: یافته های این مطالعه اهمیت آموزش تغذیه را برای کنترل متابولیک بهتر بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 روشن می سازد. به نظر می رسد با ایجاد یک مرکز دیابت در شهرستانهایی مانند الیگودرز بتوان بیماران را به طور مداوم تحت مراقبت و آموزش قرار داد.

سابقه و هدف: سنجش درجه حرارت بدن کاربرد وسیعی در طب بالینی دارد. عدم امکان استفاده از درجه حرارت دهانی در بعضی از بیماران به دلیل احتمال انتقال عفونت، خطر مسمومیت، گرانی، کاربرد مشکل و وقت گیر آن، وجود تردیدهایی در خصوص صحت سنجش درجه حرارت زیر بغلی و استفاده از ترمومترهای گوشی به عنوان روشی ساده و جایگزین ما را بر آن داشت تا در خصوص اعتبار و دقت این ترمومترها مطالعه ای انجام دهیم. مواد و روشها: در این مطالعه 81 بیمار بالای 17 سال بستری در بخشهای بیمارستان امام حسین (ع) در آذر ماه سال 1383 به روش غیر احتمالاتی انتخاب و سپس درجه حرارت بدن آنها با روشهای دهانی، زیر بغلی و گوشی اندازه گیری شد و اطلاعات به دست آمده با آزمونهای آماری مناسب مورد مقایسه قرار گرفت. یافته ها: از 81 بیمار مورد بررسی 35 نفر (43.2%) مرد و 46 نفر (56.8%) زن بودند، میانگین سنی شرکت کنندگان 46±19.2 سال بود. میانگین درجه حرارت دهانی 36.9±0.56، زیر بغلی 36.5±0.53 و گوش راست و چپ 36.5±0.49 درجه سانتیگراد بود. حرارت بدن با استفاده از ترمومترهای دهانی به عنوان معیار استاندارد انتخاب شد که با استفاده از آنها 8 نفر (9.9%) مبتلا به تب تشخیص داده شدند. بین سن و وزن با درجه حرارت بدن رابطه معنی داری وجود نداشت. برای درجه حرارت زیر بغلی در نقطه تشخیص 36.95 درجه، حساسیت 100 درصد و ویژگی 82 درصد به دست آمد. برای درجه حرارت گوشی در نقطه تشخیص 36.45 درجه، حساسیت 100 درصد و ویژگی 55 درصد بدست آمد. ضریب آلفای کرونباخ برای بررسی دقت ترمومترهای گوشی برابر با 98 درصد بود. نتیجه گیری: استفاده از درجه حرارت زیر بغلی با رعایت اصول استاندارد برای تشخیص، از کارآیی مناسبی برخوردار است. ترمومترهای گوشی علیرغم پایایی بالا از اعتبار مناسبی جهت بررسی تب و درجه حرارت مرکزی بدن برخوردار نمی باشند.

سابقه و هدف: این مطالعه به منظور ارزیابی نقش وسایل پزشکی نظیر کاف فشارسنج، الکل موجود در ظرف نگهدارنده ترمومتر و گوشی پزشکی در انتقال عفونت های بیمارستانی در بیمارستان شهید بهشتی کاشان در سال 1383 پذیرفت. با توجه به اهمیت عفونت های بیمارستانی، عوارض ناشی از آنها و اینکه آلودگی وسایل پزشکی یکی از راه های انتقال آنها می باشد، همچنین به علت عدم دسترسی به اطلاعاتی در این زمینه و به منظور تعیین میزان آلودگی باکتریال وسایل پزشکی و تعیین مقاومت آنتی بیوتیکی باسیلهای گرم منفی جداشده از آنها، این پژوهش در بیمارستان شهید بهشتی کاشان صورت پذیرفت. مواد و روشها: این مطالعه به صورت توصیفی بر روی 166 نمونه از وسایل پزشکی شامل محلول الکل محفظه ترمومتر، کاف فشارسنج و گوشی پزشکی مورد استفاده در بخشهای مختلف بیمارستان شهید بهشتی کاشان انجام گرفت. وسایل به صورت تصادفی انتخاب و نمونه گیری بوسیله سواپ استریل آغشته به سرم فیزیولوژی استریل از سطوح خارجی آنها انجام گردید، سپس به محیط ترانسپورت انتقال داده شد، آنگاه در آزمایشگاه میکروبشناسی دانشکده پزشکی به محیطهای آگار خوندار و محیط ائوزین متیلن بلو تلقیح گردید و کولونیهای جداشده با تستهای بیوشیمیایی استاندارد نظیر تست ایندول، متیل رد، وژزپرسکوئر، سیترات، اکسیداز، کاتالاز و کوآگولاز تعیین هویت گردیدند. باسیلهای گرم منفی جدا شده با روش دیسک دیفیوژن، آنتی بیوگرام شدند. نتایج حاصل به صورت جداول توصیفی ارایه و مورد بحث قرار گرفت. یافته ها: از 166 نمونه کشت داده شده 109 مورد (65.7 درصد) آلوده بودند (CI%95: 58.4-73). کافهای فشارسنج و گوشیهای پزشکی در تمام موارد و الکل موجود در محفظه های نگهداری ترمومترها در 50 درصد موارد آلوده بودند. بیشترین میزان آلودگی در محلول الکل نگهداری ترمومترهای بخش جراحی زنان به میزان 100 درصد مشاهده گردید. از مجموع 124 میگروارگانیسم جدا شده 57 کوکوس گرم مثبت (46 درصد)، 33 باسیل گرم منفی (26.6 درصد)، 14 کوکوس گرم منفی (11.3 درصد)، 11 باسیل گرم مثبت (8.9 درصد)، 6 مخمر (4.8 درصد) و 3 سوش قارچ (2.4 درصد) ایزوله گردید. در آنتی بیوگرام انجام شده بر روی باسیلهای گرم منفی مقاومت بالا به سفالوسپورینهای نسل اول و سوم، سیپروفلوکساسین و کوتریموکسازول مشاهده گردید. نتیجه گیری: با توجه به شیوع بالای آلودگی وسایل پزشکی به ویژه آلودگی محلول الکل ترمومترها، استفاده از ترمومترهای شخصی و ضدعفونی دورهای گوشیهای پزشکی و کافهای فشار سنج توصیه می گردد.

سابقه و هدف: پراکسید اولین ترکیبی است که بعد از اکسیداسیون چربیها و روغنها بوجود میآید. وقتی که میزان پراکسید به اندازهای معین رسید تغییرات مختلفی صورت میگیرد و مواد فراری که باعث ایجاد بو و طعم نامطلوب در چربی و روغن میگردند، ایجاد می شود. مقاله حاضر، گزارشی است که با بررسی میزان پراکسید موجود در زولبیا و بامیههای شهر کاشان در سال 1382-1383، طراحی شده و به اجرا در آمده است. مواد و روشها: تحقیق با طراحی توصیفی روی تعداد 57 نمونه بامیه و 36 نمونه زولبیا طی مدت 2 سال انجام گرفت. در این مطالعه ابتدا، وزن مشخصی از روغن نمونه ها با روش سوکسله استخراج، سپس مقدار پراکسید موجود در روغن با روش تیتراسیون (تیوسولفات سدیم 0.02 نرمال) اندازه گیری شد. محاسبه مقدار پراکسید، با ثبت حجم مصرفی تیوسولفات سدیم و استفاده از فرمول مربوطه صورت گرفت. نتایج با استفاده از آزمون t آنالیز آماری شدند. یافته ها: از مجموع 57 نمونه بامیه، 42 نمونه (73.7 درصد) قابل مصرف و 15 نمونه (26.3 درصد) غیرقابل مصرف بودند و از تعداد 36 نمونه زولبیا، 19 نمونه (52.8 درصد) قابل مصرف و 17 نمونه (47.2 درصد) غیرقابل مصرف بودند. بالاترین عدد پراکسید در نمونه های بامیه 38.8 و بالاترین عدد پراکسید در نمونه های زولبیا 65 میلی اکیوالان در کیلوگرم بود. نتیجه گیری: از نتایج مطالعه برمی آید که بیشتر نمونه های زولبیا و بامیه غیر قابل مصرف می باشند. با توجه به میزان بالای پراکسید در اکثریت نمونه ها و خطراتی که پراکسید بر سلامتی دارد، برنامه ریزی مداوم و ارایه راهکارهای کاربردی توسط سیاستگزاران و مسوولین بهداشتی شهرستان ضروری است.