علوم درمانگاهی دامپزشکی ایران
سال:1399 | دوره:14 | شماره:1 |تعداد مقالات:12

بتا دیفنسین تولید شده در رحم، نقش مهمی در ایمنی ذاتی رحم گاو شیری جهت پاکسازی عفونت، رفع التهاب و کمک به جمع شدن طبیعی اندومتر پس از زایش دارد. این مطالعه به منظور بررسی تاثیر پلی مورفیسم ژن بتا دیفنسین بر تغییرات فاکتورهای مختلفی همچون پروتئین های فاز حاد و لوکوگرام قبل و پس از درمان در گاوهای شیری مبتلا به اندومتریت صورت گرفت. تعداد 51 رأس گاو شیری مبتلا به اندومتریت بالینی در زمان انجام تست پاکیزگی رحم (30 تا40 روز پس از زایش) انتخاب شدند. پس از تأیید اندومتریت بالینی، گاوها بدنبال اقدامات درمانی، مجددا دو هفته بعد مورد ارزیابی بالینی قرار گرفتند. در هر دو زمان نمونه گیری شامل خون کامل (حاوی ماده ضد انعقاد) و خون بدون ماده ضد انعقاد به منظور جدا سازی سرم، انجام شد. آزمایشات مربوطه و همچنین ژنوتایپینگ گاوها بر اساس ژن بتا دیفنسین به روش RFLP PCR انجام گرفت. در نتیجه موتاسیون نقطه ای C به T در ناحیه 2239 ژن مورد نظر سه ژنوتیپ متفاوت CC، CT و TT مشاهده شد. با مقایسه تغییرات سرم آمیلوئید آ (قبل و پس از درمان) بر اساس حضور آلل T در ژن β-defensin مشاهده شد که پس از درمان، گاوهای دارای آلل T در مقایسه با گاوهای فاقد آلل T، افزایش سرم آمیلوئید آ را بیشتر نشان دادند، که این اختلاف از نظر آماری معنی دار بود (04/0=P). در مورد تغییرات سایر فاکتورهای هماتولوژیک، اختلاف آماری معنی داری بین ژنوتیپ ها و آلل های مختلف مشاهده نشد.

چون مکانسیم زایمان طبیعی یک فرآیند وابسته به واکنش های ایمونولوژیک است، ممکن است فاکتورهای التهابی مختلف دخیل در واکنش های ایمنی (IL-6 یک سایتوکاین پیش التهابی) در زمان های نزدیک زایمان تولید شود. هدف از این پژوهش بررسی تغییرات اینترلوکین-6 (IL-6) از یک هفته قبل از زایمان تا یک هفته بعد از زمان زایمان طبیعی در میش بوده است. با این هدف تعداد 4راس میش آبستن نیمه ی دوم انتخاب شد. نگه داری و وضعیت تغذیه ای میش های آبستن در شرایط یکسان صورت گرفت. خون گیری از طریق ورید وداج میش پس از ضدعفونی موضع، با ونوجکت و لوله ی خلا دار به میزان 5 تا 7 سی سی هر24 ساعت یک بار به مدت یک هفته قبل از زایمان تا یک هفته بعد از زایمان صورت گرفت. نمونه ها از طریق لوله های استریل به صورت جداگانه پس از اخذ جمع آوری شد و برای جداسازی سرم به آزمایشگاه منتقل شد. نمونه های سرمی پس از جداسازی در فریزر آزمایشگاه و در دمای 70-درجه قرار داده شد تا از اتولیز و تخریب زنجیره های ایمنی جلوگیری شود. جهت اندازه گیری اینترلوکین-6 از کیت اختصاصی IL-6 گوسفندی استفاده شد و با تست الایزا نمونه های سرم مورد سنجش قرار گرفته شد. نتایج این پژوهش نشان داد که در روزهای مختلف قبل از زایمان و بعد از زایمان و همچنین روز زایمان IL-6 تغییرات ناچیزی داشته است که این تغییر از نظر آماری معنی دار نیست (P=0. 7625). در کل نتایج این پژوهش بیانگر این است که وقوع زایمان بر سطوح سرمی اینترلوکین-6 (IL-6) در دوره ی زمانی مورد پژوهش تأثیر ندارد.

هیپودرما بویس ((Diptera: Oestridae به طور عمده انگل بیماری زای گاو با پراکندگی جهانی در کشور های توسعه یافته و در حال توسعه است و موجب خسارات اقتصادی شدید ناشی از کاهش میزان تولیدات دامی، از جمله شیر، گوشت و کاهش کیفیت پوست می شود. در این پژوهش نمونه ها از گاوهای کشتار شده در طی کشتار سالیانه از سه منطقه آب و هوایی جمع آوری شد. نمونه ها مورد استخراج DNA و آزمون PCR قرار گرفتند، سپس محصول PCR خالص سازی شده برای تعیین توالی ارسال شد. پاسخ توالی های اخذ شده بررسی و تصحیح گردید. در نهایت، توزیع هیپودرما بویس با توجه به ویژگی های ریخت شناسی در سه منطقه آب و هوایی ایران بررسی شد. ژن CO1 در لارو مگس های مولد میاز جمع آوری شده بررسی شد و داده ها یک شباهت و همبستگی بین گونه ای را نشان دادند. بر اساس مشاهدات ریخت شناسی از مجموع 416 عدد لارو مرحله سوم به دست آمده از گاوهای کشتار شده در سه منطقه تعداد 268 عدد (64. 4%) آنها لارو هیپودرما بویس بود. متعاقب آنالیزهای فیلوژنتیک، مشخص شد که جدایه های حاضر با تعدادی از گونه های هیپودرمای پژوهش شده در کشورهای دیگر در یک خوشه قرار می گیرند در حالی که برخی دیگر از گونه ها در خوشه جدا قرار دارند. به نظر می رسد که ناحیه CO1 در بین عوامل مولد میاز بسیار متغیر است. یافته های حاضر همچنین نشان می دهد CO1 می تواند به عنوان یک نشانگر مولکولی مناسب برای شناسایی و تشخیص گونه های هیپودرما مورد استفاده قرار بگیرد

اسپرم های استحصال شده از ناحیه دم اپیدیدیم دام های مرده یا کشتار شده و نیز انجماد آن ها، در حفاظت از گونه ها و نژادهای دامی در معرض خطر انقراض و حفظ پتانسیل ژنتیکی دام های نر پرارزشی که به صورت ناخواسته از گله حذف می شوند دارای کاربرد های بالقوه فراوانی است. در این موارد معمولا بیضه ها ی دام از لاشه جدا شده و به مرکزی که قابلیت جداسازی اسپرم و انجماد آن را دارد ارسال می شود. با توجه به تاثیر گذشت زمان بر کیفیت اسپرم استحصال شده از اپیدیدیم در نژاد های مختلف گوسفند و نیز گونه های دیگر، هدف از مطالعه ی حاضر ارزیابی اثر نگهداری اپیدیدیم های جدا شده از بیضه در دمای 5 درجه سانتی گراد به مدت 24 و 48 ساعت پس از کشتار دام بر تحرک و انجمادپذیری اسپرم اپیدیدیمی قوچ های نژاد لری بختیاری و مقایسه آن با زمان 2 ساعت پس از کشتار بود. میزان تحرک کلی و حرکت پیش رونده در زمان 2 ساعت به صورت معنی دار از زمان 48 ساعت بیشتر بود (05/0>P). در سایر پارامتر های کینماتیک به جز STR، به صورت معنی دار گروه 2 ساعت بیشترین و گروه 48 ساعت کمترین میزان را داشتند (05/0>P). پس از ذوب، حرکت پیش رونده و پارامتر های سرعت گروه 2 ساعت به صورت معنی داری از گروه 48 ساعت بیشتر بود. با توجه به نتایج مطالعه حاضر می توان نتیجه گیری نمود که کیفیت و انجماد پذیری اسپرم های اپیدیدمی گوسفند استحصال شده از اپیدیدیم های نگهداری شده در دمای 5 درجه سانتی گراد در زمان 48 ساعت به صورت قابل توجهی کاهش یافته بود.

چکیده بروسلوز از مهم ترین و شایع ترین بیماری های مشترک بین انسان و دام در جهان محسوب می شود. کنترل بروسلوز در حیوانات منجر به کاهش معنی دار بیماری در انسان می گردد. این پژوهش به منظور بررسی اپیدمیولوژیک بروسلوز دامی در شهرستان بروجن طی سال های 1395-1389 اجرا شد. داده های مربوط به تعداد آزمون های غربال گری و تکمیلی انجام شده و واکسیناسیون دامی به تفکیک سال و نوع دام (گاو، گوسفند و بز) از واحد مبارزه با بیماری های دامی اداره دامپزشکی استان چهارمحال و بختیاری اخذ و در نرم افزار SPSS نسخه 16 با آمار توصیفی گزارش گردیدند. طی سال های 1389 تا 1395، 25226 راس گاو، 35000 راس گوسفند و 1300 راس بز از نظر ابتلا به بروسلوز بررسی گردید، که به ترتیب 161 (6/0 %)، 2 (006/0 %) و 2 (15/0 %) از نمونه ها آلوده بودند. بیشترین میزان آلودگی به بروسلوز در جمعیت دامی شهرستان بروجن، مربوط به سال 1392 با 55 راس گاو بود. تعداد 14033 رأس گاو (08/93 %) و 8362 رأس گوساله (02/75 %)، 388659 رأس گوسفند و بز (22/87 %)، 306500 رأس بره و بزغاله (04/88 %)، واکسینه شدند. بیشترین میزان واکسیناسیون علیه بروسلوز (67/96 %) در گاوها و کمترین میزان (5/14 %) در گوساله ها در سال 1392 بوده است. با توجه به نتایج مطالعه و روند کاهشی شیوع بروسلوز طی سال های 1389 تا 1392 در جمعیت دامی گاو، گوسفند و بز و روند افزایشی دام واکسینه علیه بروسلوز، می توان بر برنامه واکسیناسیون برای کنترل این بیماری تمرکز بیشتری کرد.

پژوهش حاضر باهدف بررسی اثر مقادیر مس، گوگرد، آهن، مولیبدن و روی خاک و علوفه بر سطوح سرمی مس و روی گوسفندان در شهرستان مسجدسلیمان انجام گرفت. تعداد 4 نمونه خاک و علوفه و 60 نمونه سرم گوسفندی از 4 منطقه مورد پژوهش از این شهرستان اخذ و به پژوهشکده کاربرد پرتوها، واقع در سازمان انرژی اتمی ایران ارسال شد. نمونه های خاک، پس از هضم قلیایی، با دستگاه ICP-OES و نمونه های علوفه، پس از هضم اسیدی، با دستگاه ICP-MS خوانش و همچنین مقادیر سرمی روی و مس با روش جذب اتمی اندازه گیری شد. مقایسه مقادیر عناصر مذکور خاک با استاندارد بین المللی و پژوهش های مشابه، نشان داد که همه عناصر در محدوده طبیعی قرار دارند. مقایسه میانگین عناصر مذکور در علوفه با مقدار بحرانی و سایر پژوهش ها نشان داد که آهن، بالاتر از حد استاندارد بین المللی و مقدار بحرانی آن در علوفه است. در حالی که میانگین مقدار گوگرد، مس، مولیبدن و روی علوفه مناطق مورد پژوهش، در محدوده طبیعی قرار داشت؛ نتایج نشان داد که به رغم این که مقدار مس علوفه در کم ترین حد طبیعی (5/1± 2/6 میلی گرم/ کیلوگرم) قرار دارد و به دلیل طبیعی بودن مقادیر گوگرد و مولیبدن خاک و علوفه، کمبود مس در گوسفندان منطقه دیده نشد؛ اما در مقایسه با مقادیر طبیعی، مقدار سرمی روی گوسفندان مورد بررسی به واسطه بالا بودن آهن خاک و علوفه و کاهش زیست دستیابی روی، در حد کمبود مرزی یا کم تر از حد طبیعی قرار داشت.

استافیلوکوکوس اورئوس با ایجاد عفونت های داخل پستانی یکی از مهم ترین عوامل ایجاد کننده ورم پستان در دام های شیری است. بیماری ورم پستان خسارت های اقتصادی جبران ناپذیری را در صنعت پرورش دام بویژه در گاوهای شیری را بوجود می آورد و از طرف دیگر به دلیل افزایش روز افزون مقاومت استافیلوکوکوس اورئوس نسبت به آنتی بیوتیک ها به یکی از اساسی ترین مشکلات درمانی در سراسر جهان تبدیل شده است. هدف از این مطالعه، بررسی ژن مقاومت به متی سیلین (mecA) و تعیین الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی سویه های استافیلوکوکوس اورئوس جداسازی شده از شیر گاوهای مشکوک به بیماری ورم پستان در گاوداری های صنعتی استان ایلام است. در این مطالعه 208 نمونه شیر از هفت گاوداری صنعتی جمع آوری شد که تعداد 42 (54/20 درصد) جدایه با روش های فنوتیپی و در روش PCR تعداد 38 (56/91 درصد) جدایه از آن ها به عنوان استافیلوکوکوس اورئوس تایید شد. از مجموع 38 جدایه تعداد 22 (38/52 درصد) جدایه ژن mecA داشتند. بیشترین میزان مقاومت نسبت به آنتی بیوتیک پنی سیلین (100 درصد) و کمترین میزان مقاومت نسبت به آنتی بیوتیک کلرامفنیکل (20/1 درصد) در این جدایه ها مشاهده شد. در این مطالعه شیوع سویه های استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین بسیار بالا بود و تمامی سویه های دارای مقاومت آنتی بیوتیکی چندگانه بودند. تاکنون در استان ایلام مطالعه ای در این خصوص صورت نپذیرفته است و در این مطالعه برای اولین بار حضور این باکتری مورد تایید قرار گرفت که می تواند زنگ خطری در بهداشت دام و مهم تر از آن شیر می تواند به عنوان یکی از منابع اصلی این باکتری محسوب شود و همچنین مقایسه این نمونه ها با نمونه های بیمارستانی از اهمیت ویژه ای برخوردار است.

کشت آزمایشگاهی زیگوت ها و جنین های لقاح یافته در آزمایشگاه یکی از مراحل اصلی تولید جنین آزمایشگاهی است که تاثیر عمده ای بر کمیت و کیفیت جنین ها دارد. کشت انفرادی رویان در چندین زمینه تحقیقاتی و عملی از اهمیت خاصی برخوردار است و مطالعه حاضر با هدف تنظیم روشی مناسب برای کشت انفرادی جنین های گوسفند انجام شد. تخمدان های گوسفند در کشتارگاه جمع آوری شده و پس از طی مراحل بلوغ تخمک و لقاح آزمایشگاهی، زیگوت های احتمالی به صورت دسته های 6 تایی در قطره های 20 میکرولیتری و انفرادی در قطره های 10 و 20 میکرولیتری محیط کشت قرار داده شدند. در آزمایش دیگر تاثیر 5 یا ده درصد سرم اضافه شده در روز سوم به قطرات 10 میکرولیتری حاوی یک جنین بر تکامل جنین های گوسفند، مورد ارزیابی قرار گرفت. تعویض محیط تا روز 7 انجام نشد. تحلیل آماری داده ها نشان داد که نرخ تسهیم زیگوت ها در روز سوم، تعداد کلی بلاستوسیست ها، تعداد بلاستوسیست های اولیه، متسع و تفریخ شده در روز 6 در هر دو آزمایش تفاوت معنی داری میان گروه-ها نداشت. ولی در روز 7 تعداد کلی بلاستوسیست ها در کشت انفرادی در قطرات 10 میکرولیتری بیش از کشت گروهی بود و در آزمایش دوم، تعداد کلی بلاستوسیست ها و بلاستوسیست های اولیه میان دو گروه اختلاف معنی دار داشت. در مجموع چنین به نظر می رسد کشت انفرادی جنین های گوسفند در قطرات 10 میکرولیتری بدون نیاز به تعویض و تازه سازی محیط کشت تا روز 7 و فقط با اضافه کردن 10 درصد سرم در روز 3 نتایج قابل قبولی از نظر نرخ تشکیل بلاستوسیست خواهد داشت.

هدف از این مطالعه موقعیت یابی ایمنوهیستوشیمیایی (IHC) گرلین در بافت بیضه خروس بود. اخیراً گرلین به عنوان تنظیم کننده پلیوتروپیک گسترده اعمال اندوکرین و غیر اندوکرین ظاهر شده است. قبلاً القای احتمالی کنترل عمل کرد گنادی، بیان گرلین و گیرنده های آن، گیرنده نوع یک a ترشح کننده هورمون رشد، در گنادهای پستانداران و همچنین اثرات مستقیم گرلین در کنترل ترشح بیضه ای و تکثیر سلولی گزارش شده بود. هنوز، بیان و یا نقش عمل کردی گرلین در گنادهای گونه های غیرپستانداران بررسی نشده است. در این پژوهش موقعیت یابی ایمنوهیستوشیمیایی گرلین در بافت بیضه خروس، با آنتی بادی مونوکلونال موشی ضد گرلین به عنوان آنتی بادی اولیه و آنتی بادی پلی کلونال دانکی ضد ایمنوگلوبین G (HRP) به عنوان آنتی بادی ثانویه بررسی شد. نمونه های بافتی از 5 خروس 45 روزه جمع آوری شد و برای آزمایش IHC در فرمالین 10 % نگه داری شدند. سپس بلوک های پارافینی و مقاطع بافتی برای آزمایش IHC تهیه شد. واکنش ایمنی در سلول های زایا، سلول های لایدیگ و سلول های سرتولی مشاهده شد. عقیده بر این است که محل بیان گرلین در سلول های زایا، سلول های لایدیگ و سلول های سرتولی ممکن است نقش آن را در تنظیم موضعی نشان دهد. این اولین مطالعه ای است که شواهد مولکولی را برای وجود گرلین در بافت بیضه ای خروس فراهم کرده است.

99 قطعه جوجه گوشتی از سویه راس 308 در طرحی کاملاً تصادفی در سن 21 روزگی به 3 تیمار و هر تیمار به3 تکرار و هر تکرار شامل 11 قطعه جوجه، تقسیم شدند. آب و سه جیره ی غذایی مختلف با سطح انرژی و پروتئین یکسان به صورت آزاد تا سن 42 روزگی در اختیار جوجه ها قرار گرفت. خوراک مصرفی، افزایش وزن، ضریب تبدیل غذایی و تلفات در پایان هر هفته مورد محاسبه قرار گرفت. در پایان پژوهش از جوجه های خون گیری به عمل آمد و تفکیک و تعیین وزن قسمت های مختلف لاشه انجام شد. گروه تجربی 1(جیره برپایه ذرت و جو (سطح جو 22 درصد)و کنجاله سویا، 2600 واحد بر گرم بتازایلاناز، 1800 واحد بر گرم بتاگلوکاناز و500 واحد بر گرم سلولاز)بیشترین هزینه تولید را داشت. میانگین وزن کبد، پیش-معده، سنگدان، روده ها و چربی ناحیه شکمی نسبت به وزن زنده و نیز میانگین درصد لاشه، قطعات سینه و ران ها بین تیمارها اختلاف آماری معنی دار نشان داد (05/0 P<)، بیشترین درصد لاشه در گروه تجربی 2(دریافت کننده ذرت، جو، 2200 واحد بر گرم بتازایلاناز، 200 واحد بر گرم بتا گلوکاناز، 100 واحد بر گرم سلولاز و 100 واحد بر گرم پکتیناز)دیده شد. پروتئین تام و اسید اوریک در گروه های مختلف تفاوت آماری معنی داری نشان نداد(05/0 P>)، اما گروه تجربی 1 نسبت به گروه های دیگر کاهش معنی دار در میزان گلوکز و آلبومین سرم نشان داد(05/0 (P<. از یافته های این پژوهش معلوم شد که افزودن مولتی آنزیم دارای میزان کمتر آنزیم های بتازایلاناز، بتاگلوکاناز و سلولاز و حاوی پکتیناز به جیره های غذاییِ بیان شده، در عمل کرد طیور و هزینه تولید تاثیر بیشتری داشته است و بیان گر کاهش اثر فاکتورهای ضدتغذیه ای در گروه-های دریافت کننده این گروه آنزیمی است.

برهمکنش های دارویی می تواند بر روی فاکتورهای فارماکوکینتیک داروهای بیهوشی تاثیر گذارد. هدف از این پژوهش بررسی تاثیر فنیل بوتازون بر فاکتورهای فارماکوکینتیک تیوپنتال در سگ نر بود. دوازده قلاده سگ نر را به صورت تصادفی به دو گروه (کنترل و آزمایش) تقسیم شد. سلامتی حیوانات با انجام آزمایشات کلینیکی تایید شد. در گروه کنترل سالین نرمال 1/0 میلی لیتر بر کیلوگرم قبل از تجویز داخل وریدی تیوپنتال 17 میلی گرم بر کیلوگرم و در گروه آزمایش فنیل بوتازون 20 درصد به میزان 20 میلی گرم بر کیلوگرم داخل وریدی تزریق شد. بعد از بیهوشی نمونه های خون در فواصل زمانی مشخص جمع آوری و سپس با سانتریفیوژ سرم آن جداسازی شد. غلظت تیوپنتال با روش HPLCاندازه گیری شد. سرعت حذف دارو، نیمه عمر، حجم توزیع و کلیرانس به صورت غیرمحفظه ای با نمودار غلظت – زمان تیوپنتال به دست آمد. نتایج نشان از اختلاف بین شاخص های فارماکوکینتیک تیوپنتال در گروه آزمایش و کنترل داشت. به نحوی که سرعت حذف دارو و کلیرانس در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل کاهش اما نیمه عمر و حجم توزیع در گروه آزمایش افزایش یافت. این مسئله ممکن است نتیجه جابجایی جایگاههای پیوند یافته فنیل بوتازون باشد. . در نتیجه فاکتورهای فارماکوکینتیک و هم چنین مدت زمان عملکرد تیوپنتال تغییر یابد.

مادیان پنج ساله نژاد عرب – ترک که در حین جابجایی با اسبکش دچار سانحه در اندام خلفی سمت چپ شده بود ارجاع گردید که بر اندام متأثر هیچ گونه وزن گذاری نداشت. علائم حیاتی طبیعی بود و عارضه زمینه ای خاصی مشاهده نگردید. معاینات بالینی و ارزیابی های رادیولوژی به عمل آمده نشان از شکستگی مورب و بسته استخوان های متاتارس دوم و چهارم (اسپلینت) داشت. بررسی های اولتراسونوگرافی آسیبی از ساختارهای لیگامانی و تاندونی را نشان نداد. در ادامه پس از آماده سازی های معمول، بیمار تحت بیهوشی عمومی قرار داده شد و پس بعد از اعمال کشش بر اندام آسیب دیده اقدام به گچ گیری اندام شد. ریکاوری از بیهوشی بدون عارضه خاصی انجام پذیرفت. با گذشت 8 هفته اقدام به باز نمودن گچ گردید؛ بیمار بر اندام متأثر وزن گیری ناقص همراه با لنگش متوسط داشت. به مدت 8 هفته دیگر توصیه بر فیزیوتراپی و قیار سم گردید به نحوی که بعد از گذشت 16 هفته از زمان وقوع شکستگی، وزن گیری کامل و عدم لنگش مشاهده گردید. تثبیت عضو به روش گچ گیری در شکستگی های استخوان اسپلینت در مواردی که بخصوص با آسیب تاندونی و لیگامنتی همراه نباشد روشی ارزان و در مقایسه با سایر روش ها آسان تر و قابل انجام در شرایط مزرعه است. ارزیابی رادیوگرافی بعد از دوره نقاهت جهت بررسی بیشتر میزان موفقیت درمان بسیار ضروریست.