بینا
سال:1386 | دوره:13 | شماره:2 (پی در پی 51) |تعداد مقالات:20

معرفی بیمار: مردی 70 ساله با شکایت تورم و قرمزی و زخم خون ریزی دهنده پلک پایین چشم چپ از چند ماه قبل و احساس وجود جسمی خارجی و سپس مشاهده کرم های زنده در داخل چشم چپ به همراه خون ریزی از پلک از یک هفته قبل، به اورژانس بیمارستان امام حسین )ع( ارجاع شد. حدت بینایی چشم راست 2.10  4.10)با (pinhole و حدت بینایی چشم چپ در حد عدم درک نور (NLP) بود. نقص نسبی آوران مردمکی (RAPD) در چشم چپ +4 بود. در معاینه، زخم و خون ریزی وسیع به همراه کرم های زنده فراوان به طول 1.5-2 سانتی متر در حدقه چپ مشهود بود. در معاینه با اسلیت لمپ، آب مروارید هسته ای و قشری در حد متوسط در چشم راست مشاهده گردید ولی جزییات گلوب چپ قابل ارزیابی نبود. فشار چشم راست 14 میلی متر جیوه بود.

دختر 22 ساله ای از حدود 4 ماه قبل از مراجعه، به طور ناگهانی دچار کاهش دید چشم راست شده بود و در مراجعه به چشم پزشک، یک نوبت تزریق داخل زجاجیه ای دریافت نموده بود که نام دارو را نمی دانست و جهت ادامه درمان، به بیمارستان لبافی نژاد مراجعه کرد. وی سابقه هیچ بیماری سیستمیک یا مصرف داروی خاصی را ذکر نمی کرد. در معاینه، دید چشم راست در حد درک حرکت دست (HM) و دید چشم چپ 20.20 بود. نقص نسبی آوران مردمکی (PARD) برای چشم راست +2 بود. حرکات چشم ها طبیعی بودند. در معاینه با اسلیت لمپ، در چشم راست نورگ زایی عنبیه به وسعت 360 درجه مشاهده می شد و فشار چشم راست با وجود مصرف قطره تیمولول، 36 میلی متر جیوه بود. معاینه با اسلیت لمپ و تونومتری چشم چپ طبیعی بود. در فوندوسکوپی چشم راست، ورن عصب بینایی همراه با مناطق وسیع خون ریزی داخل شبکیه ای و پیچ خوردگی و اتساع سیاهرگ های شبکیه مشهود بود. فوندوسکوپی چشم چپ طبیعی بود.

هدف: تعیین شیوع رتینوپاتی دیابتی و عوامل موثر بر آن در افراد مبتلا به دیابت ساکن استان تهران در سال 83-1382.روش پژوهش: مطالعه بر روی 700 بیمار مبتلا به دیابت انجام گردید که از میان 7500 نفر در طرح بررسی عوامل خطرساز موثر بر بیماری های غیر واگیر در جمهوری اسلامی ایران، 1383-1382 شناسایی شده بودند. همه بیماران دیابتی شناسایی شده در دو مرحله مراجعه به درب منازل و تحویل دعوت نامه، جهت مراجعه به محل مقرر فراخوان شدند. افراد مراجعه کننده پس از تکمیل پرسش نامه، توسط یک متخصص داخلی معاینه شدند و سپس توسط یک نفر فلوشیپ شبکیه تحت معاینه کامل چشم پزشکی با توجه ویژه به وضعیت شبکیه از نظر ابتلا به رتینوپاتی دیابتی قرار گرفتند. موارد شیوع با حدود اطمینان 95 درصد (CI%95) ارایه شدنده اند.یافته ها: در نهایت 634 بیمار دیابتی با میانگین سنی 59.3±12.0 سال 14-78) سال( بررسی شدند که 240 نفر 37.9) درصد، 34.1-41.6 :CI%95 درصد( رتینوپاتی داشتند. شیوع انواع رتینوپاتی شامل 72.9 درصد رتینوپاتی غیر پرولیفراتیو 67.3-78.5 :CI%95) درصد( و 27.1 درصد رتینوپاتی پرولیفراتیو 21.5-32.7 :CI%95) درصد( بود. شیوع نابینایی دوچشمی در افراد دیابتی بدون رتینوپاتی 0.8 درصد و در افراد مبتلا به رتینوپاتی 2.1 درصد بود (P<0.001). پس از بررسی اثر هم زمان متغیرهای مختلف بر رتینوپاتی دیابتی با استفاده از مدل رگرشن لوجستیک ترتیبی، رابطه آماری معنی داری بین بروز رتینوپاتی با جنس مذکر (P=0.022)، افزایش مدت ابتلا به دیابت (P<0.001)، روش کنترل قندخون (P<0.003) و وجود نفروپاتی دیابتی (P=0.003) به دست آمد.نتیجه گیری: با توجه به شیوع 37.9 درصد رتینوپاتی در بیماران دیابتی استان تهران، اقدامات ضروری جهت کنترل وضعیت بیماری و جلوگیری از پیش رفت آن به سمت عوارض چشمی غیر قابل برگشت، توصیه می گردد.

هدف: تعیین فراوانی انواع نزدیک بینی بر اساس شدت شامل بسیار پایین )تا 1- دیوپتر(، پایین 1)- تا 3- دیوپتر(، متوسط 3)- تا 6- دیوپتر(، بالا 6)- تا 10- دیوپتر( و بسیار بالا )شدیدتر از 10- دیوپتر( و عوامل مرتبط به نزدیک بینی در افراد مراجعه کننده به درمانگاه های چشم پزشکی دانشگاه علوم پزشکی یزد طی فروردین 1383 تا شهریور 1384.روش پژوهش: این مطالعه توصیفی- مقطعی بر روی افراد مبتلا به نزدیک بینی که به علت دید دور ضعیف مراجعه می کردند انجام شد. در مجموع 482 بیمار نزدیک بین از نظر شدت نزدیک بینی مورد معاینه کامل چشم پزشکی و رفکرشن شامل سیکلورفرکشن با رتینوسکوپی و اتورفرکتومتری قرار گرفتند.یافته ها: بیماران شامل 270 زن (56 درصد( و 212 مرد (44 درصد( با میانگین سنی 27.7±13.7 سال (83-2 سال( بودند. بیش ترین فراوانی را افراد 30-20 سال 36.3) درصد( داشتند. میانگین شدت نزدیک بینی -3.24±3.16 دیوپتر 0.25)- تا 28- دیوپتر( بود. اکثر بیماران درجات پایین  44.2)درصد( یا متوسط 33.1) درصد( نزدیک بینی را داشتند و در 48.2 درصد موارد، سابقه خانوادگی مثبت وجود داشت.نتیجه گیری: نزدیک بینی خفیف و متوسط، بیش ترین فراوانی را دارند و اکثر بیماران در محدوده سنی 30-20 سال قرار دارند. سابقه خانوادگی مثبت با افزایش بروز و شدت نزدیک بینی همراه است. شدت نزدیک بینی، با افزایش سن افزایش می یابد ولی با جنس ارتباط ندارد.

هدف: مقایسه لنزهای داخل چشمی آسفریک Acrysof IQ و Akreos AO از نظر اعوجاج اسفریک (spherical aberration) و حساسیت کنتراست.روش پژوهش: این کارآزمایی بالینی بر روی 37 چشم از 37 بیمار انجام شد که بعد از انجام جراحی فیکوامولسیفیکیشن، به طور تصادفی، تحت کارگذاری یکی از لنزهای AO یا IQ قرار گرفتند. سه ماه بعد از عمل، بهترین دید اصلاح شده (BCVA)، اعوجاج اسفریک در اندازه مردمک 4 و 6 میلی متر و حساسیت کنتراست در شرایط روشنایی و تاریکی در بسامدهای فضایی 1، 2، 5، 10 و 20 دور در درجه تعیین گردید.یافته ها: بیماران شامل 19 مرد و 15 زن بودند. میانگین سنی بیماران در گروه IQ، 57.5±5.6 سال و در گروه AO، 64±5.8 سال بود (P=0.33). میانگین BCVA در گروه 0.083±0.071 IQ لوگمار و در گروه AO، 0.115±0.090 لوگمار بود (P=0.33). اعوجاج اسفریک در گروه IQ نسبت به گروه AO، هم در اندازه مردمک 0.183±0.107mm) 6mm در مقابل 0.285±0.087mm، (P<0.001 و هم در اندازه مردمک 0.26±0.096mm) 4mm در مقابل 0.329±0.083mm، (P=0.40 کم تر بود. حساسیت کنتراست در گروه IQ، در شرایط روشنایی در بسامدهای 1، 2 و 10 دور در درجه و در شرایط تاریکی در بسامدهای 1، 10 و 20 دور در درجه، به طور معنی داری نسبت به گروه AO بالاتر بود.نتیجه گیری: لنز داخل چشمی آسفریک Acrysof IQ، هم به لحاظ اعوجاج اسفریک و هم به لحاظ حساسیت کنتراست بهتر از لنز داخل چشمی آسفریک Akreos AO به نظر می رسد.

هدف: مقایسه لنزهای داخل چشمی آسفریک Tecnis Z9000 و Acrysof IQ از نظر حساسیت کنتراست و اعوجاج اسفریک (spherical aberration).روش پژوهش: در این کارآزمایی بالینی، برای 34 چشم از 34 بیمار بعد از عمل جراحی آب مروارید به روش فیکوامولسیفیکیشن، به طور تصادفی یکی از لنزهای Tecnis یا IQ کار گذاشته شد. سه ماه بعد از عمل، بهترین دید اصلاح شده (BCVA)، اعوجاج اسفریک در اندازه مردمک 4 و 6 میلی متر و حساسیت کنتراست در شرایط روشنایی و تاریکی در بسامدهای 1، 2، 5، 10 و 20 دور در درجه تعیین گردید.یافته ها: بیماران شامل 21 مرد و 13 زن بودند. میانگین سن بیماران در گروه Tecnis، 5.8±6.1 سال و در گروه IQ، 57.5±5.6 سال بود. میانگین BCVA در گروه IQ و Tecnis به ترتیب 0.083±0.071 و 0.076±0.08 لوگمار بود (P=0.33). اعوجاج اسفریک در اندازه مردمک 4mm در گروه (0.140±0.097mm) Tecnis کم تر از گروه IQ، (0.183±0.107mm) IQ بود (P=0.40). حساسیت کنتراست در شرایط روشنایی و تاریکی در بسامدهای 1، 2 و 5 گروه (0.269±0.069mm) IQ بود (P=0.40). حساسیت کنتراست در شرایط روشنایی و تاریکی در بسامدهای 1، 2 و 5 دور در درجه در گروه Tecnis نسبت به گروه IQ بالاتر بود که فقط در بسامد 1 دور در درجه، در شرایط تاریکی، از نظر آماری معنی دار بود (P<0.001) ولی در بسامدهای 10 و 20 دور در درجه در گروه IQ نسبت به گروه Tecnis بالاتر بود که از لحاظ آماری معنی دار نبود.نتیجه گیری: به نظر می رسد که لنزهای داخل چشمی آسفریک Tecnis و IQ از نظر پیامدهای بینایی، مزیتی بر هم ندارند.

هدف: مقایسه مقادیر اندازه گیری شده ضخامت مرکز قرنیه با دستگاه های اورب اسکن II و پاکی متری اولتراسوند در 100 چشم کاندید جراحی کراتورفرکتیو.روش پژوهش: صد چشم از 100 بیمار که کاندید عمل جراحی اصلاح عیوب انکساری با لیزر اگزایمر بودند و سابقه هیچ گونه عمل جراحی روی قرنیه چشم نداشتند؛ مورد بررسی قرار گرفتند. ابتدا برای بیمار با دستگاه اورب اسکن و سپس با دستگاه اولتراسوند Tomey، پاکی متری انجام شد. نتایج به دست آمده با آزمون آماری t زوج مقایسه شدند.یافته ها: میانگین ضخامت مرکز قرنیه در روش پاکی متری اولتراسوند، برابر با 544.7±35.5 میکرومتر (637-453 میکرومتر( و در روش اورب اسکن، با اعمال ضریب اصلاح (acoustic factor) معادل 0.92، برابر با 546.9±41.6 میکرومتر (648-435 میکرومتر( بود (P=0.14). پراکندگی نتایج )انحراف معیار( در روش اورب اسکن بیش تر بود ولی این تفاوت از نظر آماری معنی دار نبود.نتیجه گیری: گرچه دو روش پاکی متری اولتراسوند اورب اسکن )با اعمال ضریب اصلاح 0.92 در مقادیر به دست آمده با روش اورب اسکن( تفاوت آماری معنی داری ندارند ولی با توجه به پراکندگی بالاتر نتایج در روش اورب اسکن، بهتر است در صورتی که مقدار ضخامت مرکز قرنیه در اندازه گیری به روش اورب اسکن، در محدوده پایین باشد؛ پاکی متری به روش اولتراسوند نیز تکرار شود.

هدف: تعیین شیوع فشار داخل چشمی (IOP) بالا (OHT) به دنبال مصرف استرویید پس از عمل اصلاح نزدیک بینی با لیزر اگزایمر.روش پژوهش: داده های مربوط به 506 چشم از 269 بیمار که به علت عیب انکساری نزدیک بینی با یا بدون آستیگماتیسم تحت عمل کراتکتومی فورتورفرکتیو (PRK) قرار گرفته بودند؛ مورد بررسی قرار گرفت. بیماران، نزدیک بینی بین 1- تا 5- دیوپتر و آستیگماتیسم کم تر از 4 دیوپتر داشتند. IOP اصلاح شده )بر اساس ضخامت قرنیه( بالای 21 میلی متر جیوه، به عنوان OHT در نظر گرفته شد. در همه موارد از تونومتر گلدمن (Goldman applanation tonometer) برای اندازه گیری IOP استفاده شد.یافته ها: میانگین سنی بیماران 26±6 سال (45-18 سال( بود. OHT در 40 چشم 7.9) درصد( مشاهده شد. بیشترین موارد OHT در هفته 6-4 بعد از عمل رخ داده بودند. شیوع OHT شامل 40 درصد در 3-2 هفته بعد از عمل )میانگین 23.5±3 میلی متر جیوه(، 50 درصد در 6-4 هفته بعد از عمل )میانگین 25.06±4.20 میلی متر جیوه( و 10 درصد در 12-8 هفته بعد از عمل )میانگین 28.98±3.12 میلی متر جیوه( بود. در همه بیماران، با قطع مصرف استرویید و شروع تیمولول 0.5 درصد )در برخی از بیماران با تیمولول و تروساپت(، IOP به حد طبیعی بازگشت. میانگین مدت زمان بازگشت IOP به حد طبیعی 28.5±27.7 روز  (7 تا 108 روز( بود. در هیچ کدام از بیماران، گلوکوم ناشی از مصرف استرویید مشاهده نگردید.نتیجه گیری: مصرف استرویید در بیمارانی که تحت عمل PRK قرار می گیرند؛ می تواند منجر به OHT گردد. بنابراین اندازه گیری IOP به ویژه از هفته دوم بعد از PRK و تا زمان ادامه مصرف استرویید، باید به طور مکرر و منظم انجام گیرد.

هدف: تعیین اثر تزریق داخل زجاجیه ای (IVB) Bevacizumb در بیماران مبتلا به گلوکوم نورگ زایی (NVG).روش بررسی: مطالعه به روش کارآزمایی بالینی تصادفی شده بر روی 26 چشم از 26 بیمار مبتلا به NVG انجام شد.بیماران پس از انجام درمان های رایج به دو گروه تقسیم شدند: گروه درمان (14 چشم( که تحت IVB به میزان 2.5 میلی گرم در سه نوبت به فاصله زمانی 4 هفته قرار گرفتند و گروه شاهد (12 چشم( که با فواصل زمانی مشابه تحت تزریق زیر ملتحمه ای نرمال سالین قرار گرفتند. اندازه نورگ زایی عنبیه (NVI)، فشار داخل چشمی (IOP) و حدت بینایی بیماران ارزیابی گردید.یافته ها: دو گروه از نظر مشخصات پایه شامل سن، جنس، علت NVG، حدت بینایی، IOP و اندازه NVI تفاوت معنی داری نداشتند. بیماران دو گروه به طور میانگین به مدت 5.9±1.4 ماه پی گیری شدند. در گروه IVB میانگین IOP اولیه، 33.4±14.5 میلی متر جیوه بود که در ماه اول به 21.8±13.7 میلی متر جیوه (P=0.007)، در ماه سوم به 25.1±20 میلی متر جیوه (P=0.058) و در ماه ششم به 23.9±18.7 میلی متر جیوه (P=0.047) رسید. NVI نیز به میزان قابل توجهی کاهش یافت؛ به طوری که از میانگین 347±48 درجه قبل از تزریق، در ماه اول، سوم و ششم پس از تزریق، به ترتیب به 206±185 درجه (P=0.01)، 180±187 درجه (P=0.004) و 180±180 درجه (P=0.004) رسید. در گروه شاهد، میانگین IOP قبل از مداخله 32.3±7.3 میلی متر جیوه بود که در ماه های اول، سوم و ششم پس از مداخله، به ترتیب به 34.9±15.2 میلی متر جیوه (P=0.046)، 35.2±10.7 میلی متر جیوه (P=0.29) و 32.3±7.3 میلی متر جیوه (P=0.92) رسید و NVI نیز از میزان پایه 270±138 درجه قبل از تزریق، در ماه های اول، سوم و ششم، به ترتیب به 277±130 درجه (P=0.34)، 300±117 درجه (P=0.22) و 324±114 درجه (P=0.34) رسید. در طول دوره پی گیری، تغییر قابل توجهی در حدت بینایی دو گروه مشاهده نشد. تزریق IVB در تمام موارد، بدون عارضه انجام شد.نتیجه گیری: تزریق داخل زجاجیه ای Bevacizumb در مبتلایان به گلوکوم نورگ زایی، به میزان قابل توجهی باعث کاهش NVI و IOP می شود اما بر میزان حدت بینایی تاثیری ندارد.

هدف: تعیین ارتباط بین جهش ژن بیماری نوری (Norrie) و شکل پیش رفته رتینوپاتی نوزاد نارس (ROP) در مبتلایان به ROP مراجعه کننده به بیمارستان فارابی طی سال های 86-1384.روش پژوهش: پنجاه شیرخوار مبتلا به ROP مرحله 3 یا بالاتر شامل 28 پسر و 22 دختر مورد بررسی قرار گرفتند. سه اگزون ژن بیماری نوری، پس از RCP با سه جفت پرایمر و تعیین توالی، از نظر وجود هر گونه جهش بررسی شدند.یافته ها: میانگین وزن هنگام تولد نوزاد 1187±227.6 گرم (2000-158 گرم( و میانگین سن زمان تولد  28.6±2.1 هفته (34-24 هفته( بود. سی و هشت نوزاد در مرحله 3 ROP به همراه بیماری اضافی (plus disease)، 4 نوزاد در مرحله 4 بیماری و 8 نوزاد در مرحله 5 بیماری قرار داشتند. یک جهش نقطه ای در ابتدای انترون دوم (C15078A) 90 درصد بیماران یافت شد.نتیجه گیری: جهش یافت شده (C15078A) در ناحیه ای از ژن قرار دارد که به اسیدهای آمینه ترجمه نمی شود و در تغییرات mRNA (splicing) نقشی ندارد. بنابراین ارتباط مشخصی بین جهش ژن بیماری نوری و مراحل پیش رفته ROP در نوزادان ایرانی بررسی شده وجود ندارد.

هدف: تعیین موقعیت و محیط ماهیچه مایل تحتانی (IO) در مبتلایان به پرکاری این ماهیچه و ارزیابی ارتباط احتمالی بین پرکاری و ضخامت ماهیچه مزبور.روش پژوهش: این مطالعه به صورت آینده نگر بر روی مبتلایان به پرکاری ماهیچه IO که برای اولین بار تحت جراحی استرابیسم در ناحیه IO و اطراف آن قرار می گرفتند و این ماهیچه در آن ها نیاز به تضعیف داشت؛ انجام گردید. فاصله لبه قدامی و خلفی ماهیچه از لیمبوس و نیز محیط ماهیچه، حین جراحی اندازه گیری شد.یافته ها: در مجموع 78 چشم از 51 بیمار با متوسط سنی 18.3±12.3 سال (48-1 سال( مورد مطالعه قرار گرفتند. میانگین فاصله لبه قدامی و خلفی IO از لیمبوس، به ترتیب 16.3±1.8mm و 20.7±1.9mm بود. میانگین محیط ماهیچه نیز 10.7±0.9 میلی متر (13-9 میلی متر( بود. ارتباط آماری معنی داری بین شدت پرکاری ماهیچه و محیط ماهیچه IO وجود نداشت.نتیجه گیری: تعیین موقعیت و محیط ماهیچه IO از نظر جراحی بسیار مهم است ولی ارتباطی بین شدت پرکاری این ماهیچه و بزرگی آن وجود ندارد.

هدف: تعیین اثر تزریق ساب تنون سم بوتولینوم A یا دیسپورت (Dysport) در کاهش دوبینی ناشی از فلج حاد عصب زوج ششم مغزی.روش پژوهش: این کارآزمایی بالینی تصادفی شده بر روی 28 بیمار انجام شد. بیماران دچار فلج حاد یک طرفه زوج 6 که از بیماری آن ها کم تر از 3 ماه گذشته و ازوتروپی بیش از 10 پریزم دیوپتر در نگاه دور داشتند و فاقد سابقه بیماری های خارج چشمی بودند؛ وارد مطالعه شدند. معاینات کامل چشمی شامل بررسی دید، میزان انحراف چشم، معاینه با اسلیت لمپ و فوندوسکوپی برای همه بیماران انجام شد. بیماران به صورت تصادفی به 2 گروه تقسیم شدند؛ در گروه درمان (14 نفر(، تحت بی حسی موضعی، 20 واحد دیسپورت به صورت ساب تنون در ناحیه ماهیچه راست داخلی تزریق و گروه شاهد (14 نفر(، بدون تزریق، پی گیری شدند. دوره پی گیری حداقل 6 ماه بود. زاویه انحراف کم تر از 10 پریزم دوپتر، بهبود یافته تلقی گردید.یافته ها: دو گروه، از نظر میانگین سنی، میانگین انحراف قبل از درمان و مدت ابتلا، تفاوت معنی داری نداشتند. شایع ترین علت زمینه ای شناخته شده، دیابت بود 42.9) درصد(. پس از درمان، میانگین زمان بهبود در گروه درمان 12.5±6.8 روز و در گروه شاهد 63.5±26.4 روز بود (P<0.001). طی مدت پیگیری، همه افراد گروه درمان و 13 نفر  92.9)درصد( از افراد گروه شاهد بهبود یافتند (P=0.71). در بیماران گروه درمان، هیچ عارضه جدی ناشی از تزریق دیسپورت مشاهده نگردید.نتیجه گیری: تزریق ساب تنون دیسپورت در ناحیه ماهیچه راست داخلی، باعث کاهش زمان بهبود بیماران دچار ازوتروپی حاد ناشی از فلج زوج ششم مغزی می گردد و از این رو، در این موارد توصیه می شود.

یاخته های بنیادی در تمام بافت های خود تجدید شونده وجود ندارد و از ویژگی های منحصر به فردی برخوردارند. سطح چشم از دو دسته یاخته های بنیادی شکل می گیرد که به ترتیب اپی تلیوم ملتحمه و قرنیه را می سازند. یاخته های بنیادی این دو ناحیه، ویژگی های مخصوص به خود را دارند. در نقص یاخته های بنیادی لیمبوس، یاخته های ملتحمه ای به بافت قرنیه حمله می کنند و موجب بروز رگ زایی و ظهور یاخته های گابلت می گردند که گسترش آن ها در سطح قرنیه موجب کاهش بینایی و گاه از دست رفتن آن می گردد. دو روش برای ترمیم بافت قرنیه ای وجود دارند: یکی استفاده از یاخته های بنیادی خود بافت و پیوند آن ها به صورت اتوگرافت یا آلوگرافت و دیگری کشت و تکثیر یاخته های بنیادی لیمبوس بر پرده آمنیونو پیوند محصول آن به سطح چشم. امروزه روش دیگری هم در دست تحقیق است که در آن، بافت قرنیه از یاخته های بنیادی جنینی تشکیل می گردد و به چشم پیوند می شود. در این مقاله، به تعریف یاخته بنیادی، انواع یاخته ها در بافت قرنیه و لیمبوس و شاخص های ویژه یاخته های قرنیه ای پرداخته می شود و مجموع روش های ترمیم بافت قرنیه ای توضیح داده می شود. در مباحث پایانی نیز به چگونگی کشت یاخته های لیمبوسی بر پرده آمنیون اشاره می گردد.

در سال های اخیر، پیش رفت های زیادی در پریمتری خودکار حاصل شده که سهم مهمی در کمک به تشخیص زود هنگام و پی گیری برخی از بیماری های چشمی و مغزی داشته اند. در این راستا، فن آوری های نوین رایانه ای، با فراهم نمودن قابلیت های زیادی در دستگاه های پریمتری توانسته اند نقش اصلی را در این پیش رفت ها داشته باشند. این مقاله به مروری مختصر بر این پیش رفت ها در پریمتری خودکار شامل روش های جدید غیر عینی (subjective) مانند پریمتری دو برابر کننده بسامد، پریمتری خودکار با طول موج کوتاه، پریمتری چشمک زدن، پریمتری با تفکیک بالا و پریمتری ریربیت (rarebit) خواهد پرداخت. مروری بر الگوریتم های مختلف مورد استفاده در پریمتری مانند تخمین زیپی آستانه های متوالی، الگوریتم سوئدی آستانه گذاری متقابل، پریمتری مبتنی بر گرایش و پریمتری فرا آستانه ای چند نمونه های نیز در این جا آورده شده است.

هدف: معرفی یک مورد نوروپاتی ایسکمیک خلفی عصب بینایی (PION: posterior ischemic optic neuropathy) که به دنبال هرپس زوستر چشمی رخ داده است.معرفی بیمار: خانم 58 ساله ای دچار هرپس زوستر چشمی چشم راست شد و سه هفته بعد، در حالی که تحت درمان بود؛ با از دست رفتن دید چشم راست مراجعه نمود. دید بیمار در هنگام مراجعه، در حد عدم درک نور بود. مارکوس گان مثبت بود ولی نمای دیسک بینایی طبیعی بود. پس از سه ماه، دید بیمار به حد شمارش انگشت از فاصله یک متری رسید و عصب بینایی رنگ پریده شد. در بررسی های انجام شده و با توجه به سیر بیماری، تشخیص PION برای بیمار داده شد. با توجه به آزمون PCR مثبت هرپس زوستر و فاصله زمانی کوتاه بین دو بیماری ایجاد شده، می توان با احتمال بالا علت زمینه ای را PION ناشی از هرپس زوستر در نظر گرفت.نتیجه گیری: ویروس هرپس زوستر را می توان به عنوان یک عامل در ایجاد PION در نظر گرفت.

هدف: توصیف جنبه های بالینی، آسیب شناسی و فراساختاری (ultrastructural) یک مورد دیستروفی میزمن قرنیه (MCD: Meesmann corneal dystrophy).معرفی بیمار: پسر 10 ساله ای با ضعف بینایی هر دو چشم از اوایل کودکی، مراجعه نمود. در معاینه با اسلیت لمپ، تغییرات میکروسیستیک منتشر در ایپی تلیوم قرنیه مشاهده گردید بدون آنکه یافته غیر طبیعی دیگری در سایر لایه های قرنیه دیده شود. نزدیک بینی بالای پاتولوژیک (high pathologic myopia) و تنبلی چشم از دیگر یافته های غیر طبیعی در معاینات چشمی این بیمار بودند. بیمار با تشخیص احتمالی MCD و با هدف برگرداندن شفافیت لایه های قدامی قرنیه، تحت عمل جراحی (automated lamellar therapeutic keratoplasty) ALTK در چشم چپ قرار گرفت و قرنیه گیرنده جهت بررسی های آسیب شناسی و میکروسکوپ الکترونی ارسال گردید. در ارزیابی آسیب شناسی، ظاهر اپی تلیوم غیر طبیعی بود و تورم یاخته ای به همراه اینکلوژن های داخل سیتوپلاسمی دیده شدند. یاخته ها حاوی مقادیر متوسطی از ماده –PAS مثبت و حساس به دیاستاز مطابق با گلیکوژن بودند. در بررسی با میکروسکوپ الکترونی ترنسمیشنی (transmission)، واکوئل های متعدد با اندازه های متغیر داخل سیتوپلاسم یاخته ها در سرتاسر اپی تلیوم یافت شدند. تعداد متوسطی از اجسام الکترون دنس که اطراف آن ها را غشایی احاطه کرده بود؛ داخل سیتوپلاسم دیده شدند که شباهت زیادی به لیزوزوم داشتند و برخی توسط واکوئل ها در بر گرفته شدده بودند. بعد از پیوند، دید چشم چپ تا حدودی بهتر شده بود اما تغییرات میکروسیستیک اپی تلیوم قرنیه مجددا بعد از یک سال عود نمودند.نتیجه گیری: حسب اطلاع ما، این مقاله نخستین گزارش از یک بیمار مبتلا به MCD در ایران است که به توصیف جنبه های بالینی، آسیب شناسی و فراساختاری این بیماری عود کننده پرداخته است.

هدف: گزارش تظاهرات اسکن کانفوکال در یک مورد دیستروفی میزمن قرنیه (MCD: Meesmann corneal dystrophy).معرفی بیمار: خانم 17 ساله ای با حملات زخم راجعه قرنیه و تشخیص بالینی MCD تحت بررسی هر دو قرنیه با اسکن کانفوکال قرار گرفت. در اسکن کانفوکال قرنیه ها، نواحی مدور هایپور فلکتیو با اندازه های 6.8 تا 41.4 میکرومتر در اپی تلیوم سطحی، نقاط هایپررفلکتیو منتشر در ایپی تلیوم قاعده ای و نواحی نامنظم با حدود نامشخص و کنتراست بالا در زیر اپی تلیوم قاعده ای دیده شدند. به جز شبکه عصبی زیر اپی تلیوم که به علت هایپر رفلکتیویته ناحیه زیر اپی تلیوم، واضح نبود؛ در سایر لایه های قرنیه، یافته غیر طبیعی مشاهده نشد.نتیجه گیری: اسکن کانفوکال یک روش تصیربرداری غیر تهاجمی در بافت زنده می باشد که باید به عنوان یک روش کمک تشخیصی با ارزش در تعیین تظاهرات ریزساختاری (microstructural) در MCD به کار رود.