آرشیو توانبخشی (توانبخشی)
سال:1393 | دوره:15 | شماره:2 |تعداد مقالات:12

هدف: گردن درد دومین مشکل شایع عضلانی- اسکلتی در جوامع بشری است. بر اساس مطالعات، مشخصات فردی و وزن کیف از عوامل زمینه ساز در مشکلات عضلانی- اسکلتی دانش آموزان محسوب می شوند. با توجه به وجود زمینه ابتلا به گردن درد، هدف از این مطالعه بررسی تاثیر عوامل خطرزا در دانش آموزان مقطع متوسطه و ارائه راهکارهای مناسب درمانی است.روش بررسی: مواد و روش ها: پژوهش حاضر در سال 92-1391 بر روی 998 دانش آموز دبیرستانی بابل انجام شد. دانش آموزان به صورت تصادفی انتخاب گردیدند. مشخصات دانش آموزان و مشخصات کیف و نوع حمل آن و سایر اطلاعات با پرسشنامه جمع آوری شد. از VAS برای بررسی شدت درد استفاده گردید. از ترازو و قدسنج استاندارد برای اندازه گیری وزن و قد استفاده شد. در نهایت داده های بدست آمده توسط نرم افزار SPSS و آزمون های T و مجذور کای مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: میانگین سن دانش آموزان 15.96±1.13 سال بود. میانگین وزن کیف و نسبت وزن کیف به وزن بدن به ترتیب 2.76±0.97 کیلوگرم و 4.47±1.87 درصد بود. دانش آموزان مبتلا به گردن درد نسبت به دیگران سن (P<0.001)، قد(P<0.001)  و وزن (P=0.002) کمتری داشته و نسبت وزن کیف به وزن بدن در آنان (P=0.001) بیشتر بود. میزان استفاده از کوله پشتی در دانش آموزانی که به گردن درد دچار بودند نسبت به دیگران بیشتر بود (P=0.002).نتیجه گیری: نتایج حاضر نشان می دهد ابتلا به گردن درد در دانش آموزانی که ابعاد بدنی کوچکتری دارند بیشتر است. مشخصات کیف نیز می تواند در بروز گردن درد موثر باشد. با توجه به اهمیت جمعیت دانش آموزان به عنوان بزرگسالان آینده کشور بررسی های دقیق درباره علل شیوع گردن درد در این گروه سنی ضروری به نظر می رسد.

هدف: شواهد گوناگونی، الگوی تغییریافته کارکردهای ادراکی را در مغز افراد اتیسم نشان داده اند، که خود می تواند مرتبط با و یا علت دیگر علایم تشخیصی این اختلال باشد. در مطالعه حاضر سازماندهی ادراکی- دیداری در کودکان اتیسم موردبررسی قرار گرفت. این پردزاش ها نیاز به انسجام ادراکی اطلاعات و ارتباطات کارکردی بهنجار بین ساختارهای نورونی مغز دارد.روش بررسی: 25 پسر اتیسم با عملکرد بالا و 25 پسر بهنجار رشدی، از نظر پردازش های ادراک دیداری ارزیابی گردیدند. محرک های دیداری شامل تصاویر گسسته (ناکامل) و کامل و از دو نوع تصاویر اشیاء جاندار و غیرجاندار بود که در صفحه نمایشگر ارائه می گردید و تکلیف آزمونی شامل نام گذاری سریع و دقیق تصاویر دیده شده بود. جهت مقایسه پاسخ ها در دو گروه از آزمون t مستقل و برای بررسی تاثیر عوامل درجه تکمیل (وضوح) و نوع تصویر بر پردازش های دیداری نمونه ها از تحلیل واریانس با اندازه گیری تکراری استفاده شد. محاسبات آماری با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه هفدهم انجام گرفت.یافته ها: اثر تعاملی درجه تکمیل، نوع تصویر و گروه بر پردازش های دیداری نمونه ها معنادار بود (P<0.5). همچنین کودکان اتیسم هم در نامیدن تصاویر ناکامل و هم بازشناسی اشیاء غیرجاندار عملکرد پایین تری داشتند (P=0.000)، در حالی که هر دو گروه در بازشناسی تصاویر کامل اشیاء جاندار و غیرجاندار یکسان بودند (P=0.597). از سویی کلیه نمونه های مطالعه در نام گذاری تصاویر کامل بهتر از گسسته عمل کردند (P=0.000).نتیجه گیری: نقص در بازشناسی تصاویر گسسته اشیاء، بخصوص، غیرجاندار، می تواند نشانگر اختلال در پردازش های مرتبط با انسجام مرکزی اطلاعات دیداری در مغز کودکان اتیسم باشد. تشخیص این تصاویر در این کودکان به طور معنادار با کودکان بهنجار متفاوت بوده که می تواند نشانگر اختلال در سازمان ادراکی دیداری، و شاهدی برای از هم گسیختگی ارتباطات کارکردی بین نواحی مغز می باشد.

هدف: شواهد روزافزونی وجود دارد که نشان می دهند ترس از درد و ترس از آسیب مکانیسمی، پایه ای در پیشرفت درد و ناتوانی ناشی از آن در بیماران است. تمرینات ثبات دهنده گردن، روشی است که برای درمان مشکلات و ضایعات ستون فقرات طراحی شده اند و سبب ثبات ستون فقرات گردنی و کاهش آسیب پذیری آن می شود. این مطالعه به منظور تعیین اثربخشی تمرینات اختصاصی ثبات دهنده عضلات گردن نسبت به تمرینات ایزومتریک حداکثری بر دیدگاه های اجتنابی ناشی از درد، بهبود ناتوانی و درد مزمن گردن انجام شد.روش بررسی: این کارآزمایی بالینی تصادفی کنترل شده روی پنجاه بیمار مراجعه کننده به مرکز تحقیقات فیزیوتراپی دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی تهران با تشخیص گردن درد مزمن طی سال های 1392-1391 انجام شد. بیماران به صورت تصادفی در دو گروه 25 نفره، تمرین های ثبات دهنده و ایزومتریک حداکثری قرار گرفتند. درد (رتبه ای) با مقیاس اندازه گیری دیداری درد، شدت ناتوانی (رتبه ای) با Neck Disability Scale (NDI) و دیدگاه های اجتنابی ناشی از درد (رتبه ای) با Fear Avoidance of Belief Questionnaeir (FABQ) قبل، چهار هفته، هشت هفته و دوازده هفته پس از مراجعه ارزیابی شد. برنامه درمانی هر دو گروه شامل 48 جلسه تمرین طی هشت هفته، هر هفته شش جلسه و هر جلسه با تکرار تمرین های مشخص بود. از آزمون های آنالیز واریانس، آزمون های t مستقل و t زوج برای مقایسه نتایج قبل، حین و بعد از درمان بین گروهی و درون گروهی استفاده شد.یافته ها: میانگین درد در گروه ثبات دهنده از 7.16±1.57 در بدو ورود به 0.92±0.70 در پایان هفته دوازدهم و در گروه ایزومتریک حداکثری از 7.12±1.67 در بدو ورود به 1.28±0.94 در پایان هفته دوازدهم کاهش یافت (P=0.482). میانگین ناتوانی (NDI) در گروه ثبات دهنده از 20.60±3.20 در بدو ورود به 11.16±0.90 در پایان هفته دوازدهم و در گروه ایزومتریک حداکثری از 21.88±2.76 در بدو ورود به 14.96±1.48 در پایان هفته دوازدهم کاهش یافت (P<0.001). میانگین FABQ-W در گروه ثبات دهنده از 35.08±4.84 در بدو ورود به 9.08±1.44 در پایان هفته دوازدهم و در گروه ایزومتریک حداکثری از 34.76±4.63 در بدو ورود به 17.44±2.18 در پایان هفته دوازدهم کاهش یافت (P<0.001) و میانگین FABQ-PA در گروه ثبات دهنده از 20.12±2.26 در بدو ورود به 9.26±1.01 در پایان هفته دوازدهم و در گروه ایزومتریک حداکثری از 20.08±2.23 در بدو ورود به 11.16±01.14 در پایان هفته دوازدهم کاهش یافتند (P<0.936). کاهش درد و ناتوانی و کاهش دیدگاه های اجتنابی ناشی از درد در قسمت کار در گروه تمرین های ثبات دهنده نسبت به گروه تمرین های ایزومتریک حداکثری بیشتر بود (P<0.05).نتیجه گیری: این مطالعه نشان داده شد که هر دو روش تمرین ثبات دهنده و تمرین ایزومتریک حداکثری گردن در بیماران با درد مزمن گردن، سبب کاهش درد و ناتوانی و کاهش دیدگاه های اجتنابی ناشی از درد می شوند. با این تفاوت که تمرینات ثبات دهنده از تاثیر بیشتری برخوردار بودند.

هدف: هدف از پژوهش حاضر، فراتحلیل پژوهش های انجام شده در خصوص کاهش آسیب و درمان است.روش بررسی: در این پژوهش با استفاده از روش فراتحلیلی، مطالعاتی که به کاهش آسیب و درمان پرداخته بودند، گردآوری شدند. برای گردآوری مطالعات، با استفاده از کلیدواژه های مرتبط، جستجو در سایت ها و پایان نامه های تحصیلات تکمیلی دانشگاه ها انجام شد. در نهایت مطالعاتی که با معیارهای ورود به فراتحلیل همخوانی داشتند گزینش شد و اطلاعات مورد نظر برای آزمون فرضیات با پرسشنامه معکوسی که توسط نویسنده تهیه شده بود، استخراج شد. از یازده مطالعه گزینش شده، آماره های مناسب برای محاسبه اندازه اثر و اطلاعات مورد نیاز دیگر ثبت شد و با نرم افزار CMA2 اندازه اثرها و تجزیه و تحلیل فرضیات محاسبه شد.یافته ها: نتایج تحقیق حاضر نشان می دهد که در مجموع، متغیرهای مستقل شناسایی شده بر کاهش آسیب و درمان موثر بوده است. مقدار اندازه اثر تلفیق شده (d=8.0) 0.8، و به لحاظ آماری نیز معنادار است. از آنجایی که این مقدار در دامنه ای بین 0.7 تا 0.8 قرار دارد، طبق دسته بندی کوهن، متوسط ارزیابی می شود. نتایج همچنین نشان می دهد متغیرهایی نظیر داشتن مبنای تئوریک، وضعیت ورود (تازه وارد، شش ماه و بیشتر)، میانگین تزریق روزانه، درمان یکپارچه نگر، مداخلات درمانی، کیفیت خدمات درمانی، عزت نفس اجتماعی، درمان با متادون و مداخلات درمانی به لحاظ آماری تاثیر معناداری بر کاهش آسیب و درمان داشته است.نتیجه گیری: برای دستیابی به کاهش آسیب و درمان، باید وضعیت ورود (تازه وارد، شش ماه و بیشتر)، میانگین تزریق روزانه، درمان یکپارچه نگر، مداخلات درمانی، کیفیت خدمات درمانی، عزت نفس اجتماعی، درمان با متادون و مداخلات درمانی مربوط به اقوام را مد نظر قرار داد.

هدف: درد مزمن لگنی عبارت است از هر گونه درد لگن بدون ارتباط با حاملگی، عادت ماهیانه و مقاربت، که حداقل شش ماه یا بیشتر به طول انجامیده و علت ساختاری شناخته شده ای برای آن مطرح نشده باشد. این درد می تواند باعث اختلال در فعالیت های روزانه شده و درنهایت منجر به درمان دارویی و یا حتی جراحی شود. با توجه به کمبود پژوهش های علمی در مورد این عارضه در ایران، این مطالعه با هدف بررسی فراوانی درد مزمن لگنی در زنان مراجعه کننده به درمانگاه پلویک فلور بیمارستان امام خمینی تهران طراحی و اجرا شد.روش بررسی: 516 زن متاهل مراجعه کننده به درمانگاه پلویک فلور در این مطالعه توصیفی از نوع مقطعی شرکت کردند. برای انجام این مطالعه از پرسشنامه ای که علاوه بر اطلاعات جمعیت شناختی، شامل سوالاتی در مورد علائم درگیری سیستم های زنان و زایمان؛ ادراری؛ گوارشی؛ عضلانی- اسکلتی و سایکولوژیک بود، استفاده شد. پس از جمع آوری اطلاعات جهت تحلیل داده ها از نرم افزار آماری SPSS ویراست هجدهم استفاده شد. بررسی رابطه متغیرهای کمی و کیفی و درد مزمن لگنی با استفاده از مدل آماری رگرسیون لجستیک باینری چندگانه انجام گرفت.یافته ها: %27.9 از زنان گزارش کردند که در حال حاضر درد در ناحیه لگن بدون ارتباط با عادت ماهیانه و مقاربت دارند، در حالی که درصد این درد در طول شش تا دوازده ماه گذشته یا همان درد مزمن لگنی %17.6 بود. همچنین مقاربت دردناک و کمردرد مزمن با درد مزمن لگنی مرتبط بودند (به ترتیب p=0.03 و p=0.04). بین نوع زایمان و درد مزمن لگنی و سابقه ضربه به ستون فقرات و لگن و درد مزمن لگنی ارتباطی دیده نشد.نتیجه گیری: با توجه به شیوع %27.9 درد لگن و %17.6 نوع مزمن آن در جامعه مورد بحث و همینطور همراهی مجموعه ای از علائم سیستم های ژنیکولوژی، ادراری، عضلانی- اسکلتی و گوارشی، لزوم پرداختن به آن از طرف سیستم های بهداشت و درمان و نیز انجام مطالعات همه گیرشناسی بر پایه جمعیتی پیشنهاد می شود.

هدف: اختلال صداهای گفتاری از جمله اختلالات شایع گفتار و زبان کودکان محسوب می شود. یکی از درمان هایی که از مدت ها پیش توسط آسیب شناسان گفتار و زبان مورد استفاده قرار گرفته، تمرینات حرکتی- دهانی غیرگفتاری است که به عنوان عامل تسهیل کننده، قبل یا هم زمان با درمان طیف وسیعی از اختلالات گفتاری به کار می رود، اما داده های تجربی کنترل شده کمی برای بررسی اثربخشی آن وجود دارد. از این رو در این مطالعه تاثیر مداخله درمانی مبتنی بر آموزش تولید با آموزش حرکات دهانی غیرگفتاری در بهبود گفتار کودکان مبتلا به اختلال واجی مقایسه شده است.روش بررسی: این پژوهش مداخله ای شبه تجربی با استفاده از طرح تک آزمودنی با خط پایه مکرر، بر روی شش کودک چهار تا شش ساله فارسی زبان دارای اختلال واجی با وضعیت دهانی- حرکتی طبیعی انجام شد. داده ها با استفاده از آزمون اطلاعات آوایی و پروتکل دهانی- حرکتی رابینز- کلی جمع آوری شدند. در این پژوهش سه طرح درمانی (آموزش تولید، تمرینات حرکتی- دهانی غیرگفتاری و درمان ترکیبی) و دو صدا با مختصه واجی متفاوت در نظر گرفته شد. هر طرح روی دو کودک اجرا شد. نتایج با استفاده از level, trend & slope analysis با نرم افزار اکسل تحلیل گردید.یافته ها: کودکانی که درمان حرکتی دهانی غیرگفتاری دریافت کرده بودند، تغییری در الگوی گفتاری نشان ندادند اما کودکانی که آموزش تولید دریافت کرده اند %91 و کودکانی که درمان ترکیبی دریافت کرده بودند، %86 بهبودی در صداهای مورد آموزش نشان دادند.نتیجه گیری: نتایج حاصل از این پژوهش از کاربرد تمرینات حرکتی- دهانی غیرگفتاری جهت بهبود گفتار کودکان دارای اختلال واجی حمایت نمی کند. همچنین کاربرد این تمرینات پیش از آموزش تولید در قالب درمان ترکیبی با هدف اثر تسهیل کنندگی در بهبود تولید گفتار را رد می کند و آموزش تولید را موثرترین درمان جهت بهبود گفتار کودکان دارای اختلال واجی می داند.

هدف: هدف از پژوهش حاضر مقایسه تاثیر اسپلینت داینامیک جدید و استاتیک مرسوم بر میزان درد و توانایی های عملکردی دست در زنان مبتلا به سندروم دکورون بود.روش بررسی:این مطالعه شبه تجربی بر روی 24 بیمار زن مبتلا به سندروم دکورون از نمونه های در دسترس در گروه ارتوز و پروتز دانشگاه علوم پزشکی تهران به مدت دو هفته در سال 92-1391 انجام شد. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه دوازده نفری تقسیم شدند. به یک گروه از بیماران اسپلینت داینامیک جدید سفارشی ساخت و به گروه دیگر اسپلینت استاتیک مرسوم سفارشی ساخت داده شد. میزان درد وتوانایی های عملکردی دست توسط گونه فارسی پرسش نامه DASH (Disability of arm, Shoulder and hand) قبل و نیز دو هفته پس از استفاده از اسپلینت سنجیده شد. همچنین میزان رضایت بیماران از اسپلینت ها در انتهای هفته دوم، توسط مقیاس بصری (VAS) ارزیابی گردید. تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری spss شماره 17 و آزمون های آماری تی زوجی و تی مستقل انجام شد.یافته ها: نتایج نشان داد که میزان درد و توانایی های عملکردی در هر دو گروه پس از استفاده از اسپلینت بهبود یافت. مقایسه کاهش درد و افزایش توانایی های عملکردی در دو گروه تفاوت معنی داری نشان نداد (P>0.05). رضایت بیماران از اسپلینت داینامیک بیشتر بود (P>0.05).نتیجه گیری: افزودن مفصل به مچ اسپلینت اسپایکای شست استاتیک باعث افزایش راحتی و رضایت بیماران گردید در صورتی که از نظر بهبود درد و توانایی های عملکردی، تفاوت معناداری بین اسپلینت داینامیک و استاتیک مشاهده نشد.

هدف: اوتیسم یکی از اختلالات فراگیر رشدی است که تعامل اجتماعی، ارتباط کلامی و غیرکلامی و الگوهای رفتاری کلیشه ای را تحت تاثیر قرار می دهد. با توجه به مشکلات آغازگری این کودکان و ضعف مداخلات در ایجاد انگیزه، در این پژوهش سعی شده است تا تاثیر روش درمانی پاسخ محور با کاربرد انگیزه، بر توانایی آغازگری کودکان اوتیستیک بررسی شود.روش بررسی: در این مداخله کارآزمایی بالینی با گروه کنترل، طبق معیارهای ورود و خروج، سی فرد اوتیستیک شش تا یازده ساله که دو به دو از نظر سن، جنس و میانگین طول گفته همسان بودند از کلینیک های مخصوص افراد اوتیستیک شهر همدان انتخاب و بطور تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. جلسات به صورت فردی در طی سه ماه (هفته ای دو جلسه شصت دقیقه ای) برگزار شد. افراد هر دو گروه قبل و بعد از مداخله با استفاده از پرسشنامه مهارت های ارتباطی کودکان برای ارزیابی توانایی آغازگری ارزیابی شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه هجده توسط آماره های توصیفی و آزمون های تی مستقل و کای دو و آنالیز کوواریانس انجام شد.یافته ها: یافته های مطالعه نشان داد که طبق آزمون آنالیز کوواریانس بین دو گروه بعد از مداخله، تغییرات معناداری در توانایی آغازگری در گروه مداخله وجود دارد (P<0.001).نتیجه گیری: یافته های این پژوهش نشان دهنده تاثیر روش درمانی پاسخ محور بر توانایی آغازگری کودکان اوتیستیک است. از این رو بهتر است در مداخلات درمانی، این روش نیز به کار رود.

هدف: اندازه گیری دقیق کایفوز پشتی ستون فقرات، هم در روند ارزیابی بیماران و هم در سنجش اثر درمان های مختلف از ارزش بالایی برخوردار است.Dual Digital Inclinometer (DDI)  به عنوان ابزاری معرفی شده است که می تواند به صورت غیرتهاجمی مقدار زاویه کایفوز را اندازه گیری کند. اما بنابر اطلاعات موجود تاکنون تنها یک مطالعه به بررسی اعتبار و تکرارپذیری این ابزار در کشورمان پرداخته است. لذا هدف از این مطالعه، بررسی اعتبار و تکرارپذیری درون روز و بین روز ابزار DDI در اندازه گیری زاویه کایفوز پشتی ستون فقرات در جامعه زنان بالای 45 سال می باشد.روش بررسی: در این مطالعه کایفوز پشتی ستون فقرات توسط ابزار DDI در سه نوبت بر روی 20 زن در دامنه سنی 45 تا 70 سال اندازه گیری شد. دو اندازه گیری در یک روز به فاصله یک ساعت برای بررسی تکرارپذیری درون روز و نوبت آخر با فاصله یک روز برای ارزیابی تکرارپذیری بین روزها صورت گرفت. همچنین مقدار زاویه کایفوز با محاسبه زاویه Cobb بر روی تصاویر رادیولوژیک توسط آزمونگر اندازه گیری شد و اعتبار زاویه به دست آمده، با ابزار DDI در مقایسه با آن مورد بررسی قرار گرفت. از آزمون ضریب همبستگی ICC با فاصله اطمینان %95 جهت تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد.یافته ها: در بررسی اعتبار اندازه گیری کایفوز به دست آمده با ابزار DDI در مقایسه با زاویهCobb ، مقدار ICC=0.86 به دست آمد که سطح اعتبار بالایی را نشان می دهد. همچنین تکرارپذیری درون روز و بین روز زاویه کایفوز پشتی اندازه گیری شده با ابزار DDI به ترتیب با ضریب همبستگی ICC=0.95 و ICC=0.92 به دست آمد.نتیجه گیری: بنابر یافته های این پژوهش، ابزار DDI می تواند به عنوان وسیله ای معتبر و تکرارپذیر برای اندازه گیری غیرتهاجمی کایفوز پشتی ستون فقرات به کارگرفته شود.