بینا
سال:1386 | دوره:12 | شماره:4 (پی در پی 49) |تعداد مقالات:29

خانم 31 ساله ای با شکایت از دوبینی و افتادگی پلک چشم راست از حدود 6-5 سال قبل مراجعه نمود. دید هر دو چشم 10.10 و نقص آوران مردمکی (APD) منفی بود. در معاینه ظاهری چشم راست، مختصر ادم پلک فوقانی به همراه mm2 افتادگی پلک فوقانی وجود داشت. ترشحات موکویید مختصری نیز در چشم راست وجود داشت. چشم چپ کاملا طبیعی بود.

مرد 50 ساله ای با سابقه کاهش دید همراه با درد خفیف در چشم راست از 25 روز قبل و کاهش دید چشم چپ از حدود 10 روز پس از چشم راست، به مرکز پزشکی لبافی نژاد ارجاع گردید. کاهش دید در هر دو چشم به تدریج پیش رونده بوده است. وی سابقه بیماری سیستمیک یا چشمی خاصی را ذکر نمی کرد، سابقه جراحی نیز نداشت.

هدف: مقایسه فراوانی و شدت رتینوپاتی نارسی در نوزادان چند قلوی نارس و نوزادان یک قلوی ارجاعی به بیمارستان فارابی تهران طی سال های 1381-1383.روش پژوهش: پرونده های 99 نوزاد چند قلو 68) مورد از دو قلوها، 26مورد از سه قلوها و 5 نفر از چهار قلوها( با وزن تولد 2500 گرم با کمتر و سن داخل رحمی 37 هفته یا کمتر که از بخش های نوزادان وابسته به دانشگاه علوم پزشکی تهران، جهت معاینه از نظر رتینوپاتی نارسی، در سن 4-9 هفتگی بعد از تولد، به بیمارستان فارابی تهران ارجاع شده بودند. از نظر فراوانی رتینوپاتی نارسی و عوامل خطر ساز موجود بررسی شدند. فراوانی رتینوپاتی نارسی در این نوزادان، با نوزادان یک قلویی که از نظر جنس، وزن هنگام تولد، سن داخل رحمی، دریافت اکسیژن و خون، دیسترس تنفسی، عفونت خونی و نور درمانی با گروه چند قلوها تفاوت معنی داری نداشتند؛ مقایسه شد.یافته ها: شیوع رتینو پاتی نارسی در چند قلوها 12.1 درصد بود. همه موارد رتینوپاتی در نوزادان با سن تولد 33 هفتگی یا کمتر و وزن داخل رحمی 2000 گرم یا کمتر بوده است. در مقایسه، شیوع ROP درصد در نوزادان یک قلو با شرایط مشابه، 15.1 درصد بود .(P=0.53) شیوع ROP مرحله آستانه در نوزادان چند قلو، 6.1 درصد و در نوزادان یک قلو 7.1 درصد بود .(P=0.62) دو گروه از نظر مراحل رتینوپاتی نارسی، اختلاف معنی داری نداشتند. فراوانی و شدت ROP در زیر گروه نوزادان چهار قلو 60) درصد ROP در کل و 40 درصد مرحله آستانه( نسبت به نوزادان دو قلو و سه قلو 9.6) درصد ROP در کل و 4.2 درصد مرحله آستانه( بیشتر بود اما پس از تحلیل آماری رگرشن لوجستیک، با در نظر گرفتن سن و وزن زمان تولد، اختلاف معنی داری از نظر فراوانی و شدت ROP در زیر گروه نوزادان چهارقلو نسبت به نوزادان دو قلو و سه قلو مشاهده نشد .(P=0.79)نتیجه گیری: فراوانی بیشتر ROP در چند قلوها، ناشی از وزن و سن داخل رحمی کمتر در زمان تولد می باشد و نوزادان چند قلو با نوزادان یک قلوی مشابه، از این نظر تفاوتی ندارند. بنابراین غربال گری ROP در نوزادان چند قلوی نارس را می توان طبق برنامه استاندارد در نوزادان یک قلوی نارس توصیه کرد.

هدف: تعیین فراوانی رتینوپاتی نوزادان نارس (ROP) و عوامل موثر در ایجاد آن در نوزادان بسیار کم وزن (VLBW) یا با سن حاملگی پایین (LGA) ارجاع شده به بیمارستان فارابی تهران طی سال های 1383-84.روش پژوهش: در این مطالعه مقطعی، نوزادان نارس با سن حاملگی 32 هفته یا کمتر یا با وزن هنگام تولد 1500 گرم یا کمتر که از واحدهای مراقبت های ویژه نوزادان بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی تهران طی 4-6 هفته بعد از تولد، به بیمارستان فارابی ارجاع شده بودند؛ مورد بررسی قرار گرفتند. از آزمون t برای مقایسه میانگین ها و از آزمون مربع کای برای مقایسه فراوانی ها و نیز از تحلیل رگرشن لوجستیک چند متغیری برای بررسی نقش متغیرها در مجموع در بروز ROP استفاده شد. یافته ها: طی مدت مطالعه، 147 نوزاد واجد شزایط شامل 73 دختر و 74 پسر بررسی شدند که 44 نفر 29.9) درصد( مبتلا به ROP بودند 8.8) درصد در مرحله پیش آستانه و 21.1 درصد در مرحله آستانه(. میانگین سن بارداری 30.3±2.33 هفته 24-38) هفته( و میانگین وزن هنگام تولد 1386±356 گرم 650-2350) گرم( بود. بروز ROP با وزن کم هنگام تولد (P<0.001)، سن پایین حاملگی (P<0.001)، سابقه دریافت اکسیژن کمکی (P=0.033)، سابقه ابتلا به دیسپلازی برونکوپولمونر (P=0.001)، سابقه ابتلا به سندرم زجر تنفسی (P=0.001) و سابقه دریافت خون (p=0.013) رابطه معنی داری داشت ولی با جنسیت، تعداد قل ها، دریافت تهویه مکانیکی، سپسیس و نور درمانی ارتباط معنی داری نداشت. در تحلیل رگرشنی چند متغیری، فقط ارتباط سن کم هنگام تولد (P=0.002)، دیسپلازی برونکوپولمونر (P=0.006) ونور درمانی (P=0.031) و با بروز ROP معنی دار باقی ماند.نتیجه گیری: مهمترین عامل ایجاد کننده ROP، سن کم حاملگی و پایین بودن وزن هنگام تولد است و با توجه به افزایش بیماران ROP، توصیه می گردد که غربال گری ROP برای نوزادان با سن حاملگی 32 هفته یا کمتر یا وزن هنگام تولد 1500 گرم یا کمتر، انجام گیرد.

هدف: تعیین اثرات استفاده موضعی از قطره دیکلوفناک سدیم 0.1 درصد در کاهش درد ناشی از انجام پان رتینال فوتوکوآگولیشن (PRP) در بیماران دچار رتینوپاتیرولیفراتیو دیابتی .(PDP) روش پژوهش: دویست بیمار شامل 102 مرد و 98 زن مبتلا به PDP و در این کارآزمایی بالینی تصادفی شده شاهد دار و دوسوکور مورد بررسی قرار گرفتند. در گروه آزمون 103) چشم از 103 بیمار( قطره دیکلوفناک سدیم 0.1 درصد ودر گروه شاهد 97) چشم از 97 بیمار( قطره اشک مصنوعی در فواصل زمانی 30، 60 یا 90 دقیقه قبل از انجام PRP در چشم ریخته شد. اندازه گیری سطح درد به دلیل کیفی بودن، به روش غیر عینی و براساس نمره دهی VAS (Scott’s visual analogue scale) انجام شد.یافته ها: متوسط سطح درد در گروه آزمون 46 درصد و در گروه شاهد 77 درصد بود )آزمون t، (P<0.0001. همچنین متوسط سطح درد در زنان 42 درصد و در مردان 48 درصد بود )آزمون t، (P=0.014 ولی در رابطه با سن بیماران، تعداد اسپات ها، زمان و سطح انرژی، نوع لیزر استفاده شده و فاصله زمانی مصرف قطره تا PRP و همچنین مصرف روزانه آسپیرین در گروه آزمون، تفاوت معنی داری دیده نشد.نتیجه گیری: استفاده از قطره موضعی دیکلوفناک سدیم 0.1 درصد قبل از انجام PRP در کاهش درد بیماران دچار PDR موثر است.

هدف: ارزیابی تظاهرات آسیب شناسی عصب بینایی بعد از نوروتومی آن با چاقوی MVR و لیزر اگزایمر.روش پژوهش: نوروتومی عصب بینایی در 11 چشم جسد با استفاده از چاقوی (microvitreoretinal) MVR شماره 20 و در 3 چشم جسد به وسیله لیزر اگزایمر کلرید گزنون Pulsed با طول موج 308 نانومتر از طریق فیبر نوری مونوفایل با قطر مرکزی 200 میکرون انجام شد. پس از آماده سازی بافت، مقاطع بافتی از بخش خلفی گلوب شامل سر عصب بینایی تهیه شدند و پس از رنگ آمیزی با هماتوکسیلین و ائوزین مورد ارزیابی قرار گرفتند.یافته ها: هیچ یک از موارد نوروتومی شده با چاقوی MVR، سوراخ شدگی میکروسکوپی یا ماکروسکوپی صلبیه نداشتند و در هیچ کدام، صدمه ای به سرخرگ یا سیاهرگ مرکزی شبکیه وارد نشد. در 10 مورد، فاصله بین محل نوروتومی و عروق مرکزی شبکیه از 50 تا 500 میکرون، در تمام سطوح بافت شناسی، متغیر بود. این فاصله در یک مورد، تقریبا 10 میکرون در 2 مقطع بافت شناسی و حدود 200 میکرون در سطح سوم برش بود. خونریزی داخل عصب در 18 درصد موارد یافت شد. در سه مورد عمل شده با لیزر اگزایمر، نوروتومی در 2 مورد موفقیت آمیز بود و در یک مورد دیگر، به علت کدورت مدیا، ایجاد نوروتومی توسط لیزر مشخص نبود و محل نوروتومی در مقاطع بافت شناسی آشکار نشد.نتیجه گیری: نوروتومی عصب بینایی به وسیله چاقوی MVR، یک روش موثر در انبساط حلقه خروجی صلبیه می باشد بدون آنکه عوارض جراحی قابل توجهی نظیر سوراخ شدگی صلبیه یا صدمه به عروق مرکزی شبکیه ایجاد نماید. این مطالعه مقدماتی، اثبات کننده این امر نیز می باشد که لیزر اگزایمر می تواند با راحتی و اطمینان نسبی، برای ایجاد برش های غیر مکانیکی به کار رود.

هدف: تعیین آستانه شنوایی در بسامدهای مهم از نظر درک گفتار در مبتلایان به سودواکسفولیشن چشمی (PXF) و مقایسه آن با گروه شاهد همسان شده از نظر سن و جنس.روس پژوهش: در این مطالعه مورد- شاهدی، 83 فرد مبتلا به PXF و 83 فرد همسان شده از نظر سن و جنس بدون (PXF) مورد سنجش آستانه شنوایی (pure tone audiometry) در هدایت استخوانی در بسامدهای 1، 2 و 3 کیلو هرتز قرار گرفتند. آستانه بین دو گروه و همچنین با استاندارد موجود (ISO-7029) مقایسه شدند. از نظر تعریف، افت شنوایی به مواردی اطلاق شد که مجموع آستانه های شنوایی در 3 فرکانس مذکور نسبت به استاندارد فوق کمترباشد. نسبت شانس (OR) و حدود اطمینان 95 درصد (CI%95) افت شنوایی در گروه مورد نسبت به شاهد محاسبه شد. یافته ها: هر گروه شامل 60 مرد و 23 زن بودند. گوش های گروه مورد در 88.4 درصد موارد و گوش های گروه شاهد در 53.6 درصد موارد دارای افت شنوایی بودند P<0.001) و CI%95:3.49-11.79 و OR=6.69 (. افراد گروه مورد در 94.0 درصد موارد و افراد گروه شاهد در 69.9 درصد موارد دارای افت شنوایی در یک یا دو گوش بودند P<0.001) و CI%95: 2.42-18.62 و .(OR=6.72 آستانه شموایی در هر یک از بسامدها و مجموع آنها نیز در گروه مورد به طور معنی داری بالاتر از گروه شاهد بود. گلوکوم در گروه مورد به طور معنی داری فراوان تر بود ولی در هیچ یک از گروه ها رابطه ای با افت شنوایی نداشت. نتیجه گیری: آستانه شنوایی در بسامدهای مهم کلامی در مبتلایان به سودواکسفولیشن به طور معنی داری بالاتر از افراد هنجار است و این یافته به نفع در نظر گرفتن PXF به عنوان نمادی از یک بیماری سیستمیک می باشد.

هدف: تعیین علل آب مروارید در کودکان زیر 3 ساله ای که تحت لنزکتومی قرار گرفتند و ارزیابی رابطه عفونت ویروس سرخجه و بیماری گالاکتوزمی با آب مروارید مادر زادی. روش پژوهش: مطالعه به صورت آینده نگر بر روی 46 بیمار زیر 3 ساله ای انجام پذیرفت که به علت آب مروارید قابل توجه طی سالهای 1382-84 در بیمارستان خلیلی شیراز لنزکتومی می شدند. از تعدادی از بیماران مبتلا به آب مروارید مادرزادی، نمونه آسپیره عدسی جهت انجام آزمایش ایمونوفلورسانس غیر مستقیم از نظر ویزوس سرخجه، نمونه سرم بیمار جهت اندازه گیری آنتی بادی IgM و IgG ضد سرخجه و نمونه ادرار بیمار جهت اندازه گیری گالاکتوز بررسی گردید. یافته ها: از مجموع 46 بیمار، 78.3 درصد آب مروارید مادر زادی و 21.7 درصد آب مروارید ضربه ای داشتند. بیماران مبتلا به آب مروارید مادرزادی، 45 درصد مذکر و 55 مونث با متوسط سن 5.12±5.23 ماهگی در زمان تشخیص آب مروارید بودند. بیماران گروه اخیر در 2.8 درصد موارد سابقه عدم وزن گیری و در 16.7 درصد موارد سابقه وزن پایین تولد داشتند. آب مروارید در این گروه، در 80.6 درصد موارد دو طرفه و در 19.4 درصد موارد یک طرفه بود؛ در 77.8 درصد به صورت منفرد، در 16.7 درصد موارد همراه با سایر بیماری های چشمی و در 5.6 درصد موارد همراه با بیماری سیستمیک بود و در 11.1 درصد موارد، ارثی بود. در 10.5 درصد این بیماران، گالاکتوز ادرار مثبت بود؛ در یک مورد از 19 مورد بررسی شده 5.3) درصد(، ویروس سرخجه در آسپیره عدسی شناسایی شد ولی IgM ضد سرخجه در هیچ بیماری مثبت نبود. نتیجه گیری: در منطقه ما، اکثر موارد آب مروارید در کودکان زیر 3 ساله، مادرزادی هستند که نوع ایدیوپاتیک، شایع ترین نوع آن می باشد. گرچه شیوع آب مروارید ایجاد شده توسط سرخجه در منطقه ما کمتر از کشورهای پیش رفته می باشد که به نظر می رسد با انجام واکسیناسیون گسترده ضد سرخجه، این میزان کمتر شود.

هدف: ارزیابی ایمنی، پایداری و عوارض دراز مدت انجام کراتکتومی فوتورفرکتیو (PRK) جهت تصحیح نزدیک بینی.روش پژوهش: از 203 بیمار نزدیک بین که از فروردین 1375 تا اسفند 1376 توسط یک جراح در مرکز چشم پزشکی بصیر در تهران تحت عمل PRK به وسیله لیزر اگزایمر Nidek-EC5000 به روش تک مرحله ای و با ناحیه تراش 5-6 میلی متری قرار گرفتند؛ تنها 179 چشم از 98 بیمار به مدت 8 سال به طور منظم جهت انجام معاینات پی گیری مراجعه کردند. چشم ها براساس رفرکشن قبل از عمل به 3 گروه تقسیم شدند: نزدیک بینی -6.00 دیوپتر یا کمتر )خفیف(، نزدیک بینی بین -6.1 تا -10 دیوپتر )متوسط( و نزدیک بینی بالاتر از -10 دیوپتر )شدید(. یافته ها: بعد از 8 سال، درصد چشم هایی که در محدوده ±1.00 دیوپتر از امتروپی قرار داشتند؛ در گروه های نزدیک بینی خفیف، متوسط و شدید به ترتیب برابر بود با 69.1، 30 و 46.1 درصد. در همه گروه ها، بازگشت نزدیک بینی طی 2 سال متوقف شد؛ اگرچه تا 8 سال بعد نیز یک بازگشت جزیی وجود داشت. مات شدگی (haze) قرنیه در 5 درصد از چشم ها رخ داد ولی 88.8 درصد آنها طی 2 سال بهبود یافتند. نتیجه گیری: طبق یافته های این مطالعه، رفرکشن به دست آمده در سال دوم بعد از PRK جهت تصحیح نزدیک بینی، تا 8 سال ثابت باقی می ماند و اکثر مات شدگی های به وجود آمده در قرنیه، تا سال دوم از بین خواهند رفت. بنابراین PRK یک روش ایمن و پایدار جراحی جهت تصحیح نزدیک بینی می باشد.

هدف: مقایسه میزان ترشح اشک به دنبال عمل جراحی لیزیک و کراتکتومی فوتورفرکتیو .(PRK) روش پژوهش: داوطلبان جراحی رفرکتیو چشم، در صورت نداشتن معنی برای جراحی و بعد از اعمال معیارهای خروج از مطالعه، به طور تصادفی در دو گروه لیزیک و PRK قرار گرفتند. معیارهای خروج از مطالعه عبارت بودند از مصرف دارو های چشمی، وجود خشکی چشم و عمل رفرکتیو مجدد. معاینات کامل چشم پزشکی به علاوه آزمایش شیرمر )ترشح پایه(، قبل از عمل و یک، سه و 6 ماه پس از عمل رفرکتیو انجام شدند و نتایج مورد مقایسه قرار گرفتند.یافته ها: در مجموع 176 چشم از 88 بیمار 30) مرد و 58 زن( با میانگین سنی 24.7±3.5 سال 19-34) سال( در دو گروه 44 نفری بررسی شدند. میانگین نتیجه آزمایش شیرمر قبل از عمل، در گروه PRK برابر 13.5±5.3 میلیمتر و در گروه لیزیک برابر 14.5±7.1 میلیمتر بود (P=0.08) که در یک، سه و 6 ماه پس از عمل در گروه PRK، به ترتیب به 11.7±4.2، 12.0±4.1 و 12.7±5.0 میلیمتر و در گروه لیزیک، به ترتیب به 13.5±3.6، 14.3±5.0 و 14.2±5.1 میلیمتر رسید )به ترتیب؛ P=0.07، P=0.09 و .(P=0.17 شش ماه بعد از عمل، 4 چشم 4.5) درصد( در گروه لیزیک دچار خشکی چشم بودند ولی در گروه PRK هیچ موردی دچار خشکی چشم نبود .(p=0.04) در هیچ کدام از گروه ها، ارتباطی بین میزان ترشح اشک با سن و رفرکشن مشاهده نشد.نتیجه گیری: هر دو روش PRK و لیزیک می توانند موجب کاهش مقدار ترشح اشک حداقل تا 6 ماه بعد از عمل شوند ولی احتمال ایجاد خشکی چشم در روش لیزیک بیش از PRK است.

هدف: تعیین دامنه و سهولت تطابق افراد نزدیک بین بین 19 تا 42 ساله پس از جراحی کراتکتومی فوتورفرکتیو .(PRK)روش پژوهش: مطالعه به روش کارآزمایی بالینی بدون شاهد بر روی 160 چشم از 80 بیمار انجام شد. چشم ها قبل و 2 هفته، یک ماه و 3 ماه بعد از PRK از نظر دامنه و سهولت تطابق مورد ارزیابی قرار گرفتند. اندازه گیری دامنه تطابق به روش لنز منفی و اندازه گیری سهولت تطابق با استفاده متناوب از لنزهای مثبت و منفی بود. یافته ها: بیماران شامل 54 زن 67.5) درصد( و 26 مرد 32.5) درصد( با میانگین سنی 26.1±5.4 سال بودند. میانگین دامنه تطابق دو چشمی قبل از عمل 3.8±1.4 دیوپتر بود که 2 هفته پس از عمل به 4.5±1.6 دیوپتر (P=0.02) و یک ماه پس از عمل به 4.9±1.4 دیوپتر (p=0.03) رسید و تا 3 ماه پس از عمل ثابت ماند. میانگین سهولت تطابق دو چشمی قبل از عمل 5.8±3.4 سیکل در دقیقه بود که دو هفته پس از عمل به 7.4±3.6 سیکل در دقیقه، یک ماه پس از عمل به 9.2±3.4 سیکل در دقیقه و سه ماه پس از عمل به 10.0±3.2 سیکل در دقیقه رسید .(P<0.001)نتیجه گیری: دامنه و سهولت تطابق افراد نزدیک بین 19-24 ساله بعد از PRK، به تدریج افزایش می یابد  و با گذشت زمان، مشکلات تطابق و دید نزدیک این افراد بهبود می یابد.

هدف: بررسی اثرات عمل جراحی لیزیک (laser in situ keratomileusis) بر حدت دید سه بعدی .(stereoacuity)روش پژوهش: در این تحقیق، 2000 بلیمار بعد از عمل جراحی مورد بررسی قرار گرفتند. حدت دید بینایی دید سه بعدی بیماران قبل و یک هفته، یک ماه و سه ماه پس از عمل به وسیله آزمون (Random Dot Stereoacuity Test) Randot اندازه گیری شد. بیمارانی که حدت دید سه بعدی آنها ضعیف تر از sec/arc 480 بود؛ وارد مطالعه نشدند.یافته ها: بیماران شامل 138 زن و 62 مرد بودند. معادل کروی قبل از عمل -0.5 تا -12 دیوپتر بود. میانگین حدت دید سه بعدی قبل از عمل 124.80±124.64 sec/arc بود )دامنه .(480-15 sec/arc کمترین میزان حدت دید سه بعدی مربوط به بیماران دچار آنیزومتروپی بود. میانگین حدت دید سه بعدی یک هفته بعد از عمل به 138.30±126.484 sec/arc کاهش یافت (P=0.158) ولی یک ماه پس از عمل به 111.30±112.15 sec/arc (P=0.002) و سه ماه پس از عمل به sec/arc (P=0.001) 103.65±112.20 افزایش پیدا کرد. یازده بیمار 5.5) درصد( دچار آنیزو متروپی با اختلاف بیش از 2 دیوپتر در عیب انکساری دو چشم بودند که 4 نفر از آنها دچار درجاتی از تنبلی چشم نیز بودند. در 5 بیمار آنیزو متروپ که دچار تنبلی چشم نبودند؛ حدت دید سه بعدی افزایش یافت. در نهایت، حدت دید سه بعدی در 9.5 درصد بیماران کاهش و در 32.5 درصد افزایش یافت و در 58 درصد نیز تغییر نکرد .(P=0.007)نتیجه گیری: اگرچه میانگین حدت دید سه بعدی از عمل لیزیک ممکن است افزایش یابد ولی درصد قابل توجهی از بیماران این عملکرد بینایی کاهش پیدا می کند. بهنظر می رسد که احتمال افزایش حدت دید سه بعدی در بیماران آنیزومتروپ بدون تنبلی چشم بیشتر باشد.

هدف: تعیین تاثیر روزه داری بر میزان ترشح پایه اشک، زمان گسست (break up) اشک و فشار داخلی چشمی (IOP) افراد سالم روزه دار در ماه رمضان سال 1384. روش پژوهش: مطالعه به صورت توصیفی- تحلیلی در رمضان سال 1384 بر روی مردان روزه دار داوطلب شرکت در مطالعه در شهرهای تهران، زاهدان، اهواز، مشهد و تبریز انجام شد. افراد سابقه هیچ گونه بیماری سیستمیک یا چشمی را نداشتند. وزن افراد، وزن مخصوص ادرار، میزان ترشح پایه و زمان گسست اشک و IOP ساعت 8 صبح، یک هفته قبل از رمضان و ساعت 8 صبح و 5 بعد از ظهر )قبل از افطار( در هفته سوم رمضان اندازه گیری شد. یافته ها: تعداد 156 مرد سالم با میانگین سنی 30.0±5.9 سال 20-40) سال( بررسی شدند که از این تعداد 32 نفراز تهران، 40 نفر از زاهدان، 36 نفر از اهواز، 26 نفر از مشهد و 22 نفر از تبریز بودند. میانگین وزن افراد در ساعت 5 بعداز ظهر هفته سوم رمضان، نسبت به ساعت 8 صبح یک هفته قبل از رمضان 1.1 کیلوگرم کاهش (P<0.001) داشت. میانگین وزن مخصوص ادرار در ساعت 5 بعد ازظهر هفته سوم نسبت به ساعت 8 صبح هفته قبل از رمضان 2.4 گرم بر لیتر افزایش داشت (P<0.001). میانگین زمان گسست اشک، ترشح پایه اشک و IOP ساعت 5 بعد از ظهر هفته سوم رمضان نسبت به ساعت 8 صبح یک هفته قبل از رمضان، به ترتیب 1.8 ثانیه (P<0.001)، 2.1 میلی متر (P<0.001) و 0.5 میلیمتر جیوه (P<0.001) کاهش داشتند. البته این میزان اختلاف IOP از لحاظ بالینی اهمیتی ندارد.نتیجه گیری: در طول ماه رمضان، کاهش زمان گسست و میزان ترشح پایه اشک در افراد روزه دار مشاهده می گردد. با توجه به آن که زمان انجام مطالعه پاییز است؛ احتمالا در فصل گرما این تغییرات به نحو دیگری خواهند بود. از طرفی با توجه به آنکه پاسخ افراد دارای خشکی چشم یا گلوکوم ممکن است در اثر روزه داری متفاوت از پاسخ افراد سالم باشد؛ پیشنهاد می گردد که مطالعه ای نیز در این افراد انجام پذیرد.

هدف: تعیین تفاوت فشار داخل چشمی (IOP) صبح گاهی و عصر گاهی در جمعیت عمومی ساکن شهر یزد.روش پژوهش: مطالعه بر روی 800 چشم از 400 فرد 20 تا 80 ساله انجام شد که با نمونه گیری تصادفی خوشه ای از افراد ساکن شهر یزد در سال 1383-84 انتخاب شدند. IOP به وسیله تونومتر اپلنیشن گلدمن بین ساعت 8-9 صبح و 8-9 عصر اندازه گیری گردید و تفاوت این دو، تغییر روزانه IOP در نظر گرفته شد. یافته ها: میانگین IOP صبحگاهی و عصرگاهی، به ترتیب در چشم راست 14.80±1.83 و 11.58±2 میلی متر جیوه و در چشم چپ 14.79±1.89 و 11.33±2.0 میلیمتر جیوه بود .(P<0.001) میانگین تغییرات روزانه IOP درزنان 3.23±1.23 و در مردان 3.46±1.23 و در کل نمونه ها 3.34±1.05 میلیمتر جیوه بود .(P<0.001) IOP صبحگاهی در 84 درصد افراد بیشتر، در 13.6 درصد افراد تقریبا برابر و در 2.4 درصد افراد کمتر از IOP عصرگاهی بود. میزان IOP با بالا رفتن سن، افزایش می یافت. میانگین IOP زنان و مردان در هیچ مقطعی تفاوت معنی داری نداشت.نتیجه گیری: براساس مطالعه حاضر، میانگین IOP، صبحگاهی بیشتر از IOP عصرگاهی است و میزان IOP با افزایش سن افزایش می یابد ولی با جنس ارتباط واضحی ندارد.

هدف: ارزیابی نتایج میان مدت کاگذاری لوله با رولت (Baerveldt) از نظر اثر بخشی و عوارض در درمان گلوکوم مقاوم به درمان در بیماران جوان.روش پژوهش: در این مطالعه گذشته نگر، 14 چشم در 11 بیمار حداکثر 20 ساله که پس از یک تا 3 جراحی قبلی با گلوکوم مقاوم به درمان طبی، تحت عمل کارگذاری شانت با رولت قرار گرفتند؛ بررسی شدند. بیماران تحت معاینات چشمی شامل تعیین حدت بینایی، اندازه گیری فشار داخل چشمی (IOP)، ارزیابی سگمان قدامی، گونیوسکوپی و معاینه سرعصب قرار گرفتند.یافته ها: بیماران شامل 7 فرد مذکر و 4 فرد مونث با میانگین سنی 8.6±6.3 سال 2-20) سال( بودند که به طور متوسط تحت 1.7±0.6 بار جراحی قبلی قزاز گرفته بودند. بعد از میانگین پی گیری 38±0.9 ماه 1-4) سال(، متوسط IOP از 35±11 میلی متر جیوه با مصرف 2.9±0.47 داروی ضد گلوکوم به طور متوسط قبل از عمل به 16.6±4.7 میلیمتر جیوه با مصرف میانگین 0.78±0.89 داروی ضد گلوکوم بعد از عمل کاهش یافت. میزان موفقیت نسبی IOP) پس از عمل بین 6 تا 21 میلیمتر جیوه با یا بدون استفاده از دارو(، 85.7 درصد و میزان موفقیت کامل IOP) بین 6 تا 21 میلیمتر جیوه بدون مصرف دارو(، 42.9 درصد بود. کوتاه کردن لوله، ایریدکتومی در محل لوله به علت انسداد دهانه تیوب توسط عنبیه و آسپیریشن عدسی و کارگذاری لنز داخل چشمی 2 سال پس از کارگذاری شانت، هرکدام در یک مورد 7) درصد(، تنها مداخلات پس از عمل بودند. هیچ موردی از عوارض شدید مثل (no light perception) NLP یا تایزیک (phthisic) شدن چشم در طول پی گیری رخ نداد.نتیجه گیری: شانت با رولت، روش جراحی مطمئن، موثر و با عارضه کم در کاهش فشار داخل چشمی در بیماران جوان مبتلا به گلوکوم مقاوم به درمان می باشد.

هدف: ارزیابی تاثیر اندازه و مکان شالازیون (chalazion) بر تغییرات عیب انکساری، دید و توپوگرافی قرنیه براساس ارزیابی قبل و بعد از جراحی شالازیون.روش پژوهش: در این کارآزمایی بالینی تصادفی شده بدون شاهد، بیماران بالای 3 سال مبتلا به شالازیون که حداقل یک ماه از شروع علایم آنها گذشته بود؛ طی یک دوره 3 ساله، وارد مطالعه شدند. بیماران تحت عمل جراحی خارج کردن شالازیون به روش برش داخل ملتحمه ای (internal) و یا پوستی (external) قرار گرفتند. یافته ها: در این مطالعه 253 پلک از 228 چشم از 195 بیمار مبتلا به شالازیون شامل 110 زن 56.4) درصد( و 85 مرد 43.6) درصد(، تحت عمل جراحی خارج کردن شالازیون قرار گرفتند. میانگین سنی بیماران 31±14 سال7)  تا 71 سال( بود. میانگین زمان شروع علایم 4±2.8 بود. شالازیون در 172 نفر 88.2) درصد( منفرد و در 23 نفر 11.8) درصد( متعدد بودند. شالازیون های منفرد از نظر موقعیت تقریبا به طور یکسان در سه منطقه داخلی، میانی و جانبی پلک قرار داشتند. میانگین تفاوت دید اصلاح شده، اسفر، سیلندر و معادل اسفریک قبل و بعد از عمل، به ترتیب 0.0004 لوگمار (p=0.3)، 0.005 دیوپتر (p=0.9)، 0.17 دیوپتر (P<0.0001) و 0.06 دیوپتر (P=0.08) بود. تفاوت نمایه های توپوگرافیک قبل و بعد از عمل، شامل (surface asymmetry index) SAI, (surface regularity index) SRI، (difference of keratometry) DK و دید بالقوه، به ترتیب برابر 0.13، 0.09، 0.34 دیوپتر و 0.05 لوگمار بود .(P<0.0001) تفاوت گروه شالازیون های منفرد- سفت- مرکزی با گروه شالازیون های متعدد- نرم- طرفینی از نظر تغییرات میانگین ) DKآستیگماتیسم( قبل و بعد از عمل (0.75±0.14) معنی دار بود (P<0.0001) ولی از نظر تغییرات میانگین معادل کروی قبل و بعد از عمل (0.34±0.06) معنی دار نبود .(p=0.2) میانگین DK بعد از عمل نسبت به قبل از عمل در شالازیون های پلک فوقانی 0.1±0.06) دیوپتر( معنی دار بود (P=0.03) ولی در پلک تحتانی 0.02±0.03) دیوپتر( معنی دار نبود .(P=0.1)نتیجه گیری: جراحی شالازیون می تواند سبب کاهش آستیگماتیسم و بی نظمی سطح قرنیه شود که این امر در شالازیون های منفرد- مرکزی- سفت واقع در پلک فوقانی چشم گیرتر است. در جمعیت کودکان که در معرض تنبلی چشم هستند؛ هر گونه اقدامی که سبب بهبود شرایط انکساری چشم شود از اهمیت بیشتری برخوردار است.

هدف: تعیین شیوع اختلالات گوش و حلق و بینی در مبتلایان به انسداد مادرزادی مجرای اشکی (CNLDO) در مقایسه با گروه شاهد.روش پژوهش: مطالعه به صورت مورد شاهدی بر روی 80 کودک مبتلا به CNLDO و 80 کودک غیر مبتلا انجام شد. هردو گروه پس از انجام معاینه کامل چشمی، جهت انجام معاینات گوش و حلق و بینی و تمپانومتری به متخصص گوش و حلق و بینی ارجاع شدند. نتایج با آزمون های آماری مربع کای و دقیق فیشر برای فراوانی ها و آزمون t برای میانگین ها، تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: میانگین سنی در گروه CNLDO برابر 22.7±14.3 ماه 5-72) ماه( و در گروه شاهد برابر 23.4±13.7 ماه 9-72) ماه( بود .(P=0.76) CNLDO در 7 مورد 8.75) درصد( دوطرفه، در 23 مورد 28.75) درصد( در سمت چپ و در 50 مورد 62.5 درصد( در سمت راست بود. در مقایسه گروه مورد و شاهد از نظر معاینات بینی، دهان، حلق و گوش خارجی، تفاوت آماری معنی داری وجود نداشت ولی افیوژن گوش میانی در 26.3 درصد افراد گروه مورد و 10 درصد افراد گروه شاهد یافت شد .(P=0.01) نسبت شانس ابتلا به OME در کودکان مبتلا به CNLDO برابر 3.2 )فاصله اطمینان 95 درصد: .(1.32-5.75 تمپانومتری در گروه مورد، 71.3 درصد نوع B، 5 درصد نوع C و 1.3 درصد غیر قابل ثبت بود ولی در گروه شاهد 88.8 درصد نوع A و 11.2 درصد نوع B بود .(P=0.01) نتیجه گیری: میزان بروز افیوژن بدون علامت گوش میانی در مبتلایان به انسداد مادرزادی مجرای اشکی نسبت به گروه شاهد بیشتر است و ممکن است مبتلایان به CNLDO برای تشخیص و درمان به موقع OME، نیاز به غربال گری از این نظر داشته باشند.

هدف: مقایسه نتایج ترمیم مستقیم و ترمیم به وسیله ماهیچه اوربیکولاریس رویی در بازسازی پارگی کانالیکول اشکی.روش پژوهش: مطالعه بر روی 50 چشم از 50 بیمار دچار پارگی کانالیکول انجام شد که به طور تصادفی در دو گروه 25 نفری قرار گرفتند. پارگی کانالیکول در یک گروه با استفاده از ویکریل 0-8 به صورت مستقیم و در گروه دیگر با دوختن ماهیچه اوربیکولاریس روی کانالیکول، ترمیم گردید. در همه بیماران، لوله کراوفورد در هر دو کانالیکول تعبیه شد و به مدت 3 ماه در محل باقی ماند. بلافاصله بعد از خارج کردن کراوفورد و نیز 3 ماه بعد، میل زدن و شستشوی مجرا جهت تایید باز بودن آناتومیک آن انجام پذیرفت. شکایت از اشک ریزش و عوارض بعد از عمل نیز بررسی شدند.یافته ها: در میل زدن و شستشوی نهایی، 25 کانالیکول در گروه ترمیم مستقیم و 24 کانالیکول در گروه ترمیم غیرمستقیم، باز بودند (P=1). گروه ترمیم مستقیم در 64 درصد موارد و گروه ترمیم غیرمستقیم در 72 درصد موارد فاقد اشک ریزش بودند (P=0.5). عوارض بعد از عمل شامل شکاف پونکتوم (9 مورد در گروه مستقیم و 7 مورد در گروه غیرمستقیم، P=0.5) تنگی کانالیکول (4 مورد در گروه مستقیم و 5 مورد در گروه غیرمستقیم، P=0.2) و بافت گرانولیشن (فقط یک مورد در گروه غیرمستقیم، P=1) بودند.نتیجه گیری: هیچ گونه اختلاف آماری قابل ملاحظه ای از نظر میزبان موفقیت و عوارض بین دو گروه مشاهده نشد. از آن جا که ترمیم ماهیچه اوربیکولاریس رویی، از نظر تکنیکی آسان تر است؛ این روش را برای جراحان کم تجربه، به ویژه در پارگی های قسمت داخلی توصیه می نماییم.

هدف: گزارش بالینی و آسیب شناسی یک مورد کلسیفیکاسیون لنز داخل چشمی (IOL) آکریلیک هیدروفیلیک.معرفی بیمار: مرد 48 ساله ای به علت تاری و کاهش دید چشم چپ، 4 سال پس از جراحی فیکو و کارگذاری IOL آکریلیک هیدروفیل (Ophthalmed) مورد معاینه قرار گرفت. بهترین دید اصلح شده چشم مزبور در حد 20.60 بود و در معاینه با اسلیت لمپ، کدورت شیری رنگ IOL مشاهده شد. IOL کدر شده با یک IOL آکریلیک هیدروفوب جایگزین گردید. لنز خارج شده جهت ارزیابی ماکروسکوپی و میکروسکوپی به آزمایشگاه آسیب شناسی بانک چشم جمهوری اسلامی ایران ارسال شد. در معاینه ماکروسکوپی، کدر شدن نوحی اپتیک و هاپتیک مشهود بود. در بررسی میکروسکوپی مقاطع تهیه شده از ضخامت اپتیک لنز، رسوبات منتشر گرانولر ظریف و بازوفیلیک با اندازه های متغیر در داخل اپتیک، به موازات انحنای لنز و با یک ناحیه نسبتا شفاف از سطح اپتیک وجود داشتند. این رسوبات در رنگ آمیزی Von Kossa به رنگ قهوه ای تیره درآمدند که نشان دهنده محتوای بالای کلسیم در آن ها بود.نتیجه گیری: این مقاله اولین گزارش بالینی- آسیب شناختی از کلسیفیکاسیون IOL با درگیری اپتیک و هاپتیک در ایران است. تعویض لنز در این موارد با لنز داخل چشمی هیدروژل، روش مفیدی در بهبود دید بیمار خواهد بود.

هدف: گزارش یک مورد کراتیت لایه ای منتشر (DLK)، به دنبال ورود جسم خارجی به قرنیه 9.5 ماه پس از عمل لیزیک.معرفی بیمار: مرد 32 ساله ای با عیب انکساری -7 Sph در چشم راست و -3 -0.5´105o در چشم چپ که تحت عمل لیزیک بدون عارضه قرار گرفته بود؛ 9.5 ماه بعد از عمل، به علت برخورد براده فلزی به قرنیه چشم (در سطح اپی تلیوم) به اورژانس چشم مراجعه نمود و براده فلزی خارج شد. بیمار دو روز بعد از آن با DLK شدید مراجعه نمود که با استرویید موضعی بهبود یافت و دید تقریبا به حد اول بازگشت.نتیجه گیری: در چشم های لیزیک شده، امکان وقوع DLK در اثر هر نوع ضربه ای به قرنیه، حتی مدت های طولانی بعد از عمل وجود دارد.

هدف: گزارش یک مورد کراتیت قارچی یک طرفه ناشی از آسپرژیلوس فومیگاتوس به دنبال لیزیک.معرفی بیمار: زن 22 ساله ای، 48 ساعت بعد از لیزیک برای اصلاح نزدیک بینی، دچار ارتشاح قرنیه چشم چپ در سطح فاصل استروما و فلپ شد. به رغم درمان با قطره های آنتی بیوتیکی تغلیظ شده و شستشوی زیر فلپ با محلول آنتی بیوتیک، ارتشاح استروما پیش رفت کرد. دید چشم چپ، 6 روز بعد از عمل در حد شمارش انگشتان از فاصله 30 سانتی متری بود. لبه های زخم حالت پرمانند (feathery) پیدا نمود. در اسکن کانفوکال، رشته های قارچ به صورت ساختمان های دارای کنتراست بالا دیده شدند. با تشخیص فرضی کراتیت قارچی، فلپ لیزیک برداشته شد و بعد از تهیه اسمیر، وجود رشته های قارچ گزارش شد و نتیجه کشت از فلپ، برای آسپرژیلوس فومیگاتوس مثبت شد. با قطع قطره های آنتی بیوتیکی تغلیظ شده، داروهای ضد قارچی شروع شدند. دید چشم چپ 2 ماه بعد از درمان با قطره ناتامایسین 5 درصد و کتوکونازول سیستمیک به 20/200 بهبود یافت.نتیجه گیری: عفوت قارچی بعد از عمل جراحی لیزیک به عنوان یک عارضه تهدید کننده بینایی مطرح است. برای درمان این عارضه، تشخیص سریع با کشت قارچی از محل فلپ و استفاده صحیح از داروهای ضد قارچ ضروری است. اسکن کانفوکال، یک ابزار تشخیصی سریع و مطمئن در کراتیت قارچی قلمداد می شود.

هدف: معرفی یک مورد نوروپاتی ایسکمیک قدامی عصب بینایی (AION) به دنبال مصرف تادالافیل (Tadalafil) که برای درمان ناتوانی نعوظی (erectile dysfunction) مصرف می گردد.معرفی مورد: مرد جوان 26 ساله ای بدون هر گونه بیماری زمینه ای، چند روز پس از مصرف تادالافیل دچار اختلال بینایی و کاهش دید چشم چپ شد. در معاینه، تورم عصب بینایی داشت که درادامه منجر به آتروفی عصب بینایی شد. کاهش دید و اختلال بینایی بیمار، پس از یک دوره کوتاه پیش رفت، ثابت ماند و طی یک سال پی گیری، بهبود نیافت.نتیجه گیری: تادالافیل ممکن است حتی در افراد جوان و بدون عوامل خطرساز عروقی و بیماری های زمینه ای، باعث AION شود.