علوم دامی
سال:1398 | دوره:32 | شماره:123 |تعداد مقالات:25

میتوکندری ها مهمترین منبع تولید کننده ROS بوده و ویژگی های منحصر به فرد میتوکندری مانع از ورود آنتی اکسیدان ها به آن می شود. لذا، استفاده از آنتی اکسیدان هایی که بتوانند از غشای میتوکندری عبور کرده و ROSهای این قسمت را مهار نمایند، می تواند راهکار مناسبی در کاهش آسیب های ناشی از ROS و بهبود کیفیت اسپرم و باروری باشد. هدف از پژوهش حاضر استفاده از ترکیبات جفت جدا کن میتوکندری به منظور کاهش صدمات ناشی از ROS و افزایش زنده مانی اسپرم بعد از یخ گشایی می باشد. استحصال منی با استفاده از روش مالش پشتی-شکمی از 14 خروس نژاد راس با 28 هفته سن انجام گرفت. بعد از ارزیابی اولیه، نمونه های منی با هم مخلوط و پس از رقیق سازی و افزودن 2-4-دی نیتروفنول ( (DNPدر پنج سطح (0، 25/0، 50/0، 75/0، 1 نانومولار)، سردسازی شده و متعاقباً منجمد شدند. پس از دو ماه، نمونه های منی یخ گشایی شده از نظر درصد اسپرم های مرده و زنده، فراسنجه های حرکتی اسپرم، یکپارچگی غشای اسپرم و میزان لیپید پراکسیداسیون و مورفولوژی اسپرم مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج این مطالعه نشان داد که افزودن DNP در سطح 75/0 نانومولار سبب بهبود تحرک کل، تحرک پیش-رونده، زنده مانی، یکپارچگی غشای پلاسمایی، اسپرم سالم، همچنین کاهش معنی دار غلظت MDA نسبت به گروه شاهد شد (05/0p<).

در این آزمایش تأثیر جایگزینی یونجه با گیاه مرتعی کما بر تولید پروتئین میکروبی و فراسنجه های شکمبه ای گوسفندان کرمانی در قالب طرح کاملاً تصادفی 4×4 بررسی گردید. در این آزمایش 4 رأس بره نر گوسفند نژاد کرمانی (وزن 4/3± 38 کیلوگرم) در چهار دوره 21 روزه، شامل 16 روز عادت پذیری و پنج روز نمونه گیری مورد استفاده قرار گرفتند. جیره شاهد دارای 30 درصد یونجه، 10 درصد کاه جو، و 60 درصد مواد متراکم بود و در تیمار های آزمایشی، علوفه ی کما از مراتع شهرستان بافت جمع آوری گردید و پس از خشک کردن به ترتیب به میزان 10، 20 و 30 درصد جایگزین یونجه شد. به منظور تخمین ساخت پروتئین میکروبی از طریق جدا سازی مشتقات پورینی، ادرار گوسفندان در پنج روز پایانی هر دوره آزمایشی جمع آوری شد. میزان آلانتوئین، کل مشتقات پورینی دفع شده، مقدار نیتروژن و سنتز پروتئین میکروبی در گوسفندان تغذیه شده با سطح 10 درصد گیاه کما به طور معنی داری بالاتر از سایر تیمار ها بود. همچنین میزان کراتینین دفع شده در جیره حاوی 20 درصد گیاه مرتعی کما به طور معنی داری بیشتر از جیره حاوی 30 درصد گیاه کما بود. در این آزمایش پس از تغذیه با گیاه کما، میزان ماده خشک و نیتروژن مصرفی، ابقای نیتروژن، میزان نیتروژن آمونیاکی و جمعیت کل پروتوزوآ به طور معنی داری کاهش پیدا کرد. نتایج این تحقیق نشان داد که می توان از گیاه مرتعی کما به صورت خشک شده تا سطح 10 درصد در جیره غذایی گوسفند استفاده کرد.

بسیاری از فراسنجه های بیوشیمیایی سرم خون با مقاومت به بیماری ها، کیفیت گوشت و صفات عملکرد مرتبط می باشند و می توانند در تعیین وضعیت سلامت حیوان مفید باشند. این مطالعه با هدف بررسی اثر سویه و جنس بر صفات رشد و فراسنجه های بیوشیمیایی سرم خون بلدرچین انجام شد. بدین منظور از جوجه های یکروزه هر سویه بلدرچین (125 وحشی، 159 خالدار ایتالیایی، 58 اسکارلت، 56 تکسدو، 81 سفید انگلیسی، 92 ای. ام. تگزاس و 57 وایت باتون)، استفاده شد. جوجه ها تا سن 42 روزگی به صورت هفتگی وزن کشی شدند. در سن 35 روزگی از هر کدام از سویه ها، 10 پرنده (5 نر و 5 ماده) کشتار و سرم خون آنها جدا شد. سنجش فراسنجه های بیوشیمیایی سرم خون شامل پروتئین تام، آلبومین، گلوبولین، گلوکز، کلسترول، تری-گلیسرید، اسید اوریک، کلسیم، فسفر و آنزیم های آسپارتات آمینو ترانسفراز (AST) و آلکالین فسفاتاز((ALP با استفاده از دستگاه اتوآنالایزر انجام شد. داده های مربوط به صفات رشد و میزان فراسنجه-های بیوشیمیایی سرم خون در بین سویه ها و جنس های مختلف توسط نرم افزار کامپیوتری R مورد تجزیه و تحلیل و مقایسه قرار گرفتند. اثر جنس بر وزن بدن در سن 42 روزگی، افزایش وزن در هفته ششم، کلسیم، گلوبولین و آنزیم AST معنی دار و اثر سویه بر تمامی صفات رشد، کلسترول، تری گلیسرید و فسفر معنی دار بود (05/0>P).

به منظور بررسی سطوح مختلف موننسین بر روی صفات عملکردی، مصرف و بازده خوراک و همچنین میزان اسیدهایچربفرار شکمبه گوساله های قطع شیر هلشتاین، آزمایشی با 66 رأس گوساله ماده با میانگین سن 5± 90 روز و میانگین وزن 5± 103 کیلوگرم در قالب طرح کاملاً تصادفی به مدت 90 روز انجام شد. تیمارها شامل: 1) گروه شاهد بدون دریافت موننسین، 2) گوساله هایی که 70 میلی گرم موننسین در روز دریافت کردند و 3) گوساله هایی که 140 میلی گرم در روز موننسین دریافت کردند. ماده خشک مصرفی روزانه گوساله ها دارای تفاوت معنی دار (01/0=P) بود. میانگین خوراک مصرفی روزانه به ترتیب برای تیمارهای 1تا 3 برابر با 99/5، 82/5 و 04/4 کیلوگرم بود که تیمار حاوی 70 میلی گرم موننسین کمترین مصرف و تیمار حاوی 140 میلی گرم موننسین بالاترین مصرف را دارا بودند. ضریب تبدیل غذایی در ماه 5 بین گروه های آزمایشی دارای تفاوت معنی دار بود (05/ 0=P). وزن بدن گوساله هایی که موننسین دریافت کرده بودند بیشتر از گروه شاهد بود و در کل وزن بدن تیمار حاوی 70 میلی گرم موننسین با گروه شاهد دارای تفاوت معنی دار بود (05/0≥ P). میانگین افزایش وزن روزانه ماه پنجم بین گروه های آزمایشی دارای تفاوت معنی دار (05/ ≥ P) بود و تیمار با 140 میلی گرم موننسین دارای بیشترین افزایش وزن روزانه بود. میانگین افزایش قد گوساله ها نیز بین تیمارهای آزمایشی دارای تفاوت معنی دار (05/ ≥ P) بود و تیمار با 70 میلی گرم موننسین با 65/12 سانتی متر افزایش قد دارای بیشترین رشد بود. تیمارهای آزمایشی از لحاظ پروپیونات نیز دارای تفاوت معنی دار بودند، به طوری که تیمار حاوی 70 میلی گرم موننسین دارای بیشترین غلظت بود.

به منظور ارزیابی عملکرد تولید مثلی ماده بزهای مرخز در سیستم افزایش بزغاله دهی و مقایسه با سیستم سنتی تولید بره، 90 راس ماده بز بالغ در ایستگاه دامپروری سنندج در سه گروه آزمایشی: تیمار اول-دو بار جفت دهی در سال با هورمون تراپی(سیدر + 400 واحد گنادوتروپین سرم مادیان آبستن)؛ تیماردوم-دو بار جفت دهی در سال بدون هورمون-تراپی؛ تیمار شاهد-روش طبیعی جفت دهی یک بار در سال مورد مطالعه قرار گرفتند. داده های نرخ آبستنی، نرخ دو یا چند قلو زایی، تعداد بزغاله متولد شده، نرخ بزغاله دهی، مجموع بزغاله متولد شده، مجموع بزغاله از شیر گرفته شده و نرخ زنده مانی جمع آوری و با رویه GLM نرم افزار SAS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نرخ زایش و نرخ بزغاله دهی ماده بزها در تیمار اول، دوم و شاهد به ترتیب 2، 77/1 و 6/1 و به ترتیب 43/3، 6/2 و 17/2 طی 24 ماه بود که دارای تفاوت معنی داری بودند (05/0>P). مجموع بزغاله متولد شده و مجموع بزغاله از شیر گرفته شده و نرخ ازشیرگیری در طول 2 سال در تیمار اول به طور معنی داری بیشتر از تیمار دوم و شاهد بود (05/0>P). میانگین مجموع وزن بزغاله متولد شده و میانگین مجموع وزن بزغاله شیرگیری شده به ازای هر راس ماده بز در گروه های آزمایشی و شاهد به ترتیب 95/2، 62/2 و 39/2 کیلوگرم و 10، 01/8 و 67/7 کیلوگرم بود که تفاوت سه تیمار معنی دار بود(05/0>P). درآمد خالص اجرای تیمار تولید مثلی و سه بار زایش در دو سال بهتر از تیمار شاهد بود.

این مطالعه با هدف بررسی رابطه امتیاز وضعیت بدنی زمان زایش (BCSc) با عملکرد تولید مثلی گاومیش های شیرده بر روی 43 راس گاومیش شیرده مرکز پرورش و اصلاح نژاد گاومیش شمالغرب کشور در قالب طرح کاملا تصادفی به روش آزمایش فاکتوریل 4 3 انجام گردید. تیمارهای آزمایشی شامل اثر 4 سطح امتیاز وضعیت بدنی زمان زایش، که بر اساس اندازه گیری ضخامت چربی زیر جلدی با استفاده از دستگاه اولتراسوند تعیین گردید و اثر تعداد زایش بود. نتایج بدست آمده نشان داد که با افزایش امتیاز وضعیت بدنی زمان زایش و تعداد زایش در گاومیش های شیری وزن تولد گوساله ها نیز بطور خطی افزایش داشت (05/0>P). کمترین زمان بروز اولین فحلی پس از زایش در گاومیش های با BCSc 99/2-5/2 مشاهده گردید، اثر تعداد زایش بر زمان اولین فحلی پس از زایش معنی دار نبود (05/0>P). درصد آبستنی در اولین تلقیح در گاومیش های با BCSc 49/3-3 و دو تا پنج شکم زایش نسبت به سایر گروه ها بیشتر بود. با افزایش BCSc در گاومیش های شیری تعداد روزهای باز و فاصله بین دو زایش بطور خطی افزایش داشت. اثر امتیاز وضعیت بدنی زمان زایش و تعداد زایش بر تعداد دفعات تلقیح منجر به آبستنی معنی دار نبود (05/0>P). راندمان تولیدمثلی با افزایش تعداد زایش افزایش معنی داری نشان داد، در این مطالعه راندمان تولیدمثلی گاومیش های شیری تحت تاثیر امتیاز وضعیت بدنی زمان زایش قرار نگرفت (05/0>P). د

این مطالعه باهدف مقایسه میزان پیشرفت ژنتیکی، تغییرات هم خونی و فاصله نسل منتج از سه برنامه اصلاح نژاد هسته باز، هسته بسته و نر مرجع با روش شبیه سازی تصادفی با نرم افزار ADAM انجام شد. چهار سطح اندازه گله، سه سطح تعداد ماده به ازاء هر نر و چهار شاخص انتخاب در سه برنامه اصلاح نژاد ( هسته باز، هسته بسته و نر مرجع) ترکیب شده و در مجموع 144 سناریو مقایسه گردید. بیشترین میزان پیشرفت ژنتیکی کل و پیشرفت ژنتیکی صفات در سیستم هسته باز بدست آمد. هسته بسته کمترین فاصله نسل را داشته و از نظر میزان هم خونی بین دو سیستم دیگر بود. سیستم نر مرجع نیز دارای کمترین میزان هم خونی و بیشترین فاصله نسل بود. فاصله نسل تحت تأثیر اندازه گله تفاوت معنی داری در تمام سطح گله نشان داد و با افزایش اندازه گله زیاد شد. تعداد بز ماده به ازاء هر نر به شدت میزان هم خونی و فاصله نسل را تحت تأثیر قرار داد ولی پیشرفت ژنتیکی کل و پیشرفت ژنتیکی صفات کمتر تحت تأثیر قرار گرفت و در شرایط انتخاب 25 ماده به ازاء هر نر بیشترین میزان پیشرفت ژنتیکی کل و پیشرفت ژنتیکی صفات مشاهده گردید.

به منظور بررسی اثرات سطوح مختلف پروتئین و مکمل کولین در جیره بر صفات تولیدی، فراسنجه های لاشه، هماتولوژی و ریخت شناسی روده، از تعداد 288 قطعه جوجه گوشتی نر یکروزه (سویه راس 308) استفاده شد. این آزمایش در قالب طرح کاملاً تصادفی به صورت فاکتوریل 2 ×3 انجام شد. فاکتورهای آزمایشی شامل سه سطح پروتئین جیره (شاهد یا توصیه شده، متوسط یا 5/1 واحد کمتر از سطح توصیه شده و کم یا 3 واحد کمتر از سطح توصیه شده) و 2 سطح مکمل کولین ( 0 و 1000 میلی گرم در کیلوگرم جیره) بودند. نتایج آزمایش نشان داد که استفاده از گروه با سطح کم پروتئین در مقایسه با گروه شاهد سبب کاهش وزن، کاهش طول پرز و نسبت طول پرز به عمق کریپت در ژژنوم و افزایش ضریب تبدیل غذایی جوجه های گوشتی شد (05/0>P). همچنین افزایش وزن نسبی کبد و کاهش میزان گلبول قرمز خون در گروه متوسط پروتئین نسبت به گروه شاهد مشاهده شد (05/0>P). اثر مکمل کولین و اثر متقابل بین سطوح مختلف پروتئین و مکمل کولین در جیره غذایی بر عملکرد رشد، فراسنجه های هماتولوژی خون و ریخت شناسی روده معنی دار نبود. اما مکمل کولین تمایل به افزایش بازده لاشه (087/0= P) و کاهش وزن نسبی کبد (089/0= P) نشان داد. با توجه به نتایج این مطالعه، کاهش میزان پروتئین جیره به ویژه 3 واحد کمتر از سطح توصیه شده اثرات منفی بر صفات تولیدی و ریخت شناسی روده دارد، ولی استفاده از مکمل کولین در این جیره ها اثر مثبتی در جوجه-های گوشتی ندارد.

در این تحقیق از 176 قطعه جوجه گوشتی نر سویه راس 308 در قالب طرح کاملاً تصادفی استفاده شد. 4 تیمار آزمایش شامل منابع مختلف منگنز از جمله منبع منگنز آلی(100 پی پی ام-معادل منگنز کیلات شده با اسید آمینه)، منگنز معدنی(100 پی پی ام معادل از اکسید منگنز)، و مخلوطی از منگنز آلی و معدنی(50 معادل از هر دو فرم)، بودند. درهر تیمار آزمایشی 4 تکرار وهر تکرار شامل12 جوجه گوشتی نر سویه راس 308 در نظر گرفته شد. وزن بدن در پایان آزمایش در تیمارهای حاوی منگنز آلی (تیمار آلی و مخلوط آلی-معدنی) به طور معنی داری از سایر تیمارهای آزمایشی شامل تیمار شاهد و منگنز معدنی بالاتر بود(05/0P<). بازده خوراک کل دوره بین تیمار شاهد و تیمار منگنز آلی دارای تفاوت معنی داری بود (05/0P<)، بدترین و بهترین بازده خوراک به ترتیب مربوط به تیمار منگنز آلی و تیمار شاهد بود. د تیمارهای آزمایشی مختلف بر تعداد گلبول های قرمز و گلبول های سفید خون اثر معنی داری نداشتند(05/0P>). صفات مرتبط با استخوان نیز فراسنجه هایی مثل وزن کل، طول کل پا، خاکستر استخوان شانک و منگنز موجود در آن بین تیمارهای آزمایشی اختلاف معنی داری وجود داشت و در اغلب این صفات تیمار کنترل پائینترین مقدار را داشت. بر اساس نتایج حاصل از این تحقیق، در شرایط پرورش دمایی تابستان مکمل کردن جیره با 100 پی پی ام منگنز آلی مازاد میتواند تاثیر مثبتی بر بسیاری از فراسنجه های تولیدی و عملکردی داشته باشد.

این تحقیق به منظور بررسی اثر سطوح مختلف بیوچار حاصل از محصول فرعی پسته بر میزان تولید گاز، قابلیت هضم، تولید متان، آمونیاک و اسیدهای چرب فرار به روش آزمایشگاهی انجام شد. آزمایش در قالب طرح کاملاً تصادفی با چهار تیمار و سه تکرار اجرا گردید. سطوح صفر، 5/0، 1 و 5/1 درصد بیوچار محصول فرعی پسته در جیره غذایی بره های پرواری حاوی 40 درصد علوفه و 60 درصد کنسانتره استفاده شد. انکوباسیون با استفاده از مایع شکمبه چهار رأس گوسفند کرمانی فیستوله شده انجام شد. افزودن بیوچار به جیره های آزمایشی اثر معنی داری بر تولید گاز در زمان 24 و 96 ساعت انکوباسیون، فراسنجه های تولید گاز، جمعیت پروتوزوآ و اسیدهای چرب فرار نداشت. استفاده از بیوچار محصول فرعی پسته سبب افزایش pH نسبت به جیره شاهد شد (01/0P<). غلظت نیتروژن آمونیاکی (05/0P<) و مقدار و درصد متان (01/0P<) با افزودن سطوح 1 و 5/1 درصد بیوچار محصول فرعی پسته به جیره پایه در مقایسه با شاهد کاهش یافت. به طور کلی نتایج این تحقیق نشان داد که استفاده از بیوچار محصول فرعی پسته می تواند باعث کاهش تولید متان و آمونیاک و بهبود بازده تخمیر شکمبه شود.

این پژوهش با هدف بررسی عملکرد مرغ های بومی اصلاح شده نسل 22 استان فارس در شرایط روستایی، در دو اقلیم گرم و سرد انجام شد. برای این منظور در هر اقلیم 2 شهرستان، در هر شهرستان 3 روستا و در هر روستا 4 خانواده روستایی به مدت 72 هفته تحت پوشش قرار گرفتند و به هر خانواده روستایی 21 قطعه نیمچه 45 روزه تحویل داده شد. در طول دوره تحقیق، میزان تولید تخم مرغ روزانه و میزان تلفات ثبت شد. میانگین وزن زنده نیمچه ها در سنین 8، 12، 24، 48 و72 هفتگی اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که در طول دوره آزمایش، مرغ ها در اقلیم گرم تولید بالاتری نسبت به اقلیم سرد داشتند (01/0 P<). میانگین تولید توده ای تخم مرغ در ماه هایی که مصادف با فصل سرما بود و همچنین در کل دوره، در اقلیم سرد (شهرستان های سپیدان و دشت ارژن) به طور معنی داری نسبت به اقلیم گرم (شهرستان های داراب و زرین دشت) پایین تر بود (01/0 P<). میانگین وزن زنده مرغ ها در دشت ارژن نسبت به سایر شهرستان ها بطور معنی داری کمتر بود (05/0 P<) ولی بین دو اقلیم تفاوتی مشاهده نشد. در پایان دوره درصد ماندگاری مرغ ها در اقلیم گرم به طور معنی-داری نسبت به اقلیم سرد بیشتر بود (01/0 P<). میانگین درصد تلفات کل استان در کل دوره نسبتاً بالا بود (46 درصد). بیشترین علت تلفات مبتلا شدن به بیماری بود. در این نسل درصد تلفات مرغان بومی در ایستگاه تا 72 هفتگی، 8/14 درصد گزارش شد.

هدف این مطالعه بررسی تاثیر سه منبع کروم بر رشد، تخمیر شکمبه، برخی متابولیت های خونی و جمعیت پروتوزآیی بره های پرواری مهربان در شرایط تنش سرمایی بود. تعداد 28 راس بره نر مهربان (میانگین وزن 30/27 کیلوگرم) در قالب یک طرح کاملاً تصادفی در چهار گروه 7 راسی به مدت 63 روز در فصل سرما در سالن بدون سیستم گرمایش در دمای بین 6-تا 6/14 درجه سانتی گراد تغذیه پرواری شدند. تیمارهای مورد مطالعه عبارت از شاهد تیمار دوم جیره پایه به علاوه 8 میلی گرم کروم متیونین، تیمار سوم جیره پایه به علاوه 8/0 میلی گرم کروم نانو(خلوص 99درصد) و تیمار چهارم جیره پایه به علاوه 8/0 میلی گرم در هر کیلوگرم ماده خشک جیره کروم بن زآ بود. نتایج نشان داد بره های دریافت کننده کروم آلی نسبت به تیمار شاهد 5 کیلوگرم وزن نهایی و 54 گرم افزایش روزانه بیشتری داشتند. در مقایسه با تیمار شاهد ماده خشک مصرفی تیمار کروم نانو کاهش و تیمار کروم بن زآ افزایش یافت کروم متیونین و بن زآ؛ گاز تولیدی، تجزیه پذیری ماده آلی، و انرژی قابل سوخت ساز را در روز 60 افزایش داد. نیتروژن آمونیاکی در هر دو روز 40 و 60 پروار ( کنسانتره جیره 70 و 75) در بره های دریافت کننده کروم آلی و بن زآ کاهش نشان داد اسیدهای چرب فرار کل در هر سه نوع کروم در روز 40 نمونه گیری افزایش یافت. جمعیت پروتوزوآیی تحت تاثیر انواع کروم قرار نگرفت. تنها دو متابولیت آلبومین و اوره خون تحت تاثیر کروم قرار گرفتند. کروم تاثیری بر جمعیت پروتوزوآیی ندارد.

تحقیق حاضر به منظور بررسی آزمایشگاهی اثرات آنتی بیوتیک سالینومایسین در دوزهای مختلف (صفر، 2، 4، 8 و 16 میلی گرم بر لیتر) بر کینتیک تولید گاز، برخی شاخص های هضم و تخمیر شکمبه و در دوزهای صفر، 4 و 16 میلی گرم بر لیتر بر برخی جمعیت های میکروبی شکمبه با استفاده از روش Real-time PCR انجام شد. برای این منظور از سه رأس گوسفند نر فیستولادار جهت تهیه مایع شکمبه برای انکوباسیونهای 144 ساعته در مرحله اول و انکوباسیونهای 24 ساعته در مرحله دوم آزمایش استفاده شد. نتایج نشان داد که با افزایش دوز سالینومایسین گاز تولیدی در تمامی ساعات و حداکثر گاز تولیدی (A) بصورت خطی و درجه دو افزایش یافت. با این حال، نرخ تولید گاز ( µ ) تحت تأثیر قرار نگرفت. همچنین میزان گاز تولیدی بعد از 24 ساعت (GP24)، میزان هضم آزمایشگاهی ماده خشک (IVTDMD) و ماده آلی (IVTOMD) و غلظت کل اسیدهای چرب فرار (TVFA) بموازات افزایش دوز سالینومایسین بطور خطی و درجه دو افزایش یافتند، اما فاکتور تفکیک (PF) کاهش یافت و توده میکروبی (MB) و غلظت آمونیاک تحت تأثیر سالینومایسین قرار نگرفتند. در بین میکروارگانیسم های شکمبه، جمعیت نسبی پروتوزوآها و فیبروباکترسوکسینوژنز در بالاترین دوز سالینومایسین کاهش یافت و جمعیت قارچها، متانوژنها و باکتری کلستریدیوم آمینوفیلوم تحت تأثیر سالینومایسین قرار نگرفت. این نتایج نشان داد که سالینومایسین اثرات مثبتی بر شاخص های هضم و تخمیر شکمبه ای دارد که با توجه به یافته های نوین مبنی بر اثرات آن در پیشگیری از انواع سرطان در انسان می تواند در تغذیه دام به عنوان افزودنی استفاده گردد.

هدف از این آزمایش بررسی سطوح مختلف پوست انار بر تولید گاز در شرایط آزمایشگاهی و تجزیه پذیری شکمبه ای، جمعیت پروتوزوآ، فراسنجه های تخمیر شکمبه و در گوسفند زل بود. در این مطالعه از 3 رأس میش دارای فیستولا شکمبه ای نژاد زل با میانگین وزن10/2± 40 کیلوگرم و سن تقریبی 24 ماه در قالب یک طرح کاملاً تصادفی، استفاده شد. تیمارهای آزمایشی شامل تیمار شاهد (بدون پوست انار) و تیمارهای حاوی سطوح 5، 10 و 15 درصد پوست انار بودند. تجزیه پذیری شکمبه ای ماده خشک و الیاف نامحلول در شوینده خنثی نشان داد که مقدار بخش تند تجزیه، کندتجزیه و بالقوه قابل تجزیه در تیمار شاهد نسبت به سایر تیمارها به طور معنی داری بیشتر بود (05/0>P). نتایج تجزیه پذیری پروتئین خام بخش تندتجزیه، کندتجزیه و بالقوه قابل تجزیه در تیمار شاهد و تیمار حاوی 5 درصد پوست انار نسبت به سایر تیمارها به طور معنی داری بالاتر بود (05/0>P). بالاترین میزان کل گاز تولید شده در 96 ساعت، انرژی قابل متابولیسم و قابلیت هضم ماده آلی در جیره شاهد مشاهده گردید و بین جیره های آزمایشی نیز تفاوت معنی داری وجود داشت (05/0>P). به طور کلی نتایج نشان داد که مصرف پوست انار تا سطح 5 درصد در جیره باعث ایجاد کمترین اثرات منفی روی فراسنجه های شکمبه ای مانند تجزیه پذیری مواد مغذی و جمعیت پروتوزوآ شد.

هدف از این مطالعه، شناسایی ژن های تنظیمی مؤثر در بروز بیماری ورم پستان در گاو شیری با استفاده از داده-های ریزآرایهDNA بود. بدین منظور فایل بیان ژنی با بیشترین تعداد آرایه و متعلق به پلت فرم افی متریکس GPL1221 با شماره دسترسی GSE24560از پایگاه GEO استخراج شد. برای آزمون کنترل کیفیت داده از بسته یArrayQualityMetrics و برای پیش پردازش داده ها از تابع Threestep بسته ی AffyPLM در محیط R استفاده شد. پس از شناسایی ژن های متفاوت بیان شده، الگوریتم جستجوی تابو در بسته bnlearn برای شناسایی ژن های تنظیمی مورداستفاده قرار گرفت. نتایج حاصل از این پژوهش بیانگر نقش علّی و تنظیمی ژن های BCL2A، CCL2، S100A12، AOX1 و MGP بر بیان سایر ژن ها در بافت پستانی گاو شیری بود. بررسی هستی شناسی ژن ها، تفاوت معنی داری را در 7 گروه عملکردی مولکولی، 48 گروه فرآیندهای زیستی و 11 گروه اجزای سلولی در شرایط بروز بیماری ورم پستان در بافت غدد پستانی نشان داد. همچنین نتایج غنی-سازی مجموعه داده های بیان ژنی نشان داد بیشتر ژن های متفاوت بیان شده در این پژوهش به طور معنی داری(P< 0. 05) در مسیرهای متابولیکی (GO: 0009605، GO: 0002376 و GO: 0006954) فعال بوده و در فرآیندهای پاسخ به بروز عوامل بیماری زا، پاسخ ایمنی و پاسخ به التهاب در بافت پستانی گاو شیری نقش دارند.

برای ارزیابی اثرات افزودن سطوح مختلف اسانس مرزه خوزستانی در دو شکل معمول و میکروکپسوله شده به جیره های غذایی، بر عملکرد، اجزای لاشه و پایداری اکسیداتیو گوشت جوجه های گوشتی، آزمایشی بر پایه طرح کاملاً تصادفی انجام شد. در این آزمایش از تعداد 400 قطعه جوجه گوشتی سویه راس-308 (مخلوط نر و ماده به صورت مساوی)، با 5 تیمار، 4 تکرار، در سه دوره پرورشی آغازین، رشد پایانی استفاده گردید. نتایج تحقیق حاضر نشان داد که استفاده از جیره های غذایی حاوی سطوح مختلف اسانس مرزه در دو شکل معمول و میکروکپسوله شده نسبت به تیمار شاهد (بدون افزودنی) سبب تفاوت معنی داری بر خوراک مصرفی، ضریب تبدیل غذایی، صفات لاشه، درصد ماده خشک، پروتئین و چربی خام و ظرفیت نگهداری آب بافت سینه نشد. با توجه به زمان های متفاوت نگهداری بافت سینه در فریزر، میزان تولید مالون دی آلدئید در این بافت در زمان 24 ساعت بعد از فریز کردن به صورت معنی داری تحت تأثیر تیمارهای آزمایشی قرار گرفت. نتایج این آزمایش نشان داد که استفاده از جیره های غذایی حاوی سطوح معمول و میکروکپسوله شده اسانس مرزه به لحاظ آماری سبب بروز تفاوت معنی داری بر میزان ازت آزاد بافت سینه در زمان های صفر و 48 ساعت بعد از فریز کردن شد. با توجه به نتایج این مطالعه، افزودن سطوح مختلف اسانس مرزه خوزستانی در دو شکل معمول و میکروکپسوله شده به جیره های غذایی جوجه های گوشتی، موجب بهبود عملکرد و صفات لاشه نگردید، ولی مانع از افزایش اکسیداسیون گوشت سینه شد.

این مطالعه به منظور بررسی اثرسطوح مختلف رنگدانه های طبیعی استخراج شده از گیاه گل جعفری و فلفل قرمز در جیره بر عملکرد و صفات کیفی تخم مرغ در مرغان تخمگذار انجام شد. تعداد 96 قطعه مرغ تخمگذار سویه های-لاین 36-W از سن 77 تا 85 هفتگی در قالب طرح کاملا تصادفی در 6 تیمار و هر تیمار با 4 تکرار 4 قطعه ای مورد استفاده قرار گرفتند. در طول دوره آزمایش، صفات عملکرد و خصوصیات کیفی تخم مرغ مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج نشان دادند که اثراستفاده از رنگدانه طبیعی گیاه گل جعفری و فلفل قرمز بر ضریب تبدیل خوراک، درصد تولید تخم مرغ و وزن توده تخم مرغ معنی دار بود (05/0P<) اما بر میزان مصرف خوراک و میانگین وزن تخم مرغ اثر معنی-داری نداشت (05/0P>). همچنین تاثیر تیمارهای آزمایشی بر صفات کیفی تخم مرغ شامل ارتفاع سفیده، واحد هاو، ارتفاع زرده و شاخص ارتفاع زرده معنی دار نبود (05/0P>) اما بر شاخص رنگ زرده تاثیر بسیار معنی داری داشت (001/0>P). بر طبق نتایج این آزمایش چنین به نظر می رسدکه استفاده از رنگدانه های طبیعی گیاه گل جعفری و فلفل قرمز هرکدام به میزان 2 گرم در کیلوگرم جیره مرغان تخمگذار بدون تاثیر منفی بر شاخص های عملکرد و صفات کیفی تخم مرغ، در افزایش رنگ زرده و بازارپسندی آن نقش موثری دارد.

شناسایی مناطق ژنومی کنترل کننده صفات اقتصادی، یکی از چالش برانگیزترین موارد استفاده از نشانگرهای متراکم در ژنتیک حیوانی است. شناسایی جایگاه های ژنی مرتبط با ذخیره چربی از لحاظ اقتصادی از اهمیت زیادی در پرورش گوسفند برخوردار است. در این تحقیق، از تعداد 49034 نشانگر تک نوکلئوتیدی برای شناسایی نواحی ژنومی موثر بر ذخیره چربی برای 106 رأس گوسفند از نژادهای افشاری (37)، مغانی (34) و قزل (35) استفاده شد. نمونه ها با استفاده از آرایه های Illumina OvineSNP50K Beadchip تعیین ژنوتیپ شدند. با بررسی کنترل کیفیت نمونه های تعیین ژنوتیپ شده از 49034 نشانگر SNP تعداد 46676 باقی ماند. برای قرار گرفتن حیوانات در گروه-های نژادی خود از آنالیز مولفه های اصلی (PCA) براساس اطلاعات روابط خویشاوندی ژنومی استفاده شد. جهت بررسی تمایز جمعیتی در بین این سه نژاد از آماره های تتا و FST استفاده شد. در این مطالعه پنج ناحیه ژنومی که در صدک 99/99 کل ارزش های FST قرار گرفته بودند برای بررسی های بیشتر انتخاب شدند. این مناطق بر روی کروموزوم های 13، 3 (دوناحیه)، 15 و 22 واقع شده اند که با صفات فعالیت گیرنده لیپوپروتئین با چگالی پایین، اتصال اجزاء لیپوپروتئین با چگالی پایین، تنظیم لیپولیز در سلول های چربی و متابولیسم اسید چرب مرتبط می باشند. برای ارزیابی نشانه های انتخاب بر پایه روش های عدم تعادل لینکاژی از آزمون هموزیگوسیتی هاپلوئیدی بسط داده شده استفاده شد. استفاده از تراشه های ژنومی برای مطالعه تفاوت های ژنتیکی گوسفندان بومی و بررسی صفات اقتصادی مفید بوده که این امر می تواند به دست یابی برای بهبود ژنتیکی از طریق مطالعات همبستگی ژنوم و انتخاب ژنومی کمک کند.

هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر تنش گرمایی بر عملکرد تولیدی گاوهای شیرده گلة ایستگاه ملی تحقیق و توسعه گاو دومنظوره گاودشت (واقع در شهرستان بابُل) بود. بدین منظور از 3876 رکورد روز-آزمون مربوط به 154 رأس گاو هلشتاین که طی سال های 1394 تا 1397 گردآوری شده بودند استفاده شد. با استفاده از داده های هواشناسی نزدیک ترین ایستگاه سینوپتیک، دو شاخص اقلیمی با ضرایب متفاوتی از دما و رطوبت نسبی هوا محاسبه و مقایسه شدند. به دلیل امکان اثرگذاری بیشتر دوره های طولانی تر تنش گرمایی نسبت به دوره های کوتاه تر، میانگین دوره های 1، 2 و 3 روزه اطلاعات هواشناسی نیز محاسبه شدند. به طورکلی بررسی تغییرات مقدار تولید شیر روزانه در پاسخ به شرایط اقلیمی، به روش رگرسیونی و با استفاده از یک مدل مختلط خطی تعمیم یافته انجام شد. نکویی برازش ها با استفاده از آماره های ضریب تبیین (R2) و میانگین مربعات خطای مدل (MSE) تعیین شد. بر اساس نتایج، شاخص با داشتن دما و رطوبت نسبی هوا به عنوان بهترین معیار جهت بررسی شرایط اقلیمی منطقه موردمطالعه تعیین گردید. همچنین مشاهده شد که متوسط دما و رطوبت نسبی 2 روز قبل از رکوردگیری می تواند سهم بیشتری از تغییرات عملکرد تولیدی را نسبت به تنها روز رکوردگیری، 1 یا 3 روز قبل از آن توضیح دهد. نتایج این تحقیق نشان داد که آستانه شروع تنش گرمایی گاوهای هلشتاین ایستگاه تحقیقاتی گاودشت حدود 74 بوده و به ازای هر واحد افزایش شاخص از آستانه مذکور 21/0 کیلوگرم اُفت تولید آن ها مورد انتظار خواهد بود.

در این پژوهش اثرات فرم خوراک، پروبیوتیک و آنزیم بر عملکرد، جمعیت میکروبی، ویسکوزیته، ریخت شناسی روده و pH اندام های گوارشی جوجه های گوشتی در جیره بر پایه تریتیکاله مورد ارزیابی قرار گرفت. 8 جیره آزمایشی بر اساس فرم خوراک (پلت یا آردی) با یا بدون پروبیوتیک بر پایه باسیلوس(0/03% جیره) و آنزیم کربوهیدراز(0/05% جیره) به صورت فاکتوریل 2×2×2 در قالب طرح بلوک کامل تصادفی (عامل بلوک طول سالن) با 4 تکرار برای هر تیمار به مدت 42 روز انجام گرفت. افزایش وزن جوجه های تغذیه شده با جیره های پلت بیشتر از جوجه های تغذیه شده با جیره آردی بود. نتایج نشان داد که بیشترین افزایش وزن در دوره آغازین مربوط به جیره پلت حاوی آنزیم و پروبیوتیک بود، اما در کل دوره تفاوت ها قابل توجه نبود. همچنین خوراک پلت حاوی پروبیوتیک و خوراک پلت حاوی پروبیوتیک و آنزیم به ترتیب کمترین ضریب تبدیل خوراک را در دوره آغازین و رشد داشتند. جمعیت میکروبی روده، pH اندام های گوارشی و مورفولوژی روده ای تحت تأثیر افزودن تیمارهای آزمایشی قرار نگرفتند اما فرم خوراک اثر معنی داری بر ویسکوزیته ی ایلئوم داشت. به طور کلی، استفاده از جیره پلت بر پایه تریتیکاله همراه با افزودن آنزیم و پروبیوتیک به مقدار قابل توجهی عملکرد رشد در دوره آغازین و ویسکوزیته روده در پایان دوره را بهبود بخشید اما اثر قابل توجهی بر عملکرد رشد پایان دوره نداشت.

صفات رشد در پرندگان گوشتی از صفات مهم اقتصادی در برنامه های اصلاح نژادی هستند. بخش قابل توجهی از عملکرد رشد در پرندگان نتیجه اثر ترکیبی ژن ها است، که بهره گیری از این اثرات ترکیبی نیازمند طراحی یک سیستم مطلوب جفت گیری جهت استفاده از قابلیت ترکیبی عام و خاص ژن ها می باشد. این مطالعه با هدف پیش بینی مؤلفه های واریانس و فراسنجه های ژنتیکی صفات وزن بدن در جمعیت آمیخته حاصل ازتلاقی دی آلل کراس چهار سویه بلدرچین با استفاده از مدل هایی شامل اثرات ژنتیکی افزایشی مستقیم و اثرات ژنتیکی غیرافزایشی انجام شد. برآورد مؤلفه های واریانس برای صفات وزن شامل وزن هچ، وزن های 5، 10، 15، 20، 25، 30، 35، 40 و 45 روزگی با مدل دام تک-صفتی مبتنی بر نمونه گیری گیبس انجام گرفت. نمونه گیری گیبس با 1500000 سیکل، دور سوخته 150000 و فواصل 100 انجام شد. وراثت-پذیری صفات فوق به ترتیب 655/0، 276/0، 201/0، 022/0، 053/0، 04/0، 129/0، 087/0، 417/0 و 046/0 برآورد شدند. در صفات وزن مربوط به سنین اولیه رشد، سهم اثرات ژنتیکی مستقیم کم بود و با افزایش سن پرنده به سهم واریانس افزایشی پرنده افزوده شد. افزودن اثرات ژنتیکی غیرافزایشی شامل غلبه و اپیستاتیک در مدل باعث کاهش واریانس خطا و افزایش دقت برآوردهای واریانس ژنتیک افزایشی گردید.

فرآیندهای رشد عضلات و متابولیسم لیپید که نقش مهمی در مراحل رشد و نمو جنین دارند، در گوسفندان بی-دنبه و دنبه دار متفاوت است. از این رو برای درک بهتر ژن های افتراقی و مسیرهای آن ها در بافت عضله قبل از تولد، داده های بیان ژن حاصل از آزمایش آرایه مربوط به بافت عضله دو نژاد گوسفند دنبه دار و بی دنبه (Access number: GSE23563) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. در مراحل 70، 85، 100، 120 و 135 روزگی جنینی بترتیب 691، 410، 404، 290 و 155 ژن دارای بیان افتراقی با استفاده از بسته نرم افزاری LIMMA در محیط R شناسایی شد. همچنین شناسایی خوشه های ژنی معنی دار با استفاده از Cytoscape برای هر مقطع سنی انجام شد. در نهایت 12 ژن افتراقی در مجموع پنج مرحله جنینی معرفی شد که در میان آن ها ژن های EEF1A2، SELI، ITGAM، NINL و RPL39 به عنوان ژن های مرتبط با وزن جنین، درگیر در رشد و نمو عضلات جنینی و تنظیم متابولیسم اسیدهای چرب شناسایی شد. همچنین آنالیز ماهیت شناسی ژن های افتراقی توسط DAVID منجر به شناسایی فرآیندها و مسیرهای معنی دار مرتبط با میوژنز، متابولیسم چربی و سیستم ایمنی و عصبی در ترانسکریپتوم عضلات در حال رشد شد. نتایج این بررسی می تواند اطلاعات تکمیلی از تاثیر قابل توجه ژن ها بر تشکیل بافت عضله و چربی در مراحل رشد و نمو جنینی و مسیرهای درگیر در این فرآیندهای بیولوژیکی را فرآهم آورد. همچنین این ژن ها ممکن است شواهدی برای نشانگرهای مولکولی مرتبط با برخی صفات اقتصادی مانند وزن تولد، صفات لاشه و کیفیت گوشت در گوسفند فراهم آورد که می تواند در برنامه های اصلاحی به کار رود.

هدف از این مطالعه مقایسه چهار استراتژی های تلاقی در گله های شترمرغ با استفاده از شبیه سازی بود. صفات شبیه سازی شده شامل تولید تخم (EggsPro)، تولید جوجه (ChicksPro)، قابلیت هچ (Hatchability)، وزن زنده بدن در شروع تلاقی (LWB) و وزن زنده بدن در پایان تلاقی (LWE) بود. انتخاب نرها براساس ارزش اصلاحی صفت LWB و انتخاب ماده ها براساس ارزش اصلاحی صفت ChicksPro بود. استراتژی اول یک تلاقی بهینه بود، استراتژی دوم تلاقی افراد براساس حداکثر پیشرفت ژنتیکی بدون توجه به رشد همخونی، استراتژی سوم تلاقی افراد براساس حداقل رشد میزان همخونی بدون توجه به پیشرفت ژنتیکی و استراتژی چهارم تلاقی افراد به صورت تصادفی، بدون توجه به رشد همخونی و پیشرفت ژنتیکی بود. نتایج نشان داد اگر هدف در یک برنامه اصلاح نژادی پیشرفت سریع بدون وجود محدودیت در میزان رشد همخونی باشد استراتژی تلاقی با حداکثر پیشرفت ژنتیکی مطلوب است، در صورتی که امکانات تعیین نقشه این تلاقی وجود نداشته باشد، تلاقی تصادفی می تواند جایگزین گردد. در جمعیت های بسته با همخونی بالا و یا جمعیت هایی که باید به لحاظ ژنتیکی حفاظت شوند و در درجه دوم اهمیت پرورش دهنده به دنبال حداقل بهبود عملکرد در صفات مورد نظر نیز باشد، استراتژی تلاقی با حداقل همخونی، و در صورتی که هدف اصلاح نژاد بهبود مستمر، پایدار و قابل توجه در صفات اقتصادی باشد که لازمه آن جلوگیری از رشد زیاد در نرخ همخونی است، استراتژی تلاقی بهینه می تواند بهترین گزینه باشد.

مطالعات مورفولوژیک و مولکولی به عنوان ابزاری قدرتمند جهت برآورد تنوع ژنتیکی و تعیین روابط فیلوژنتیک در بین جمعیت های مختلف زیرگونه های زنبورعسل مطرح می باشند. در تحقیق حاضر، به منظور بررسی روابط فیلوژنتیک زنبورعسل نژاد ایرانی با سایر نژادهای زنبورعسل در سراسر جهان، از نشانگرهای مورفولوژیک و مولکولی (PCR-RFLP) استفاده شد. نمونه ها در تابستان سال 1393 از 20 استان و 100 شهرستان کشور جمع آوری و به ترتیب در مجموع 2250 و 300 زنبورکارگر برای بررسی های مورفولوژیکی و مولکولی مورد مطالعه قرار گرفتند. نتایج درخت های فیلوژنتیک ترسیم شده با استفاده از داده های حاصل از نشانگرهای مورفولوژیکی و مولکولی، 29 زیرگونه زنبورعسل مورد مطالعه را در پنج گروه قرار داد. در این گروه بندی زنبورعسل زیرگونه ایرانی (A. m. meda) با زیرگونه های A. m. cyprica، A. m. syriaca، A. m. anatolica، A. m. armeniaca، A. m. caucasica، A. m. caucasica و A. m. pomonellaدر یک گروه قرار گرفتند. این گروه شامل زیرگونه های شرق مدیترانه، خاور نزدیک و شرق خاورمیانه(O) می باشد که در مطالعات قبلی نیز گزارش شده بود. نتایج مطالعه حاضر نشان داد که نژاد زنبورعسل موجود در ایران همان زنبورعسل نژاد ایرانی است و واردات نژادهای خارجی در دو دهه گذشته و همچنین واردات قاچاق ملکه در دهه اخیر به علت سازگاری این نژاد با اقلیم های کشور و ناپایداری و ناسازگاری سایر نژادهای وارد شده، تاثیر قابل توجهی روی خلوص نژادی و ژنتیکی زنبورعسل نژاد ایرانی نگذاشته و این نژاد هویت ژنتیکی خود را از دست نداده است.

هدف از این آزمایش بررسی اثر پوشش دار کردن کنجاله سویا با چربی های اشباع و زئولیت بر حلالیت پروتئین، تجزیه پذیری ماده خشک و پروتئین در شکمبه و قابلیت هضم روده ای پروتئین بود. تیمارها شامل: 1) کنجاله سویای محافظت نشده، 2) کنجاله سویای پوشش دار شده با 40 درصد چربی، 3) کنجاله سویای پوشش دار شده با 38 درصد چربی و 2 درصد زئولیت، 4) کنجاله سویای پوشش دار شده با 50 درصد چربی، 5) کنجاله سویای پوشش دار شده با 48 درصد چربی و 2 درصد زئولیت بود. تعیین پروتئین قابل تجزیه در شکمبه پس از 16 ساعت شکمبه گذاری با روش کیسه های نایلونی و اندازه گیری قابلیت هضم روده ای به روش آزمایشگاهی سه مرحله ای انجام شد. نتایج نشان داد که پوشش دار کردن کنجاله سویا با چربی سبب کاهش حلالیت پروتئین می شود (002/0P=). با افزایش میزان چربی در محصول، میزان تجزیه پذیری ماده خشک و پروتئین کاهش یافت (05/0P<). استفاده از 2 درصد زئولیت به طور معنی داری سبب کاهش (05/0P<) تجزیه پذیری پروتئین در شکمبه شد. قابلیت هضم روده ای پروتئین بین کنجاله سویای محافظت نشده و تیمارهای محافظت شده مشابه بود. به طور کلی نتایج حاصل از این آزمایش نشان داد که پوشش دار کردن کنجاله سویا با چربی های اشباع باعث کاهش تجزیه پذیری شکمبه ای ماده خشک و پروتئین می شود و با افزودن زئولیت به پوشش چربی، پروتئین قابل تجزیه در شکمبه کاهش خواهد یافت.