مجله پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تبریز
سال:1398 | دوره:41 | شماره:3 |تعداد مقالات:13

زمینه: در طب سنتی، از شوید برای درمان اختلالات دستگاه گوارشی و اثرات کاهنده قندخون و چربی آن استفاده می شود. هدف از پژوهش حاضر، تعیین اثرات ترکیبی مکمل دهی عصاره شوید به تنهایی و همراه با تمرینات منظم هوازی بر شاخص های پروفایل لیپیدی در سرم مردان مبتلا به هیپرلیپیدمی بود. روش کار: تعداد 60 مرد مبتلا به هیپرلیپیدمی پس از اخذ رضایت نامه بطور تصادفی به چهار گروه همگن شامل: کنترل، تمرین هوازی، عصاره شوید و تمرین هوازی همراه با عصاره شوید تقسیم شدند. مصرف خوراکی اسانس شوید (mg. kg-1. d 2) به مدت هشت هفته همراه با پروتکل تمرینی (3 جلسه در هفته و هر جلسه 45 دقیقه دویدن روی نوارگردان) بود. نمونه های خونی در طی دو مرحله (48 ساعت پیش و پس از آخرین جلسه تمرین) جمع آوری شدند. داده ها با استفاده از آزمون های تحلیل واریانس مکرر، پس تعقیبی بونفرونی و تی مستقل در سطح معنی داری 05/0 بررسی گردید. یافته ها: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که سطوح کلسترول تام و تری گلیسرید در هر سه گروه تجربی کاهش معنی داری در مقایسه با قبل از دوره مداخله دارد (032/0=P). به علاوه، میزان تغییرات کلسترول LDL و HDL به ترتیب 75/22-% کاهش و 76/49% افزایش تنها در گروه تمرین هوازی همراه با عصاره شوید در مقایسه با گروه کنترل معنی دار بود (001/0=P). نتیجه گیری: به نظر می رسد که ترکیب تمرینات منظم هوازی و مکمل یاری شوید به دلیل دارا بودن اثرات تجمعی نسبت به درمان با مصرف مکمل شوید و تمرین هوازی به تنهایی، روش درمانی موثرتری جهت بهبود شاخص های لیپیدی در ارتباط با هایپرلیپید می باشد.

زمینه: microRNA (miRNA) دسته جدیدی از شاخص های زیستی هستند که در بسیاری از فرآیندهای زیستی و بیان ژن درگیر هستند. بنابراین، مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر هشت هفته تمرین تناوبی شدید (High Intensity Intermittent Training، HIIT) بر غلظت miRNA-1 و miRNA-21 پسران نوجوان انجام شد. روش کار: در این مطالعه نیمه تجربی، 22 پسر نوجوان (17-15 ساله) انتخاب و پس از همگن سازی بر اساس سن، برخی شاخص های پیکرشناختی و میزان آمادگی هوازی به صورت تصادفی در دو گروه کنترل و تمرین جایگزین شدند. سپس، هشت هفته (هر هفته 4-3 جلسه) تمرین HIIT را اجرا کردند که هر جلسه تمرین شامل 8-6 تکرار دویدن 60-30 ثانیه ای با شدت تمام و 4-5/3 دقیقه استراحت بین هر تکرار بود. در نهایت، مقادیر هر یک از شاخص های فوق الذکر، 24-18 ساعت قبل و بعد از مداخله تمرینی اندازه گیری شد. یافته ها: پس از هشت هفته تمرین HIIT، غلظت پایه miRNA-1 نسبت به دوره پیش از تمرین افزایش یافت (05/0>P)، در حالی که غلظت miRNA-21 کاهش یافت (05/0>P). نتیجه گیری: بر اساس نتایج مطالعه حاضر به نظر می رسد استفاده از تغییرات miRNA-1 و miRNA-21، ممکن است شاخص مناسبی برای ارزیابی سازگاری های مرتبط با تمرینات ورزشی باشد.

زمینه: در این مطالعه به بررسی فعالیت آنزیم N-استیل گالاکتوز امین ترانسفراز 11 در لوسمی میلویید و تاثیر سیکلوفسفامید و سیتارابین بر بیان این آنزیم در AML و CML پرداخته شده است. روش کار: میزان فعالیت و بیان 11 GALNTدر سلول های انسانی 562K (سلول های لوسمی میلوژنوس مزمن) و 1THP (سلول های لوسمی مونوسیتیک حاد)، پس از انکوباسیون با غلظتهای مختلف سیکلوفسفامید و سیتارابین ارزیابی گردید. بررسی اثرات آنتی پرولیفراتیو سیکلوفسفامید و سیتارابین با استفاده از تکنیک MTT انجام شد و جهت ارزیابی بیان و فعالیت 11GALNT، از Real Time PCR و روش ELISA استفاده گردید. یافته ها: مقادیر50IC برای سیکلوفسفامید در سلول های 1 THPو 562K بترتیب μ m23/0± 16/36 و μ m12/0± 73/34 بوده و در مورد سیتارابین این مقادیر بترتیبμ m 18/0± 52/0 برای سلولهایTHP1 و μ m15/0± 38/0 برای سلولهای 562K بود. نتیجه گیری: طبق نتایج حاصل از این مطالعه، فعالیت و بیان آنزیم 11GALNT در لوسمی حاد و مزمن افزایش می یابد که بیانگر اختلال در گلیکوزیلاسیون می باشد. همچنین سیکلوفسفامید و بویژه سیتارابین منجر به کاهش فعالیت آنزیمی و بیان ژن 11GALNT می گردند. این عمل باعث مهار گلیکوزیلاسیون و آغاز مسیر سیگنالینگ تومورزایی را می گیرد.

زمینه: پپتید ناتریورتیک مغزی (BNP) به لحاظ پاتولوژیک یک نشانگر مهم در بررسی و تشخیص اختلال عملکرد سیستولیک بطن چپ می باشد. به نظر می رسد فعالیت بدنی و ساعات شبانه روزی بر تغییرات غلظت BNP اثرگذار است. هدف از مطالعه ی حاضر بررسی زمان انجام فعالیت بی هوازی بر تغییرات غلظت BNP زنان مبتلا به سندرم متابولیک بود. روش کار: 17 زن 30 تا 40 ساله مبتلا به سندرم متابولیک به صورت داوطلبانه و هدفمند انتخاب و در مطالعه شرکت کردند. سپس در دو جلسه ی مجزا (به فاصله 6 روز) فعالیت بی هوازی را در صبح و عصر و به صورت میدانی اجرا کردند. نمونه ی خونی قبل و بلافاصله بعد از اجرای فعالیت در صبح و عصر جمع آوری گردید. برای تجزیه تحلیل داده ها از روش آماری تی تست و تی جفتی استفاده گردید. سطح معنی داری (05/0≥ P) در نظر گرفته شد. یافته ها: بر اساس نتایج بدست آمده تفاوت معنی داری در تغییرات BNP صبح و عصر در پیش آزمون و پس آزمون وجود داشت (000/0? P). همچنین غلظت BNP بعد از تمرین هوازی در وهله صبح نسبت به عصر بیشتر بود و این اختلاف به لحاظ آماری معنی دار می باشد (002/0? P). نتیجه گیری: باتوجه به وجود تفاوت معنی دار در میانگین غلظت BNP صبح و عصر، به دلیل کمتر بودن میانگین غلظت BNP در عصر به نظر می رسد فعالیت در عصر استرس کمتری را بر دیواره میوکارد وارد می کند.

زمینه: بیماری عروق کرونری آترواسکلروتیک (CAD) با درگیر کردن بیش از 20% جمعیت بالای 35 سال، یکی از علل عمده مرگ و ناتوانی محسوب می شود. Lnc-Ang362، رونوشت غیرکدکننده طویل با افزایش بیان در پاسخ به آنژیوتانسین II، تکثیر سلول های ماهیچه صاف عروق را با هدف گذاری miR-221 و miR-222 تنظیم می کند. هدف از مطالعه حاضر ارزیابی ارتباط پلی مورفیسم rs2858060 در رونوشت Lnc-Ang362 با خطر بیماری CAD آترواسکلروتیک بود. روش کار: این مطالعه مورد-شاهدی شامل 150 فرد مبتلا به CAD و 149 فرد کنترل سالم غیرمبتلا به CAD بود. روش T-ARMS PCR برای تعیین ژنوتیپ های هر نمونه برای مارکر پلی مورفیک rs2858060 در ژن Lnc-Ang362 استفاده شد. یافته ها: فراوانی ژنوتیپ هموزیگوت CC در گروه کنترل (3/42%) بالاتر از گروه بیماران (3/31%) بود. افراد با ژنوتیپ CC خطر کمتری برای CAD نشان دادند (05/0=P، 01/1-36/0: CI95 درصد، 61/0: OR). فراوانی آلل پلی مورف C در گروه کنترل 51/0% و در بیماران 43/0% بود (02/0=P، 94/0-49/0: CI 95 درصد، 68/0: OR). نتیجه گیری: پلی مورفیسم rs2858060 در ژن Lnc-Ang362 احتمالا با خطر بروز بیماری عروق کرونری (CAD) ارتباط دارد.

زمینه: نوروپاتی اتونوم قلبی عروقی (CAN) یک عارضه شایع در دیابت می باشد. آسیب اعصاب اتونوم توزیع شده در قلب و عروق خونی در بیماران دیابتی، ممکن است منجر به CAN و افزایش خطر مرگ در آنها شود. بنابراین پیشگیری از CAN برای بیماران دیابتی اهمیت قابل توجهی دارد. هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر تمرینات ورزشی هوازی با شدت متوسط بر تغییر پذیری ضربان قلب (HRV) در بیماران دیابتی مبتلا به نوروپاتی محیطی بود. روش کار: در این کارآزمایی بالینی نیمه تجربی، 23 مرد دیابتی مبتلا به نوروپاتی محیطی به طور تصادفی به دو گروه تمرینی (11 نفر) و کنترل (12 نفر) تقسیم شدند. تمرین هوازی به مدت دوازده هفته (سه جلسه تمرین در هفته با شدت 50 تا 80 درصد ضربان فلب ذخیره، به مدت 25 تا 45 دقیقه در هر جلسه) اجرا شد. تغییر پذیری ضربان قلب (HRV) بیماران، توسط دستگاه هولترمانیتورینگ در حالت استراحت و خوابیده به پشت برای 20 دقیقه، قبل و بعد از 12 هفته تمرینات هوازی اندازه گیری شد. یافته ها: در گروه تمرینی، پارامترهای زمان محور شامل SDNN و rMSSD بعد از اتمام دوره تمرینی افزایش معناداری نسبت به مقادیر قبل از تمرین داشتند. همچنین از پارامترهای فرکانس محور، HF به طور معنی داری افزایش یافته بود و نسبت LF/HF به طور معناداری کاهش یافته بود، ولی در پارامتر LF تفاوت معناداری مشاهده نشد. در گروه کنترل پارامترهای زمان محور و فرکانس محور تغییر معناداری نداشتند. نتایج تحلیل تفاوت های بین گروهی نیز نشان داد که کلیه مقادیر پارامترهای زمان محور و فرکانس محور (به غیر از پارامتر LF Power) گروه های تمرینی با گروه کنترل تفاوت معناداری داشت. نتیجه گیری: به نظر می رسد تمرین هوازی با شدت متوسط می تواند از طریق بهبود عملکرد سیستم اتونوم قلبی منجر به بهبودی ریتم های قلبی و در نهایت افزایش تغییر پذیری ضربان قلب در بیماران دیابتی مبتلا به نوروپاتی محیطی شود.

زمینه: باکتریوسینها مواد ضد میکروبی با ماهیت پروتئینی هستند که از رشد سویه های حساس جلوگیری می کنند. هدف از این تحقیق بررسی تولید محصولات ضد میکروبی توسط باکتریهای های اسید لاکتیک جدا شده از ماست پاستوریزه کم چرب و بررسی اثر ضدمیکروبی آنهاست. روش کار: در این مطالعه ابتدا باکتریوسین توسط لاکتوباسیلوس جدا شده از دو نوع ماست پاستوریزه تولید و سپس اثر آن روی دو باکتری E. coli و Staphylococcus aureus با دو روش دیسک و ژل دیفیوژن علیه دو گونه باکتری گرم مثبت و منفی بررسی شد. همچنین اثر فاکتورهای مختلف فیزیکوشیمیایی در تولید باکتریوسین ارزیابی گردید. یافته ها: یافته ها نشان داد که بیشترین قطر هاله و تولید باکتریوسین علیه باکتری E. coli (17 میلی متر) در 5= PHو میزان تلقیح 20% و دمای 25 سانتیگراد و منبع کربن و ازت کمکی به ترتیب گلوکز و عصاره مخمر مشاهده شد. آنالیز واریانس نتایج نشان داد. منبع کمکی ازت و کربن اثر معناداری در تولید داشته اند. نتیجه گیری: مقایسه قطر هاله حاصل از باکتریوسین تولید شده در محیط MRS broth بهینه شده نشان داد که تولید باکتریوسین در محیط بهینه سازی شده تقریبا 70 (تقریبا 5/1 برابر) درصد دارای افزایش می باشد و به خوبی از رشد باکتریهای بیماری زا جلوگیری می کند.

زمینه: با توجه به اهمیت آنزیم الکالن فسفاتاز جهت رشد سلول های کبدی و با توجه به وجود عنصر روی در ساختمان این آنزیم و با وجود خاصیت آنتاگونیستی و تاثیر احتمالی آرسنیک براین فرآیند، هدف اجرای این پروژه منظور گردیده است. روش کار: تعداد 48 سرموش صحرایی نر از نژاد ویستاردر 8 گروه آزمایشی تقسیم بندی شدند. گروه های تقسیم شده به ترتیب در دوره ی کوتاه مدت شامل گروه های کنترل، آرسنات سدیم به مقدار l mg/40، روی به میزان l mg/40 و mg/l 40 آرسنات سدیم و روی را به صورت همزمان دریافت کردند و در دوره ی بلند مدت شامل گروه کنترل، آرسنات سدیم به مقدارmg/l 20، روی به میزانmg/l 20 و mg/l 20 آرسنات سدیم و روی به صورت تجویز خوراکی دریافت کردند. و خون گیری بعد از اتمام یک دوره ی 30 و 60 روزه انجام شد و سطح سرمی آنزیم آلکالین فسفاتاز مربوط به عملکرد کبد اندازه گیری شد. یافته ها: بررسی نتایح نشان می دهد که دوز های مختلف آرسنات سدیم باعث کاهش فعالیت آنزیم آلکالین فسفاتاز نسبت به گروه کنترل می شود. همچنین استفاده همزمان آرسنات سدیم – روی باعث افزایش فعالیت این آنزیم می شود. (05/0 P <). نتیجه گیری: در مجموع می توان گفت در حالی که آرسنات سدیم منجر به کاهش فعالیت آنزیم آلکالین فسفاتاز در کبد می شود، روی می تواند اثرات سمی این عنصر را خنثی کند.

زمینه: هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر تمرین بی هوازی با مصرف ملاتونین بر بیان نشانگرهای BAX و BCL2 میوکارد رت پس از ایسکمی ریپرفیوژن می باشد. روش کار: 28 رت صحرایی نر ویستار دو تا سه ماهه با وزن تقریبی 200-250 گرم به پنج گروه، پایلوت (14n=)، کنترل (4n=)، ملاتونین (4n=)، تمرین بی هوازی (4n=) و تمرین بی هوازی و ملاتونین (4n=) تقسیم شدند. گروه پایلوت به دو گروه ایزوپرنالین (ایسکمی ریپرفیوژن) و سالم تقسیم گردیدند. گروه ایزوپرنالین در دو روز متوالی با فاصله 24 ساعت با دوز 150 و 125 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن تحت تزریق ایزوپرنالین قرار گرفتند؛ و گروه سالم هیچگونه تیماری نداشتند. سپس با رنگ آمیزی تری کروماسون میزان فیبروز بیشتر در گروه ایزوپرنالین نسبت به گروه سالم تایید شد. گروه های ملاتونین یک ماه هر روز با دوز 10 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن تیمار شدند؛ و گروه های تمرین بی هوازی و تمرین بی هوازی ملاتونین تحت تمرین یک ماهه با تواتر سه جلسه در هفته روی تردمیل قرار گرفتند. اما گروه کنترل در پایان یک ماه فقط تحت تزریق ایزوپرنالین قرار گرفتند. در نهایت رت ها تشریح شدند و اندازه گیری بیان ژن bax و bcl2 به روش ریل تایم انجام شد. نتایج تحقیق با فرمول 2-? ? ct و روش آماری تی مستقل، تحلیل واریانس یک طرفه و تعقیبی توکی با نرم افزار spss تحلیل شد. یافته ها: تیمار ملاتونین و تمرین بی هوازی به تنهایی بر بیان ژن bax و bcl2 تاثیر ناچیزی دارد. اما تمرین بی هوازی با مصرف ملاتونین نیز می تواند بیان ژن BAX و BCL2 را به ترتیب کاهش و افزایش دهند؛ و نسبت به تیمار ملاتونین به تنهایی تاثیر معنی داری نشان دهند. نتیجه گیری: به نظر می رسد تمرین بی هوازی با مصرف ملاتونین نسبت به مصرف ملاتونین به تنهایی می تواند از میزان حجم سکته میوکارد احتمالی ناشی از بی تحرکی بکاهد.

زمینه: یکی از دغدغه های جراح و متخصص بیهوشی در عمل جراحی تثبیت ستون مهره ها معروف به عمل CD گذاری، میزان زیاد خونریزی در حین جراحی است که علاوه بر مزاحمت برای جراح، عوارض خونریزی و تزریق خون برای بیمار را نیز به همراه دارد. راه های مختلفی برای کاستن از میزان خونریزی حین جراحی استفاده شده است که یکی از آنها استفاده از داروهای آنتی فیبرینولیتیک از جمله ترانگزامیک اسید می باشد. در این مطالعه، تاثیر دو روش مختلف تزریق ترانگزامیک اسید بر کاهش مقدار خونریزی بیماران تحت عمل جراحی تثبیت ستون مهره ها، مورد بررسی قرار گرفت. . روش کار: در این کارآزمایی بالینی دو سوکور تعداد 75 بیمار داوطلب جراحی تثبیت ستون فقرات با ASA کلاس I یا II وارد مطالعه شدند. بیماران به طور تصادفی به 3 گروه تقسیم و با روش یکسان تحت بیهوشی قرار گرفتند. به یک دسته از بیماران داروی ترانگزامیک اسید فقط بصورت تک دوز تزریق و به گروه دوم علاوه بر آن، انفوزیون نگهدارنده دارو در طول جراحی ادامه یافت. به گروه شاهد نرمال سالین به عنوان دارونما تزریق شد. میزان خونریزی در طول عمل و تا 24 ساعت بعد، میزان رضایت جراح و میزان خون تزریق شده به بیمار در اتاق عمل و پس از جراحی در بخش بستری، ارزیابی و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: میزان خونریزی اگر چه با تزریق داروی ترانگزامیک اسید کاهش یافته بود، (934 سی سی در گروه بدون دارو و 664 سی سی در گروه تک دوز و 746 سی سی در گروه تک دوز و انفوزیون نگهدارنده) اما از نظر آماری معنی دار نبود (05/0>P). میزان کیفیت موضع جراحی، رضایت جراح از محل عمل و میزان خون تزریق شده به بیماران در 3 گروه تفاوت آماری معناداری نشان ندادند. نتیجه گیری: کاهش میزان خونریزی بدنبال تزریق داروی ترانگزامیک اسید در جراحی تثبیت ستون مهره ها در این مطالعه، گرچه از نظر بالینی قابل توجه بود ولی از نظر آماری معنادار نبود. یکی از دلایل آن می تواند کمبود تعداد نمونه ها باشد. توصیه می شود تحقیق مشابه با تعداد بیشتری از نمونه ها انجام شود.

زمینه: پراکسداسیون لیپیدی یک شاخص مهم فعالیت رادیکال های آزاد در سیستم های بیولوژیک است و در ایجاد بیماری های مختلف مانند سرطان، بیماری های قلبی و عروقی و کبدی مشارکت دارد. مالون دی آلدهید یکی از فراورده های مهم پراکسیداسیون لیپیدی است و به عنوان بیومارکر تشخیصی استرس اکسیداتیو به صورت جهانی پذیرفته شده است. با توجه به اهمیت مالون دی آلدهید به عنوان یک بیومارکر تشخیصی پراکسیداسیون لیپیدها و به دلیل جایگاه آن در بیماری های مختلف، تشخیص مالون دی آلدهید با ابزار ساده کار ضروری است. روش کار: در این مطالعه کاربرد الکتروشیمیایی الکترود کربن شیشه ای اصلاح شده با نانو کامپوزیت پلی آرژینین/کیتوسان/ نقاط کوانتومی گرافن به عنوان پلیمری زیست سازگار و با سمیت کم برای اندازه گیری مالون دی آلدهید در نمونه های بازدم انسانی بررسی شد. نانو کامپوزیت پلی آرژینین/کیتوسان/ نقاط کوانتومی گرافن به روش ترسیب خارج از محل بر سطح الکترود تهیه شد. برای تایید ترسیب نانوبیوپلیمر سنتز شده، تصاویر میکروسکوپ الکترونی روبشی ثبت گردید. جهت تشخیص و بررسی رفتار مالون دی آلدهید از تکنیکهای الکتروشیمیایی همچون ولتامتری چرخه ای و ولتامتری پالس تفاضلی استفاده شد. یافته ها: نتایج حاصل از تصاویر میکروسکوپ الکترونی ثابت می کند که پراکندگی نقاط کوانتومی گرافن و کیتوسان بر روی سطح پلی آرژینین با موفقیت انجام شده است. الکترود اصلاح شده فعایت الکتریکی مناسبی برای تشخیص مالون دی آلدهید نشان می دهد. کمترین حد تعیین مقدار برای مالون دی آلدهید در شرایط pH فیزیولوژیک و پتانسیل حدود 1 ولت نسبت به Ag/AgCl برای سنسور طراحی شده، 94/5 میلی مولار محاسبه شد. نتیجه گیری: نتایج نشان می دهد که الکترود کربن شیشه ای اصلاح شده با پلی آرژینین/کیتوسان/ نقاط کوانتومی گرافن، فعالیت الکتریکی خوبی برای الکترواکسیداسیون مالون دی آلدهید نشان می دهد که می تواند ناشی از اثر هم افزایی پلی آرژینین، نقاط کوانتومی گرافن و کیتوسان در ایجاد سایت های فعال فراوان برای این منظور باشد.

زمینه: همه ی میکروارگانیسم ها به دلیل داشتن گروه های سولفات در اسید موکوپلی ساکاریدها و نیز گروه های فسفات یونیزه در فسفولیپیدها و برخی گروه های شیمیایی دیگر دارای بار الکتریکی منفی در سطح خود هستند و از طرفی پژوهش های رو به گسترش در خصوص تاثیر میدان های الکتریکی بر روی زندگی بیولوژیک از اثرات ضد التهابی گرفته تا اثرات کارسینوژن، بستر مناسبی را جهت بررسی این سوال که آیا این میدان ها می توانند موجب جذب یا دفع میکروارگانیسم ها گردند، فراهم می سازد. لذا در این مطالعه جذب الکتریکی استافیلوکوکوس اورئوس در محیط کشت مایع مورد تجسس قرار گرفت. روش کار: جهت ایجاد میدان الکتریکی از تانک پلاستیکی استفاده شد که در دو طرف آن الکترود مثبت (کاتد) و الکترود منفی (آند) تعبیه گردید. پس از استریل سازی، تانک تهیه شده با محیط کشت مایع نوترینت براث پر شد و باکتری مورد مطالعه (S. aureus ATCC 29213) در آن کشت گردید و جهت پخش یکسان باکتری در قسمتهای مختلف بوسیله لوپ، مایع درون تانک بهم زده شد. سپس با اتصال به جریان الکتریسیته شارژ مثبت و منفی در دو قطب تانک ایجاد شد. بعد از 24 ساعت از رشد باکتری از مناطق مختلف تانک نمونه برداری شده و نسبت به شمارش باکتری ها از مناطق مختلف نمونه برداری بعمل آمده و در محیط کشت نوترینت آگار کشت گردید. آزمایش فوق سه بار در شرایط یکسان تکرار و میانگین نتایج بدست آمده محاسبه گردید. یافته ها: نتایج میانگین شمارش باکتری بر روی نمونه های برداشته شده از مناطق مختلف تانک با میدان های الکتریکی با شدت 20 نیوتن بر کولون، در سه بار آزمایش بعمل آمده نشان داد که تعداد باکتری استافیلوکوکوس اورئوس در سمت الکترود مثبت CFU/ml 103× 2/8، در وسط تانک CFU/ml 103× 2/6 و در سمت الکترود منفی CFU/ml 103× 6/3 بود. نتیجه گیری: مقایسه نتایج بدست آمده بر روی تعداد باکتریها در سمت الکترود مثبت، الکترود منفی و وسط تانک نشانگر تاثیر مستقیم این میدان ها در جابجایی و جذب باکتری ها به سمت الکترود مثبت بود.

زمینه: بیس فسفونات ها معمولا برای درمان عوارض اسکلتال بیماریهای متاستاتیک استخوان? هایپرکلسمی بدنبال بدخیمی و استئوپروز استفاده می شوند. از پیامدهای استفاده از این داروها، استئونکروز استخوان می باشد (Bisphosphonate-associated Osteonecrosis). هدف از این مطالعه تعیین آگاهی دندانپزشکان شهر تبریز-ایران درخصوص نکروز استخوان فک ناشی از مصرف بیس فسفونات ها (BRONJ)Bisphosphonate-Related Osteonecrosis of the Jaw بود. روش کار: این مطالعه توصیفی-مقطعی در سال 1394 انجام شد. 270 پرسشنامه جهت تعیین آگاهی دندانپزشکان در خصوص BRONJدر بین دندانپزشکان شاغل در شهر تبریز توزیع شد. روایی پرسشنامه توسط 10 نفر از اعضا هیات علمی و محققین دانشگاهی مورد بررسی و تایید قرار گرفت. پس از تکمیل پرسشنامه توسط 10 نفر از دندانپزشکان عمومی پایائی پرسشنامه بر اساس آزمون آلفای کرونباخ تعیین و تایید شد. داده های بدست آمده توسط روش های آماری توصیفی (میانگین و انحراف معیار)، آزمون تی برای گروه های مستقل و آزمون همبستگی پیرسون تجزیه و تحلیل شدند. نرم افزار مورد استفاده برای این آزمونها spss ویرایش 18 بوده و سطح معنی دار برای P value در این آزمون ها کمتر از 05/0 تلقی گردید. یافته ها: نتایج ما نشان داد میانگین نمره دندانپزشکان شرکت کننده در خصوص BRONJ 52/2± 47/8 بود. کمترین نمره 2 و بیشترین نمره 12 بود. رابطه آماری معنی داری بین نمره آگاهی با سن وجود نداشت. خانمها بطور معنی داری آگاهی بیشتری داشتند. نتیجه گیری: بررسی ها نشان داد میزان آگاهی دندانپزشکان تبریز در حد مطلوبی است.