بینا
سال:1383 | دوره:10 | شماره:1 (پی در پی 37) |تعداد مقالات:19

هدف: تعیین شیوع استفاده از انواع لنزهای تماسی و میزان آگاهی عمومی مربوط به آن ها در دانش آموزان دبیرستان های دخترانه تهران و تعیین میزان آگاهی اختصاصی استفاده کنندگان از لنزهای تماسی در این جمعیت. روش پژوهش: مطالعه به صورت توصیفی، مقطعی در سال 1379 بر روی 1664 دانش آموز دختر از 22 دبیرستان تصادفی و چندمرحله ای از بین دبیرستان های دولتی و غیرانتفاعی مناطق نوزده گانه تهران انتخاب شده بودند، از طریق پرکردن پرسش نامه در مورد استفاده از لنز تماسی، بین شروع استفاده، علت استفاده، نوع لنز مصرفی، منبع تهیه لنز، نحوه استفاده از لنز و نحوه مراقبت بهداشتی از لنز و ظرف لنز انجام شد. استفاده کنندگان از لنز، بسته به علت استفاده به دو گروه زیبایی (صرفا به منظور زیبایی) و درمانی- زیبایی (شامل عیوب انکساری با سایر علل درمانی با یا بدون هدف زیبایی) تقسیم شدند. یافته ها: شیوع استفاده از انواع لنزهای تماسی 16.5 درصد بود که حدود 81.8 درصد مصرف کنندگان، صرفاً به منظور زیبایی و 18.2 درصد به علل درمانی - زیبایی از لنز تماسی استفاده می کردند. شیوع استفاده از لنز تماسی در 36 درصد موارد، پیش از 14 سالگی بود و در 50 درصد موارد، حداقل یک بار از لنز فرد دیگر استفاده شده بود. میزان آگاهی عمومی دانش آموزان در زمینه لنزهای تماسی، در بیش تر موارد، ضعیف یا ناچیز بود و میزان آگاهی با عوارض جدی لنز تماسی نیز در کل، در 42.9 درصد افراد خوب بود. مصرف کنندگان لنز از نظر میزان این آگاهی ها با غیرمصرف کنندگان لنز، تفاوت قابل توجهی نداشتند. تهیه لنز در گروه درمانی- زیبایی در 90 درصد موارد از طریق پزشک و 2 درصد موارد از طریق بوتیکی ها بود ولی در گروه زیبایی در 9.8 درصد از طریق پزشک و در 32 درصد موارد از طریق بوتیکی ها بود. شایع ترین نوع لنز مصرفی، لنز تماسی نرم (98 درصد) و براساس رنگ، لنز رنگی (84.3 درصد) بود. نحوه استفاده از لنز در 73.1 درصد موارد نامناسب یا بد بود ولی استفاده مناسب در گروه درمانی- زیبایی (42 درصد) بهتر از گروه زیبایی (23.6 درصد) بود. نحوه مراقبت پزشکی، در 30.9 درصد مصرف کنندگان (68 درصد در گروه درمانی- زیبایی و 22.7 درصد در گروه زیبایی) مناسب بود. نحوه مراقبت بهداشتی از لنز در 53.8 درصد موارد (62 درصد در گروه درمانی- زیبایی و 52 درصد در گروه زیبایی) مناسب بود نحوه مراقبت بهداشتی از ظرف لنز نیز در 16.4 درصد موارد (24 درصد در گروه درمانی- زیبایی و 4.7 درصد در گروه زیبایی) مناسب بود. میزان مراقبت بهداشتی از ظرف لنز در 16.4 درصد موارد (24 درصد در گروه درمانی - زیبایی و 4.7 درصد در گروه زیبایی) مناسب بود. میزان آگاهی اختصاصی مصرف کنندگان لنز در 46.6 درصد موارد (58 درصد در گروه درمانی- زیبایی و 44 درصد در گروه زیبایی) مناسب بود. نتیجه گیری: شیوع استفاده از لنزهای تماسی در دانش آموزان دبیرستان های دخترانه تهران قابل توجه است و عمدتا به منظور زیبایی استفاده می شود. اکثر استفاده کنندگان ، آگاهی لازم جهت چگونگی استفاده از لنز و نحوه تهیه و مراقبت بهداشتی آن را ندارند که بیانگر نیاز به برنامه ریزی صحیح آموزشی در این زمینه است.

هدف: تعیین قابلیت پیش بینی، کارآمدی و بی زیانی لنزهای داخل چشمی متصل به عنبیه (Iris-claw) آرتیران در اصلاح نزدیک بینی متوسط تا شدید. روش پژوهش: طی یک مطالعه آینده نگر، لنز فاکیک آرتیران نوع متصل به عنبیه (Iris-claw) مدل 204 و 206 در 35 چشم از 21 بیمار با نزدیک بینی 5.0- تا 26.5- دیوپتر و میانگین سنی 31.6 سال 18) تا 43) کار گذاشته شد. معاینات بعد از عمل در روزهای اول، سوم و هفتم (همه بیماران) و ماه های اول (28 چشم) ، سوم (29 چشم) و ششم (32 چشم) انجام شد. علاوه بر معاینات معمول چشم پزشکی، شمارش یاخته های آندوتلیوم، پاکی متری و توپوگرافی نیز انجام شد. یافته ها: معادل کروی (SE) قبل از عمل 4.90±15.71- دیوپتر بود که یک ماه بعد از عمل به 0.94±0.65- دیوپتر، سه ماه بعد از عمل به 1.10±0.58- دیوپتر و شش ماه بعد از عمل به 0.89±0.56- دیوپتر رسید. در ماه ششم، 15 چشم (46.9 درصد) دارای دید اصلاح نشده 20.40 یا بهتر و 23 چشم (71.9 درصد) دارای SE در محدوده 1 ± دیوپتر داشتند. افت دید اصلاح شده به میزان دو خط در دو چشم و به میزان یک خط در دو چشم دیگر مشاهده گردید. در 21 چشم (65.6 درصد) بهبود یک تا سه خط در دید اصلاح شده روی داد. میانگین شمارش یاخته های آندوتلیوم از 2889 یاخته در سانتی متر مربع قبل از عمل به 2823 یاخته در سانتی متر مربع در ماه ششم بعد از عمل رسید(P=0.002) . تغییر قابل ملاحظه ای در پاکی متری قرنیه دیده نشد. طی 1.5 ماه اول بعد از عمل، 4 چشم دچار واکنش استریل اتاق قدامی شدند که به درمان با کورتیکواسترویید پاسخ دادند. هیچ موردی از گلوکوم زاویه بسته و یا افزایش فشار داخل چشمی مشاهده نشد. نتیجه گیری: استفاده از لنزهای داخل چشمی آرتیران از نوع متصل به عنبیه برای اصلاح نزدیک بینی، روش موثری است و نتایج آن قابل پیش بینی می باشند. تاثیر آن بر روی آندوتلیوم قرنیه باید مورد توجه باشد و انجام مطالعات بیش تر پیشنهاد می گردد.

هدف: تعیین تاثیر استرویید موضعی در پیش گیری از بروز کراتیت لایه ای منتشر (DLK) پس از لیزیک. روش پژوهش: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی دوسوکور بر روی 101 فرد کاندید لیزیک انجام شد. همه بیماران قبل از عمل تحت معاینه چشم پزشکی قرار گرفتند و چشم های واجد شرایط لیزیک، به طور تصادفیبه دو گروه درمان (100 چشم) و شاهد (98 چشم) تقسیم شدند. از یک روز قبل از عمل در چشم گروه درمان بتامتازون 0.1 درصد و در چشم شاهد قطره دارونما هر 4 ساعت شروع شد و از یک ساعت قبل از عمل، با فاصله هر 5 دقیقه، تا 6 بار ادامه یافت. جراحی لیزیک در موارد دوطرفه، به طور هم زمان بر روی هر دو چشم انجام می پذیرفت. درجه بندی DLK براساس Linebarger- Lindstorm انجام شد. بیماران پس از عمل، به طور روزانه طی هفته اول و سپس (به جز در موارد خاص) یک ماه و سه ماه پس از عمل، تحت معاینه و پی گیری از نظر دید، رفرکشن و درجه بندی و درجه بندی DLK توسط فرد دیگری که از برنامه دارویی قبل از عمل اطلاعی نداشت، قرار گرفتند. بیماران حداقل یک هفته و حداکثر 3 ماه پی گیری شدند. یافته ها: تحقیق در نهایت بر روی 98 چشم در گروه درمان و 96 چشم در گروه شاهد انجام شد. میزان رفرکشن و دید دو گروه ، قبل از لیزیک و هم چنین بعد از لیزیک، یکسان بود. در گروه درمان، 55 چشم (56 درصد) دچار DLK شدند که 44 چشم (45 درصد) دچار DLK مرحله I و 11 چشم (11 درصد) دچارDLK  مرحله II شده بودند. در گروه شاهد، 36 چشم (37.5 درصد) دچار DLK شدند که 29 چشم (30.2 درصد) در مرحله I و 7 چشم (7.3 درصد) در مرحله II بودند. اختلاف بروز DLK بین دو گروه از نظر آماری معنی دار نبود. در هیچ یک از دو گروه، مراحل شدیدترIII) DLK  و (IV مشاهده نگردید. نتیجه گیری: به رغم نقش موثر استروییدها (موضعی و سیستمیک) در درمان DLK، استرویید موضعی قادر به پیش گیری از بروز DLK بعد از لیزیک نمی باشد.

هدف: تعیین تغییرات ضخامت قرنیه بعد از برداشتن لنز تماسی نرم و مدت زمان لازم بازگشت کامل ادم قرنیه به وضعیت اولیه در افراد کاندید عمل لیزیک. روش پژوهش: در این مطالعه توصیفی، 50 بیمار (100چشم) کاندید عمل لیزیک که به مدت حداقل 6 ماه از لنز تماسی نرم (SCL) به طور روزانه استفاده نموده بودند، شرکت داشتند. ضخامت مرکزی قرنیه آن ها بلافاصله پس از برداشتن لنز تماسی و سپس به طور روزانه با دستگاه پاکی متری اولتراسوند اندازه گیری شد و این اندازه گیری ها تا رفع کامل ادم و پایدار شدن ضخامت قرنیه، یعنی زمانی که مقادیر ضخامت قرنیه در دو روز متوالی یکسان یا با یک میکرون اختلاف باشند، ادامه یافت. یافته ها: بیماران دارای میانگین سنی 28.5 سال و دامنه سنی 18-40 سال بودند. متوسط ضخامت مرکزی قرنیه بلافاصله پس از برداشتن لنز تماسی، 32 ± 557.4 میکرون و بعد از رفع کامل ادم، 25±521.8 میکرون بود. زمان لازم برای رفع کامل ادم قرنیه از 2 تا 15 روز متفاوت بود؛ به طوری که ضخامت مرکزی قرنیه در 74 درصد موارد در هفته اول، در 24 درصد در هفته دوم و در 2 درصد موارد در هفته سوم به حد ثابتی رسید. ادم شدیدتر و سن بالاتر موجب افزایش زمان رفع ادم می شد(P<0.0001)  ولی ارتباط معنی داری بین جنس و زمان رفع ادم دیده نشد. نتیجه گیری: برای کاهش احتمال بروز عوارض جراحی انکساری آن دسته از داوطلبان لیزیک که قبلا از لنز تماسی نرم استفاده می نمودند، لازم است که حداقل 15 روز قبل از عمل، استفاده از لنز را متوقف نمایند تا قرنیه فرصت کافی برای بازگشت به ضخامت اولیه (واقعی) را داشته باشد.

هدف: ارزیابی اثر اختلاف اندازه قرنیه دهنده- گیرنده با درنظر گرفتن اثر طول قدامی- خلفی زجاجیه، بر روی میزان عیب انکساری ایجاد شده پس از پیوند قرنیه در مبتلایان به قوز قرنیه. روش پژوهش: تحقیق به روش کارآزمایی بالینی دوسوکور در مبتلایان به قوز قرنیه که نیاز به پیوند داشتند، انجام شد. قبل از انجام پیوند، طول قدامی، خلفی زجاجیه در همه بیماران اندازه گیری شد و سپس بیماران به صورت تصادفی در 2 گروه قرار گرفتند. در یک گروه از اختلاف اندازه دهنده- گیرنده 0.25 میلی متر و در گروه دوم از اختلاف اندازه 0.5 میلی متر استفاده شد. کلیه عمل ها توسط یک جراح (م.ع.ج) با یک روش بخیه و با استفاده از یک نوع ترفاین (مکشی هسبرگ) و پانچ مربوط به آن انجام شد. میزان عیب انکساری و دید نهایی دو گروه در 12 ماه پس از پیوند و 2 ماه پس از برداشتن بخیه ها مقایسه شد. یافته ها: از 36 بیمار مورد مطالعه، 30 بیمار که دوره پی گیری آن ها کامل بود، مورد بررسی قرار گرفتند و در هر گروه15 بیمار وجود داشت. به طور کلی، میزان عیب انکساری معادل کروی در گروه 0.25 میلی متر به امتروپی نزدیک تر از گروه 0.5 میلی متر بود (1.1- در مقابل 2.5- دیوپتر) و پس از برداشتن بخیه ها نیز اختلاف مذکور باقی ماند (1.9- در مقابل 3.2- دیوپتر). این اختلاف در زیرگروه دارای طول قدامی- خلفی زجاجیه ای بین 17.7-16.2 میلی متر، آشکارتر بود ولی هم چنان گروه 0.25 میلی متر به امپروپی نزدیک تر بود. نتیجه گیری و پیشنهاد: برای پیوند قرنیه در مبتلایان به قوز قرنیه، اختلاف اندازه قرنیه گیرنده و دهنده 0.25 میلی متر نسبت به 0.5 میلی متر، عیب انکساری کم تری ایجاد می کند. طول قدامی- خلفی زجاجیه قبل از انجام پیوند می تواند معیار کمک کننده ای برای انتخاب بهترین اختلاف اندازه 0.25 میلی متر، نتایج بهتری از اختلاف اندازه 0.5 میلی متر به دست می آید. انجام تحقیق مشابه در محدوده های خارج از حد مذکور پیشنهاد می گردد.

هدف: ارزیابی تشخیص سل داخل چشمی با روش PCR و گزارش مراحل تشخیص و درمان در 13 بیمار مبتلا به سل داخل چشمی محتمل در مراجعه کنندگان به بیمارستان نیکوکاری تبریز طی سال های 81-1380. روش پژوهش: مطالعه به روش مورد- شاهدی بر روی 13 بیمار مبتلا به یووییت دارای معیارهای سل داخل چشمی (گروه مورد) و 13 بیمار مبتلا به یووییت غیرسلی (گروه شاهد) انجام شد. همه بیماران، تحت بررسی های سیستمیک،  PCRمایع زلالیه و آزمایش توبرکولین استاندارد قرار گرفتند. نتایج PCR و آزمایش توبرکولین بین دو گروه مقایسه شد و روند تشخیص و درمان د بیماران مبتلا به یووییت سلی بررسی و ثبت گردید. یافته ها: از نظر آماری، تفاوت معنی داری بین دو گروه از نظر جنسی و سنی وجود نداشت. آزمایش توبرکولین در گروه مورد در 11 بیمار (معادل 84.6 درصد) و در گروه شاهد در 2 بیمار (معادل 15.4 درصد) مثبت بود(P=0.001) . اندازه سفت شدگی در 11 بیمار گروه مورد (معادل 84.6 درصد) بیش از 19 میلی متر بود ولی در دو مورد مثبت در گروه شاهد، 15 و 16 میلی متر بود.PCR  مایه زلالیه، در 3 بیمار گروه مورد (معادل 23 درصد) مثبت بود ولی در هیچ یک از بیماران گروه شاهد مثبت نبود. یافته های سگمان خلفی در گروه مبتلا به سل داخل چشمی محتمل شامل کوروییدیت چندکانونی (5 مورد معادل 38.8 درصد) ندول منفرد کوروییدی یا توبرکولوم (یک مورد)، پری واسکولیت شبکیه (یک مورد)، یووییت بینابینی (یک مورد) و ادم ماکولا (یک مورد) بودند. در 4 مورد دیگر، هیچ یافته ای در سگمان خلفی مشاهد نشد. در یک بیمار، درگیری هم زمان شامل ریوی و در یک بیمار دیگر سابقه خانوادگی مثبت سل وجود داشت. هفت بیمار مبتلا به سل داخل چشمی محتمل، درمان ضدسلی دریافت کردند که نتایج درمانی به صورت کاهش اندازه ندول ها و کاهش التهاب بود. نتیجه گیری: استفاده از آزمایش توبرکولین در موارد سل محتمل داخل چشمی، قابل توصیه است و چنانچه سفت شدگی بالاتر از 19 میلی متر باشد، احتمال سل داخل چشمی تقویت می شود ولی منفی بودن آن، برای رد سل داخل چشمی کافی نیست. در موارد مثبت بودن PCR مایع، زلالیه، باید بی درنگ درمان کامل جهت از بین بردن باسیل انجام گیرد.

هدف: مقایسه شیوع گلوکوم در بیماران مبتلا به زخم گوارشی غیرآلوده و آلوده به عفونت هلیکوباکترپیلوری در شیراز طی سال های 82-1381. روش پژوهش: از بین جمعیت 352 نفری انتخاب شده از نظر معیارهای گوارشی برای آندوسکوپی، 120 بیمار واجد زخم های گوارشی در معده یا دوزادهه بودند که مورد بررسی چشمی از نظر گلوکوم قرار گرفتند. بیماران براساس هیستوپاتولوژی و آزمایش اوره آز نمونه برداشته شده در آندوسکوپی، به گروه های مثبت و منفی از نظر هلیکوباکتر پیلوری تقسیم گردیدند. بیماران سپس به صورت دوسوکور به چشم پزشک ارجاع داده شدند و از نظر فشار داخل چشمی، میدان بینایی، فوندوسکوپی و مطالعه سرعصب بینایی مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها: افردای که براساس هیستوپاتولوژی از نظر هلیکوباکتر پیلوری مثبت بودند، در 43.1 درصد موارد و افرادی که از نظر هلیکوباکتر پیلوری منفی بودند، در 22.5 درصد موارد گلوکوم داشتند(P=0.016) . براساس آزمون اوره آز نیز افرادی که از نظر هلیکوباکترپیلوری مثبت بودند، در 35.2 درصد موارد و افرادی که از نظر هلیکوباکترپیلوری منفی بودند، در 24.2 درصد موارد گلوکوم داشتند(P=0.033) . تمامی موارد گلوکوم از نوع گلوکوم با فشار طبیعی (NTG) بودند. نتیجه گیری و پیشنهاد: در افراد مبتلا به زخم گوارشی، گلوکوم با فشارطبیعی به طور معنی داری در موارد آلوده به هلیکوباکتر پیلوری بیش تر از موارد غیرآلوده به آن است. بنابراین توصیه می شود جهت تشخیص زودرس NTG در افراد مبتلا به زخم گوارشی معده یا دوازدهه آلوده به هلیکوباکترپیلوری، معاینه دقیق چشم توسط یک چشم پزشک صورت گیرد.

هدف: تعیین اثر تزریق زیرتنونی خلفی تریامسینولون استوناید بر وضعیت بینایی و آناتومیک چشم در مبتلایان به ماکولوپاتی دیابتی شدید که مناسب لیزردرمانی نیستند. روش پژوهش: تحقیق به روش کارآزمایی بالینی تصادفی شده شاهددار دوسوکور بر روی 64 چشم از 38 بیمار در دو گروه شاهد و درمان، هر دو گروه شامل 32 چشم انجام شد. در گروه شاهد، 0.1 میلی متر لیدوکایین 2 درصد به صورت زیرملتحمه و در گروه درمان، 40 میلی گرم تریامسینولون استوناید به صورت زیرتنونی خلفی، دوبار به فاصله دو ماه تزریق گردید و بیماران به مدت 4 ماه بعد از تزریق اول پی گیری شدند. دید اصلاح شده، تغییرات عکس رنگی ته چشم، آنژیوگرافی با فلورسین وOCT ، در مراحل قبل و 4 ماه بعد از تزریق اول در همه چشم ها کنترل گردید. یافته ها: بهترین دید اصلاح شده قبل از مداخله، در گروه شاهد 0.39±0.93 لاگمار و در گروه درمان 0.38±0.75 لاگمار بود که در 4 ماه پس از مداخله، به ترتیب به 0.48±0.88 و 0.42±0.71 لاگمار رسید. تفاوت دو گروه از نظر بهترین دید اصلاح شده قبل و بعد از مداخله، معنی دار نبود. میزان ضخامت مرکزی ماکولا قبل از مداخله، در گروه شاهد 119.1±388.2 میکرون و در گروه درمان 153.6±392.2 میکرون (P=0.9) و در پایان مطالعه، به ترتیب 375.4±154.66 و 180.04±377.37 میکرون (P=0.6) بود. هم چنین هیچ تفاوت معنی داری بین دو گروه از نظر اگزودای سخت، اندازه ناحیه بدون رگ فووآ و تغییرات نشتی وجود نداشت. در 2 چشم از گروه درمان، فشار داخل چشم به بالای 2 میلی متر جیوه رسید که به وسیله دارو کنترل گردید. نتیجه گیری: تزریق زیرتنونی خلفی تریامسینولون استوناید در موارد CSME شدید که مناسب لیزردرمانی نمی باشند، موجب بهتر شدن وضعیت بینایی و آناتومیک چشم نمی شود.

هدف: تعیین نتایج آناتومیک عمل با کلینگ اسکلرا با یا بدون انجام رتینوپکسی برای درمان جداشدگی رگماتوژن شبکیه، در مراجعان به بیمارستان خلیلی شیراز طی سال های 81-1379.روش پژوهش: تحقیق به روش مطالعه مجموعه موارد مداخله ای (Interventional case series) انجام شد. سن، جنس، میزان نزدیک بینی، وضعیت عدسی، سوراخ های شبکیه (تعداد، اندازه و محل) و میزان ویتروتینوپاتی پرولیفراتیو (PVR) و نوع عمل باکل (سگمنتال و یا محیطی) با تزریق گاز و تخلیه مایع زیرشبکیه در دو گروه با و بدون کرایوتراپی، مورد بررسی قرار گرفتند. نتیجه آناتومیک عمل باکلینگ اسکلرا، به تفکیک نوع، با و بدون استفاده از رتینوپکسی در بیمارانی که حداقل 10 ماه پی گیری داشتند، مشخص گردید و مورد قضاوت آماری قرار گرفت. یافته ها: طی مدت مورد بررسی، 55 بیمار واجد شرایط، تحت جراحی قرار گرفته بودند. از 22 بیماری که بدون رتینوپکسی عمل شدند، 19 مورد (86 درصد) چسبندگی کامل و یک مورد چسبندگی ناکامل شبکیه را در مورد پی گیری به مدت 3.5±17 ماه نشان دادند. در یک بیمار پس از 2 هفته، به علت وجود سوراخ خارج از باکل و در یک بیمار نیز به علتPVR ، عمل موفقیت آمیز نبود. میزان موفقیت آناتومیک عمل در این گروه معادل 90.9 درصد بود. از 23 بیمار دیگر که کرایوپکسی شده بودند، 26 مورد (78.8 درصد) چسبندگی کامل و 2 مورد چسبندگی ناکامل در مدت پی گیری 4.5±21 ماه نشان دادند. در 3 مورد، عمل از ابتدا با شکست مواجهه شد و در 2 مورد جداشدگی مجدد به علت PVR رخ داد. میزان موفقیت آناتومیک عمل در این گروه معادل 84.8 درصد بود. باتوجه به این نتایج، دو روش دارای موفقیت آناتومیک مشابه بودند(p<0.8) .نتیجه گیری: در باکلینگ دایم اسکلرا، استفاده توام از کرایوپکسی، احتمال موفقیت آناتومیک عمل را افزایش نمی دهد.

هدف: بررسی ارتباط مشاهده پیگمان در زجاجیه قدامی و وجود گسست شبکیه در افراد دچار علایم جداشدگی زجاجیه ای خلفی (PVD) حاد. روش پژوهش: مطالعه به صورت مقطعی - توصیفی بر روی بیماران فاکیکی که دچار علایم PVD حاد شامل فلوتر و فلاشینگ شده بودند، انجام شد. بیماران دچار دیابت، خون ریزی داخل چشمی، التهاب داخل چشمی و یا دارای سابقه ضربه چشمی و یا اعمال جراحی چشمی وارد مطالعه نشدند. بیماران تحت معاینه چشم به وسیله اسلیت لمپ و به ویژه بررسی زجاجیه قدامی از نظر وجود پیگمان و هم چنین معاینه کامل ته چشم قرار گرفتند و عواملی نظیر سن، جنس، وجود فلوتر یا فلاشینگ و مشاهده پیگمان در زجاجیه قدامی و وجود گسست شبکیه مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها: مطالعه بر روی 209 بیمار دچار علایم PVD حاد شامل 124 زن 59.3) درصد) و 85 مرد (40.7 درصد) در سنین 72-23 سال و متوسط 59.18 سال انجام شد. در 30 بیمار (14.3 درصد) گسست شبکیه وجود داشت که از این تعداد، 27 نفر (90 درصد) دارای پیگمان در زجاجیه قدامی بودند. تفاوت قابل ملاحظه ای بین متوسط سن بیماران دارای گسست و بدون گسست مشاهده نشد. علایم PVD در کل شامل 44 درصد فلوتر، 41.2 درصد فلوتر و فلاشینگ و 14.8 درصد فلاشینگ بودند. این علایم در بیماران دارای گسست شبکیه شامل 60 درصد فلوتر، 36.7 درصد فلوتر و فلاشینگ و 3.3 درصد فلاشینگ بودند. نتیجه گیری: مشاهده پیگمان در زجاجیه قدامی، نشانه بسیارخوبی در پیش گویی وجود گسست شبکیه در بیماران دارای علایم PVD حاد می باشد. فلوتر شایع ترین شایع ترین شکایت بیماران به ویژه بیماران دارای گسست شبکیه بود.

هدف: مقایسه سرعت رشد بافت فیبرووسکولار در کارگذاری اولیه و ثانویه ایمپلنت چشمی هیدروکسی آپاتیت. روش پژوهش: به روش مطالعه آینده نگر مجموعه موارد مداخله ای(interventional case series) ، سرعت پیدایش و رشد بافت فیبرووسکولار در ایمپلنت های هیدروکسی آپاتیت اولیه و ثانویه چشمی را به کمک اسکن استخوانی و MRI در ماه های اول، دوم، سوم و ششم مقایسه کردیم. یافته ها: از 103 بیماری که تحت کارگذاری ایمپلنت چشمی هیدروکسی آپاتیت قرار گرفتند، 75 مورد (72.8 درصد) اولیه و 28 مورد (27.2 درصد) ثانویه بودند. در 75 مورد موارد براساس MRI ، در 13 بیمار (18 درصد) در ماه اول، 33 بیمار (45 درصد) تا ماه دوم، 58 بیمار (78 درصد) تا ماه سوم و 70 بیمار 94) درصد) تا ماه ششم، رگ دار شدن ایمپلنت در قسمت مرکزی دیده شد و در 5 بیمار (6 درصد) هیچ وسکولاریزیشنی در قسمت مرکزی دیده نشد حال آن که براساس استخوانی، تا ماه سوم 98.3 درصد موارد و تا ماه ششم 100 درصد موارد ایمپلنت ها رگ دار شده بودند. در 28 مورد ثانویه براساس MRI، در 2 بیمار (7 درصد) در ماه اول، 8 بیمار (29 درصد) تا ماه دوم، 19 بیمار (68 درصد) تا ماه سوم و 33 بیمار (82 درصد) تا ماه ششم رگ دار شدن در قسمت مرکزی ایمپلنت مشاهده شد و در 5 بیمار (18 درصد) تا ماه ششم هیچ شواهدی از رگ دار شدن ایمپلنت در قسمت مرکزی دیده نشد ولی براساس اسکن استخوانی، تا ماه سوم 100 درصد ایمپلنت ها رگ دار شده بودند. میزان سازگاری بین اسکن استخوانی و MRI در ماه ششم، 42.7 درصد بود و اسکن استخوانی دارای 57.3 درصد منفی کاذب بوده است. نتیجه گیری: رشد بافت فیبرووسکولار در اکثر موارد ایمپلنت اولیه و ثانویه تا ماه ششم و در تعدادی از افراد تا ماه سوم روی می دهد و اختلاف آماری معنی داری بین ایمپلنت های اولیه و ثانویه از نظر زمان پیدایش بافت فیبرووسکولار وجود ندارد. به علاوه، باتوجه به مثبت کاذب بالای اسکن استخوانی، توصیه می شود که در همه ایمپلنت ها در ماه سوم MRI انجام شود و در صورت رگ دار شدن ایمپلنت، مته کاری صورت گیرد و در ماه ششم، مستقیما و بدونMRI ، مته کاری انجام گردد.

انسداد سیاهرگ مرکزی شبکیه (CRVO) در محل خروجی صلبیه روی می دهد؛ محلی که در آن عصب بینایی، سرخرگ مرکزی شبکیه و سیاهرگ مرکزی شبکیه وارد چشم می شوند. بنابراین می توان آن را نوعی سندرم کمپارتمان درنظر گرفت که به عنوان فشردگی عصبی- عروقی در یک فضای محدود خروجی صلبیه تعریف می شود و منجر به ایسکمی بافتی و اختلال کارکرد می گردد. نوروتومی عصب بینایی از طریق ویترکتومی(TON) ، روش جراحی جدیدی است که برای درمان CRVO در نظر گرفته شده است. در این روش با ایجاد فراخی در خروجی صلبیه، ادم ماکولا و خون ریزی داخل شبکیه ای برطرف می گردند و ممکن است جریان خون شبکیه ای مناسب، دوباره برقرار شود.TON  با فشاربرداری از محل خروجی صلبیه و در نتیجه از روی عصب بینایی و خون رسانی درگیر، ممکن است درمان جراحی مفیدی برای بیماران مبتلا به CRVO شدید باشد. اثرات مفید دیگر TON علاوه بر شل کردن حلقه صلبیه ای عبارتند از توسعه عروق اپتیکوسیلیاری و افزایش خون رسانی به داخل عروق اپتیکوسیلیاری موجود. نتایج اولیه انجام TON در CRVO امیدوارکننده بوده اند و براساس یک تحقیق، بهبود بینایی به طور متوسط 2.5 خط بوده است و در 94 درصد موارد، حدت بینایی بهبود یافته یا بدون تغییر مانده است ولی این نتایج باید با انجام کارآزمایی بالینی تصادفی شده به تایید برسند.

پیوند قرنیه شایع ترین و موفق ترین نوع پیوند بافت می باشد که بقای دو ساله آن در موارد کم خطر، بیش از 90 درصد است. این موفقیت مرهون دو پدیده می باشد؛ یکی از وضعیت ایمنی ویژه (immune privilege) قرنیه و دیگری ایجاد پدیده ACAID (anteriror chamber associated immune deviation) پس از انجام پیوند قرنیه و هم چنین وجود بعضی مولکول های مهارکننده واکنش های التهابی در سطح قرنیه از قبیل IL-1ra ،IL-1a  وfas ligand . به رغم این شرایط، مواردی از دفع پیوند قرنیه نیز اتفاق می افتند که عمدتا به وسیله یاخته های CD4+ و یاخته های T دارای فنوتیپ Th1 ناشی می شوند؛ هرچند واکنش های سیتوتوکسیک CD8+ نیز موثر دانسته شده اند. سنگ بنای اصلی درمان دفع پیوند قرنیه را استروییدهای موضعی و سیستمیک تشکیل می دهند؛ هرچند به تازگی از سیکلوسپورین A به صورت موضعی و سیستمیک نیز استفاده می شود ولی بهترین راه جلوگیری از ایجاد واکنش های دفع، انتخاب موارد صحیح جهت عمل جراحی می باشد. در این مقاله موارد فوق به صورت مشروح مورد بررسی قرار خواهند گرفت.

هدف: معرفی یک بیمار مبتلا به نزدیک بینی حاد در اثر مصرف دارویی توپیرامات(topiramate) .معرفی بیمار: خانم 26 ساله ای، دو هفته پس از شروع مصرف توپیرامات جهت درمان میگرن، دچار نزدیک بینی 6 دیوپتر شد و با قطع دارو، پس از  3روز بهبود یافت. نتیجه گیری: در موارد افت حاد بینایی، به علت تغییرات شرایط انکساری چشم، توجه به تاریخچه دارویی بیمار حایز اهمیت است.

هدف: معرفی یک مورد بیمار بتا تالاسمی مینور که علاوه بر آنژیویید استریک، مبتلا به ضایعات پوستی نیز می باشد. معرفی بیمار: بیمار خانم 47 ساله مبتلا به بتا تالاسمی مینور است که با کاهش دید چشم راست مراجعه نمود. در معاینه بیمار، آنژیویید استریک دوطرفه مشاهده شد. در آنژیوگرافی با فلورسین، هیپرفلورسانس در محل آنژیویید استریک دیده شد ولی علایمی از CNV نداشت. بیمار هم چنین مبتلا به ضایعات پاپولر مشابه ضایعات پوستی سودوگزانتوما الاستیکوم درناحیه گردن و جلوی آرنج بود. نتیجه گیری: آنژیویید استریک و ضایعات پوستی فوق، هردو مربوط به آسیب بافت الاستیک می باشند و اختلال در بافت الاستیک در بتا تالاسمی می تواند ثانویه به عوارض همولیتیک در این بیماری باشد.

هدف: معرفی سه بیمار مبتلا به سندرم آلپورت از یک خانواده شامل 2 خواهر و یک برادر که هر سه دارای مشکلات کلیوی و شنوایی و هم چنین اختلالات چشمی به صورت لنتیکونوس قدامی و retinal flecks بودند. معرفی بیماران: سه بیمار از یک خانواده مازندرانی که والدین آن ها نسبت خویشاوندی دارند، دچار ضایعات کلیوی و گرفتاری های چشمی به صورت لنتیکونوس قدامی بودند و در ته چشم، منظرهBeaten Bronze  داشتند. کاهش بینایی و نورگریزی (فوتوفوبی) شدید، شکایات عمده بیماران بود. یکی از بیماران به رغم رفرکشن مناسب، دید خوبی نداشت لذا تحت عمل جراحی خارج کردن عدسی شفاف و کارگذاری لنز داخل چشمی در هر دو چشم قرار گرفت و در نهایت دید بیمار به حد مطلوب رسید. دو بیمار از خانواده فوق به دلیل نارسایی شدید کلیه تحت عمل جراحی پیوند قرار گرفته بودند و در نمونه برداری کلیوی یکی از بیماران، ضایعات مربوط به سندرم آلپورت تایید شده بود. نتیجه گیری: باوجود گزارش های مبنی برنادر بودن تظاهرات چشمی همراه با سندرم آلپورت، به ویژه در زنان، هرسه فرد مبتلا به بیماری فوق (2 خواهر و یک بردار) دارای لنتیکونوس قدامی و retinal flecks بودند. به رغم وجود ضایعات شبکیه، علت اصلی کاهش بینایی در این بیماران، گرفتاری عدسی (به صورت لنتیکونوس قدامی) بود و خارج کردن عدسی شفاف و کارگذاری لنز داخل چشمی، تنها روش درمانی موثر در این بیماران است.

هدف: معرفی 2 مورد کراتیت آکانتاکیبایی و تشخیص آن با کمک اسکن کانفوکال قبل از آماده شدن نتایج اسمیر و کشت و درمان موفق آن ها به وسیله کاربرد توام تراشیدن (scraoing) قرنیه و دارو. معرفی بیماران: بیماران، آقای 22 ساله و خانم 19 ساله ای بودند که با سابقه مصرف لنز تماسی و به علت درد، قرمزی و حساسیت به نور در یک چشم، به اورژانس چشم بیمارستان لبافی نژاد مراجعه نمودند. براساس معاینات بالینی و بررسی با اسکن کانفوکال، تشخیص کراتیت آکانتامیبایی برای آن ها داده شد که پس از انجام کراتکتومی برای انجام اسمیر و کشت توده زادیی (debulking) ضایعه، درمان مناسب آغاز گردید. تشخیص فوق براساس نتایج مثبت اسمیر و کشت قرنیه و مایع نگه دارنده لنز نیز تایید شد. نتیجه گیری: اسکن کانفوکال می تواند وسیله بسیار مناسبی در تشخیص زودرس کراتیت آکانتامیبایی قبل از آماده شدن نتایج اسمیر و کشت باشد.