مجله دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران
سال:1399 | دوره:33 | شماره:3 |تعداد مقالات:8

زمینه و هدف: افزودن نانو ذرات به رزین کامپوزیت های دندانی سبب کاهش چسبندگی باکتری ها و پوسیدگی ثانویه می شود. ترموسایکلینگ می تواند شرایط آزمایش را به محیط دهان نزدیک کند. هدف از انجام این مطالعه تعیین اثر ترموسایکلینگ بر میزان ریزنشت مخلوط نانو ذره اکسید مس و کامپوزیت فلو بود. روش بررسی: در این مطالعه آزمایشگاهی 88 دندان پرمولر برحسب کاربرد نانو ذره اکسید مس با غلظت های 1/0% و 3/0% وزنی و ترموسایکلینگ به تعداد 0، 1000، 5000 و 15000 بار، به هشت گروه تقسیم شدند. شیارهای اکلوزالی دندان ها به وسیله مخلوط کامپوزیت فلو و محتوای نانو ذره اکسیدمس سیل و سپس دندان ها ترموسایکل شد. در ادامه دندان ها به مدت 24 ساعت در متیلن بلوی 2% غوطه ور و سپس مورد برش قرار گرفتند. ریزنشت توسط استریومیکروسکوپ (hp/USA) بررسی شد. داده ها با آزمون های آماری کروسکال والیس و من ویتنی آنالیز و حد معنی داری 05/0 در نظر گرفته شد. یافته ها: در گروه های محتوای نانو ذرات اکسید مس با غلظت 1/0%، با افزایش تعداد دورهای ترموسایکل، ریزنشت به میزان معنی داری افزایش یافت (032/0=P). اختلاف میزان ریزنشت بین گروه های در معرض 0 و 15000 ترموسایکل معنی دار بود (019/0=P). در گروه های با غلظت 3/%0، ترموسایکل بر ریزنشت اثر معنی داری نداشت (780/0=P). نمونه های در معرض 0 و 1000 و 5000 و 15000ترموسایکل در دو غلظت نانو ذره اکسید مس اختلاف معنی داری در ریزنشت نشان ندادند. نتیجه گیری: در گروه های حاوی نانو ذرات اکسید مس با غلظت 1/0%، میزان ریزنشت با افزایش تعداد ترموسایکلینگ به 15000 دور ترموسایکل نسبت به گروه کنترل افزایش یافت و در غلظت 3/0% ترموسایکلینگ تغییر معنی داری ایجاد نکرد.

زمینه و هدف: ترس و اضطراب دندانپزشکی می تواند مانعی برای مراقبت های دندانپزشکی و در نتیجه سلامت ناکافی دهان و دندان در افراد باشد. هدف از این مطالعه بررسی ارتباط بین میزان اضطراب و ترس از دندانپزشکی در بالغین مراجعه کننده به کلینیک تخصصی دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران با وضعیت پوسیدگی های دندانی و عواقب بالینی پوسیدگی های درمان نشده بود. روش بررسی: تحقیق به صورت مقطعی و توصیفی-تحلیلی روی مراجعین بالای 18 سال در سال 1398-1397 انجام شد. برای تعیین میزان ترس و اضطراب دندانپزشکی به ترتیب از دو پرسشنامه استاندارد شامل شاخص ارزیابی ترس از دندانپزشکی (Dental Fear Scale) و شاخص اندازه گیری اضطراب دندانپزشکی اصلاح شده (Modified Dental Anxiety Scale) استفاده شد. متغیرهای دموگرافیک بیماران ثبت گردید و وضعیت پوسیدگی های دندانی و عواقب بالینی پوسیدگی های درمان نشده، به ترتیب با شاخص های DMFT (Decayed, Missing, and Filled Teeth) و PUFA (Pulpal involvement, Ulceration caused by dislocated tooth fragments, Fistula and Abscess) ندازه گیری شدند. به منظور آنالیز آماری داده ها از آزمون همبستگی Pearson و مدل رگرسیون خطی چند گانه با روش Backward استفاده شد. یافته ها: در مجموع 283 فرد بالغ با میانگین سنی 8/11± 6/38 سال در این تحقیق ارزیابی شدند. میانگین نمرات اضطراب و ترس دندانپزشکی افراد به ترتیب برابر 49/4± 04/12 و 87/33± 16/41 بود. میزان تحصیلات به صورت معکوس (03/0=P، 14/0-=β ) و وضعیت تاهل به صورت مستقیم (01/0=P، 17/0=β ) رابطه معنی داری با میزان اضطراب داشتند. همچنین تاهل در میزان ترس از دندانپزشکی اثر معنی دار داشت (001/0>P، 25/0=β ). همبستگی مستقیم و معنی داری بین اضطراب دندانپزشکی و اجزای D (001/0>P، 36/0=r) و M (02/0=P، 14/0=r) از شاخص DMFT دیده شد و ارتباط اضطراب دندانپزشکی و جزء U از شاخص PUFA معکوس و معنی دار (045/0=P، 12/0-=r) بود. ارتباط بین ترس دندانپزشکی با اجزای D (001/0>P، 36/0=r) و M (001/0>P، 23/0=r) از شاخص DMFT معنی دار و مستقیم بود. نتیجه گیری: اضطراب دندانپزشکی در حد متوسط بود، اما ترس از دندانپزشکی چندان شایع نبود. اضطراب و ترس با وضعیت پوسیدگی دندان ها ارتباط داشت. با افزایش نمرات اضطراب و ترس، شاخص های پوسیدگی دندانی در نمونه ها افزایش می یافت.

زمینه و هدف: با افزایش سن و عدم توانایی بر رعایت بهداشت دهان نسبت به قبل، احتمال از دست رفتن دندان ها بیشتر شده و در آینده نیاز به کاشت ایمپلنت های دندانی را افزایش خواهد داد. همچنین احتمال ایجاد پری ایمپلنتایتیس را به ویژه در سنین بالاتر در شکست درمان های ایمپلنت افزایش می دهد. شیوع بالای ابتلا به بیماری های قلبی عروقی و پری ایمپلنتایتیس در افراد بی دندان مسن امروزه مورد توجه درمان های ایمپلنت قرار گرفته است. هدف این مطالعه بررسی تاثیر بیماری های قلبی عروقی بر پری ایمپلنتایتیس در افراد دچار شکست درمان ایمپلنت های دندانی بود. روش بررسی: برای رسیدن به هدف پژوهش، از یک مطالعه گذشته نگر استفاده شد. در این مطالعه پرونده بیمارانی که طی سال های 1388 الی 1397 به کلینیک دندانپزشکی شهید منتظری شهر تهران مراجعه کرده و درمان ایمپلنت آن ها با شکست مواجه شده بود، استخراج شد که در مجموع 793 نفر دچار شکست درمان شده بودند. متغیرهای این مطالعه، اطلاعات دموگرافیکی شامل سن و جنس، وضعیت سلامت از نظر ابتلا به بیماری های قلبی عروقی و پری ایمپلنتایتیس بود که با بررسی پرونده های بیماران دارای متغیر های مطالعه شناسایی و سپس مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند. تمامی اطلاعات توسط نرم افزار آماری SPSS25 مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند و از تجزیه و تحلیل آماری به منظور بررسی و تعیین متغیر اثر گذار با روش Chi-square استفاده کردیم. یافته ها: از مجموع 793 بیمار شامل 368 زن (4/46 درصد) و 425 مرد (6/53 درصد) با میانگین سنی79/50 سال بودند که 42 نفر از بیماران (3/5 درصد) دارای بیماری قلبی و 44 نفر (5/5 درصد) دارای پری ایمپلنتایتیس بودند. بر طبق آزمون خی دو ارتباط میان پری ایمپلنتایتیس و بیماری های قلبی و عروقی با سطح معنی دار کمتر از 05/0 بود (011/0=P). نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان می دهد بیماری های قلبی عروقی و پری ایمپلنتایتیس ارتباط معنی داری با هم دارند.

زمینه و هدف: اختلالات خونی مزمن بر جنبه های مختلف زندگی بیماران اثر منفی دارد. هدف از این مطالعه، ارزیابی سلامت دهان و کیفیت زندگی در بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور و هموفیلی بود. روش بررسی: این مطالعه توصیفی-تحلیلی درسال 1398 بر 56 بیمار هموفیلی و 35 نفر از بیماران تالاسمی ماژور بالای 15 سال انجام شد. پس از معاینه بالینی، شاخص های DMFT و CPITN اندازه گیری و سپس پرسشنامه های OHIP-14، خشکی دهان و SF36 توسط آن ها تکمیل شد. اطلاعات با استفاده از آزمون های Chi-square، T-test و ANOVA و توسط نرم افزار Stata14 آنالیز شد. یافته ها: میانگین سن بیماران هموفیلی و بتا-تالاسمی به ترتیب معادل 3/32 و 2/26، شاخص DMFT 75/8 و 6/7 (با برتری دندان های پوسیده) و شاخص CPITN نیز 26/2 و 02/2 بود. بر اساس شاخص CPITN، 6/19% و 20% از بیماران هموفیلی و تالاسمی به ترتیب لثه سالم داشتند. میانگین نمره کل کیفیت زندگی در مبتلایان به هموفیلی و تالاسمی به ترتیب 11/62 و 07/58 بود. همبستگی منفی و معنی داری بین نمره کل کیفیت زندگی و DMFT در هر دو گروه مشاهده شد. در بیماران تالاسمی بین حیطه های مختلف کیفیت زندگی و CPITN و OHIP-14 ارتباط معنی داری وجود داشت. بیماران دارای خشکی دهان، کیفیت زندگی پایین تری داشتند. نتیجه گیری: بیماران هموفیلی و تالاسمی سلامت دهان نامطلوبی را نشان دادند. توسعه استراتژی های چند بعدی در جنبه های مختلف بیماری برای ارتقاء کیفیت زندگی در هر دو گروه بیماران ضروری است.

زمینه و هدف: با وجود لزوم آموزش دندانپزشکی پاسخگو، هدف از ارایه واحدهای درسی دندانپزشکی جامعه نگر، راهکاری جهت بهبود سلامت دهان و دندان جامعه و جبران کاستی های نظام درمان بوده است. بنابر اهمیت ارزیابی، هدف این مطالعه تعیین وضعیت نگرش و باور دانشجویان دندانپزشکی در سال های آخر تحصیل نسبت به آموزش های دندانپزشکی مبتنی بر جامعه بود. روش بررسی: مطالعه حاضر به صورت مقطعی بر روی 159 نفر از دانشجویان دندانپزشکی سال ششم (ورودی مهرماه و بهمن ماه) دانشکده دندانپزشکی اصفهان به صورت سرشماری انجام شد. این دانشجویان در سال تحصیلی 1397 پرسشنامه مربوطه را که توسط محققین در سه بخش نگرش نسبت به فعالیت در عرصه، آموزه ها و تجربیات از فعالیت در عرصه حین آموزش و موانع و مشکلات فعالیت در عرصه ساخته و روایی محتوایی و صوری آن تایید شده بود به طور خود ایفاء، تکمیل نمودند. پس از جمع آوری اطلاعات و آنالیزهای توصیفی، ارتباط متغیر های جنسیت و سال ورود با نمرات نگرش با آزمونMann-Whitney U مورد تحلیل قرار گرفت. یافته ها: از مجموع 102 پرسشنامه پاسخ داده شده (ضریب پاسخ دهی64%)، نیمی از دانشجویان معتقد به لزوم فراهم کردن خدمات درمانی به صورت سرویس های سیار یا خارج از مطب برای جامعه بودند. 90% دانشجویان موافق تلفیق آموزش در عرصه با آموزش های متداول در دانشکده دندانپزشکی بوده و این خدمات را فرصتی برای استفاده از تجربیات و دانش خود برای ارتقای سلامت دهان و دندان جامعه می دانستند. 84% از آن ها قایل به تقویت اعتماد به نفس حین ارایه خدمات خارج از دانشکده بودند. در بسیاری از گزاره های حیطه نگرش به ارایه خدمت در عرصه درصد قابل توجهی (50% تا 60%) نظری نداشتند. نتیجه گیری: اگرچه در بسیاری از حوزه های نگرشی نسبت به ارایه خدمات در عرصه های اجتماعی و نیز نگرش به آموزه ها و تجربیات از دندانپزشکی مبتنی بر جامعه نگرش خوب و مثبتی وجود دارد، توجه و کار در حوزه نگرشی-عاطفی آموزش در این زمینه در کنار محتوای آموزشی ضروری به نظر می رسد.

زمینه و هدف: رادیوگرافی یکی از مهم ترین روش های پاراکلینیکی در تشخیص صحیح و انتخاب درمان در دندانپزشکی است. به دلیل خطرات احتمالی اشعه X برای بیماران، مسیولیت حرفه ای دندانپزشک ایجاب می کند که از انجام رادیوگرافی های غیر ضروری پرهیز گردد. هدف این مطالعه بررسی آگاهی دندانپزشکان شهر زنجان نسبت به اصول حفاظت در برابر اشعه در سال 1398 بود. روش بررسی: در این مطالعه مقطعی-توصیفی، به 107 دندانپزشک عمومی و متخصص شاغل در شهر زنجان مراجعه و پرسشنامه های طراحی شده ای بین آن ها توزیع گردید. سطح آگاهی دندانپزشکان در 27 سوال از موارد تجویز رادیوگرافی ارزیابی و در هر یک از سوالات مذکور، آگاهی آن ها بر حسب جنس، سن، سابقه کاری، شرکت در دوره بازآموزی، داشتن دستگاه اشعه ایکس در محل طبابت و نوع فعالیت مقایسه گردید. پس از جمع آوری داده ها، با کمک آزمون Chi-square، T مستقل و ANOVA توسط نرم افزار SPSS ورژن 22 تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که میزان آگاهی دندانپزشکان عمومی (08/3± 35/14) از اصول حفاظت در برابر اشعه نسبت به دندانپزشکان متخصص (35/2± 19/17) کمتر بود و افرادی که در کارگاه های بازآموزی شرکت کرده بودند (99/2± 85/13) آگاهی کمتری نسبت به افرادی که شرکت نکرده بودند (3± 97/15) داشتند که از نظر آماری معنی دار بود (05/0>P) اما تفاوت معنی داری از نظر آماری در آگاهی دندانپزشکان نسبت به اصول حفاظت در برابر اشعه بر اساس جنس، سن، نوع فعالیت، داشتن دستگاه اشعه ایکس در محل طبابت و سابقه تجربه کلینیکی مشاهده نگردید (05/0≤ P). بحث و نتیجه گیری: آگاهی دندانپزشکان، به تفکیک در حیطه های مختلف مورد بررسی، در سطح متوسط بود. لذا طراحی و برگزاری هدفمندتر دوره های بازآموزی جهت حفظ و ارتقاء سطح آگاهی دندانپزشکان با توجه به دستورالعمل های ارایه شده توسط مراجع، کماکان لازم به نظر می رسد.

زمینه و هدف: درصد قابل توجهی از کودکان دارای پوسیدگی دندانی در جهان، نیاز به خدمات دندانپزشکی بیمارستانی دارند و والدین کودک نیز در این زمینه اطلاعات زیادی ندارند. هدف این مطالعه بررسی آگاهی، نگرش و عملکرد متخصصین کودکان شهر اصفهان در مورد دندانپزشکی بیمارستانی تحت بی هوشی عمومی در شهر اصفهان بوده است. روش بررسی: این مطالعه از نوع بررسی مقطعی بر روی 100 متخصص کودکان شاغل در شهر اصفهان انجام شده است. پرسشنامه خود ایفا شامل اطلاعات دموگرافیک پزشکان و 19 سوال جهت بررسی آگاهی، نگرش و عملکرد متخصصین کودکان در مورد دندانپزشکی بیمارستانی تحت بی هوشی عمومی توسط 100 متخصص کودکان تکمیل گردید. داده های خام وارد نرم افزار SPSS ورژن 23 گردید و با آزمون آماری کای-اسکویر مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. یافته ها: 100 متخصص کودکان با میانگین سنی 7/5± 1/44 سال (57% مرد) این مطالعه را به پایان رساندند. 53% از متخصصین در مورد گروه هدف دندانپزشکی بیمارستانی و 42% در مورد راهکارهای بالینی مربوط به آن سطح آگاهی مطلوب و عالی داشتند. 66% متخصصین دارای نگرش مطلوب نسبت به بی هوشی عمومی و هزینه های آن بودند، در حالی که 71% از آن ها سطح آگاهی والدین را در مورد دندانپزشکی بیمارستانی ضعیف می دانستند. تنها 43% متخصصین در ویزیت های روزمره خود معاینه دهان و دندان انجام می دادند و 17% آن ها تا به حال یک ارجاع جهت دندانپزشکی بیمارستانی داشتند. متخصصین مرد و 35 تا 45 ساله سطح آگاهی بالاتری در مورد دندانپزشکی بیمارستانی داشتند. نگرش و عملکرد متخصصین کودکان ارتباط معنی داری با سن آن ها نداشت. در ضمن متخصصین مرد عملکرد بهتری در زمینه معاینه دهان و دندان و ارجاع جهت دندانپزشکی بیمارستانی داشتند (15/0=P). نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که نیاز به تقویت سطح آگاهی، نگرش و عملکرد متخصصین کودکان در زمینه دندانپزشکی بیمارستانی می باشد.

زمینه و هدف: پروتز پارسیل متحرکRemovable Partial Denture (RPD) همچنان روش درمانی متداولی برای بازسازی نواحی بی دندانی است. با این حال، مطالعات محدودی در مورد عادات بهداشت دهانی در میان افراد دارای RPD صورت گرفته است. هدف از انجام این مطالعه بررسی میزان آگاهی بیماران دارای پروتز پارسیل متحرک از روش های مختلف تمیز کردن پروتز با هدف ارتقاء آگاهانه عادات بهداشتی بیماران بود. روش بررسی: مطالعه حاضر یک مطالعه اپیدمیولوژیک مقطعی روی 96 بیمار دارای پروتز پارسیل متحرک که به دانشکده دندانپزشکی دانشگاه جندی شاپور از سال 95 تا 96 مراجعه کرده اند، بوده است. اطلاعات دموگرافیک بیماران از قبیل سن، جنس، سطح تحصیلات و اطلاعاتی نظیر وضعیت سلامت عمومی، طول مدت استفاده از دنچر و فرکانس تمیز کردن دنچر از طریق پرسشنامه دریافت شد و توسط آمار توصیفی و آزمون آماری Chi-squared و test T مورد تحلیل آماری قرار گرفت (05/0>P). یافته ها: به طور کلی نحوه مراقبت پروتز با سن، جنسیت و استعمال سیگار ارتباط معنی دار داشت (05/0>P). افراد بالای 50 سال، زنان و افراد غیر سیگاری به میزان قابل توجه روش غوطه ور سازی را به سایر روش های نگهداری پروتز ترجیح می دادند (05/0>P). همچنین تعداد دفعات تمیز کردن پروتز در مردان به طور معنی دار بیشتر از زنان بود (3/53% در مقابل 9/23%) (05/0>P). نتیجه گیری: بر اساس مطالعه حاضر، اکثر بیماران دارای RPD، پروتزهای خود را به شیوه مناسب تمیز نمی کنند و آگاهی کمی از نحوه و روش های نگهداری و پاکسازی پروتز خود دارند. جلسات فراخوان منظم و دوره ای و راهنمای کتبی می توانند جهت افزایش آگاهی بیماران از روش نگهداری پروتزهای پارسیل مفید باشد.