سلامت جامعه
سال:1398 | دوره:13 | شماره:4 |تعداد مقالات:7

مقدمه: سالمندان مبتلا به بیماری های قلبی عروقی مشکلات عمده ای در زمینه سلامت روانشناختی دارند و یکی از روش های مداخله برای کاهش مشکلات روانشناختی، روش درمان پذیرش و تعهد است. هدف پژوهش حاضر تعیین تاثیر گروه درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر اضطراب وجودی، تحمل پریشانی و فرانگرانی در زنان سالمند مبتلا به بیماری های قلبی عروقی بود. مواد و روش ها: این مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. از میان زنان سالمند مبتلا به بیماری های قلبی عروقی مراجعه کننده به بیمارستان مهرشهر اهواز در سال 1397، 40 نفر با روش در دسترس انتخاب و به روش تصادفی در دو گروه قرار گرفتند. گروه آزمایش 10 جلسه 60 دقیقه ای با روش گروه درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد آموزش دید. داده ها با پرسشنامه های اضطراب وجودی، تحمل پریشانی و فرانگرانی جمع آوری و با آزمون های t و تحلیل کوواریانس چند متغیری تحلیل شدند. یافته ها: گروه ها در پیش آزمون از نظر اضطراب وجودی، تحمل پریشانی و فرانگرانی تفاوت معنی داری نداشتند، اما در پس آزمون از نظر هر سه متغیر تفاوت معنی دار بود (001/0>p). به عبارت دیگر، روش گروه درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد باعث کاهش اضطراب وجودی و فرانگرانی و افزایش تحمل پریشانی در زنان سالمند مبتلا به بیماری های قلبی عروقی شد (001/0>p). نتیجه گیری: نتایج نشان دهنده تاثیر گروه درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کاهش اضطراب وجودی و فرانگرانی و افزایش تحمل پریشانی بود. روانشناسان بالینی و درمانگران احتمالا می توانند از روش گروه درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد در کنار سایر روش های درمانی برای مداخله در زمینه اضطراب وجودی، تحمل پریشانی و فرانگرانی استفاده نمایند.

مقدمه: احتمال ابتلا به اضطراب در زنان بیش از مردان است و کارکرد خانواده به شدت تحت تاثیر آن قرار می گیرد. آموزش حس شوخ طبعی برای موارد آموزشی و کلنیکی کاربرد داشته و به اثبات رسیده است، اما استفاده از آن برای بهبود کارکرد خانواده در زنان مورد غفلت بوده است. این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی آموزش حس شوخ طبعی مبتنی بر مدل مک گی بر اضطراب و کارکرد خانواده در زنان متاهل انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه از نوع کارآزمایی آموزشی با پیش آزمون، پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل تمامی زنان متاهل مراجعه کننده به خانه های سلامت شهر تهران طی سال 1398 بود. با روش تصادفی ساده تعداد 50 نفر انتخاب و در گروه های مداخله (25 نفر) و کنترل (25 نفر) قرار گرفتند و مقیاس کارکرد خانواده (بلوم، 1985) و مقیاس اضطراب (کتل، 1973) را تکمیل کردند. در گروه مداخله، آموزش حس شوخ طبعی در 8 جلسه به صورت هفته ای 1 جلسه و هر جلسه به مدت 1 ساعت اجرا گردید و پس از آن، پس آزمون گرفته شد. داده ها با روش های آزمون های t مستقل و زوجی و تحلیل کواریانس چندمتغیری تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد که آموزش حس شوخ طبعی مبتنی بر مدل مک گی بر کاهش اضطراب کل و مولفه های آن شامل اضطراب مرضی و اضطراب پنهان آزمودنی های گروه مداخله تاثیر مثبت و معنی داری داشته است (05/0>p). همچنین، آموزش حس شوخ طبعی موجب افزایش میانگین نمرات کارکرد خانواده در آزمودنی های گروه مداخله در مرحله پس آزمون شد (05/0>p). نتیجه گیری: آموزش حس شوخ طبعی بر کاهش اضطراب و بهبود کارکرد خانواده زنان متاهل موثر است. لذا در نظر گرفتن آموزش حس شوخ طبعی در برنامه ریزی های پیشگیری از مشکلات سلامت روان و بهبود کارکرد خانواده ضروری به نظر می رسد.

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر ذهن آگاهی و درمان راه حل محور کوتاه مدت بر احساس انسجام بیماران مبتلا به MS صورت گرفت. مواد و روش ها: روش این پژوهش، نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش را زنان مبتلا به MS شهر تبریز که در سال 1398 عضو انجمن MS بودند تشکیل دادند. 30 نفر با استفاده از نمونه گیری هدفمند انتخاب، و به صورت تصادفی در سه گروه درمان مبتنی بر ذهن آگاهی، درمان راه حل محور کوتاه مدت و کنترل قرار گرفتند. ابزار اندازه گیری، پرسشنامه احساس انسجام فلنسبرگ بود. گروه های آزمایشی درمان را به ترتیب در 8 و 6 جلسه 5/1 ساعته دریافت کردند. داده ها توسط آزمون تحلیل واریانس آمیخته با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: میانگین و انحراف معیار احساس انسجام گروه درمان مبتنی بر ذهن آگاهی در پیش آزمون 72/3± 10/50، گروه درمان راه حل محور کوتاه مدت 66/3± 60/49 و گروه کنترل 36/3± 20/49 بود. درمان های مبتنی بر ذهن آگاهی (52/3± 20/55) و راه حل محور کوتاه مدت (98/2± 50/55) در مقایسه با گروه کنترل (58/3± 80/48)، احساس انسجام بیماران را در پس آزمون افزایش دادند (001/0>p). در مرحله پیگیری، اثر درمان مبتنی بر ذهن آگاهی 40/3± 40/50 و درمان راه حل محور کوتاه مدت 10/3± 10/55 بر احساس انسجام 77/3± 90/16 ماندگار بود (001/0>p). تاثیر درمان مبتنی بر ذهن آگاهی و درمان راه حل محور کوتاه مدت بر احساس انسجام در مراحل پس آزمون و پیگیری یکسان بود (05/0>p). نتیجه گیری: درمان مبتنی بر ذهن آگاهی و درمان راه حل محور کوتاه مدت احتمالا سبب کاهش استرس و در نتیجه مقابله بهتر با بیماری و افزایش احساس انسجام بیماران مبتلا به MS شده است.

مقدمه: دیابت یکی از شایع ترین بیماری ها در دنیا می باشد. از طرفی، استرس، اضطراب وافسردگی جزء عوامل تشدیدکننده بیماری دیابت هستند. با توجه به عوارض روانی ناشی از دیابت و اهمیتی که آموزش برای مقابله با این عوارض دارد تحقیق حاضر با هدف تعیین تاثیر آموزش روان شناختی همراه با آرام سازی پیشرونده عضلانی بر افسردگی، اضطراب و استرس بیماران دیابتی تیپ 2 انجام شد. مواد و روش ها: در این کارآزمایی آموزشی شاهددار، 60 بیمار مبتلا به دیابت نوع 2 به روش نمونه گیری تصادفی سیستماتیک وارد مطالعه شدند و سپس به صورت کاملا تصادفی به دو گروه مساوی آزمون و شاهد تقسیم شدند. برای گروه آزمون، 12 جلسه آموزش روان شناختی همراه با تکنیک آرام سازی پیشرونده عضلانی هر هفته دو جلسه انجام شد و برای گروه شاهد مداخله ای صورت نگرفت. اطلاعات با استفاده از پرسش نامه (دموگرافیک، اطلاعات مربوط به بیماری) و پرسش نامه DASS21 جمع آوری گردید و از آزمون های مجذور کای, فیشر، تی مستقل و آنالیز واریانس دو طرفه با اندازه گیری های مکرر برای تجزیه و تحلیل استفاده شد. یافته ها: بین میانگین نمرات استرس، اضطراب و افسردگی قبل، بلافاصله و پیگیری سه ماه گروه آزمون تفاوت معنی دار آماری وجود داشت (05/0>p) ولی در گروه شاهد تفاوت معنی دار آماری دیده نشد. نتیجه گیری: مداخله آموزشی روان شناختی به همراه تکنیک آرام سازی پیشرونده عضلانی می تواند موجب بهبود استرس، اضطراب و افسردگی شود. از این رو، نتیجه پژوهش، حمایتی تجربی برای درمان در جهت بهبود استرس، اضطراب و افسردگی را فراهم می نماید.

مقدمه: تداوم مشکلات کودکان در خانواده های بازساختاریافته می تواند اختلالات اضطرابی این کودکان را به شدت افزایش دهد و بر زندگی آنها اثرات پایداری داشته باشد. پژوهش حاضر قصد دارد تا اثربخشی درمان شناختی-رفتاری را بر اضطراب کودکان خانواده های بازساختاریافته بررسی نماید. مواد و روش ها: این پژوهش از نوع نیمه تجربی (طرح پیش آزمون، پس آزمون، پیگیری با گروه کنترل) بود. حجم نمونه شامل 20 کودک بود که به صورت هدفمند از میان واجدین شرایط ورود به پژوهش در شهرستان شهرضا در سال 1398، انتخاب و به صورت تصادفی در گروه های آزمایش (10 کودک) و کنترل (10 کودک) جایگزین شدند. گروه آزمایش، تحت درمان شناختی-رفتاری کودکان 7 تا 14 سال بر اساس دستورالعمل سیلر قرار گرفتند که در 10 جلسه 45 تا 60 دقیقه ای برگزار شد. داده ها توسط پرسشنامه آخنباخ (فرم والدین) جمع آوری شد. از میانگین، انحراف معیار و آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر برای گزارش نتایج استفاده شد. یافته ها: میانگین نمره اضطراب در گروه درمان شناختی-رفتاری در پس آزمون (90/14) و پیگیری (20/14) نسبت به پیش آزمون (90/18) کاهش یافت، اما در گروه کنترل تفاوت محسوسی مشاهده نشد (پیش آزمون: 01/19، پس آزمون: 60/18 و پیگیری: 20/18). میانگین نمره اضطراب در کودکان گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل (739/5= F)، اختلاف معنی داری داشت (001/0=p). نتیجه گیری: درمان شناختی-رفتاری می تواند برای کاهش اضطراب در کودکان خانواده های بازساختاریافته استفاده گردد. به درمانگران توصیه می شود در جلسات درمانی از درمان شناختی-رفتاری برای درمان اختلالات اضطرابی کودکان استفاده نمایند.

مقدمه: پنومونی ناشی از ونتیلاتور، یک بیماری عفونی جدی در بخش مراقبت های ویژه در نظر گرفته می شود. آموزش پرستاران می تواند موجب بهبود عملکرد و کاهش این نوع عفونت شود. مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر آموزش بر میزان پنومونی ناشی از ونتیلاتور و عملکرد پرستاران بخش های مراقبت ویژه مرکز آموزشی درمانی حضرت علی ابن ابیطالب(ع) شهرستان رفسنجان انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه نیمه تجربی، 62 پرستار بخش های ویژه به روش در دسترس و بر اساس معیارهای ورود به مطالعه انتخاب شدند. ابتدا میزان پنومونی ناشی از ونتیلاتوردر طی سه ماه تعیین گردید و عملکرد پرستاران سنجیده شد. سپس در مورد چگونگی پیشگیری از این نوع پنومونی، آموزش های لازم داده شد. پس از 3 ماه، مجدد میزان عملکرد و شیوع پنومونی ثبت گردید و داده ها توسط آزمون های تی زوجی، فیشر و کولموگروف اسمیرنوف تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: قبل از آموزش، از 45 بیمار که با ونتیلاتور تهویه مکانیکی می شدند، 44 نفر (8/97%) و بعد از آموزش، از 37 بیمار، 33 نفر (2/89%) دچار پنومونی ناشی از ونتیلاتور شدند. تعداد پنومونی ناشی از ونتیلاتور بعد از آموزش نسبت به قبل، کاهش داشت اما این میزان از لحاظ آماری معنی دار نبود. عملکرد پرستاران از نظر دست شستن، ساکشن کردن، کار با ونتیلاتور، تغییر وضعیت دادن بیمار، پوشیدن گان، دهانشویه و لوله گذاری داخل تراشه، بعد از آموزش نسبت به قبل آن، بهبود یافت و از لحاظ آماری معنی دار بود (05/0

مقدمه: سال­های اولیه زندگی برای تحول چند بعدی کودکان و شکل­ گیری پایه­ های زندگی مهم تلقی می­شوند. روش­های متعددی برای افزایش خودکارآمدی و کاهش رفتارهای تکانشیدر دانش­ آموزان وجود دارد. یکی از رویکرد­های مؤثر، بازی­درمانی کودک­ محور است. پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی بازی درمانی کودک­محور بر خودکارآمدی و رفتارهای تکانشی دانش ­آموزان دختر مقطع سوم ابتدایی صورت گرفت. مواد و روش ­ها: در این پژوهش، از روش نیمه­ آزمایشی با طرح پیش­آزمون-پس­آزمون با گروه کنترل استفاده شد. جامعه­ آماری پژوهش شامل تمامی دانش­آموزاندختر 9 ساله مدارس ابتدایی شهرستان رامسر در­ سال تحصیلی 97-1396 بودند که 24 نفر از آن­ها با روش نمونه­ گیری در­دسترس و برحسب شرایط ورود به پژوهش، از دو مدرسه شهرستان رامسر انتخاب شدند و به­صورت تصادفی در گروه­های آزمایش و کنترل قرار گرفتند (12 نفر در هر گروه). گروه­ها، مقیاس­های خودکارآمدی کودکان ویلر و لد (1982) و تکانشی­بودن هیرشفیلد (1965) را در مراحل پیش ­آزمون و پس­آزمون تکمیل کردند. بازی­درمانی کودک­محور برای گروه آزمایش طی 8 جلسه 45 دقیقه­ای به­ صورت انفرادی انجام شد. گروه کنترل مداخله­ای دریافت نکرد. به منظور تجزیه و تحلیل داده­ها، از تحلیل کوواریانس چندمتغیره استفاده شد. یافته­ ها: بازی­درمانی کودک­محور موجب افزایش خودکارآمدی در مقیاس­کل (60/165F=، 001/0p=، 856/0(Eta= و خرده مؤلفه ­های موقعیت با­ تعارض، بدون ­تعارض شد. اثربخشی بازی­درمانی کودک­محور بر کاهش رفتارهای تکانشی(15/1380F=، 001/0p=، 891/0Eta=) نیز تأیید گردید. نتیجه ­گیری: بر اساس نتایج، بازی درمانی کودک­محور به عنوان یک روش درمانی مؤثر در افزایش خودکارآمدی و کاهش رفتارهای تکانشی دانش­آموزان دختر مقطع سوم ابتدایی توصیه می­شود.