علوم زیستی ورزشی
سال:1398 | دوره:11 | شماره:2 |تعداد مقالات:7

افزایش استرس اکسایشی عامل مهمی در سندروم متابولیک مرتبط با چاقی است و احتمالا نقش اساسی در پاتوفیزیولوژی بیماری های مختلف مثل بیماری های قلبی و عروقی دارد. هدف این پژوهش بررسی تاثیر هشت هفته طناب زنی و مکمل دهی خرفه بر شاخص های زیستی آنتی اکسیدانی SOD، GPX، TAC و بر شاخص پراکسیداسیون لیپیدی MDA در دختران غیرفعال بود. در این مطالعه نیمه تجربی 40 دختر دارای اضافه وزن و چاق (میانگین شاخص توده بدنی 0/72± 27/05و دامنه سنی20 تا 25 سال) از بین افراد واجد شرایط به طور تصادفی انتخاب و در چهار گروه دارونما (10 نفر)، مکمل (10 نفر)، تمرین (10 نفر) و تمرین+مکمل (10 نفر) قرار گرفتند. تمرین شامل طناب زنی به صورت چهار جلسه در هفته و هر جلسه 45 دقیقه و مصرف مکمل روزانه 1200میلی گرم خرفه به مدت هشت هفته بود. متغیرهای مورد مطالعه به روش الایزا اندازه گیری شد. تحلیل آماری داده ها به وسیله آزمون تحلیل واریانس در سطح معناداری 0/05>P انجام گرفت. نتایج نشان داد مقادیر MAD در گروه های تمرین+ مکمل و تمرین کاهش معنادار (P=0. 01, P=0. 001) وSOD، GPX و TAC در گروه های تمرین، مکمل و تمرین+مکمل افزایش معنادار داشت [SOD (P=0. 001, P=0. 03, P=0. 001), GPX (P=0. 02, P=0. 007, P=0. 004), TAC (P=0. 02, P=0. 01, P=0. 001). به نظر می رسد تمرین استقامتی تناوبی فزاینده به صورت طناب زنی به همراه مصرف مکمل خرفه می تواند موجب بهبود وضعیت سیستم آنتی اکسیدانی و کاهش آسیب اکسایشی شود و احتمالا در جلوگیری از بیماری های قلبی و عروقی موثر باشد.

هدف پژوهش حاضر بررسی تعیین تاثیر مکمل کراتین به همراه دو نوع ریکاوری داخل و خارج آب بر پروتئین واکنشی c (CRP) و مالوندی آلدئید (MDA) به ترتیب به عنوان شاخص های التهاب سیستمیک و پراکسیداسیون لیپیدی و همچنین رکورد شنا در زنان شناگر تمرین کرده بود. در این مطالعه نیمه تجربی، 16 زن شناگر تمرین کرده به طور تصادفی به دو گروه ریکاوری فعال داخل و خارج آب تقسیم شدند و شش وهله شنای سرعتی 50 متر با فاصله استراحتی 120 ثانیه ای را به صورت فعال در داخل و خارج آب در قبل و پس از 6 روز مکمل گیری کراتین اجرا کردند. آنالیز واریانس سه طرفه نشان داد اجرای 6 وهله شنای سرعتی موجب افزایش معنادار MDAو CRP شد (0/001=P). اگرچه نوع ریکاوری (داخل یا خارج آب) تاثیر معناداری بر MDA و CRP و همین طور عملکرد شنای سرعتی نداشت، مصرف مکمل کراتین موجب کاهش معنادار MDA (0/018=P) و بهبود عملکرد شنا (0/006=P) در هر دو گروه ریکاوری شد. به نظر می رسد که استراتژی ریکاوری تخصصی و غیرتخصصی تاثیری بر مهار التهاب و استرس ناشی از تمرینات HIIT ندارد، اما کاربرد مکمل کراتین می تواند استرس سیستمیک ناشی از تمرینات HIIT را کاهش دهد و عملکرد شنای سرعتی راحفظ کند.

تمرینات همراه با انسداد عروق، تمریناتی مفید برای افزایش توان و هایپرتروفی است. هدف از این پژوهش بررسی اثر تمرینات آماده سازی بر مبنای بازی در ابعاد کوچک با و بدون انسداد عروق بر برخی از شاخص های آمادگی جسمانی دختران بسکتبالیست بود. در این تحقیق 30 بسکتبالیست دختر به صورت داوطلب شرکت کردند و به صورت تصادفی به سه گروه تمرین در ابعاد کوچک همراه با انسداد عروق (10 نفر)، تمرین در ابعاد کوچک بدون انسداد عروق (10 نفر) و گروه کنترل (10 نفر) تقسیم شدند. برنامه تمرین به مدت شش هفته (سه جلسه در هفته) بود. این برنامه شامل 15 تا 28 دقیقه تمرین در زمینی با ابعاد 15×14 و 20 دقیقه تمرین در زمین اصلی بسکتبال بود. در گروه انسداد عروق، قبل از شروع تمرین اصلی، قسمت پروگزیمال هر دو پا با باند الاستیکی بسته شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون ANCOVA در سطح معناداری 0/05 استفاده شد. نتایج حاکی از افزایش معنادار توان عضلات پایین تنه در گروه تمرین در ابعاد کوچک همراه با انسداد عروق نسبت به گروه تمرین در ابعاد کوچک و گروه کنترل بود (0/001 = P)، درصورتی که بین سه گروه از لحاظ سرعت 10 متر، 20 متر و توان حداکثر تفاوت معناداری مشاهده نشد، همچنین شاخص توان هوازی در گروه تمرین در ابعاد کوچک همراه با انسداد عروق نسبت به گروه کنترل بهبود معناداری یافت (0/026 = P) و بین گروه تمرین در ابعاد کوچک با گروه تمرین در ابعاد کوچک همراه با انسداد تفاوتی یافت نشد (0/25= P). با توجه به نتایج پژوهش حاضر، به منظور بهبود توان عضلات پایین تنه دختران بسکتبالیست تمرین در ابعاد کوچک همراه با انسداد عروق و برای بهبود توان هوازی، هر دو روش تمرین پیشنهاد می شود.

امنتین-1، آدیپوکین مترشح از بافت چربی احشایی، در توسعه اختلالات مرتبط با دیابت (همچون مقاومت انسولینی و دیس لیپیدمی) نقش دارد. ضمن استفاده از تمرینات هوازی به دلیل تاثیرات مثبت آنها، تحقیقات جدید بهرهمندی از گیاهان دارویی را در بهبود سطح سلامت، پیشگیری و همچنین درمان بیماری دیابت موثر میدانند. یکی از این گیاهان، گیاه استویاست. هدف این پژوهش، بررسی اثر تمرین هوازی و مصرف عصاره استویا، بر میزان امنتین-1 سرمی و نیمرخ لیپیدی در رت های دیابتی بود. 35 سر رت نر در محدوده وزنی180تا220 گرم به طور تصادفی به گروه های کنترل غیردیابتی، کنترل دیابتی، دیابتی تمرین، دیابتی عصاره و دیابتی تمرین همراه با استویا تقسیم شدند. تمرینات هوازی شامل دویدن بر روی تردمیل (5 روز در هفته، به مدت 6 هفته) بود، دریافت عصاره نیز در همین مدت ادامه یافت. در پایان مداخله نمونه های خونی به منظور سنجش مقادیر امنتین-1 و نیمرخ لیپیدی به دست آمد. داده ها با استفاده از آزمون آنوآ یکسویه و آزمون توکی تحلیل شد. نتایج نشان داد سطوح سرمی امنتین-1 در گروه کنترل دیابتی در مقایسه با گروه کنترل غیردیابتی پایینتر بود (0/001= P). برنامه تمرینی هوازی و دریافت استویا به افزایش معنادار امنتین-1 و HDL و کاهش معنادار TG، TC، LDLو VLDLدر گروه های تجربی نسبت به گروه کنترل دیابتی منجر شد (P<0/05). این نتایج حاکی از افزایش امنتین-1 و بهبود پروفایل لیپیدی پس از انجام تمرین هوازی و مصرف استویا بود. این تاثیرات هنگام استفاده همزمان از تمرین و استویا بیشتر بود.

از پیامدهای افزایش سن، کاهش تستوسترون و IGF-1 است که می تواند به آتروفی عضلانی و فقر حرکتی در سالمندان منجر شود. هدف از این پژوهش بررسی تاثیر هشت هفته تمرین مقاومتی با مکمل دهی تریبولوس بر سطوح تستوسترون و IGF-1 پلاسمای مردان سالمند است. به همین منظور 44 مرد سالمند با میانگین سنی80/2± 64 سال انتخاب و به طور تصادفی در چهار گروه 11نفری، گروه تمرین مقاومتی+مکمل (ES)، گروه تمرین مقاومتی+دارونما (EP)، گروه تمرین مقاومتی و گروه کنترل قرار گرفتند. گروه های تمرین، برنامه تمرین مقاومتی را هشت هفته، هر هفته 3 جلسه اجرا کردند. گروه ES، روزانه 1250 میلی گرم مکمل تریبولوس مصرف کردند. از روش الایزا برای اندازه گیری متغیرهای بیوشیمیایی و از آزمون تحلیل کوواریانس برای تجزیه وتحلیل داده ها استفاده شد. نتایج تفاوت معناداری را بین گروه ES با سایر گروه ها در متغیرهای تستوسترون و گلوکز نشان داد (P<0/001). در سایر گروه ها تفاوت معناداری بین این متغیرها مشاهده نشد. همچنین تفاوت معناداری بین IGF-1 و BMI در هیچ کدام از گروه ها مشاهده نشد. در نهایت یافته های پژوهش حاضر نشان داد که مصرف مکمل تریبولوس به همراه تمرین مقاومتی می تواند سطح تستوسترون را در مردان سالمند، افزایش و سطح گلوکز خون را کاهش دهد.

بیشتر مطالعات اغلب تمرینات مقاومتی سنتی را در زمان بندی تمرین به کار برده اند و اثر تمرینات مقاومتی با محدودیت جریان خون در زمان بندی تمرین روشن نیست. بنابراین، هدف از تحقیق حاضر، مقایسه تاثیر ترکیب هشت هفته تمرین مقاومتی با محدودیت جریان خون و تمرین مقاومتی سنتی به صورت زمان بندی خطی و موجی بر هایپرتروفی، قدرت، استقامت و توان عضلانی دختران فعال بود. 26 دختر فعال به صورت تصادفی در سه گروه تمرین مقاومتی بدون زمان بندی، زمان بندی خطی و زمان بندی موجی قرار گرفتند. شدت تمرین مقاومتی سنتی 75 درصد و شدت تمرین مقاومتی با محدودیت جریان خون 30 درصد یک تکرار بیشینه بود. در گروه زمان بندی خطی، 4 هفته اول تمرین مقاومتی با محدودیت جریان خون و 4 هفته دوم تمرین مقاومتی سنتی و در گروه زمان بندی موجی، یک روز تمرین با محدودیت جریان خون و روز دیگر تمرین مقاومتی سنتی و در گروه بدون زمان بندی، تمرین مقاومتی سنتی با شدت ثابت انجام گرفت. برای تحلیل آماری از آزمون تحلیل واریانس یکطرفه استفاده شد. نتایج نشان داد که افزایش معنا داری از پیش آزمون به پس آزمون در تمام گروه ها برای سطح مقطع عضلات راست رانی و پهن داخلی، قدرت و استقامت عضلات چهارسرران و همسترینگ و توان انفجاری پاها مشاهده شد. تفاوت معنا داری بین گروه ها در هیچ یک از متغیرها به غیر از سطح مقطع عضله پهن میانی وجود نداشت. ترکیب تمرین مقاومتی سنتی و تمرین با محدودیت جریان خون به هر دو شکل زمان بندی خطی و موجی تاثیرات مشابهی با تمرین مقاومتی بدون زمان بندی بر هایپرتروفی، قدرت، استقامت و توان انفجاری پاهای دختران فعال دارد.

یکی از سازوکارهای دخیل در آتروفی عضلانی مسیر TRAF6/MuRF1 است که ممکن است تجزیه عضلانی را افزایش دهد. ازاین رو هدف پژوهش حاضر بررسی اثر تمرین HIIT بر بیان ژن های TRAF6 و MuRF1 عضله بازکننده طویل انگشتان پای ((EDL موش های پیر C57bl/6 بود. بدین منظور، 28 سر موش C57bl/6 پیر (14=n) و بالغ (14=n) هر گروه در 2 گروه تمرین (7=n) و کنترل (7=n) قرار گرفتند که گروه های تمرین بعد از یک هفته آشناسازی در برنامه 4 هفته HIIT شرکت کردند و 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی قربانی و عضله EDL استخراج و به وسیله روش Real-time Pcr بیان ژن ها اندازه گیری شد. در مقایسه گروه های پیر و بالغ، عامل پیری اثر معنا داری بر بیان ژن های TRAF6 و MuRF1 دارد (به ترتیب 0/005=P و 0/004=P)، همچنین تمرین ورزشی به طور چشمگیری بیان این دو را تحت تاثیر قرار می دهد (0/0001=P). همچنین یافته ها نشان می دهد که پیری اثر معنا داری بر وزن نسبی عضله EDL داشته است، به طوری که اختلاف معنا داری بین گروه های بالغ و پیر کنترل (0/032=P) مشاهده شد، ولی این مقدار به لحاظ آماری در هر دو گروه های بالغ (0/117=P) و پیر (0/321=P) معنادار نبود. بنابراین، بالا رفتن سن همراه با افزایش بیان ژن های TRAF6 و MuRF1 است که احتمالا در تغییرات توده عضلانی همراه با افزایش سن درگیرند و با توجه به اینکه تمرینات با شدت بالا بیان این ژن ها را کاهش می دهد، این تمرینات می توانند در دوران سالمندی به منظور حفظ توده عضلانی استفاده شوند.