مجله علمی سازمان نظام پزشکی جمهوری اسلامی ایران
سال:1395 | دوره:34 | شماره:2 |تعداد مقالات:9

زمینه: دانشجویان رشته دندانپزشکی به شدت در معرض خطر ابتلا به عفونت هپاتیت B هستند. آگاهی از دانش و نگرش دانشجویان از کنترل عفونت هپاتیت B به منظور ارزیابی آموزش و نظارت بر درمان دندانپزشکی امری ضروری است. این مطالعه با هدف بررسی میزان آگاهی و نگرش دانشجویان سال آخر دندانپزشکی دانشگاه های شهر تهران از شیوه کنترل عفونت هپاتیت B و عوامل مرتبط با آن در سال 1393 انجام شد.روش کار: در این مطالعه توصیفی- تحلیلی که با روش مقطعی انجام شد، 207 نفر از دانشجویان دندانپزشکی سال آخر مقاطع عمومی و تخصصی دانشگاه های علوم پزشکی شهر تهران، آزاد و دانشگاه شاهد به صورت طبقه ای وارد مطالعه شدند. ابزار جمع آوری داده ها پرسشنامه ی محقق ساخته شامل 10 و 24 سوال به ترتیب مرتبط با دانش و نگرش دانشجویان از کنترل عفونت هپاتیت B بود. داده ها با روش های آماری توصیفی آنالیز شدند.یافته ها: نگرش با جنس (p=0.244)، دانشگاه محل تحصیل (1,62=p) و وجود پزشک در خانواده (0,22=p) رابطه غیرمعنادار و با مقطع تحصیلی (p=0.012) ارتباط معنادار داشت. آگاهی با جنس (p=0.815)، دانشگاه محل تحصیل (p=0.16) و وجود پزشک در خانواده (p=0.942) رابطه غیرمعنادار و با مقطع تحصیلی (p=0.06) رابطه معنادار داشت. ارتباط معنی داری بین نمره نگرش و دانش دانشجویان وجود نداشت (p=0.684).نتیجه گیری: آگاهی و نگرش دانشجویان دندانپزشکی از کنترل عفونت هپاتیت B و عوامل مرتبط در مقطع دکتری عمومی از دوره دکتری تخصصی کمتر است. این یافته بیانگر آن است که دانشجویان مقطع دکتری عمومی دندانپزشکی به دریافت آموزش های کارآمدتری در ارتباط با کنترل عفونت هپاتیت  Bنیاز دارند.

زمینه: سینوس پایلونیدال بیماری شایعی در قسمت ساکروکوکسیژیال است که بیشتر افراد جوان را گرفتار می کند و سبب ناتوانی و نیاز به استراحت در منزل و دوری از کار می شود. علیرغم اینکه درمان این مشکل به روش جراحی به یک قرن گذشته برمی گردد، هنوز درمان مطلوب کنتراورسی است و مطالعات اخیر رویکردهای جراحی متفاوتی را مطرح کرده است، به طوری که توافق کلی برای روش جراحی وجود ندارد. تنها توافق موجود در مورد آبسه سینوس پایلونیدال است که درمان آن انسیزیون و درناژ است.روش کار: در این مطالعه آینده نگر که روی 96 بیمار انجام گرفت، بیماران به دو گروه A که تحت جراحی و ترمیم اولیه قرار می گرفتند و گروه B که تحت جراحی و ترمیم ثانویه قرار می گرفتند، تقسیم شدند و بعد یک سال از جراحی پیگیری شدند.یافته ها: در بیماران گروه A، ترمیم اولیه با استفاده از فلپ موضعی و در بیماران گروه B، زخم به روش باز درمان گردید. در هیچیک از گروه ها عود رخ نداد. شواهد عفونت در 9 بیمار از گروه A، و 7 بیمار گروه B دیده شد که همگی به روش موضعی کنترل شدند. در 7 بیمار باز شدن مختصر زخم رخ داد که به روش موضعی کنترل گردیدند.نتیجه گیری: شاخص هایی نظیر طول مدت بهبودی کامل، راه رفتن بدون درد، نشستن بدون ناراحتی و زمان بازگشت به کار مورد استفاده قرار گرفتند که همگی در گروه A بهتر و سریع تر بودند.

زمینه: ویبراسیون عمومی بدن کیی از روش های نوین و مفید در ارتقاء پاسخ های عصبی عضلانی است.روش کار: این پژوهش نوعی کارآزمایی بالینی تصادفی یک سویه کور است که روی 37 بیمار مبتلا به استئوآرتریت زانو انجام گرفته و افراد مورد مطالعه به طور تصادفی در سه گروه ویبراسیون تراپی (12 نفر)، تمرین در منزل (13 نفر) و درمان نما (12 نفر) دوازده جلسه ارتعاش درمانی برای گروه اول و انجام تمرینات ورزشی روی سیستم ارتعاش درمانی خاموش برای گروه سوم تحت بازتوانی قرار گرفتند و گروه دوم فقط به انجام دو تمرین ورزشی (Quadriceps Setting و SLR) در منزل که آموزش داده شده بود، می پرداختند. در این مطالعه برای مقایسه درون گروهی از آزمون Paired - samples t و test برای مقایسه بین گروهی از آزمون ANOVA استفاده شد.یافته ها: در مقایسه درون گروهی شدت درد، دامنه حرکتی زانوی و آزمون عملکردی Go & Timed Up در گروه های مورد مطالعه قبل و بعد از مداخله تفاوت های معناداری را نشان دادند (P³0.05). شایان ذکر است که شدت درد در گروه تمرین در منزل قبل از مداخله 6.08±1.06 بود که پس از مداخله به 5.16±1.51 کاهش یافت، میزان شدت درد در گروه درمان نما قبل از مداخله 5.61±1.23 بود که پس از مداخله به 4.75±1.60 رسید و در گروه ارتعاش درمانی شدت درد 6.13±2.04 بود که به 2.04±1.35 کاهش یافت.اما نتایج این مطالعه در مورد تست عملکردی 6 دقیقه راه رفتن تنها در گروه WBVT تفاوت معناداری را بین مراحل قبل و بعد از مداخله نشان داد. در مقایسه دو به دو گروه ها از نظر کاهش درد آزمون Tukey - LSD بین دو گروه تمرین در منزل و گروه(P=0.009) WBVT  و بین دو گروه درمان نما و (P=0.028) WBVT اختلافات معناداری نشان داد.نتیجه گیری: بر اساس یافته های حاصل از این تحقیق می توان اظهار داشت که ویبراسیون تراپی را به عنوان یک شیوه نوین می تواند در بازتوانی بیماران مبتلا به استئو آرتریت زانو جهت کاهش درد، ازدیاد دامنه حرکتی و بهبود عملکرد فیزیکی خصوصا در کسانی که قادر به انجام تمرینات نیستند مورد استفاده قرار گیرد.

زمینه: واکسن پنتاوالان از سال 1393 به برنامه واکسیناسیون اطفال ایران افزوده شد و تاکنون مطالعات کافی و قابل توجهی در زمینه عوارض زودرس آن در ایران انجام نشده است. لذا این مطالعه به منظور تعیین شیوع عوارض زودرس واکسن مورد اشاره که معمولا طی یک هفته بعد از تزریق در کودکان رخ می دهند، صورت گرفت.روش کار: این پژوهش توصیفی- مقطعی بر روی 676 کودک واکسینه شده با واکسن پنتاوالان از خرداد ماه 1394 تا 30 آذرماه 1394 در مناطق تحت پوشش دانشگاه شهید بهشتی در شهر تهران و شبکه بهداشت دماوند انجام شد. نمونه ها از هر دو جنس و در گروه سنی 2-6 ماه بودند. ابزار جمع آوری اطلاعات پرسشنامه ای بود که بعد از تکمیل مشخصات کودک و دریافت شماره تلفن تماس توسط مسوول واکسیناسیون به والدین کودک تحویل داده می شد تا پس از توجیه آن ها طی یک هفته کلیه عوارض مشاهده شده در کودک را علامت گذاری نمایند و یک هفته بعد از تاریخ تزریق، به مرکز واکسیناسیون عودت دهند. داده ها با استفاده از روش آمار توصیفی در نرم افزار SPSS نسخه 13 تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: 30 نفر از کودکان مورد بررسی از مرکز آبسرد، 291 نفراز مرکز امام حسن، 43 نفراز مرکز کادوس، 190 نفر از مرکز خواجه نظام و 122 نفر از مرکز بهداشت رودهن بودند. 47.6 درصد از کودکان مونث و 52.4 درصد مذکر بودند. 97.3 درصد از افراد مورد بررسی ایرانی، 2.5 درصد افغانی و 1 نفر از سایر ملیت ها بودند. 79 درصد از تزریق های واکسن در سمت چپ بدن کودکان انجام شده بودند. بیشترین عوارض مورد مشاهده به ترتیب شامل تب (71.2 درصد)، درد (52.5 درصد)، بی قراری (17.8 درصد) و اندوراسیون (12.3 درصد) بودند.نتیجه گیری: در این مطالعه تب شایعترین علامت گزارش شده بعد از تزریق واکسن پنتاوالان بود که به طرز معنی داری شایع تر از این عارضه در واکسن سه گانه یا هپاتیت B بود و لذا مراقبت کودکان از نظر تب بعد از تزریق، قابل توصیه موکد می باشد.

زمینه: جو سازمانی تاثیر قابل توجهی بر عملکرد سازمان دارد و پاسخگویی از شاخصه های سنجش سازمان به خصوص بیمارستان است بررسی رابطه بین این دو عامل می تواند منجر به ارتقاء پاسخگویی که از مهم ترین اهداف سازمان جهانی بهداشت است، گردد.روش کار: این مطالعه به صورت توصیفی - تحلیلی و به روش تصادفی در بیمارستان های آموزشی نمازی و فقیهی شیراز در سال 1393 انجام گرفت. 360 پرسشنامه استاندارد پاسخگویی و جوسازمانی توسط بیماران و کارکنان تکمیل گردید و ضریب همبستگی پیرسون و آزمون t-test ,chi squre توسط 21 SPSS برای تحلیل داده ها استفاده گردید.یافته ها: امتیاز جوسازمانی در بیمارستان فقیهی (62.53±10.15) و در بیمارستان نمازی (62.13±11.47) به دست آمد که بالاتر از امتیاز معیار (60) بود. رابطه بین جوسازمانی و ابعاد آن نشان داد در بیمارستان نمازی فقط حیطه «وضوح و روشنی هدف» با جنسیت (مرد، زن) (P=0.01، 13 ,13 ,32) رابطه معنادار و در بیمارستان فقیهی فقط بعد «رضایت از پاداش» با جنسیت (مرد، زن) (P=0.01، ,13 ,8 ,12 ,8) رابطه معنادار داشتند. حیطه «رضایت از پاداش» با پاسخگویی در بیمارستان نمازی (P=0,2302, 0=r,) رابطه معنادار داشت. و جو سازمانی با پاسخگویی در بیمارستان نمازی رابطه معنادار نداشت (0,14=r, 0,17=p). در بیمارستان فقیهی حیطه «رضایت از پاداش» (P<0,85001,0=r,) و جوسازمانی با پاسخگویی (P=0,2203,0=r,) رابطه معنادار داشت.نتیجه گیری: هر دو بیمارستان نمره متوسط جوسازمانی بدست آوردند. وضعیت بیمارستان فقیهی از نظر جوسازمانی مطلوب تر از بیمارستان نمازی بود و از دیدگاه کارکنان، اقدامات سازمان در رابطه با اهداف، ارتباطات و پاداش ها قابل بهبود است. پیشنهاد می گردد با تشکیل کمیته تخصصی، اختصاص منابع بیشتر، ایجاد انگیزه و پاداش برای ارتقای پاسخگویی و جوسازمانی اقدامات لازم صورت گیرد.

زمینه: مشکلات ترومبوامبولیک یکی از چالش برانگیز ترین عوارض جراحی های تعویض مفصل است. هپارین با وزن مولکولی پایین (LMWH) یکی از داروهای مهم در ترومبوپروفیلاکسی است. این دارو با نام تجاری کلگزان در بسیاری از مناطق دنیا از جمله در ایران به فراوانی استفاده می شود. به تازگی این دارو با نام تجاری انوکسان در ایران تولید شده است. ما در این مطالعه به مقایسه کارایی و ایمنی این دو برند مختلف LMWH در ترومبوپروفیلاکسی پس از جراحی های تعویض مفصل زانو (TKA) و هیپ (THA) پرداختیم.روش کار: در این کارآزمایی بالینی تصادفی، 60 بیمار دچار استئوآرتریت اولیه زانو یا هیپ که در سال 1393 در بیمارستان اختر تحت TKA یا THA یک طرفه قرار گرفتند، بررسی شدند. بیماران به صورت تصادفی در یکی از دو گروه مساوی انوکسان یا کلگزان قرار گرفتند. در گروه THA، 14 روز و در گروه TKA، 21 روز دارو تجویز شد (40 mg روزانه). بیماران مشکوک به مشکلات ترومبوامبولیک با سونوگرافی داپلر بررسی شدند. بیماران سه ماه پیگیری شدند. در نهایت اطلاعات دو گروه با هم مقایسه شد.یافته ها: موردی از مشکلات ترومبوامبولیک یا هماتوم محل جراحی در بیماران مورد بررسی دیده نشد.نتیجه گیری: انوکسان، یک LMWH مناسب و ایمن برای ترومبوپروفیلاکسی بدنبال تعویض مفصل هیپ یا زانو است و با توجه به اینکه در داخل کشور تولید می شود، می توان از آن به خوبی استفاده کرد که با صرفه جویی اقتصادی قابل توجهی همراه است. البته کارایی و ایمنی آن باید در مطالعات بیشتر و وسیع تری بررسی شود.

مشارکت سبب افزایش آگاهی افراد جامعه می شود و اجرای اینگونه برنامه ها در ایران موفقیت هایی را به دنبال داشته است از جمله طرح بسیج ریشه کنی فلج اطفال، طرح شهر سالم، طرح روستای سالم، طرح بسیج بهسازی محیط روستاها و طرح رابطین بهداشتی. در این راستا حضور داوطلبان بهداشتی تجربه موفقی از برنامه مشارکت بوده و پل ارتباطی میان کارکنان بهداشتی و مردم را فراهم می نمایند.در خصوص تاثیر مثبت رابطین در برنامه های بهداشتی تحقیقات زیادی انجام شده و نتایج اکثر آن ها نشان می دهد که رابطین سعی دارند تاثیری اساسی در رسیدن افراد به اهداف سلامتی فردی، خانوادگی و اجتماعی داشته باشند، رابطین به دلیل ساخت الگو در جامعه تاثیرات بلند مدتی در درک و باور، نگرش و اعتقاد افراد ایجاد می کنند بنابراین در رابطه با مسایل بهداشتی و سلامتی نباید آنان را دست کم گرفت زیرا ضریب نفوذ بالایی دارند. اما ممکن است در بعضی موارد بنا به دلایلی قطع همکاری نمایند. قطع ارتباط رابطین آموزش دیده موجب دلسردی سایر رابطین و تشویق آنان به قطع ارتباط می گردد، موجب هدر رفتن هزینه های صرف شده جهت آموزش و آماده سازی آنان نیز می شود. کاهش تعداد رابطین می تواند بر نشر اطلاعات بهداشتی و به دنبال آن بر روی شاخص های بهداشتی خانواده ها اثرات سویی داشته باشد.از دلایل مهم قطع همکاری رابطین می توان به این مورد اشاره نمود که آنان بیشتر به عنوان کمک بهورز و یا کمک کارشناس فعالیت کرده و بار کاری آنان را کاهش می دهند، این مقوله از دلایل مهم قطع همکاری رابطین می توان به این مورد اشاره نمود که آنان بیشتر به عنوان کمک بهورز و یا کمک کارشناس فعالیت کرده و بار کاری آنان را کاهش می دهند. به علاوه به دلیل افزایش سطح سواد سلامت مردم خصوصا در شهرها رفته رفته نیاز کمتری نیز به آنها احساس می شود، لذا لازم است برای پیشگیری از این مقوله تدابیری اندیشیده شود.