رشد و یادگیری حرکتی ورزشی
سال:1397 | دوره:10 | شماره:4 |تعداد مقالات:8

نگرش نقش مهمی در موفقیت افراد دارد و یکی از جنبه هایی است که یادگیری دانش آموزان را تحت تأثیر قرار می دهد. هدف از پژوهش حاضر، بررسی روایی و پایایی نسخة فارسی مقیاس نگرش دانش آموزان نسبت به تربیت بدنی بود. این پژوهش از نوع توصیفی-همبستگی بود که جامعة آماری آن را تمامی دانش آموزان 12 تا 14 سالة مقطع متوسطة دورة اول شهر تهران تشکیل دادند. ابزار اندازه گیری، مقیاس نگرش دانش آموزان نسبت به تربیت بدنی بود که سابرامانیام و سیلورمن ( 2000 ) اعتباریابی کرده اند. این ابزار دارای دو خرده مقیاس و 20 گویة پنج ارزشی لیکرتی است که 415 پرسشنامه از این ابزار توسط دانش آموزان تکمیل شد. به منظور محاسبة پایایی زمانی از روش آزمون-بازآزمون و برای تعیین همسانی درونی از آلفای کرونباخ و برای تعیین روایی سازه از تحلیل عامل تأییدی و اکتشافی استفاده ش د. نتایج نشان داد که نسخة فارسی مقیاس نگرش دانش آموزان نسبت به تربیت بدنی از رویکرد دوبعدی نگرش در ابعاد لذت 0 بودند ) و پایایی / بردن و سودمندی با 20 گویه حمایت می کند و روایی (شاخص های برازش بالاتر از حد قابل قبول 9 0 بودند) مقیاس تأیید می شود. در نتیجه، نسخة فارسی مقیاس نگرش دانش آموزان نسبت به / (بالاتر از حد قابل قبول 7 تربیت بدنی برای سنجش نگرش دانش آموزان توصیه می شود.

هدف از پژوهش حاضر مقایسه ی میزان اثربخشی تمرینات ادراکی حرکتی و بازی های شناختی بر رشد شناختی کودکان کم توان ذهنی بود. در این تحقیق تجربی 45 کودک کم توان ذهنی در استان کرمانشاه در رده ی سنی 8 تا 12سال به صورت تصادفی به سه گروه تمرینات ادراکی حرکتی، تمرینات شناختی و کنترل تقسیم شدند. برنامه ی ادراکی حرکتی شامل پروتکل سالاری و همکاران (1393) و کاشی و همکاران (1395) و بازی های شناختی شامل مجموعه بازی های شناختی مغز من بود که به صورت نرم افزار اجرا شد. گروه ها هشت هفته، هر هفته دو جلسه و هر جلسه به مدت 45 دقیقه در برنامه ی تمرینی خود شرکت کردند و قبل و بعد از تمرینات با استفاده از آزمون کامپیوتری برج لندن و آزمون رنگ واژه استروپ پیش و پس آزمون از آنها گرفته شد و توسط آزمون های مانکوا و آنکوا اطلاعات به دست آمده تحلیل شد. یافته های پژوهش نشان داد بین گروه های تمرین ادراکی حرکتی، بازی های شناختی و کنترل در آزمون های کامپیوتری برج لندن و آزمون رنگ واژه استروپ تفاوت معناداری وجود دارد و تمرینات ادراکی حرکتی نسبت به بازی های شناختی تأثیر بیشتری بر بهبود عملکرد شناختی کودکان کم توان ذهنی دارد. ازاین رو می توان نتیجه گرفت اگرچه هر دو نوع بازی در بهبود رشد شناختی مؤثرند و می توان برای رشد بهتر کودکان از آنها استفاده کرد، اما تمرینات ادراکی حرکتی نسبت به تمرینات شناختی ابزار بهتری برای ایجاد تأثیرات رشدی بیشتر است.

هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر هشت هفته تمرینات حس عمقی بر هماهنگی حرکتی کودکان مبتلابه اختلال طیف اوتیسم مدارس شهر شیراز بود. روش پژوهش از نوع شبه آزمایشی و طرح یک گروهه با مراحل اندازه گیری بود. شرکت کنندگان 16 نفر از کودکان 5 تا 12 سال با میانگین سنی 21/2± 62/8 بودند که با توجه به نتایج حاصل از خرده آزمون های برنینکس-اوزرتسکی به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل همگن شدند. آزمودنی های گروه آزمایش به صورت انفرادی تمرینات حس عمقی را به مدت 24 جلسه در حالیکه گروه کنترل نیز به صورت انفرادی با همان تعداد جلسات، تمرینات معمول کاردرمانی را انجام دادند. بعد از اتمام دوره تمرین، پس آزمون برای هر دو گروه اجرا شد؛ نتایج حاصل نشان داد که در همه خرده مقیاس های هماهنگی حرکتی: پگبورد، انداختن سکه در جعبه با دست برتر و دست غیر برتر، نخ کردن مهره ها، چیدن مکعب ها روی هم، پرتاب توپ به هدف و دریافت توپ تفاوت معناداری بین گروه ها وجود داشت. با توجه به بررسی و ارزیابی های انجام شده در این پژوهش و معنادار شدن هماهنگی حرکتی درنتیجه تغییرات به وجود آمده در سیستم پردازشی و سیستم های حسی-حرکتی این افراد، می توان این نتیجه گیری را کرد که تمرینات حس عمقی موجب بهبود هماهنگی حرکتی در کودکان اوتیسم شده است.

هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر خطای بینایی بر یادگیری یک مهارت هدف گیری در کودکان بود. روش تحقیق از نوع نیمه تجربی با طرح سنجش مکرر و آزمون یادداری بود. نمونه ی آماری تحقیق 36 نفر از کودکان 10 ساله بودند که به صورت در دسترس انتخاب و پس از تخمین سایز هدف به سه گروه ادراک دایره ی بزرگ تر، ادراک دایره ی کوچک تر و گروه کنترل تقسیم شدند. ابزار مورد استفاده در این تحقیق خطای ابینگهاوس نمایش داده شده بر روی زمین و توپ تنیس برای پرتاب از بالای شانه به سمت هدف بود. روش اجرا بدین صورت بود که، ابتدا شرکت کنندگان 10 کوشش را در مرحله ی پیش آزمون اجرا کردند. سپس در مرحله ی اکتساب 6 بلوک 10 کوششی را اجرا کردند. 48 ساعت پس از آخرین جلسه ی اکتساب آزمون یادداری در 10 کوشش از آزمودنی ها گرفته شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها، از آزمون تحلیل واریانس مرکب با اندازه گیری تکراری، تحلیل واریانس یکراهه به همراه تعقیبی توکی استفاده شد. نتایج این تحقیق نشان داد که هم در مرحله ی اکتساب و هم در مرحله ی یادداری بین گروه ها تفاوت معناداری مشاهده شد که این تفاوت به نفع گروه ادراک دایره ی کوچک تر بود. در کل، نتایج این تحقیق نشان دهنده ی تأثیر سودمند خطای بینایی بر یادگیری یک مهارت ورزشی است. بنابراین، به مربیان و دست اندرکاران ورزشی پیشنهاد می شود که از این متغیر جهت بهبود عملکردها و بهبود جلسات تمرینی استفاده کنند.

مقدمه و هدف: فاکتور نروتروفیک مشتق شده از مغز (BDNF) به عنوان یکی از عوامل مرتبط با عملکرد عصبی-عضلانی و عملکرد شناختی می باشد که با افزایش سن کاهش می یابد. هدف تحقیق حاضر مقایسه تاثیر تمرینات ایروبیک، و شناختی بر سطح تعادل پویا، توجه و سطح BDNF سرمی در مردان سالمند بود. روش کار: در تحقیق نیمه تجربی حاضر 60 مرد سالمند سالم به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در 4 گروه تمرین ایروبیک، تمرین شناختی، ترکیبی (ایروبیک-شناختی) و کنترل تقسیم شدند. تمرینات به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته انجام شدند. از آزمون های تی وابسته و تحلیل واریانس یک طرفه برای بررسی تغییرات درون گروهی و بین گروهی استفاده شد (05/0 ≥ P). نتایج: پس از دوره تمرین افزایش معنی داری در BDNF سرمی در گروه های مداخله نسبت به گروه کنترل مشاهده شد (001/0 ≥ P). همچنین افزایش معنی داری در نسبت پاسخ های صحیح بر کل محرک های هدف و غیر هدف و کاهش معنی داری در خطای ارتکاب، خطای حذف و زمان واکنش در گروه های مداخله نسبت به گروه های کنترل مشاهده شد (05/0 > P). همچنین بهبود معنی داری در تعادل پویا در گروه های ایروبیک و ترکیبی نسبت به گروه های کنترل (001/0 > P) و تمرین شناختی (05/0 > P)مشاهده شد. بحث و نتیجه گیری: تمرینات شناختی و ایروبیک با افزایش BDNF موجب بهبود توجه و عملکرد تعادل در سالمندان می شود

هدف از پژوهش حاضر مقایسه ی اضطراب رقابتی و بیش تمرینی ادراک شده در ورزشکاران با و بدون مصرف استروییدهای آنابولیک بود. جامعه ی آماری پژوهش شامل تمامی ورزشکاران رشته های تیمی و انفرادی شهر تهران در سال 1396 بود که به صورت نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای 251 مرد ورزشکار با و بدون مصرف استروییدهای آنابولیک انتخاب شدند. ورزشکاران دارای میانگین سنی 6 ± 24 سال و سابقه ی ورزشی 1 ± 3 سال بودند. داده ها از طریق پرسشنامه های اضطراب رقابتی و بیش تمرینی ادراک شده جمع آوری شد. یافته های پژوهش حاضر، به وسیله ی تحلیل واریانس چندمتغیره و آزمون تی مستقل، نشان داد که ورزشکاران بدون مصرف استروییدهای آنابولیک از اضطراب شناختی و اضطراب بدنی بالاتری نسبت به ورزشکاران مصرف کننده ی این مواد برخوردارند، اما در اعتمادبه نفس میان دو گروه تفاوت معناداری وجود ندارد. همچنین در متغیر بیش تمرینی ادراک شده گروه بدون مصرف از بیش تمرینی بالاتری برخوردار بودند. نتایج حاکی از آن است که یکی از دلایلی اصلی مصرف استروییدهای آنابولیک در ورزشکاران، مزایای آن در کاهش حالات منفی و ارتقای عملکرد روانی و جسمانی است که شیوع آن را روزبه روز افزایش می دهد.

هدف از این پژوهش تعیین اثر تعاملی کافئین و کانون توجه بر ثبات قامت افراد با سطوح متفاوت فعالیت جسمانی بود. 20دانشجوی پسر براساس پرسشنامه ی بین المللی فعالیت بدنی به دو گروه مساوی پرتحرک و کم تحرک تقسیم شدند. نوسانات قامتی آنها طی دو کوشش30ثانیه ای با 1 دقیقه استراحت بدون هیچ گونه مداخله ای در پیش آزمون و در دو شرایط کانون توجه درونی (توجه به اندام تحتانی) و بیرونی (تمرکز روی نقطه دیوار روبرو) از دستگاه سکوی نیرو جمع آوری شد. در روز دوم آزمایش به آزمودنی های هر دو گروه معادل 5 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن کافئین داده شد و پس از 30 دقیقه آزمون ثبات قامت تحت دو شرایط توجه درونی و توجه بیرونی به عمل آمد. نتایج تحلیل واریانس مکرر در سطح آلفای 05/0، نشان داد که نوسانات قامتی هر دو گروه در شرایط کانون توجه درونی و بیرونی افزایش معنا داری یافته است. همچنین، مداخله ی کافئین موجب افزایش معنا دار نوسانات قامتی دو گروه در شرایط توجه درونی و بیرونی شد. همچنین، افراد پرتحرک در مقایسه با کم تحرک نوسانات قامتی کمتری در شرایط مختلف از خود نشان دادند. صرف نظر از کانون توجه اتخاذشده، کافئین احتمالاً با تأثیر بر سیستم سمپاتیک و افزایش انقباضات و لرزش عضلانی موجب نوسانات بیشتر قامت در هر دو گروه با سطح متفاوت فعالیت جسمانی می شود. در پژوهش های آینده باید به عواملی چون تفاوت های فردی در پاسخ به مصرف کافئین یا تأثیر آن بر تکالیف توأم با آشفتگی های قامتی توجه شود.

تحریک جریان مستقیم ترانسکرانیال (tDCS) یک تکنیک تعدیل عصبی است که جریان مستقیم با شدت پایین را به سلول های مغزی القا می کند که باعث تحریک یا مهار خودانگیخته ی فعالیت عصبی می شود. در دهه های اخیر استفاده از تحریک الکتریکی به عنوان روشی مؤثر در بهبود تعادل در افراد مختلف استفاده شده است. هدف از تحقیق حاضر بررسی بهبود متغیرهای کینتیک کنترل پاسچر ورزشکاران رزمی کار پس از اعمال تحریک tDCS بود. شرکت کننده ها 20 ورزشکار مرد رزمی کار 18 تا 25 سال بودند. 10 نفر گروه تجربی که تحت تحریک الکتریکی به مقدار 3-1 میلی آمپر به مدت 20-15 دقیقه قرار گرفتند و 10 نفر گروه کنترل، که تحت tDCS شم قرار گرفتند. سپس هر دو گروه تحت آزمون سازماندهی حسی دستگاه پاسچروگرافی تحت ارزیابی متغیرهای کینتیک کنترل پاسچر قرار گرفتند. در تحلیل داده های تحقیق از آزمون تحلیل کوواریانس به منظور بررسی تفاوت در تأثیر مداخلات تمرینی بر کنترل پاسچر شرکت کنندگان دو گروه استفاده شد (05/0P<). یافته های پژوهش نشان داد که تحریک الکتریکی مغز بر کنترل پاسچر ورزشکاران مرد رزمی کار بر سه شاخص پایداری در حالات حذف اطلاعات سیستم های حسی عمقی، حذف اطلاعات سیستم حسی – عمقی و بینایی و حذف اطلاعات سیستم حسی عمقی و ارائه ی آرایه های نامناسب سیستم بینایی، تأثیر معناداری دارد. در نهایت نتایج این تحقیق نشان داد که تحریک جریان مستقیم ترانسکرانیال می تواند موجب بهبود و ارتقای متغیرهای کینتیک کنترل پاسچر ورزشکاران رزمی شود.