علوم باغبانی
سال:1399 | دوره:34 | شماره:1 |تعداد مقالات:14

به منظور بررسی اثر تنش خشکی بر تحمل به یخ زدگی گیاهان بنفشه، آزمایشی به صورت فاکتوریل و در قالب طرح کاملأ تصادفی با سه تکرار در دانشکده کشاورزی دانشگاه فردوسی مشهد در سال 1394 انجام شد. عوامل آزمایش شامل سه سطوح آبیاری (80، 60 و 40 درصد ظرفیت زراعی) و 10 سطح دمایی (20، صفر، 3-، 6-، 9-، 12-، 15-، 18-، 21-و 24-درجه سانتی گراد) بود. گیاهان پس از گذراندن دوره خوسرمایی در معرض تیمارهای آبیاری قرار گرفتند و سپس برای تنش یخ زدگی به فریزر ترموگرادیان انتقال یافتند. نتایج نشان داد که هر چند با کاهش دما درصد نشت الکترولیت ها در گیاهان هر سه تیمار آبیاری افزایش یافت، اما میزان آن در تیمار 80 درصد ظرفیت زراعی نسبت به دو تیمار دیگر به ترتیب 32 و 10 درصد بیشتر بود. گیاهان تحت تیمار (به جز 80 درصد ظرفیت زراعی) توانستند کاهش دما تا 21-درجه سانتی گراد را تحمل کنند. تیمارهای80 و 40 درصد ظرفیت زراعی در دمای 18-درجه سانتی گراد بیشترین و کمترین (به ترتیب 74 و 42 درصد) کاهش سطح برگ را نسبت به تیمار شاهد داشتند. اجزاء زایشی به طور معنی داری تحت تأثیر تیمارهای دمایی و آبیاری قرار گرفتند. گیاهان تحت تیمار 60 درصد ظرفیت زراعی در دمای صفر درجه سانتی گراد بیشترین افزایش (به ترتیب 55، 62 و 64 درصد) وزن خشک اجزاء رویشی، زایشی و کل را نسبت به شاهد به خود اختصاص دادند. وجود همبستگی منفی و معنی داری بین درصد بقاء و دمای کشنده 50 درصد گیاهان بر اساس درصد بقاء (LT50su) مشاهده شد (**95/0=-r). نتایج همچنین نشان داد که در گیاهان، با کاهش درصد نشت الکترولیت ها، دمای کشنده 50 درصد نمونه ها بر اساس نشت الکترولیت ها (LT50el) و دمای کاهنده 50 درصد وزن خشک گیاه (RDMT50) به طور معنی داری کاهش یافته است. با توجه به نتایج، به نظر می رسد که با اعمال تیمار آبیاری 60 درصد ظرفیت زراعی مقاومت گیاهان بنفشه در برابر تنش یخ زدگی افزایش می یابد.

به منظور بررسی تأثیر خاکپوش (شاهد، سفید و سیاه) و سطوح مختلف کودهای دکاپ (حاوی 33 درصد فسفر به صورت P2O5 و 42 درصد پتاسیم به صورت K2O) و استیمپلکس (عصاره جلبک) (شاهد، 5/1، 3 و 5/4 میلی لیتر بر لیتر) بر رشد و برخی صفات فیزیولوژیک ریحانL. Ocimum basilicum آزمایشی بر مبنای فاکتوریل بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه شهید مدنی آذربایجان اجرا شد. محتوای فنل کل تحت تأثیر اثرات متقابل تیمارهای آزمایش قرار گرفت و بیشترین محتوای آن در تیمار خاکپوش سیاه × 5/4 میلی لیتر در لیتر کود دکاپ (105 میلی گرم بر گرم وزن خشک)، خاکپوش سیاه × 5/1 و 3 میلی لیتر در لیتر (98 میلی گرم بر گرم وزن خشک) کود استیمپلکس مشاهده شد. بالاترین میزان وزن خشک گیاه (51 گرم بر متر مربع) در تیمار خاکپوش سیاه و بالاترین ارتفاع گیاه و تعدا شاخه جانبی در خاکپوش های سفید و سیاه مشاهده شد. محلول-پاشی با دکاپ و استیمپلکس موجب افزایش ارتفاع و تعداد شاخه جانبی گردید. بیشترین میزان ازت و منیزیم درتیمار خاکپوش سیاه، پتاسیم و روی در هر دو خاکپوش، بیشترین محتوای فسفر و پتاسیم درتیمارهای محلول پاشی با دکاپ و استیمپلکس مشاهده شد و هر سه غلظت کود استیمپلکس موجب افزایش محتوای ازت، پتاسیم و منیزیم در گیاه گردید. نتایج نشان داد که بالاترین محتوای کلروفیل a، فلاونوئید، مواد جامد محلول و پروتئین در تیمار خاکپوش سیاه مشاهده شد. محتوای آنزیم سوپر اکسید دیسموتاز و غلظت مهار 50 درصد (IC50) تحت تأثیر خاکپوش سفید و سیاه قرار گرفت. محلول پاشی با دکاپ و استیمپلکس موجب افزایش محتوای فلاونوئید گردید. محلول پاشی با هر سه غلظت کود استیمپلکس موجب افزایش محتوای کلروفیلa، بهبود غلظت مهار 50 درصد، محتوای پروتئین گیاه گردید. سطوح 5/1 و 3 میلی گرم در لیتر استیمپلکس تأثیر مثبت در محتوای آنزیم سوپراکسید دسیموتاز، مواد جامد محلول (به میزان 12/2 و 1/ 2 درجه بریکس) و روی (9/28 و 3/30 میلی گرم در کیلوگرم) داشت. در کل چنین می توان نتیجه گیری نمود که استفاده صحیح از نهاده های مصرفی ضمن دستیابی به عملکرد مطلوب زمینه تولید پایدار را فراهم خواهد آورد.

نفوذ توده هوای سرد سیبری به مناطق شمالی ایران، هر چند سال یکبار، باعث کاهش شدید دما، بارش سنگین برف و یخ زدگی مرکبات می شود. بسته به میزان کاهش دما، در برخی از سال ها فقط میوه ها و در برخی از سال ها در ختان مرکبات نیز دچار آسیب های مهلک شده اند. برای کنترل خسارات یخ زدگی روش های زیادی پیشنهاد شده اند، اما محلول پاشی با ترکیباتی که محافظت فیزیکی درختان را در مقابل یخ زدگی ممکن سازند و یا پاشیدن مواد شیمیایی که با تغییر غلظت شیره سلولی موجب کاهش نقطه انجماد مایع درون سلولی شوند، در زمان های نزدیک به یخبندان مورد توجه بیشتری هستند. این آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی در پاییز و زمستان 1396 در سردخانه با دمای کنترل شده انجام شد. نهال های گلدانی یک ساله پرتقال تامسون ناول در معرض سه سطح دمایی (5-، 8-و 11-درجه سانتی گراد) قرار داده شدند. این نهال ها با موم کارنوبا در دو سطح (صفر و 4 درصد) و گلایکول پتاس در دو سطح (صفر و 10 درصد) محلول پاشی شدند. کمترین درصد نشت الکترولیت در دمای 5-درجه سانتی گراد و بیشترین درصد نشت الکترولیت در دمای 8-درجه سانتی گراد مشاهده شد. غلظت پرولین با کاهش دما افزایش یافت اما با کاهش بیشتر دما از 8-درجه سانتی گراد دوباره روند کاهشی به خود گرفت. کاربرد موم کارنوبا در دمای 5-درجه سانتی گراد سبب کاهش غلظت قندهای کل محلول شده است اما تفاوت معنی داری با تیمار شاهد و دمای 11-درجه سانتی گراد نداشت. کاربرد توأم کارنوبا + گلایکول پتاس در دمای 5-درجه سانتی گراد سبب کاهش غلظت کلروفیل کل شده است که تفاوت معنی داری نسبت به شاهد نداشته است. آثار یخ زدگی به صورت ریزش برگ و خشکیدگی سرشاخه ها در دمای 8-درجه سانتی گراد قابل مشاهده است. نتایج این آزمایش نشان داد محلول پاشی نهال ها با موم کارنوبا در غلظت به کار رفته در این آزمایش تا دمای 8-درجه سانتی گراد باعث کاهش آسیب تنش سرمایی شده است اما کاربرد گلایکول پتاس باعث افزایش تنش سرمایی شده است.

به لیمو (Lippia citriodora H. B. & k. ) از گیاهان دارویی ارزشمندی است که اسانس آن در صنایع دارویی، غذایی، آرایشی و بهداشتی کاربرد دارد. این آزمایش به منظور بررسی اثر سطوح مختلف کود اوره و انواع کودهای آهن بر عملکرد کمی و کیفی به لیمو در سال 1396 در باغ فتح آباد کرمان اجرا شد. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار انجام شد. تیمارها شامل کود اوره در چهار سطح صفر (شاهد)، 100، 150 و 200 کیلوگرم در هکتار و منابع مختلف کود آهن شامل عدم استفاده (شاهد)، سولفات آهن 17 درصد به میزان 10 کیلوگرم در هکتار، نانو کلات آهن 9 درصد به میزان 5 کیلوگرم در هکتار و کلات آهن اورتو 8/4 درصد به میزان 10 کیلوگرم در هکتار در نظر گرفته شدند. صفات مورد اندازه گیری شامل ارتفاع گیاه، وزن تر و خشک برگ در بوته، تعداد شاخه، میزان کلروفیل و کمیت و کیفیت اسانس بودند. نتایج نشان داد که سطوح مختلف اوره و منابع مختلف آهن بر کلیه صفات اثر معنی دار داشت. تیمار 150 کیلوگرم اوره در هکتار بیشترین تأثیر را بر صفات اندازه گیری شده نسبت به شاهد داشت. در مجموع استفاده توام 150 کیلوگرم در هکتار اوره به همراه کلات اورتو آهن بالاترین عملکرد کمی و کیفی، محتوای کلروفیل (35 میلی گرم بر میلی لیتر) و درصد اسانس (3/1 درصد) را ایجاد نمود. همبستگی مثبت و معنی داری بین محتوای کلروفیل برگ ها با صفات رویشی و اسانس ملاحظه شد. در ارزیابی کیفی اسانس، 20 ترکیب شیمیایی شناسایی شد که دو ترکیب ژرانیال و نرال اجزای غالب بودند که کمترین میزان این ترکیبات در شاهد (8/33 درصد) و بالاترین میزان این ترکیبات در تیمار 150 کیلوگرم کود اوره همراه با کلات آهن اورتو (9/44 درصد) مشاهده گردید.

به منظور بررسی تأثیر کاربرد برگی سلنیم در چهار سطح (صفر، 1، 2 و 3 میلی گرم در لیتر) بر صفات کیفی و بیوشیمیایی انگور رقم فخری آزمایشی در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در تاکستان تجاری (استان کردستان، شهرستان قروه) انجام شد. بوته ها در سه مرحله: تشکیل میوه، ساچمه ای شدن حبه ها، تغییر رنگ حبه ها محلول پاشی شدند. در مرحله رسیدگی تجاری میوه (درجه بریکس 20) از میوه ها و برگ های بوته های تحت تیمار و شاهد نمونه برداری صورت گرفت و صفات کلروفیل کل و کارتنوئید، نیتروژن، پتاسیم، سلنیم برگ و میوه، موادجامدمحلول کل، قندهای محلول، اسید قابل تیتراسیون، اسیدیته (pH)، ویتامین C، فنل و فلاونوئیدکل، ظرفیت آنتی اکسیدانی میوه و وزن حبه ارزیابی شد. نتایج اثرات مثبت تیمار سلنیم بر صفات را نشان داد، به طوریکه محلول-پاشی سلنیم با غلظت 2 میلی گرم در لیتر رنگیزه های فتوسنتزی، نیتروژن و پتاسیم برگ، مواد جامدمحلول، قندهای-محلول، ویتامین C، فنل کل، ظرفیت آنتی اکسیدانی و سلنیم میوه را در مقایسه با شاهد افزایش داد. بیشترین مقدار اسید قابل تیتراسیون، فلاونوئیدکل میوه و سلنیم برگ در تیمار 3 میلی گرم در لیتر سلنیم مشاهده شد در حالی که این تیمار بر سایر صفات تاثیر کمتری داشت. بیشترین مقدار وزن حبه در تیمار 1 میلی گرم در لیتر بدست آمد. هیچکدام از تیمارهای سلنیم تاثیر معنی داری بر اسیدیته (pH) آبمیوه نشان ندادند. در مجموع نتایج نشان دهنده اثر مثبت سلنیم بر بهبود ویژگی های آنتی اکسیدانی، کیفی و افزایش میزان سلنیم میوه انگور بود و 2 میلی گرم در لیتر سلنیم با بیشترین تأثیر بر صفات به عنوان بهترین تیمار مشخص گردید.

زغال های زیستی شکلی از مواد هستند که در شرایط خاص سوزانده شده و به عنوان مواد آلی به خاک اضافه می شوند و سبب افزایش مواد آلی خاک و کاهش مخاطرات زیست محیطی می شوند. هدف از انجام این پژوهش بررسی اثر دو نوع زغال زیستی حاصل از کلش گندم و برنج بر برخی ویژگی های گیاه توت فرنگی رقم کردستان است. این پژوهش به صورت فاکتوریل در غالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در استان گلستان به اجرا در آمده است. تیمارهای این مطالعه شامل سطوح 5/1 و 3 درصد دو نوع پسماند کاه و کلش گندم و برنج به همراه سه سطح کود شیمیایی نیتروژنه و فسفاته به صورت محلول شامل صفر، 50 و 70 درصد نیاز طبیعی گیاه می باشد. در این پژوهش عملکرد، وزن تر گیاه، تعداد میوه با روش های معمول اندازه گیری شد. مقدار عناصر نیتروژن، فسفر، پتاسیم و آهن در دو بخش میوه و اندام های هوایی اندازه گیری شده است. نتایج نشان دادکه بیشترین عملکرد میوه در تیمار 70 درصد نیاز کودی و سه درصد زغال زیستی کاه و کلش گندم (3/83 گرم در بوته) به دست آمده است. در تیمار 70 درصد نیاز کودی در صورت استفاده از زغال زیستی کاه و کلش گندم و برنج به ترتیب میزان نیتروژن میوه 7/0 و 5/0 گرم در صد گرم ماده خشک افزایش یافت. مطابق نتایج این آزمایش استفاده از هر دو نوع زغال زیستی اثرات بسیار مفیدی بر روی گیاه توت فرنگی دارد و زغال زیستی به دست آمده از کاه و کلش گندم نسبت به برنج دارای اثرات بهتری بروی کیفیت و کمیت توت فرنگی می باشد.

تنش شوری یکی از مهم ترین عوامل محیطی محدود کننده رشد می باشد که آثار بسیار نامطلوبی بر رشد و عملکرد گیاهان می گذارد. به منظور بررسی تأثیر سالسیلیک اسید و هیومیک اسید بر بهبود تحمل به شوری و میزان جذب عناصر معدنی در فلفل دلمه ای تحت تنش شوری، آزمایشی به صورت فاکتوریل (سه فاکتوره) در قالب طرح بلوک-های کامل تصادفی در یک گلخانه تجاری در شهر یاسوج انجام گرفت. فاکتور اول سالسیلیک اسید در سه سطح صفر، یک و دو میلی مولار، فاکتور دوم هیومیک اسید در دو سطح صفر و 5 در هزار و فاکتور سوم شوری آب آبیاری در سه سطح صفر، 50 و 100 میلی مولار نمک کلریدسدیم بود. صفاتی از قبیل ارتفاع گیاه، تعداد برگ، تعداد گل، تعداد میوه، متوسط وزن میوه، عملکرد کل، وزن تر و خشک اندام هوایی و ریشه و غلظت عناصر معدنی پتاسیم، کلسیم، آهن و سدیم در ریشه و برگ فلفل اندازه گیری گردید. نتایج نشان داد که شوری تأثیر معنی داری بر کاهش پارامترهای رشدی گیاه فلفل داشت. کاربرد هیومیک اسید و سالسیلیک اسید باعث کاهش اثرات منفی تنش شوری گردید به طوری که در اکثر صفات باعث بهبود خصوصیات کمی فلفل گردید. میزان جذب عناصر معدنی پتاسیم، کلسیم و آهن با کاربرد سالسیلیک اسید و هیومیک اسید در شرایط تنش شوری افزایش یافت. بنابراین کاربرد هیومیک اسید و سالسیلیک اسید می تواند در بهبود تحمل به شوری در گیاه فلفل دلمه ای مؤثر باشد.

خرفه، Portulaca oleracea، به علت داشتن ترکیبات آنتی اکسیدانی فراوان و اسیدهای چرب مهم مانند امگا-3 و 6، به عنوان گیاهی ارزشمند مورد توجه می باشد. در آزمایش اول ریزنمونه های حاصل از دانهال های استریل (برگ، ساقه و جوانه انتهایی) در محیط کشت های MS و ½ MS حاوی غلظت های 0، 1/0، 3/0 و 5/0 میلی گرم در لیتر BAP و NAA در قالب طرح کاملاً تصادفی به منظور توان پینه زایی مورد بررسی قرار گرفتند. صفات مورفولوژیکی پینه ها پس از 5 ماه رشد در دمای 25 درجه سانتی گراد و 16/8 ساعت به ترتیب روشنایی و تاریکی، بررسی شد. مشاهدات مؤید تشکیل پینه های بادوام، سبزرنگ و دارای بافت فشرده از ریزنمونه های ساقه بودند. بیشترین درصد پینه زایی، اندازه، وزن تر و خشک پینه به محیط کشت MS حاوی غلظت توأم 5/0 میلی گرم در لیتر BAP و NAA تعلق داشت. آزمایش دوم با هدف بررسی عصاره مخمر بر محتوای ترکیبات فنلی و ظرفیت آنتی اکسیدانی پینه های حاصل انجام شد. برای این منظور پینه های 21 روزه به محیط کشت MSدارای تیمار هورمونی منتخب آزمایش اول منتقل و با غلظت های صفر، 125، 250 و 500 میلی گرم در لیتر عصاره مخمر تیمار شدند. بیشترین محتوای فنل (12/664 میلی گرم اسید گالیک در صد گرم وزن خشک)، فلاونوئید (25/42 میلی گرم کوئرستین در صد گرم وزن خشک) و FRAP (0/787 میکرو مول آهن در گرم وزن خشک) به پینه های تیمار شده با 500 میلی گرم در لیتر عصاره مخمر تعلق داشت. در این آزمایش حداکثر میزان DPPH IC50 (45/2 میلی گرم در میلی لیتر) به تیمار شاهد اختصاص داشت.

شکل نیتروژن (نیترات و آمونیوم) محلول غذایی مورد استفاده در کشت های بدون خاک بر رشد و ترکیب شیمیایی کاهو مؤثر است. از طرف دیگر ارقام مختلف کاهو پاسخ های متفاوتی نسبت به شکل نیتروژن محلول غذایی نشان می-دهند. این پژوهش به منظور بررسی تأثیر شکل نیتروژن بر ترکیب شیمیایی و عملکرد ارقام کاهوی رومین به صورت کشت بدون خاک انجام شد. این آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی با دو عامل نسبت آمونیوم به نیترات و نوع رقم در سه تکرار در گلخانه تحقیقاتی دانشگاه شهرکرد روی گیاه کاهو انجام شد. نسبت آمونیوم به نیترات محلول غذایی شامل 5 سطح 0: 100، 15: 85 با و بدون بازدارنده نیترات سازی DMPP و 30: 70 با و بدون بازدارنده نیترات سازی DMPP بود. ارقام کاهوی مورد استفاده نیز شامل دو رقم ترسا4 و کالیفرنیا5 بودند. نتایج نشان داد کاربرد 30 درصد کل نیتروژن محلول غذایی به صورت آمونیوم منجر به افزایش معنی دار غلظت فسفر بخش هوایی در رقم کالیفرنیا (به میزان 40 درصد)، کاهش معنی دار غلظت پتاسیم بخش هوایی (به میزان 3/27 و 8/14 درصد به ترتیب در ارقام ترسا و کالیفرنیا) و کلسیم بخش هوایی (به میزان 0/42 و 1/31 درصد به ترتیب در ارقام ترسا و کالیفرنیا) در مقایسه با عدم کاربرد آمونیوم شد. بیشترین وزن تر بخش هوایی کاهو در رقم ترسا (334 گرم بر گلدان) با کاربرد نسبت 0: 100 آمونیوم به نیترات و در رقم کالیفرنیا (435 گرم بر گلدان) با کاربرد نسبت 15: 85 آمونیوم به نیترات حاصل شد. کاربرد بازدارنده نیترات سازی DMPP تأثیر معنی-داری بر وزن تر و خشک بخش هوایی و غلظت فسفر، پتاسیم و مس بخش هوایی هر دو رقم کاهو در نسبت های 15: 85 و 30: 70 آمونیوم به نیترات در مقایسه با عدم کاربرد نداشت. برمبنای نتایج این پژوهش کاربرد نسبت های 0: 100 و 15: 85 آمونیوم به نیترات به ترتیب در ارقام ترسا و کالیفرنیا برای تولید در شرایط مشابه این پژوهش قابل توصیه است.

شوری یکی از مهمترین تنش های محیطی است که بطور نامطلوبی باعث کاهش عملکرد و رشد گیاهان می گردد. در این راستا آزمایشی بصورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تکرار در گلخانه مجتمع آموزش عالی کشاورزی و دامپروری تربت جام بر روی خربزه رقم خاتونی اجرا گردید. تیمارسالیسیلیک اسید در دو سطح صفر (SA0) و یک میلی مولار (SA1)، کودهای زیستی شامل ازتوباکتر (B1)، آزوسپریلیوم (B2)، مخلوط ازتوباکتر و آزوسپریلیوم (B3) و بدون تلقیح (B0) و تیمار شوری در پنج مقدار صفر (S0)، 50 (S1)، 100 (S2)، 150 (S3) و 200 (S4) میلی مولار (mM) کلرید سدیم تهیه شدند. نتایج نشان داد که شوری بطور معنی داری باعث افزایش میزان تولید پرولین، قندهای محلول و کاهش میزان رنگدانه های فتوسنتزی و محتوای رطوبت نسبی برگ گیاه خربزه گردید. بیشترین میزان تولید قندهای محلول در ترکیب شوری 200 میلی مولار با کاربرد توام باکتری ها (S4 B3) به دست آمد، همچنین بالاترین میزان پرولین در ترکیب شوری 200 میلی مولار با کاربرد سالیسیلیک اسید یک میلی مولار و ترکیب ازتوباکتر و آزوسپریلیوم (S4 SA1 B3) به دست آمد. استفاده از کودهای زیستی بخصوص مخلوط باکتری ها در ترکیب با یک میلی مولار سالیسیلیک اسید (SA1 B3) بطور معنی داری باعث بهبود صفات مورد مطالعه گردید. با توجه به نتایج به دست آمده می توان تلقیح بذور خربزه و محلولپاشی با سالیسیلیک اسید را جهت افزایش مقاومت و بهبود رشد و عملکرد خربزه در مناطق شور توصیه نمود.

مامیران(Chelidonium sp. ) دارای رویشگاه های محدودی در ایران است. این گیاه حاوی مقدار زیادی متابولیت های ثانویه نظیر آلکالوئیدهای ایزوکینولین و ترکیبات فنولی می باشد. هدف از این تحقیق، بهینه سازی ریزازدیادی و مقایسه فنول تام موجود در برگ، ساقه و ریشه گیاهچه های آن است. آزمایش به صورت طرح پایه کاملاً تصادفی در 4 تکرار انجام شد. در این تحقیق ابتدا اثر سایتوکینین های BAP در غلظت های صفر، 5/0، 1، 5/1، 2 میلی گرم در لیتر و TDZ در غلظت های صفر، 25/0، 5/0، 75/0 و 1 میلی گرم در لیتر بررسی شد. سپس بهترین تیمار سایتوکینین از نظر درصد باززایی به صورت ترکیب با یکی از اکسین های IBA وNAA در غلظت های 25/0، 5/0، 75/0 و 1 میلی گرم در لیتر ارزیابی شد. شاخه های باززایی شده به منظور ریشه زایی برروی محیط کشت های MS حاوی 3 گرم در لیتر زغال فعال با تیمارهای IBA، NAA وIAA در غلظت های صفر، 5/0، 1 و 2 میلی گرم در لیتر کشت شدند. سپس گیاهچه های ریشه دار شده سازگار شدند. برای اندازه گیری میزان فنول تام از روش فولین استفاده شد. نتایج نشان داد که بیشترین پرآوری در تیمار 5/0 میلی گرم در لیتر TDZ با میانگین 12/8 عدد شاخه بدست آمد. در این مطالعه محیط کشت MS حاوی 5/1 میلی گرم در لیتر IBA، مناسب ترین تیمار به منظور ایجاد ریشه تشخیص داده شد. همچنین نتایج نشان داد، میزان فنول تام برگ بیشتر از ساقه و ریشه است.

به منظور تعیین توده های برتر خربزه بانک ژن گیاهی ملی ایران از نظر عملکرد و سایر خصوصیات زراعی در دو شرایط نرمال (آبیاری پس از50 درصد تخلیه رطوبتی ظرفیت زراعی مزرعه) و تنش رطوبتی (آبیاری پس از 75 درصد تخلیه رطوبتی ظرفیت زراعی مزرعه) تعداد 34 توده خربزه به همراه دو شاهد سوسکی و سفیدک محلی در اسفند ماه 1394 در یک آزمایش در قالب طرح لاتیس ساده در ایستگاه تحقیقات کشاورزی زهک کشت و مورد مقایسه و ارزیابی قرار گرفتند. نتایج به دست آمده از تجزیه واریانس نشان داد که در توده های مورد بررسی از نظر صفات تعداد میوه، وزن میوه، طول میوه، عرض میوه، قطر حفره، ضخامت گوشت، میزان مواد جامد محلول، طول بوته، میزان کلروفیل، دمای کانوپی، میزان آب نسبی برگ، تعداد روز تا رسیدن و طول ریشه اختلاف آماری معنی-داری در سطح احتمال یک درصد وجود دارد. نتایج مقایسه میانگین به روش LSD نشان داد در شرایط نرمال و تنش رطوبتی توده شماره 23 با میانگین 6275 گرم و 5772 گرم بیشترین میانگین وزن میوه در پلات را تولید نمود و نتایج آنالیز فاکتور نشان داد 4 مولفه حدود 70 درصد تغییرات بین جمعیت های مورد بررسی را با توجه به صفات مورد بررسی نشان می دهند. بر اساس دو مولفه اول نمودار اسکری پلات نشان داد که وزن میوه با ضخامت گوشت، طول و عرض میوه ارتباط بسیار نزدیک و مثبت دارد.

دمای پایین منجر به آسیب های فیزیولوژیکی به سلول در گیاهان حساس به سرمازدگی و خسارت محصولات گرمسیری و نیمه گرمسیری مانند گوجه فرنگی می شود. به منظور ارزیابی اثر پیش تیمار خشکی بر تحمل به سرما نشا های گوجه فرنگی و رشد و عملکرد بعدی آن در شرایط مزرعه، تحقیقی در دانشکده کشاورزی دانشگاه بوعلی سینا همدان در سال 1395 به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل تنش خشکی در سه سطح (صفر، 10 و 20 درصد PEG) و تنش سرمایی در دو سطح (تنش و بدون تنش) بود. پس از اعمال پیش تیمار تنش خشکی، نشاها به مدت شش ساعت در شش روز متوالی در دمای سه درجه سانتی گراد قرار گرفتند و پس از آن در مزرعه کاشته شدند. نتایج نشان داد که پیش تیمار خشکی تاثیر معنی داری در افزایش رشد و عملکرد گوجه فرنگی در شرایط مزرعه دارد. گیاهانی که پیش تیمار نشده بودند پس از تیمار سرمایی رشد کمی در شرایط مزرعه داشتند و همچنین عملکرد آن ها پایین تر بود. پیش تیمار خشکی سبب افزایش اندازه میوه، افزایش عمر ماندگاری آن و کاهش تعداد میوه های دارای پوسیدگی گلگاه شد. بالاترین رشد و عملکرد کل میوه در کاربرد 10 درصد PEG به دست آمد. به طور کلی نتایج این آزمایش نشان داد که پیش تیمار خشکی می تواند به طور موثری برای حفاظت نشاهای گوجه فرنگی از آسیب ایجاد شده به وسیله تنش دمای پایین در مراحل اولیه رشد استفاده شود و سبب رشد و عملکرد بهتر گوجه فرنگی در شرایط مزرعه می شود.

با هدف بررسی تأثیر تیمارهای تنش خشکی و هرس سبز بر برخی صفات کیفی، فیزیولوژیک و عملکرد انگور رقم یاقوتی آزمایشی بصورت کرت های خرد شده در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی با 3 تکرار در منطقه سیستان با اقلیم خشک و گرم انجام شد. رژیم آبیاری با 3 سطح شامل تامین 100، 75 و 50 درصد نیاز آبی براساس تبخیر و تعرق پتانسیل درختچه انگور به عنوان کرت اصلی و هرس سبز با 3 سطح شامل شاهد یا عرف محل یا عدم هرس سبز (P1)، هرس شاخه های سبز از بالای ششمین برگ بالای آخرین خوشه (P2) و هرس شاخه های سبز از بالای ششمین برگ بالای آخرین خوشه به علاوه هرس شاخه های سبز بدون محصول و شاخه های نرک (P3) به عنوان عامل فرعی بود. با کاهش مصرف آب از 100 به 75 درصد نیاز آبی انگور، صفات محتوای نسبی آب برگ، اسیدیته آب میوه، شاخص کلروفیل، شاخص سطح برگ و عملکرد میوه به ترتیب به میزان 1/10، 5/6، 6/8، 11 و 8/18 درصد کاهش و همچنین صفات پرولین، قندهای محلول و نفوذپذیری نسبی غشاء انگور به ترتیب 3/67، 75/8 و 84/44 درصد افزایش یافت. تیمار P3 نسبت به شاهد (P1)، صفات محتوای نسبی آب برگ، شاخص کلروفیل، و عملکرد میوه را به ترتیب به میزان 7/14، 2/12 و 25 درصد افزایش و همچنین صفات پرولین، قندهای محلول، نفوذپذیری نسبی غشاء، اسیدیته آب میوه و شاخص سطح برگ انگور را به ترتیب 34/18، 1/12، 8/6، 3/8 و 3/21 درصد کاهش یافت. نتایج نشان داد که تامین 100 درصد نیاز آبی انگور به همراه هرس شاخه های سبز از بالای ششمین برگ بالای آخرین خوشه به علاوه هرس شاخه های سبز بدون محصول و شاخه های نرک بیشترین عملکرد انگور به میزان 7797 کیلوگرم در هکتار تولید کرد. به طور کلی می توان گفت که اعمال هرس سبز می تواند منجر به صرفه جویی 25 درصد آب مصرفی انگور یاقوتی بدون کاهش عملکرد شود.