فیزیولوژی ورزش و فعالیت بدنی
سال:1398 | دوره:12 | شماره:2 |تعداد مقالات:10

هدف اخیرا اثر پیش آماده سازی ایسکمی به عنوان یک کمک ارگوژنیک در فعالیت های ورزشی مورد توجه قرار گرفته است. شواهدی وجود دارد که پیش آماده سازی ایسکمی ممکن است اثرات مثبت بر عملکرد ورزشکاران داشته باشد که منجر به افزایش ظرفیت اجرا شود، لذا هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر پیش آماده سازی ایسکمی بر عملکرد بی هوازی دانشجویان دختر ورزشکار بود. روش شناسی: برای این منظور 16 دانشجوی دختر در یک طرح متقاطع تصادفی در دو گروه تجربی (پیش آماده سازی شامل چهار دور پنج دقیقه ای انسداد با پنج دقیقه جریان مجدد، سپس اجرای دو آزمون وینگیت) و کنترل (پیش آماده سازی نمایشی شامل چهار دور پنج دقیقه ای بستن کاف بدون اعمال فشار، سپس اجرای دو آزمون وینگیت) قرار گرفتند. میزان درک فشار بلافاصله پس از آخرین مرحله ی ایسکمی و هر آزمون وینگیت اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر و آزمون تعقیبی LSD تحلیل شد. نتایج نتایج تحقیق نشان داد، توان اوج در گروه تجربی نسبت به کنترل در آزمون دوم وینگیت افزایش پیدا کرد اما این افزایش معنادار نبود (P>0/05) و توان میانگین و حداقل و ضربان قلب تمرین بین دو حالت مختلف کنترل و تجربی تفاوت معناداری وجود نداشت (P>0/05). اعمال پیش آماده سازی ایسکمی منجر به کاهش معنادار درک فشار در گروه تجربی گردید (P<0/05). بحث و نتیجه گیری نتایج نشان داد که اجرای پیش آماده سازی ایسکمی تاثیری بر برون ده توان بی هوازی در دختران ورزشکار ندارد. به نظر می رسد پیش آماده سازی ایسکمی قبل از حرکات توانی باید با شدت و مدت بیشتر و در اندام های با حجم عضلانی بزرگتر اعمال شود تا اثرات بیشتری به دنبال داشته باشد.

هدف بررسی تاثیر 30 ساعت محرومیت از خواب بر امتیاز تیراندازی و تحریک پذیری قشری نخاعی عضلات برجستگی تنار در سربازان. روش 11 نفر از سربازان یک مرکز آموزشی نظامی به روش انتخاب خوشه ای و تصادفی برگزیده و در دو مرحله ی کنترل و تجربی، با بهره گیری از روش آزمایشگاهی تحریک مغناطیسی مغز با استفاده از دستگاه محرک مغناطیسی مدترونیک و ثبت نمره تیراندازی با تفنگ بادی، قبل و بعد از 30 ساعت محرومیت از خواب مورد مطالعه قرار گرفتند. میانگین و دامنه اختلافات با استفاده از آزمون همبستگی پیرسون و آزمون های t در نرم افزار SPSS 16 بررسی شد. نتایج 30 ساعت محرومیت از خواب موجب کاهش معنی دار امتیاز تیراندازی (003/0=p)، افزایش معنی دار دامنه ی برانگیختگی تحریک قشری نخاعی (009/0=p)، کاهش بدون تاثیر زمان هدایت مرکزی (98/0=p) و افزایش بدون تاثیر زمان هدایت مرکزی تسهیل شده درون قشری (15/0=p) اندازه گیری شده در عضلات تنار آزمودنی های این تحقیق گردید. بحث و نتیجه گیری بر اساس نتایج این تحقیق، 30 ساعت محرومیت از خواب، موجب کاهش معنی دار نمره تیراندازی گشت؛ که می تواند مرتبط با اختلال در میزان تحریک پذیری عصبی مشاهده شده در افراد مورد تحقیق بوده باشد، که در تحقیقات آتی قابل بررسی است.

هدف: چاقی و اضافه وزن با تغییرات گسترده در سطوح هورمون های جنسی زنان همراه است. از مهمترین هورمون های جنسی که تغییرات در غلظت آنها با پاتوژنز بیماری های مختلف مرتبط است می توان به گلوبولین متصل شونده به هورمون جنسی (SHBG) و استرادیول اشاره کرد. با این همه، نقش تمرینات ورزشی مختلف بر این تغییرات در سطوح هورمون های جنسی هنوز کاملا شناخته نشده است. بنابراین، هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر هشت هفته تمرین مقاومتی منتخب بر سطوح سرمی استرادیول، SHBG و ترکیب بدن در زنان پیش یایسه چاق و دارای اضافه وزن بود. روش شناسی: بدین منظور، 20 زن پیش یایسه دارای اضافه وزن به دو گروه تجربی (میانگین سنی 11/2 ± 3/44 سال) و کنترل (میانگین سنی 37/3± 5/42 سال) تقسیم شدند. گروه تجربی به مدت هشت هفته، هر هفته سه جلسه، تمرینات ورزشی مقاومتی با باندهای کشی (ترا باند) را انجام دادند. تمرینات مقاومتی شامل 16 حرکت برای بالاتنه، شکم و پایین تنه بود. هر حرکت با 10 تکرار، 3 ست و 2 دقیقه استراحت بین ست ها و یک دقیقه استراحت بیت حرکات اجرا شد. داده ها با آزمون آنالیز کوواریانس تجزیه و تحلیل شد. نتایج نتایج افزایش معنادار SHBG و کاهش درصد چربی بدن را نشان داد. سطوح سرمی استرادیول در گروه تجربی کاهش یافت که این کاهش از لحاظ آماری معنادار نبود. بحث. بر مبنای نتایج پژوهش حاضر به نظر می رسد که تمرینات مقاومتی با تراباند اثرات مثبتی بر تعدیل سطوح هورمون های جنسی زنان دارای اضافه وزن دارد.

مقدمه استفاده از مداخلات تغذیه ای مثل مکمل های غذایی به منظور جلوگیری از بروز زود هنگام خستگی، فشارهای ناشی از فعالیت بدنی و بهبودعملکرد در هنگام مسابقه توصیه شده است. هدف پژوهش حاضر، بررسی تاثیر چهار هفته تمرین HIIT با مکمل سازی جینسینگ بر توان هوازی، بی هوازی و ترکیب بدنی زنان دارای اضافه وزن و چاقی می باشد. مواد و روش ها در این پژوهش نیمه تجربی، 40 نفر از زنان دارای اضافه وزن با میانگین و انحراف استاندارد وزن 7/9 ± 30/ 77 کیلوگرم؛ سن 5/3 ± 01/33 سال و درصد چربی 7/3 ± 39/36 بودند که به صورت هدفمند در چهار گروه مکمل، مکمل و تمرین، تمرین و کنترل قرار گرفته اند. پروتکل تمرینHIIT به مدت چهار هفته و سه جلسه در هفته و در هر جلسه 4-6 ست و هر ست 30 ثانیه دوی سرعت با 80% HRm و 270 ثانیه پیاده روی سریع برای دو گروه اجرا شده است. هر آزمودنی در گروه های مکمل و تمرین-مکمل به مدت چهار هفته هر روز یک عدد کپسول 500 میلی گرمی مکمل جینسینگ مصرف کرده است. درصد چربی به روش سه نقطه ای جکسون و پولاک، حداکثر توان بی هوازی (PPO)، میانگین توان (MPP) و شاخص خستگی (FI) به روش آزمون وینگیت سی ثانیه ای و سنجش با روش تست پله کویین سنجیده شده است. داده ها در نرم افزار و با استفاده از آزمون آماری تحلیل کوواریانس با سطح معناداری 5 صدم تحلیل گردید. یافته ها نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که مصرف مکمل جینسینگ به همراه تمرینات HIIT بر توان هوازی بیشینه؛ اوج توان بی هوازی؛ متوسط توان بی هوازی؛ حداقل توان بی هوازی؛ وزن؛ درصد چربی؛ نسبت دور کمر به دور باسن؛ BMI؛ بعد از کنترل اثر متغیر همپراش تفاوت معناداری بین چهار گروه مکمل، مکمل و تمرین، تمرین و کنترل وجود دارد ولی در متغیر توده بدون چربی تفاوت معناداری وجود ندارد. نتیجه گیری تمرین تناوبی شدید همراه با مکمل سازی جینسینگ نقش موثری در بهبود توان هوازی و بی هوازی و ترکیب بدنی (درصد چربی، وزن، نسبت دور کمر به باسن و BMI) زنان دارای اضافه وزن و چاقی دارد.

هدف نشان داده شده که فعالیت ورزشی در بیشتر گونه های جانوری به افزایش و بهبود شاخص های عملکردی قلبی منجر می شود. به نظر می رسد که به دنبال انواع فعالیت ورزشی ظرفیت خود نوزایی قلبی از طریق افزایش تشکیل کاردیومیوسیت های جدید افزایش می یابد. مطالعه حاضر تاثیر تمرینات تناوبی شدید و تداومی بر عملکرد سلول های بنیادی و ظرفیت خود نوزایی قلبی را بررسی می کند. روش شناسی: 24 عدد رت ویستار نر بالغ به سه گروه تمرین تناوبی شدید، تداومی و کنترل تقسیم شدند. پروتکل های تمرینی 5 روز در هفته و 6 هفته اجرا شد. بافت قلب استخراج و مقادیر c-Kit و Ki67 به روش ایمونوهیستوشیمی و بیان ژن Nkx2. 5به روش RealTime-PCR آنالیز شد. روش اماری تحلیل واریانس یک طرفه با معناداری 05/0P≤ استفاده شد. نتایج افزایش معنادار سلول های مثبت c-Kit در گروه تمرین HIIT 00/0≤ pو در گروه تداومی 018/0≤ p مشاهده شد که این افزایش در گروه HIIT بیشتر بود. افزایش معنادار سلول های مثبتKi67 در گروه تمرین HIIT 00/0≤ p و گروه تداومی 05/0 ≤ p مشاهده شد که این افزایش در گروهHIIT بیشتر بود. همچنین افزایش معنادار بیان ژن Nkx2. 5 در گروه تمرین HIIT 015/0≤ p و در گروه تداومی 03/0≤ pمشاهده شد که این افزایش در گروه تداومی بیشتر بود. بحث و نتیجه گیری به نظر می رسدتمرینات ورزشی از طریق افزایش تکثیر سلول های بنیادی در قلب بازسازی قلب را آغاز کرده و متعاقب آن تمایز c-Kit را فعال و بیان ژن Nkx2. 55 را که دو عامل اصلی رونویسی اولیه دودمان قلب هستند افزایش می دهد؛ که موجب تولید سلولهای جدید قلب می شود.

هدف نیتروز آمین کتون مشتق از تنباکو (NNK) یکی از قوی ترین کارسینوژن های تنباکو است که با تغییر در آزاد سازی ماکروفاژهای مرتبط با تومور (TAM) در القای سرطان ریه موثر است. هدف از این مطالعه، تحلیل ایمونوهیستوشیمیایی بیان TAM در پاسخ به NNK و تمرین شنای زیر بیشینه بود. روش شناسی: بدین منظور 46 سر موش صحرایی بالغ نژاد ویستار به صورت تصادفی به پنج گروه تمرین، تمرین+NNK، NNK، حلال و کنترل دسته بندی شدند. گروه های تحت القای NNK به صورت زیر جلدی 1 بار در هفته و به میزان 5/12 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن در 12 هفته NNK دریافت کردند. گروه های تمرین نیز به مدت 12 هفته به شنا زیر بیشینه پرداختند. بیان ماکروفاژهای مرتبط با تومور در بافت ریه با روش ایمونوهیستوشیمی اندازه گیری شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آنالیز واریانس یک طرفه و توکی در سطح معناداری 05/0≥ P استفاده گردید. نتایج نتایج حاکی از آن بود که یک دوره برنامه تمرینی شنا سبب کاهش معنادار بیان ایمونوهیستوشیمیایی TAM نسبت به گروهNNK (001/0 =P) گردید. همچنین کاهش معناداری در بیان ایمونوهیستوشیمیایی TAM گروه تمرین+NNK نسبت به گروه NNK (001/0 =P) مشاهده شد. علاوه براین نشان داده شد که در گروه NNK، بیان ایمونوهیستوشیمیایی TAM نسبت به گروه حلال (001/0 =P) افزایش معناداری داشت. نتیجه گیری به طور کلی می توان اذعان داشت که تمرین ورزشی منظم هوازی زیربیشینه در مهار آثار التهابی ریه ناشی از القای NNK با کاهش میزان فعالیت ماکروفاژهای مرتبط با تومور نقش موثری دارد.

هدف مولتیپل اسکلروزیس یا ام. اس یک بیماری خودایمنی سیستم عصبی مرکزی است که شایع ترین بیماری ناتوان کننده افراد جوان بالغ می باشد. سلول های TH17 نقش مهمی در علایم بیماری ام. اس داشته و اثرات IL-17 در فرایند دمیلینه شدن سلول های عصبی شناخته شده است. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر تمرین یوگا بر سطوح سرمی اینترلوکین 17، زنان مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس بود. روش شناسی: به این منظور تعداد 16 زن مبتلا به ام. اس (با میانگین سن 7/7± 8/37 سال، قد 4/7± 7/161 سانتی متر و وزن 2/18± 7/70) با 4EDSS< انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تمرینی یوگا (8=n) و گروه کنترل (8=n) تقسیم شدند. گروه تجربی به مدت 8 هفته (3 جلسه در هفته) درجلسات تمرین یوگا شرکت کرده و گروه کنترل فعالیت معمول روزانه خود را ادامه داد. نمونه های خونی 48 ساعت قبل و 48 ساعت پس از دوره تمرین جمع آوری گردید و سطوح سرمی IL-17 با کیت مخصوص و به روش الایزا مورد ارزیابی قرار گرفت. تجزیه و تحلیل آماری داده ها از طریق آزمون t مستقل در سطح معناداری 05/0≤ p و با استفاده از نرم افزار SPSS 22 انجام گرفت. نتایج داده های حاصل از تحلیل آماری نشان داد سطح IL-17 در گروه تجربی نسبت به گروه کنترل به طور معناداری کاهش یافته است (001/0=p). بحث و نتیجه گیری بر اساس نتایج این پژوهش هشت هفته تمرین یوگا از طریق کاهش سطوح سرمی IL-17، نقش مهمی در کمک به بهبود وضعیت بیماران مبتلا به ام. اس دارد.

مقدمه: هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر هشت­ هفته تمرین مقاومتی­ ­ تناوبی بر طول تلومر، فعالیت تلومراز و TRF2 مردان جوان غیر­ فعال بود. روش­ بررسی: تعداد 20 مرد جوان غیر­ فعال از دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد اسلامشهر انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تمرین(10 نفر) و گروه کنترل­ (10 نفر) تقسیم شدند. پروتکل تمرینی شامل تمرین همزمان مقاومتی و تناوبی که هر جلسه آن شامل دو مرحله بود. مرحله اول، تمرین­ تناوبی شامل 30 دقیقه دویدن برروی نوار­ گردان بود. درمرحله دوم اجرای تمرین مقاومتی به مدت 30 دقیقه انجام می­ شد. نیم ساعت قبل از اولین جلسه تمرین و 24 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرین 10 میلی لیتر خون از ورید بازویی آزمودنی­ ها گرفته­ شد. برای تجزیه و تحلیل داده­ ها از روش آماری t (مستقل و وابسته) استفاده و سطح معناداری در کلیه آزمون ها 05/0P≤ در نظر گرفته شد. یافته­ ها: یافته­ های تحقیق حاضر نشان­ داد هشت هفته تمرین مقاومتی­ ­ تناوبی مانع از کوتاه­ شدن طول تلومر شده و باعث افزایش فعالیت تلومراز می­ شود. علاوه بر این، افزایش معنادار مقادیر TRF2 در مقایسه با قبل تمرین دیده شد. نتیجه­ گیری: در نهایت، هشت هفته تمرین ترکیبی باعث افزایش معنادار کیفیت زندگی آزمودنی­ ها گردید. بنابراین، به نظر می­ رسد هشت هفته تمرین می تواند تأثیر مطلوبی بر بیولوژی تلومر و کیفیت زندگی داشته باشد. از این رو، پیشنهاد می­ شود جوانان یک برنامه ورزشی منظم مقاومتی-تناوبی در زندگی روزمره خود در نظر بگیرند تا یک زندگی با کیفیت بهتر و استرس پایین تر داشته باشند و از بسیاری بیماری­ ها و فاکتورهای خطر که با سبک زندگی غیرفعال مرتبط اند مصون باشند.

هدف فشارخون تحت تاثیر عوامل مختلفی از جمله فعالیت قرار می گیرد هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر هشت هفته تمرین هوازی بر فشارخون، نیتریک اکساید و آپلین در زنان مبتلا به پیش پرفشاری خون بود. روش شناسی: 24 زن 45-30 ساله مبتلا به پیش پرفشاری خون به طور تصادفی به دو گروه هوازی و کنترل تقسیم شدند. تمرین هوازی سه بار در هفته، به مدت هشت هفته بود، به این صورت که آزمودنی ها هفته اول به مدت 30 دقیقه با 50 درصد ضربان قلب ذخیره، هفته دوم و سوم به ترتیب مدت 35 و 40 دقیقه با شدت 50 درصد، هفته چهارم مدت 40 دقیقه و شدت 55 درصد و هفته های پنجم، ششم، هفتم و هشتم به مدت 45 دقیقه با شدت 55 درصد ضربان قلب ذخیره دویدند. اندازه گیری فشارخون و نمونه گیری خون یک روز پیش از نخستین وهله و 48 ساعت پس از آخرین وهله تمرین انجام شد. سطوح آپلین و نیتریک اکساید با استفاده از کیت های تجاری به روش الایزا اندازه گیری شدند، تجزیه و تحلیل آماری داده ها با استفاده از آزمون تی مستقل و وابسته در سطح معناداری (0. 05>p) صورت گرفت. نتایج پس از 8 هفته فعالیت هوازی سطوح آپلین و نیتریک اکساید در گروه تمرین افزایش معناداری داشتند (0. 05>p). در صورتی که سطح فشارخون کاهش معناداری داشت (0. 05>p). بحث و نتیجه گیری 8 هفته تمرین هوازی می تواند از طریق افزایش سطوح نیتریک اکساید و آپلین و کاهش سطح فشارخون برای افراد مبتلا به پیش پر فشاری خون مفید باشد.

هدف سالمندی با اختلالات سیستیمیک در متابولیسم چربی و عوامل التهابی همراه است که به آترواسکروز منجر می شود. هدف از این تحقیق بررسی تاثیر دو نوع تمرین مقاومتی شدید و متوسط بر MicroRNA های مرتبط با انتقال معکوس کلسترول در موش های سالمند بود. روش شناسی: 30 سر رت نر نژاد ویستار مسن (23 ماهه) به صورت تصادفی در دو گروه تمرینی و یک گروه کنترل شامل گروه تمرین مقاومتی با شدت متوسط (10=n)، تمرین مقاومتی با شدت بالا (10=n) و گروه کنترل (10=n) قرار گرفتند. تمرین مقاومتی شامل 8 هفته تمرین مقاومتی نردبان با شدت زیاد (80% از MVCC) و شدت متوسط (60% از MVCC) و 5 روز در هفته بود. بعد از دوره تمرین بیان miR-33a و miR-144 و بیان پروتیین ABCA1 به روش RT – PCR اندازه گیری شد. تجزیه تحلیل آماری با استفاده از آزمون آنوا با سطح معنی داری (P<0. 05) انجام شد. نتایج نتایج نشان داد بیان miR-33a و miR-144 در دو گروه مقاومتی شدید و مقاومتی متوسط کاهش داشت و بیان mRNA ژن ABCA1 در گروه مقاومتی شدید پس از هشت هفته تمرین افزایش معناداری داشت(P<0. 05). همچنین، بین تاثیر تمرین مقاومتی شدید و متوسط بر بیان miR-33a و miR-144 تفاوت معنی داری وجود نداشت. با این حال، در مورد بیان mRNA ژن ABCA1 تفاوت معنی داری در دو گروه مقاومتی شدید و متوسط مشاهده شد. نتیجه گیری: به نظر می رسد تمرین مقاومتی با شدت متوسط یا شدید می تواند با کاهش بیان miR-33a و miR-144 باعث افزایش بیان mRNA ژن ABCA1 شود.