بینا
سال:1394 | دوره:21 | شماره:1 (پی در پی 82) |تعداد مقالات:19

هدف: تعیین تاثیر جراحی فتورفرکتیو کراتکتومی در بهبود حرکات لرزشی و کیفیت بینایی بیماران نزدیک بین با و بدون آستیگماتیسم دچار نیستاگموس مادرزادی.روش پژوهش: این مطالعه، یک گزارش موارد مداخله ای آینده نگر بر روی بیماران مبتلا به نیستاگموس مادرزادی با نزدیک بینی بیش تر یا مساوی 1- دیوپتر می باشد. برای همه بیماران قبل و سه ماه پس از جراحی فتورفرکتیو کراتکتومی، معاینات کامل چشمی شامل تعیین حدت بینایی تک و دو چشمی، حساسیت کنتراست و ویدیو نیستاگموگرافی (شامل متغیرهای فرکانس، دامنه و شدت نیستاگموس) صورت گرفت و نتایج با یکدیگر مقایسه شدند.یافته ها: در مجموع 24 چشم از 12 بیمار با میانگین سنی 2±23 سال، مورد بررسی قرار گرفتند. متوسط عیب انکساری بیماران قبل از عمل به صورت معادل کروی -2.82±1.65 دیوپتر و آستیگماتیسم -1.33±1.14 دیوپتر و پس از عمل به صورت معادل کروی -0.26±0.25 دیوپتر و آستیگماتیسم معادل -0.31±0.51 دیوپتر بود که این تغییرات معنی دار بود (P<0.001). حدت بینایی بر اساس واحد لوگمار به صورت معناداری افزایش یافت به طوری که در دید تک چشمی از 0.36±0.21 به 0.27±0.25 و در دید دوچشمی از 0.33±0.2 به 0.17±0.16 رسید (P<0.001). میزان حساسیت کنتراست در فرکانس های پایین (P<0.001)، متوسط (P=0.001) و بالا (P=0.01) بهبود معناداری داشت. میزان فرکانس، دامنه و شدت نیستاگموس های پس از جراحی PRK به طور معنی داری کاهش یافت (P<0.001). رابطه معنی داری بین میزان بهبود معادل کروی و بهبود کنتراست و حدت بینایی و شاخص های حرکتی نیستاگموس مشاهده نشد.نتیجه گیری: جراحی فوتورفرکتیو کراتکتومی در بیماران مبتلا به نیستاگموس مادرزادی، دید تک چشمی و دوچشمی را به طور معناداری افزایش داد. هم چنین حساسیت کنتراست و شاخص های حرکتی نیستاگموس (فرکانس، دامنه و شدت) به میزان قابل توجهی پس از انجام جراحی در بیماران مبتلا به نیستاگموس مادرزادی بهبود یافت.

هدف: بررسی اثر میزان آزادسازی (Dissection) غلاف تنون و حفظ غشاهای بین عضلانی (Intermuscular) بر نتیجه عمل جراحی استرابیسم افقی.روش پژوهش: بیماران مبتلا به استرابیسم افقی با محدوده سنی بین 6 تا 50 سال و بدون سابقه جراحی چشمی، در دو گروه تحت عمل جراحی قرار گرفتند. روش جراحی استرابیسم به جز در میزان جداسازی غلاف تنون در هر دو گروه مشابه بود. در گروه شاهد، غلاف تنون تا 10 میلی متری پشت محل اتصال عضله به صلبیه و اتصالات بین عضلانی بریده شد و در گروه مورد، این غلاف 4-3 میلی متر پشت به محل زدن بخیه بر روی عضله بریده شد و اتصالات بین عضلانی دست نخورده باقی ماند. بر حسب میزان زاویه استرابیسم افقی و وجود آمبلوپی، جراحی به صورت BMR (Bimedial Recession)،(Bilateral Recession) BLR و یا R&R (Recession and Resection) صورت گرفت.یافته ها: این مطالعه روی 54 بیمار در دو گروه (هر گروه 27 نفر) صورت گرفت. دو گروه از نظر یافته های جمعیت شناسی با یکدیگر تفاوت آماری نداشتند. در هر دو گروه بعد از جراحی، در هر سه روش BMR،BLR و R&R، زاویه استرابیسم کاهش یافته بود ولی تفاوت میزان اصلاح زاویه استرابیسم بین دو گروه از نظر آماری معنی دار نبود. در بیمارانی که تحت جراحی BMR قرار گرفته بودند، به ازای هر میلی متر رسس عضله در گروه مورد، 2.59±0.39 پریزم دیوپتر و در گروه شاهد، 2.16±0.99 پریزم دیوپتر زاویه انحراف استرابیسم اصلاح شد. در گروه ازوتروپی و R&R، به ازای هر میلی متر رسس یا رزکت عضله در گروه مورد، 3.38±0.31 پریزم دیوپتر و در گروه شاهد، 3.21±0.18 پریزم دیوپتر و در گروه BLR به ازای هر میلی متر رسس عضله در گروه مورد، 2.34±0.24 پریزم دیوپتر و در گروه شاهد، 2.17±0.24 پریزم دیوپتر زاویه استرابیسم اصلاح شد. در گروه اگزوتروپی و R&R، به ازای هر میلی متر رسس یا رزکت عضله در گروه مورد، 3.12±0.46 پریزم دیوپتر و در گروه شاهد 2.72±0.28 پریزم دیوپتر زاویه استرابیسم اصلاح شد.نتیجه گیری: میزان اصلاح زاویه استرابیسم افقی، رابطه ای با میزان دایسکشن بافت تنون یا بریدن اتصالات بین عضلات خارج چشمی ندارد. با توجه به احتمال آسیب کم تر بافتی و کاهش عوارض بالقوه در طولانی مدت، جراحی استرابیسم با دستکاری بافتی کم توصیه می شود.

هدف: کشت و بررسی ماهیت سلولی و مولکولی سلول های بنیادی چربی اربیت و مقایسه آن با سلول های بنیادی مزانشیمی مغز استخوان و سلول های بنیادی چربی شکمی.روش پژوهش: جداسازی سلول های بنیادی از چربی اربیت، چربی شکمی و آسپیره مغز استخوان انجام پذیرفت. آنالیز فلوسیتومتری برای مارکرهای سطحی اختصاصی سلول های بنیادی، بررسی توانمندی تمایزی آن ها به رده های سلولی استئوبلاست و آدیپوسیت، بررسی میزان تکثیر آن ها با استفاده از تست MTT و ارزیابی میزان بیان ژن های پلوریپوتنسی با استفاده از Real-Time PCR صورت گرفت. ارزیابی قابلیت ترمیم نیز با آزمون های آزمایشگاهی ترمیم و توانایی بیان مارکرهای اپی تلیالی نیز با آزمایش های هم جوارسازی با هوا انجام شد.یافته ها: نتایج فلوسیتومتری نشان داد که مارکرهای CD105، CD90، CD44، CD166 در سلول های بنیادی اربیت (OFSCs) همانند سلول های بنیادی مغز استخوان (MSCs) و چربی شکمی (ASCs) دارای بیان مثبت و مارکرهای CD133، CD34، CD45، CD31 منفی بودند. تمایز به رده های سلولی آدیپوسیت و استئوبلاست در هر سه گروه دیده شد. در نتایج ترمیم آزمایشگاهی، سلول های OFSC در مقایسه با دو گروه دیگر با سرعت بالاتری ترمیم شدند. پس از هم جوارسازی با هوا، فقط در گروه OFSC مارکرهای اپی تلیال KRT3، KRT12 و کانکسین 43 مثبت بودند.نتیجه گیری: سلول های بنیادی چربی اربیت با منشاء اکتودرم توانایی بالایی در تکثیر و تمایز دارند. با توجه به امکان بیان مارکرهای اپی تلیالی و پتانسیل ترمیمی مناسب و هم چنین موضع قرارگیری آن در مجاورت چشم، شاید بتوان از این سلول ها در ترمیم نقائص پایدار اپی تلیوم قرنیه استفاده نمود.

هدف: ارزیابی تاثیر تزریق داخل زجاجیه ای بواسیزوماب بر فشار پایدار داخل چشمی.روش پژوهش: این مطالعه به صورت آینده نگر و غیرتصادفی در بیمارستان های امیرالمومنین (رشت) و لبافی نژاد (تهران) روی 359 چشم از 359 بیمار صورت گرفت. پس از اخذ شرح حال و معاینه اولیه، فشار داخل چشمی بیماران یک هفته و یک روز قبل از تزریق (2 نوبت) و یک، هفت و سی روز پس از تزریق (3 نوبت)، در چشم های تزریق شده و تزریق نشده اندازه گیری شد. تمام موارد اندازه گیری فشار داخل چشمی توسط یک معاینه گر صورت گرفت.یافته ها: سیصد و شش چشم (159 چشم راست و 147 چشم چپ) از سیصد و شش بیمار (42.2 درصد مرد و 57.8 درصد زن)، شامل 277 مورد (90.5 درصد) رتینوپاتی دیابتی، 20 مورد (5.6 درصد) انسداد وریدی شبکیه و 9 مورد (9.2 درصد) دژنراسیون ماکولای وابسته به سن با نورگ زایی پس از تزریق داخل زجاجیه ای بواسیزوماب وارد مطالعه شدند. موردی از افزایش پایدار فشار داخل چشمی در چشم های تزریق شده و تزریق نشده، یافت نشد. هم چنین، بین افزایش فشار داخل چشمی با جنس و علت تزریق رابطه معنی داری وجود نداشت.نتیجه گیری: تزریق داخل زجاجیه ای بواسیزوماب در افراد بدون سابقه گلوکوم، منجر به افزایش پایدار فشار داخل چشمی طی یک ماه نمی گردد.

هدف: بررسی عوامل گیرنده و متغیرهای جراحی که می توانند بر میزان موفقیت به دست آوردن غشا دسمه برهنه در پیوند قرنیه لایه ای عمیق قدامی (Deep Anterior Lamellar Keratoplasty; DALK) در بیماران مبتلا به قوزقرنیه اثرگذار باشند.روش پژوهش: در این مطالعه مقایسه ای گذشته نگر، 290 چشم از 257 بیمار مبتلا به قوزقرنیه که تحت عمل جراحی DALK با روش حباب بزرگ (Big Bubble) قرار گرفته بودند، برای ورود به مطالعه انتخاب شدند. عوامل مختلف از قبیل تجربه جراح، سن و جنس گیرنده پیوند، سابقه خانوادگی و شدت بیماری قوزقرنیه، سابقه استفاده از لنز تماسی و کراتوکونژنکتیویت بهاره، ضخامت مرکزی و محیطی قرنیه، عمق اتاق قدامی، طول فضای ویتره و اندازه ترفاین استفاده شده در گیرنده مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: از 290 چشم، برای 289 چشم عمل جراحی DALK انجام شد (یک بیمار طی عمل به پیوند نافذ تبدیل شد) و در 229 چشم (79.2 درصد) حباب بزرگ به دست آمد (گروه دسمه برهنه). در جنس زن احتمال به دست آوردن دسمه برهنه 0.4 برابر کم تر از جنس مرد بود (P=0.02). به ازای هر 0.1 میلی متر افزایش در اندازه ترفاین احتمال موفقیت در ایجاد حباب بزرگ، 1.36 برابر بیش تر بود (P=0.03). سایر عوامل مورد بررسی بر میزان ایجاد حباب بزرگ تاثیری نداشتند.نتیجه گیری: میزان تشکیل حباب بزرگ در قوزقرنیه، 79.2 درصد بود. در میان عوامل مختلف، جنس و اندازه ترفاین بر میزان موفقیت تشکیل حباب بزرگ تاثیر معناداری داشتند. در جنس زن، احتمال ایجاد حباب بزرگ کم تر بود که با اندازه ترفاین بزرگ تر، این میزان بیش تر شد.

هدف: مقایسه اعوجاج های رده بالا پس از فتورفرکتیوکراتکتومی با دو روش PT و PTA در بیماران نزدیک بین و نزدیک بین آستیگمات.روش پژوهش: در این مطالعه کارآزمایی بالینی، 80 چشم با توجه به معیارهای ورود به مطالعه، انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه 40 چشمی تحت فتورفرکتیوکراتکتومی با روش PT یا PTA قرار گرفتند. دید اصلاح نشده، دید اصلاح شده، رفراکشن آشکار، معادل کروی، فاکتور Q، اعوجاج های کروی و اعوجاج های رده بالا در بیماران قبل از عمل و در ماه های 1، 3 و 6 پس از عمل مورد ارزیابی قرار گرفت.یافته ها: در میزان اعوجاج های رده بالا بیماران در دو گروه پیش از عمل، تفاوت معنی دار آماری وجود نداشت. میزان اعوجاج های رده بالا نسبت به پیش از عمل در گروه PT به صورت معناداری افزایش (P<0.001) و در گروه PTA کاهش یافت (P<0.001). میزان اعوجاج های کروی نسبت به پیش از عمل در گروه PT افزایش آماری معنی دار (P<0.001) ولی در گروه PTA فاقد تفاوت معنی دار آماری بود (P=0.57).نتیجه گیری: انجام فتورفراکتوکراتکتومی با روش PT، سبب القای اعوجاج های رده بالا و کروی پس از عمل می گردد در حالی که روش PTA سبب درمان اعوجاج ها رده بالای از پیش موجود می شود.

هدف: توصیف علامتی که موقعیت صحیح لنتیکول پیوندی حین عمل DSAEK را تایید نماید.روش پژوهش: در این مطالعه بالینی و آزمایشگاهی، عمل DSAEK در سه چشم با تشخیص سودوفاکیک بولوس کراتوپاتی (PBK) صورت گرفت. هم چنین دو عدد گلوب کامل و دو عدد کورنئواسکلرای از قبل بریده شده (Precut) از سه جسد از بانک چشم، جهت بررسی آزمایشگاهی مطالعه فراهم شد. بعد از برداشتن غشا دسمه قرنیه گیرنده، لنتیکول دهنده داخل اتاق قدامی وارد شد، از حالت تاخورده باز شد و با کمک حباب هوا به قسمت خلفی استرومای قرنیه چسبانده شد. روند مشابهی روی چشم های بانک چشم صورت گرفت و لنتیکول هم در جهت صحیح و هم به صورت پشت و رو چسبانده شد.یافته ها: پس از آن که اتاق قدامی به طور کامل با هوا پر شد، دو یا بیش از دو حلقه شفاف متحدالمرکز در حاشیه لنتیکول پیوندی تشکیل شد که علت آن انعکاس داخلی نور (Total Internal Reflection) در پیوند بود. در چشم های بیماران و چشم های بانک چشم که بافت پیوندی در جهت صحیح قرار گرفته بود، داخلی ترین حلقه شفاف که نشان دهنده جهت استرومایی پیوند بود، زیر قرنیه گیرنده و خارجی ترین حلقه که نشان دهنده سمت اندوتلیال بود، عمقی تر تشکیل شد. وقتی لنتیکول پیوندی به عمد در چشم های بانک چشم به صورت پشت و رو گذاشته شد، برعکس حالت فوق اتقاق افتاد و بزرگ ترین حلقه زیر قرنیه گیرنده مشاهده شد.نتیجه گیری: جهت صحیح قدامی خلفی لنتیکول پیوندی حین عمل DSAEK را می توان با کمک حلقه های شفافی که در حاشیه پیوند بعد از پرکردن کامل اتاق قدامی با هوا تشکیل می شود، تشخیص داد.

هدف: بررسی تظاهرات اسکن کانفوکال شبکه عصبی ساب بازال (Subbasal Nerve Plexus, SNP) و سلول های دندریتیک اپیتلیوم (Epithelial Dendritic Cells, EDCs) قرنیه در بیماران مبتلا به کراتیت هرپس سیمپلکس (Herpes Simples Keratitis, HSK) در مقایسه با کراتیت آکانتاموبایی (Acanthamoeba Keratitis, AK).روش پژوهش: تصاویر ثبت شده اسکن کانفوکال در بیمارانی که یافته های بالینی و اسکن کانفوکال مطرح کننده HSK و AK داشتند و نیز تصاویر اسکن کانفوکال افراد سالم مورد بررسی قرار گرفت. تراکم و متغیرها مورفولوژی EDCs و تغییرات SNP قرنیه ارزیابی و از نظر آماری بین گروه های مورد مطالعه مقایسه گردید.یافته ها: در مجموع 52 چشم از 52 بیمار وارد مطالعه شدند: 12 چشم از 12 بیمار (23.08 درصد) با تظاهرات بالینی و اسکن کانفوکال مطرح کننده HSK،20 چشم از 20 بیمار (38.46 درصد) با تظاهرات بالینی و اسکن کانفوکال مطرح کننده AK و 20 چشم از 20 فرد (38.46 درصد) سالم. میانگین تراکم، تعداد و مساحت EDCs در هر دو گروه HSK و AK در مقایسه با گروه شاهد افزایش معنی داری داشت (P<0.001). در ارزیابی شبکه عصبی ساب بازال، افزایش معنی داری در میانگین تعداد رشته های اصلی عصبی، تعداد رشته های فرعی عصبی، تعداد کل رشته های عصبی، قطر رشته های عصبی و تراکم اعصاب ساب بازال در گروه های HSK و AK در مقایسه با گروه شاهد مشاهده شد (P<0.001). انحنای رشته های عصبی (Nerve Tortuosity) در بیماران HSK و AK در مقایسه با گروه شاهد دارای کاهش معنی داری بود (P=0.013). در هیچ یک از عوامل ذکرشده اختلاف قابل توجهی از نظر آماری بین بیماران HSK و AK مشاهده نشد.نتیجه گیری: این مطالعه با استفاده از اسکن کانفوکال، تغییرات معنی داری را در میانگین تراکم و متغیرهای مورفولوژیک SNP و EDCs در قرنیه بیماران مبتلا به HSK و AK نسبت به موارد طبیعی نشان داد که می تواند نشان دهنده وجود ارتباط متقابل بین پاسخ ایمنی و عملکرد سیستم عصبی قرنیه در مقابله با التهاب و عفونت باشد.

خانواده تتراسیکلین، آنتی بیوتیک های وسیع الطیفی هستند که علاوه بر دسترسی آسان، ارزان بوده و عوارض جانبی به نسبت کمی دارند. این گروه دارویی علاوه بر آثار آنتی بیوتیکی با مهار ماتریکس متالوپروتئینازها و کلاژناز باعث مهار التهاب، کاهش رگ زایی و نورگ زایی و اثرات نسبی Neuroprotective و Antiapoptotic و آنتی اکسیدان می شوند. مجموع این خواص باعث استفاده از این خانواده در کاربردهای غیرآنتی بیوتیکی از جمله بیماری های مزمن قرنیه مانند خشکی چشم، سوختگی های شیمیایی و آسیب های تاول زای چشم، بلفاریت، اختلالات غدد میبومین، روزاسه، رد پیوند و درمان کمکی در ناخنک می شود. می توان از این داروها در مقادیر کم تر Subantibacterial (حدود 20 تا 100 میلی گرم در روز) استفاده نمود. به تازگی مطالعاتی برای استفاده از خواصNeuroprotective  و Antioxidant و Antiapoptotic جهت درمان بیماری های نورورتینال مثل رتینوپاتی ها و آسیب های ناشی از ایسکمی انجام شده که نیاز به بررسی های بیش تر دارد.

هدف: گزارش یک مورد کاهش دید ناشی از ادم ماکولا به دنبال استفاده از داروی فینگولیمود در بیمار مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس.گزارش مورد: خانم 34 ساله مورد شناخته شده Multiple Sclerosis (MS) از 13 سال پیش، به دنبال کاهش دید چشم چپ از یک هفته قبل به درمانگاه شبکیه مراجعه نمود. وی به علت ابتلا به MS، از چهار ماه پیش تحت درمان با فینگولیمود با میزان روزانه 0.5 میلی گرم بود. قبل از شروع مصرف دارو در مرکز دیگری، معاینات چشم پزشکی برای وی انجام گردید که نتایج معاینات طبیعی بود. بهترین حدت بینایی اصلاح شده در آن زمان 20.25 در هر یک از چشم ها بود. وی سابقه ای از ابتلا به دیابت یا یووییت نداشت اما یک بار ابتلا به نوریت اپتیک رتروبولبار در هر یک از چشم ها را ذکر کرد. حدت بینایی اصلاح شده بیمار در بدو مراجعه، 20.25 در چشم راست و 20.70 در چشم چپ بود. مردمک مارکوس گان منفی بود. در معاینه اتاق و ویتره قدامی، سلول التهابی مشاهده نگردید. در معاینه فوندوسکوپی چشم چپ ادم ماکولا مشهود و سایر معاینات طبیعی بود. یافته های Spectral Domain Optical Coherence Tomography (SD-OCT)، بیانگر ادم ماکولا و ضخامت مرکزی آن، 605 میکرون بود. پس از مشاوره با متخصص مغز و اعصاب، فینگولیمود قطع و قطره سینارولاک سه بار در روز برای وی تجویز شد. شش هفته بعد، بینایی اصلاح شده چشم چپ 20.30 بود. در SD-OCT کاهش واضح ادم ماکولا مشهود بود و ضخامت مرکزی ماکولا 277 میکرون گزارش گردید.نتیجه گیری: ادم ماکولا ناشی از فینگولیمود عارضه خوش خیم در درمان مولتیپل اسکلروزیس می باشد که به دنبال قطع دارو و استفاده از قطره موضعی سینارولاک بهبود می یابد.

هدف: گزارش یک مورد سندرم نادر سیستمیک به نام اسکرومیکس ادم (Scleromyxedema) همراه با درگیری پلک ها.گزارش مورد: آقای 29 ساله ای به دلیل احساس جسم خارجی در هر دو چشم و تورم همراه با سفت شدن پلک های فوقانی و تحتانی که از حدود 9 سال قبل شروع شده بود به درمانگاه چشم پزشکی بیمارستان دکتر لبافی نژاد مراجعه نمود. وی دارای سابقه بیماری کلیوی (هماچوری) از حدود 9 سال قبل بود، ولی سابقه خانوادگی سایر بیماری ها، جراحی قبلی و یا مصرف داروی خاصی را ذکر نکرد. در معاینه سیستمیک به عمل آمده، درگیری پوست دست ها و پاهای بیمار مشهود بود، به طوری که برای وی تشخیص اسکلرومیکس ادما مطرح شد.نتیجه گیری: سندرم Scleromyxedema، یک سندرم بسیار نادر است که بیش تر موارد افراد را در سنین 50-30 سالگی درگیر می کند. در این بیماری، زنان و مردان به طور یکسان درگیر می شوند. در مراحل اولیه، ضایعات پوستی به صورت کوچک با اندازه 2 تا 3 میلی متر، به رنگ قرمز - قهوه ای می باشند که با پیش رفت بیماری، چین های عمیق و بزرگ در ناحیه پیشانی ایجاد می شوند. برای این بیماری، درمان خاصی جز درمان های حمایتی و پی گیری های دوره ای وجود ندارد.