پژوهشهای علوم دامی (دانش کشاورزی)
سال:1398 | دوره:29 | شماره:2 |تعداد مقالات:12

زمینه مطالعاتی: یکی از عوامل موثر بر صحت پیش بینی ارزش اصلاحی با استفاده از روش های سنتی وجود اطلاعات کامل شجره پدری است. هدف: این مطالعه با هدف بررسی اثر نقص شجره پدر بر برآورد مولفه های (کو)واریانس، پارامترهای ژنتیکی و صحت انتخاب، یک جمعیت با دو صفت وزن شیرگیری با وراثت پذیری 15/0 و سرعت رشد روزانه با وراثت پذیری 30/0 و همبستگی های فنوتیپی، ژنتیکی و محیطی 5/0 شبیه سازی شد. روش کار: بدین منظور کلیه اطلاعات شجره و عملکرد حاصل از 10 سال انتخاب و آمیزش در فایل ذخیره شد. در هر فایل شماره پدرها با دو روش تصادفی و متوالی و با نسبت های 0 تا100% از شجره حذف شد. فایل های حاصل با مدل حیوانی دو صفتی تجزیه و تحلیل شدند. نتایج: در حالت حذف تصادفی و متوالی شجره پدر، واریانس فنوتیپی صفت وزن شیرگیری در سطوح مختلف نقصان شجره پدر تقریبا ثابت بود. واریانس ژنتیکی افزایشی کاهش یافته و تغییرات واریانس محیطی در جهت مخالف واریانس ژنتیکی افزایشی بود. در روش حذف تصادفی کاهش وراثت پذیری معنی دار بود. در روش حذف متوالی، فقط برای درصدهای حذف 50 تا 90 کاهش این دو پارامتر معنی دار بود. با افزایش میزان حذف تصادفی و متوالی شجره پدر از 0 تا 100 درصد، صحت انتخاب برای صفات وزن شیرگیری و افزایش وزن روزانه به ترتیب به از 767/0 به 493/0 و از 933/0 به 614/0 تقلیل یافت. مقدار همبستگی ژنتیکی بین دو صفت با افزایش میزان نقصان شجره پدردر روش حذف تصادفی کاهش معنی دار نشان داد. اما در روش حذف متوالی فقط برای درصد حذف 60 و 80 معنی دار (05/0P<) بود. نتیجه گیری کلی: بطورکلی با افزایش میزان اطلاعات گمشده پدری مقادیر پارامترهای ژنتیکی دو صفت کاهش یافت.

زمینه مطالعاتی: صنعت مرغداری به جهت تامین بخش عمده ای از نیازهای غذایی و پروتئینی کشور، از جمله زیربخش های مهم بخش کشاورزی محسوب می گردد. از اینرو، در راستای افزایش بازده تولیدات این زیربخش و به تبع آن افزایش بازده بخش کشاورزی، لازمست عوامل موثر بر سطح تولید در این صنعت، شناسایی و ترکیب بهینه نهاده ها و صرفه های ناشی از مقیاس، مورد تحلیل و بررسی قرار گیرند. هدف: در مطالعه حاضر به بررسی ساختار تولید و تعیین اندازه بهینه واحدهای پرورش مرغ گوشتی شهرستان مسجدسلیمان، روش کار: از طریق برآورد تابع هزینه ترانسلوگ به روش سیستم معادلات به ظاهر نامرتبط، پرداخته شده است. داده های موردنیاز با تنظیم پرسشنامه و مراجعه حضوری به مدیران تمام واحدهای پرورش مرغ گوشتی در این شهرستان به دست آمد. نتایج: نتایج نشان می دهند که کشش های خودقیمتی تقاضا برای همه نهاده ها منفی است و مقدار اندک آنها حاکی از کم کشش بودن تقاضا برای نهاده ها و عدم امکان تغییر زیاد تقاضا در قبال تغییرات قیمت می باشد. در بین نهاده ها نیز تقاضای نهاده دان، با توجه به ضروری بودن آن در فرآیند تولید، کمترین حساسیت را نسبت به تغییر قیمت نشان می دهد. کشش های تقاطعی نیز نشانگر رابطه جانشینی بین اغلب نهاده های تولیدی به جز نهاده دان با جوجه یکروزه و نیروی کار است. با توجه به نتایج برآورد تابع هزینه متوسط ترانسلوگ، صنعت مرغداری در این شهرستان، از بازده افزایشی نسبت به مقیاس برخوردار است و اندازه بهینه واحدها با نگهداری 28000 قطعه جوجه، حاصل می شود، در حالیکه متوسط ظرفیت موجود آنها 20000 قطعه است. یعنی، این واحدها می توانند با افزایش متناسب نهاده های تولیدی و افزایش مقیاس تولید، از صرفه های ناشی از مقیاس بهره گیرند و تولید خود را با هزینه های کمتری، افزایش دهند. به عبارت دیگر، واحدهای تولیدی مورد مطالعه با 28000 قطعه از حداقل هزینه متوسط برخوردار خواهند شد. نتیجه گیری نهایی: در نهایت، پیشنهاد می گردد برای تشویق تولید کننده به افزایش تولید، با اعمال سیاست های مناسب از نوسان قیمت بویژه افزایش قیمت نهاده ها جلوگیری نمود و از لحاظ فنی راه حلی پیدا کرد که امکان جانشینی بین نهاده ها در بخش تغذیه ی طیور فراهم گردد تا در صورت افزایش قیمت برخی نهاده ها، به دلیل عدم امکان جانشینی بین آنها، تولید، محدود نشود.

زمینه مطالعاتی: برای استفاده بهینه از فرآورده های فرعی کارخانجات صنایع تبدیلی باید فرآیندهایی روی این محصولات صورت پذیرد تا با سهولت بیشتری در تغذیه دام استفاده شوند. بسیاری از این فرآورده های فرعی مانند تفاله نعناع و تفاله کاسنی، به دلیل رطوبت بالا و کربوهیدرات غیرالیافی پایین خصوصیات مناسب سیلو شدن را ندارند، از این رو بهتر است در هنگام سیلو کردن آنها از مواد افزودنی مناسب استفاده نمود. هدف: در این پژوهش اثر سطوح مختلف دانه جو بر ترکیب شیمیایی و کینیتیک هضم سیلاژ تفاله نعناع و سیلاژ تفاله کاسنی در شرایط آزمایشگاهی مطالعه شد. روش کار: پس از خرد کردن تفاله تازه کاسنی و تفاله تازه نعناع، پودر جو در سطوح 10، 20، 30 درصد به تفاله کاسنی و در سطوح 10 و 20 درصد (وزن سیلاژ) به تفاله نعناع اضافه و به مدت 30 روز سیلو شد. ترکیب شیمیایی، فراسنجه های تولیدگاز، جمعیت پروتوزوآ، غلظت نیتروژن آمونیاکی، pH و ظرفیت بافری سیلاژها اندازه گیری شد. میزان انرژی قابل متابولیسم، کل اسیدهای چرب فرار و گوارش پذیری ماده آلی برآورد شد. کیفیت سیلاژها با استفاده از شاخص فلیگ مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج: با افزایش سطح جو میزان الیاف غیرقابل حل در شوینده اسیدی سیلاژهای تفاله کاسنی و سیلاژهای تفاله نعناع کاهش یافت و سیلاژ تفاله کاسنی حاوی 10 درصد جو بیشترین میزان الیاف غیرقابل حل در شوینده اسیدی داشت. سیلاژ تفاله نعناع حاوی 20 درصد جو بیشترین میزان سرعت تولید گاز، انرژی قابل متابولیسم، کل اسیدهای چرب فرار و گوارش پذیری ماده آلی را در مقایسه با سایر سیلاژها داشت (01/0P < ). غلظت نیتروژن آمونیاکی و جمعیت پروتوزوآ سیلاژهای آزمایشی باهم تفاوتی نداشتند. نتیجه گیری نهایی: این نتایج نشان داد که در بین سیلاژهای آزمایشی، سیلاژ تفاله نعناع حاوی 20 درصد جو ویژگی های یک سیلاژ مطلوب را دارد.

زمینه مطالعاتی: آفلاتوکسین ها گروهی از مایکوتوکسین های تحت عنوان متابولیت های ثانویه سمی هستند که باعث آلودگی خوراک می شوند. هدف: پژوهش حاضر به منظور شناسایی میزان آلودگی آفلاتوکسین M1 شیر، آفلاتوکسین B1 خوراک و متعاقبا جداسازی و شناسایی مولکولی گونه قارچی آسپرژیلوس فلاووس طراحی گردید. روش کار: بدین منظور از 10 گاوداری سطح استان آذربایجان شرقی به طور تصادفی نمونه های خوراک و شیر در ماه های اسفند و فرودین جمع آوری گردید و متعاقباً تعیین میزان آفلاتوکسین ها، به روش الایزا انجام گرفت. همچنین جداسازی و شناسایی قارچ آسپرژیلوس فلاووس نمونه هایی با حداکثر آلودگی (2 نمونه) و سویه های خالص آسپرژیلوس فلاووس با استفاده از محیط کشت پوتیتو دکستروز آگار، پرایمر اختصاصی و واکنش PCR انجام پذیرفت. یافته های به دست آمده از آنالیز آفلاتوکسین M1 و B1 توسط آزمون آماری T و با نرم افزار SAS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و اعداد به دست آمده با اعداد استاندارد جهانی و ملی مقایسه شد. نتایج: نتایج به دست آمده نشان داد که تمامی نمونه های شیر و خوراک آلوده به آفلاتوکسین بودند ولی میزان آلودگی نمونه های شیر کمتر از مقادیر مجاز استاندارد ایران، آمریکا و اتحادیه اروپا (به ترتیب 1/0، 5/0 و 05/0 میکروگرم در کیلوگرم) بود و از بین 10 نمونه تنها دو نمونه خوراکی میزان آلودگی آفلاتوکسین B1 بالاتر از حد مجاز استانداردهای ایران و اتحادیه اروپا (5 میکروگرم در کیلوگرم) بود. محدوده آلودگی نمونه های شیر و خوراک به ترتیب در دامنه های 021/0 الی 05/0 و 1/1 الی 9/6 میکروگرم در کیلوگرم مشاهده شد. از لحاظ آماری نیز آلودگی آفلاتوکسین M1 و B1 سطح منطقه از استانداردهای ملی و بین المللی پایینتر بود. تفاوت معنی داری بین میانگین وجود داشت و به طور معنی داری میانگین آلودگی ها پایین تر از این استانداردها بود (به ترتیب 0001/0>p و 01/0>p برای شیر و خوراک). بر اساس نتایج به دست آمده در خصوص شناسایی گونه قارچی نیز با توجه به عدم تشکیل باند در محدوه bp413، می توان نتیجه گرفت که گونه غالب و عامل اصلی آلودگی خوراک های نمونه برداری شده، گونه فلاووس نبوده است. نتیجه گیری نهایی: تفاوت معنی داری بین میانگین آلودگی آفلاتوکسین M1 و B1 سطح منطقه با استانداردهای ملی و بین المللی وجود داشت و میانگین آلودگی ها پایین تر از این استانداردهای مزبور بود.

زمینهمطالعاتی: در سال های اخیر تحقیقات بر روی بهترین منابع مکمل سلنیوم جهت به حداکثر رساندن عملکرد بیولوژیک متمرکز شده است. هدف: این مطالعه به منظور تعیین اثر منابع مختلف سلنیوم بر غلظت سلنیوم خون و سرم بز های خلخالی در اواخر آبستنی و همچنین اثر این منابع بر غلظت سلنیوم خون و سرم بزغاله های آنها، غلظت ایمنوگلوبولین جی (IgG) سرم و آغوز مادران و بزغاله ها (بلافاصله بعد از تولد) و شیر تولیدی انجام شد. روش کار: آزمایش با استفاده از 40 رأس بز خلخالی در قالب یک طرح کاملا تصادفی در 4 گروه 10 رأسی اجرا شد. گروه شاهد هیچ گونه مکملی دریافت نکردند و تنها با جیره پایه حاویmg Se kg-1 DM 1/0 تغذیه شدند. تیمار های آزمایشی شامل 6/0 میلی گرم سلنیوم به ازای هر راس در روز به شکل سلنو متیونین، نانو ذرات سلنیوم و سدیم سلنیت بود. نتایج: در بین گروه ها تفاوت معنی داری در غلظت IgG سرم بز ها، غلظت IgG آغوز و همچنین غلظت IgG سرم بزغاله ها وجود داشت (05/0>P). به طوری که سلنومتیونین کارایی بهتری داشت. غلظت سلنیوم سرم و خون بز ها قبل از زایش تقریباً مشابه بود، اما در روز زایش، غلظت سلنیوم در سرم و خون بز هایی که مکمل دریافت کرده بودند بالاتر بود (05/0>P). غلظت سلنیوم سرم و خون در بز های دریافت کننده مکمل نانو سلنیوم در مقایسه با سایر گروه ها بالاتر بود (05/0>P). همچنین غلظت سلنیوم سرم و خون بزغاله ها در هنگام تولد و غلظت سلنیوم آغوز گروه های آزمایشی در مقایسه با گروه شاهد افزایش معنی داری داشت (05/0>P)، به جز گروه دریافت کننده نانو ذرات سلنیوم که کاهش معنی داری در مقایسه با گروه شاهد نشان داد. غلظت خونی سلنیوم در هفته اول زندگی بزغاله ها تنها در تیمار دریافت کننده مکمل آلی به طور معنی داری افزایش نشان داد (05/0>P). نتیجه گیری نهایی: مکمل آلی سلنیوم در اواخر آبستنی در انتقال ایمنی خونی از بز ها به بزغاله ها مؤثر بوده و سبب تغییر در غلظت IgG خون، سرم و آغوز بز ها شد. همچنین مکمل سلنیوم سبب افزایش غلظت سلنیوم خون و سرم مادران شد و مکمل سلنیوم آلی انتقال مادری بهتری نسبت به سایر مکمل های سلنیوم نشان داد.

زمینه مطالعاتی: افزودن اکتینومیست ها به جیره غذایی باعث ارتقاء سطح ایمنی حیوانات مختلف می شود. هدف: این مطالعه به منظور ارزیابی اثرات تقویت سیستم ایمنی با استفاده از باکتری کشته شده تسوکامورلا اینکونینسیسافزوده شده بر جیره به عنوان جایگزینی بر عملکرد رشد، تغییرات عیار آنتی بادی علیه واکسن نیوکاسل، عیار ایمنوگلوبولین A، میزان برخی سایتوکاین ها و مورفولوژی روده در بلدرچین ژاپنی می باشد. روش کار: در این تحقیق 153 قطعه جوجه بلدرچین ژاپنی به طور تصادفی در سه تیمار و سه تکرار و در هر تکرار 17 قطعه جوجه قرار داده شدند. گروه های باکتریایی شامل (1) گروه کنترل یا بدون باکتری، (2) گروه با دوز پایین، و (3) گروه با دوز بالا بود. نتایج: گروه های دریافت کننده باکتری، از نظر عملکرد رشد با گروه کنترل، تفاوت معنی داری در سه دوره زمانی 1-14، 1-28 و 1-42 روز نداشتند هرچند در کل در مقایسه با گروه کنترل افزایش وزن به ویژه در گروه دریافت کننده دوز بالا دیده می شد. در ارزیابی IL-4 و INF-α در سرم گروه های مختلف آزمایشی، در روزهای 7 و 42، تفاوت معنا دار دیده شد (05/0P<). در اندازه گیریIgA گروه دریافت کننده دوز بالا، در روز 42 تفاوت معنی داری نسبت به دو گروه دیگر داشت. باکتری تسوکامورلا اینکوننسیس باعث به وجود آمدن اختلاف آماری معنی داری در عیار آنتی بادی علیه نیوکاسل در سن 42 روزگی بین گروه کنترل با گروه های دریافت کننده دوز پایین شده است. همچنین گروه های دریافت کننده باکتری کشته شده در نمونه های بافتی گرفته شده از قسمت های مختلف روده با یکدیگر و با گروه کنترل در شاخص های طول پرز، ضخامت پرز، عمق کریپت، تعداد کریپت و تعداد سلول های جامی تفاوت معنی داری داشتند (05/0P<). نتیجه گیری نهایی: با توجه به یافته های ماکروسکوپی و ایمنولوژیک، می توان نتیجه گرفت که باکتری کشته شده تسوکامورلا اینکوننسیس، بدون به وجود آوردن ضایعات پاتولوژیک خاص، باعث ارتقا سطح ایمنی و مورفولوژی روده در بلدرچین ژاپنی شده است.

زمینه مطالعاتی: متیل فنیدات از مشتقات آمفتامین بوده و مصرف آن با بروز تغییراتی در بافت بیضه و اسپرم زایی همراه است. نیکوتین یک آلکالوئید سمی است که با اشکال مختلف در دسترس افراد قرار دارد. اثرات منفی نیکوتین بر اسپرماتوژنز گزارش شده است. هدف: استفاده از ترکیبات محرک نظیر متیل فنیدات گرایش به مصرف فرآورده های حاوی نیکوتین را افزایش می دهد. در این مطالعه اثر مصرف همزمان متیل فنیدات و نیکوتین بر ساختار و عملکرد بافت بیضه بررسی گردید. روش کار: متیل فنیدات (10میلی گرم/کیلوگرم) و نیکوتین (4 میلی گرم/کیلوگرم) به مدت هشت هفته به صورت داخل صفاقی بطور جداگانه یا همزمان در 40 سر موش صحرایی بالغ استفاده شد. حیوانات به چهار گروه (10 حیوان در هر گروه) شامل گروه کنترل، متیل فنیدات، نیکوتین و متیل فنیدات + نیکوتین تقسیم شدند. در انتهای مطالعه، خونگیری از حیوانات جهت آنالیز هورمونی و سنجش استرس اکسیداتیو به عمل آمده سپس موش ها آسان کشی شده و وزن بدن و بیضه ها ثبت گردید. نمونه های بافت بیضه جهت مطالعات هیستومورفومتری و نمونه های اپی دیدیم جهت آنالیز اسپرم آماده سازی شد. نتایج: استفاده از متیل فنیدات و نیکوتین موجب ایجاد تغییرات ساختاری و عملکردی در بافت بیضه در مقایسه با گروه کنترل گردید. کاهش وزن نسبی بیضه ها در گروه های تحت درمان مشاهده شد. استفاده از متیل فنیدات و نیکوتین بطور مجزا موجب افزایش سطح سرمی هورمون FSH و کاهش هورمون LH گردید. در گروه های مذکور سطح خونی تستوسترون در مقایسه با گروه کنترل و گروه دریافت کننده همزمان این ترکیبات افزایش یافت. شاخص استرس اکسیداتیو در سرم موش های تحت درمان افزایش یافت. در مطالعات بافت شناسی تغییرات ساختاری نظیر افزایش ضخامت کپسول همبندی، کاهش قطر لوله های اسپرم ساز، کاهش ارتفاع اپی تلیوم زایگر و کاهش شاخص های میکروسکوپی اسپرماتوژنز در گروه های دریافت کننده متیل فنیدات و نیکوتین مشاهده شد. شاخص های آنالیز اسپرم در گروه های تحت درمان کاهش یافت. بیشترین میزان کاهش جمعیت اسپرم و درصد تحرک و زنده مانی به ترتیب در گروه دریافت کننده نیکوتین و گروه دریافت کننده همزمان متیل فیندات و نیکوتین ثبت گردید. نتیجه گیری نهایی: نتایج این مطالعه نشان داد در موارد مصرف همزمان متیل فنیدات و نیکوتین، اثرات منفی نیکوتین نقش بیشتری در بروز تغییرات ساختاری و عملکردی بافت بیضه داشته باشد.

زمینه مطالعاتی: عمل آوری به روش های مختلف می تواند بر فراسنجه های تولید گاز و قابلیت هضم برون تنی تخمیری دانه ذرت تأثیر بگذارد. هدف: این پژوهش به منظور بررسی تأثیر روش های عمل آوری فیزیکی و بیولوژیکی بر فراسنجه های تولید گاز و قابلیت هضم برون تنی تخمیری دانه ذرت در قالب طرح کاملاً تصادفی با 6 تیمار شامل: 1) دانه ذرت بدون عمل آوری (شاهد)، 2) دانه ذرت فلیک شده با بخار (به مدت 3 تا 5 دقیقه)، 3) دانه ذرت فلیک شده+ مخمر (ساکارومایسس سرویزیه) (4 درصد به نسبت 1: 2)، 4) دانه ذرت مایکروویو شده (باقدرت850 وات و به مدت 3 دقیقه)، 5) دانه ذرت فلیک شده با مایکروویو و 6) دانه ذرت فلیک شده+ مخمر + مایکروویو انجام شد. روش کار: مایع شکمبه از سه رأس گوسفند نژاد دالاق با میانگین وزنی 5/2 ± 45 کیلوگرم قبل از وعده خوراک دهی، صبحگاهی جمع آوری و پس از صاف کردن با بزاق مصنوعی با نسبت 1: 2 مخلوط و در داخل ویال ها ریخته و به مدت 96 ساعت در داخل بن باری قرار داده شد. میزان تولید گاز نمونه ها در ساعات مختلف ثبت و نتایج توسط نرم افزار SAS پردازش گردید. نتایج: نتایج نشان داد که روش های عمل آوری تأثیر معنی داری بر پتانسیل تولید گاز داشتند. در بین عمل آوری ها، روش ترکیبی بیشترین تأثیر را بر قابلیت هضم ماده آلی (10/88 گرم بر کیلوگرم) داشت. تیمار های عمل آوری شده با مایکروویو در مقایسه با تیمار شاهد به طور معنی داری قابلیت هضم برون تنی ماده خشک و ماده آلی را کاهش دادند. بالاترین مقدار تولید پروتئین میکروبی در تیما ر های عمل آوری شده به ترتیب مربوط به تیمار فلیک+مخمر، فلیک و مایکروویو بود (به ترتیب: 73/171، 23/170 و 11/170 میلی گرم بر گرم ماده خشک). نتیجه گیری نهایی: به نظر می رسد بر اساس داده های حاصل از فراسنجه های تولید گاز تخمینی و قابلیت هضم، عمل آوری با مایکروویو تجزیه شکمبه ای دانه ذرت را کاهش داده است.

زمینه مطالعاتی: افزایش توده بدن حیوان در واحد زمان به عنوان شاخص رشد می باشد. چنانچه نرخ رشد را بتوان در مراحل مختلف پرورش پیش بینی نمود، تعیین مقدار مواد مغذی مورد نیاز و ارائه اقتصادی ترین برنامه مدیریت تغذیه ممکن خواهد شد. هدف: این پژوهش با هدف تخمین فراسنجه های رشد جوجه های گوشتی تغذیه شده با جیره غذایی حاوی پودر برگ زیتون و آلفا-توکوفریل استات با استفاده از مدل گومپرتز انجام گردید. روش کار: داده های مربوط به وزن تعداد 300 قطعه جوجه گوشتی یک روزه سویه کاب500 در قالب طرح کاملاً تصادفی با پنج تیمار، سه تکرار و 20 قطعه جوجه در هر تکرار به مدت 42 روز مورد استفاده قرار گرفته و منحنی رشد با استفاده از مدل گومپرتز برای آنها برازش گردید. جیره های آزمایشی شامل: جیره ذرت-سویا(شاهد منفی)، جیره پایه به همراه 250 میلی گرم درکیلوگرم آلفا-توکوفریل استات (شاهد مثبت) و سه جیره به صورت جیره پایه با 2، 5/2 و 3 درصد پودر برگ زیتون بودند. نتایج: بیشترین مقدار میانگین وزن پیش بینی شده در هفته اول و دوم مربوط به تیمار شاهد منفی بود. پیش بینی زمان تغییر نرخ رشد برای تیمارهای پودر برگ زیتون نسبت به شاهد مثبت با تفاوت های اندک همراه بود. نرخ رشد در گروه های تغذیه شده با پودر برگ زیتون تا هفته سوم به یکدیگر نزدیک بود. تفاوت در مقدار عددی نرخ رشد پس از پشت سرگذاشتن هفته سوم در گروه 5/2 درصد پودر برگ زیتون و گروه شاهد مثبت افزایش یافت. نتیجه گیری نهایی: تأثیر تیمارهای 5/2 درصد پودر برگ زیتون و شاهد مثبت بر میانگین وزن پیش بینی شده، بهبود فراسنجه های نرخ رشد، زمان رسیدن به نقطه عطف منحنی رشد و افزایش وزن نهایی در مقایسه با سایر تیمارهای آزمایشی موثرتر بودند.

زمینه مطالعاتی: این آزمایش به منظور بررسی اثرات تعداد وعده های خوراک دهی بر رفتارهای تغذیه ای، تولید و ترکیب شیر گاوهای شیرده براون سوئیس انجام شد. روش کار: تعداد 20 رأس گاو شیری نژاد براون سوئیس با میانگین تولید شیر 2/5 ± 56/26 کیلوگرم و متوسط روزهای شیردهی 24 ± 95/44 تحت شرایط یکسان در قالب یک طرح کاملاً تصادفی در دو دوره 25 روزه با دو تیمار آزمایشی انتخاب گردید. تیمارهای آزمایشی شامل 1) تحویل خوراک دو بار در روز در ساعات 8 صبح و 8 شب و 2) تحویل خوراک سه بار در روز در ساعات 8 صبح، 4 بعدازظهر و 12 نیمه شب بود. هر دوره آزمایش شامل 21 روز عادت دهی و چهار روز نمونه گیری از رفتارهای تغذیه ای، تولید و ترکیبات شیر و باقی مانده خوراک بود. نتایج: نتایج نشان داد که فعالیت خوردن (بصورت دقیقه در روز) و نیز در طول 90 دقیقه ابتدایی بعد از تحویل خوراک (بصورت دقیقه)، کل فعالیت نشخوار و نشخوار بصورت خوابیده، کل فعالیت جویدن، با افزایش دفعات خوراک دهی بصورت معنی داری افزایش یافت (05/0>P). همچنین درصد پروتئین، نیتروژن کازئینی و پروتئین حقیقی شیر، درصد پروتئین خام خوراک باقی مانده در آخور، تحت تأثیر تیمارهای آزمایشی قرار گرفت و با افزایش دفعات خوراک دهی بصورت معنی داری افزایش یافت (05/0>P). درصد اوره شیر، درصد انتخاب از اجزای الک 18/1 میلی متری و درصد فیبر نامحلول در شوینده خنثی (NDF) خوراک باقی مانده در آخور با افزایش دفعات خوراک دهی از دو به سه بار در روز بصورت معنی داری کاهش یافت (05/0>P). نتیجه گیری نهایی: نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد؛ افزایش دفعات خوراک دهی می تواند باعث بهبود عملکرد حیوان در فعالیت نشخوار و جویدن گردد و مصرف انتخابی اجزای خوراک را نیز کاهش دهد.

زمینه مطالعاتی: دورگ گیری بین گوسفندان پشمی ایرانی و نژادهای پشمی خارجی می تواند منجر به تولید ترکیبی ژنتیکی با تولید الیاف پشم مرغوب تر شود. هدف: در این مطالعه خصوصیات سطحی و ساختاری الیاف پشم نسل های اول و دوم آمیخته های حاصل از تلاقی گوسفندان قزل با نژاد آرخارمرینوس به عنوان پایه پدری، با خصوصیات پشم والدین آن ها مقایسه شده است. روش کار: برای این منظور الیاف پشم از ناحیه میانی بدن گوسفندان نمونه گیری شدند. خصوصیات فیزیکی الیاف پشم از قبیل قطر الیاف، طول الیاف، درصد الیاف کمپ و درصد الیاف مدولایی اندازه گیری شدند. برای بررسی خصوصیات سطحی الیاف تصاویری از سطح الیاف با استفاده از میکروسکوپ الکترونی روبشی تهیه گردید. سپس با استفاده از روش پردازش تصویر تراکم فلس همه پشم ها در طول مشخص محاسبه گردید. به منظور اندازه گیری خصوصیات ساختاری الیاف که یکی از عوامل مهم در زمینه تولید محصولات نساجی محسوب می شود، طیف مادون قرمز هر کدام از الیاف با توجه به استانداردهای مربوطه بدست آمد. نتایج: نتایج نشان دادند فلس ها در الیاف آمیخته و الیاف آرخارمرینو حالتی تلسکوپی و منظم دارند که با ساختار نامنظم فلس ها در الیاف قزل تفاوت دارند. همچنین در تراکم فلس در نسل دوم آرخارمرینو×قزل تقریبا برابر نژاد آرخارمرینو شده است. اندازه گیری خصوصیات ساختاری نشان داد که عدد موجی گروه های عاملی آمیدی، آمینی، هیدروکسیل و پیوندهایC-N در نسل دوم بیشتر به گونه آرخارمرینو شبیه تر بوده است و می توان نتیجه گیری کرد که از لحاظ توالی ژنتیکی مولکولی نسل دوم بیشترین شباهت را به نژاد آرخارمرینو دارد. نتیجه گیری نهایی: در حالت کلی نتایج نشان می دهند که الیاف حاصل از نسل دوم گوسفندان دورگه آرخارمرینو×قزل از کیفیت مناسبی از نظر ساختاری و سطحی به منظور استفاده در محصولات نساجی برخوردارند.

مقدمه: تجمع زیادی تری گلیسرید و اسیدهای چرب در سلول های غیر چربی منجر به مسمومیت چربی، عملکرد ناقص سلولی و مرگ سلولی می شود. گرچه محدودیت خوراکی یک ابزار مدیریتی عملی و کارآمد برای پیشگیری از چاقی در مرغ های مادر است، با این وجود بعد از اوج تولید مرغ ها تمایل به افزایش وزن دارند. مسمومیت چربی در سلول های کبدی و سلول های فولیکولی مرغ های تخمگذار می تواند باعث عملکرد ناقص کبد، ناهنجاری های تخمدانی و نهایتاً کاهش تولید تخم-مرغ شود. هدف: این مطالعه برای تعیین اثر پیوگلیتازون روی تولید تخم مرغ و فراسنجه های خونی مرغ های مادر گوشتی انجام شد. مواد و روش ها: بنابراین، 40 پرنده از سن 45 تا 51 هفتگی به طور تصادفی به چهار گروه تیماری تقسیم شدند و جیره پایه ای که سطوح مختلف پیوگلیتازون (0، 10، 20 و 40 میلی گرم/پرنده/روز) را داشت به مرغ ها تغذیه شد. نتایج: نتایج نشان داد که سطوح 20 و 40 میلی گرم، تولید و کیفیت تخم مرغ را بهبود می بخشد (05/0P<). از لحاظ لیپیدهای پلاسمایی، پیوگلیتازون در سطوح 20 و 40 میلی گرم اثرات هایپولیپمیک داشت و توانست غلظت گلوکز، تری-گلیسرید، لیپوپروتئین کم چکال و کلسترول را کاهش دهد (05/0P<). همچنین، فعالیت آنزیم های کبدی (معیاری از سلامت کبد) نیز در مرغ های دریافت کننده 20 و 40 میلی گرم پیوگلیتازون بهبود یافت (05/0P<). علاوه بر این، مشاهدات کالبدشکافی نشان داد که وزن کبد و چربی شکمی به طور معنی داری با افزودن 20 و 40 میلی گرم پیوگلیتازون به جیره هر مرغ کاهش می یابد (05/0P<). نتیجه گیری نهایی: براساس نتایج این پژوهش، پیوگلیتازون در سطوح 20 و 40 میلی-گرم/پرنده/روز از طریق کم کردن لیپیدهای پلاسما، می تواند عملکرد مرغ های مادر را پس از اوج تولید بهبود بخشد.