مجله دانشگاه علوم پزشکی گرگان
سال:1399 | دوره:22 | شماره:1 (پی در پی 73) |تعداد مقالات:15

زمینه و هدف: کنترل درد پس از جراحی یکی از نگرانی های عمده پزشکان و بیماران است. یکی از روش های کاهش درد تزریق داروی بیحسی در محل برش جراحی است. این مطالعه به منظور مقایسه اثر موضعی داروهای کتامین و لیدوکایین بر کاهش درد پس از جراحی هرنی اینگوینال انجام شد. روش بررسی: این کارآزمایی بالینی دوسوکور روی 60 بیمار کاندید جراحی هرنی اینگوینال با بیهوشی عمومی انجام شد. بیماران به صورت تصادفی در سه گروه 20 نفری شامل گروه کنترل (بدون داروی تزریقی)، گروه مداخله اول (تزریق زیر جلدی 0. 5mg/kg کتامین در ناحیه بخیه محل جراحی) و گروه مداخله دوم (تزریق زیر جلدی 1mg/kg لیدوکایین در ناحیه بخیه محل جراحی) قرار گرفتند. سپس درد بعد از عمل در هر سه گروه با مقیاس بصری درد (VAS) مورد مقایسه قرار گرفت و علایم حیاتی ثبت گردید. بیماران با نمرات درد 3 و بیشتر، شیاف دیکلوفناک سدیم (100mg) و در صورت عدم پاسخ، پتیدین وریدی mg 30 (0. 5mg/kg) دریافت نمودند. عوارضی مثل تهوع و استفراغ، گیجی، نیستاگموس و هالوسینیشن ثبت گردید. یافته ها: کاهش درد در گروه مداخله اول و دوم در ساعات اول و دوم پس از عمل دیده شد که در مقایسه با گروه کنترل درد کمتری داشتند (P<0. 05)؛ اما بین دو گروه مداخله در ساعات اول و دوم پس از عمل جراحی تفاوتی دیده نشد. نتیجه گیری: به نظر می رسد می توان برای کاهش درد در محل برش جراحی به جای لیدوکایین از تزریق کتامین استفاده کرد که تقریبا مشابه لیدوکایین اثر دارد.

زمینه و هدف: اختلال کم توجهی-بیش فعالی (Attention Deficit / Hyperactivity Disorder: ADHD) اختلالی عصبی-تحولی است که معمولا به علت نقص در کارکردهای اجرایی مغز به وجود آمده و باعث کم شدن میزان توجه و دقت و فزونکاری حرکتی و رفتارهای تکانشی در فرد می شود. این مطالعه به منظور تعیین اثربخشی توانبخشی شناختی در مقایسه با توانبخشی شناختی پس از دارو درمانی بر کارکردهای اجرایی مغز کودکان مبتلا به اختلال ADHD انجام شد. روش بررسی: در این کارآزمایی بالینی 45 کودک مبتلا به اختلال ADHD به صورت تصادفی در سه گروه 15 نفره شامل یک گروه کنترل و دو گروه مداخله تحت نظر مرکز مشاوره آموزش و پرورش قرار گرفتند. گروه مداخله یک (توانبخشی شناختی) و گروه مداخله دو (توانبخشی شناختی پس از دارودرمانی) 12 جلسه 45 دقیقه ای و هفته ای دوبار تحت مداخله درمانی موردنظر قرار گرفتند. برای گروه کنترل (تحت نظر مرکز مشاوره) در فاصله زمانی اجرای پژوهش، مداخله ای صورت نگرفت. پس از پایان آخرین جلسه مداخله درمانی، پس آزمون اجرا گردید. مرحله پیگیری 1. 5 ماه پس از پایان آخرین جلسه مداخله انجام پذیرفت. یافته ها: کارکردهای اجرایی مغز کودکان مبتلا به اختلال ADHD در گروه توانبخشی شناختی و گروه توانبخشی شناختی پس از دارودرمانی در مقایسه با گروه کنترل افزایش آماری معنی داری نشان داد (P<0. 05). کارکردهای اجرایی کودکان مبتلا به اختلال ADHD پس از پیگیری 1. 5 ماهه در گروه توانبخشی شناختی پس از دارودرمانی به طور معنی داری در مقایسه با گروه توانبخشی شناختی بیشتر بود (P<0. 05). نتیجه گیری: روش درمانی توانبخشی شناختی پس از دارودرمانی در افزایش کارکردهای اجرایی مغز در میان کودکان دارای اختلال ADHD روشی موثرتر نسبت به درمان توانبخشی شناختی به تنهایی است.

زمینه و هدف: تمرینات ورزشی و تغذیه می توانند اثرات متفاوتی بر روی سطوح عامل نوروتروفیک مشتق از مغز (Brain Derived Neurotrophic Factor: BDNF) سرمی و فشارخون استراحتی افراد جوان غیرفعال بگذارد. این مطالعه به منظور تعیین اثر یک دوره تمرینات تناوبی شدید و مصرف مکمل امگا-3 بر سطوح فاکتور نروتروفیک مشتق از مغز سرمی و فشارخون استراحتی دانشجویان پسر غیر فعال انجام شد. روش بررسی: در این کارآزمایی بالینی 32 نفر از دانشجویان پسر غیر ورزشکار با میانگین سنی 1. 20± 21. 81 سال به صورت تصادفی در 4 گروه مساوی 8 نفری کنترل، مکمل، تمرین و تمرین + مکمل قرار گرفتند. گروه های مصرف کننده مکمل، روزانه 2000 میلی گرم امگا-3 به صورت کپسول رژیمی-غذایی دریافت کردند. گروه های تمرینی نیز تحت تمرینات تناوبی شدید (High-Intensity Interval Training: HIIT) به مدت 6 هفته قرار گرفتند. گروه تمرین+ مکمل نیز ترکیبی از همان برنامه تمرینی به همراه مصرف مکمل امگا-3 قرار گرفتند. مقادیر BDNF با روش الایزا به ترتیب 24 و 48 ساعت پیش از شروع پروتکل تمرینی و پس از آخرین جلسه تمرینی سنجیده شد. فشار خون استراحتی نیز در همین زمان ها و قبل از خونگیری بر طبق توصیه های انجمن قلب بریتانیا مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: مقادیر سرمی BDNF درون گروهی پس از 6 هفته، در گروه تمرین+ مکمل و گروه تمرین، در مقایسه با مقادیر پیش آزمون افزایش آماری معنی داری داشت (P<0. 05). همچنین نتایج بین گروهی افزایش آماری معنی داری بین گروه تمرین+ مکمل نسبت به گروه های تمرین، مکمل و کنترل نشان داد (P<0. 05). نتایج درون گروهی فشار خون سیستولی و فشار خون دیاستولی، در گروه های تمرین+ مکمل، تمرین و مکمل در مقایسه با مقادیر پیش آزمون کاهش معنی داری داشت (P<0. 05)؛ اما نتایج بین گروهی کاهش معنی دار فشار خون سیستولی در گروه تمرین+ مکمل نسبت به گروه های مکمل و کنترل نشان داد (P<0. 05). نتیجه گیری: تمرین ورزشی تناوبی شدید همراه با مصرف مکمل امگا-3 بهبود بیشتری در سطوح سرمی BDNF دانشجویان و کاهش فشارخون استراحتی پسر غیرفعال نسبت به اثر منفرد هر کدام بر جای گذاشت.

زمینه و هدف: پیشگیری از ایجاد لخته طی همودیالیز اثربخشی درمان را با باز نگه داشتن مسیر جریان خون افزایش می دهد. این مطالعه به منظور تعیین اثر بولوس متناوب نرمال سالین بر کیفیت تشکیل لخته در محفظه وریدی و صافی همودیالیز انجام گردید. روش بررسی: این مطالعه کارآزمایی بالینی روی 51 بیمار همودیالیزی در دو گروه مداخله (26 بیمار) و کنترل (25 بیمار) انجام شد. بیماران گروه کنترل تحت مراقبت معمول و گروه مداخله علاوه بر مراقبت معمول، طی 4 ساعت دیالیز در سه نوبت، هر بار 100 میلی لیتر محلول نرمال سالین را به صورت بولوس متناوب دریافت کردند. تمامی بیماران پس از گذشت سه جلسه متوالی همودیالیز (دور اول)، به منظور حذف اثر مداخله، به مدت سه جلسه (دوره پاکسازی) به شیوه معمول همودیالیزشدند. در دور دوم جای گروه مداخله و کنترل تعویض و هر گروه مطابق دور اول تحت همودیالیز قرار گرفت. در پایان هر جلسه، کیفیت تشکیل لخته در محفظه وریدی و صافی دیالیز ثبت و ارزیابی گردید. یافته ها: در محفظه وریدی ست همودیالیز 74 درصد بیماران گروه مداخله لخته ای تشکیل نشد و در 58 درصد موارد گروه کنترل حاوی رینگ فیبروزه بود (P<0. 05). بعد از مداخله صافی های دیالیز نیز در گروه مداخله در 68درصد موارد بدون لخته بودند. در حالی که صافی های گروه کنترل در 16درصد موارد بدون لخته بودند (P<0. 05). نتیجه گیری: استفاده متناوب از بولوس نرمال سالین در جریان همودیالیز می تواند احتمال ایجاد لخته را در محفظه وریدی و صافی کاهش دهد.

زمینه و هدف: آلزایمر شایع ترین شکل فراموشی در افراد مسن است. استرس اکسیداتیو یکی از عوامل پاتولوژیک مهم در بیماری آلزایمر است. این مطالعه به منظور تعیین اثر کروسین بر تغییرات بافتی هیپوکامپ و اختلال حافظه القا شده به وسیله اسکوپولامین در موش های صحرایی نر انجام گردید. روش بررسی: در این مطالعه تجربی 30 سر موش صحرایی نر به صورت تصادفی به 3 گروه 10 تایی کنترل، دریافت کننده اسکوپولامین و دریافت کننده اسکوپولامین همراه با کروسین تقسیم شدند. اسکوپولامین با دوز mg/kg/bw3 به مدت یک هفته و کروسین با دوز mg/kg/bw30 به مدت دو هفته به صورت داخل صفاقی تزریق گردید. پس از آن شاخصه های یادگیری و حافظه فضایی با استفاده از ماز آبی موریس ارزیابی گردید. سپس موش ها قربانی شده و بلافاصله هیپوکمپ آنها خارج و ارزیابی بافت شناسی انجام شد. یافته ها: تزریق اسکوپولامین سبب افزایش معنی دار تعداد سلول های تیره در ناحیه CA1 هیپوکمپ نسبت به گروه کنترل گردید. (P<0. 05). درمان با کروسین منجر به کاهش تعداد سلول های تیره و افزایش سلول های روشن در ناحیه CA1 هیپوکمپ گردید (P<0. 05). همچنین درمان با کروسین اختلال حافظه القا شده به وسیله اسکوپولامین را در موش های صحرایی کاهش داد (P<0. 05). نتیجه گیری: به نظر می رسد درمان با کروسین می تواند اثر محافظتی در برابر آسیب نورونی ناحیه CA1 هیپوکمپ و اختلال حافظه القا شده توسط اسکوپولامین داشته باشد.

زمینه و هدف: هایپرتروفی عضلانی ناشی از فعالیت ورزشی از طریق افزایش مقدار سنتز پروتیین عضله که از مسیرهای سیگنالینگ مولکولی تنظیم می شود؛ اتفاق می افتد. راپامایسین در پستانداران (mTOR) یکی از مهم ترین عوامل اثرگذار بر هایپرتروفی عضلانی است که از طریق فسفوریلاسیون پروتیین ریبوزومی 70 کیلو دالتونی S6 کیناز (p70S6K) باعث افزایش سنتز پروتیین در عضله می شود. نتایج درباره اثر تمرین ترکیبی بر این عوامل متناقض است. این مطالعه به منظور تعیین اثر 8 هفته تمرین مقاومتی و ترکیبی مقاومتی-استقامتی بر پاسخ های phospho-mTOR و phospho-p70S6K در عضله اسکلتی موش صحرایی انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه تجربی 24 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار در سن 8 هفته به طور تصادفی در سه گروه 8 تایی تمرین مقاومتی، تمرین ترکیبی مقاومتی-استقامتی و کنترل در شرایط یکسان آزمایشگاهی قرار گرفتند. گروه مقاومتی 5 جلسه در هفته و 10 تکرار بالا رفتن از نردبان یک متری با وزنه ای آویزان بر دم را اجرا کردند. مقدار بار تمرینی هر موش صحرایی بین 80-30 درصد آزمون اضافه بار بیشینه بود که قبل از هر هفته اندازه گیری شد. گروه ترکیبی علاوه بر اجرای تمرین مقاومتی و بعد از 5 دقیقه استراحت، تمرین استقامتی که شامل دویدن روی تردمیل با افزایش تدریجی شدت و مدت دویدن در دوره تمرینی بود؛ اجرا کردند. به طوری که زمان و سرعت دویدن بر روی تردمیل به تدریج از 10 دقیقه و سرعت 9 متر در دقیقه در هفته اول به 60 دقیقه و سرعت 30 متر در دقیقه در هفته پایانی رسید. 24 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرین، عضله خم کننده طویل انگشتان (Flexor Hallucis Longus: FHL) حیوانات استخراج و سطح پروتیین های p-mTOR و p-p70S6K با استفاده از روش الایزا مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: سطح p-mTOR در هر دو گروه تمرینی نسبت به کنترل به طور معنی داری بیشتر بود (P<0. 05) و تفاوت معنی داری بین گروه های تمرینی مشاهده نشد. با این حال میزان p-p70S6K فقط در گروه مقاومتی نسبت به گروه کنترل افزایش آماری معنی داری یافت (P<0. 05) نتیجه گیری: با توجه به این که در گروه ترکیبی در مقایسه با گروه مقاومتی، افزایش p-mTOR با افزایش p-p70S6K همراه نبود؛ می توان نتیجه گرفت که احتمالا تمرین ترکیبی باعث کاهش پاسخ های سیگنالینگ اهداف پایین دستی mTOR می شود.

زمینه و هدف: اگزالی پلاتین درمان اصلی سرطان های کولورکتال بوده و با مهار تکثیر و نسخه برداری DNA، سبب آپوپتوز و نکروز در سلول های سرطانی و رده سلول های با تکثیر بالا می شود. این مطالعه به منظور تعیین اثر داروی شیمی درمانی اگزالی پلاتین بر پارامترهای اسپرم موالید 60 روزه در دوره پیرازایشی (قبل بارداری، بارداری و شیرواری) موش های سوری انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه تجربی تعداد 32 سر موش بالغ ماده نژاد NMRI به صورت تصادفی در 4 گروه 8 تایی تقسیم شدند. موش های گروه کنترل 0. 2ml نرمال سالین را به صورت داخل صفاقی طی 21روز قبل بارداری، بارداری و شیرواری دریافت کردند. گروه های تجربی شامل گروه های قبل بارداری، بارداری و شیرواری داروی اگزالی پلاتین را به میزان 3 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن 3 بار در هفته به صورت داخل صفاقی طی 21 روز به ترتیب قبل از جفت گیری، طی بارداری و بعد از زایمان دریافت کردند. در روز 60 بعد از تولد همه موالید در آزمایشگاه جنین شناسی آسان کشی شده و نمونه های اسپرم دریافت گردید. ارزیابی پارامترهای اسپرم شامل تعداد، تحرک، زنده مانی، بلوغ و کیفیت کروماتین انجام شد. یافته ها: تعداد، تحرک و یکپارچگی DNA اسپرم در هر سه گروه تجربی، قبل بارداری، بارداری و شیرواری در مقایسه با گروه کنترل به طور چشمگیری کاهش آماری معنی داری یافت (P<0. 05). علاوه بر این، درصد اسپرم های نابالغ و مرده در گروه های دریافت کننده اگزالی پلاتین به طور معنی داری افزایش یافت (P<0. 05). نتیجه گیری: استفاده از داروی اگزالی پلاتین منجر به القای اثرات نامطلوب بر روی کیفیت اسپرم در دوره پیرازایشی می شود. بیشترین تاثیر این دارو در دوره شیرواری بود. همچنین با افزایش فاصله زمانی تجویز داروی اگزالی پلاتین در موش های مادر تا بلوغ موالید نر، اثرات سوء ناشی از استفاده از این دارو بر کیفیت پارامترهای اسپرم کاهش می یابد.

زمینه و هدف: ناباروری، ناتوانی جنسی فعال است. عوامل مردانه مسوول 50 درصد از موارد ناباروری است. اختلال در عملکرد اسپرم و آسیب در اسپرماتوژنز از شایع ترین علل ناباروری مردان است. دیازپام نیز دارویی مسکن و خواب آور از گروه بنزودیازپین ها است که مصرف طولانی مدت آن می تواند اعتیادآور باشد. این مطالعه به منظور تعیین اثر داروی دیازپام بر پارامترهای بافتی بیضه و اسپرماتوژنز موش های صحرایی انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه تجربی 30 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با وزن تقریبی 200-250gr انتخاب و به طور تصادفی به پنج گروه شش تایی تقسیم شدند. دوزهای 2، 3، 4 و 5 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن دیازپام به مدت 14 روز به گروه ها به صورت داخل صفاقی تزریق گردید. به گروه کنترل سرم فیزیولوژی تزریق شد. سپس موش ها بیهوش و بیضه، دفران و اپیدیدیم خارج و برای بررسی بیضه، تحرک اسپرم و درصد اسپرم زنده مورد مطالعه قرار گرفتند. یافته ها: وزن، قطر بزرگ و کوچک بیضه، درصد اسپرم های زنده و تعداد اسپرم با تحرک رو به جلو در مقایسه گروه کنترل با گروه های تزریقی در دوز 3mg/kg/bw در تمامی فاکتورها غیر از تعداد اسپرم با تحرک رو به جلو، کاهش نشان دادند. در سایر گروه ها تنها وزن بیضه در دوز 2mg/kg/bw کاهش آماری معنی داری داشت (P<0. 05). نتیجه گیری: داروی دیازپام می تواند بر روند اسپرماتوژنز تاثیر کاهشی داشته باشد.

زمینه و هدف: افسردگی از شایع ترین تشخیص های روانپزشکی است که با روند رو به رشد و شیوع آن، مشکلی اساسی برای بهداشت روان ایجاد کرده است. احتمال ابتلا زنان به افسردگی در زنان بیش از مردان است. این مطالعه به منظور تعیین اثربخشی درمان شناختی مبتنی بر ذهن آگاهی برکاهش افسردگی و افزایش کیفیت زندگی دانشجویان دختر انجام شد. روش بررسی: این مطالعه شبه تجربی روی 26 دانشجوی دختر دانشگاه آزاد اسلامی واحد گرگان انجام شد. دانشجویان به روش نمونه گیری در دسترس و به صورت غیرتصادفی در دو گروه 13 نفری کنترل و مداخله قرار گرفتند. گروه مداخله به صورت گروهی طی مدت دو ماه (8 جلسه 2 ساعته و هفته ای یک جلسه) با روش درمان شناختی مبتنی بر ذهن آگاهی (Mindfulness-Based Cognitive Therapy) آموزش دیدند. آزمودنی های دو گروه پرسشنامه افسردگی بک (BDI-II) و پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی (WHO-QOL-BREF) را در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون تکمیل کردند. یافته ها: در گروه مداخله میانگین و انحراف معیار نمرات پیش آزمون و پس آزمون پرسشنامه افسردگی بک به ترتیب 6. 96± 20. 23 و 4. 97± 13. 38 تعیین شد که کاهش آماری معنی دار مشاهده شد (P<0. 05). در گروه مداخله میانگین و انحراف معیار نمرات کلی پیش آزمون و پس آزمون پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی به ترتیب 13. 39± 66. 77 و 10. 61± 86. 84 تعیین شد (P<0. 05). همچنین میانگین شاخص های کیفیت زندگی پس آزمون در تمامی زیربخش ها نسبت به پیش آزمون در گروه مداخله افزایش آماری معنی داری یافت (P<0. 05). نتیجه گیری: روش درمان شناختی مبتنی بر ذهن آگاهی، کیفیت زندگی دانشجویان دختر را افزایش داده و سبب کاهش افسردگی می گردد.

زمینه و هدف: با توجه به شیوع بالای سرطان معده، توجه به علایم بالینی می تواند به کشف سریع تر این بیماری کمک نماید. این مطالعه به منظور تعیین یافته های اپیدمیولوژیکی سرطان معده در استان گلستان انجام گردید. روش بررسی: این مطالعه کوهورت گذشته نگر روی 131 بیمار (102 مرد و 29 زن) مبتلا به سرطان معده (از نوع آدنوکارسینوما) تشخیص داده شده بین سال های 1386 لغایت 1388 انجام شد. اطلاعات مورد نیاز شامل سن، جنس، شغل، محل سکونت، تحصیلات، قومیت، ملیت، علامت اولیه، نوع درمان، عادات غذایی و طول عمر آنان با استفاده از اطلاعات موجود در پرونده و مصاحبه حضوری و تلفنی تکمیل گردید. پس از وارد کردن اطلاعات برای میزان بقاء از روش کاپلان مایر استفاده شد و میزان بقاء یک ساله، سه ساله و پنج ساله صرف نظر از نوع پاتولوژی و شیوه درمان تعیین گردید. یافته ها: 38 بیمار (29. 5%) سابقه فامیلی سرطان داشتند که از این میان 25 بیمار سابقه فامیلی سرطان معده داشتند. اولین علامت بیماران در 31. 3% موارد درد شکم بود. زمان بروز اولین علامت تا تشخیص بیماری بین یک ماه تا 144 ماه طول کشیده بود. اولین اقدام درمانی برای 48 بیمار (37. 4%) جراحی و برای 37 بیمار (28. 2%) شیمی درمانی و رادیوتراپی بود. احتمال بقاء یک ساله، سه ساله و پنج ساله به ترتیب 37. 4%، 13% و 6. 1% تعیین گردید. میزان بقاء با نوع درمان ارتباط آماری معنی داری نشان داد (P<0. 05). به طوری که بیماران تحت عمل جراحی، طول عمر بالاتری داشتند. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که میزان بقاء در بیماران مبتلا به سرطان معده که تحت عمل جراحی قرار گرفتند؛ بیشتر بود.

زمینه و هدف: معمولا کیست های اکتسابی کلیه در بیمارانی که تحت همودیالیز طولانی مدت قرار می گیرند؛ مشاهده می شود. رشد پیشرونده این کیست ها در بیماران بدون علامت هم دیده شده که می توانند سبب بروز عوارضی همچون خونریزی های رتروپریتونیال، اریتروسیتوز، عفونت کیست ها و رنال سل کارسینوما با متاستازهای دوردست شوند. این مطالعه به منظور تعیین فراوانی کیست های اکتسابی کلیه و عوامل مرتبط با آن در بیماران همودیالیزی شهر گرگان انجام شد. روش بررسی: این مطالعه توصیفی-تحلیلی به روش سرشماری روی 123 بیمار (63 مرد و 60 زن) با میانگین سنی 13. 23± 55. 89 سال همودیالیزی بخش دیالیز در شهر گرگان طی سال های 1395 لغایت 1396 انجام شد. افراد مبتلا به کلیه پلی کیستیک اتوزومال، کلیه اسفنجی مدولاری و کلیه کیستیک مدولاری وارد مطالعه نشدند. بررسی کیست های کلیه با استفاده از روش سونوگرافی انجام شد. یافته ها: از کل افراد مورد مطالعه، 55 نفر (44. 7%) دارای کیست کلیه بودند. در 43 بیمار (51. 8%) غیرمبتلا به دیابت و 12 بیمار (30%) مبتلا به دیابت کیست کلیه دیده شد (P<0. 05). میانگین سابقه همودیالیز در بیماران دارای کیست کلیه 22. 75± 29. 09 ماه و در بیماران فاقد کیست 14. 75± 11. 22 ماه تعیین شد (P<0. 05). در 44 بیمار با سابقه دیالیز 3 بار در هفته و 11 بیمار با سابقه دیالیز 2بار در هفته، کیست کلیه دیده شد و بین ابتلا به کیست کلیه و تعداد بیشتر دفعات دیالیز در هفته ارتباط آماری معنی داری مشاهده شد (P<0. 05). میانگین کفایت دیالیز در بیماران دارای کیست کلیه 0. 19± 1. 40 KT/V و در بیماران بدون کیست کلیه 0. 22± 1. 32 KT/V تعیین شد و بالاتر بودن میزان کفایت دیالیز با فراوانی بیشتر کیست کلیه از نظر آماری معنی دار بود (P<0. 05). نتیجه گیری: کیست های کلیه در بیماران با سابقه بیشتر همودیالیز، تعداد بیشتر دفعات دیالیز در هفته، بالاتر بودن کفایت دیالیز و نیز در بیماران با عدم ابتلا به دیابت، شیوع بالاتری نشان داد.

زمینه و هدف: اگرچه افراد هلیکوباکترپیلوری مثبت در معرض ابتلا به گاستریت آتروفیک نیستند؛ اما شواهد موجود اندک هستند. عفونت هلیکوباکترپیلوری جز پیچیده ترین مواردی است که تاکنون به لحاظ میکروبیولوژیک و بالینی بشر با آن روبرو شده است. با توجه درصد بالای ابتلای مردم دنیا به این باکتری، یافتن عوامل ویرولانس باکتریایی به عنوان شناساگر بیماری های گوارشی شدید نظیر سرطان معده نیز یکی از اولویت های تحقیقاتی روز دنیا است. این مطالعه به منظور تعیین فراوانی ژن های cagA و babA در ایزوله های هلیکوباکترپیلوری کلونیزه در بیماران مبتلا به گاستریت آتروفیک انجام شد. روش بررسی: این مطالعه توصیفی تحلیلی روی 100 بیمار مبتلا به ناخوشی های گوارشی مراجعه کننده به بخش آندوسکوپی بیمارستان مهراد و لبافی نژاد تهران در سال 1397 انجام شد. تایید بیماران به عنوان گاستریت آتروفیک و نیز جداسازی باکتری به روش کشت و PCR بر اساس پروتکل های معتبر صورت پذیرفت. یافته ها: از تعداد 100 بیمار مورد مطالعه، نتیجه کشت باکتری برای 23 بیمار مثبت بود و از این میان 10 بیمار (43 درصد) دارای گاستریک آتروفیک، 6 بیمار (26 درصد) گاستریک حاد و 7 بیمار (31 درصد) زخم معده داشتند. در کل فراوانی ژن cagA در بین نمونه های کشت مثبت بررسی حاضر به میزان 52 درصد تعیین گردید. این میزان برای ژن babA به میزان 34درصد به دست آمد. بین حضور ژن cagA و بیماری گاستریت آتروفیک ارتباط آماری معنی دار یافت شد (P<0. 05). حضور ژن babA با این که در گروه گاستریت آتروفیک معنی دار بود؛ ولی برای گروه های دارای گاستریت حاد و زخم معده قابلیت بالایی در شناسایی و تمیز بیماری نداشت. نتیجه گیری: گونه های هلیکوباکترپیلوری حامل ژن cagA در بیماران مبتلا به گاستریت آتروفیک با فراوانی بالایی قابل جداسازی هستند.

زمینه و هدف: افسردگی پس از زایمان افزون بر سلامت مادر، بر رشد و تکامل روانی نوزاد اثر منفی و نامطلوب دارد. همچنین الگوها و صفات شخصیتی فرد نیز می تواند با افسردگی پس از زایمان ارتباط داشته باشد. این مطالعه به منظور تعیین نقش حمایت اجتماعی و صفات شخصیتی در بروز افسردگی پس از زایمان انجام گردید. روش بررسی: این مطالعه توصیفی تحلیلی روی 200 مادر مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی به روش نمونه گیری در دسترس در فاصله 6 هفته تا 6 ماه پس از زایمان انجام گردید. داده ها با استفاده از پرسشنامه اطلاعات فردی، پرسشنامه افسردگی Edinburgh (سال 1987)، پرسشنامه شخصیتی NEO-FFI (سال 1985) و پرسشنامه حمایت اجتماعی Phillips (سال 1977) گردآوری و مورد مقایسه قرار گرفت. یافته ها: تعداد 49 نفر (24. 5%) از مادران دارای افسردگی پس از زایمان بودند. روان رنجوری بیشترین رابطه را با افسردگی پس از زایمان نشان داد. ضریب همبستگی این متغیر با افسردگی پس از زایمان 52 درصد بود و این متغیر به تنهایی 27 درصد از واریانس افسردگی پس از زایمان را پیش بینی نمود. بین افسردگی پس از زایمان و حمایت اجتماعی ارتباط آماری منفی و معنی دار (r=-0. 027, P<0. 01) و بین افسردگی پس از زایمان و روان رنجور خویی ارتباط آماری مثبت و معنی داری وجود داشت (r=0. 52, P<0. 01). نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که ویژگی های شخصیتی و حمایت اجتماعی دو عامل مهم در رابطه با افسردگی پس از زایمان هستند.

زمینه و هدف: سینوس ماگزیلاری با گذشت زمان و طی پنوماتیزاسیون، گسترش جانبی و تحتانی می یابد و ممکن است لامینادورای دندان های مولر و یا پره مولر بخشی از کف سینوس گردد. آگاهی از ارتباط این ساختار آناتومیک با دندان ها برای پیشگیری از مواردی مانند پرفوراسیون ایاتروژنیک کف سینوس دارای اهمیت است. محدودیت های کلیشه های رادیوگرافی منجر به کاربرد تصاویر CBCT (Cone-Beam Computed Tomography) برای ارزیابی این ارتباط شده است. این مطالعه به منظور ارزیابی ارتباط عمودی و افقی بین ریشه های دندان های مولر فک فوقانی و کف سینوس ماگزیلاری در تصاویر CBCT انجام شد. روش بررسی: این مطالعه توصیفی تحلیلی روی 95 نمونه به شیوه تصادفی ساده از تصاویر CBCT موجود در بخش رادیولوژی دانشکده دندانپزشکی تبریز انجام شد. میانگین سنی بیماران 32. 5 سال بود. تصاویر توسط دستگاه VGi cone beam Newtom تهیه و با نرم افزار NNT Viewer Version 2. 17 بازسازی شدند و ارتباط عمودی و افقی بین ریشه 139 عدد مولر اول و ریشه 126 عدد مولر دوم فک فوقانی و کف سینوس ماگزیلاری ارزیابی گردید. یافته ها: در هر دو دندان تیپ 2 ارتباط عمودی (دیواره تحتانی سینوس پایین تر از سطح خط واصل اپکس ریشه های باکال و پالاتال ولی بدون نفوذ اپکس در دیواره تحتانی سینوس ماگزیلاری) و تیپ 2 افقی (تورفتگی آلویولار دیواره تحتانی سینوس بین ریشه های باکال و پالاتال) بیشترین فراوانی را نشان دادند. بین نوع دندان و نوع ارتباط با کف سینوس نیز ارتباط معنی دار وجود داشت (P<0. 05). نتیجه گیری: اکثر ریشه مولرهای فک فوقانی در رابطه عمودی، در تماس با کف سینوس (بدون نفوذ) بوده و در بعد افقی، کف سینوس بین ریشه های پالاتالی و باکالی پیشروی کرده است. این نتیجه لزوم پیش بینی درگیری کف سینوس را در اقدامات درمانی در ناحیه مولرهای فک فوقانی نشان می دهد.

شکستگی گردن ران کودکان نادر و کمتر از یک درصد کل شکستگی های آنان را شامل می شود. به خاطر پریوست قوی و جنس استخوان سخت با ترابکولای کمتر نسبت به بزرگسالان، 90-80 درصد این نوع شکستگی ها به دنبال صدمات با انرژی بالا و به دنبال نیروی محوری همراه چرخش و بازشدن مفصل ران و یا به دنبال ضربه مستقیم به مفصل هیپ رخ می دهد. در این مقاله روش فیکساسیون شکستگی خردشده گردن ران چپ در دختر هشت ساله سرنشین اتومبیل به دنبال تصادف گزارش شده است. حین عمل جراحی متوجه خردشدگی شدید گردن ران شدیم که با وسایل موجود (پین، پیچ، انواع پلیت و DHS کودک) غیرقابل بازسازی بود که به ناچار با روش ترانس اوسیوس با نخ فایبروایر #2 که در شکستگی های پروگزیمال بازو استفاده می شود؛ تا حد امکان و با هدف اولیه جوش خوردن ثبات برقرار گردید. سپس با پین دیستال ران و قراردادن آن در گچ اسپایکا دو طرفه نتیجه نسبتا قابل قبولی به دست آوردیم. گرچه این نوع شکستگی نادر است؛ اما با معاینه کلینیکی، تشخیص زودرس و درمان صحیح و به موقع و آشنایی با تکنیک های جراحی و فیکساسیون از عوارض بیماری کاسته و در به دست آوردن نتیجه مطلوب اثرگذار است.