مجله پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تبریز
سال:1398 | دوره:41 | شماره:6 |تعداد مقالات:13

زمینه: دررفتگی مفصل آکرومیوکلاویکولار یکی از شایع ترین آسیب های مفصلی می باشد که با وجود روش های گوناگون ترمیم در موارد دررفتگی گرید 3 تا 6، همچنان تناقضات بسیاری در خصوص کارایی این روش ها در مطالعات گذشته وجود دارد. از این رو در این مطالعه بر آن شدیم تا به ارزیابی میزان بهبودی و عملکرد بیماران پس از فیکسیشن مفصل آکرومیوکلاویکولار گرید 3-6 توسط دو روش جراحی با ابزار پین و ابزار پیچ بپردازیم. روش کار: در این مطالعه مقطعی34 نفر از بیماران دچار دررفتگی مفصل آکرومیوکلاویکولار گرید 3 تا 6 که تحت درمان با ابزار پین (گروه 1) یا پیچ (گروه 2) بوده اند که در قالب دو گروه 17 نفره وارد مطالعه شدند. میزان رضایت از جراحی، خواب کافی، درد و بازیابی عملکرد با استفاده از پرسش نامه Shoulder score مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: میزان کلی رضایت بیماران در گروه اول 2/88 درصد و در گروه دوم 4/82 درصد بود. هم چنین تفاوت معنی داری بین دو گروه از نظر دامنه حرکت در حرکات مختلف مفصل مشاهده نشد. نمره پرسش نامه shoulder score در گروه اول 23/11 و در گروه دوم 70/11 بود که تفاوت معنی داری را نشان نداد. نتیجه گیری: درمان جراحی با استفاده از ابزار پین و ابزار پیچ در موارد دررفتگی مفصل آکرمیوکلاویکولار گرید 3-6 می توانند نتایج درمانی و عملکردی یکسانی بدست دهند. با این وجود مطالعات بیشتری به منظور تایید کارایی این دو ابزار در موارد مختلف در رفتگی مفصل اکرمیوکلاویکولار نیاز می باشد.

زمینه: پروبیوتیک ها باکتری های فلور نرمال هستند. تاکنون مکانیسم های مختلفی مثل تحریک سیستم ایمنی، تعدیل ترکیب جمعیت فلور نرمال دستگاه گوارشی، ادراری و تناسلی و جلوگیری از فعالیت آنزیم های سرطان زای مدفوعی برای اثرات پروبیوتیک ها شناسایی شده است. با توجه به تراکم بالای فلورنرمال در روده و ماهیت اکثراً تک گیر سرطان های کولورکتال، این سرطان ها جزو کاندیدهای اصلی درمان با پروبیوتیک ها محسوب می شوند. در این مطالعه میزان بیان ژن های NF-KB و MAPK در کشت همجوار باکتری Streptococcus thermophilus با سلول های سرطانی کولون HT29 مورد بررسی قرار گرفت. روش کار: از کشت باکتری ها، مایع رویی و عصاره باکتریایی تهیه شده و سلول ها توسط این مواد تیمار شدند. در ادامه اثرات سمیت سلولی عصاره سلول باکتری روی رده سلولی HT29 در مدت زمان 24 ساعت با استفاده از روش MTT بررسی شد. همچنین میزان بیان ژن های NF-kB و MAPK در رده سلولی HT29 با استفاده از روش Real Time PCR مورد بررسی قرار گرفت و تجزیه داده ها از آزمون آماری تجزیه واریانس یک طرفه استفاده شد. یافته ها: نتیجه آزمایش MTT نشان داده شده است که غلظت 05/0 =OD بیشترین کشندگی در 4 ساعت را دارد. باکتری استرپتوکوکوس ترموفیلوس میزان بیان ژن های NF-kB را به شدت کاهش و بیان MAPK را افزایش می دهد و باعث آپوپتوز در سلول های سرطانی می گردد. نتیجه گیری: نتیجه گیری که از این تحقیق بدست آمد نشان داد که از باکتری های استرپتوکوکوس ترموفیلوس می توان جهت ایجاد یک راهکار نوین درمانی با تأثیر بالا، عوارض جانبی پایین، بی خطر از نظر بیولوژیکی و هزینه کمتر استفاده کرد.

زمینه: پژوهش حاضر به منظور بررسی تاثیر ارائه فعالیت مقاومتی شش هفته ای بر آدیپونکتین سرم و شاخص مقاومت به انسولین در دختران دارای اضافه وزن انجام گرفت. روش کار: 31 دختر دارای اضافه وزن با میانگین سنی 35/2± 35/22 سال و با 47/2± 74/27 BMI= کیلوگرم بر متر مربع انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروه: تجربی یک (10N= )، تجربی دو (11N= )، گروه کنترل (10N= ) قرار گرفتند. گروه تجربی یک، تمرینات را از گروه عضلات بزرگ به کوچک و گروه تجربی دو، تمرینات را از عضلات کوچک به بزرگ اجرا نمودند. برنامه تمرینی سه بار در هفته و هر جلسه شامل سه ست با 12 تکرار و شدت 60-50% یک تکرار بیشینه اجرا شد. زمان استراحت بین ایستگاه ها، سه دقیقه و زمان استراحت بین هر ست دو دقیقه بود. گروه کنترل در طی این شش هفته فعالیت نداشتند. خون گیری در دو مرحله 24 ساعت قبل از شروع پروتکل و مجددا 20 ساعت بعد از اتمام دوره، با شرایط کاملا مشابه و به دنبال 12 تا 14 ساعت ناشتایی انجام گرفت. یافته ها: با استفاده از آزمون آنوای تکراری، نتایج نشان داد که آدیپونکتین در هیچ یک از گروه های تجربی تغییر معناداری نداشت (99/0P=). شاخص مقاومت به انسولین در دو گروه تجربی کاهش معنی داری یافت و نوع ارائه تمرین مقاومتی تاثیری بر این شاخص نداشت (15/0 P=). نتیجه گیری: در کل نتایج نشان داد که برنامه های تمرینی مقاومتی و تغییر ارائه های آن تأثیری بر آدیپونکتین و شاخص مقاومت به انسولین ندارد.

زمینه: بافت چربی از طریق تولید و ترشح آدیپوکین هایی هم چون لپتین نقش مهمی در اختلال عملکرد ریوی دارد. بدین منظور هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر 12 هفته فعالیت ورزشی با شدت متوسط بر غلظت های لپتین، نیم رخ لیپیدی و کارکرد ریوی در مردان چاق غیرفعال بود. روش کار: این تحقیق از نوع تحقیقات نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون بود. 22 مرد چاق غیرفعال (18تا30سال) به صورت داوطلبانه در تحقیق حاضر شرکت کردند و سپس به صورت تصادفی به دو گروه کنترل (11نفر) و تمرین (11نفر) تقسیم شدند. آزمودنی های گروه تمرین 12 هفته فعالیت ورزشی با شدت متوسط را انجام دادند. نمونه های خونی در شرایط پایه و پس از 12 هفته تمرینات هوازی از ورید بازویی جمع آوری گردید. سطوح سرمی لپتین و نیم رخ لیپیدی و عملکرد ریوی قبل و بعد از برنامه تمرینی اندازه گیری شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آماری تی جفت شده، تی مستقل، ضریب همبستگی در سطح معنی داری 05/0 >p استفاده شد. یافته ها: نتایج تحقیق حاضر نشان داد پس از 12 هفته فعالیت ورزشی با شدت متوسط میانگین غلظت های تری گلیسیرید (001/0 =p)، کلسترول (001/0 =p)، لپتین (001/0 =p)، (001/0 =p) LDL و (01/0 =p) VLDL در مقایسه با شرایط پایه کاهش و (001/0 =p)HDL افزایش معنی داری یافت. هم چنین از شاخص های عملکرد ریوی (022/0 =p)FVC و (02/0 =p)MVV افزایش معنی داری نشان دادند. نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر نشان داد 12 هفته فعالیت ورزشی با شدت متوسط (MI)، تغییرات برجسته ای در نیم رخ لیپیدی و شاخص های بیوشیمیایی چاقی و عملکرد ریوی در مردان چاق غیرفعال بوجود می آورد.

زمینه: عوارض شایع اینتوباسیون سرفه و گلودرد بعد از عمل می باشد که سبب افزایش عوارض و نارضایتی بیماران می شود، لذا یافتن راه درمان این عارضه امری ضروری است. بنابراین هدف از این مطالعه بررسی تاثیر تزریق لیدوکائین با دو غلظت متفاوت (2% و 4%) در کاف لوله تراشه بر سرفه و گلودرد بعد از عمل جراحی و مقایسه با گروه شاهد (نرمال سالین) می باشد. روش کار: این مطالعه بر روی 96 بیمار کاندید جراحی انجام گرفت (32 نفر در هر گروه). بیماران به صورت تصادفی در سه گروه (2 الی 5 سی سی لیدوکائین 2%، لیدوکائین 4% و نرمال سالین) قرار گرفتند و داروهای مورد نظر در کاف لوله تراشه قبل از عمل تجویز شد و علائم حیاتی، شدت گلودرد و فراوانی سرفه در بیماران ثبت شد. آزمون های کای اسکویر و ANOVA جهت مقایسه داده ها استفاده شد. یافته ها: میانگین نمره درد در ریکاوری و 24 ساعت پس از اکستوباسیون در گروه لیدوکائین 4% کمترین میزان بوده و در گروه نرمال سالین بیشترین میزان به دست آمد (002/0=P و 019/0=P). فراوانی وجود سرفه در ساعت 12 و 24 در گروه لیدوکائین 4% کمترین (به ترتیب 2/6 % و صفر) و گروه نرمال سالین بیشترین (به ترتیب 5/37 % و 25%) بود (به ترتیب 003/0=P و 007/0=P). نتیجه گیری: نتایج مطالعه ما نشان داد که فراوانی سرفه و میانگین درد در بیماران دریافت کننده لیدوکائین 4% به صورت معناداری نسبت به گروه 2 % و نرمال سالین بهتر می باشد و هم چنین هیچ گونه عوارض دیگر از جمله تغییرات همودینامیک در بیماران سه گروه مورد مطالعه دیده نشد.

زمینه: آیریزین مایوکاین جدیدی است که در متابولیسم چربی ها نقش ایفا می کند. هدف از پژوهش حاضر بررسی تغییرات آیریزین و برخی شاخص های گلایسمیک و نسبت توده احشایی به عضلات بدن زنان چاق غیرفعال پس از هشت هفته تمرینات مقاومتی و ترکیبی می باشد. روش کار: نمونه آماری مطالعه حاضرکه به صورت نیمه تجربی است از 23 زن چاق (میانگین سنی 6± 37 سال، میانگین قدی04/0± 55/1 متر و میانگین شاخص توده بدنی 29/0± 35) تشکیل شد که به طور تصادفی در دو گروه (12 نفر مقاومتی و 11 نفر ترکیبی) به مدت هشت هفته قرار گرفتند. قبل و پس از اعمال مداخله های پژوهشی، سطوح آیریزین و انسولین به روش الایزا، گلوکز ناشتا، مقاومت انسولینی با شاخص HOMA-IR و نسبت توده احشایی به عضلات بدن مورد بررسی قرار گرفتند و در نهایت داده ها با استفاده از روش آماری آنوای دوراهه ارزیابی شدند. یافته ها: گلوکز در گروه تمرینی مقاومتی و آیریزین در هر دو گروه تمرینی کاهش معناداری داشت، اما پس از 8 هفته، اختلاف معنی داری در گلوکز ناشتا، انسولین، مقاومت انسولینی و آیریزین در بین گروه ها مشاهده نشد. نتیجه گیری: احتمالا در زنان چاق مقاومت به آیریزین باعث بالا بودن آیریزین در ابتدای مطالعه بوده است که پس از یک دوره تمرینات، مقاومت کاسته شد. هم چنین بهبود در دیگر مکانیسم های درگیر در سوخت و ساز نیز می تواند دلیلی بر کاهش نقش جبرانی آیریزین در انتهای دوره باشد.

زمینه: بروز دیابت نوع 2 تحت تاثیر تعامل عوامل وراثتی با عوامل محیطی است. تاکنون حدود 60 لوکوس ژنتیکی مرتبط با این بیماری شناسایی شده است که در این میان ژن TCF7L2 از بیشترین اهمیت برخوردار است. یکی از لوکوس های تحت تاثیر ژن TCF7L2 که همراهی آن نیز با دیابت نوع 2 اخیرا مشخص شده است، لوکوس دربردارنده ی ژن (Ubiquitin Conjugating Enzyme E2Z), UBE2Zمی باشد. در این مطالعه به بررسی همراهی پلی مورفیسم های rs7903146 در ژن TCF7L2 و rs46522 در ژن UBE2Z با دیابت نوع 2 در جمعیتی از اقوام عرب استان خوزستان پرداخته شد. روش کار: تعداد 100 نمونه ی بیمار و 97 نمونه ی کنترل از جمعیت عرب ساکن استان خوزستان جمع آوری شد. تعیین ژنوتیپ این افراد با روش PCR-RFLP (Polymerase Chain Reaction-Restriction Fragment Length Polymorphism) صورت گرفته و با توالی یابی مستقیم تایید شد. آنالیزهای آماری بوسیله نرم افزار SPSS (نسخه16. 0) انجام شد. تست χ 2 و رگرسیون لاجستیک برای مقایسه نسبت های ژنوتیپی و آللی استفاده شد. نتیجه گیری: در بررسی rs7903146 با مبنا قرار دادن ژنوتیپ TT، مقدار OR برای ژنوتیپ های CC و CT به ترتیب برابر با 75/1 (28/0=p، 88/4 – 63/0، CI 95%) و 94/0 (84/0=p، 79/1 – 49/0، CI 95%) بدست آمد. برای rs46522 با مبنا قرار دادن ژنوتیپ CC، مقدار OR برای ژنوتیپ های TT و TC به ترتیب برابر با 41/1 (45/0=p، 42/3-58/0، CI 95%) و 22/1 (54/0=p، 35/2-64/0، CI 95%) محاسبه شد. در مطالعه ی هر دو واریانت تفاوت معناداری بین فراوانی ژنوتیپی و اللی گروه کنترل و بیمار مشاهده نشد. این مطالعه همراهی واریانت های rs46522 و rs790314 با دیابت نوع 2 در جمعیت مورد مطالعه را تایید نکرد.

زمینه: فشار اکسایشی تعادل ردوکس را مختل و موجب بروز بیماری های مختلف می شود. هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر هشت هفته تمرین هوازی در شرایط هیپوکسی متناوب بر آسیب لیپیدی و ظرفیت آنتی اکسیدان تام در موش های صحرایی بود. روش کار: تعداد 40 سر موش صحرایی با میانگین وزنی20± 220 گرم، به طور تصادفی در 4 گروه 10 تایی: کنترل (C)، هیپوکسی (H)، تمرین (T)، تمرین توام با هیپوکسی (T+H) تقسیم بندی شدند. شرایط هیپوکسی، متناوب و نورموباریک و شرایط تمرین هوازی سرعت 26-22 متر در دقیقه با شیب 6 درجه نوارگردان به مدت 8 هفته و 5 جلسه در هفته طراحی شد. نمونه های خونی جهت اندازه گیری میزان پلاسمایی مالون دی آلدئید (MDA) و ظرفیت آنتی اکسیدان تام (TAC) گرفته شد. داده ها با روش آماری Anovaیکراهه با آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی داری 05/0 تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد شاخص MDA درگروه تمرین در مقایسه با سایر گروه ها کاهش معنی داری داشت (001/0 =, P634/19F= ) ولی بین گروه C با H (984/0 =P) C با ترکیب T+H (997/0 =P) و H با ترکیب T+H (824/0 =P) تفاوت معنی داری مشاهده نشد. هم چنین ظرفیت TAC، درگروه تمرین در مقایسه با سایر گروه ها افزایش معنی داری داشت (001/0 =, P388/7F= ). ولی بین گروه C با H (368/0 =P) C با ترکیب T+H (996/0 =P) و H با ترکیب T+H (837/0 =P) تفاوت معنی داری مشاهده نشد. نتیجه گیری: نتایج نشان داد فعالیت ورزشی هوازی به تنهایی، نسبت به فعالیت هوازی در شرایط هیپوکسی به کاهش پراکسیداسیون لیپید منجر می شود و از فشار اکسایشی بیشتر جلوگیری می کند.

زمینه: یکی از عوارض انفارکتوس میوکارد تغییر فنوتیپ عضلات اسکلتی کند به تند انقباض در اثر کاهش تراکم میتوکندری می باشد. بیوژنز میتوکندریایی با ایجاد و افزایش تراکم میتوکندری می تواند این عوارض را به حداقل برساند. NRF-1, 2 و هم چنین Tfam از پروتئین های موثر بر بیوژنز میتوکندریایی بوده که با تنظیم DNA میتوکندری در هسته بیوژنز میتوکندریایی را القا می کنند. لذا هدف از این پژوهش بررسی تاثیر هشت هفته تمرین تناوبی با شدت بالا بر مقادیر بیان ژن هایNRF-1, 2 و Tfam عضله کند انقباض در رت های مبتلا به انفارکتوس میوکارد بود. روش کار: در این پژوهش آزمایشگاهی و به روش تجربی 12 رت نر نژاد ویستار 10 هفته ای مبتلا به انفارکتوس میوکارد در دو گروه تجربی (30 دقیقه دویدن تناوبی روی تردمیل شامل 4 دقیقه دویدن با شدت 85-90 درصد VO2max و دو دقیقه بازیافت فعال با شدت 50-60 درصد VO2max سه روز در هفته و به مدت هشت هفته) و کنترل (بدون تمرین) قرار گرفتند. بیان ژن هایNRF-1, 2 و Tfam به عنوان عوامل موثر پایین دستی بیوژنز میتوکندریایی مورد بررسی قرار گرفت. داده ها با آزمون آماری تی مستقل و با استفاده از spss18 تجزیه و تحلیل شد (05/0≥ α ). یافته ها: یافته ها نشان داد بیان ژنNRF-1 و NRF-2 وTfam به طور معناداری افزایش یافت (در همه موارد. 001/0P=) نتیجه گیری: به طور کلی هشت هفته تمرین تناوبی با شدت بالا با تاثیر بر ژن های NRF-1, 2 و Tfam بیوژنز میتوکندریایی را در عضلات کند انقباض رت های مبتلا به انفارکتوس میوکارد افزایش می دهد.

زمینه: زردی نوزادی به افزایش بیلی روبین سرم گفته می شود که شایع ترین علت بستری نوزادان در بیمارستان می باشد. اغلب، علت زردی ناشناخته است اما عوامل مستعد کننده ی بسیاری در بروز زردی موثر هستند. مطالعه ی حاضر جهت بررسی ارتباط نوع زایمان با بروز و شدت زردی در نوزادان انجام گرفته است. روش کار: این مطالعه از نوع توصیفی– مقطعی در سال 1395 بر روی 170 نوزاد بستری یا مراجعه کننده به بیمارستان های الزهرا و کودکان تبریز انجام شد. اطلاعات مطالعه از طریق پرسش نامه جمع آوری و شامل بخش های: اطلاعات نوزاد، اطلاعات مادر و سوالاتی در مورد بیماری های زمینه ای مادر، سابقه ی زردی در خانواده و شیوه ی درمان بود. تجزیه و تحلیل داده ها با آزمون های آماری صورت گرفت و مقدار (05/0 p<) به عنوان سطح معنی داری در نظرگرفته شد. یافته ها: از 170 نوزاد مبتلا به زردی، 1/60% پسر و 9/39% دختر بودند. نحوه تولد در 8/39% نوزادان با زایمان طبیعی و در 2/60% موارد سزارین بود که بین ابتلا به زردی و بیلی روبین 10 تا 9/14 میلی گرم در دسی لیتر و نوع زایمان رابطه ی معنی داری وجود داشت (01/0P= ). در اکثر موارد (4/41%) علایم زردی در روزهای 4 تا 7 ظاهر شده و در 25%موارد در 24 ساعت اول تولد مشاهده شده بود. گروه خونی اکثر مادران A وO (2/35 %) و Rh آن ها در 8/98% موارد مثبت بود. سن حاملگی در 3/70% از نوزادان بین 34 تا 37 هفته بود، که ارتباط معنی داری با بروز زردی داشت (035/0 p=). نتیجه گیری: طبق این مطالعه، زایمان سزارین با بروز زردی در نوزاد در ارتباط می باشد. لذا ترویج زایمان طبیعی در کشور برای ارتقای سلامت مادران و کاهش زایمان سزارین، باید به عنوان سیاستی اساسی مورد توجه قرار گیرد.

زمینه: پنومونی مرتبط با ونتیلاتور (VAP) یک عفونت شایع در بخش مراقبت ویژه (ICU) است که با افزایش عوارض و مرگ و میر همراه است. این مطالعه با هدف مقایسه تاثیر دهانشویه کلرهگزیدین با دهانشویه سینامول در پیشگیری از VAP در بیماران بستری در ICU طراحی شد. روش کار: تعداد 86 نفر از بیماران بستری در بخش ICU به دو گروه 43 نفره تقسیم شدند. گروه اول تحت مراقبت و شستشوی دهان با استفاده از دهانشویه کلرهگزیدین 2/0٪ و گروه دوم تحت مراقبت و شستشوی دهان با استفاده از دهانشویه گیاهی سینامول قرار گرفتند. فراوانی و زمان بروز پنومونی وابسته به ونتیلاتور در این دو گروه باهم مقایسه شد. یافته ها: گروه های تحت درمان با سینامول و کلرهگزیدین ازنظر عوامل دموگرافیک اختلاف معناداری نداشتند (05/0>P). در گروه سینامول 25 نفر (13/58٪ ) و در گروه کلرهگزیدین 27 نفر (79/62٪ ) دچار پنومونی شدند. در فراوانی بروز پنومونی وابسته به ونتیلاتور در دو گروه تحت مطالعه اختلافی یافت نگردید (826/0=P). در گروه سینامول 32٪ قبل از روز پنجم و 68٪ پس از روز پنجم دچار پنومونی شده و در گروه کلرهگزیدین 22/22٪ قبل از روز پنجم و 77/77٪ پس از روز پنجم دچار پنومونی شدند. زمان بروز پنومونی در بیمارانی که به پنومونی وابسته به ونتیلاتور مبتلا می شوند هم در دو گروه تحت مطالعه اختلاف معناداری نداشت (536/0=P). نتیجه گیری: دهانشویه کلرهگزیدین با دهانشویه سینامول در پیشگیری از پنومونی مرتبط با ونتیلاتور در بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه، هیچ ارجحیتی بر یکدیگر در زمان بروز و کاهش میزان بروز پنومونی ندارند.

زمینه: پمفیگوس ولگاریس شایع ترین فرم بیماری اتوایمیون تاولی پوست است، ویروس HHV-8 (ویروس هرپس انسانی نوع 8) ارتباط شناخته شده ای با سارکوم کاپوزی دارد، با توجه به گزارش هایی در مورد بروز سارکوم کاپوزی در بیماران پمفیگوس، این مطالعه با هدف بررسی وجود HHV-8 در بیماران پمفیگوس ولگاریس انجام شد. روش کار: در این مطالعه مقطعی و توصیفی-تحلیلی، 27 بیمار مبتلا به پفیگوس ولگاریس تازه تشخیص داده شده انتخاب شدند. گروه شاهد شامل 27 فرد دارای ضایعات پوستی غیرتاولی خوش خیم (اکثرا افراد واجد خال) بودند. رنگ آمیزی به روش (Immunohistochemistry, IHC) جهت شناسایی HHV-8 در نمونه های بافتی برداشته شده از ضایعات پوستی یا مخاطی در هر دو گروه انجام گردید. یافته ها: از 27 فرد مبتلا به پمفیگوس ولگاریس، در 12 نفر HHV-8 مثبت گزارش شد (4/44%) و در گروه کنترل در 9 نفر از 27 نفر (3/33%) این ویروس وجود داشت (402/0=P). نتیجه گیری: اگرچه شیوع HHV-8 در مبتلایان به پمفیگوس ولگاریس بیشتر بود اما این تفاوت از نظر آماری معنی دار نبود و بعید است ارتباط علیتی بین HHV-8 و بیماری پمفیگوس وجود داشته باشد.

زمینه: باکتری استافیلوکوکوس ارئوس یکی از عوامل مهم در ایجاد عفونت های بیمارستانی به شمار می رود. امروزه مقاومت به آنتی بیوتیک ها به دلیل مصرف بیش از حد، در حال افزایش می باشد و این مساله موجب نگرانی در سرتاسر جهان شده است. هدف از انجام این تحقیق ارزیابی الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی در باکتری های استافیلوکوکوس ارئوس جدا شده از نمونه های عفونت ادراری در زنان مراجعه کننده به مرکز آموزشی و درمانی شهید بهشتی شهرستان مراغه بود. روش کار: در این مطالعه مقطعی-توصیفی، 100 جدایه استافیلوکوکوس ارئوس جدا شده از بیماران سرپایی مبتلا به عفونت های دستگاه ادراری مراجعه کننده به مرکز آموزشی و درمانی شهید بهشتی شهرستان مراغه مورد بررسی قرار گرفت. پس از انجام آزمایش های بیوشیمیایی جهت شناسایی باکتری، با تکثیر ژن ترمونوکلئاز اختصاصی گونه (nuc) به روش واکنش زنجیره ای پلیمراز (PCR) به عنوان استافیلوکوکوس ارئوس شناسایی شدند. جهت تعیین الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی جدایه های استافیلوکوکوس ارئوس از روش کربی بوئر استفاده شد. یافته ها: بیشترین مقاومت جدایه های استافیلوکوکوس ارئوس مورد آزمایش به ترتیب در برابر آنتی بیوتیک های متی سیلین (96%)، پنی سیلین (96%) و سفکسیم (92%) مشاهده شد. بیشترین حساسیت جدایه های استافیلوکوکوس ارئوس در برابر آنتی بیوتیک کوتریموکسازول (84%) مشاهده شد. نتیجه گیری: نتایج حاصل از این تحقیق، مقاومت بالای آنتی بیوتیکی را در جدایه های بیمارستانی استافیلوکوکوس ارئوس نشان می دهد. بنابراین به منظور جلوگیری از افزایش مقاومت نسبت به آنتی بیوتیک های رایج باید از تجویز بدون نسخه و استفاده غیرضروری از آنتی بیوتیک های در دسترس اجتناب نمود.