علوم دامی
سال:1399 | دوره:33 | شماره:126 |تعداد مقالات:15

هدف از پژوهش کنونی ارزیابی اثر اسپرم های وارداتی دسته بندی شده بر اساس شاخص های مختلف انتخاب بر تغییرات فنوتیپی صفات تولیدی در جمعیت گاوهای هلشتاین در اقلیم های مختلف ایران بود. در این پژوهش از رکوردهای شیر تولیدی، درصد چربی و درصد پروتیین دوره اول شیردهی 269786، 216850 و 270566 نتاج حاصل از اسپرم های وارداتی دسته بندی شده بر اساس شاخص مختلف انتخاب در اقلیم های سرد، نیمه سرد، معتدل و گرم، استفاده شد. داده های مورد استفاده توسط مرکز اصلاح نژاد دام و بهبود تولیدات دامی ایران طی سال های 1371 تا 1396 جمع آوری شده بودند. برای آنالیز داده ها از روش مدل خطی تعمیم یافته (GLM) نرم-افزار SAS 9. 2 استفاده شد. در اقلیم های سرد، نیمه سرد، معتدل و گرم، میانگین شیر تولیدی در نتاج حاصل از اسپرم های وارداتی به ترتیب 92/9597، 46/9654، 34/9718 و 37/8985 کیلوگرم، میانگین درصد چربی 13/3، 07/3، 08/3 و 15/3 درصد و میانگین درصد پروتیین 10/3، 25/3، 14/3 و 16/3 درصد برآورد شدند. در پژوهش کنونی بیشترین میانگین حداقل مربعات ارزش فنوتیپی دختران حاصل از گاوهای نر انتخاب شده تحت شاخص های مختلف انتخاب در اقلیم های سرد، نیمه سرد، معتدل و گرم به ترتیب مربوط به کشورهای فرانسه (2011-2001)، ایتالیا (2001-1993)، هلند (2006-2001)، فرانسه (2011-2001) برای شیر تولیدی، هلند (2000-1999)، آمریکا (1988-1987)، آمریکا (1993-1992) و کانادا (2000-1998) برای درصد چربی و کانادا (1992-1991)، فرانسه (2013-2012)، سوید (2012-2008) و آلمان (2007-2002) برای درصد پروتیین بوده است.

به منظور بررسی اثر افزودن اسید بوتیریک به شیر کامل بر عملکرد رشد و فراسنجه های خونی گوساله های هلشتاین از 36 راس گوساله هلشتاین در قالب طرح کاملا تصادفی استفاده شد. تیمارهای آزمایشی عبارت بودند از: 1) گروه شاهد بدون افزودنی (B0)، 2) گروه شاهد + 4 گرم در روز اسید بوتیریک در شیر (B4)، و 3) گروه شاهد + 8 گرم در روز اسید بوتیریک در شیر (B8). در طول آزمایش به خوراک و آب به صورت آزاد دسترسی داشتند. وزن بدن در زمان شیرگیری و پایان دوره در B4 و B8 تمایل به افزایش داشت (08/0 = P). افزایش وزن روزانه به طور معنی داری (01/0 > P) در دوره پیش از شیرگیری تحت تاثیر تیمار قرار گرفت به طوری که B0 کمترین افزایش وزن روزانه را داشت ولی تفاوتی بین B4 و B8 مشاهده نشد. استارتر مصرفی در دوره پیش از شیرگیری (01/0 > P)، پس از شیرگیری (04/0 = P) و کل دوره (01/0 > P) برای B0 کمتر از دو گروه دیگر بود ولی بین B4 و B8 تفاوتی وجود نداشت. غلظت گلوکز، پروتیین کل و آلبومین سرم در دوره پیش از شیر گیری تفاوتی بین تیمارها نداشت ولی غلظت BHBA در گروه B0 کمتر از سایر گروه ها بود (01/0 > P). میانگین امتیاز مدفوع پیش از شیرگیری بین تیمارها تفاوتی نشان نداد. در کل نتایج این پژوهش برای اولین بار نشان داد که افزودن اسید بوتیریک به شیر کامل می تواند اثرات مثبتی بر بهبود عملکرد در پی داشته باشد.

امروزه ژن های موجود در ژنوم میتوکندریایی به عنوان نشانگر ژنتیکی قوی به صورت گسترده کاربرد دارند. هدف از این مطالعه، توالی یابی ناحیه ND6 ژنوم میتوکندری مرغ خزک و بررسی رابطه فیلوژنتیکی این ناحیه از مرغ بومی خزک با دیگر نژاد های مرغ و برخی از ماکیان بود. برای این منظور نمونه خون از ورید بال 20 قطعه مرغ خزک از پژوهشکده دام های خاص استان سیستان و بلوچستان جمع آوری شد. استخراج DNA از خون کامل انجام گرفت. سپس ژن ND6 به همراه بخشی از tRNA بالادست و پایین دست (854 جفت باز) توسط آغازگرهای اختصاصی در واکنش زنجیره ای پلیمراز تکثیر شد. نمونه ها پس از خالص سازی توالی یابی شدند و تنوع ژنتیکی درون جمعیتی مورد بررسی قرار گرفت. در ادمه، پس از گرفتن 19 توالی مشابه ژنوم میتوکندریایی مربوط به سایر نژادهای مرغ و برخی از ماکیان از بانک جهانی ژن، تجزیه و تحلیل فیلوژنتیک انجام گرفت. نتایج بدست آمده نشان داد که هیچ تفاوت نوکلئوتیدی بین توالی های نوکلئوتیدی ND6 مرغ های بومی خزک وجود نداشت. نتایج حاصل از رسم درخت فیلوژنتیک مرغ بومی خزک با دیگر نژادها نشان داد که بیشترین تشابه ژنتیکی این ناحیه از ژنوم میتوکندری مرغ خزک با نژاد مرغ های هوانگ لانگ، ژوسیانگ، فیجی، فلیپین، هانگشان زرد، جینو ووفنگ، مرغ جنگلی قرمز و مرغ اهلی مشاهده می شود. نتایج نشان دهنده قرابت ژنتیکی زیاد بین مرغ بومی خزک با مرغ های ژاپن و چین (جنوب شرقی آسیا) می باشد. کمترین تشابه ژنتیکی این ناحیه از مرغ بومی خزک با پرنده ماهی خوار تاج قرمز مشاهده شد.

به منظور بررسی تأثیر استفاده از مخلوط باکتری های پروبیوتیکی به صورت مایع یا خشک انجمادی بر مصرف خوراک، افزایش وزن، شاخص های رشد اسکلتی و فراسنجه های خونی، از 24 رأس گوساله ماده هلشتاین در قالب طرح کاملاً تصادفی استفاده شد. گوساله ها پس از تولد به طور تصادفی به یکی از سه تیمار: 1) شاهد (بدون افزودنی)، 2) گوسالههای دریافت کننده پروبیوتیک به شکل مایع و 3) گوسالههای دریافتکننده پروبیوتیک به شکل جامد اختصاص داده شدند. تعیین ماده خشک مصرفی و ثبت نمره مدفوع به صورت روزانه، وزن کشی و شاخص های رشد اسکلتی به صورت هفتگی و نمونه گیری خون در سنین 21، 42 و 70 روز گی انجام شد. مایع شکمبه 4 ساعت پس از تغذیه صبح در روزهای 30، 60 و70 آزمایش جمع آوری شد. نتایج نشان داد که بین تیمارهای آزمایشی از نظر میانگین روزهای از شیرگیری و شاخص های رشد اسکلتی اختلاف معنی داری وجود نداشت (05/0P>). استفاده از پروبیوتیک مایع و جامد تاثیر معنی داری بر وزن بدن اولیه، وزن از شیرگیری و وزن نهایی نداشت (05/0P>). هیچ اختلافی بین تیمارها از نظر pH و غلظت نیتروژن آمونیاکی شکمبه در طی دوره آزمایش مشاهده نشد (05/0P>). استفاده از پروبیوتیک به شکل مایع و پودری تاثیر معنی داری بر فراسنجه های خونی (گلوکز، تری گلیسرید، پروتئین کل، بتاهیدروکسی بوتیرات و آلبومین) نداشت (05/0P>). به طور کلی عدم پاسخ قابل انتظاردر نتیجه استفاده از پروبیوتیک به دو شکل مایع و یا پودری بر عملکرد گوساله های شیرخوار را می توان احتمالاً به خاطر شرایط خوب بهداشتی و مدیریتی در پرورش گوساله های شیرخوار نسبت داد.

این تحقیق به منظور توصیف و مقایسه سه مدل غیرخطی جهت بررسی الگوی رشد قطعات بدنی جوجه های بومی اصفهان انجام گرفت. بدین منظور از اطلاعات رشد یک روزگی تا پایان 12 هفتگی از تعداد200 قطعه (112 نر و 88 ماده) جوجه بومی استفاده شد. جوجه ها در روز اول توزین و با نوارهای رنگی پلاستیکی روی یک پا شماره گذاری شدند و تا پایان دوره به صورت هفتگی وزن کشی شدند. در پایان هفته های 3، 6، 9 و 12 طول و قطر ران، طول و عرض سینه و طول و قطر ساق پا اندازه گیری شدند. جهت برازش داده های رشد اندازه های بدن با سن پرنده از سه تابع غیرخطی ریچارد، گمپرتز و لجستیک استفاده شد. بر اساس شاخص های برازش و آماره های آماری، نتایج حاکی از برازش مشابه برای هر سه مدل مورداستفاده بود (90/0 ≤ r2adj)، اما در بین مدل های فوق تابع رشد گمپرتز ازنظر آماره های برازشی وضعیت بهتری داشت. برای جوجه های نر اندازه های بدن در سن بلوغ بزرگ تر و با نرخ رشد کمتری حاصل شد. همچنین جوجه های نر دیرتر به نقطه عطف منحنی رشد رسیده و در این سن نیز دارای اندازه های بدنی بزرگ تری بودند. همبستگی اندازه های بدن و وزن زنده در هفته 12 برای هر دو جنس مثبت و معنی دار (01/0p <) و متوسط به بالا (82/0< r < 30/0) به دست آمد. با توجه به تفاوت الگوی رشد قطعات بدنی برای نرها و ماده ها توصیه می شود که در هنگام پرورش به این مورد توجه شود.

نشان داده شده است که بروز هر گونه تغییر در عملکرد ژنهای DNMTs اثرات شگرفی بر فرآیند تکوین جنین و نیز وزن تولد در پستانداران دارد، لذا هدف از انجام این تحقیق بررسی چندشکلی ژن های خانواده DNA متیل ترانسفراز و ارتباط آن ها با وزن تولد در گاو سیستانی بود. خون گیری به طور تصادفی از 60 رأس گاو سیستانی به عمل آمد. استخراج DNA با استفاده از روش فنول کلروفرم انجام شد. نواحی کاندیدا برای وجود جهش شامل قطعه های 114 جفت بازی واقع در اگزون 33 ژن DNMT1، قطعه 176 جفت بازی واقع در اینترون 4 ژن DNMT3a و قطعه 207 جفت بازی واقع در اینترون 3 ژن DNMT3b توسط واکنش زنجیره ای پلی مراز تکثیر شدند. به منظور بررسی وجود چند شکلی در ژن های هدف از روش PCR-SSCP به وسیله ی ژل پلی آکریل آمید و رنگ آمیزی نیترات نقره استفاده گردید. ارزیابی نتایج دلالت بر عدم وجود تنوع الگوهای باندی در تمام نمونه های مورد بررسی داشت. بر اساس نتایج این مطالعه به نظر می رسد که عدم مشاهده تنوع ژنتیکی در نواحی مورد بررسی احتمالاً دلالت بر انتخاب بر علیه وقوع جهش های خاص در جمعیت مورد نظر دارد. در مجموع براساس نتایج این مطالعه ارزیابی تنوع ژنتیکی در نواحی مورد بررسی، جهت شناسائی مارکرهای موثر در برنامه های اصلاحی صفات تولیدی در گاو سیستانی فاقد کارائی می باشد

استفاده از بقایای محصولات زراعی در خوراک بره های پرواری در کشورهای مختلف بعنوان موضوعی مهم مطرح می باشد. با توجه به وسعت بالای کشت بالای گوجه فرنگی، هدف از انجام این پژوهش بررسی تاثیر سطوح مختلف علوفه گوجه فرنگی بر عملکرد بره های دالاق می باشد از این رو از 16 بره نژاد دالاق با متوسط وزن اولیه 2/4 ± 5/26 در 4 تیمار در قالب طرح کاملا تصادفی استفاده شد. بوته گوجه-فرنگی در سه سطح 7، 14 و 21 درصد جایگزین یونجه به همراه گروه شاهد تیمارهای آزمایشی را تشکیل دادند. جیره روزانه طی دو وعده در ساعات 8 و 16 در اختیار بره ها قرار گرفته و در پایان بقایای خوراک جمع و وزن کشی شدند. برای اندازه گیری روند رشد، هر 14 روز یکبار بره ها وزن کشی شدند. و در پایان دوره آنالیز مدفوع به منظور اندازه گیری قابلیت هضم و نمونه گیری از خون جهت متابولیت های خونی انجام شد. عملکرد بره ها تحت تاثیر تیمارها قرار گرفت(05/0>P). تیمار 21درصد با 181 گرم کمترین افزایش وزن روزانه و بیشترین ضریب تبدیل خوراک را داشتند ولی بین دو تیمار 7 و 14 درصد با تیمار شاهد تفاوت معنی داری مشاهده نشد. استفاده از بوته گوجه فرنگی به جای یونجه(بیش از 20 درصد) به ترتیب سبب افزایش 12 میلیگرم بر دسی لیتر ازت اوره ای خون و 6 میلی گرم کاهش کلسترول خون گردید ولی بین تیمارهای آزمایشی به لحاظ قابلیت هضم تفاوت معنی داری مشاهده نشد. استفاده علوفه گوجه-فرنگی در سطح 14 درصد در عملکرد نهایی بره پروار به لحاظ اقتصادی مفیدبوده و میتواند از این طریق ضمن کاهش هزینه های پرورش وکاهش مشکلات زیستی به منابع مفید خوراکی تبدیل شود. ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬ ‬

هدف از مطالعه حاضر بررسی اثرات تزریق درون تخم مرغی سطوح مختلف منابع عنصر روی (آلی و معدنی) بر برخی از پارامترهای تفریخ، خصوصیات اسکلتی و عملکرد جوجه های گوشتی است. درمطالعه حاضر 480 عدد تخم مرغ در 6 تیمار 20 عددی با 4 تکرار انجام گرفت. تیمارها شامل 1) بدون تزریق، 2) تزریق نیم سی سی سرم فیزیولوژی، 3) تزریق 80 میکروگرم سولفات روی محلول در نیم سی سی سرم فیزیولوژی، 4) تزریق 100 میکروگرم سولفات روی محلول در نیم سی سی سرم فیزیولوژی، 5) تزریق 80 میکروگرم کیلات روی محلول در نیم سی سی سرم فیزیولوژی و 6) تزریق 100 میکروگرم روی-متیونین محلول در نیم سی سی سرم فیزیولوژی در روز 17 انکوباسون بود. بعد از تفریخ، از هر تکرار 2 جوجه انتخاب و استخوان ران پای راست برای سنجش عنصر روی برداشته شد. نتایج نشان داد وزن جوجه های تفریخ شده تفاوت آماری معنی داری ندارند و بالاترین درصد تفریخ مربوط به تیمارهای تزریق 100 میکروگرم روی-متیونین و تزریق 80 میکروگرم سولفات روی است (p <0. 05). همچنین تزریق منبع آلی و معدنی روی سبب افزایش وزن و مقدار روی استخوان درشت نی می شود(p <0. 05). تزریق درون تخم مرغی 80 و 100 میکروگرم روی-متیونین به افزایش مقدار روی درشت نی در سن 21 روزگی منتهی شد (p <0. 05). طول درشت نی نیز با تزریق درون تخم مرغی تزریق 100 میکروگرم سولفات روی و تزریق 80 میکروگرم روی-متیونین نسبت به دیگر تیمارها افزایش نشان داد (p <0. 05). تفاوت آماری معنی داری در قابلیت هضم ایلئومی(خوراک مصرفی، افزایش وزن و ضریب تبدیل غذایی)با تزریق درون تخم مرغی سطوح مختلف منابع آلی و معدنی عنصر روی دیده نشد.

< p dir="RTL">این آزمایش به منظور بررسی تاثیر پرتوالکترون و آنزیم فیبرولایتیک بر ترکیب شیمیایی و تجزیه پذیزی شکمبه ای برگ خرما در یک طرح کاملا تصادفی با قالب فاکتوریل 2×2 شامل 2 سطح پرتوتابی (150 و 300 کیلوگری) و 2 سطح آنزیم( 5/1 و 3 گرم در کیلوگرم ماده خشک نمونه ها) انجام شد. بدینمنظورابتدابااستفادهازروشکیسه­ هاینایلونی، مقدار 5 گرمنمونهآسیابشدهبهمدت2، 4، 8، 12، 24، 48، 72 و 96 ساعتدرشکمبهدورأسگاوسیستانیدارایفیستولایشکمبه­ ای شکمبه گذاریوفراسنجه­ هایتجزیه­ پذیریبرآوردشدند. داده­ هایبدستآمدهازترکیبشیمیاییوتجزیه­ پذیریمادهخشکبانرم­ افزار SAS وفراسنجه­ هایتجزیه­ پذیریبانرم­ افزار Neway تجزیهوتحلیلشدند. براساسنتایج، پرتوتابیوآنزیمرویمادهخشکوعصارهاتریو پروتئین خاماثرمعنی­ دارینداشتند. اما، بهصورتجداگانهوتوأمسببکاهشمعنی­ دار(01/0(p

هدف پژوهش حاضر، بررسی کارایی افزودن توکسین بایندرهای ® ASRI1 و ® ASRI2 و پروبیوتیک به جیره بر عملکرد، غلظت آفلاتوکسین کبد و ماهیچه و جمعیت میکروبی روده جوجه های گوشتی تغذیه شده با جیره های آلوده شده با آفلاتوکسین بود. تعداد 420 قطعه جوجه راس 308 یکروزه در قالب طرح کاملا تصادفی به 7 تیمار، 5 تکرار و 12 پرنده در هر تکرار اختصاص داده شدند. تیمارهای آزمایشی 1) جیره های غیرآلوده به آفلاتوکسین یا شاهد منفی، 2) جیره-های آلوده با آفلاتوکسین یا شاهد مثبت، 3) جیره های شاهد مثبت حاوی توکسین بایندر ® ASRI1، 4) جیره های شاهد مثبت حاوی توکسین بایندر® ASRI2، 5) جیره های شاهد مثبت حاوی پروبیوتیک، 6) جیره های شاهد مثبت حاوی پروبیوتیک و توکسین بایندر ® ASRI1 و 7) جیره های شاهد مثبت حاوی پروبیوتیک و توکسین بایندر® ASRI2، بودند. عملکرد بصورت دوره ای، غلظت آفلاتوکسین کبد و ماهیچه در سنین 28 و 42 روزگی و جمعیت میکروبی روده در سن 42 روزگی، ارزیابی شدند. نتایج نشان دادند وزن بدن در دوره های رشد و پایانی در گروه شاهد منفی در مقایسه با شاهد مثبت بطور معنی داری (05/0p <) بیشتر و ضریب تبدیل غذایی بطور معنی داری (05/0p <) پایینتر بود. جمعیت باکتریهای مضر و غلظت آفلاتوکسین کبد و ماهیچه گروه شاهد مثبت مقایسه با شاهد منفی بطور معنی داری بیشتر بود (01/0p <). افزودن توکسین بایندرهای تجاری و پروبیوتیک به ویژه ترکیب هر دو اثرات آفلاتوکسین بر عملکرد، غلظت آفلاتوکسین کبد و ماهیچه و جمعیت میکروبی روده را به صورت معنی داری (05/0p <) کاهش داد.

در این آزمایش، تأثیر عمل آوری کنجاله منداب بومی با میکروویو بر ترکیب شیمیایی، گلوکوسینولات ها، اسید فایتیک، تجزیه پذیری ماده خشک و پروتئین خام، قابلیت هضم برون تنی پروتئین خام، پروتئین قایل متابولیسم و روند تجزیه پذیری پروتئین حقیقی در زمان های مختلف انکوباسیون در شکمبه با روش الکتروفورز بررسی شد. ابتدا میزان رطوبت نمونه ها (سه نمونه 500 گرمی) به 250 گرم در کیلوگرم رسانده شد و سپس با پرتو میکروویو به مدت2، 4 یا 6 دقیقه و با قدرت 800 وات عمل آوری شدند. ترکیب شیمیایی، اسید فایتیک و گلوکوسینولات با روش های استاندارد و تجزیه پذیری ماده خشک و پروتئین خام با روش کیسه های نایلونی اندازه گیری شد. قابلیت هضم برون تنی پروتئین خام با روش آنزیمی سه مرحله ای و روند تجزیه پذیری پروتئین حقیقی در شکمبه و نگاری با روش الکتروفورز ژل پلی آکریلامید (SDS-PAGE) اندازه گیری شد. نتایج آزمایش نشان داد که عمل آوری با میکروویو سبب کاهش اسید فایتیک و گلوکوسینولات ها شد (01/0p <). با افزایش زمان عمل آوری با میکروویو ناپدید شدن شکمبه ای ماده خشک و پروتئین خام کنجاله منداب در زمان های مختلف انکوباسیون کاهش یافت (05/0p <). بر پایه نتایج این آزمایش، عمل آوری با میکروویو بیش از 2 دقیقه در بهبود ارزش غذایی آن جهت استفاده در جیره نشخوارکنندگان موثر بود.

هدف از این مطالعه، بررسی اثر مرحله شیردهی و تعداد شکم های زایش بر ترکیبات شیر در میش عربی بود. تعداد 30 رأس میش عربی (10 رأس به ازای هر شکم زایش اول، دوم و سوم) در قالب طرح کاملاً تصادفی با میانگین وزن اولیه 47 کیلوگرم استفاده شد. پس از زایش میش های هر گروه، هر دو هفته یکبار و به مدت دو ماه جمع آوری نمونه های شیر برای ارزیابی میزان ترکیبات شیر انجام شد. درصد پروتئین شیر در زایش دوم روندی نوسانی داشت. در میش های شکم سوم، بیشترین درصد پروتئین شیر مربوط به ماه دوم شیردهی بود (05/0>P). در زایش های اول، دوم و سوم، درصد چربی شیر با پیشرفت دوره شیردهی افزایش یافت (05/0>P). در میش-های شکم سوم، بیشترین میزان ماده جامد شیر مربوط به هفته هشتم شیردهی بود (05/0>P). در میش های شکم اول، درصد ماده جامد شیر در کل دوره شیردهی در نوسان بود (05/0>P). میزان لاکتوز شیر در هفته هشتم شیردهی میش های شکم اول و سوم بیشتر از شیر هفته دوم تا ششم دوره شیردهی بود. pH شیر در میش های یکبار زایش با ادامه شیردهی افزایش یافت (05/0>P). بطور کلی، خصوصیات فیزیکوشیمیایی شیر میش های عربی بجز میزان خاکستر و چگالی تحت تأثیر دوره های شیردهی قرار می گیرند.

اطلاعات ژنومی قابلیت بالقوه ای برای کنترل همخونی فرزندان ایجاد کرده است. در روش معمول برای این منظور، طرح های آمیزش برای محدود ساختن سطح همخونی مورد پیش بینی نتاج از طریق ماتریس روابط خویشاوندی مورد استفاده قرار می گیرند. در این مطالعه با هدف بهبود پیشرفت ژنتیکی و محدودکردن سطح همخونی نتاج، با استفاده از نرم افزار QMSim، جمعیتی با اندازه ثابت 1000 فرد و 26 کروموزوم و در مجموع 60000 نشانگر و 1930 QTL به عنوان جمعیت پایه شبیه سازی شد و اندازه این جمعیت بعد از 1000 نسل به 2000 فرد رسید. از بسط جمعیت تاریخی به تعداد 10 نسل، جمعیت ثانویه متشکل از 500 نر و 500 ماده ایجاد شد و صفتی با وراثت پذیری 3/0 شبیه سازی گردید. هشت استراتژی شامل دو طرح آمیزشی: حداقل همخونی(minf) و تصادفی(rnd) و چهار معیار محاسبه خویشاوندی شامل ماتریس های A، GRM، IBS و Weighted برای 10 نسل دیگر مورد ارزیابی قرار گرفتند. هر استراتژی 10 بار تکرارگردید. مقایسه استراتژی ها نشان داد، نوع طرح آمیزشی و معیارهای مختلف خویشاوندی در میزان رشد ژنتیکی، همخونی و هموزیگوسیتی جمعیت تاثیر معنی داری داشتند (p <0. 05). نوع ماتریس خویشاوندی صحت ارزیابی ها را تحت تاثیر قرار داد. در استراتژی های با ماتریس وزن داده شده (Gweighted)، میانگین رشد ژنتیکی در طی10 نسل پایین تر از استراتژی های با ماتریسA، GRM و IBS بود. در استراتژی های با طرح آمیزش rnd نرخ همخونی در طی 10 نسل روندی افزایشی داشت.

در این پژوهش اثر عوامل محیطی تاثیرگذار و روندهای ژنتیکی و فنوتیپی برای صفات وزن بدن در سنین مختلف گوسفندان عربی برآورد گردید. بدین منظور از تعداد 11365 رکورد وزن تولد، 6930 رکورد وزن شیرگیری، 3275 رکورد وزن 6ماهگی، 2043 رکورد ورن نه ماهگی و 1750 رکورد وزن یکسالگی استفاده شد. داده های مورد استفاده در این مطالعه طی سال های 1373 تا 1394 در استان خوزستان جمع آوری شدند. ارزش اصلاحی حیوانات بوسیله روش حداکثر درست نمایی محدود شده برآورد شد. نرم افزار آماری SAS جهت تعیین عوامل محیطی مؤثر بر این صفات و نرم افزار Wombat جهت برآورد ارزش اصلاحی دام ها مورد استفاده قرار گرفت. برای برآورد روندها از روش رگرسیون وزنی نرم افزار SPSS استفاده شد. عوامل محیطی سال تولد، جنسیت بره، تیپ تولد و سن مادر، معنی دار بودند و به عنوان اثرات ثابت در مدل قرار گرفتند. سن دام هنگام وزن کشی به عنوان متغیر کمکی وارد مدل شد. روندها به صورت تابعیت میانگین وزنی فنوتیپی و ژنتیکی بر اساس سال تولد محاسبه شدند. روند ژنتیکی مستقیم برای صفات اوزان تولد، شیرگیری، شش ماهگی، نه ماهگی و یکسالگی به ترتیب 07/0، 17-، 2، 1 و 1 گرم در سال برآورد شد. روند فنوتیپی برای صفات مذکور به ترتیب 5، 256، 76، 83 و 194 گرم در سال بود. می توان نتیجه گرفت که افت میانگین ارزش ارثی در روندهای ژنتیکی و ایجاد نوسان در روند فنوتیپی به دلیل کاهش دقت رکورد گیری و ورود دام هایی با ارزش اصلاحی پایین به گله و یا تاثیر منفی عوامل محیطی در بروز پتانسیل تولیدی دام ها باشد.

بهینه سازی جمعیت مرجع در ارزیابی های ژنومیک به دلیل تأثیر آن بر صحت برآورد اثرات نشانگرها و ارزش-های ارثی ژنومیک نقش کلیدی در اصلاح حیوانات اهلی دارد. در مطالعه حاضر هفت روش متفاوت انتخاب جمعیت مرجع شامل انتخاب همه، انتخاب بیشترین و کمترین عملکردها، انتخاب تصادفی، انتخاب افراد با بیشترین و کمترین شباهت نشانگر و ژنگاه مورد ارزیابی قرار گرفت. در مطالعات پویش ژنومی روش انتخاب همه به عنوان جمعبت مرجع، نشانگرهای با فراوانی متوسط و بالا با اثر بزرگ بر روی صفت را تعیین نمود، اما استفاده از روش بیشترین و کمترین عملکردها، نشانگرهای با فراوانی نادر با اثر بزرگ بر روی صفت را گزارش نمود. استفاده هم زمان از تراکم بالای نشانگری و مرجع انتخابی در مقایسه با تراکم پایین و مرجع کامل، موجب کاهش صحت ارزیابی ها گردید، ولی رتبه بندی حیوانات را تغییر نداد. بین روش های انتخاب جمعیت مرجع با نسل (P≤ 0. 0134) و همچنین با عدم تعادل لینکاژ (P≤ 2e-16) اثر متقابل وجود داشت. به طور کلی انتخاب همه حیوانات به عنوان جمعیت مرجع منتج به صحت های بالاتری در مقایسه با شش روش مرجع انتخابی گردید. بین روش های انتخاب، در جمعیت های با اندازه مؤثر کم (255/0r2 =، 100=Ne) اختلافی وجود نداشت، اما در جمعیت های با اندازه مؤثر زیاد (086/0r2=، 400=Ne) روش های انتخاب جمعیت مرجع با صحت های متفاوتی ارزش های اصلاحی ژنومی را پیش بینی کردند. بیشترین و کمترین صحت پیش بینی ارزش اصلاحی ژنومی به ترتیب متعلق به روش های انتخاب دام ها بر اساس حداکثر شباهت ژنگاه و نشانگری بود(0231/0≥ P )