مجله علوم پزشکی فیض
سال:1387 | دوره:12 | شماره:3 (پی در پی 47) |تعداد مقالات:14

سابقه و هدف: سرطان پروستات (PCa) دومین بدخیمی مرسوم در مردان در سراسر جهان است. Snail وSlug ، تنظیم کنندگان اصلی فرآیند تغییر اپیتلیال ـ مزانشیمال (EMT)، ژن هایی هستند که عملکرد آنها به طور اساسی تنظیم حرکت سلولی و فراهم نمودن ویژگی های بقا برای سلول ها است.مواد و روش ها: در مطالعه مورد ـ شاهد حاضر، محتوای RNA کل از بافت های طبیعی و سرطانی پروستات استخراج گردید و جهت تولید cDNA مورد استفاده قرار گرفت. cDNA تولید شده جهت کمی نمودن بیان ژن های Snail  با استفاده از روش Real-Time PCR مورد استفاده قرار گرفت؛ بدین صورت که با استفاده از رقت های پی در پی cDNA تولید شده، منحنی استاندارد رسم گردید و سپس بر اساس اطلاعات به دست آمده، میزان بیان ژن ها و بازدهی واکنش Real-Time PCR تعیین گردید. نتایج حاصل با استفاده از Student t-test مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.نتایج: در این مطالعه، بیان ژن های Snail با بازدهی 1.82 در نمونه های بافتی پروستات تعیین گردید. یافته های این مطالعه نشانگر آن است که هر دو ژن در بافت های طبیعی و سرطانی بیان می شوند و تفاوت معنی داری از حیث بیان این ژن ها در میان نمونه های سرطانی و طبیعی دیده نمی شود (P=0.35 برای ژن Snail و p=0.06 برای ژن Slug).نتیجه گیری: بیان غیرمتمایز ژن های Snail در بافت پروستات ممکن است بیانگر هتروژنی در بیان این ژن ها باشد. این هتروژنی در بیان ژن ها می تواند بیانگر پویایی و عدم پایایی تغییر اپیتلیال به مزانشیمال در طی پیشرفت و متاستاز تومور باشد. به علاوه، احتمال دارد خاستگاه بیان ژن های Snail در نمونه های مورد مطالعه، سلول هایی به جز سلول های توموری باشند. بنابراین، جهت بررسی دقیق میزان بیان این ژن ها در سرطان پروستات استفاده از سلول های توموری جدا شده با استفاده از Laser microdissection بسیار مفید و سودمند به نظر می رسد.

سابقه و هدف: سلول های استرومایی مغز استخوان منبع با ارزشی برای پیوند اتوگرافت جهت استفاده بالینی در زمینه ترمیم سیستم عصبی مرکزی بوده و می توانند به انواع رده های سلولی از جمله سلول های عصبی تمایز یابند. تحقیقات نشان داده دپرنیل در درمان بیماری نورودژنراتیو پارکینسون اثر دارد و دارای اثر تروفیک روی سلول های عصبی در محیط in vitro می باشد. در این تحقیق اثر داروی دپرنیل بر تمایز سلول های استرومایی به سلول های عصبی تولیدکننده دوپامین مورد بررسی قرار گرفت.مواد و روش ها: به روش ایمنوسیتوشیمی با استفاده از آنتی بادی تیروزین هیدروکسیلاز و اندازه گیری میانجی های عصبی دوپامین به روش HPLC تمایز BMSCs به سلول های شبه عصبی بررسی شد. همچنین به روشRT-PCR  بیان ژن عامل نوروتروفیک BDNF درBMSCs  مورد مطالعه قرار گرفت. داده ها با آزمون آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی مورد بررسی قرار گرفتند.نتایج: نتایج بررسی مولکولی نشان دهنده افزایش بیان ژن BDNF توسط سلول های القا شده با دپرنیل است. بررسی ایمنوسیتوشیمی (تیروزین هیدروکسیلاز) و کروماتوگرافی مایع با کارکرد بالا (HPLC) نشان داد که داروی دپرنیل با غلظت 8-10 مولار ظرفیت تمایز BMSCs به سلول های دوپامینرژیک و تولید و ترشح دوپامین را دارا است.نتیجه گیری: سلول های استرومایی می توانند به سلول های شبه عصبی تمایز یافته و برای پیوند سلولی مورد استفاده قرار گیرند.

سابقه و هدف: بنزوات سدیم به عنوان یک ماده ضدعفونی کننده بر علیه میکروارگانیسم ها در مواد غذایی مصرف می شود. برخی گزارشات حکایت از آثار سوء بنزوات سدیم بر بافت بیضه، گونادوتروپین ها و هورمون های تیروئیدی دارد. هدف از این مطالعه تعیین اثرات بنزوات سدیم بر بافت بیضه، گونادوتروپین ها و هورمون های تیروئیدی در موش سوری نژاد Balb/C نر بالغ است.مواد و روش ها:‍ در این پژوهش تجربی 18 سر موش سوری نژاد Balb/C نر بالغ با سنین 12-10 هفته به صورت تصادفی در سه گروه 6تایی قرار گرفتند. به گروه کنترل، آب معمولی و به گروه اول تجربی روزانه 140 میلی گرم بر کیلوگرم بنزوات سدیم محلول در آب و به گروه دوم تجربی روزانه 280 میلی گرم بر کیلوگرم بنزوات سدیم محلول در آب و به مدت 60 روز داده شد. در پایان تجربه پس از بیهوشی، خون گیری از بطن چپ به عمل آمد و برای سنجش هورمونی، سانتریفوژ گردید. پس از کشتن موش ها، بیضه ها از بدن خارج گردید و پس از مطالعات مرفولوژیکی در گلوتارالدئید به عنوان فیکساتیو قرار گرفتند. تجزیه و تحلیل آماری با استفاده نرم افزار SPSS نسخه 12 و آزمون t-test انجام شد.نتایج: تفاوت وزن بدن موش ها بین گروه های تجربی و کنترل، معنی دار نبود. مقادیر هورمون های FSH و LH فقط در گروه تجربی دوم نسبت به گروه کنترل، کاهش معنی داری را نشان داد (P<0.001). در صورتی که کاهش تستوسترون در هر دو گروه تجربی نسبت به گروه کنترل کاهش معنی داری را نشان داد (P<0.0001). کاهش هورمون های T3 و T4 و افزایش هورمون TSH در گروه دوم تجربی معنی دار بود (P<0.001). مطالعه فراساختمانی بیضه نشان داد هسته سلول های جنسی حالت پیکنوزه دارد، همچنین واکوئول های متسع فراوان در سیتوپلاسم سلول های آن دیده شد.نتیجه گیری: بنزوات سدیم موجب کاهش هورمون های گونادوتروپین، تستوسترون و T3،T4  می گردد. در نتیجه پیشنهاد می شود در حد امکان در مواد غذایی، دارویی و بهداشتی از مواد جایگزین استفاده شود.

سابقه و هدف: بومادران، از تیره کاسنی، گیاهی است که در سال های اخیر اثرات ضداکسیدانی، ضدالتهابی، ضداسپاسم و ضدمیکروبی آن گزارش شده است، این گیاه در طب سنتی برای ناراحتی های گوارشی کاربرد دارد ولی در مورد اثرات آن بر ترشح اسید معده تحقیقی صورت نگرفته است.مواد و روش ها: 24 سر، موش صحرایی نژاد ویستار با وزن (200-250g)، به طور تصادفی به دو گروه دوازده تایی کنترل و آزمون تقسیم شدند. پس از بیهوشی حیوانات با تیوپنتال سدیم (50mg/kg, ip)، تراکئوستومی، لاپاراتومی و گاسترودئودنوستومی انجام گردید. عصاره بومادران در دوزهای 2mg/kg، 1، 0.5 (در حجم 1ml) تهیه و برای تهیه نمونه ترشح اسید معده از روش washout استفاده گردید و غلظت اسید آن به روش تیتراسیون با NaOH اندازه گیری گردید. نتایج به صورت Mean±SEM بیان و با استفاده از آزمون unpaired t-test بررسی شده و P<0.05 معنی دار تلقی گردید.نتایج: عصاره بومادران در حالت پایه به طور معنی داری و وابسته به دوز، ترشح اسید معده را مهار کرد. واگوتومی موجب حذف اثر مهاری عصاره بر ترشح اسید معده شد و دوز 2mg/kg عصاره اثر تحریکی بر ترشح اسید نشان داد. اثر کاهشی عصاره بر ترشح اسید معده در وضعیت تحریک عصب واگ در مقایسه با گروه کنترل معنی دار نبود.نتیجه گیری: نتایج نشان داد که عصاره بومادران اثر مهاری بر ترشح پایه اسید دارد. مقایسه اثر عصاره در دو وضعیت پایه و واگوتومی نشان می دهد که این اثر از طریق مهار عمل واگ معدی صورت می­گیرد. عصاره قادر به مهار ترشح اسید تحریک شده نبود.

سابقه و هدف: اثرات بهبوددهنده حافظه توسط گلوکز در انواع مختلفی از روش های یادگیری مطرح گردیده و گزارشات فراوانی در این زمینه ارایه شده که برخی متناقض می باشد. از طرفی به نظر می رسد که سن حیوان در این فرآیند موثر می باشد. لذا در این پژوهش اثر تزریق گلوکز بر یادگیری و حافظه فضایی موش های صحرایی نر جوان و پیر مورد بررسی قرار گرفت.مواد و روش ها: به همین منظور گلوکز به میزان 500mg/kg در زمان 10 دقیقه پیش از آموزش و به صورت درون صفاقی تزریق گردید و گروه های شاهد نیز تحت شرایط یکسان و با حجم یکسان سرم فیزیولوژی دریافت نمودند و از دستگاه  Y-mazeکه بر اساس روش احترازی فعال طراحی گردیده بود، جهت شرطی شدن احترازی فعال حیوان استفاده گردید. داده ها از طریق آزمون آنالیز واریانس و آزمون t دانشجویی مورد بررسی قرار گرفتند.نتایج: نتایج به دست آمده نشان می دهد که تجویز گلوکز موجب افزایش یادگیری در موش های صحرایی جوان (P<0.05) و به طور قابل توجهی در موش های صحرایی پیر (P<0.01) در مقایسه با گروه شاهد می گردد. همچنین مقایسه آماری بین موش های پیر و جوان نشان می دهد که تاثیر مثبت گلوکز بر حافظه در موش های پیر نسبت به موش های جوان بیشتر (P<0.01) بوده است.نتیجه گیری: تجویز گلوکز پیش از آموزش، موجب افزایش یادگیری در موش های جوان و پیر می گردد. گلوکز احتمالا در مغز به وسیله تغییر متابولیسم نورونی، فعالیت نورونی و یا تولید میانجی های عصبی عمل می کند.

سابقه و هدف: هر گونه اختلال در جریان طبیعی ادرار تحت عنوان اوروپاتی انسدادی خوانده می شود. مهارکننده های رقابتی هیدروکسی متیل گلوتاریل کوآ ردوکتاز، همانند سیمواستاتین باعث کاهش لیپیدهای خون می شوند. از طرف دیگر نشان داده اند که استاتین ها دارای اثر حفاظتی در بعضی از بافت ها در پی آسیب های مختلف هستند. هدف از این مطالعه تعیین اثر سیمواستاتین بر عملکرد کلیه، در پی انسداد کامل یک طرفه حالب در موش صحرایی می باشد.مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، 50 سر موش صحرایی نر نژاد SD به صورت تصادفی به پنج گروه ده تایی تقسیم شدند. در گروه نخست یا کنترل (control) حیوانات به صورت خوراکی روزانه به مدت پانزده روز حلال دارو، در گروه دوم (UUO) حیوانات بعد از انسداد یک طرفه حالب حلال دارو، و در گروه سوم (UUO/SIM) حیوانات بعد از انسداد یک طرفه حالب سیمواستاتین را با دوز 2mg/kg دو بار در روز به مدت پانزده روز (شروع یک روز قبل از جراحی) به صورت خوراکی دریافت کردند. در گروه چهارم (Sham) و پنجم (Sham/SIM) حیوانات همانند گروه های دوم و سوم جراحی شدند ولی مجرای حالب مسدود نشد. در روزهای صفر، سوم، هفتم و چهاردهم بعد از جراحی، نمونه خون اخذ و سرم ها از نظر عیار سرمی کلسترول، اوره و کراتینین سرم مورد بررسی قرار گرفتند. برای تشخیص تغییرات بافتی در روز چهارده، بعد از جراحی، کلیه چپ بعد از تثبیت در فرمالین و انجام مراحل مختلف پاساژ بافتی به روش هماتوکسیلین ـ ائوزین رنگ آمیزی شد. داده ها با آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی و آزمون t زوجی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.نتایج: نتایج مقایسه عوامل بیوشیمیایی نشان داد که میزان سرمی کلسترول، اوره و کراتینین در گروه UUO در پی بستن حالب در روزهای 7 و 14 بعد از عمل به طور معنی دار در مقایسه با گروه کنترل افزایش یافت. در گروه دریافت کننده سیمواستاتین، میزان سرمی کلسترول، اوره و کراتینین در مقایسه با گروه UUO کاهش معنی دار نشان داد. نتایج مطالعات پاتولوژیک نشان داد که در گروه UUO، آتروفی شدید گلومرولی و توبولی، اسکلروز پیرامون کپسول بومن و اتساع فضای آن، تجمع سلول های تک هسته ای در بافت بینابینی کلیه، فیبروز بافت بینابینی کلیه، فیبروز زیرکپسولی به همراه تورم آبکی و نکروز سلول های توبولی مشاهده می شود. تجویز سیمواستاتین در زمان انسداد حالب در گروه  UUO/SIMتوانست آسیب ها و تغییرات فیبروتیک بافت بینابینی کلیه و گلومرولواسکلروزیس ناشی از انسداد حالب را در بافت کلیه کاهش دهد. تفاوت معنی دار بین گروه کنترل و  Shamمشاهده نشد.نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که انسداد حالب باعث کاهش عملکرد کلیه و آسیب شدید بافت کلیه می شود. تجویز هم زمان سیمواستاتین باعث کاهش آسیب های بافتی ناشی از انسداد حالب شد. البته نقش حفاظتی سیمواستاتین در بیماری های کلیوی انسان همانند UUO نیاز به تحقیقات بیشتری دارد.

سابقه و هدف: نهان بیضگی (کریپتورکیدیسم) به دنبال نقص در پایین آمدن بیضه ها به داخل کیسه بیضه در زمان تولد ایجاد می شود و یکی از علل ناباروری در انسان و بسیاری از گونه های حیوانی است. در گونه های مختلف پستانداران درجه حرارت بیضه پایین تر از حرارت فضای بطنی می باشد و نشان داده اند که این دمای پایین برای روند اسپرم سازی ضروری می باشد. هدف از این مطالعه ارزیابی آپوپتوز پس از نهان بیضگی تجربی یک طرفه در موش صحرایی بالغ در بافت بیضه می باشد.مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، موش های صحرایی بالغ نژاد ویستار (250-200 گرم) به 15 گروه 8 تایی تقسیم شدند. با ثابت کردن بیضه های راست به دیواره شکم، در هفت گروه نهان بیضگی تجربی یک طرفه ایجاد گردید. در گروه های اول تا هفتم به ترتیب 1، 3، 6، 10، 15، 30 و 60 روز پس از عمل، حیوانات کالبد گشایی شده و بیضه آنها مورد مطالعه قرار گرفت. در گروه هشتم تا چهاردهم به عنوان گروه شم پس از برش، بیضه ها از کیسه بیضه به داخل محوطه بطنی جا به جا شده و سپس به کیسه بیضه بازگردانده شدند. در گروه پانزدهم به عنوان گروه شاهد هیچ گونه عملی صورت نگرفت. پس از نمونه برداری از بافت بیضه و ثبوت در فرمالین 10 درصد نمکی، پاساژ بافتی و تهیه مقاطع بافتی و رنگ آمیزی با روش تانل، بیضه ها از نظر آپوپتوز در گروه های مختلف مورد مطالعه قرار گرفتند.نتایج: رنگ آمیزی تانل مشخص ساخت که نهان بیضگی تجربی موجب القای آپوپتوز در سلول های زایای بافت بیضه می شود. اوج سلول های آپوپتوتیک در روزهای سوم و ششم پس از عمل مشاهده شد. اختلاف معنی داری مابین گروه شم و گروه شاهد وجود نداشت.نتیجه گیری: نتایج مطالعه ما نشان داد که نهان بیضگی تجربی موجب القا، آپوپتوز در بافت بیضه می شود و حداکثر مرگ سلولی بعد از سه روز از عمل نهان بیضگی تجربی بوده و به تدریج با گذشت زمان نسبت به روز سوم کاهش مرگ سلولی مشاهده می شود. این اثر احتمالا به دلیل تنش حرارتی و تنش اکسیداتیو در سلول های بافت بیضه است.

سابقه و هدف: با توجه به شیوع و عوارض بروسلوز و تناقض هایی که در کارآیی روش های تشخیصی این بیماری در دسترس می باشد، این مطالعه به منظور تعیین توان آزمون ELISA (IgG, IgM) در تشخیص بروسلوز در مراجعین به درمانگاه های تخصصی عفونی کاشان در سال 1383 صورت گرفت.مواد و روش ها: این مطالعه با طراحی ارزش تشخیصی بر روی 31 بیمار مشکوک به بروسلوز انجام شد. آزمون الیزا و آزمون استاندارد آگلوتیناسیون با گرفتن 5 سی سی خون وریدی جهت جستجوی آنتی بادی های ویژگی قبل و سه ماه بعد از درمان انجام شد. نتایج به صورت جداول توزیع فراوانی و محاسبه ارزش تشخیصی گزارش گردید.نتایج: حساسیت آزمون الیزا  100 ELISA (IgG, IgM)درصد و ویژگی این دو آزمون به ترتیب 63.3 درصد و 72.7 درصد بود. همچنین ارزش پیشگویی کننده مثبت هر دو آزمون 100 درصد و ارزش پیشگویی کننده منفی آنها به ترتیب 83.3 درصد و 86.9 درصد بود.نتیجه گیری: آزمون الیزا حساسیت بسیار بالایی داشته و ویژگی آن هم پایین نیست و از الیزا می توان به عنوان آزمون تشخیصی حساس استفاده نمود.

سابقه و هدف: گرچه معیار پیش بینی کننده برای مدت تهویه مکانیکی می تواند در ارزیابی زمان مناسب برای جداسازی بیمار از دستگاه تنفس مکانیکی مفید واقع شود ولی کارایی درجه بندی های آپاچی 2 و 3 و درجه بندی احتمال عفونت در تشخیص نیاز به دستگاه تنفس مکانیکی و مدت زمان تهویه مکانیکی نیاز به بررسی بیشتری دارد. به همین دلیل این مطالعه جهت بررسی قدرت پیش بینی نیاز به لوله گذاری نای، نیاز به تنفس مکانیکی و مدت زمان آن با استفاده از سه درجه بندی متفاوت در بیماران با نارسایی تنفسی در طی سال های 1384 الی 1386 در مرکز پزشکی الزهرا اصفهان صورت گرفت.مواد و روش ها: 180 بیمار بدحال وارد این مطالعه تشخیصی شدند. در روز بستری در واحد مراقبت های ویژه، اطلاعات جمع آوری شده از هر بیمار جهت محاسبه بر اساس یافته های فیزیولوژی حاد، سن، بررسی وضعیت سلامتی در شرایط غیرحاد (درجه بندی آپاچی 2 و 3) و درجه بندی احتمال عفونت (Infection Probability Score=IPS) ثبت گشت. نیاز یا عدم نیاز به تنفس مکانیکی و مدت زمان آن در هر کدام از بیماران ثبت شد. حساسیت، ویژگی، سطح زیرمنحنی و پیش بینی تصحیح شده پیش آگهی برای هر نقطه قطع شده برای سه درجه بندی محاسبه گردید.نتایج: برای پیش بینی نیاز به لوله گذاری درون نای مهم ترین نقطه قطع برای درجه بندی آپاچی 3: عدد 50، آپاچی 2: عدد 12 و درجه بندی IPS عدد 12 بود. اندکس یودن (Youden) برای بهترین نقطه قطع در آپاچی 3: 0.62، آپاچی 2: 0.36 و درجه بندی 0.4 IPS بود. سطح زیرمنحنی راک (ROC) در درجه بندی آپاچی 3: 0.63، آپاچی 2: 0.77 و 0.83 IPS  بود. تفاوت معنی داری از نظر آماری در اندکس یودن و سطح زیرمنحنی راک برای درجه بندی های آپاچی 2 و 3 و IPS وجود داشت (P<0.05). برای پیش بینی نیاز به تهویه مکانیکی استفاده از درجه بندی آپاچی 3 نتایج بهتر و معنی دارتری در سطح زیرمنحنی راک و اندکس یودن نسبت به درجه بندی آپاچی 2 و IPS به ما داد (P<0.05). هیچ کدام از سه درجه بندی فوق نتوانست تمایز خوبی در پیش بینی نیاز به تهویه مکانیکی برای بیمارانی که بیش از 5 روز تحت حمایت تنفسی بودند، ایجاد کند.نتیجه گیری: برای پیش بینی نیاز به لوله گذاری درون نای و تهویه مکانیکی درجه بندی آپاچی 3، دقیق تر از آپاچی 2 و IPS بود. گر چه اسکور، توان کافی برای محاسبه احتمال نیاز به لوله گذاری درون نای یا تهویه مکانیکی در واحد مراقبت های ویژه را دارد اما اصلاح در جهت افزایش حساسیت و کالیبراسیون دستگاه فوق ضروری است.

سابقه و هدف: هلیکوباکتر پیلوری شایع ترین عفونت گوارشی دنیا می باشد. بعضی از پژوهشگران آلودگی به هلیکوباکتر پیلوری در چوپان ها را با تماس آنها با گوسفند مرتبط می دانند. با این وجود در تحقیقی دیگر که بر روی 440 نمونه شیر گوسفند انجام گرفت پژوهشگران نتوانستند هلیکوباکتر پیلوری را جدا نمایند. نظر به نتایج متناقض، هنوز انتقال هلیکوباکتر پیلوری از شیر نشخوارکنندگان کوچک به انسان و احتمال زئونوز بودن بیماری (بیماری مشترک انسان و دام) به اثبات نرسیده است و تحقیقات در این مورد ادامه دارد. شناخت راه های انتقال این باکتری به انسان، به عنوان شایع ترین عفونت گوارشی، برای شناسایی راه های پیشگیری و درمان ضروری است.مواد و روش ها: تعداد 100 نمونه شیر (شامل 81 نمونه شیر گوسفند و 19 نمونه شیر بز) از 20 روستای اطراف مشهد به صورت نمونه گیری خوشه ای تصادفی طی دو سال در فصل شیرواری جمع آوری گردید. پرسشنامه ای در خصوص وضعیت چوپان و خانواده از نظر وجود ناراحتی های گوارشی، تنظیم، تایید و پر گردید. تمامی نمونه های شیر بر روی دو نوع محیط ویژه هلیکوباکتر پیلوری یکی به نام HPSPA (Helicobacter pylori Special Peptone Agar) و دیگری محیط کلمبیا آگار (Merck) حاوی خون بدون فیبرین گوسفند، سرم جنین گاو، آنتی بیوتیک های وانکومایسین، آمفوتریسینB ، بتاسیکلودکسترین، تری متوپریم، پلی میکسین B کشت و در شرایط مناسب انکوبه شد. مراحل استخراج DNA بعد از سانتریفوژ روی رسوب همه شیرها انجام گردید. ژن اوره آز C ویژه هلیکوباکتر پیلوری با روش ملکولی واکنش زنجیره ای پلیمراز (PCR) ردیابی شد.نتایج: نتایج آزمون های جداسازی و آزمایش PCR برای تمامی شیرها منفی بود و هیچ یک از دو روش کشت و PCR نتوانست وجود هلیکوباکتر پیلوری یا ژن اوره آز C که برای هلیکوباکتر پیلوری ویژه است را در نمونه های اخذ شده به اثبات برساند. اطلاعات پرسش نامه نشان داد که 20 درصد از چوپانان و 25 درصد از خانواده های آنان و نیز در 10 درصد موارد چوپان به همراه خانوادهاشان به نوعی از ناراحتی های گوارشی گلایه دارند ولی با توجه به اینکه این امر موضوع پژوهش های جداگانه ای بود میزان ارتباط این ناراحتی ها با هلیکوباکتر پیلوری مشخص نشد.نتیجه گیری: نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که هیچ یک از دو روش کشت و  PCRنتوانست وجود هلیکوباکتر پیلوری یا ژن اوره آز C (ویژه هلیکوباکتر پیلوری) را به اثبات برساند. احتمالا در چرخه زندگی این باکتری عوامل فراوانی نقش دارند که شناخت آنها برای تعیین راهبرد پیشگیری و درمان ضروری خواهد بود. اما در خصوص انتقال بیماری از نشخوارکنندگان کوچک و شیر آنها به انسان هنوز مطالب پیچیده زیادی وجود دارد که به پژوهش های بیشتری نیاز دارد.

سابقه و هدف: آخرین مرحله بیماری مزمن کلیوی (ESRD) نیازمند درمان جایگزین می باشد که بهترین درمان آن پیوند کلیه است. وجود دیابت قبل یا بعد از پیوند اثرات نامطلوبی بر بیمار و کلیه پیوندی دارد. این مقاله به مقایسه دقیق اثرات دیابت قبل از پیوند و دیابت بعد از پیوند (PTDM) بر عوارض و پیامدهای پیوند کلیه می پردازد. این مطالعه در شهرستان کاشان و بر روی بیمارانی که در طی سالیان 1380-1385 پیوند کلیه دریافت کرده بودند، انجام گرفت.مواد و روش ها: این پژوهش به روش کوهورت تاریخی انجام شد. بیماران به سه گروه که از نظر سن و جنس و نوع بیماری زمینه ای کلیوی با هم مطابقت داشتند، تقسیم شدند. گروه نخست، بیمارانی بودند که قبل از پیوند دیابت داشتند، گروه دوم بیمارانی بودند که قبل از پیوند دیابت نداشتند ولی پس از آن مبتلا به دیابت (PTDM) شدند و گروه سوم بیمارانی بودند که نه قبل و نه بعد از پیوند دیابت نداشتند. پرونده همه بیماران به مدت یک سال از نظر عملکرد تاخیری پیوند کلیه، رد پیوند، عفونت سیستمیک، سرطان، برگشت بیماری زمینه ای کلیه، بیماری های قلبی ـ عروقی و مرگ ناشی از آنها بررسی شد.نتایج: تعداد کل بیماران شرکت کننده در این مطالعه 155 نفر (در هر گروه 35 نفر) بود و میانگین سنی آنها در گروه نخست، دوم، سوم به ترتیب 47، 47.3، 47.1 سال بود. میزان بروز پیامدها و عوارض نام برده در هر گروه به ترتیب 82.9، 57.1، 22.9 درصد بود. پس از یک سال، میزان حفظ کلیه پیوندی به ترتیب 68.5، 77.1، 91.4 درصد و میزان زنده ماندن بیماران به ترتیب 82.8، 88.5، 97.1 درصد بود.نتیجه گیری: در این مطالعه، شیوع PTDM تا یک سال پس از پیوند کلیه 21 درصد به دست آمد. بروز عوارض و مرگ طی این مدت پس از پیوند در گروه نخست (مبتلایان به دیابت قبل از پیوند) بیشترین و در گروه سوم (غیردیابتی) کمترین بود. لذا پیگیری دقیق بیماران پیوندی از نظر بروز PTDM و نیز توجه بیشتر به بیمارانی که قبل از پیوند دیابت دارند، از نظر کنترل قند و بروز عوارض سفارش می گردد.

سابقه و هدف: در ایران تا کنون گزش 7 گونه از کژدم ها گزارش شده است. به دلیل این که مطالعه و شناسایی دقیق گونه های عامل گزش عامل مهمی در درمان اثرات پاتوفیزیولوژیک و یا انجام کمک های اولیه در کژدم زدگان دارد، این پژوهش به منظور شناسایی عوامل کژدم زدگی در استان خوزستان انجام گردید.مواد و روش ها: این مطالعه به صورت توصیفی بر روی 418 نمونه کژدم نگهداری شده در الکل اتیلیک 70 درصد انجام گرفت. نمونه گیری به صورت سرشماری بود. هر نمونه کژدم عامل گزش همراه بیمار برای بررسی به صورت جداگانه به آزمایشگاه و به وسیله میکروسکوپ استریو و با استفاده از کلید شناسایی بر اساس ویژگی های ریخت شناسی، مورد تشخیص قرار گرفت. نتایج حاصل از بررسی نمونه ها، همین طور موارد کژدم زدگی در فرم اطلاعاتی وارد کرده و پس از دسته بندی مورد مقایسه قرار گرفت.نتایج: از مجموع 418 نمونه کژدم عامل گزش همراه بیمار، 120 نمونه (28.7 درصد)Androctonus crassicauda ،104 نمونه (24.9 درصد)Hemiscorpius lepturus ،91  نمونه (21.7 درصد)Mesobuthus eupeus ،86  نمونه (20.6 درصد)Compsobuthus matthiessenis ،14  نمونه (3.35 درصد)Buthotus saulcyi ،2  نمونه (0.5 درصد)Orthochirus scrobiculosus  و 1 نمونه (0.25 درصد)Buthotus (Hotentotta) schach  تشخیص داده شد. Hemiscorpius lepturus، به خانواده Hemiscorpidae و بقیه به خانواده Buthidae متعلق بود. از تعداد 23096 مورد کژدم زدگی بیشترین میزان در شهر مسجد سلیمان (20.7 درصد) کمترین میزان در شهر آبادان (0.31 درصد) رخ داده است.نتیجه گیری: در این مطالعه برای نخستین بار کژدم کمبسوبوتوس ماتهیزنی به عنوان یکی از عوامل اصلی و کژدم های ارتوکیروس اسکروبیکولوزوس و بوتتوس شاخ به عنوان عامل کم اهمیت و فرعی گزش معرفی می گردد. با توجه به شناسایی و معرفی سه گونه جدید به عنوان عوامل گزش در کشور، بایستی در پروتکل درمانی و پیشگیری کژدم زدگی مورد توجه قرار گیرد.