کومش
سال:1400 | دوره:23 | شماره:2 (پیاپی 82) |تعداد مقالات:16

هدف: از علائم اصلی کودکان دارای اختلال طیف اتیسم اختلال در کارکردهای اجرایی و مولفه های آن می باشد. این پژوهش اثر بخشی آموزش حافظه فعال بر کارکردهای اجرایی کودکان با اختلال طیف اتیسم با عملکرد بالا را بررسی می کند. مواد و روشها: در یک مطالعه تک آزمودنی با طرح ABA پنج کودک با اختلال طیف اتیسم با عملکرد بالا در سن 11-6 سال به روش نمونه گیری در دسترس، در پژوهش شرکت کردند. کارکرد اجرایی آن ها 3 نوبت پیش از شروع مداخله با فاصله زمانی 2 هفته، 4 نوبت طی مداخله و 3 نوبت پس از مداخله به وسیله پرسش نامه درجه بندی رفتاری کارکرد اجرایی (BRIEF)، توسط والدین ارزیابی شد. مداخله شامل آموزش حافظه فعال با استفاده از نرم افزار روبوممو در 24 جلسه (3 بار در هفته و هر جلسه 30 دقیقه) بود. برای تفسیر نتایج از تحلیل دیداری، درصد داده های غیر هم پوش (PND)، اندازه اثر استفاده شد. یافته ها: آموزش حافظه فعال به ترتیب با اندازه اثر D کوهن: (87/1، 05/2، 97/3، 76/2، 22/4) موجب بهبود کارکردهای اجرایی شد. هم چنین برنامه مداخله ای موجب بهبود شاخص تنظیم رفتار با اندازه اثر (46/1، 05/2، 61/4، 89/1، 65/3) و فرا شناخت (با اندازه اثر 87/1، 15/2، 68/2، 13/3، 71/3) در آزمودنی ها شد. تغییرات به دست آمده در هر 5 آزمودنی مثبت بود (اندازه اثر بالاتر از 8/0). نتیجه گیری: به نظر می رسد آموزش حافظه فعال می تواند کارکردهای اجرایی و اجزاء آن (تنظیم رفتار، فراشناخت) را در کودکان با اختلال طیف اتیسم عملکرد بالا را ارتقاء دهد.

هدف: اعمال جراحی چشم به دلیل حساسیت بالا باید در بعد از بی هوشی کم ترین واکنش های تحریکی را دارا باشند از طرفی به دلیل کم تحریک تر بودن ماسک حنجره ای استفاده از این وسیله همواره در اعمال جراحی کاتاراکت انتخاب خوبی است. با این وجود همواره واکنش های تحریکی بعد از عمل وجود دارد. مطالعه حاضر با هدف مقایسه دو روش استفاده از ژل لوبرکانت، ژل لیدوکائین حین قرار دادن ماسک حنجره ای راه هوایی (Laryngeal mask airway, LMA) بر روی علایم همودینامیک و واکنش های خروج از بی هوشی در بیماران تحت عمل جراحی کاتاراکت طراحی شده است. مواد و روشها: این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شده دو سویه کور بر روی 120 بیمار تحت عمل جراحی کاتاراکت صورت گرفت. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه مساوی 60 نفری ژل لیدوکایین و ژل لوبریکانت تقسیم شدند. فشار خون سیستول و دیاستول، ضربان قلب و میزان اشباع اکسیژن خون شریانی قبل و بلافاصله بعد از اینداکشن 5 دقیقه بعد از عمل 15 دقیقه بعد از عمل، 30 دقیقه بعد از عمل و در ریکاوری محاسبه شد. هم چنین اپیزودهای سرفه، گلو درد و تهوع و استفراغ در ریکاوری، 2، 6، 12 و 24 ساعت بعد از عمل در بخش چشم پزشکی ثبت شد. یافتهها: یافته های مطالعه حاضر نشان می دهد که گروه ها از لحاظ ویژگی های دموگرافیک تفاوت معنی داری ندارند. بین سرفه، تهوع و ضربان قلب و میزان اشباع اکسیژن خون شریانی 30 دقیقه بعد از عمل و در ریکاوری بر روی راه هوایی، هوای ماسک حنجره ای بعد از خروج آن تفاوت معنی داری وجود ندارد ولی در گلودرد و میزان اشباع همگلوبین خون شریانی تفاوت معنی داری وجود دارد که شدت گلودرد در گروه لیدوکایین کاهش و میزان اشباع اکسیژن خون شریانی در 15 دقیقه بعد از عمل در گروه لیدوکایین افزایش یافته بود. نتیجهگیری: نتایج نشان داد به طور کلی استفاده از لیدوکایین می تواند در کاهش شدت گلودرد بعد از عمل جراحی نسبت به لوبریکانت موثر باشد هر چند بین سایر متغیرها تفاوت معنی داری مشاهده نشد؛ پیشنهاد می شود در مطالعات آینده این موضوع در اعمال جراحی و با تسهیل کننده های بیش تر برای LMA مورد بررسی قرار بگیرد.

هدف: اضطراب مرگ یکی از مشکلات شایع در بیماران سرطانی است. این احتمال مطرح است که بتوان اضطراب مرگ را نیز به شیوه ی حساسیت زدایی از طریق حرکات چشم و پردازش مجدد کنترل کرد. لذا این مطالعه با هدف بررسی تاثیر حساسیت زدایی با حرکات چشم و پردازش مجدد بر اضطراب مرگ بیماران دارای سرطان دستگاه گوارش انجام شد. مواد و روشها: این پژوهش یک کارآزمایی بالینی تصادفی شده بود که در آن 66 نفر از بیماران مبتلا به سرطان دستگاه گوارش بیمارستان ولایت قزوین در سال 1397 به صورت در دسترس انتخاب و سپس جهت تخصیص به دو گروه 33 نفره آزمون و کنترل از روش بلوک تصادفی 4 تایی استفاده شد. گروه آزمون روش درمانی حساسیت زدایی با پردازش مجدد چشم را طی 8 جلسه 90-45 دقیقه ای دریافت نمودند. بعد از آموزش گروه آزمون، روش درمانی فوق برای گروه کنترل هم انجام شد ابزار گردآوری اطلاعات پرسش نامه های دموگرافیک و اضطراب مرگ تمپلر بود. یافتهها: نتایج نشان داد، در گروه کنترل میانگین نمرات اضطراب از 66/5± 81/50 به میزان 88/3± 1/52 افزایش یافته که این تفاوت از لحاظ آماری معنی دار نبود (33/0=P). اما در گروه آزمون میانگین نمرات اضطراب قبل از مداخله 07/5± 66/50 برآورد شد که به میزان 6/3± 09/46 بعد از مداخله کاهش معنی دار داشت (001/0P<). نتیجهگیری: با توجه به نتایج به دست آمده، حساسیت زدایی با حرکات چشم و پردازش مجدد می تواند به عنوان یک روش موثر در کاهش اضطراب مرگ بیماران مبتلا به سرطان دستگاه گوارش استفاده گردد.

هدف: تغییرات فیزیولوژیک دوران یائسگی، سلامت زنان را تحت تأثیر قرار می دهد. سبک زندگی زنان یکی از مهم ترین عوامل مؤثر بر سلامت آنان در این دوران محسوب می شود. این در حالی است که زنان، دانش کافی در خصوص رفتارهای ارتقاءدهنده سلامت ندارند و آموزش های مدون و ضروری را در این زمینه دریافت نمی کنند. این پژوهش با هدف بررسی تأثیر آموزش سبک زندگی ارتقاء دهنده سلامت بر رفتارهای ارتقاء دهنده سلامت زنان یائسه انجام شد. مواد و روشها: پژوهش حاضر یک مطالعه کارآزمایی بالینی شاهددار تصادفی شده بود. 84 نفر از زنان مراجعه کننده به مراکز سلامت شهر قزوین به صورت در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه مداخله و کنترل تقسیم شدند. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسش نامه دموگرافیک و پرسش نامه سبک زندگی ارتقاء دهنده سلامت (HPLP II) بود. قبل از مداخله پرسش نامه ها توسط هر دو گروه تکمیل شد. مداخله شامل 4 جلسه آموزش گروهی به روش سخنرانی و با ارائه اسلاید، کتابچه، پمفلت و منطبق بر حیطه های شش گانه پرسش نامه سبک زندگی ارتقاء دهنده سلامت بود. پرسش نامه سبک زندگی ارتقاء دهنده سلامت، یک ماه، دو ماه و سه ماه بعد از مداخله در دو گروه ارزیابی شد. یافتهها: از نظر توزیع متغیرهای فردی بین دو گروه مداخله و کنترل تفاوت معنی داری وجود نداشت. با توجه به نتایج به دست آمده در سه دوره پیگیری، نشان داد که تفاوت بین گروهی از نظر تغییرات میانگین سبک زندگی، معنی دار بود. میانگین نمره سبک زندگی ارتقاء دهنده سلامت در گروه آزمون (قبل از مداخله 37/0± 72/2)، (یک ماه بعد از مداخله 45/0± 12/3)، (دو ماه بعد از مداخله 068/0± 43/3)، (سه ماه بعد از مداخله 7/0± 45/3) به دست آمد. این نتیجه نشان دهنده تأثیر مثبت مداخله ذکر شده بود. میانگین نمره سبک زندگی ارتقاء دهنده سلامت در گروه کنترل (قبل از مداخله 43/0± 7/2)، (یک ماه بعد 46/0± 9/2)، (دو ماه بعد 069/0± 76/2)، (سه ماه بعد 71/0± 75/2) محاسبه گردید. بنابراین، میانگین نمرات سبک زندگی، در گروه آزمون در طول زمان های اندازه گیری به صورت معنی داری افزایش یافت اما، در گروه کنترل بدون تغییر باقی ماند (05/0P<). این مطلب نشان دهنده اثرات طولانی مدت با افزایش معنی دار سبک زندگی ارتقاء دهنده سلامت در طول زمان است. بیش ترین افزایش در بعد فعالیت فیزیکی و کم ترین در بعد مسئولیت پذیری در قبال سلامت بود. نتیجهگیری: یافته های این پژوهش نشان داد که مداخله آموزش سبک زندگی ارتقاء دهنده سلامت بر رفتارهای ارتقاء سلامت زنان یائسه مؤثر است. لذا انجام این مداخله به عنوان روش آموزشی ساده، کاربردی و کم هزینه برای زنان یائسه پیشنهاد می شود.

هدف: یکی از عوارضی که می تواند پس از بی هوشی اتفاق بیافتد؛ تهوع و استفراغ می باشد. این عارضه باعث نارضایتی بعد از عمل جراحی شود. بنابراین این مطالعه با هدف بررسی مقایسه اثر متوکلوپرامید و پرومتازین در پیشگیری از تهوع و استفراغ پس از عمل جراحی کوله سیستکتومی لاپاراسکوپی انجام گردید. مواد و روشها: این مطالعه به صورت یک کارآزمایی بالینی دو سوکور بر روی 60 بیمار70-18 ساله با ASA class I و II که جهت عمل جراحی غیر اورژانسی کوله سیستکتومی لاپاراسکوپی مراجعه کردند، انجام شد. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه متوکلوپرامید mg 10 و پرومتازینmg/kg 1/0 تقسیم شدند. بروز تهوع و استفراغ و شدت و هم چنین پارامترهای همودینامیک بیماران در قبل از اینداکش، دقیقه یک، دقیقه 5 و دقیقه 15 و هم چنین در ریکاوری در لحظه صفر، دقیقه 30 و ساعت اول و ساعت دوم اندازه گیری و ثبت گردید. یافتهها: پارامترهای همودینامیک شامل ضربان قلب و فشار متوسط شریانی در زمان های مختلف در دو گروه با یک دیگر مقایسه شد که در بررسی فشار متوسط شریانی در زمان های قبل از ریکاوری تفاوت معناداری مشاهده نشد؛ اما در زمان های دیگر در ریکاوری تفاوت معناداری بین دو گروه وجود داشت (05/0>P). در بررسی ضربان قلب اختلاف آماری معناداری در زمان های مختلف وجود نداشت (05/0

هدف: در پاتوفیزیولوژی بیماری التهابی روده اختلالاتی در سیستم نفوذپذیری روده گزارش شده که ممکن است با اصلاح ترکیب میکروفلور روده توسط درمان های مکمل قابل جبران باشد. این مطالعه به منظور بررسی اثر ماست حاوی پروبیوتیک بر روی میزان نفوذپذیری روده در بیماران مبتلا به التهاب روده طراحی و اجرا گردید. مواد و روشها: در این کارآزمایی بالینی تصادفی دوسوکور، 86 بیمار در گروه دریافت کننده ماست پروبیوتیک (بیمار مداخله)، 90 بیمار در گروه ماست ساده (بیمار شاهد) و 84 نفر شاهد سالم دریافت کننده ماست پروبیوتیک به مدت 8 هفته روزانه 250 گرم ماست تجاری حاوی پروبیوتیک یا ماست ساده دریافت کردند و در پایان هفته هشتم جهت بررسی قابلیت نفوذپذیری روده از تست (Lactulose/Mannitol Ratio, LMR) استفاده شد. یافتهها: میانگین سن افراد شرکت کننده در مطالعه 7/37 سال و میانگین نمایه توده بدنی در کل افراد مورد بررسی kg/m 65/2± 17/24 بود. در ابتدای مطالعه LMR گروه مداخله و شاهد بیمار اختلاف آماری معنی داری نداشتند (08/0=P) اما در پایان دوره این نسبت در گروه مداخله در مقایسه با گروه بیمار شاهد کاهش معنی داری پیدا کرد (023/0=P). این نسبت هم در ابتدا و هم در انتهای مطالعه در گروه شاهد سالم در مقایسه با گروه مداخله به طور معنی داری پایین تر بود. نتیجهگیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد مصرف پروبیوتیک ها از طریق رژیم غذایی مانند استفاده از آن در داخل فرآورده های لبنی مانند ماست می تواند روش مناسبی جهت بهبود آسیب های گوارشی از جمله اصلاح سطح نفوذپذیری روده باشد و از آسیب های مخاطی پیشگیری کرده یا آن ها را ترمیم کند.

هدف: شایع ترین یافته در سونوگرافی کلیه های جنینی هیدرونفروز می باشد و تشخیص صحیح علت آن از اهمیت بسزایی برخوردار است. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی رابطه بین میانگین قطر قدامی-خلفی لگنچه کلیه با وجود و شدت ریفلاکس در بیماران با هیدرونفروز مادرزادی طراحی گردید تا بر اساس آن از انجام اقدامات تهاجمی مثل سیستویورتروگرافی در حین ادرار کردن (Voiding cystourethrography, VCUG) که به علت سونداژ سبب اضطراب والدین شده و شیرخوار را در معرض اشعه قرار می دهد، مخصوصاً در موارد خفیف اجتناب شود. مواد و روشها: در این مطالعه مقطعی، بیماران مبتلا به هیدرونفروز مادرزادی که پس از تولد در دوره نوزادی یا شیرخوارگی به درمانگاه کلیه طی سال های 95-97 مراجعه داشتند وارد مطالعه شدند. بیماران تحت ارزیابی با اولتراسونوگرافی قرار گرفته و دیامتر قدامی-خلفی لگنچه کلیوی در آنان مورد ارزیابی قرار گرفت. بیمارانی که پس از تولد هم چنان هیدرونفروز داشتند تحت VCUG قرار گرفتند. یافته ها: در مجموع 122 کودک وارد ارزیابی نهائی شدند. از لحاظ توزیع جنسی، 99 مورد (1/81%) پسر بودند. میانگین دیامتر قدامی-خلفی لگنچه کلیوی در بیماران با و بدون VUR به ترتیب برابر 50/12± 51/19 میلی متر و 68/5± 15/12 میلی متر بود که بیانگر تفاوت معنی دار بین دو گروه بود (ارزش P برابر 012/0). ارتباطی بین گرید ریفلاکس و قطر قدامی-خلفی لگنچه کلیه یافت نشد (ارزش P برابر 301/0). بر اساس تحلیل سطح زیر منحنی ROC، تعیین دیامتر قدامی-خلفی لگنچه کلیوی متغیر قابل قبولی برای پیش بینی وقوع VUR در پسرها بود (سطح زیر منحنی ROC برابر 738/0، ارزش P برابر 003/0). بر این اساس، بهترین نقطه برش دیامتر قدامی-خلفی در پیش بینی VUR برابر 5/10 میلی متر بود که با حساسیت 8/76% و ویژگی 9/52% قادر به پیش بینی VUR در پسرها بود. نتیجه گیری: در هیدرونفروز مادرزادی قطر قدامی-خلفی لگنچه کلیوی در سونوگرافی پس از تولد با وجود یا عدم وجود ریفلاکس در پسرها ارتباط داشت.

هدف: آپوپتوز یک فرآیند سلولی محافظت کننده است که نقش مهمی در توسعه و هومئوستاز بافت طبیعی و نیز پیدایش بیماری ها دارد. مطالعه حاضر با هدف تعیین تأثیر تمرین هوازی فزاینده به همراه تزریق سلول های بنیادی مشتق از بافت چربی بر میزان پروتیین Bax و Bcl-2 سلول های بتای پانکراس موش های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوسین بود. مواد و روشها: در یک مطالعه تجربی، 48 سرموش به شش گروه: کنترل، شم، دیابت، تمرین، سلول درمانی، تمرین+ سلول درمانی تقسیم شدند. برای ایجاد مدل دیابت، STZ با دوز 60 میلی گرم در کیلوگرم در ترکیب با بافرسیترات و 5/4= pH به صورت درون صفاقی تزریق شد. گروه تمرینی، شش هفته و هفته ای پنج روز با شدت 70-60 درصد VO2max روی نوارگردان دویدند. به گروه سلول درمانی، 5 میلی لیتر PBS حاوی 106×5/1 عدد سلول استخراج شده از بافت چربی انسانی از طریق سیاهرگ دمی تزریق شد. . مقادیر Bax ( به عنوان یک پروتیین پیش برنده مرگ سلولی) و Bcl2 ( به عنوان یک پروتیین ضد مرگ سلولی) سلول های بتای پانکراس، بعد از هموژنیزوسانتریفیوژ، به وسیله کیت آزمایشگاهی با روش الایزا اندازه گیری شد. یافته ها: نتایج نشان داد که در گروه دیابتی نسبت به گروه کنترل، سطح Bax به میزان معنی داری افزایش و میزان Bcl-2 به میزان معنی داری کاهش یافت و نسبت Bax/Bcl2 نیز افزایش یافت (001/0P<). این مقادیر، در گروه های دیابتی با تمرین، سلول درمانی، تمرین+ سلول درمانی اصلاح شد به گونه ای که تفاوت معنی داری در همه شاخص ها با گروه دیابتی فاقد مداخله وجود داشت (001/0P<). نتیجه گیری: به نظر می رسد که ورزش، سلول درمانی و استفاده ترکیبی آنها می تواند از آپوپتوز سلولهای بتا جلوگیری نماید.

هدف: ناحیه قاعده ای-جانبی آمیگدال ساختار بسیار مهم در انسجام اطلاعات اضطراب می باشد. پیشنهاد شده است که ناحیه قاعده ای-جانبی آمیگدال، آوران های نورآدرنرژیک زیادی از هسته لوکوس سرلئوس دریافت می کند. علاوه بر این، استرس سبب افزایش ترشح نوراپی نفرین در ناحیه قاعده ای-جانبی آمیگدال می شود. بنابراین، در مطالعه حاضر، اثرات تحریک گیرنده های بتا2-آدرنرژیک در ناحیه قاعده ای-جانبی آمیگدال بر رفتارهای اضطرابی به دنبال استرس شوک الکتریکی بررسی می شود. مواد و روشها: استرس شوک الکتریکی (10 هرتز، ولتاژ 40 میلی ولت به مدت 60 ثانیه) به کف پای حیوان به مدت 4 روز پشت سر هم اعمال شد. سالبوتامول (آگونیست گیرنده بتا2-آدرنرژیک، µ g/rat4) به صورت دوطرفه در ناحیه قاعده ای-جانبی آمیگدال، 5 دقیقه قبل از شروع استرس در هر روز (به مدت 4 روز پشت سر هم) تزریق شد. رفتارهای اضطرابی، 24 ساعت بعد از آخرین روز استرس با استفاده از تست های ماز مرتفع بعلاوه ای شکل و جعبه باز ارزیابی شد. یافته ها: استرس شوک الکتریکی سبب کاهش معنی دار زمان حضور و دفعات ورود به بازوی باز در تست ماز مرتفع شد. به طور مشابه، استرس سبب کاهش معنی دار دفعات ورود و زمان سپری شده در ناحیه مرکزی جعبه باز شد. هم چنین، استرس سبب کاهش معنی دار تعداد grooming و rearing شد. تزریق سالبوتامول سبب افزایش معنی دار زمان حضور و نیز دفعات ورود به بازوی باز در مقایسه با گروه استرس شد. هم چنین، سالبوتامول سبب افزایش زمان حضور در ناحیه مرکزی، دفعات ورود به ناحیه مرکزی، تعداد grooming و rearing، عبور از خطوط و مسافت کل طی شده شد. نتیجه گیری: گیرنده های بتا دو آدرنرژیک در ناحیه قاعده ای جانبی آمیگدال احتمالاً واکنش های اضطرابی القا شده ناشی از استرس شوک الکتریکی را واسطه گری می کنند.

هدف: تشنج یک فعالیت نورونی هم زمان و غیرطبیعی در مغز است که می تواند باعث فعال شدن گیرنده های مختلف تشدید کننده یا تضعیف کننده تشنج از جمله گیرنده اورکسینی و/یا اندوکانابینوئیدی شود. زمان فعال شدن این گیرنده ها می تواند بر کنترل تشنج ها موثر باشد. لذا این مطالعه زمان بیان ژن گیرنده های اورکسینی 1 یا اندوکانابینوئیدی 1 به دنبال تشنج در سه مدل تشنجی پنتیلن تترازول، اسید کاینیک و پیلوکارپین را بررسی می کند. مواد و روشها: تعداد 56 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار در سه گروه تجربی پنتیلن تترازول، اسید کاینیک و پیلوکارپین قرار گرفتند. شدت تشنج بر اساس زمان نهفته تزریق داروی تشنج زا تا شروع تشنج (از زمان تزریق تا شروع تشنج؛ زمان نهفته 1 و از زمان شروع تشنج تا تشنج های تونیک-کلونیک؛ زمان نهفته 2) و مدت زمان تشنج محاسبه گردید. بررسی بیان ژن دو گیرنده اورکسینی 1 و اندوکانابینوئیدی 1 به روش RT-PCR انجام شد و نتایج با گروه کنترل (بدون القای تشنج) مقایسه گردید. یافته ها: مطالعه ما نشان داد مدت زمان نهفته اول و دوم در مدل های اسیدکاینیک و پیلوکارپین به طور معنی داری در مقایسه با گروه پنتیلن تترازول افزایش داشت، در حالی که مدت زمان مراحل تشنجی کم تر بود. میزان بیان ژن گیرنده اورکسینی 1، چهار ساعت بعد و گیرنده اندوکانابینوئیدی 1، بلافاصله و چهار ساعت بعد در مدل تشنجی پنتیلن تترازول نسبت به گروه کنترل افزایش یافت. میزان بیان ژن گیرنده های اورکسینی 1 و اندوکانابینوئیدی 1 در مدل اسیدکاینیک، یک هفته بعد از تشنج افزایش نشان داد، در حالی که در گروه پیلوکارپین، فقط 28 روز بعد از تشنج افزایش بیان گیرنده ها مشاهده گردید. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که هر چه تاخیر زمانی تشنج در یک مدل کم تر و مدت زمان تشنجی بیش تر باشد، افزایش بیان ژن گیرنده اورکسینی 1 و اندوکانابینوئیدی 1 زودتر اتفاق می افتد.

هدف: سکته قلبی از لحاظ پاتولوژیکی به عنوان مرگ سلول های عضله قلبی به خاطر اختلال در جریان خون، ایسکمی طولانی شریان کرونری و جایگزین شدن بافت قلبی نکروزی به صورت یک زخم فیبروزی متراکم، تعریف می شود. بیان سطوح پروتئینی کلاژن-1 و فیبروز بعد از انفارکتوس قلبی در بافت قلب افزایش می یابد. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر فعالیت ورزشی تناوبی با شدت بالا بر تغییرات سطوح بافتی کلاژن نوع-1 و میزان فیبروز رت های نر مبتلا به انفارکتوس میوکارد بود. مواد و روشها: 30 سر رت نر صحرایی نژاد ویستار با میانگین وزنی 25± 270 گرم به طور تصادفی به سه گروه 10 تایی (گروه شم، کنترل مبتلا به انفارکتوس میوکارد، تمرین مبتلا به انفارکتوس میوکارد) تقسیم شدند. جهت القا انفارکتوس میوکارد رت ها تحت عمل جراحی بستن شریان کرونری LAD قرار گرفتند و سپس از طریق اکوکاردیوگرافی ایجاد MI تأیید شد و رت ها پروتکل های تمرین ورزشی را به مدت 8 هفته و 5 جلسه در هفته اجرا کردند. پس از اتمام مداخله تمرین ورزشی رت ها تشریح شدند. یافته ها: میزان بیان سطوح پروتئینی کلاژن نوع-1 و درصد فیبروز در بافت قلبی رت های مبتلا به انفارکتوس میوکارد گروه تمرین نسبت به گروه انفارکتوس میوکارد شاهد کاهش معناداری یافت ( 001/0P≤ ). نتیجه گیری: به نظر می رسد فعالیت ورزشی تناوبی با شدت بالا می تواند از طریق کاهش بیان سطوح پروتئینی کلاژن نوع-1 و درصد فیبروز در بافت قلبی موش های صحرایی مبتلا به انفارکتوس میوکارد از اثرات منفی اسکار و فیبروز جلوگیری کند که این موضوع یک سازوکار مهم برای عملکرد قلبی و پیشگیری از آسیب قلبی باشد.

هدف: درد نوروپاتیک نوعی درد مزمن است که به دنبال آسیب به اعصاب مرکزی و محیطی به وجود می آید. مطالعات گذشته بیانگر آن است که ورزش و پروژسترون هرکدام جداگانه توانسته اند بر بهبود درد نوروپاتی موثر باشند. در این مطالعه اثرات تجویز توأم پروژسترون مزمن و ورزش اجباری بر پاسخ های رفتاری درد در مدل درد نوروپاتیک فشردگی مزمن عصب در موش سفید بزرگ آزمایشگاهی مورد مطالعه قرار گرفته است. مواد و روشها: در این مطالعه از 80 سر رت نر نژاد ویستار در 8 گروه (10=n) استفاده شد. ابتدا درد نوروپاتیک به روش CCI ایجاد شد. جهت درمان درد نوروپاتیک، تزریق پروژسترون (mg/kg6) یا حامل آن از 12 روز پس از عمل جراحی شروع شد و تا روز 26 ادامه یافت. هم چنین 12 روز پس از عمل جراحی ورزش شروع شده و به مدت 3 هفته تا روز 33 انجام گردید. در روز 12 و 34 تست های رفتاری شامل آلودینیای مکانیکی و هایپرآلژزیای حرارتی انجام گرفت. یافته ها: یافته های این تحقیق نشان داد که نوروپاتی حاصل از CCI قبل از مداخله ی ورزش و پروژسترون در روز 12 در حیوانات گروه های آزمایش هایپرآلژزیای حرارتی و آلودینیای مکانیکی ایجاد نمود. هم چنین پس از تثبیت درد نوروپاتیک، مصرف هم زمان پروژسترون (6 میلی گرم بر کیلوگرم) به مدت 14 روز و ورزش با شدت متوسط به مدت 3 هفته در گروه مربوطه می توانند درد نوروپاتیک را در مقایسه با گروه CCI و هر یک از گروه های درمانی مربوطه به طور جداگانه کاهش دهد. نتیجه گیری: یافته های این مطالعه نشان داد که پس از تثبیت درد نوروپاتیک، مصرف هم زمان پروژسترون مزمن و ورزش اجباری ممکن است رفتارهای درد نوروپاتیک شامل آلودینیای مکانیکی و هایپرآلژزیای حرارتی را کاهش دهد.

هدف: سالیانه بخش زیادی از جمعیت دنیا به عفونت تریکومونیازیس، مبتلا می شوند. و از سوی دیگر داروهای رایج به منظور درمان این بیماری عوارض جانبی زیادی را ایجاد می کند. هدف از پژوهش حاضر ساخت سامانه ی لیپوزومی حاوی اسانس زنیان و بررسی ویژگی های فیزیوشیمیایی آن، جهت مقابله با عفونت تریکومونیازیس می باشد. مواد و روش ها: وزیکول های لیپوزومی با استفاده از فسفاتیدیل کولین (70%) و کلسترول (30%) و طی روش فیلم نازک تهیه شدند و اسانس زنیان درون لیپوزوم بارگذاری شد و میزان بارگذاری اسانس محاسبه شد. در ادامه اندازه، بار سطحی و مورفولوژی ذرات این سامانه با استفاده از دستگاه های زتا سایزر و میکروسکوپ نیروی اتمی و نحوه رهایش اسانس در دمای ˚ C 35 و 6=pH طی 24 ساعت بررسی گردید. یافته ها: وزیکول های لیپوزومی حاوی اسانس زنیان با اندازه nm 1/110، 71/2± 12/40% میزان بارگذاری اسانس، پتانسیل زتا 9-میلی ولت می باشد. سامانه لیپوزومی دارای رهایش کنترل شده بوده و طی 24 ساعت همه اسانس را آزاد نموده است. میکروسکوپ نیروی اتمی نیز تشکیل لیپوزوم و مورفولوژی مناسب ذرات را تایید نموده است. نتیجه گیری: در پژوهش حاضر سامانه لیپوزومی حاوی اسانس زنیان، از درصد بارگذاری نسبتاً بالایی برخوردار است و بررسی شارژ سطحی، آنیونی بودن حامل را را تأیید می کند. بدین ترتیب با توجه به رهایش آهسته و کامل اسانس طی 24 ساعت، این نانو حامل لیپوزومی می تواند حاملی مناسب برای رسانش اسانس به انگل تریکومونیازیس باشد.

هدف: سرطان معده، چهارمین سرطان شایع در جهان و دومین عامل مرگ ناشی از سرطان می باشد. با توجه این که درمان های موجود برای آن، در عین هزینه و عوارض بالا، اثربخشی کاملی از خود نشان نداده اند. با تکیه بر طب سنتی و عنایت به فعالیت آنتی اکسیدانی گیاه دارویی Provskia abrotanoides، این مطالعه، با هدف بررسی تاثیر عصاره ی هیدروالکلی این گیاه در بهبود سرطان معده، انجام گرفت. مواد و روشها: در این مطالعه ی تجربی، گیاه Perovskia abrotanoides، جمع آوری، خشک و با حلال های آب-اتیل استات-متانل (10-60-30) عصاره گیری شد. رده ی سلول سرطانی آدنوکارسینومای معده ی انسانی MKN45 از بانک سلولی انستیتو پاستور تهیه شد. میزان سمیت داروی گیاهی بر سلول های سرطانی MKN45 با استفاده از تست MTT، بررسی شد. سنجش پتانسیل آنتی اکسیدانی عصاره با استفاده از تست FRAP (Ferric reducing ability of power) و DPPH (2, 2-diphenyl-1-picryl-hydrate) انجام شد. در ادامه کار برای بررسی اثر عصاره هیدروالکلی این گیاه بر مرگ سلولی، بررسی مورفولوژی سلول ها و بررسی قدرت تهاجم سلول ها پرداخته شد. یافته ها: نتایج تحلیل داده ها با کمک آزمون آماری مجذور کای نشان داد که با افزایش غلظت عصاره ی گیاهPerovskia abrotanoides، با ارتباط معنی داری، درصد سلول های زنده ی باقی مانده ی MKN45، کاهش یافته بود (001/0P<). هم چنین مشخص شد که عصاره هیدروالکلی پتانسیل آنتی اکسیدانی خوبی را در مقایسه با ویتامین C از خود نشان می دهد. در نهایت دریافتیم که دوز موثر (IC50) این عصاره برای سلول های MKN45 می تواند دوز 10 میکروگرم بر میلی لیتر باشدکه برای تست های بعدی در جهت یافتن مسیر احتمالی اثر عصاره بر روند مرگ برنامه ریزی شده (Apoptosis) و بررسی قدرت تهاجم و تغییرات مورفولوژی سلول ها از این دوز استفاده شده است. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که عصاره ی هیدروالکلی گیاه Perovskia abrotanoides، اثر کشندگی بالایی بر سلول های سرطانی معده (MKN45) داشت؛ این درصد کشندگی، با گذر زمان و با افزایش غلظت، افزایش یافته بود و در غلظت IC50 خود باعث مهار تهاجم سلولی و القای آپوپتوز در سلول های MKN45 شده است.