تغذیه آبزیان
سال:1398 | دوره:5 | شماره:2 |تعداد مقالات:12

در این مطالعه، اثرات تغذیه ای سیترات سدیم بر برخی شاخص های رشد، وضعیت آنتی اکسیدانی و جمعیت لاکتوباسیلوس روده بچه ماهیان شانک زرد باله (Acanthopagrus latus) با وزن متوسط 2/0 ± 5/6 گرم در مدت 8 هفته بررسی شد. به سه جیره غذایی حاوی پروتئین و چربی یکسان که در آن ها آرد ماهی با آردهای گیاهی جایگزین شده بود، سطوح صفر (شاهد)، 5 (SC5) و 10 (SC10) گرم در کیلوگرم سیترات سدیم افزوده شد. در پایان مطالعه، نتایج نشان داد که شاخص های میانگین وزن نهایی و افزایش وزن بچه ماهیان گروه های تغذیه شده با سیترات سدیم نسبت به گروه شاهد به طور معنی دار بالاتر بود (05/0p<). میزان بازماندگی همه گروه های آزمایشی 100% بود. جمعیت لاکتوباسیلوس های روده گروه های تغذیه شده با جیره های حاوی سیترات سدیم نسبت به گروه شاهد به طور معنی دار بالاتر بود (05/0>p). فعالیت آنزیم آنتی اکسیدانی کاتالاز و سوپراکسیداز دیسموتاز در بین تیمارهای آزمایشی اختلاف معنی دار نشان نداد (05/0p>)، در حالی که میزان فعالیت آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز در تیمارهای آزمایشی حاوی سیترات سدیم به طور معنی دار بیش از گروه شاهد بود (05/0p<). شاخص محصولات اکسیداسیون چربی، مالون دی آلدئید کبد بچه ماهیان گروه های تغذیه شده با جیره های حاوی 5 و 10 % سیترات سدیم نسبت به گروه شاهد به طور معنی داری کاهش یافت (05/0p<). به طور کلی، نتایج این بررسی نشان داد که افزودن 5 گرم سیترات سدیم در کیلوگرم جیره موجب بهبود عملکرد رشد، وضعیت اکسیداسیون و جمعیت لاکتوباسیلوس های روده بچه ماهی شانک زرد باله می شود.

به منظور تعیین مناسب ترین درصد غذادهی در پرورش بچه ماهیان ازون برون (Acipenser stellatus) بر اساس مصرف خوراک، آزمایشی در سه گروه وزنی پایین، متوسط و بالا به ترتیب 68/0 ± 71/11، 87/1 ± 2/41 و 88/15 ± 76/421 گرم به صورت کاملاً تصادفی در حوضچه های بتونی طراحی و اجرا شد. ماهیان بر اساس اشتها به مدت هفت ماه و 2 تا 6 مرتبه در روز غذادهی شدند. مقدار غذای مصرف شده و دمای روزانه ثبت شد. محدوده دما در طول دوره آزمایش 5 ± 5/13 درجه سانتی گراد بود. در پایان دوره پرورش، شاخص های تغذیه و رشد محاسبه شدند. نتایج نشان داد شاخص های افزایش وزن بدن، درصد رشد روزانه، نرخ رشد ویژه و ضریب تبدیل غذایی ماهیانی که در گروه وزنی پایین بودند، نسبت به دو گروه دیگر اختلاف معنی دار داشتند (05/0p<). بیشترین سرعت رشد و کمترین ضریب تبدیل غذایی در گروه وزنی پایین مشاهده شد. همچنین، بر اساس نتایج به دست آمده، میانگین مصرف خوراک برای رسیدن وزن از 11 به 183 گرم و از 41 به 173 گرم حدود 1% وزن بدن ولی برای وزن-های بالاتر (از 421 به 553 گرم) کمتر از 1% وزن بدن (88/0) در دماهای مورد مطالعه بود. هیچ مرگ و میری در طول دوره پرورش در گروه های وزنی مورد مطالعه مشاهده نشد. همچنین، با توجه به میزان مصرف خوراک، جدولی برای تعیین درصد مناسب غذادهی ازون برون در اوزان و دماهای مختلف طراحی و ارائه شد که می تواند راهنمایی برای پرورش دهندگان این ماهی باشد.

مطالعه حاضر به ارزیابی اثرات سطوح اسیدی فایر سدیم دی فرمات و اسید سیتریک بر ترکیب بدن، فعالیت آنزیم های سرمی و بافت دستگاه گوارش در ماهی قزل آلای رنگین کمان (Oncorhynchus mykiss) می پردازد. تعداد 630 قطعه ماهی (میانگین وزن 72/0 ± 55/16 گرم) به طور تصادفی در 21 مخزن (30 ماهی در هر مخزن) توزیع شدند. آزمایش به مدت 60 روز در هفت تیمار آزمایشی شامل شاهد (فقط غذای تجاری FFT2)، سه سطح 2/0% (تیمار A)، 4/%0 (تیمار B) و 6/0% (تیمار C) سدیم دی فرمات در جیره به تنهایی و سه سطح در ترکیب با اسید سیتریک به میزان 1/0% (تیمار D)، 2/%0 (تیمارE) و 3/0% (تیمارF) که به جیره پایه غذای تجاری FFT2 افزوده شدند، انجام شد. ماهی ها 3 بار در روز در ساعات 8، 12 و 16 و به میزان 2% وزن بدن به مدت 2 ماه غذادهی شدند. نتایج این تحقیق نشان داد که سطوح مختلف سدیم دی فرمات و اسید سیتریک در جیره¬ غذایی تأثیر معنی داری بر میزان فعالیت آنزیم های سرمی ماهی قزل آلای رنگین کمان در مقایسه با تیمار کنترل نداشت (05/0p). بیشترین میزان ارتفاع و عرض پرز، تعداد سلول های موکوسی، ضخامت لایه سروزی روده، ضخامت پارین و زیرمخاط روده و ضخامت لایه عضلانی در تیمار D مشاهده شد که اختلاف معنی¬داری با دیگر تیمار ها نشان داد (05/0>p) و کمترین میزان شاخص¬های مذکور در گروه شاهد ثبت شد. بر اساس نتایج این مطالعه، افزودن 1/0% سدیم دی فرمات و 1/0% اسید سیتریک به جیره غذایی ماهیان قزل آلای رنگین کمان، به علت بهبود شاخص های ترکیب بدن شامل افزایش پروتئین و خاکستر و بهبود شاخص های بافتی روده ممکن است مفید واقع شود.

هدف از این مطالعه بررسی تأثیر پروبیوتیک های جدا شده از روده فیل ماهیان انگشت قد (Huso huso) بر شاخص های رشد، فعالیت آنزیم های گوارشی و ترکیب شیمیایی لاشه لاروهای کپور معمولی (Cyprinus carpio) بود. 360 قطعه لارو کپور معمولی با میانگین وزن تقریبی 200 میلی گرم پس از گذراندن یک دوره یک هفته ای برای سازگاری با شرایط جدید، به مدت 45 روز با جیره-های مکمل شده با مخلوط پروبیوتیک های Bacillus subtilis، B. licheniformis وSaccharomyces cerevisiae به ترتیب در غلظت های 10٦ × 5/1 (1T)، 10٦ × 3 (2T)، 10٦ × 5/4 (3T) CFU/100 g غذادهی شدند. در گروه شاهد لاروهای ماهی از جیره بدون مکمل تغذیه شدند و آزمایش در قالب یک طرح کاملاً تصادفی انجام شد. در انتهای دوره آزمایش بالاترین میزان وزن نهایی (12/0 ± 350 میلی گرم) و نرخ رشد ویژه (66/0 ± 94/0 % وزن بدن در روز) در تیمار 3T مشاهده شد. بیشترین میزان کارایی غذا (02/19 ± 52/46%)، نسبت کارایی پروتئین (41/0 ± 37/0)، نسبت کارایی چربی (34/1 ± 22/1)، پروتئین ابقا شده (0018/0 میلی گرم در روز) و میزان بهره برداری از پروتئین خالص (0058/0%) در تیمار 3T و کمترین ضریب تبدیل غذایی (61/0 ± 34/2) نیز در همین تیمار آزمایشی به دست آمد (05/0p<). تمامی شاخص های ذکر شده با گروه شاهد اختلاف معنی داری داشتند (05/0p<). بالاترین سطح پروتئین خام (68/0 ± 33/72%) و چربی خام (32/0 ± 43/13%) لاشه در تیمار 3T سنجش شد. سطوح ماده خشک، انرژی خام و خاکستر لاشه اختلاف معنی داری بین تیمارهای آزمایشی در مقایسه با گروه شاهد نشان ندادند (05/0p>). مقادیر آنزیم های آمیلاز و لیپاز عصاره بدن در تیمارهای آزمایشی در مقایسه با گروه شاهد افزایش داشتند. مقدار آنزیم آمیلاز در تیمارهای آزمایشی در مقایسه با شاهد اختلاف معنی داری را نشان داد (05/0p<). این آزمایش مشخص کرد که مخلوط باسیلوس و مخمر در غلظت های مختلف تأثیرات متفاوتی بر ترکیب لاشه و فراسنجه های تغذیه ای این ماهی دارد و بهترین نتایج در تیمار 3T (CFU/100g 10٦ × 5/4) به دست آمد.

جلبک ها به عنوان غذای آغازین و نیز به عنوان غذای اصلی پلانکتون های جانوری مورد تغذیه لاروهای آبزیان در آبزی پروری نقش مهمی را ایفا می کنند و فرمول بندی ارزان محیط کشت آنها دارای اهمیت زیادی است. این پژوهش با هدف بررسی مقایسه تولیدی و اقتصادی محیط های کشت برای جلبک کلرلا انجام شد. در این تحقیق که دوره آن 20 روزه بود، محیط کشت F/2 به عنوان تیمار شاهد در نظر گرفته شد و با چهار محیط کشت جدید با غلظت های ثابت شامل نسبت های مختلف 25، 50، 75 و 100 % محیط کشت کوپر که برای کشت گیاهان خشکی زی در روش آبکشت یا هایدروپونیک به کار می رود، با به کار گیری نمک های معدنی تجاری و اوره (کود) در بازار فرمول بندی و مقایسه شدند. جلبک کلرلا در محیط با غلظت 25%، نسبت به محیط F/2 نتایج عملکردی بهتری را نشان داد (05/0>p). بر اساس نتایج به دست آمده در این تحقیق، محیط کشت با غلظت 25 % برای ریزجلبک کلرلا، محیط کشت مناسب و بسیار مقرون به صرفه شناخته شد، زیرا علاوه بر افزایش تراکم جلبکی بیشتر در پایان دوره آزمایش، نسبت به محیط F/2، %94 نیز هزینه کمتری را در بر داشت.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

در این مطالعه تأثیر جیره های غذایی مکمل سازی شده با مخلوط باسیلوس های پروبیوتیکی (CFU/100 g 108 × 1) بر شاخص های رشد و بیوشیمیایی سرم خون نوزادان قزل آلای رنگین کمان (Oncorhynchus mykiss) با میانگین وزنی 08/0 ± 23/0 گرم در تراکم های مختلف بررسی شد. آزمایش در قالب طرح کاملاً تصادفی با 4 تیمار آزمایشی به همراه یک گروه شاهد بود. تیمارها شامل 30، 45، 60 و 75 نوزاد در 10 لیتر آب (T30, T45, T60, T75) در نظر گرفته شد. طول دوره غذادهی 45 روز بود. بالاترین وزن نهایی (16/1 ± 06/3 گرم) و کمترین ضریب تبدیل غذایی (39/0 ± 01/1) در T60مشاهده شد (05/0p<). نرخ رشد ویژه در تمامی تیمارهای آزمایشی نسبت به گروه شاهد کاهش معنی دار نشان داد (05/0p<). بیشترین میزان پروتئین کل (10/2 ± 70/9 میلی گرم در دسی لیتر)، کورتیزول (50/2 ± 50/84 میلی گرم در دسی لیتر) و کمترین میزان آلبومین (05/1 ± 85/9 میلی گرم در دسی لیتر) در T30اندازه گیری شد (05/0p<). بیشترین میزان گلوکز (50/4 ± 50/139 میلی گرم در دسی لیتر) در T60اندازه گیری شد (05/0p<). افزودن پروبیوتیک به جیره غذایی لاروهای قزل آلای رنگین کمان باعث کاهش معنی دار AST و افزایش معنی دار ALT و ALP بین تیمارهای آزمایشی در مقایسه با گروه شاهد شد (05/0p<). در مجموع، نتایج این تحقیق نشان داد که پروبیوتیک-های باسیلوسی توانایی افزایش رشد و بهبود شاخص های بیوشیمیایی سرم خون نوزادان قزل آلای رنگین کمان را دارند. این نتایج، تأثیرات سودمند پروبیوتیک ها به عنوان یک افزودنی کاربردی در جیره غذایی ماهیان پرورشی را حمایت می کند.

صنعت تکثیر و پرورش ماهیان زینتی همراه با رشد آبزی پروری در جهان در حال گسترش است. ماهی جوئل (Hemichromis bimaculatus) از ماهیان زینتی خانواده سیکلیده است و در ایران نیز توجه آکواریوم داران را بسیار به خود جلب کرده و گونه ای بازار پسند به حساب می آید. امروزه کاربرد بسیاری از عصاره های گیاهی مانند زیره سیاه به عنوان یک محرک رشد و ایمنی و مؤثر در کاهش ضریب تبدیل غذایی و مرگ و میر برخی از گونه های ماهی به اثبات رسیده است. مطالعه حاضر با هدف بررسی تأثیر گیاه زیره سیاه بر شاخص های رشد و تغذیه، شاخص های خونی، ایمنی و بیوشیمیایی و افزایش بازماندگی در بچه ماهیان جوئل در طی 8 هفته انجام شد. بدین منظور، تعداد 120 قطعه ماهی جوئل 5 گرمی در 12 آکواریوم توزیع شدند و 4 تیمار به شرح زیر در نظر گرفته شد: گروه شاهد (صفر درصد زیره سیاه)، تیمار 1 (5/%0 زیره سیاه)، تیمار 2 (%1 زیره سیاه) و تیمار 3 (5/1% زیره سیاه) در 3 تکرار انتخاب شدند. طی دوره آزمایش شاخص های خونی و ایمنی و نحوه عملکرد رشد اندازه گیری شد. در میان شاخص-های رشد، بهترین عملکرد نرخ رشد ویژه، شاخص وضعیت، درصد افزایش وزن بدن و ضریب تبدیل غذایی در تیمار دوم وجود داشت که این افزایش دارای تفاوت معنی دار بود (05/0p<). هم چنین، از لحاظ شاخص های خونی، تیمار دوم دارای شرایط بهتری بود و بیشترین تعداد گلبول قرمز، هموگلوبین، هماتوکریت، MCHC، IgM، پروتئین کل، لیزوزیم، ایمونوگلوبین کل و کلسترول HDLدر تیماردوم مشاهده شد و این افزایش دارای تفاوت معنی دار بود (05/0p<). بنابراین، مشخص شد که افزودن زیره سیاه به میزان 1% اثر مطلوبی بر افزایش کارایی دستگاه ایمنی ماهی جوئل و بهبود شاخص های رشد و تغذیه این ماهی داشته است.

در این مطالعه، تأثیر عصاره الکلی و نانوریزپوشانی شده گیاه گزنه (Urtica dioica) بر رشد و شاخص های خونی قزل آلای رنگین-کمان (Oncorhynchus mykiss) بررسی شد. تعداد 225 قطعه قزل آلای رنگین کمان با میانگین وزن اولیه 16/0 ± 93/22 (میانگین ± انحراف معیار) با جیره های فاقد عصاره گیاه گزنه (C)، واجد 1% عصاره الکلی این گیاه (A1)، %2 عصاره الکلی (A2)، %1 عصاره نانوریزپوشانی شده (N1) و 2% عصاره نانوریزپوشانی شده (N2) به مدت 8 هفته تغذیه شدند. نتایج نشان داد که ماهیان تغذیه شده با جیره حاوی 2% عصاره الکلی و نانوریزپوشانی شده گزنه به طور معنی دار وزن نهایی و نرخ رشد ویژه بالاتری نسبت به دیگر تیمارها داشتند (05/0>p). نتایج مربوط به شاخص های خونی نشان داد که جیر ه های آزمایشی اثر معنی داری بر برخی از آنها داشتند و بالاترین میزان گلبول سفید، لنفوسیت، پروتئین تام، آلبومین و فعالیت لیزوزیم در ماهیانی که با جیره حاوی 2% عصاره الکلی و نانوریزپوشانی شده گیاه گزنه تغذیه شدند، مشاهده شد (05/0>p). این نتایج پیشنهاد می کند که استفاده از سطح 2% عصاره الکلی و نانوریزپوشانی شده گیاه گزنه در جیره غذایی ماهی قزل آلا سبب بهبود دستگاه ایمنی و تحریک رشد می شود.

هدف از این مطالعه، بررسی اثر افزایش مواد معدنی در جیره غذایی بر شاخص­ های رشد، خونی و ایمنی ماهی تیلاپیا (Oreochromis niloticus) بود. تعداد 180 عدد ماهی تیلاپیا با متوسط وزن 8/3 ± 30 گرم به 9 واحد آزمایشی معرفی شدند (3 واحد آزمایشی برای هر تیمار). تیمارهای آزمایش شامل افزایش سطوح مختلف صفر، 25% و 75% مواد معدنی بر اساس درصد مواد معدنی در محیط کشت کوپر یا هوکلند در جیره غذایی ماهی تیلاپیا بود تا با افزایش ورود مواد معدنی به واحد پرورشی از طریق غذا، شرایط رشد بهتری برای رشد گیاه فرضی ایجاد شود. ماهیان در یک دوره 70 روزه با جیره­ های آزمایشی تغذیه شدند و شاخص­ های رشد، خون­ شناسی و ایمنی بررسی شد. کمترین ضریب تبدیل غذا 15/1 در تیمار 25% به­ دست آمد که با گروه شاهد و تیمار بیشینه مواد معدنی (%75) اختلاف معنی­ دار داشت. در طول آزمایش EC با یک روند صعودی در تمامی تیمارها افزایش یافت و از مقدار560 میکروزیمنس بر سانتی­ متر در شروع آزمایش به میانگین حدود 1630 میکروزیمنس بر سانتی­ متر در پایان آزمایش رسید. نتایج به­ دست آمده، حاکی از تغییرات معنی­ دار (05/0p<) شاخص­ های خونی و دستگاه ایمنی در تیمارها در مقایسه با گروه شاهد بود. بهبود شاخص­ های خون­ شناسی و تقویت دستگاه ایمنی در جیره­ های حاوی مواد معدنی نشان داد که با افزایش این مواد در جیره تیلاپیا، شرایط زیستی بهتری برای این ماهی ایجاد می­ شود.

در این پژوهش تلاش شد تا اثر لاکتوفرین و پودر جلبک اسپیرولینا به تنهایی و به صورت توأم بر عملکرد تولیدمثلی ماهی ماده گورخری بررسی شود. ماهیان گورخری ماده نابالغ با میانگین وزنg 27/0 به مدت 3 هفته با جیره غذایی شاهد بدون اسپرولینا (SP) و لاکتوفرین (Lf)، غنی شده با پودر جلبک اسپیرولینا ( g/kg100SP )، لاکتوفرین (mg/kg 400Lf ) و ترکیب این دو (g/kg 100 SPوmg/kg 400 LF) تغذیه شدند. در پایان آزمایش برخی از شاخص های تولیدمثلی از جمله هماوری، قطر تخم، درصد تفریخ، درصد لقاح، درازا و وزن نوزاد بررسی شدند. بیشترین درصد تخم ریزی به طور معنی دار در مولدین تغذیه شده با تیمار حاوی لاکتوفرین و تیمار لاکتوفرین + پودر جلبک اسپیرولینا؛ اما بیشترین درصد لقاح و درصد تفریخ به طور معنی دار در تیمار تغذیه شده با لاکتوفرین + پودر جلبک اسپیرولینا مشاهده شد. همچنین، قطر تخم، وزن و درصد بازماندگی نوزادان در تیمار تلفیقی لاکتوفرین و پودر جلبک اسپیرولینا به طور معنی دار افزایش یافت (05/0>p). در مولدینی که قادر به تخم ریزی نبودند، شاخص گنادوسوماتیک و هماوری نسبی در تیمار حاوی لاکتوفرین افزایش معنی داری نسبت به دیگر تیمارها نشان داد، در حالی که هماوری مطلق، تعداد کل تخمک، قطر و وزن تخمک نیز در تیمار تلفیقی لاکتوفرین و جلبک اسپیرولینا به طور معنی دار افزایش یافت (05/0>p). بهبود شاخص های تولیدمثلی در استفاده تلفیقی از لاکتوفرین و اسپیرولینا در جیره غذایی ماهی گورخری می تواند بیانگر اثر هم افزایی این دو ترکیب باشد.

مطالعه حاضر به منظور بررسی اثر اسیدهای آمینه لایزین و متیونین جیره بر شاخص های رشد، خون، آنزیم های کبدی و ایمنی فیل ماهی (Huso huso) اجرا شد. چهار تیمار آزمایشی بر پایه پروتئین سویا شامل گروه شاهد (بدون لایزین و متیونین)، تیمار 1 (لایزین)، تیمار 2 (متیونین) و تیمار 3 (لایزین + متیونین) در سه تکرار فرموله شدند. تعداد 240 قطعه فیل ماهی با وزن متوسط 64/4 ± 6/144 گرم با جیره های آزمایشی در شرایط یکسان پرورشی به مدت 12 هفته تغذیه شدند. مکمل های لایزین و متیونین به جیره پایه محتوی 344 گرم بر کیلوگرم کنجاله سویا به مقدار 02/22 و 94/12 گرم بر کیلوگرم اضافه شدند. شاخص های رشد ماهیان تغذیه شده با جیره لایزین + متیونین، به طور معنی دار (05/0p<) از ماهیان تغذیه شده با دیگر جیره ها مناسب تر بود. کمترین میزان شاخص کبدی متعلق به گروه شاهد بود که اختلاف معنی داری با دیگر تیمارها داشت (05/0p<). مقادیر هماتوکریت، هموگلوبین، گلوکز، پروتئین کل، آنزیم های کبدی و تعداد گلبول های قرمز در ماهیان تغذیه شده با تیمار لایزین + متیونین بهبود معنی داری را در مقایسه با گروه شاهد نشان دادند (05/0p<). افزایش در شاخص های ایمنی مانند ایمونوگلوبولین کل و لیزوزیم در ماهیان تغذیه شده با جیره های حاوی اسیدهای آمینه نسبت به شاهد وجود داشت که این افزایش در ماهیان تغذیه شده با جیره لایزین + متیونین معنی دار بود. با توجه به نتایج مطالعه حاضر، فیل ماهی جوان پرورشی می تواند به طور مؤثری از مکمل اسیدهای آمینه لایزین به میزان 02/22 گرم در کیلوگرم جیره و متیونین به میزان 94/12 گرم در کیلوگرم در جیره پایه محتوی 344 گرم در کیلوگرم کنجاله سویا به منظور بهبود عملکرد رشد، شاخص های خون و ایمنی استفاده کند.