بینا
سال:1397 | دوره:24 | شماره:1 |تعداد مقالات:11

هدف: مقایسه میزان آلودگی مژه ها با گونه های دمودکس در مبتلایان به بلفاریت مزمن با افراد سالم در جمعیت ایرانی. روش پژوهش: در این مطالعه مورد-شاهدی، 203 نفر از مراجعین به بیمارستان های طرفه و لبافی نژاد تهران در سال 1396 (102 نفر از مبتلایان به بلفاریت مزمن و 101 نفر به عنوان گروه شاهد)، به صورت در دسترس انتخاب شدند. اطلاعات مربوط به یافته های مثبت در اسلیت لمپ بیومیکروسکوپی برای هر بیمار ثبت گردید، سپس از هر یک از پلک های بالا و پایین یک مژه از هر نیمه با فورسپس ظریف برداشته شده و به طور جداگانه روی لام قرار داده شد. در صورت مشاهده Cylindrical Dandruff همراه با هر مژه، این مژه به عنوان نمونه انتخاب گردید. یک قطره روغن امرسیون روی نمونه ریخته و لامل روی آن قرار داده شد و با میکروسکوپ نوری با بزرگ نمایی به میزان 40× و 100× از نظر وجود دمودکس در کم تر از 12 ساعت بررسی گردید. میزان آلودگی مژه ها با گونه های دمودکس در دو گروه بررسی و مقایسه شد. یافته ها: آلودگی مژه ها با گونه های دمودکس در گروه مبتلایان به بلفاریت مزمن 26/5 درصد و در گروه شاهد 25/7 درصد بود که اختلاف آماری معناداری وجود نداشت (0/05P>). عوامل مرتبط با آلودگی افراد به دمودکس شامل سن بالا، Dandruff Cylindrical و برخی از علایم بالینی مانند خارش و سوزش چشم بودند. نتیجه گیری: میزان آلودگی مژه ها با گونه های دمودکس در مبتلایان به بلفاریت مزمن و افراد سالم تفاوت معناداری نداشت. شیوع آن با افزایش سن بیش تر شد و پوسته های چرب ارتباط معنادار منفی با ابتلا به دمودکس داشتند.

هدف: مقایسه سطح سرمی ویتامینD در بیماران مبتلا به سندرم خشکی چشم با گروه شاهد در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان چشم پزشکی الزهراء(س) در سال 1395. روش پژوهش: این مطالعه مورد-شاهدی در سال 1395 روی 80 فرد (40 بیمار با خشکی چشم و 40 فرد سالم به عنوان گروه شاهد) مراجعه کننده به درمانگاه چشم پزشکی بیمارستان الزهرا صورت گرفت. اطلاعات با استفاده از فرم اطلاعاتی جمع آوری شد و توسط نرم افزار SPSS ویرایش 22 مورد تحلیل آماری قرار گرفت. یافته ها: در این مطالعه، تعداد 80 فرد مورد بررسی قرار گرفتند. 60 درصد بیماران مرد بودند و میانگین سنی بیماران 11/28± 44/50 سال بود. میانگین سطح خونی در گروه مورد معادل ng/dl 11/83± 21/18 و در گروه شاهد، ng/dl9/98± 20/54 بود و بین دو گروه تفاوت معنی داری وجود نداشت (0/793P=). سطح سرمی ویتامین D با OSDI (که نماد خشکی چشم است) رابطه معکوس و معنی داری داشت (0/48r= و 0/002 P=). نتیجه گیری: در این مطالعه، شدت خشکی چشم بر اساس تست (ocular surface disease index) OSDI رابطه معکوس با سطح سرمی ویتامین D داشت. سطوح پایین تر ویتامین D ممکن است نقش کلیدی در ایجاد علایم خشکی چشم داشته باشد.

هدف: بررسی اثر تزریق استرویید در فضای رتروسپتال اربیت در بیماران مبتلا به افتالموپاتی فعال تیرویید که به استفاده از استرویید سیستمیک مقاوم بودند، یا با قطع استرویید عود کرده و یا دچار عوارض سیستمیک ناشی از استرویید شده بودند. روش پژوهش: این مطالعه آینده نگر روی 31 چشم از 17 بیمار مبتلا به افتالموپاتی فعال تیرویید صورت گرفت که دارای رتبه فعالیت بیماری 3 یا بیش تر و از نظر شدت در مرحله 3 یا بالاتر بودند ولی دچار نوروپاتی فشارنده و کراتوپاتی اکسپوژر شدید نبودند. تمامی بیماران تاریخچه استفاده استرویید سیستمیک و عدم پاسخ مناسب و یا عود بیماری با قطع استرویید و یا عوارض ناشی از مصرف استرویید داشتند. ترکیبی از استرویید طولانی اثر به صورت 20 میلی گرم تریامسینولون و استرویید کوتاه اثر به صورت 4 میلی گرم دگزامتازون به فضای رتروسپتال حدقه در بالا و پایین 4-3 مرتبه به فواصل یک ماه تزریق شد. بیماران به طور دوره ای پس از تزریقات و حداقل به مدت 3 ماه از آخرین تزریق معاینه شدند و در صورت بهبود التهاب، جراحی های ترمیمی در موارد مورد نیاز انجام شد. یافته ها: متوسط فعالیت بیماری قبل از تزریق ها (CAS) معادل 1/3± 5/2 بود که در پایان چهارمین تزریق به 1/2± 1/6 کاهش یافت. رتراکشن پلک بالا در 100 درصد و پلک پایین در 68/2 درصد از چشم ها یک میلی متر یا بیش تر بهبود یافت. لاگ افتالمی در 64/3 درصد از پلک ها یک میلی متر یا بیش تر بهبود یافت. استرابیسم در یکی از 5 بیمار مبتلا برطرف شد و بیش ترین بهبود در حرکت چشم به سمت بالا مشاهده شد. متوسط بهبود بیرون زدگی چشم 1/1± 1/2 میلی متر بود. دید بیماران تغییر چشمگیری نداشت. اکیموز پلک ها و خونریزی زیر ملتحمه در 6/5 درصد دفعات تزریق ها مشاهده شد و در 8/8 درصد چشم ها افزایش فشار چشم پس از تزریق اتفاق افتاد که به درمان طبی به خوبی پاسخ داد. نتیجه گیری: تزریق استرویید در فضای حدقه می تواند در فرم های فعال افتالموپاتی تیرویید در بیمارانی که به استروییدهای سیستمیک مقاومند و یا با قطع آن، دچار عود می شوند و به عبارتی به استرویید وابسته شده اند و یا دچار عوارض سیستمیک استرویید شده اند به کار رود. میزان فعالیت بیماری، رتراکسیون پلک، لاگ افتالموس، حرکات چشم و پروپتوز با این درمان بهبود می یابند ولی دید تغییری نمی کند.

هدف: ارزیابی تاثیر برداشتن بخیه بر روی قدرت انکساری و انحنای بافت پیوند بعد از جراحی DALK در بیماران مبتلا به کراتوکونوس. روش پژوهش: این مطالعه گذشته نگر، بر روی 54 چشم مبتلا به کراتوکونوس که تحت عمل جراحی DALK قرار گرفتند، انجام شد. روش بخیه ترکیبی شامل 16 بخیه Running و هشت بخیه مجزا با نخ نایلون 0-10 در زمان انجام پیوند بود. برداشتن انتخابی بخیه های مجزا جهت کاهش آستیگمات بعد از پیوند در گروهی از بیماران انجام شد. در گروه دیگری از بیماران تمام بخیه ها در یک جلسه برداشته شد. تنظیم کشش بخیه های Running در هیچ بیماری صورت نگرفت. نتیجه تاثیر برداشتن بخیه ها بر روی قدرت انکساری کل بیماران و دو زیرگروه ذکر شده مقایسه شد. یافته ها: میانگین سن بیماران در زمان انجام پیوند، 6/7± 26/6 سال بود. متوسط فاصله زمانی از انجام جراحی تا برداشتن کامل بخیه ها، 5/9± 17/4 ماه بود. در مقایسه با مقادیر قبل از برداشتن بخیه، افزایش قابل ملاحظه ای در میزان نزدیک بینی (D 1/73± 1/12-، 0/001P=)، آستیگمات انکساری (D 2/47± 0/89-، 0/04P=)، میانگین کراتومتری (D 1/64± 1/39-، 0/001P=) و آستیگمات کراتومتریک (D 2/43± 2/61، 0/001P<) پس از برداشتن کامل بخیه ها رخ داد. تحلیل زیرگروه ها نشان داد که برداشتن انتخابی بخیه های مجزا به اندازه باقی ماندن کلیه بخیه های مجزا و Running موثر است. نتیجه گیری: برداشتن کامل بخیه ها باعث افزایش قابل ملاحظه و غیرقابل پیش بینی قدرت انکساری بعد از جراحی DALK می شود. در زیرگروهی که به طور زودرس تحت برداشتن بخیه های مجزا قبل از برداشتن کامل بخیه ها قرار گرفتند تاثیر مطلوب انجام این کار به طور قابل ملاحظه ای بعد از برداشتن کامل بخیه ها کاهش یافت.

هدف: مقایسه دو دستگاه متداول Allegretto EX500 (Wavelight Allegretto Wave Eye-Q Laser; Alcon Laboratories, Inc, Fort Worth, TX) و Technolas Teneo 317 (Bausch & Lomb, Rochester, NY) به لحاظ حفظ Asphericity قرنیه و تغییرات ابیراهی های رده بالا (High-Order Aberration) تحت پروفایل بهینه سازی شده در بیماران نزدیک بین آستیگمات. روش پژوهش: بیماران نزدیک بین که محدوده نزدیک بینی آن ها بین 8-1 دیوپتر و حداکثر آستیگمات آن ها 5/2 دیوپتر بود، بر اساس معیارهای ورود و خروج انتخاب و به طور تصادفی با یکی از دستگاه های Allegretto EX500 و Technolas Teneo 317 تحت عمل جراحی قرار گرفتند. قبل از عمل معاینه کامل چشمی (حدت بینایی، رفرکشن اسلیت لمپ و فوندوسکوپی) و تصویربرداری شامل Orbscan، Zywave و توپولایزر صورت گرفت. شش ماه پس از عمل نیز معاینات تکرار شد. نتایج با قبل از عمل و بین دو دستگاه مقایسه گردید. یافته ها: این مطالعه کارآزمایی بالینی بر روی 97 چشم از 49 بیمار با میانگین سنی 5± 28 سال صورت گرفت. شش ماه پس از عمل جراحی، حدت بینایی با بهترین تصحیح بین دو گروه مشابه بود (0/152 P=). میانگین معادل کروی قبل از عمل 1/29± 3/43-دیوپتر و 1/29± 2/91-دیوپتر (0/047 P=) و شش ماه پس از عمل 0/19± 0/14-دیوپتر و 0/23± 0/08-دیوپتر (0/173 P=) در گروه های Allegretto و Teneo بود. تفاوت معنی داری بین ابیراهی های قرنیه ای (corneal) رده سوم و چهارم زرنیکه بین دو دستگاه قبل و پس از عمل یافت نشد (0/05P> ). ابیراهی های رده بالای چشمی (ocular) از 0/1± 0/3و 0/31± 0/12 (0/639(P= به 0/2± 0/43 و± 0/18 (828/0 P=) به ترتیب در دستگاه های Allegretto و Teneo افزایش یافت. آسفریسیتی قرنیه در 30 درجه مرکزی قبل از عمل 0/12± 0/3-و 0/51± 0/38-(0/25 P=) و بعد از عمل 0/28± 0/26 و 0/25± 0/28 (0/858P= ) در گروه های Allegretto و Teneo بود. این افزایش به ازای یک دیوپتر معادل کروی در گروه Teneo بیش تر بود (0/628P= ). نتیجه گیری: نتایج درمان بیماران نزدیک بین آستیگماتیسم بین دو دستگاه Allegretto و Teneo یکسان بود اگرچه تغییرات اسفریسیته در دستگاه Allegretto کم تر است و دستگاه Teneo ابیراهی های رده بالای کمتری را القا می کند.

هدف: مقایسه ضخامت لنتیکول دهنده گزارش شده توسط بانک چشم با ضخامت لنتیکول اندازه گیری شده، 6 ماه پس از عمل DSAEK روش پژوهش: این تحقیق، یک مطالعه مداخله ای گذشته نگر و شامل 30 چشم از 30 بیمار می باشد که تحت عمل DSAEK با بافت قبلا جدا شده توسط بانک چشم، قرار گرفتند. ضخامت لنتیکول قبل از عمل در نواحی مرکزی، اطراف مرکز و محیط بافت پیوندی توسط سیستم انتریور OCT اندازه گیری شد. هم چنین همین اندازه گیری ها، 6 ماه پس از انجام جراحی تکرار گردید. داده های قبل و بعد از عمل جراحی، با یکدیگر مقایسه شدند و ارتباط بین آن ها با استفاده از ضریب تغییرات پیرسون توصیف گردید. یافته ها: متوسط سن بافت دهنده بین 10/7± 47/7 سال بود. میانگین تراکم سلول های اندوتلیال قبل از جراحی از 4± 3016/361 سلول در هر میلی متر مربع به 482± 1644 سلول در هر میلی متر مربع کاهش یافت (0/001>P). ضخامت بافت precut قبل از عمل جراحی که توسط بانک چشم گزارش شده بود، به ترتیب در مرکز 24/9± 136/8 میکرون، در ناحیه پری سنترال 3/27± 149/4 میکرون و در ناحیه محیطی 32/8± 198/4 میکرون و همین مقادیر به ترتیب بعد از عمل جراحی 29/8± 119/2 میکرون (0/004=P)، 34/6± 124/5 میکرون (0/002=P) و 45/4± 156/3 میکرون (0/001>P) بود. مقایسه ضخامت بافت پیوند در نواحی مرکزی (0/001=P و 0/63=r) و پری سنترال (0/009=P و 0/5=r) قبل و 6 ماه بعد از جراحی معنی دار بود، در حالی که این ارتباط در ناحیه محیطی قرنیه معنی دارنبود (0/14=P). نتیجه گیری: در مقایسه با داده های قبل از عمل جراحی، ضخامت بافت مرکزی، اطراف مرکز و محیطی، 6 ماه پس از جراحی به ترتیب 10/4، 14/2 و 18/4 درصد کاهش یافت و این نازک شدن بافت پیوندی در محیط بافت در مقایسه با نواحی مرکزی و اطراف مرکز بیش تر بود.

رتینوپاتی نوزادان نارس (ROP) علت اصلی نابینایی قابل پیشگیری در کودکان است. این بیماری در نوزادان نارس که عروق شبکیه آن ها کامل نشده، روی می دهد. عدم تکامل عروق شبکیه منجر به ایسکمی و به وجود آمدن عروق جدید می گردد. تشخیص و مداخلات درمانی زودهنگام می تواند مانع نابینایی در بسیاری از این کودکان گردد. بنابراین غربالگری ROP از اهمیت بسیاری برخوردار است. شایع ترین علت ROP، نارسی و کم وزن بودن نوزاد هنگام تولد می باشد، اگرچه دریافت اکسیژن مکمل و تغییرات سطح اکسیژن نیز در پیش رفت بیماری تاثیر دارد. عوامل ژنتیکی ممکن است باعث افزایش خطر بروز ROP شوند. انتقال خون، غلظت گلوکز و هم چنین عفونت های دوران نوزادی می توانند از عوامل خطر برای ROP باشند. در کشورهای توسعه یافته احتمال نابینایی ناشی از ROP کم تر از 10 درصد می باشد ولی در کشورهای در حال توسعه به دلیل محدودیت هایی که در معاینه شبکیه و پی گیری بیماران و تسهیلات NICU وجود دارد، این نسبت به 40 درصد می رسد. به همین دلیل توصیه می شود معیارهای غربالگری در هر کشور بومی سازی گردد. در مطالعه­ ای که در بیمارستان فارابی تهران در سال 1395 صورت گرفت، نشان داده شد که معیارهای غربالگری مناسب برای نوزادان در ایران gestational age مساوی یا کم تر از 32 هفته و یا وزن هنگام تولد مساوی یا کم تر از 2000 گرم می باشد. این معیار دارای حساسیت تقریبا 100 درصد در تشخیص نوزادان مبتلا به ROP نیازمند به درمان می­ باشد و هم­ زمان از معاینات غیرضروری نیز جلوگیری می­ کند. در این مطالعه مشخص شد که در صورت استفاده از معیارهای غربالگری توصیه شده در آمریکا، 4/8 درصد نوزادان ایرانی مبتلا به ROP که نیازمند درمان هستند، تشخیص داده نمی شوند. اولین معاینه نوزادان نارس با سن کم تر یا مساوی 27 هفته، در هفته 31 صورت می­ گیرد. نوزادان با سن 32-28 هفته باید در هفته 4 تا 6 بعد از تولد یا در هفته 31 تا 33 postmenstrual (هر کدام که دیرتر بود(، معاینه شوند. براساس تقسیم بندی بین المللی ROP شبکیه از جلو به عقب به سه ناحیه (zone I-III) با مرکزیت عصب بینایی و تغییرات شبکیه بر اساس شدت بیماری به 5 مرحله (5-1(stage تقسیم می گردند. بیماری پلاس (Plus) که با گشاد و پیچ و خم دار شدن عروق پل خلفی مشخص می گردد نیز از علایم شدت بیماری و نیاز به درمان می باشد. بر اساس این تقسیم بندی بین المللی، راهنمای پی گیری و اندیکاسیون درمان تعریف می گردد. تقریباً 90 درصد از ROP در مراحل 1 و 2 پسرفت می­ کنند. با این حال 17 درصد نوزادانی که ROP تهاجمی خلفی (aggressive posterior ROP) دارند، دچار جداشدگی شبکیه می­ شوند. درمان استاندارد، لیزر می باشد اما به نظر می رسد در موارد zone I درمان با تزریق بواسیزوماب داخل زجاجیه جای خود را به عنوان درمان اصلی باز کرده است. اگر چه زمان پسرفت بیماری در گروه تزریق، کوتاه تر است اما پی گیری طولانی مدت لازم است چرا که عروق شبکیه ممکن است تا مدتها کامل نشود و عوارض ناخواسته رخ دهد. موارد zone II که با تزریق بواسیزوماب داخل زجاجیه درمان شده اند، عود بیش تری نسبت به لیزر نشان داده اند. آنژیوگرافی فلورسین، در موارد مشکوک به عود، با نشان دادن نشت و افتراق عروق شانت از عروق جدید می تواند کمک کننده باشد. از دیگر درمان ها، ویترکتومی و باکل اسکلرا می باشد که در موارد کشش و کندگی شبکیه اندیکاسیون دارد. در کل، بیماری ROP به دلیل عوارض دیررس نیاز به پی گیری در تمام دوران زتدگی دارند. جدی ترین عوارض در این مرحله جداشدگی شبکیه و گلوکوم زاویه بسته می باشند.

هدف: گزارش یک مورد استئومای سطحی اربیت به صورت دو ندول برجسته قابل لمس معرفی بیمار: خانم 29 ساله ای با شکایت از دو توده قابل لمس در ناحیه اینفرومدیال حاشیه اربیت چشم چپ مراجعه نمود. در لمس، دو توده سفت و ندول مانند کوچک و بدون تندرنس جلوی حاشیه تحتانی داخلی اربیت چپ لمس می شد. در CT اسکن، برجستگی استخوانی اگزوفیتیک کوچک با حدود مشخص روی زائده فرونتال استخوان فک بالایی (ماگزیلاری) وجود داشت. بیمار در زمان اولین مراجعه حاضر به جراحی نشد و بعد از پنج سال با توجه به رشد ضایعه از نظر نمای بالینی و CT اسکن، تحت جراحی قرار گرفت. با برش Modified Linch، دو توده ندول مانند خارج گردید که در بررسی میکروپاتولوژی، استئوما تشخیص داده شد. نتیجه گیری: اگرچه استئومای اربیت اغلب از سینوس های پارانازال منشا می گیرد و به صورت یک توده داخل اربیت با یا بدون اجزای سطحی بروز می کند اما می تواند به صورت توده اولیه و سطحی و زیرجلدی بدون اجزای عمقی نیز تظاهر یابد.