ارمغان دانش
سال:1398 | دوره:24 | شماره:3 (پی در پی (1) 134) |تعداد مقالات:11

زمینه و هدف: نقش فعالیت بدنی در بهبود انواع سرطان مورد توجه قرار گرفته است. این مطالعه به منظور بررسی تاثیر تمرین هوازی بر سروتونین و گیرنده های نوع 3 و 7 ناحیه هیپوکامپ موش های افسرده مبتلا به سرطان پستان انجام شد. روش بررسی: سی سر موش ماده نژاد بالب سی به طور تصادفی در 3 گروه 1) کنترل سالم، 2) کنترل سرطانی و 3) تمرین سرطانی قرار گرفتند. سرطان پستان با تزریق سلول MC4-L2 ایجاد گردید. افسردگی نمونه ها از آزمون شنای اجباری (FST) پیش و پس از اجرای پروتکل ورزشی استفاده شد. گروه تمرین سرطان، تمرینات هوازی را شش هفته و 5 بار در هفته با افزایش تدریجی شدت از 12 متر به 20 متر در دقیقه و زمان از 25 دقیقه تا 55 دقیقه انجام دادند. 48 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرین، بافت هیپوکامپ موش ها استخراج و غلظت سروتونین (pg/ml) به روش الایزا و گیرنده های نوع سوم و هفتم آن به روش qRT-PCR اندازه گیری شد. یافته ها: میزان سروتونین در گروه تومور تمرین افزایش(0/001P=) یافت. بیان mRNA گیرنده های 5-HT3 و 5-HT7 به ترتیب (0/009= P) و (0/045= P)در اثر سرطان کاهش یافت، که پس از شش هفته تمرین هوازی تغییر معنا داری(0/689=P) و (0/415=P)نشان ندادند. افسردگی در گروه تمرین سرطان به طور معنا داری کمتر از گروه کنترل سرطان بود (0/001P=). نتیجه گیری: نتایج پژوهش نشان داد شش هفته ورزش هوازی می تواند سروتونین هیپوکامپ را افزایش دهد و موجب کاهش افسردگی شود ولی بر بیان گیرنده های سروتونینی نوع 3 و 7 هیپوکامپ موش های مبتلا به سرطان پستان اثر ندارد. پژوهش های بیشتر در این زمینه پیشنهاد می شود.

زمینه و هدف: در میان گستره وسیع آدیپوکاین ها، اپلین به دلیل ارتباط با شاخص های ترکیب بدن مانند درصد چربی و شاخص های التهابی، به تازگی مورد توجه پژوهشگران قرار گرفته است. هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر تمرین ورزشی ترکیبی (هوازی و قدرتی) بر سطوح اپلین، اینترلوکین-6 و پروتئین واکنشی-Cدر مردان میانسال کم تحرک چاق بود. مواد و روش ها: در یک مطالعه تجربی، 30 مرد 48 تا 60 سال با میانگین قد 51/7± 43/174 سانتی متر، میانگین وزن 26/5± 53/93 کیلوگرم و شاخص توده بدن 81/0± 88/30 کیلوگرم بر متر مربع انتخاب و بطور تصادفی در دو گروه کنترل (تعداد=15) و تمرین ترکیبی (تعداد= 15) تقسیم شدند. برنامه تمرینی شامل 12 هفته تمرین ترکیبی استقامتی و قدرتی بود. نمونه گیری خونی قبل و بعد از 12 هفته برای اندازه گیری اپلین، اینترلوکین-6، پروتئین واکنشی-Cو شاخص مقاومت به انسولین انجام گرفت. یافته ها: یافته ها: ی پژوهش نشان داد که برنامه تمرین ترکیبی می تواند موجب کاهش معنی دار شاخص توده بدن (002/0p=)، درصد چربی (001/0p=)، شاخص مقاومت به انسولین (019/0p=)، شاخص های التهابی اینترلوکین-6 (001/0p=)، پروتئین واکنشی-C (023/0p=) و اپلین (001/0p=) و افزایش معنی دار حداکثر اکسیژن مصرفی (002/0p=) و یک تکرار بیشینه (001/0p=) شود. نتیجه گیری: به طورکلی، به نظر می رسد کاهش توده چربی بدن، بهبود مقاومت به انسولین و شاخصهای التهابی متعاقب 12 هفته تمرین ترکیبی بر کاهش سطوح اپلین تاثیرگذار بوده است.

مقدمه و هدف: آپوپتوز نقش مهمی در پاتوفیزیولوژی دیابت نوع 2 دارد. هدف از این تحقیق، تاثیر تمرین تناوبی شدید بر بیان ژن شاخص های آپوپتوزی در عضله اسکلتی موش های دیابتی بود. روش بررسی: در این مطالعه تجربی، 60 سر رت نر ویستار با میانگین وزنی 20± 220 گرم به طور تصادفی در 5 گروه شامل کنترل پایه، کنترل هشت هفته، دیابت، تمرین و دیابت-تمرین قرار گرفتند. در این مطالعه موش ها با استفاده از استرپتوزوتوسین به صورت تک دوز 50 میلی گرم به ازای هرکیلوگرم وزن بدن و به صورت درون صفاقی دیابتی شدند. تمرین تناوبی با شدت 80-85 درصدVO2max، 5 روز در هفته و به مدت 8 هفته اجرا گردید. میزان بیان ژن های کاسپاز-3 و Bcl2 به روش Real Time PCR اندازه گیری شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی در سطح 05/0>P استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد بین میانگین بیان ژن Bcl2 و کاسپاز-3 عضله اسکلتی موش های دیابتی در گروه های مختلف تفاوت وجود دارد (000/0P=). بیان ژن Bcl2 عضله اسکلتی در گروه تمرین (000/0P=) و تمرین-دیابت (048/0P=) نسبت به گروه دیابت به طور معنی داری بیشتر بود (000/0P=). همچنین بیان ژن کاسپاز-3 عضله اسکلتی در گروه تمرین و تمرین-دیابت نسبت به گروه دیابت به طور معنی داری کمتر بود (000/0P=). نتیجه گیری: به نظر می رسد دیابت با افزایش آپوپتوز عضله اسکلتی همراه است و تمرین تناوبی شدید می تواند به تنظیم سطح آپوپتوز در عضله اسکلتی طی دیابت کمک کند.

زمینه و هدف: دریافت کالری بالا و تحرک پایین منجر به افزایش وزن و بافت چربی می گردد. بافت چربی با ترشح برخی از آدیپوکین ها از قبیل ویسفاتین و واسپین نقش مهمی در مدیریت تعادل انرژی بر عهده دارد. هدف مطالعه حاضر بررسی اثر هشت هفته تمرین هوازی بر پروتئین واکنش دهنده-C (CRP)، واسپین و ویسفاتین مردان غیر ورزشکار بود. روش بررسی: نمونه آماری این مطالعه نیمه تجربی، 30 نفر از دانشجویان پسر غیر ورزشکار دانشگاه آزاد اسلامی واحد مرودشت بود. جهت اندازه گیری سطوح سرمی CRP، واسپین و ویسفاتین در پیش آزمون، 7 سی سی خون از ناحیه آرنج راست تمامی آزمودنی ها در محل آزمایشگاه گرفته شد، سپس آزمودنی ها بر اساس توان هوازی به دو گروه تمرین هوازی و کنترل تقسیم شدند. آزمودنی های گروه تمرین هوازی به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته و هر جلسه به مدت 45 دقیقه تمرینات هوازی را با شدت 50 تا 60 درصد ضربان قلب ذخیره ای انجام دادند. گروه کنترل در این مدت فقط فعالیت های روزمره خود را انجام می دادند. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی مشابه با پیش آزمون 7 سی سی خون از ناحیه آرنج راست آزمودنی ها گرفته شد. تجزیه و تحلیل یافته ها: ی تحقیق با استفاده از آزمون های اماری t مستقل و وابسته انجام شد (05/0≥ p). یافته ها: هشت هفته تمرین هوازی اثر معنی داری بر ویسفاتین (18/0 =p) مردان غیر ورزشکار ندارد با این وجود اثر معنی داری بر افزایش واسپین (001/0 =p) و کاهش CRP (01/0=p) مردان غیر ورزشکار دارد. نتیجه گیری: به نظر می رسد هشت هفته تمرین هوازی دویدن با شدت 50 تا 60 درصد ضربان قلب ذخیره ای می تواند سطوح سرمی واسپین و CRP مردان غیر ورزشکار را بهبود بخشد.

مقدمه و هدف: ارکسین یک پپتید ارکسیژنیک بوده و به صورت A و B در خون وجود دارد. نورون های ارکسین به چندین پیام سوخت و سازی که نشان دهنده وضعیت انرژی بدن هستند، پاسخ می دهند. این پژوهش به منظور تعیین اثر شش هفته تمرینات هوازی روی سطح سرمی ارکسین A، شاخص های مقاومت به انسولین و آنتروپومتریک زنان دارای اضافه وزن انجام شد. مواد و روش ها: در این پژوهش شبه تجربی، 24 زن دارای اضافه وزن و غیرفعال در دو گروه 12 نفری کنترل و تمرین قرار گرفتند. برنامه تمرین هوازی شامل تمرینات هوازی (با شدت 60 تا 70 درصد حداکثر ضربان قلب ذخیره) بود. تمرینات به مدت شش هفته و هر هفته سه جلسه انجام شد. نتایج: شش هفته تمرین هوازی باعث افزایش سطح سرمی ارکسین A، کاهش سطح سرمی انسولین، گلوکز، شاخص مقاومت به انسولین، وزن، نمایه توده بدن، نسبت دور کمر به لگن و درصد چربی در گروه تمرین در مقایسه با گروه کنترل شد (05/0P<). بحث و نتیجه گیری: شش هفته تمرین هوازی سبب افزایش سطح سرمی ارکسین A، کاهش مقاومت به انسولین و بهبود شاخص های آنتروپومتریک در زنان دارای اضافه وزن می شود.

زمینه و هدف: اختلال نقص توجه-بیش فعالی مشکلات قابل توجهی را در عملکرد تحصیلی، شناختی، اجتماعی، هیجانی و رشدی ایجاد می کند. هدف تحقیق حاضر بررسی تاثیر تمرینات حافظه کاری، حرکات ریتمیک و ترکیبی بر عملکرد حافظه کاری و توجه انتخابی کودکان با نقص توجه و بیش فعالی بود. روش: مطالعه حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون بود. 24 نفر دانش آموز دختر از دانش آموزان مدرسه دخترانه ایمان در منطقه 6 شهر تهران با دامنه سنی 8 تا 12 سال انتخاب شدند. آزمودنی ها بر اساس پرسشنامه کانرز معلمان، مصاحبه بالینی و معیارهای ورود به مطالعه انتخاب و به صورت تصادفی به سه گروه تمرین حافظه کاری، حرکات ریتمیک و ترکیبی (تمرینات حافظه کاری و حرکات ریتمیک) تقسیم شدند. شرکت کننده ها در 12 جلسه به مدت 30 دقیقه در تمرینات ویژه گروه مربوطه شرکت نمودند. داده ها با استفاده از نرم افزارهای استروپ (توجه انتخابی) و ان بک (حافظه کاری) در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون جمع آوری گردید. برای تحلیل یافته ها: از آزمون تحلیل واریانس یک راهه، تی همبسته و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. یافته ها: نتایج تحلیل آماری واریانس یک راهه برای مقایسه دو مولفه حافظه کاری (دقت/زمان پاسخ) آزمودنی ها در سه گروه آزمایشی نشان داد بین عملکرد سه گروه آزمایشی در هر دو مولفه دقت پاسخ و زمان پاسخ در پس آزمون، تفاوت معنی داری مشاهده نشد (05/0p>). نتایج آزمون t همبسته نشان داد میزان تغییرات ناشی از تمرینات ترکیبی در پس آزمون نسبت به پیش آزمون بر عملکرد حافظه کاری کودکان در مولفه زمان پاسخ (حافظه کاری) معنی دار نبود اما میزان تغییرات در مولفه دقت پاسخ (حافظه کاری) معنی دار بود (05/0p>). در مولفه زمان تداخل (توجه انتخابی)، آزمودنی هایی که تمرینات ترکیبی انجام داده بودند، نسبت به آزمودنی های گروه تمرینات حافظه کاری و ریتمیک پیشرفت بیشتری داشتند و گروه حرکات ریتمیک عملکرد ضعیف تری را در پس آزمون نشان داد (05/0p<). نتیجه گیری: می توان نتیجه گرفت در برنامه ریزی های آموزشی برای این کودکان می توان از برنامه های ترکیبی حافظه کاری و ریتمیک جهت تقویت توجه انتخابی و حافظه کاری استفاده کرد.

زمینه و هدف: در ایران، طی 20 سال گذشته، میزان رشد سوء مصرف مواد بیش از 3 برابر نرخ رشد جمعیت بوده است. برای مقابله با این معضل، رویکرد های روان درمانی در سال های اخیر به تدریج گسترش یافته است و یک موضوع مهم در ترک اعتیاد، علت اقدام به ترک اعتیاد هستند هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی حساسیت زدایی از طریق حرکات چشم و پردازش مجدد بر تنظیم شناختی هیجان در بیماران معتاد اقدام به ترک در شهر یاسوج بود. مواد و روش ها: جامعه پژوهش دربرگیرنده تمامی معتادان در حال ترکی بود که در سال 1397 به مراکز ترک اعتیاد شهر یاسوج مراجعه کرده بودند نمونه پژوهش شامل 30 آزمودنی بود که به صورت در دسترس انتخاب شدند و با جایگزینی تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند. سپس روش روش درمانی حساسیت زدایی بر روی گروه آزمایش به مدت 5 جلسه 90 دقیقه ای و یک بار در هفته اجرا گردید و بر روی گروه گواه هیچ گونه عمل آزمایشی صورت نگرفت. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه نظم جویی شناختی هیجان گرانفسکی(2006) بود. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل کواریانس چند متغیری (مانکوا) و تک متغیری (آنکوا) و تی مستقل و نرم افزار spss استفاده شد. یافته ها: ی پژوهش: تحلیل کوواریانس چندمتغیره برای احساس تنهایی(f=14/42)نشان داد بین بیماران گروه آزمایش و کنترل تفاوت معنی داری وجود دارد(p=0/001) با توجه به نمرات پس آزمون گروه های آزمایش و کنترل در این دو متغیر مشخص گردید، روش درمانی حساسیت زدایی از طریق حرکات چشم و پردازش مجدد موجب تنظیم شناختی هیجان در بیماران معتاد اقدام به ترک گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل در مرحله پس آزمون شده است. بحث و نتیجه گیری: حساسیت زدایی از طریق حرکات چشم و پردازش مجدد بر تنظیم شناختی هیجان در بیماران معتاد اقدام به ترک در شهر یاسوج موثر بود لذا روان شناسان می توانند با آموزش این روش درمانی کوتاه مدت و اجرای آن بر بیماران معتاد اقدام به ترک، نقش اساسی در افزایش سازگاری این افراد، داشته باشند.

زمینه و هدف: در ایران، طی 20 سال گذشته، میزان رشد سوء مصرف مواد بیش از 3 برابر نرخ رشد جمعیت بوده است. برای مقابله با این معضل، رویکرد های روان درمانی در سال های اخیر به تدریج گسترش یافته است و یک موضوع مهم در ترک اعتیاد، علت اقدام به ترک اعتیاد هستند هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی حساسیت زدایی از طریق حرکات چشم و پردازش مجدد بر تنظیم شناختی هیجان در بیماران معتاد اقدام به ترک در شهر یاسوج بود. مواد و روش ها: جامعه پژوهش دربرگیرنده تمامی معتادان در حال ترکی بود که در سال 1397 به مراکز ترک اعتیاد شهر یاسوج مراجعه کرده بودند نمونه پژوهش شامل 30 آزمودنی بود که به صورت در دسترس انتخاب شدند و با جایگزینی تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند. سپس روش روش درمانی حساسیت زدایی بر روی گروه آزمایش به مدت 5 جلسه 90 دقیقه ای و یک بار در هفته اجرا گردید و بر روی گروه گواه هیچ گونه عمل آزمایشی صورت نگرفت. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه نظم جویی شناختی هیجان گرانفسکی(2006) بود. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل کواریانس چند متغیری (مانکوا) و تک متغیری (آنکوا) و تی مستقل و نرم افزار spss استفاده شد. یافته های پژوهش: تحلیل کوواریانس چندمتغیره برای احساس تنهایی(f=14/42)نشان داد بین بیماران گروه آزمایش و کنترل تفاوت معنی داری وجود دارد(p=0/001) با توجه به نمرات پس آزمون گروه های آزمایش و کنترل در این دو متغیر مشخص گردید، روش درمانی حساسیت زدایی از طریق حرکات چشم و پردازش مجدد موجب تنظیم شناختی هیجان در بیماران معتاد اقدام به ترک گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل در مرحله پس آزمون شده است. بحث و نتیجه گیری: حساسیت زدایی از طریق حرکات چشم و پردازش مجدد بر تنظیم شناختی هیجان در بیماران معتاد اقدام به ترک در شهر یاسوج موثر بود لذا روان شناسان می توانند با آموزش این روش درمانی کوتاه مدت و اجرای آن بر بیماران معتاد اقدام به ترک، نقش اساسی در افزایش سازگاری این افراد، داشته باشند.

هدف و زمینه: پژوهش حاضر، با هدف تعیین اثر بخشی درمان فراشناختی ولز بر باورهای فراشناختی دانشجویان دختر مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی انجام گردید. روش پژوهش: طرح این پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون و پیگیری با گروه شاهد اجرا شد. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه دانشجویان دختر دانشگاه های شهر گچساران بود که به روش نمونه گیری هدفمند 300 نفر از دانشجویان به کمک پرسشنامه اضطراب اجتماعی بررسی شدند. سپس از بین کسانی که نمره اضطراب شان دو انحراف معیار بیشتر از میانگین بود، 60 نفر بصورت تصادفی انتخاب و در گروه های 30 نفری آزمایش و شاهد به شکل تصادفی قرار داده شدند. پرسشنامه باورهای فراشناختی در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری برای گروه ها اجرا شد. پس از اجرای ملاحظات اخلاقی (رضایت آگاهانه، تمایل، رازداری)، گروه آزمایش تحت درمان فراشناختی قرار گرفت و گروه کنترل هیچ نوع درمانی دریافت نکرد. نتایج به دست آمده با استفاده از آمار توصیفی و تحلیل کوواریانس و با به کارگیری نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها: نتایج تحلیل کواریانس نشان داد، بین دو گروه در تمامی مولفه ها در پس آزمون تفاوت معناداری وجود دارد (P<. 05). با توجه به شاخص های توصیفی، نمرات گروه آزمایش در پس آزمون نسبت به گروه کنترل کاهش معناداری داشته است. این امر در مورد مولفه های پژوهش در پیگیری هم صدق می کرد. لذا درمان فراشناختی به صورت معناداری باعث بهبود باورهای فراشناختی بیماران مبتلا به اضطراب اجتماعی در پس آزمون و پایداری نتایج درمان در پیگیری شده است. نتیجه گیری: نتایج حاکی از بهبود علائم بیماران در پس آزمون و پیگیری یک ماهه بود. با توجه به نتایج مرحله پس آزمون به نظر می رسد درمان گروهی فراشناختی در بهبود باورهای فراشناختی در بیماران مبتلا به اختلال هراس اجتماعی موثر بوده است.

زمینه و هدف: امید به زندگی و بخشودگی بین فردی دو مورد از مولفه های روانشناسی مثبت نگر می باشند که بر عوامل ارتقاء سلامت تاکید می کنند، و در همین راستا، ارتباط مذهب و سلامت و تعامل آن باامید و بخشودگی بین فردی در فرهنگهای مختلف مورد بحث و بررسی قرار گرفته است. این مطالعه با هدف بررسی رابطه ی بین بخشودگی بین فردی، امید به زندگی و جهت گیری مذهبی با سلامت عمومی در دانشجویان دانشگاه های شهر یاسوج انجام گرفته است. روش و بررسی: این مطالعه یک پژوهش توصیفی– تحلیلی است که بر روی 761 نفر دانشجوی دانشگاه های شهر یاسوج انجام شده است. نمونه ها به صورت تصادفی خوشه ای و در هر خوشه به صورت تصادفی سیستماتیک انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده شامل 5 پرسشنامه خصوصیات دموگرافیک، پرسشنامه جهت گیری مذهبی آلپورت، سلامت عمومی، امیدواری اسنایدر و بخشودگی بین فردی بود. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و با روش آزمون ضریب همبستگی اسپیرمن مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: نتایج نشان داد که بین بخشودگی بین فردی، امید به زندگی و جهت گیری مذهبی (درونی و بیرونی) با سلامت رابطه ی معنادار و مستقیم وجود دارد؛ به طوری که هرچه میزان بخشودگی و امید به زندگی در فرد بیشتر باشد سلامت فرد نیز بیشتر است و همچنین هرچه نمرات جهت گیری مذهبی به جهت درونی یا بیرونی بیشتر می شود سلامت فرد نیز بیشتر است. نتیجه گیری: هرچه میزان بخشودگی بین فردی، امید به زندگی و جهت گیری مذهبی در فردی بیشتر باشد، فرد از سلامت عمومی بالاتری برخوردار است. همچنین بین جهت گیری مذهبی بیرونی و سلامت عمومی رابطه ی مثبت و معناداری یافت شد که می تواند به این دلیل باشد که ممکن است به مرور زمان فرد تحت تاثیر اعمال مذهبی که انجام می دهد قرار گیرد و رفتار های پرخطر را نیز جهت حفظ شرایطی که دارد از خود نشان ندهد.

مقدمه: دیابت بیماری شایعی است که با هیپرگلیسمی[1] یاقندخون بالا مشخص میشود. یکی ازرایج ترین عوارض این بیماری نوروپاتی[2] مرکزی میباشد. افزایش قندخون موجب بروزاثرات نامطلوبی برعملکردهای شناختی ازقبیل سرعت پردازش اطلاعات، حافظه ویادگیری می شود. هدف ازپژوهش حاضر، بررسی مقایسه ای عملکرد حافظه کوتاه مدت دربیماران دیابتی نوع اول باافرادسالم میباشد. مواد و روش ها: روش مطالعه این تحقیق از نوع مورد-شاهدی است. جهت انجام این تحقیق 112نفرکه ازاین تعداد 58 نفر دیابت نوع 1 و54نفر سالم وارد مطالعه شدند. در این پژوهش از پرسشنامه خوداظهاری جهت ثبت مشخصاتی چون(سن، جنس، شاخص توده بدنی) و ابزاررایانه ای جهت سنجش حافظه کوتاه مدت استفاده گردید. پس ازجمع آوری داده ها از نرم افزار(16-SPSS) جهت تجزیه وتحلیل اطلاعات و ازآزمونt برای مقابسه میانگین هااستفاده گردید. یافته ها: نتایج تحقیق حاکی ازآن بود که درمولفه های حافظه کوتاه مدت، اختلاف بین دوگروه سالم ودیابت نوع1درمولفه مربوط به (سرعت خواندن حروف باصدای بلند)درسطح p<0/05 ودرسایرمولفه های حافظه کوتاه مدت درسطح001/0>p معناداربود. نتیجه گیری: براساس یافته ها: ی به دست آمده ازاین تحقیق، افزایش قندخون میتواندباعث اختلال وکاهش عملکردحافظه دربیماران دیابتی نوع1 گرددبطوریکه درحافظه کوتاه مدت دیابت نوع1 باافرادسالم تفاوت معناداری مشاهده شد. و بیماران دیابتی نوع1 دارای عملکردحافظه پایینتری نسبت به افرادسالم بودند.