مجله دامپزشکی ایران (دانشگاه شهید چمران اهواز)
سال:1398 | دوره:15 | شماره:2 |تعداد مقالات:12

شوک هموراژیک به عنوان یکی از علل مرگ ناشی از آسیب ایسکمیک اعضای مختلف در سگ می باشد. هدف از انجام این مطالعه، مقایسه ی پارامترهای پرفیوژن بافتی و الکتروکاردیوگرافی سگ های مبتلا به شوک هموراژیک تجربی، قبل و پس از احیاء با محلول های رینگر لاکتات و هیدروکسی اتیل استارچ 6 درصد بود. بدین منظور پارامترهای پرفیوژن بافتی شامل رنگ مخاط لثه، زمان پر شدن مجدد مویرگی، کیفیت نبض محیطی، دمای اندام های انتهایی، غلظت لاکتات سرم، تعداد ضربان قلب، میانگین فشار خون سرخرگی، برون ده ادرار به علاوه الکتروکاردیوگرام ده قلاده سگ نر بالغ سالم از نژاد مخلوط پس از بیهوشی ارزیابی گردید (مرحله کنترل). دومین مرحله ارزیابی، پس از خون گیری تا حدود 60 درصد حجم خون و رسیدن به فشار میانگین سرخرگی 40 تا 50 میلی متر جیوه صورت گرفت. پس از 30 دقیقه نگهداری حیوانات در شرایط تثبیت شوک هموراژیک، سومین ارزیابی انجام شد. سگ ها به صورت تصادفی به دو گروه مساوی تقسیم شدند که محلول رینگر لاکتات یا هیدروکسی اتیل استارچ 6 درصد را به ترتیب با دوز 20 و 5 میلی لیتر به ازای هر کیلوگرم وزن بدن در 4 بازه ی زمانی 15 دقیقه ای دریافت نمودند (مراحل چهارم تا هفتم ارزیابی). تا یک ساعت پس از آخرین مرحله ی احیاء سگ ها تحت نظر قرار گرفته و در پایان این زمان هشتمین مرحله ی ارزیابی صورت پذیرفت. زمان بر تعداد ضربان قلب، فشار خون میانگین سرخرگی، درجه ی حرارت نواحی انتهایی بدن، برون ده ادرار، غلظت لاکتات خون، ارتفاع موج R و فاصله ی زمانی امواج Q-T، تأثیر معنی داری داشت در حالی که نوع سرم بر غلظت لاکتات خون، برون ده ادرار و ارتفاع موج P دارای تأثیر معنی داری نبود. نتایج این بررسی نشان داد که استفاده از دو محلول رینگر لاکتات و هیدروکسی اتیل استارچ جهت احیای بیماران دچار شوک هموراژیک، در کوتاه مدت تأثیر قابل اهمیتی بر پارامترهای پرفیوژن و الکتروکاردیوگرام ندارد.

این آزمایش به منظور بررسی اثر گیاهان آلبیزیا (برهان) و لئوکانا (سوبابل) بر هضم پذیری، تخمیر شکمبه ای و فراسنجه های خونی شتر تک کوهانه انجام شد. در مرحله ی اول، مطلوب ترین جیره از بین جیره های شاهد، حاوی یونجه و باگاس، جیره های حاوی برگ برهان و باگاس، غلاف برهان و باگاس، برگ سوبابل و باگاس و غلاف سوبابل و باگاس با روش های آزمایشگاهی انتخاب شد. نتایج این مرحله نشان داد، بیش ترین تخمیر، پتانسیل تولید گاز و قابلیت هضم آزمایشگاهی مربوط به جیره ی حاوی برگ برهان همراه با باگاس بود. در مرحله ی دوم، مطلوب ترین جیره (جیره ی حاوی نسبت 60 به 40 باگاس و برهان) و جیره ی شاهد در تغذیه ی 4 نفر شتر تک کوهانه با سن 5 سال و وزن 25± 300 کیلوگرم برای 1 ماه استفاده شدند (2 شتر برای هر جیره). مصرف خوراک، قابلیت هضم مواد مغذی، فراسنجه های تخمیر شکمبه، رفتار نشخوار و متابولیت های خونی در دام ها اندازه گیری شد. داده های به دست آمده در قالب طرح کاملاً تصادفی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد ماده ی خشک، ماده ی آلی و مقدار پروتئین مصرفی شترها در جیره ی شاهد و جیره ی آزمایشی تفاوت معنی داری با هم نداشتند. همچنین قابلیت هضم ظاهری ماده ی خشک، الیاف نامحلول در شوینده ی خنثی و اسیدی در تیمار شاهد و برهان تفاوت معنی داری نداشتند، اما قابلیت هضم پروتئین خام جیره ی آزمایشی نسبت به جیره ی شاهد بالاتر بود. تغذیه ی برهان به دام ها طی دوره ی آزمایش، تأثیر معنی داری بر گلوکز خون، نیتروژن اوره ای، کلسترول و تری گلیسرید نداشت. بر طبق نتایج، مدت زمان خوردن، استراحت، نشخوار و جویدن و هر کدام به ازای مواد مغذی تحت تأثیر جیره ی آزمایشی قرار نگرفتند. نیتروژن آمونیاکی در جیره ی شاهد بیش تر از جیره ی حاوی برگ برهان و pH در جیره ی حاوی برگ برهان بیش تر از جیره ی شاهد بود. نتایج حاصل از این آزمایشات نشان داد، با توجه به تأثیر مثبت جیره حاوی برگ برهان بر قابلیت هضم و تخمیر، شاید بتوان برگ برهان را به میزان 100 درصد جایگزین یونجه در جیره ی شتر تک کوهانه استفاده کرد.

میکروارگانیسم ها و به ویژه باکتری های اسید لاکتیک طبیعی و یا افزوده شده به عنوان کشت آغازگر یا الحاقی بر مراحل مختلف تولید پنیر تأثیر شگرفی دارند. هدف از این مطالعه، بررسی خصوصیات تکنولوژیک سه سویه انتروکوکوس فشیوم (SC5, SF5, SA12) و سه سویه انتروکوکوس دورانس ((SA25, SE16, SD18 جدا شده از پنیر سنتی سیاهمزگی، به منظور انتخاب سویه های مناسب از نظر تکنولوژیک برای استفاده در تهیه ی کشت آغازگر یا الحاقی در تولید محصولات لبنی تخمیری می باشد. سویه های مذکور از لحاظ فعالیت اسیدی کردن، فعالیت پروتئولیتیک و لیپولیتیک و سایر خصوصیات بیوشیمیایی مورد بررسی قرار گرفتند. سپس، منحنی رشد سویه ها در شرایط محیطی مختلف رسم گردید. در بین سویه های مورد مطالعه، از نظر توانایی تولید اسید، پروتئولیز و لیپولیز اختلاف معنی داری وجود دارد. قویترین سویه از نظر کاهش pH، سویه ی SC5 می باشد. سویه ی SC5 با 35/4 میلی گرم تیروزین در 5 میلی لیتر شیر و سویه ی SE16 با 37/10 واحد در دقیقه قویترین سویه ها به ترتیب از نظر پروتئولیز و لیپولیز می باشند. نتایج نشان داد که رشد در غلظت های 2 و 4 درصد نمک و 6/9pH=، موجب آغاز رشد لگاریتمی در حدود ساعت 4 می شود. در حالی که رشد در 5pH= و غلظت 5/6 درصد نمک، موجب تأخیر در شروع فاز لگاریتمی (ساعت 8) می گردد. نتایج این مطالعه نشان داد که سویه های انتروکوکوس جدا شده از پنیر سنتی سیاهمزگی به دلیل توان پایین در کاهش pH، قابلیت استفاده به عنوان کشت آغازگر را نداشته اما به دلیل توانایی خوب پروتئولیز، لیپولیز، تولید دی استیل، عدم تولید دی اکسید کربن از گلوکز و مقاومت نسبت به شرایط نامساعد محیطی می توانند در کشت الحاقی، در تولید پنیر مورد استفاده قرار بگیرند. سویه ی SE16 با توانایی بالای پروتئولیز و لیپولیز برای این منظور پیشنهاد می گردد.

استفاده از منابع خوراکی غیر معمول در هر منطقه، به تولید محصولات دامی اقتصادی برای رفع نیاز جامعه کمک می کند و باعث کاهش رقابت غذایی دام با انسان می شود. آزمایش حاضر با هدف بررسی امکان استفاده از مغز میوه ی بلوط و اثرات آن به عنوان یک منبع نشاسته ای و دارای تانن به عنوان یک ماده ی ضد تغذیه ای، به صورت جایگزین با بخش دانه ای در جیره ی بزغاله های پرواری انجام شد. در این آزمایش از 36 رأس بزغاله نر ترکی با میانگین وزن 2± 15 کیلوگرم استفاده شد. تیمارهای آزمایشی شامل جیره های حاوی 21 و 42 درصد مغز میوه ی بلوط و جیره ی شاهد بودند. بزغاله ها به مدت 90 روز با جیره های آزمایشی تغذیه شدند. مصرف خوراک، قابلیت هضم ظاهری، فرآسنجه های تخمیری شکمبه نظیر اسیدهای چرب فرار و جمعیت پروتوزوآی شکمبه، فرآسنجه های خونی و فعالیت جویدن بزغاله ها اندازه گیری شد. نتایج نشان داد استفاده از مغز میوه ی بلوط تأثیری بر ماده ی خشک مصرفی کل دوره ی آزمایشی، قابلیت هضم ظاهری ماده ی خشک، پروتئین خام، الیاف نامحلول در شوینده ی خنثی و شوینده ی اسیدی نداشت. افزایش وزن روزانه و ضریب تبدیل غذایی تحت تأثیر جیره های غذایی قرار نگرفتند. غلظت گلوکز، اوره، کلسترول و تری گلیسیرید خون، pH، غلظت نیتروژن آمونیاکی، کل اسیدهای چرب فرار، نسبت اسیداستیک به اسید پروپیونیک و جمعیت پروتوزوآی شکمبه تحت تأثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفتند. مدت زمان خوردن و جویدن (دقیقه در روز) در مورد جیره های حاوی مغز میوه ی بلوط افزایش یافت. بنابراین، استفاده از مغز میوه ی بلوط اثر نامطلوبی بر شاخصه های مورد مطالعه در این پژوهش نداشت و در بعضی موارد باعث بهبود عددی در نتایج آزمایش شد. از طرفی، با توجه به کاهش قیمت جیره های حاوی مغز میوه ی بلوط و هزینه های تمام شده پایین تر، می توان از این ماده ی خوراکی به عنوان بخشی از جیره ی غذایی بزغاله های پرواری استفاده کرد.

انگل ژیروداکتیلوس از شاخه ی کرم های پهن و یکی از انگل های خارجی شایع در ماهیان آب شیرین و دریایی است. این انگل اغلب بر روی پوست و باله ی ماهیان و به ندرت در آبشش آن ها مشاهده می شود. انگل ژیروداکتیلوس می تواند سبب ایجاد بیماری و بروز تلفات در جمعیت ماهیان پرورشی و وحشی گردد. در این مطالعه ابتدا انگل ژیروداکتیلوس با استفاده از گسترش مرطوب از پوست، باله و آبشش ماهی کپور معمولی، کپور نقره ای و سرگنده در مزارع پرورش ماهی استان گیلان جدا و توسط میکروسکوپ نوری بررسی شد. شناسایی مورفومتریک انگل ها با اندازه گیری و ترسیم بخش های سخت اپیستهاپتور از قبیل قلاب مرکزی، قلابک های حاشیه ای، میله ی پشتی و میله ی شکمی صورت گرفت. برای بررسی مولکولی گونه ی انگل ژیروداکتیلوس، پرایمر فوروارد، در ناحیه ی s8/5 ژن RNA ریبوزومی و پرایمر ریورس در ناحیه ی ITS2 ژن ریبوزومی برای تکثیر DNA گونه های انگل ژیروداکتیلوس به روش PCR استفاده شد. سپس توالی به دست آمده از محصول PCR با توالی های موجود در بانک ژن NCBI مقایسه شد. در نتیجه گونه ی انگل ژیروداکتیلوس با هر دو روش مورفومتریک و مولکولی Gyrodactylus sprostonae شناسایی گردید. شیوع آلودگی به این انگل در مزارع مورد بررسی در استان گیلان برای گونه های کپور معمولی، کپور نقره ای، سرگنده و کپور علفخوار به ترتیب 42/21%، 17/6%، 95/21% و 0% تعیین شد.

هدف از مطالعه ی حاضر، تأثیر خواص آنتی اکسیدانی کاتچین بر میزان پراکسیداسیون لیپیدی و پارامترهای حیاتی اسپرم گاو نژاد هلشتاین پس از فرایند انجماد-ذوب می باشد. در این پژوهش از چهار رأس گاو بالغ نژاد هلشتاین، دو بار در هفته به کمک مهبل مصنوعی نمونه های منی جمع آوری شد. جهت از بین بردن اثرات فردی دام ها، انزال ها به نسبت های مساوی با هم مخلوط شدند. نمونه ها به صورت مساوی به چهار گروه (8 تکرار) تقسیم شدند. مقادیر صفر (شاهد)، 20، 30 و 40 میلی گرم بر میلی لیتر کاتچین به همراه رقیق کننده بر پایه ی سیترات-زرده ی تخم به نمونه ها اضافه شد. نمونه های منی پس از طی مراحل سردسازی و تعادل، به مدت 30 روز در داخل تانک ازت نگهداری شدند. پس از فرایند ذوب، میزان مالون دی آلدئید در نمونه های اسپرم با روش الایزا سنجش شد. همچنین، یکپارچگی غشا، میزان تحرک و درصد اسپرم های زنده مورد بررسی قرار گرفت. با توجه به نتایج، یکپارچگی غشا، میزان تحرک و درصد اسپرم های زنده در نمونه های اسپرم تحت تیمار با غلظت های 20، 30 و 40 میلی گرم بر میلی لیتر کاتچین در مقایسه با گروه شاهد به صورت وابسته به دوز به طور معنی داری افزایش و میزان مالون دی آلدئید به صورت وابسته به دوز به طور معنی داری کاهش یافت. بنابراین، استفاده از کاتچین در رقیق کننده ی مایع منی گاو موجب بهبود پارامترهای حیاتی اسپرم و کاهش پراکسیداسیون لیپیدی در اسپرم پس از فرایند انجماد-ذوب می شود.

بیماری کوی هرپس ویروس، سبب ایجاد یک ویرمی حاد با تلفات تا 100 درصد در کپورماهیان می شود. با توجه به بروز تلفات هر ساله و قابل توجه در مزارع کپور ماهیان پرورشی به ویژه مزارع استان خوزستان، احتمال ویروسی بودن بیماری در این مزارع وجود دارد. لذا هدف از این مطالعه، امکان شناسایی ویروس عامل KHVD در این مزارع بوده است. با مراجعه به 14 مزرعه درگیر در طی سال های 94-95، در صورت بروز تلفات، بلافاصله ماهی کالبدگشایی و از بافت های آبشش و کلیه هر کدام یک گرم نمونه اخذ و در الکل 80 درصد قرار داده شد و پس از برچسب گذاری برای پروسه ی آزمایشگاهی به آزمایشگاه انتقال داده شد و به روش Nested PCR (کیت IQ2000) مورد مطالعه قرار گرفت. برای مطالعه ی آسیب شناسی از بافت های آبشش، کلیه، کبد، مغز، قلب و روده چهار گونه کپور پرورشی نمونه گیری و از فرمالین 10 درصد استفاده شد. نتایج حاصل از PCR برای تعداد 7 نمونه از نمونه های مورد آزمایش در استان های خوزستان و گیلان با ایجاد باندهای 229 و یا 440 bp برای بیماری KHV مثبت تشخیص داده شد. در مطالعات آسیب شناسی مقاطع بافت آبشش، هایپرپلازی سلول های اپیتیلیوم پوششی لاملاهای ثانویه به همراه نفوذ سلول های التهابی اغلب تک هسته ای (به ویژه لنفوسیت ها) در اغلب مقاطع بافتی مشاهده شد. همچنین در تعدادی از مقاطع بررسی شده، نکروز شدید سلول های اپیتلیوم پوششی لاملاهای آبششی دیده شد. در بررسی مقاطع بافتی، کلیه در اغلب مقاطع، ساختار طبیعی داشته و فقط در تعداد کمی از توبول های ادراری به ویژه توبول های پروگزیمال، تورم سلولی در اپیتیلوم پوششی دیده شد. گنجیدگی های داخل هسته ای در تعدادی از سلول های بافت مغز، قلب و روده به صورت کروماتین مارژینه مشاهده شد. نتایج به دست آمده از این مطالعه نشان می دهد که برخی مزارع کپورماهیان کشور در استان های خوزستان و گیلان، مبتلا به بیماری KHVD بوده که می تواند یکی از عوامل دخیل در ایجاد سندرم تلفات تابستانه ی کپور ماهیان محسوب شود.

در سال های اخیر، تلفات زیادی در اثر آلودگی های مختلف انگلی در ماهیان اتفاق افتاده است. شناسایی آلودگی های انگلی ماهیان بومی، کمک زیادی به جلوگیری از ورود آلودگی به مزارع پرورشی نیز می کند. با توجه به اهمیت این قضیه و برای ممانعت از بروز بیماری های زئونوز، بررسی انگل های ماهیان دارای اهمیت زیادی می باشد. مطالعه ی حاضر نیز به منظور بررسی انگل های کرمی در ماهی زمین کن دم نواری (Platycephalus indicus) حوزه ی خلیج فارس (در بازار شهرستان اهواز) صورت گرفت. در مطالعه ی حاضر، 100 قطعه ماهی زمین کن دم نواری خریداری و به آزمایشگاه منتقل گردید. انگل ها پس از جداسازی از قسمت های مختلف ماهی، به الکل 70 درصد منتقل و در مرحله ی بعد شناسایی آن ها توسط کلیدهای شناسایی صورت گرفت. در این مطالعه، 90 درصد از ماهیان دارای آلودگی های متفاوت کرمی بودند. بیش ترین میزان آلودگی مربوط به ترماتود Duosphincter zancli بودند. نماتودهای شناسایی شده در این مطالعه شامل Capillaria sp.، Porrocaecum sp. و Hysterothylacium sp. بود و نماتود هیستروتیلاسیوم بیش ترین فراوانی را در بین آن ها داشت. آکانتوسفال Serrasentis sp. و سستود Trypanorhyncha sp. نیز در این ماهی مشاهده گردیدند.

گوش میانی، حفره ی نامنظمی است که از سه استخوانچه ی سندانی، رکابی و چکشی تشکیل شده است و کار انتقال امواج صوتی به گوش داخلی و تبدیل آن ها به انرژی مکانیکی را عهده دار است. با توجه به اهمیت گوش میانی در انتقال صوت این تحقیق پایه ریزی شد. در این تحقیق به منظور بررسی مورفولوژیکی جزئیات استخوانچه های گوش میانی گراز از پنج استخوان جمجمه گراز بالغ نر استفاده شد. بعد از بررسی آناتومی قسمت های مختلف استخوان گیجگاهی و برداشتن استخوان، استخوانچه های گوش میانی خارج گردید و علاوه بر بررسی شکل ظاهری، ابعاد و جزئیات هر استخوان با استفاده از میکرومتر چشمی اندازه گیری شد. در انتها اطلاعات به دست آمده با استفاده از نرم افزار سیگما استات مورد آنالیز قرار گرفت. در گراز استخوان گیجگاهی مشابه سایر حیوانات از سه قسمت مسطح، صماخی و زائده ای تشکیل شده بود. طول مجرای گوش خارجی تا پرده ی صماخ در گراز حدود 14/0± 37 میلی متر می باشد. پرده ی صماخ در گراز دایره ای شکل است و قطر پرده ی صماخ در گراز حدود 21/0± 5/12 میلی متر اندازه گیری شد. همچنین پرده ی صماخ در گراز به رنگ کرمی مشاهده شد. در گراز تعداد استخوانچه های گوش میانی سه عدد و شامل استخوانچه های چکشی، سندانی و رکابی بود. نتایج مورفومتری نشان داد که استخوانچه ی چکشی دارای سر، گردن، دسته و سه زائده ی مشخص جانبی، قدامی و عضلانی است. استخوانچه سندانی شامل بدنه و دو زائده ی بلند و کوتاه است و دو سطح مفصلی دارد. زائده ی کوتاه یا خلفی به جدار خلفی بدنه متصل می شود و زائده ی بلند با استخوانچه ی رکابی مفصل می شود. استخوانچه رکابی، دارای صفحه قاعده ای و سه زائده قدامی، خلفی و عضلانی بود که طول زائده ی قدامی کوتاه تر از خلفی بود. در تحقیق حاضر که به بررسی اجزا گوش میانی در گراز پرداخته شد مشخص گردید تعداد استخوانچه های گوش میانی در گراز با خوک مشابه می باشد و تنها اختلاف حاصله در اندازه ی زوائد استخوانچه ها می باشد.

رادیوگرافی با ماده ی حاجب، یک روش تصویربرداری تشخیصی است که تصاویر با وضوح بالا را از دستگاه گوارش ارائه می کند و نقش برجسته ای را در نشان دادن زمان عبور مواد از دستگاه گوارش در حیوانات کوچک و انسان ایفا می نماید. هدف از انجام تحقیق حاضر، ارزیابی رادیوگرافی اثر داروهای کلرپرومازین و سیزاپراید بر زمان عبور ماده ی حاجب از دستگاه گوارش گربه بود. تحقیق بر روی 18 قلاده گربه ی بومی بالغ و سالم از نظر بالینی، انجام گرفت. بدین منظور، گربه ها به 3 گروه تقسیم شدند. گروه شاهد، که قبل از تجویز ماده ی حاجب، تنها کتامین (20 میلی گرم/کیلوگرم) دریافت کرده بودند. گروه کلرپرومازین، که داروی کلروپرومازین (5/0 میلی گرم/ کیلوگرم و به شکل داخل عضلانی) و کتامین دریافت کرده بودند و گروه سیزاپراید، که داروی سیزاپراید (5/2 میلی گرم/ گربه بر حسب وزن بدن و به شکل خوراکی) و کتامین را قبل از تجویز ماده ی حاجب دریافت کردند. در هر گروه، 6 قلاده گربه وجود داشت که 3 قلاده از آن ها نر و 3 قلاده دیگر ماده بودند. رادیوگراف های متعدد در زمان های صفر، 20، 40 و 60 دقیقه، بعد از تجویز ماده ی حاجب تهیه و هر یک ساعت تا رسیدن ماده ی حاجب به قولون دنبال شد. بررسی زمان شروع تخلیه ی ماده ی حاجب از معده، نشان داد که گروه شاهد با گروه کلرپرومازین تفاوتی نداشت، ولی گروه سیزاپراید با گروه های شاهد و کلرپرومازین، اختلاف معنی داری داشتند. میانگین زمان تخلیه ی کامل ماده ی حاجب از معده برای گروه شاهد، 70 دقیقه، گروه کلرپرومازین 3/43 و گروه سیزاپراید 30 دقیقه بود و اختلاف معنی دار، بین گروه شاهد با دو گروه دیگر مشاهده گردید و بین گروه های دریافت کننده سیزاپراید و کلرپرومازین اختلاف معنی داری وجود نداشت. جنسیت، تأثیری بر زمان تخلیه ی ماده ی حاجب از دستگاه گوارش نداشت. نتایج نشان داد که گروه های مختلف درمانی، در زمان شروع تخلیه ی معده از ماده ی حاجب، تفاوت معنی دار دارند، اما بر دفع کلی ماده ی حاجب از دستگاه گوارش تفاوت معنی داری دیده نشد.

تحقیق حاضر به منظور بررسی انگل های دستگاه گوارش ماهی گاریز (Liza klunzingri) به صورت فصلی در مدت نه ماه (از اردیبهشت 1392 تا دی 1392) در سواحل بندرعباس انجام شد. در طول دوره ی تحقیق 51 نمونه ماهی صید و در آزمایشگاه مورد بررسی قرار گرفت و انگل ها پس از جداسازی ابتدا در فرمالین 4 درصد و سپس اتانول 70 درصد نگهداری شدند. در پایان تحقیق انگل های، گونه ی Neoechinorhynchus zabensis(Acanthocephala) و خانواده ی (Trematoda) Haploporinae و همچنین لاروانگل Contracaecum sp. (Nematoda) از دستگاه گوارش (قسمت روده و معده) میزبان جداسازی شد. از کل نمونه های بررسی شده 46 نمونه حداقل به وسیله ی یک گونه انگلی یا بیش تر آلوده شده بودند (شیوع 90 درصد) و فراوانی متوسط انگلی برای ماهی گاریز برابر با 72/22 و شدت متوسط انگلی برابر 19/25 بود. تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد که میزان فراوانی انگل در ماه های مختلف اختلاف معنی داری دارد. به طوری که بیش ترین فراوانی انگل Haploporinaeدر مهر ماه و بیش ترین فراوانی انگل N. zabensis در دی ماه بود. تجزیه و تحلیل نتایج نشان می دهد که تغییرات فصل یکی از فاکتورهای مؤثر روی فراوانی و شدت انگل های دستگاه گوارش می باشد.

استرس گرمایی، از مهم ترین عوامل کاهش دهنده ی تولید و بازده ی غذایی طیور به خصوص در جوجه های گوشتی در مناطق گرم و خشک محسوب می شود. استفاده از ترکیباتی با خواص آنتی اکسیدان، جهت کاهش آثار مخرب ناشی از استرس گرمایی توصیه می گردد. گیاه کاسنی نیز دارای ترکیبات فلاونوئیدی می باشد که از خاصیت آنتی اکسیدانی بالایی برخوردار است. بر همین اساس، به بررسی اثر گیاه کاسنی بر شاخص های رشد جوجه های گوشتی تحت استرس گرمایی پرداخته شد. بدین منظور، پس از تهیه ی عصاره ی هیدروالکلی کاسنی، 270 قطعه جوجه ی یک روزه گوشتی در 6 گروه، در دو سالن جداگانه تقسیم شدند و تا 22 روزگی به شکل عادی پرورش یافتند. از 22 تا 42 روزگی گروه اول، دوم و سوم (در سالن 1)، در شرایط عادی و گروه چهارم، پنجم و ششم (در سالن 2)، روزانه به مدت 8 ساعت در دمای 35 درجه ی سانتی گراد نگهداری شدند. جوجه های گروه اول و چهارم، ویتامین C را (100 میلی گرم در لیتر) و جوجه های گروه دوم و پنجم، عصاره ی کاسنی (100 میلی گرم در لیتر) از 22 تا 42 روزگی دریافت کردند. جوجه های گروه سوم و ششم به عنوان کنترل پرورش داده شدند. در پایان دوره ی پرورش، شاخص های تجمعی اضافه وزن، مصرف خوراک و ضریب تبدیل غذایی محاسبه شد. نتایج نشان داد اگر چه استرس گرمایی اثر منفی بر شاخص های رشد دارد اما اضافه سازی عصاره ی یک درصدی برگ و ریشه ی کاسنی در بسیاری از شاخص های مورد بررسی همانند ویتامین (به عنوان کنترل استاندارد) می تواند باعث بهبود شاخص های رشد در جوجه های تحت استرس گرمایی گردد.