مقدمه: لیشمانیوزیس لوپوئید و مزمن انواعی از لیشمانیوزیس پوستی هستند که به درمان های مختلف مقاوم اند. بیماری مذکور در کشورهای در حال توسعه مانند ایران اندمیک می باشند. استفاده از داروهای متفاوت برای درمان این بیماری در دهه های اخیر پیشنهاد شده است که دارای اثربخشی های متفاوت هستند. لیزر دی اکسید کربن در دهه های اخیر به طور گسترده ای در زمینه درمان بیماری های پوستی به کار رفته است. هدف از انجام این مطالعه، تعیین اثربخشی لیزر دی اکسید کربن در مقایسه با آلوپورینول خوراکی و مگلومین آنتی مونات (گلوکانتیم) در درمان لیشمانیوزیس مزمن و لوپوئید در شهر کرمان بود.روش: پنجاه بیمار که جمعا دارای 86 ضایعه مزمن و لوپوئید بودند با کسب رضایت نامه آگاهانه وارد مطالعه شدند. شرکت کنندگان به صورت تصادفی وارد دو گروه درمانی شدند. در یک گروه ضایعات تحت درمان با لیزر دی اکسید کربن فقط برای یک جلسه قرار گرفتند در حالی که در گروه دوم، گلوکانتیم (50 میلی گرم/ کیلوگرم به صورت تزریق عضلانی به مدت 21 روز) همراه با آلوپورینول (20 میلی گرم/کیلوگرم خوراکی به مدت 30 روز) تجویز شد. همه شرکت کنندگان در هفته های یکم، چهارم، هشتم، دوازدهم، بیست و چهارم، چهل و هشتم و هفتاد و دوم، پیگیری شدند و نتایج حاصل از مداخله صورت گرفته مورد بررسی و ثبت گردید.یافته ها: درهفته چهارم، میزان خام درمان کامل دو گروه درمانی از نظر آماری تفاوت معنی داری نداشت (P=0.609). این میزان در هفته هشتم به مقدار کمی کاهش یافت (P=0.417) و این روند کاهشی تا هفته 48 و 72 نیز ادامه یافت (به ترتیب P=0.289 و P=0.095). نهایتا، 16بیمار در گروه درمان شده با لیزر و 22 بیماراز گروه دیگر درمان شدند، اما از نظر آماری این تفاوت بین دو گروه معنی دار نبود (P=0.095).نتیجه گیری: درمان لیشمانیوز پوستی مزمن و لوپوئید با لیزر دی اکسید کربن به عنوان درمان جایگزین در افرادی که دارای ازدیاد حساسیت نسبت به مگلومین آنتی مونات 5 ظرفیتی هستند یا در افرادی که مبتلا به بیماری های سیتمیک می باشند، پیشنهاد می شود.