پژوهش های علوم دامی ایران
سال:1398 | دوره:11 | شماره:4 |تعداد مقالات:10

این پژوهش به منظور بررسی اثر فرآیندهای حرارتی تف دادن و اکسترود کردن بر ترکیب شیمیایی، بخش های تجزیه پذیری و قابلیت هضم روده ای ماده خشک و پروتئین خام دانه سویا انجام شد. ترکیب شیمیایی، بخش های نیتروژن دار، فعالیت اوره آز، پروتئین قابل متابولیسم، خصوصیات تجزیه پذیری و قابلیت هضم شکمبه ای روده ای ماده خشک و پروتئین خام دانه سویای خام و عمل آوری شده تعیین شد. در طی فرآیند اکسترود کردن، دانه سویا به مدت 30-20 ثانیه در دمای 160-150 درجه سانتی گراد عمل آوری شد. در فرآیند تف دادن، دانه سویا به مدت 15 دقیقه در دمای 145 درجه سانتی گراد حرارت داده شد و به مدت 45 دقیقه داخل مخزن نگهدارنده جهت ذخیره سازی حرارتی باقی ماند. فراسنجه های تجزیه پذیری نمونه ها پس از انکوباسیون به مدت صفر، 2، 4، 8، 16، 24 و 48 ساعت در شکمبه 2 رأس گاو براون سوئیس دارای فیستولا اندازه گیری شد. نتایج نشان داد فرآیند تف دادن و اکسترود کردن با کاهش میزان رطوبت سبب افزایش درصد ماده خشک دانه سویا گردید اما تغییر محسوسی بر دیگر ترکیبات شیمیایی (پروتئین خام، چربی خام، خاکستر، فیبر نامحلول در شوینده خنثی، فیبر نامحلول در شوینده اسیدی) دانه سویا نداشت. عمل آوری حرارتی سبب افزایش میزان پروتئین حقیقی دانه سویا شد و میزان نیتروژن نامحلول در شوینده خنثی دانه سویا را نیز تحت تأثیر قرار نداد. همچنین ممانعت کننده اوره آز دانه سویا غیر فعال شد که در نتیجه سبب افزایش قابلیت هضم پروتئین روده ای گردید و در اثر عمل آوری حرارتی نیز میزان پروتئین قابل متابولیسم دانه سویا به طور معنی داری افزایش یافت. بنابراین فرآیند تف دادن و اکسترود کردن بخش سریع تجزیه و ثابت نرخ تجزیه ماده خشک و پروتئین خام دانه سویا را کاهش داد و با کاهش در میزان ناپدید شدن شکمبه ای و افزایش قابلیت هضم بعد از شکمبه ای ماده خشک و پروتئین خام دانه سویا تجزیه پذیری دانه سویا بهبود یافت. بنابراین فرآیندهای حرارتی تف دادن و اکسترود کردن راهبرد مناسبی در کاهش تجزیه پذیری شکمبه ای دانه سویا و تامین پروتئین عبوری مورد نیاز گاوهای شیری می باشد. عمل آوری حرارتی می تواند با حفاظت پروتئین دانه سویا از دسترسی میکروب ها در شکمبه، روش مؤثری در افزایش بازده استفاده از پروتئین با ارزش دانه سویا باشد.

این آزمایش به منظور بررسی تاثیر منابع مختلف کربوهیدرات های غیرالیافی (نشاسته، ساکارز، پکتین و دکستروز) و پروتئین با قابلیت تجزیه پذیری متفاوت بر تولید گاز و فراسنجه های تخمیری در شرایط آزمایشگاهی انجام شد. کنجاله سویای عمل آوری شده با دمای 160 درجه سانتی گراد به مدت 60 دقیقه و کنجاله سویای بدون عمل آوری به ترتیب به عنوان سطوح پایین و بالا پروتئین تجزیه پذیر شکمبه ای انتخاب شدند. دو آزمایش تولید گاز و کشت بسته در قالب طرح فاکتوریل (4×2) با چهار نوع کربوهیدرات غیرالیافی (نشاسته، ساکارز، پکتین و دکستروز) و دو سطح پروتئین تجزیه پذیر انجام شد. نتایج نشان داد که در سطح پروتئین تجزیه پذیر پایین، ساکارز بالاترین مقادیر پتانسیل تولید گاز، نرخ تولید گاز، انرژی قابل متابولیسم، انرژی خالص و غلظت اسیدهای چرب کوتاه زنجیر را در مقایسه با سایر منابع قندی داشت. بالاترین و پایین ترین غلظت نیتروژن آمونیاکی در بین تیمارهای آزمایشی به ترتیب مربوط به تیمارهای نشاسته همراه با پروتئین تجزیه پذیر بالا و پروتئین تجزیه پذیر پایین بود. در بین تیمارهای دارای منبع پروتئینی با قابلیت تجزیه پذیری پایین، تیمار پکتین بالاترین مقدار تولید توده میکروبی و در بین تیمارهای دارای منبع پروتئینی با قابلیت تجزیه پذیری بالا، تیمار نشاسته بالاترین مقدار تولید توده میکروبی و عامل تفکیک را داشت. نتایج این مطالعه نشان داد هنگامی که سطح پروتئین تجزیه پذیر خوراک پایین است ساکارز عملکرد بهتری از نظر پارامترهای تخمیری دارد، در حالیکه هنگام استفاده از پروتئین تجزیه پذیر بالا تفاوت معنی داری بین کربوهیدرات های مختلف مشاهده نشد. به نظر می رسد این اثرات متقابل باید در تنظیم جیره ها مورد توجه قرار گیرد.

آزمایشی طی دو مرحله با هدف بررسی ظرفیت و شاخص ارزش بافری برخی ترکیبات بافری و آلکالایزری بومی و تأثیر آن ها بر فراسنجه های تخمیر و هضم شکمبه ای در شرایط برون تنی انجام شد. نمونه های مختلف اکسید منیزیم، کربنات منیزیم و بنتونیت سدیم از معادن بومی استان خراسان جنوبی و یک نمونه بیکربنات سدیم به عنوان رایج ترین بافر مورد استفاده در تغذیه دام تهیه شد. در مرحله اول pH، ظرفیت بافری و شاخص ارزش بافری نمونه ها و در مرحله دوم فراسنجه های تخمیر و تولید گاز با دو سطح یک و سه درصد از نمونه های منتخب و در روش کشت ثابت شکمبه ای اندازه گیری شد. نتایج بدست آمده از مرحله ی اول نشان داد که بیشترین مقدار pH، ظرفیت بافری و شاخص ارزش بافری مربوط به نمونه های اکسید منیزیم بود که با سایر نمونه ها اختلاف معنی دار آماری داشت. در مرحله دوم آزمایش بیشترین مقدار تولید گاز پس از 96 ساعت انکوباسیون مربوط به سطح 3 و 1 درصد بیکربنات سدیم و کربنات منیزیم، و کمترین مقدار مربوط به سطح 3 درصد اکسید منیزیم بود. بالاترین مقدار pH و ماده خشک ناپدید شده پس از 24 ساعت انکوباسیون به ترتیب در سطح 3 درصد اکسید منیزیم و سطح 1 درصد کربنات منیزیم مشاهده شد. علاوه بر این ترکیبات مورد آزمایش بر غلظت نیتروژن آمونیاکی در طول 24 ساعت انکوباسیون تأثیری نداشتند. بطور کلی نتایج این پژوهش بیان می کند که ترکیبات آلکالایزری و بافری بومی، به لحاظ ویژگی های بافری تفاوت های زیادی داشته و نمونه های کربنات منیزیم بدون داشتن ظرفیت بافری بالا قادرند قابلیت هضم را بهبود ببخشند.

این پژوهش جهت بررسی تأثیر افزودن منابع مختلف چربی بر قابلیت هضم ظاهری، فراسنجه های شکمبه و الگوی اسیدهای چرب شیر میش های افشاری انجام شد. تعداد 50 رأس میش افشاری با میانگین وزن اولیه 29/9 ± 7/88 کیلوگرم در قالب یک طرح کاملاً تصادفی با پنج تیمار و 10 تکرار استفاده شد. جیره های آزمایشی شامل؛ 1-جیره شاهد بدون مکمل چربی؛ 2-جیره حاوی 3 درصد پودر چربی محافظت شده اسیدهای چرب اشباع؛ 3-جیره حاوی 3 درصد مکمل نمک کلسیمی اسیدهای چرب امگا-6؛ 4-جیره حاوی 3 درصد نمک کلسیمی اسیدهای چرب امگا-3؛ 5-جیره حاوی 2 درصد پودر چربی محافظت شده اسیدهای چرب اشباع و 1 درصد فرآورده حاوی اسید لینولئیک مزدوج بود. خوراک مصرفی به طور روزانه و نمونه برداری از آن جهت تعیین قابلیت هضم هفته ای یک بار انجام شد. رفتار خوراک خوردن، تعیین pH شکمبه، فرانسنجه های شکمبه و نمونه برداری از شیر جهت تعیین الگوی اسید چرب شیر بعد از زایش انجام شد. با افزودن منابع چربی ماده خشک مصرفی قبل از زایش کاهش و بعد از زایش افزایش پیدا کرد. قابلیت هضم ماده خشک و الیاف نامحلول در شوینده خنثی با افزودن منابع اسیدهای چرب اشباع کاهش پیدا کرد. رفتار خوراک خوردن و غلظت و نسبت اسیدهای چرب فرار و pH شکمبه تحت تأثیر منابع چربی قرار نگرفت. تیمار حاوی منبع اسیدهای چرب مزدوج باعث افزایش معنی دار غلظت اسید لینولئیک مزدوج شیر شد، سایر منابع نیز بصورت عددی باعث افزایش این اسیدچرب شیر شدند. اثرات متفاوتی از منابع چربی بر ماده خشک مصرفی در پیش و پس از زایش مشاهده شد و منابع چربی باعث بهبود ماده خشک مصرفی بعد از زایش شد. افزودن منابع چربی باعث بهبود الگوی اسید چرب شیر شد.

این آزمایش به منظور تعیین ترکیبات شیمیایی و انرژی قابل سوخت و ساز دانه جو پرتوتابی شده با بیم الکترون در دزهای (صفر، 10، 20، 30 و 40 کیلوگری) در جوجه های گوشتی و خروس های بالغ در قالب طرح کاملاً تصادفی انجام شد. پس از تعیین ترکیبات شیمیایی، انرژی قابل سوخت و ساز ظاهری تصحیح شده برای نیتروژن (AMEn) به روش جایگزینی و نشانگر اکسید کروم تعیین شد. نمونه جو بدون پرتو و پرتوتابی شده در دزهای مختلف در سطوح 7، 14 و 21 درصد جایگزین جیره پایه (بر اساس ذرت و سویا) گردید. تعیین انرژی قابل سوخت و ساز حقیقی تصحیح شده برای نیتروژن (TMEn) جو پرتوتابی شده با استفاده از 24 خروس بالغ نژاد ردآیلندرد به روش تغذیه اجباری سیبالد انجام شد. نتایج نشان داد فیبر نامحلول در شوینده خنثی با افزایش دز پرتو بطور معنی داری کاهش یافت. AMEn دانه جو در جوجه های گوشتی به ترتیب 8/2593، 3/2628، 1/2663، 7/2730 و 2795 کیلوکالری در کیلوگرم برای دانه جو بدون پرتو و دزهای 10، 20، 30 و 40 کیلوگری بدست آمد. این نتیجه نشان داد که با افزایش دز پرتو، AMEn افزایش یافت. در خروس های بالغ هم TMEn با افزایش دز پرتو ( به جز 10 کیلوگری) افزایش عددی نشان داد. در مجموع می توان بیان نمود که پرتو بیم الکترون می تواند انرژی قابل سوخت و ساز دانه جو را افزایش دهد و احتمالا سبب بهبود ارزش تغذیه ای آن گردد.

اثرات ضد باکتریایی اسانس های هیدروالکلی مرزنگوش، شاه اسپرم، گندواش، رازیانه و کاج بر باکتری های اشریشیاکلی، کلبسیلا پنومونیه و سالمونلا تیفیموریوم در شرایط in-vitroو حیوان زنده مورد ارزیابی قرار گرفت. در آزمایش اول تأثیر اسانس های هیدروالکلی بر قطر هاله عدم رشد باکتری های اشریشیاکلی، کلبسیلا پنومونیه و سالمونلا تیفی موریوم در مقایسه با آنتی بیوتیک جنتامایسین در محیط in-vitro مورد بررسی قرار گرفت. بر اساس نتایج آزمایش in-vitro، در آزمایش دوم اثر سه اسانس هیدروالکلی مرزنگوش، شاه اسپرم و گندواش بر عملکرد، مورفولوژی و بافت روده و جمعیت باکتری های دستگاه گوارش مورد بررسی قرار گرفت. تعداد 384 قطعه جوجه گوشتی سویه راس-308 (مخلوط مساوی از هر دو جنس) در قالب طرح کاملاً تصادفی به 8 تیمار، 4 تکرار و 12 قطعه جوجه در هر تکرار اختصاص داده شد. به دلیل اثرات مثبت اسانس های مرزنگوش، گندواش و شاه اسپرم در آزمایش اول، تیمارهای آزمایش دوم عبارت بودند از: 1) جیره پایه (شاهد)، 2) جیره پایه + 200 میلی گرم در کیلوگرم آنتی بیوتیک کلی استاپ 10، 3 و 4) جیره پایه + 200 و 400 میلی گرم اسانس مرزنگوش در کیلوگرم جیره، 5 و 6) جیره پایه + 200 و 400 میلی گرم اسانس گندواش در کیلوگرم جیره و 7 و 8) جیره پایه + 200 و 400 میلی گرم اسانس شاه اسپرم در یک کیلوگرم جیره. در هفته دوم جوجه های هر تکرار به 3 گروه 4 تایی تقسیم شدند و با یک میلیلیتر محلول حاوی 109×1 cfu باکتری های اشریشیا کلی و سالمونلا تیفی موریوم از طریق خوراکی آلوده شدند. نتایج آزمایش اول نشان داد که در مقایسه با اسانس های کاج و گندواش، اسانس های رازیانه، شاه اسپرم و مرزنگوش مانع رشد باکتری های اشریشیاکلی و سالمونلا تیفی موریوم شدند و در مقایسه با آنتی بیوتیک جنتامایسین، بیشترین قطر هاله عدم رشد مربوط به اسانس شاه اسپرم بود. نتایج آزمایش دوم نشان داد که افزودن اسانس ها به جیره جوجه های گوشتی موجب بهبود مقادیر خوراک مصرفی روزانه و افزایش وزن و عدم تأثیر بر ضریب تبدیل خوراک جوجه های گوشتی آلوده شده، شدند. افزودن اسانس مرزنگوش سبب افزایش درصد لنفوسیت و کاهش نسبت هتروفیل به لنفوسیت در جوجه های آلوده شده با باکتری اشریشیا کلی شد. اسانس ها سبب افزایش جمعیت باکتری های لاکتوباسیل جوجه های سالم و کاهش جمعیت باکتری اشریشیا کلی در گروه آلوده شده با باکتری اشریشیا کلی شدند. به طور کلی، آنتی بیوتیک قابلیت جایگزینی با اسانس ها را دارد و قادر به کاهش اثرات نامساعد سالمونلوز و کلی باسیلوز در جوجه-های گوشتی شد.

اسب حیوانی است که در طول تاریخ همواره کنار انسان بوده و در تشکیل تمدن بشری نقش مهمی داشته است. نژادهای متنوعی از این حیوان در سراسر جهان وجود دارد که ازلحاظ ظاهری با یکدیگر تفاوت دارند. امروزه پژوهشگران از نشانگرهای مولکولی مانند STR های معرفی شده از سوی انجمن ژنتیک حیوانات، جهت مطالعات ژنتیکی و تعیین اصل و نسب استفاده می کنند که می توانند خطاها را به حداقل برساند. در این مطالعه، تنوع ژنتیکی 50 راس اسب نژاد عرب موردبررسی قرار گرفت. برای این منظور از نشانگرهای ریز ماهواره پیشنهادی ISAG استفاده شد. این نشانگرها شامل ریز ماهواره های ASB17، LEX3، HMS1، CA425 می باشند. این جایگاه ها توسط روش مولتی پلکس PCR با چهار جفت پرایمر نشان دار به رنگ فلورسانس تکثیر شدند. سپس اندازه محصولات حاصل از PCR توسط الکتروفورز مویینه جداسازی و موردبررسی قرار گرفتند. پس از آنالیز داده ها، نتایج نشان داد که تعداد آلل های مشاهده شده برای هر جایگاه از 5 تا 9 آلل متغیر بود. بیشترین تعداد آلل مربوط به نشانگر LEX3 با 9 آلل بود و بیشترین مقدار هتروزیگوسیتی را نشانگر ASB17 دارا بود. جایگاه CA425 دارای 5 آلل بود که کمترین تعداد آلل در میان جایگاه های بررسی شده را داشت و جایگاه LEX3 دارای پایین ترین مقدار هتروزیگوسیتی بود. همچنین بیشترین مقدار PIC و نیز شاخص شانون برای جایگاه LEX3 و کمترین مقدار برای جایگاه CA425 مشاهده شد. نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که تنوع ژنتیکی جمعیت اسب های عرب، فراوانی بسیار بالایی در مقایسه با سایر نژادهای اسب دارد.

در این مطالعه از رکورد های طول عمر 772 راس میش داشتی ایستگاه پرورش و اصلاح نژاد گوسفند کرمانی واقع در شهرستان شهربابک استان کرمان که طی سال های 1368 تا 1387 جمع آوری شده بودند، استفاده شد. توزیع فراوانی علل حذف و تابع توزیع زنده مانی میش ها با استفاده از نرم افزار R پیش بینی شد. همچنین، از مدل ویبال و نرم افزار Matvec برای پیش بینی اجزای واریانس و فراسنجه های ژنتیکی صفت طول عمر به عنوان بقاء، استفاده شد. متوسط طول عمر تولیدی میش ها در این مطالعه 72/4 سال به دست آمد که به طور متوسط 4/3 بره در طول عمر خود داشته اند. بیماری بالاترین علت حذف میش ها (53 درصد) را به خود اختصاص داد. پس از بیماری به ترتیب پیری، مشکلات باروری، تولید پایین شیر، مشکلات پستانی، کشتار آزمایشی، حادثه فیزیکی و در آخر تیپ نامناسب (5/0 درصد) بیشترین درصد حذف میش ها را شامل شدند. با افزایش سن احتمال شرطی تلفات روند افزایشی را نشان داد، ولی برعکس آن میزان زنده مانی تجمعی روند کاهشی نشان داد. نسبت خطر مرگ تا سن چهار سالگی به طور جزیی، ولی بعد از آن به شدت افزایش نشان داد. وراثت پذیری ها در مقیاس لگاریتمی، مقیاس اولیه و وراثت پذیری موثر نسبت خطر حاصل شده از مدل پدری و دارای تابع ویبال در حد کم به بالا (002/0 تا 145/0) پیش بینی شدند. نتایج حاصله بیانگر آن است که جهت افزایش طول عمر و زنده مانی میش ها باید علاوه بر بهبود شرایط محیطی و بهداشتی و تصمیمات مدیریتی و کاربردی به اصلاح ژنتیکی نیز اهتمام ورزید.

آنزیم آسپارتات کیناز یکی از آنزیم های کلیدی و حساس در متابولیسم تولید لیزین در طیف وسیعی از جانوران بخصوص گونه های مختلف میکروارگانیسم کورینه باکتریوم می باشد. هدف از این تحقیق بررسی بیوانفورماتیکی آنزیم آسپارتات کیناز در گونه های مختلف کورینه باکتریوم توسط پایگاه های معتبر می باشد تا بهترین ساختار بیوانفورماتیکی آنزیم آسپارتات کیناز به منظور استفاده برای تولید لیزین در مقیاس صنعتی پیشنهاد شود. ویژگی های تکاملی، فیزیولوژیکی و فیزیکوشیمیایی آنزیم آسپارتات کیناز در 33 گونه مختلف کورینه باکتریوم توسط پایگاه ها و نرم افزارهای MEGA 6. 6، ProtScale و ProtParam مورد بررسی قرار گرفت. سپس ساختار سه بعدی پروتئین های مذکور به روش هومولوژی و با استفاده از سرور Swiss-Model مدل سازی شد و ارزیابی کیفیت مدل های بدست آمده پس از بهینه سازی انرژی با استفاده از ابزار Rampage صورت گرفت. نتایج تجزیه و تحلیل درخت تکاملی نشان دادند که زمان اشتقاق پروتئین آسپارتات کیناز در 33 گونه کورینه باکتریوم مورد مطالعه، بسیار بهم نزدیک می باشد. نتایج بررسی پایگاه های ProtScale و ProtParam نشان داد که آنزیم آسپارتات کیناز در گونه کورینه باکتریوم گلوتامیکوم با شماره دستیابی CAO00530. 1 و SJM57548. 1 دارای بهترین خواص فیزیکوشیمیایی و بیشترین پایداری می باشند. سپس با بررسی های بیشتر توسط سرور Swiss-Model و ابزار Rampage مشخص شد که دو پروتیئن CAO00530. 1 و SJM57548. 1 دارای بهترین ساختار سه بعدی می باشند. از نتایج آنالیز in silico به دست آمده می توان چنین استنباط نمود که احتمالا آنزیم آسپارتات کیناز با شماره های دستیابی بالا دارای بهترین خواص فیزیکو شیمیایی، بیشترین پایداری و همچنین بهترین ساختار سه بعدی نسبت به دیگر پروتئین های مورد بررسی در این مطالعه بود. این یافته ها می تواند برای بهترین نوع آنزیم آسپارتات کیناز به منظور تولید نوترکیب در شرایط آزمایشگاهی مفید باشد.

برای مطالعه عوامل موثر بر ورم پستان، برآورد پارامترهای ژنتیکی و فراوانی پاتوژن های بیماری زا از 22722 رکورد 6 گله بزرگ خراسان رضوی استفاده شد. تجزیه و تحلیل عوامل محیطی با استفاده از رویه لجستیک نرم افزار SAS انجام شد. این عوامل شامل اثر گله، سال و ماه زایش، دوره شیردهی، تابعیت درجه اول از تعداد روزهای شیردهی و درجه دوم از نمره سلول های بدنی بودند. پارامترهای ژنتیکی ورم پستان با درنظر گرفتن اثرات بالا به همراه تعداد روزهای شیردهی و شجره و مدل دوصفته لجیت ASREML، برآورد شدند. شصت نمونه شیر کشت میکروبی شدند. نتایج نشان داد کلیه عوامل محیطی در سطح 1% معنی دار بودند. در دوره های اول تا چهارم شیردهی ورم پستان کاهش و سپس افزایش یافت. میزان ابتلا به بیماری در بهمن ماه و در سال های مورد بررسی کاهش یافته بود که حاکی از بهبود صفت است. وراثت پذیری ورم پستان، سلول های بدنی و همبستگی ژنتیکی و فنوتیپی آنها به ترتیب 008/0± 037/0، 0. 008± 055/0، 112/0± 712/0، و 009/0± 062/0 برآورد شد. کشت میکروبی شیر حاکی از بروز الگوهای متفاوت ورم پستان وابسته به پاتوژن در مراحل شیردهی بود؛ بطوریکه شیوع E. Coli از نیمه دوم به بعد، استافیلوکوک از ماه پنجم و استرپتوکوک از ماه هشتم تا آخر شیردهی، مشاهده شد. با افزایش هر 10کیلوگرم شیر احتمال ابتلا به استرپتوکوک افزایش یافت؛ آلودگی های E. coli در دسته تولید بین 30 تا 40 کیلوگرم مشاهده شدند. بدلیل همبستگی بالا بین شمار سلول های بدنی و بیماری ورم پستان، امکان بهبود ژنتیکی گله های شیری و انتخاب گاوهای مقاوم به بیماری با انتخاب گاوهای با سلول های بدنی پایین تر وجود دارد.