علوم پیراپزشکی و توانبخشی مشهد
سال:1400 | دوره:10 | شماره:1 |تعداد مقالات:10

هدف: ترس از آسیب مجدد در ورزشکاران با سابقه آسیب می تواند تاثیر مخربی بر عملکرد یک ورزشکار بگذارد و می تواند دلیلی برای ترک ورزش و رقابت توسط ورزشکار تلقی شود. از این رو هدف از پژوهش حاضر تاثیر تکنیک آرام سازی پیشرونده عضلانی بر ترس از آسیب مجدد و میزان خطای فرود ورزشکاران حرفه ای با سابقه بازسازی رباط صلیبی قدامی (Anterior Cruciate Ligament; ACL) زانو می باشد. روش بررسی: تعداد 26 ورزشکار حرفه ای (13 زن، 13 مرد) با سابقه بازسازی ACL با میانگین وزن 1/75± 66/80 کیلو گرم، میانگین سنی 2/45± 22/47 سال و میانگین قد 7/18± 84/ 167 سانتی متر به صورت در دسترس و هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه کنترل (13 نفر) و تجربی (13نفر) تقسیم شدند. آزمودنی ها دوره توانبخشی پس از آسیب ورزشی خود را تکمیل کرده بودند. در گام اول پرسشنامه ترس از آسیب مجدد تمپا (Tempa Scale Kensiophobia; TSK-11) توسط آزمودنی ها تکمیل گردید. درگام دوم میزان خطای فرود آزمودنی ها بر اساس سیستم امتیازدهی خطای فرود (Landing Scoring Error System; LESS) اندازه گیری شد. آزمودنی های گروه تجربی تمرینات آرام سازی پیشرونده عضلانی را در 12 جلسه به مدت 4 هفته و هر جلسه 30-45 دقیقه انجام دادند. گروه کنترل در طی این مدت زمان در هیچ گونه فعالیت درمانی شرکت نداشته و به فعالیت های عادی روزانه مشغول بودند. بعد از برگزاری جلسات تمرینی، همه آزمودنی ها در پس-آزمون شرکت کردند و شاخص های مورد نظر اندازه گیری شد. جهت مقایسه گروه ها و تاثیر مداخله از آزمون آنالیز واریانس اندازه های تکراری در سطح معنی داری 0/05 استفاده شد. یافته ها: یافته ها نشان داد که میزان ترس از آسیب مجدد و میزان خطای فرود در گروه تجربی بعد از اعمال مداخله کاهش یافته است و این کاهش از نظر آماری معنی دار می باشد و همچنین میزان ترس از آسیب مجدد قبل و بعد از اعمال مداخله بین دو گروه اختلاف معنی داری را نشان می دهد (0/001=p). در میزان خطای فرود بین دو گروه کاهش مشاهده شده است اما این تفاوت از نظر آماری معنی دار نشان داده نشده است (0/001=p). نتیجه گیری: براساس نتایج حاضر می توان این گونه استنباط کرد که تمرینات آرام سازی پیشرونده عضلانی مورد استفاده در پژوهش یک روش موثر و کم هزینه جهت کاهش ترس از آسیب مجدد می باشد و همچنین میزانی خطای فرود را نیز کاهش داده است. با توجه به نتایج پژوهش حاضر و پژوهش های گذشته نتیجه گیری می شود که کاهش خطای فرود و ترس از آسیب مجدد همراه با بهبود مکانیک حرکت و کینماتیک مفصل می باشد و همچنین می تواند، در پیشگیری از وقوع آسیب مجدد ورزشکاران با سابقه آسیب ACL یاری دهنده باشد. بنابراین پیشنهاد می شود که ورزشکاران حرفه ای متعاقب جراحی ACLو انجام توانبخشی، از تمرینات روانشناختی به منظور کاهش احتمال آسیب مجدد استفاده نمایند.

کودکان و نوجوانان دارای شکاف لب و کام نیازمند خدمات پزشکی و توانبخشی طولانی مدت هستند. این بیماران برای رفع مشکلات ناشی از شکاف لب و کام که تاثیرگذار بر کیفیت زندگی آن ها بوده است به خدماتی نیاز دارند. هدف از این پژوهش برسی کیفیت زندگی نوجوانان مبتلا به شکاف لب و کام و گزارش روایی و پایایی نسخه ی فارسی پرسشنامه ی کیفیت زندگی نوجوانان مبتلا به شکاف لب و کام می باشد. روش بررسی: این پژوهش از نوع توصیفی تحلیلی است. در این مطالعه 31 نوجوان مبتلا به شکاف لب و کام در بازه ی سنی 16 تا 24 سال و همتایان آن ها 31 نوجوان فاقد شکاف لب و کام شرکت نمودند. در این مطالعه از پرسشنامه ی کیفیت زندگی نوجوانان مبتلا به شکاف لب و کام استفاده شد. ابتدا پرسشنامه به زبان فارسی و سپس به زبان انگلیسی توسط 2 مترجم به روش Forward-Backward ترجمه شد. بررسی روایی محتوایی و روایی صوری پس از ترجمه انجام شد. با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ پایایی پرسشنامه بررسی شد. برای بررسی ثبات زمانی از مقایسه ی نتایج آزمون-بازآزمون با روش ضریب همبستگی درون گروهی استفاده شد. یافته ها: یافته ها نشان داد که نسخه فارسی پرسشنامه دارای روایی صوری قابل قبول و روایی محتوایی مطلوب و مورد تایید (0/74=CVI) می باشد. ضریب آلفای کرونباخ 0/95 تایید کننده ثبات درونی خوب و ضریب درون گروهی 0/98=ICC دلالت بر آعتبار آزمون – باز آزمون می باشد. نتایج نشان داد که نمرات کل پرسشنامه ی کیفیت زندگی نوجوانان مبتلا به شکاف لب و کام در افراد دارای شکاف های لب و کام و افراد سالم اختلاف معنی دار دارد (0/0001=p) نتیجه گیری: مقایسه نمرات بین گروه های مورد مطالعه نشان داد که کیفیت زندگی نوجوانان شکاف لب و کام نسبت به کیفیت زندگی افراد سالم تفاوت دارد. نتیجه ی دیگر این مطالعه نیز حاکی از این است که نسخه فارسی پرسشنامه ی کیفیت زندگی نوجوانان مبتلا به شکاف لب و کام دارای روایی و پایایی مورد قابل قبول است.

هدف: در سال های اخیر، برخی از مطالعات، تاثیر بیماری های نورودژنراتیو بر الگوهای راه رفتن افراد را با تکنیک های پردازش سیگنال و الگوریتم های یادگیری ماشین مورد بررسی قرار داده اند. هدف مطالعه حاضر، ارائه یک سیستم خودکار برای تفکیک بیماری-های هانتینگتون، اسکلروز جانبی آمیوتروفیک (Amyotrophic Lateral Sclerosis; ALS) و پارکینسون از گروه کنترل سالم با تحلیل دینامیک الگوی راه رفتن (به طور دقیق تر، زمان قدم) بوده است. به علاوه، تاثیر ادغام ویژگی های بدست آمده از پای چپ و راست افراد را مورد بررسی قرار دادیم. روش بررسی: ابتدا، ویژگی های قطبی از نگاشت های پوانکاره تاخیردار استخراج شد. تاخیر بهینه این نگاشت، با استفاده از الگوریتم اطلاعات متقابل تخمین زده شد. سپس، پنج استراتژی ادغام در سطح ویژگی ارائه شد. تفکیک گروه ها با شبکه عصبی رو به جلو انجام شد در حالی که اثر تغییر پارامتر شبکه نیز مورد بررسی قرار گرفت. سیستم پیشنهادی با استفاده از داده های موجود در پایگاه داده فیزیونت ارزیابی شد، که حاوی 16 ثبت از گروه کنترل (14 زن و 2 مرد؛ 20-74 سال)، 20 ثبت از هانتینگتون (14 زن و 6 مرد؛ 29-71 سال)، 13 ثبت از ALS (3 زن و 10 مرد؛ 36-70 سال) و 15 ثبت از پارکینسون (5 زن و 10 مرد؛ 44-80 سال) است. یافته ها: با چهارمین استراتژی ادغام، صحت 93/47 % در جداسازی گروه های کنترل و هانتینگتون بدست آمد. با الگوریتم ادغام دوم، گروه های کنترل/ هانتینگتون و کنترل/پارکینسون به ترتیب با نرخ صحت 92/92 % و 91/93 % جدا شدند. بالاترین صحت در الگوریتم ادغام اول 91/72 % در طبقه بندی گروه کنترل و ALS بود. سومین الگوریتم ادغام نیز توانست درصد صحت طبقه بندی 91/13 % در جداسازی دو گروه کنترل و هانتینگتون را ارائه دهد. عملکرد الگوریتم در تفکیک گروه های بیمار از هم ضعیف تر بوده است. نتیجه گیری: سیستم پیشنهادی در مقایسه با الگوریتم های قبلی منتشر شده عملکرد مناسبی داشته است. مطالعات بیشتر بر الگوریتم های هوشمند طبقه بندی و گسترش روش پیشنهادی می تواند راه را برای تشخیص پیش بالینی بیماری های نورودژنراتیو هموار کند.

هدف: اختلال بیش فعالی-نقص توجه یک اختلال مزمن و شایع در کودکان است. این اختلال با سطح فعالیت نامناسب، رفتارهای کنترل نشده و نقص در حافظه کاری توصیف می شود. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر دستکاری فعالیت سیستم دهلیزی بر حافظه فضایی دیداری کودکان بیش فعال-نقص توجه انجام گرفت. روش بررسی: شرکت کنندگان پژوهش حاضر 24 کودک بیش فعال – نقص توجه بودند که پس از تکمیل پرسشنامه کانرز معلمان، مصاحبه بالینی با والدین و بر اساس ملاک های ورود به مطالعه برای شرکت در این تحقیق انتخاب شدند. کودکان در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. ابزار پژوهش حاضر نرم افزار کرسی بلک (CBT) برای سنجش متغیر حافظه فضایی دیداری بود. همچنین برای گروه آزمایش 10 جلسه تمرینات چرخشی، تعادلی و ترکیبی منتخب جهت افزایش فعالیت سیستم دهلیزی در نظر گرفته شد. شرکت کنندگان درجلسه پیش آزمون و پس آزمون قرار گرفتند و نتایج آنها ثبت گردید. داده های پژوهش توسط نرم افزار SPSS نسخه 21 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که بین نمرات گروه ها در متغیر حافظه فضایی دیداری در مرحله پیش آزمون تفاوت معنی داری وجود ندارد (0/05>p). نتایج تحلیل واریانس با اندازه های تکراری نشان داد اثر اصلی مراحل ارزیابی (پیش آزمون، پس آزمون) معنادار است (0/05

هدف: اخذرضایت آگاهانه از بیماران که اساس اخلاق پزشکی و اساسی ترین حقوق بیماران است، مستلزم رعایت شروطی است. هدف این مطالعه مقایسه کیفیت اخذ رضایت آگاهانه در بیماران بستری آنژیوگرافی در بیمارستان های منتخب شهرمشهد درسال 1398 از دیدگاه بیماران و پزشکان می باشد. روش بررسی: این مطالعه از نوع توصیفی-مقطعی بود که با ترکیبی از روش های کمی و کیفی انجام شد. ابتدا با بررسی متون در پایگاه های علمی معتبر شاخص های کیفیت اخذ رضایت آگاهانه استخراج و پرسشنامه سنجش دیدگاه بیماران و پزشکان در این زمینه تدوین و روایی سنجی شد. سپس 10 نفر از پزشکانی که بیشترین آنژیوگرافی را در بیمارستان های منتخب امام رضا(ع) و قائم (عج) داشتند، انتخاب و پرسشنامه خودارزیابی پزشکان را تکمیل نمودند. به ازای هر پزشک 30 بیمار آنژیوگرافی عروق کرونری ازهر پزشک به صورت تصادفی انتخاب و پرسشنامه بیماران را تکمیل نمودند. داده ها در نرم افزار آماری 25 SPSS، تحلیل شد. از آزمون های ضریب همبستگی پیرسون، آزمون تی مستقل وآنووا استفاده گردید. سطح معنی داری رابطه 0/05 در نظر گرفته شد. یافته ها: پرسشنامه پزشکان با 11 سوال و 4 بعد و پرسشنامه بیماران با 22 سوال و 6 بعد تدوین گردید. پاسخ ها در هر سوال به صورت طیف لیکرت به صورت بسیار کم (1) تا بسیار زیاد (5) نمره دهی شد و میانگین امتیاز هر بعد تعیین گردید. در ارزیابی کیفیت اخذ رضایت آگاهانه بیشترین امتیاز از دیدگاه بیماران و پزشکان مربوط به بعد "تعامل پزشک و بیمار" بود. میانگین امتیاز داده شده به ابعاد مشترک دو پرسشنامه در ارزیابی بیماران 2/94 و در خودارزیابی پزشکان 3/8 از 5 بود. بین سطح تحصیلات بیماران و ابعاد درک کردن و داوطلبانه بودن رابطه معنادار دیده شد (0/05≤ p). اخذ رضایت آگاهانه قبل از روز بستری نزد پزشک معالج و بعد از ارائه توضیحات لازم توسط پزشک یا دستیار وی، کارگاه آموزش ارتباط مؤثر برای رزیدنت ها و پزشکان و تشریح جنبه های قانونی، شرعی، درمانی جهت اخذ رضایت آگاهانه صحیح در مطالعه دلفی مورد تاکید واقع شد. نتیجه گیری: در همه ابعاد نمره ارزیابی بیماران کمتر از حد مطلوب و همچنین کمتر از نمره خودارزیابی پزشکان بوده است. با توجه به اهمیت آگاهانه بودن رضایت اخذ شده، پیشنهاد می شود راهکارهای ارائه شده در نحوه اخذ رضایت آن به کار گرفته شود.

هدف: سکته مغزی شایع ترین بیماری ناتوان کننده نورولوژیک در بزرگسالان است که باعث آسیب به سیستم های حسی، حرکتی و ادراکی می شود. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر هشت هفته تمرین با آینه بر تعادل بیماران مرحله مزمن پس از سکته مغزی بود. روش بررسی: جامعه آماری شامل بیماران سکته مغزی مزمن مراجعه کننده به کلینیک تخصصی سکته مغزی تبسم تهران بود. نمونه آماری شامل30 بیمار مزمن دارای شرایط ورود به پژوهش بودندکه با رضایت و داوطلبانه در پژوهش شرکت کردند. آزمودنی ها داوطلب به طور تصادفی ساده به دو گروه تجربی آینه درمانی با میانگین سن 10/6 ± 55/2 و کنترل با میانگین سن 6/3 ± 54 تقسیم شدند. هر دو گروه در پیش آزمون، میان آزمون که پس از چهار هفته و پس آزمون مقیاس تعادل برگ (Berg) که پس از هشت هفته برگزار شد شرکت کردند. برنامه تمرین دو گروه مشابه و شامل هشت هفته هر هفته دو جلسه و هرجلسه 90 دقیقه شامل60 دقیقه تمرین معمول توانبخشی و 30 دقیقه تمرین با آینه در گروه تجربی و بدون استفاده از آینه در گروه کنترل بود. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس مختلط 2 (گروه)* 3 (نوبت اندازه گیری) و با نرم افزار spss در سطح خطای 0/05 تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد از بین عوامل تعادل (0/001=p)، گروه (0/480=p) و اثرتعاملی تعادل و گروه (0/296=p) فقط عامل تعادل اثر معناداری داشت. تعادل در هر سه مرحله پیش آزمون، میان-آزمون و پس آزمون تفاوت معناداری داشت. نتیجه گیری: درمجموع نتایج نشان داد تمرین با آینه باعث بهبود تعادل بیماران شد ولی این بهبود به اندازه ای نبودکه بتواند تفاوت قابل توجهی بین دو گروه تجربی و کنترل ایجاد کند.

هدف: به نظر می رسد میان بازیکنان آماتور و حرفه ای از نظر کینتیک حرکتی و میزان فشار کف پایی در حین اجرای حرکت لانج، تفاوت هایی وجود دارد. هدف از مطالعه ی حاضر بررسی تفاوت الکترومایوگرافی عضلات منتخب اندام تحتانی در حین اجرای حرکت لانج در دو گروه آماتور و حرفه ای می باشد. روش بررسی: 10 بازیکن بدمینتون آماتور و10 بازیکن حرفه ای دختر به شیوه نمونه گیری در دسترس و هدفمند انتخاب شدند (گروه حرفه ای: سن 0/99± 18/06، قد 5/45± 165/2، وزن 2/79± 57/50 و گروه آماتور سن 1/80± 20/78، قد 6/69± 165/00، وزن 5/50± 55/50). از دستگاه الکترومیوگرافی (Electromyography; EMG) (16 کاناله، با قابلیت بی سیم، ساخت شرکت MYON کشور سوئیس) برای ثبت فعالیت الکتریکی عضلات ساقی قدامی، نازک نئی بلند، دوقلوی داخلی، دوقلوی خارجیل، پهن داخلی و پهن خارجی استفاده شد. آزمودنی های دو گروه، حرکت لانج را اجرا کرده و مقادیر میانگین مربع ریشه فعالیت عضلات در بازه زمانی 100 میلی ثانیه قبل از برخورد اولیه و 100 تا 200 میلی ثانیه بعد از برخورد اولیه پا به صفحه ی نیرو محاسبه شد. تحلیل داده ها با آزمون آماری t مستقل و من ویتنی با سطح معناداری 0/05 انجام شد. یافته ها: در قبل از برخورد اولیه، فعالیت الکتریکی عضله ساقی قدامی (0/006=p) در گروه آماتور و در فاز بعد از برخورد اولیه و فعالیت الکتریکی عضله نازک نئی بلند (0/002=p) در افراد آماتور نسبت به گروه حرفه ای به طور معنی داری کمتر بود. در فعالیت سایر عضلات تفاوت معنی داری مشاهده نشد (0/005>p). نتیجه گیری: با کاهش فعالیت عضله تیبیالیس آنتریور در فاز قبل از برخورد اولیه و کاهش فعالیت عضله پرونئوس لونگوس در فاز بعد از برخورد اولیه بازیکنان آماتور، می توان بیان داشت که گروه آماتور بیشتر در معرض آسیب پیچ خوردگی مچ پا هستند و طراحی تمرینات پشگیرانه برای آن ها ضرورت دارد.

هدف: هدف از این پژوهش، بررسی تاثیر یک دوره بی­ تمرینی به دنبال دو نوع تمرین ترکیبی بر عملکرد ورزشی و هموگلوبین گلیکوزیله شده در زنان مبتلا به دیابت نوع دو بود. روش بررسی: از بین زنان مبتلا به دیابت نوع دو شیراز، 23 نفر به طور تصادفی به سه گروه کنترل، گروه تمرین در روزهای مجزا که تمرینات استقامتی را در یک روز و مقاومتی را در روز بعد انجام دادند و گروه تمرین در روزهای مشابه که تمرینات استقامتی و مقاومتی را در یک روز انجام می ­ دادند، تقسیم شدند. قبل و بعد از 8 هفته تمرین ترکیبی و بعد از چهار هفته بی ­ تمرینی هموگلوبین گلیکوزیله شده (Glycosylated Hemoglobin; Hb A1c) درحالت ناشتایی اندازه گیری شد. حداکثر اکسیژن مصرفی (Maximum Oxygen Consumption; VO2max ) و زمان رسیدن به خستگی (Time To Exhaustion; TTE) نیز از طریق اجرای آزمون بالک بر روی نوارگردان محاسبه گردید. یافته ها: دو ماه تمرین ترکیبی در هر دو گروه تمرین، موجب کاهش معنی ­ دار Hb A1c، افزایش معنی­ دار VO2max و TTE شد (0/05≤ p). یک ماه بی­ تمرینی به دنبال تمرین ترکیبی، موجب کاهش معنی­ دار VO2max و TTE در گروه تمرینی روزهای مشابه گردید (0/05≤ p) ولی در گروه تمرینی روزهای مجزا این کاهش از لحاظ آماری معنی­ دار نبود. افزایش Hb A1c بعد از دوره ­ ی بی ­ تمرینی در هر دو گروه تمرین از لحاظ آماری معنی ­ دار نبود (0/05≥ p). نتیجه گیری: یافته­ ها بیانگر این است که تمرینات ترکیبی باعث بهبود کنترل قندخون و افزایش عملکرد ورزشی در زنان مبتلا به دیابت نوع دو می­ گردد. همچنین انجام تمرینات ترکیبی در روزهای مجزا موجب حفظ طولانی­ تر دستاوردهای تمرینی در دوره­ های بی­ تمرینی می­ شود.

هدف: کمردرد یکی از مشکلات اساسی بهداشتی درمانی پر هزینه در بسیاری از کشورهای پیشرفته و در حال پیشرفت است که اثرات اقتصادی و اجتماعی زیادی بر جای می گذارد. هدف از انجام مطالعه حاضر، مروری بر تاثیر تمرین های ثبات مرکزی بر درد و ناتوانی عملکردی افراد مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی می باشد. روش بررسی: از موتورهای جستجوگر داخلی و خارجی Scopus, Semantic Scholar, Google Scholar, Pubmed, ISC SID, Magiran, Irandoc, Doaj با محدودیت زمانی 2014 تا 2020 و کلید واژه هایPain Exercises, Core Stability, Functional Disability, Non-Specific, Chronic Low Back Pain برای موتورهای جستجوگر خارجی و از کلید واژه های تمرین، ثبات مرکزی، درد، ناتوانی عملکردی، غیراختصاصی و کمردرد مزمن برای موتورهای جستجو گر داخلی استفاده گردید. مطالعه حاضر به روش مروری سیستماتیک PRISMA (Preferred Reporting Items for Systematic Reviews and Meta-Analyses) بود. یافته ها: تعداد 11 مقاله براساس معیارهای ورود به مطالعه انتخاب شدنداین مطالعات به طور عمده به بررسی تاثیر تمرین های ثبات مرکزی بر درد و ناتوانی عملکردی افراد مبتلا به کمردرد مزمن غیر اختصاصی پرداخته بودند. نتیجه گیری: به نظر می رسد تمرین های ثبات مرکزی، مداخله ای موثر در توانبخشی درد و ناتوانایی عملکردی افراد مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی است

هدف: لکنت اختلالی چند بعدی است که در آن علاوه بر ناروانی های گفتاری، باید به واکنش های نگرشی نیز توجه کرد. این نگرش های منفی دریافتی از محیط، نقش مهمی را در شکل گیری و تداوم اختلالات روانی گفتار بازی می کنند که سبب ایجاد مشکلاتی در تعمیم و تثبیت درمان افراد مبتلا به لکنت می شوند. بنابراین آگاهی عموم افراد از این نگرش ها نسبت به لکنت و سعی بر تغییر محیط ارتباطی کمک زیادی به کاهش شدت لکنت و بهبود کیفیت زندگی افراد مبتلا می کند. هدف از مطالعه حاضر، معرفی اولیه آزمون های ارزیابی نگرش به لکنت افراد غیر لکنتی است. روش بررسی: جهت دسترسی کامل بر ابزارهای بررسی نگرش افراد غیر لکنتی به افراد مبتلا به لکنت، جستجو در پایگاه های اطلاعاتی Google، SID، Iranmedex، Google Scholar، Scopus، PubMed، Science Direct، پایان نامه های مربوط به اختلال لکنت انجام پذیرفت. یافته ها: تعداد 12 آزمون در زمینه ارزیابی نگرش افراد غیرلکنتی به لکنت یافت شد. این آزمون ها مربوط به ارزیابی نگرش والدین، معلمان، همسالان و درمانگران بود. نکات قابل توجهی از این آزمون ها توضیح داده شد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج مقاله حاضر، نگرش شنونده می تواند تاثیر زیادی بر ادراک فرد لکنتی از خودش، شکل گیری نگرش های منفی و عاملی در ماندگاری یا افزایش شدت لکنت تلقی شود. بنابراین افزایش آگاهی عموم و تغییر نگرش آن ها، به ویژه درمانگران به این مسائل در روند درمان نیازمند توجه بیشتری است.