مجله پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تبریز
سال:1384 | دوره:27 | شماره:1 |تعداد مقالات:17

زمینه و اهداف: درد  بعد از لاپاروسکوپی در اثر کشش حفره داخل شکمی، التهاب صفاق و تحریک عصب فرنیک در اثر باقیماندن co2 در حفره صفاقی اتفاق می افتد. بی دردی بعد از لاپاروسکوپی در تسهیل حرکت و ترخیص زودرس بیماران حایز اهمیت است. یکی از روش های حصول بی دردی، انفیلتراسیون داروهای بی حس کننده موضعی در محل عمل قبل از جراحی با استفاده از اثر بی دردی از قبل ایجاد شده آنالژزیک هاست. این مطالعه جهت ارزیابی تاثیر انفیلتراسیون موضعی بوپیواکایین قبل از برش پوست محل جراحی و پاشیدن داخل صفاقی لیدوکایین در زیر دیافراگم در پایان عمل، برای به حداقل رساندن درد بعد از لاپاروسکوپی های تشخیصی زنان تحت بیهوشی عمومی انجام گرفت. روش بررسی: در یک مطالعه تصادفی و آینده نگر تعداد 32 خانم نازا تحت لاپاروسکوپی تشخیصی با بیهوشی عمومی قرار گرفتند. پانزده دقیقه قبل از برش، در گروه درمان 20 ml بوپیراکایین 0.25 درصد در نواحی برش انفیلتره و در پایان لاپاروسکوپی40 ml لیدوکایین 0.5 درصد در زیردیافراگم پاشیده شد. گروه شاهد هیچ درمانی دریافت نکرد. در صورت نیاز به بی دردی، ولتارن یا پتیدین به صورت عضلانی بعد از جراحی تجویز شد. درد بعد از عمل با استفاده از نمره گذاری بصری درد در محدوده 10-0 سانتیمتر در مرحله بلافاصله بعد از عمل و تا 72 ساعت ارزیابی شد. همچنین تعداد بیمارانی که در عرض 3-2 ساعت بعد از جراحی از بیمارستان ترخیص شدند، ثبت گردید. یافته ها: در گروه درمان نمره درد در مرحله بلافاصله، 12 و 24 ساعت بعد از عمل به طور معنی دار کمتر از گروه شاهد بود (p<0.05). زمان اولین نیاز به بی دردی در گروه درمان به طور معنی دار طولانی تر از گروه شاهد بود (p<0.002). نیاز به ضد درد بعد از عمل در گروه درمان به طور معنی دار کمتر از گروه شاهد بود (p<0.001). تعداد بیمارانی که در عرض 3-2 ساعت بعد از عمل از بیمارستان ترخیص شدند، به طور معنی دار در گروه درمان بالاتر از گروه شاهد بود (p<0.001). نتیجه گیری: انفیلتراسیون بوپیواکایین قبل از برش پوست محل ورود تروکار و تجویز لیدوکایین داخل صفاقی در زیردیافراگم در پایان عمل در بیماران تحت لاپاروسکوپی های تشخیصی زنان روش مفیدی برای کاهش درد بعد از عمل و مصرف ضد درد تا 24 ساعت بعد از عمل است. تعداد بیمارانی که می توانند در عرض 3-2 ساعت بعد از عمل از بیمارستان ترخیص شوند بسیار بالاست.

زمینه و اهداف: توقف کامل بلوغ اسپرم یکی از شایع ترین یافته های پاتولوژیک در بیماران دچار آزوسپرمی است. هدف این مطالعه ارزیابی نتایج آسپیراسیون جلدی اپیدیدیم (PESA) در این بیماران است. روش بررسی: این مطالعه بر روی 56 بیمار که از سال 1379 لغایت 1381 به طور متوالی مراجعه کرده و مبتلا به آزسپرمی ناشی از توقف کامل بلوغ اسپرم بودند، صورت گرفت. این بیماران برحسب سطح توقف سلولی به دو گروه تقسیم شدند: گروه اول توقف بلوغ اسپرم را در اسپرماتوسیت اولیه داشتند، در گروه دوم توقف در مرحله اسپرماتوسیت ثانویه و اسپرماتید وجود داشت. نتایج PESA با متوسط حجم بیضه، سطح FSH و اندازه اپیدیدیم مقایسه شد.یافته ها: متوسط سنی بیماران مورد مطالعه 5.54 ± 26.32 سال بود. تعداد 32 بیمار توقف نمو سلولی را در مرحله اسپرماتوسیت ثانویه و اسپرماتید و 24 بیمار در مرحله اسپرماتوسیت اولیه داشتند. متوسط سطح سرمی FSH در دو گروه تفاوت معنی داری داشت (P<0.001). ما نتوانستیم هیچ اسپرمی را در بیماران دچار توقف اولیه استخراج کنیم. رابطه ای میان حجم بیضه و گشادی اپیدیدیم با استخراج اسپرم وجود نداشت. نتیجه گیری: نمونه های بیوپسی بیضه را باید برای تعیین اسپرمایید مجددا بررسی کرد. توصیه می شود که PESA برای تمام بیمارانی که در هیستوپاتولوژی CMA از نوع اسپرماتید گزارش شده است، انجام گیرد.

زمینه و اهداف: تخلیه آلاینده های زیست محیطی به رودخانه ها و تاثیر مخرب آن ها بر اکوسیستم بر هیچ کسی پوشیده نیست. نیروگاه حرارتی تبریز مانند سایر نیروگاهها با تخلیه آلاینده های زیست محیطی به رودخانه، در صورت عدم رعایت استانداردهای زیست محیطی اثرات منفی بر محیط های آبی، خاکی، بهداشت محیط و سلامت انسانها خواهد داشت. هدف کلی این پژوهش تحلیل کیفی آلاینده های زیست محیطی نیروگاه حرارتی تبریز و آب رودخانه تلخه رود بود که با استانداردهای محیط زیست ایران مقایسه شده و هدف کاربردی آن ارایه راهکار مناسب جهت به حد مجاز رساندن آلاینده های زیست محیطی نیروگاه حرارتی تبریز در تخلیه به رودخانه بوده است. روش بررسی: پس از برنامه ریزی و هماهنگی با سازمان محیط زیست، شرکت آب و فاضلاب و توانیر اقدام به نمونه برداری و تجزیه شیمیایی آلاینده های زیست محیطی نیروگاه و آب رودخانه تلخه رود در چهار نوبت در اواسط فصول بهار، تابستان، پاییز و زمستان 1378 شد و با استفاده از روش آماری من ویتنی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: آلاینده های اندازه گیری شده شامل پی اچ ، اکسیژن مورد نیاز شیمیایی، کل مواد جامد معلق، نیترات، کل جامدات محلول، فسفات، درجه حرارت هوا و نمونه، اکسیژن مورد نیاز بیولوژیک و اکسیژن محلول بود که پس از مقایسه این عوامل در پساب تخلیه شده با استانداردهای زیست محیطی ایران و کیفیت آب رودخانه تلخه رود، نیترات (p=0.029)8 کل جامدات محلول (p=0.029)9 و در بعضی از مواقع سال درجه حرارت (p=0.02) و پی اچ (p=0.029) آلاینده های تصفیه شده خروجی اختلاف معنی دار نشان می دهد. نتیجه گیری: تخلیه مواد خروجی از نیروگاه حرارتی تبریز به محیط زیست که ناشی از عدم کنترل آلاینده های زیست محیطی خروجی واحد زلال سازها است، سبب تغییرات کیفی آب و رودخانه تلخه رود شده است. بنابراین لزوم احداث تصفیه خانه مرکزی با استفاده از واحد تغلیظ لجن و واحد فیلتر پرس جهت به حد مجاز رساندن آلاینده های زیست محیطی خروجی توصیه می شود.

زمینه و اهداف: پارگی دیافراگم غالبا به آسیب های شدید توام است. تظاهر تاخیری با فتق و اختناق احشا می تواند تهدید کننده حیات باشد. هدف این مطالعه توصیفی، شناسایی راهبردهای تشخیصی در پارگی دیافراگم است. روش بررسی: پرونده های پزشکی 117 بیمار که از سال 1372 تا 1381 در بیمارستان امام خمینی تبریز با پارگی دیافراگم پذیرش شده بودند از نظر نوع آسیب، روشهای تشخیصی، آسیب اعضای همراه، یافته های حین جراحی، از کارافتادگی و مرگ و میر بررسی شدند. یافته ها: بیماران دچار پارگی دیافراگم (101 مذکر و 16 مونث) ، 41 مورد آسیب غیرنافذ، 74 مورد آسیب نافذ و 2 مورد ترومای پزشکزاد داشتند. در آسیب غیرنافذ دیافراگم سمت چپ 73.2 درصد، سمت راست 24.4 درصد و دو طرفه 2.4 درصد موارد دچار پارگی شده بود. تشخیص تاخیری در 6 بیمار (5%)، تشخیص قبل از عمل در 43 بیمار (37%) و طی عمل جراحی در 74 بیمار (63%) داده شد. کبد (38.46%)، طحال (35.04%) و کولون (5.98%) شایع ترین آسیب های همراه پارگی دیافراگم بودند. تعداد 16 بیمار (14%) به علت آسیب های همراه فوت کردند. نتیجه گیری: بررسی تشخیصی با پرتونگاری در بیماران در معرض خطر حایز اهمیت است. لمس یا مشاهده هر دو دیافراگم در حین جراحی، هنگامی که قبل از عمل مورد شک نبوده اند، اهمیت زیادی پارگی های دیافراگم در شناسایی این آسیب ها دارد.

زمینه و اهداف: آلکیل بنزین سولفونات خطی (LABS) ماده ای است که به عنوان سورفکتان (ماده فعال در سطح) در مواد شوینده آنیونی استفاده می شود و امروزه، پس از صابون، پرمصرف ترین سورفکتان در محصولات شوینده خانگی به شمار می رود این ماده هر روز توسط پساب های صنعتی و خانگی وارد محیط می شود. چندین باکتری قادر به معدنی کردن آلکیل بنزین سولفونات خطی تحت شرایط هوازی هستند. این مطالعه جهت بررسی نقش باکتری های جنس سودومونا و آئرومونا در تصفیه پساب واحدهای تولید کننده مواد شوینده بر اساس آلکیل بنزین سولفونات های خطی انجام شد. روش بررسی: در این تحقیق، باکتری های تحت مطالعه شامل سویه هایی ازجنس سودومونا و آئرومونا بودند که این باکتری ها از مجموعه باکتری ها در آزمایشگاه باکتری شناسی مرکز تحقیقات کاربردی - دارویی دانشگاه علوم پزشکی تبریز اخذ شده بودند. کلیه باکتری های مطالعه شده باسیل های گرم منفی هستند. سه باکتری از این مجموعه، سویه هایی از سودومونا و چهارمین باکتری سویه ای از آئرومونا انتخاب شد. همچنین در این تحقیق، برای تعیین میزان تجزیه زیستی LABS توسط باکتری های فوق، از روش ماده فعال آبی متیلن (MBAS) استفاده شد که در این روش، میکروارگانیسم ها در ظرفی محتوی محیط کشت پایه و ماده سورفکتان مورد آزمون تلقیح شدند و بعد از طی دو مرحله سازگاری، درصد سورفکتان حذف شده توسط تک تک باکتری ها و نیز مجموعه باکتری ها اندازه گیری شد. یافته ها: نتایج حاصل از روش MBAS نشان داد که میزان حذف ماده LABS توسط باکتری آئرومونا sp، 23.1% بود. درحالی که باکتری سودومونافلوئورسانس، 77.95% از این ماده را تجزیه کرده بود که حاکی از قدرت بالای این باکتری جهت حذف LABS از شبکه های فاضلاب است. باکتری سودوموناس آئروژینوزا نیز توانایی تجزیه LABS به میزان 44.85% را داشت که حدودا نزدیک به نیمی از LABS موجود در محیط زیست کشت را حذف کرده بود. باکتری سودومونا پوتیدا نیز 67.5% از LABS را تجزیه کرده بود. تقریبا 90% از LABS در طی 8 روز دوره تجزیه پذیری زیستی توسط مخلوط باکتری های فوق حذف شده بود که این میزان با حذف باکتری آئرومونا sp از مجموعه باکتری ها به 85.2% کاهش یافت. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که باکتری آئرومونا sp نسبت به سایر باکتری ها که از جنس سودوموناس بودند، توانایی کمتری برای حذف ماده LABS دارد. همچنین، در مقایسه تک تک باکتری ها، باکتری سودوموناس فلوئورسانس دارای توانایی بالایی جهت حذف LABS بود و در بین سایر باکتری ها بیشترین میزان حذف را برعهده داشت. بالاترین میزان تجزیه (>%88) در این آزمایش مربوطه به مجموعه باکتری های فوق بود که این باسیل های گرم منفی توانسته بودند LABS را بخوبی تجزیه کنند و با استناد به این نتایج می توان در تصفیه خانه های فاضلاب کارخانجات تولیدی مواد شوینده، از مخلوط این باکتری ها برای حذف LABS و پساب خروجی استفاده کرد تا زیان کمتری به محیط زیست وارد شود.

زمینه و اهداف: افزایش فشار داخل چشمی (IOP) بعد از عمل کاتاراکت یافته شایعی است. برای جلوگیری از افزایش فشار داخل چشمی بعد از عمل کاتاراکت به روش خارج کپسولی و جاگذاری لنز داخل چشمی با استفاده از هیدروکسی پروپیل متیل سلولز از قرص استازولامید استفاده و اثر آن ارزیابی شد. روش بررسی: این تحقیق به روش کارآزمایی بالینی بر روی 75 چشم 75 بیمار انجام شد. عمل کاتاراکت در تمام بیماران به روش خارج کپسولی و لنز داخلی چشمی خلفی بود و از هیدروکسی پروپیل متیل سلولز استفاده شد. بیماران به دو گروه استازولامید و شاهد تقسیم شدند. به گروه استازولامید (گروه مورد) 4 و 12 ساعت بعد از عمل استازولامید خوراکی داده شد و به گروه شاهد این دارو داده نشد. یافته ها: یافته ها نشان داد فشار داخل چشمی روز قبل از عمل در گروه استازولامید 2.85 mmHg ± 14.03 و در گروه شاهد 2.5 mmHg ± 13.15 بود. میانگین اختلاف IOP قبل از عمل با 7 ساعت بعد از عمل در گروه استازولامید 3.41 mmHg ± 0.5 + و در گروه شاهد 3.71 mmHg ± 4.94+ بود (p=0.0001). همچنین میانگین اختلاف IOP قبل از عمل با 24 ساعت بعد از عمل در گروه استازولامید mmHg 2.66 ± 0.39- و در گروه شاهد mmHg 4.05 ± 5.17 بود (p=0.0001). نتیجه گیری: استفاده از قرص استازولامید بعد از عمل کاتاراکت به روش خارج کپسولی و با لنز داخل چشمی خلفی و استفاده از هیدروکسی پروپیل متیل سلولز (HPMC) می تواند مانع افزایش IOP شود. بنابراین استفاده معمول از این دارو به منظور پیشگیری از افزایش IOP در تمام بیمارانی که با روش فوق تحت عمل جراحی قرار می گیرند باید مورد توجه قرار گیرد.

زمینه و اهداف: اخذ شرح حال دقیق و معاینه بالینی، بخش اصلی بررسی قبل از عمل جراحی بیماران را تشکیل می دهند. با وجود، این امروزه آزمون های تشخیصی و آزمایشگاهی متعددی تحت عنوان آزمایش های معمول قبل از عمل در بیماران کاندید جراحی انجام می شود بخشی از این آزمون ها نه تنها ممکن است مورد استفاده ای نداشته باشد، بلکه نتایج غیرطبیعی حاصل نیز روند مراقبت بیمار در زمان عمل جراحی یا بعد از آن را مختل سازد. روش بررسی: این مطالعه به منظور بررسی ارزش آزمایش های معمول قبل از عمل جراحی از بعد هزینه - اثربخشی انجام شده است و به صورت توصیفی از طریق جمع آوری اطلاعات 500 بیمار بستری در بخشهای جراحی بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی تبریز به انجام رسیده است. یافته ها: نتایج حاکی از آن بود که 68 درصد آزمایش های معمول درخواستی قبل از عمل جراحی ظاهرا در بیمارانی انجام می گیرد که اندیکاسیون مشخصی برای انجام آزمایش ندارند. نتایج غیرطبیعی در آزمایش های فاقد اندیکاسیون ضمن اینکه 15% موارد را شامل می شدند، هیچ یک معنی دار نبودند، یعنی تغییری در روند جراحی یا بیهوشی یا مراقبت بیمار ایجاد نکرده بودند. نتیجه گیری: این مطالعه فقدان فواید انجام آزمایش های معمول قبل از عمل جراحی را نشان می دهد و تاکیدی است که بر اینکه کاربرد انتخابی آزمون های تشخیصی با توجه به شرح حال و معاینه بالینی، موثرترین روش غربالگری بیماران قبل از عمل جراحی به شمار می آید. بنابر این حذف بخشی از آزمون های تشخیصی از بعد هزینه اثربخشی می تواند بدون ایجاد اختلال در مراقبت بیماران به طور متوسط سالیانه مبلغ ‹2 میلیارد ریال› در استان آذربایجان شرقی از هزینه های بهداشت درمان بکاهد.

زمینه و اهداف: در حال حاضر در کشور ما بالغ بر ده هزار در دوازده کارخانه تولید سیمان مشغول به کار هستند. درماتیت به عنوان مهم ترین بیماری ایجاد شده در این قبیل کارخانه ها به شمار می رود. هدف از این مطالعه تعیین میزان موارد ایجاد درماتیت ناشی از سیمان و شناخت عوامل زمینه ساز و روش های پیشگیری و درمان این بیماری است. روش بررسی: این بررسی یک مطالعه توصیفی - تحلیلی است که جامعه پژوهش آن را کارگران سیمان صوفیان تشکیل داده اند. در این مطالعه 542 نفر از کارکنان سیمان صوفیان تبریز مورد بررسی قرار گرفتند که سن آنان بین 60-21 سال بوده است. متغیرهای مورد بررسی شامل مدت کار، نوع تماس با سیمان، محل اولیه ظهور ضایعات، عوامل مستعد کننده، ارتباط بروز درماتیت و محل کار افراد در کارخانه و ارتباط بین مدت کار و ایجاد بیماری و درصد شیوع درماتیت ناشی از سیمان بوده است که پرسشنامه های تنظیم شده را کارگران کارخانه تکمیل کردند. یافته ها: باتوجه به نتایج به دست آمده از مطالعه روی 542 نفر از کارکنان این کارخانه 153 نفر مبتلا به درماتیت بودند (%27.06) که شایع ترین محل ابتلا کف دست بوده است. از طرفی ارتباط معنی داری بین محل کار افراد و میزان بروز درماتیت وجود داشت به طوری که 62.5% از کارکنان بارگیرخانه مبتلا به درماتیت شده بودند. نتیجه گیری: شیوع بالای درماتیت ناشی از سیمان به علت عدم رعایت بهداشت کار و ایمنی در کارخانه ها و وجود آلرژن های متعدد در سیمان است که رعایت دقیق امور بهداشتی و افزودن موادی به سیمان جهت کاهش آلرژن های آن ضرورت دارد.

زمینه و اهداف: تشنج ناشی از تب شایع ترین تشنج دوران کودکی است. عوامل موثر در بروز آن شامل سن، تب و زمینه ژنتیک هستند. و چون سدیم در دپولاریزاسیون سلول های عصبی و ایجاد تخلیه های الکتریکی و ایجاد تشنج نقش مهمی دارد بر آن شدیم که سطح سرمی سدیم و کلسیم یونیزه را در کودکان مبتلا به تشنج ناشی از تب بررسی کنیم. روش بررسی: در این مطالعه 53 کودک مبتلا به تشنج ناشی از تب که سن 9 ماه تا 5 سال داشتند به عنوان گروه مورد انتخاب شدند و نتایج حاصل از مطالعه با گروه شاهد که از هر لحاظ مشابه گروه مورد ولی فاقد تشنج بودند مقایسه شد. در این مطالعه سدیم و کلسیم یونیزه هردو گروه قبل از هر نوع اقدام درمانی اندازه گیری و نتایج مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. یافته ها: در گروه مورد میانگین سطح سرمی سدیم 4 meq/l ± 135.4 به دست آمد که در مقایسه با 2.92 meq/l ± 137.94 گروه شاهد به طور معنی داری پایین بود (p<0.001) ولی بین کلسیم یونیزه در دو گروه تفاوت معنی داری وجود نداشت (p=0.460). نتیجه گیری: چون نقش سدیم در فیزیولوژی غشای سلولی و تحریک سلول های عصبی برای ایجاد تشنج مشخص شده است و بررسی انجام شده پایین بودن سطح سدیم را در تشنج های ناشی از تب نشان می دهد، لازم است با مطالعات بیشتر احتمال دخالت این عامل بررسی و در صورت، لزوم در طرح درمانی لحاظ شود.

زمینه و اهداف: بیماری پمفیگوس ولگاریس شایع ترین شکل پمفیگوس در سرتاسر جهان از جمله ایران است که در صورت عدم تشخیص و درمان بموقع در 100 درصد موارد منجربه مرگ می شود. بیماری به صورت تاول های مزمن پوست و سطوح مخاطی تظاهر می کند. درمان این بیماری همیشه مورد تحقیق و بحث بوده است. هدف از این بررسی، مقایسه اثر درمان کلاسیک (کورتون خوراکی + ایموران خوراکی) با روش درمان پالس سیکلوفسفامید و پالس کورتیکواسترویید است. روش بررسی: این مطالعه براساس کارآزمایی بالینی شاهد دار تصادفی با ماهیت طولی انجام گرفت. در این بررسی ما تصمیم گرفتیم دو روش فوق را با هم مقایسه کنیم. انتخاب بیماران به صورت تصادفی بود. این تحقیق بیماران را از مهرماه 1375 لغایت آبان ماه 1381 مورد مطالعه قرار داد. نتایج درمانی و عوارض مربوطه پس از 4 ماه مقایسه شدند. یافته ها: از 60 بیمار درمان شده به روش کلاسیک 37 بیمار (61.4%) بهبودی کامل، 16 بیمار (28.7%) بهبودی نسبی و 6 بیمار (10.8%) عدم بهبودی داشتند. از 25 بیمار درمان شده به روش پالس 24 نفر (96%) بهبودی کامل و یک بیمار (4%) عدم بهبودی داشتند. اغلب بیماران در گروه سنی 50-40 سال بودند. میانگین مدت زمان بستری در بیماران گروه کلاسیک 8.5 ± 42 روز و در بیماران گروه پالس تراپی 1 ± 16 روز بود. عوارض جانبی در گروه دوم کمتر بود و مرگ مشاهده نشد. نتیجه گیری: با استفاده از روش های آماری به این نتیجه رسیدیم که درمان پالس موثرتر بوده و عوارض کمتری داشته است. همچنین طول مدت بستری بیماران با روش پالس کمتر بود. براساس این بررسی پیشنهاد می شود که درمان پالس در تعداد بیشتری از بیماران مبتلا به پمفیگوس استفاده و نتایج دراز مدت آن در مطالعات آینده نگر بررسی شود.

زمینه و اهداف: ساختار یک ژن در برگیرنده اجزای مختلفی در قسمت های بالادست، پایین دست و همچنین در طول ژن است که شامل توالی های ایفاگر نقش پروموتور (راه انداز)، توالی های ویژه قبل از کد آغازگر، کد آغازگر، توالی های تنظیم بیان ژن، توالی های محفوظ در مسیر تکاملی، اینترون(ها)، اگزون (ها) و توالی های خاص آغاز و پایان آنها و در نهایت، علامت دنباله پلی A است.روش بررسی: در این بررسی پس از جداسازی، کلونینگ و توالی یابی ژن فسفولیپاز(plb2), B2، قارچ کپکی و بیماریزای آ. فومیگاتوس توالی کامل این ژن از نظر وجود و نحوه آرایش عناصر ساختاری در یک ژن یوکاریوتی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: آنالیز ژن plb2  آ.فومیگاتوس نشان دهنده وجود حداقل سه بسته TATA در فواصل 71 - تا - 252 از نوکائوتید 1+، دوتوالی CAAT در فواصل bp 124- و bp 227- و همچنین دو توالی CAAC در فواصل -146bp و -306bp از نوکلئوتید 1+ و یک کدون آغازگر غیرمعمول GTG در ژن plb2 آ. فومیگاتوس است که با فاصله سه نوکلئوتید از یک منطقه غنی از اسیدهای نوکلئیک CT واقع شده است. همچنین در این ژن چند ناحیه غنی از پریمیدین در قسمت بالادست ژن وجود دارد. یک اینترون به طول 59bp در ژن plb2 آ.فومیگاتوس ردیابی شد که این اینترون حاوی توالی متداول در طول اینترون ژن های قارچی یعنی توالی TACTCAC از اسیدهای نوکلئیک است. در ژن plb2 آ.فومیگاتوس همچنین وجود شش توالی GATA به عنوان توالی موثر در مهار بیان ژن با نیتروژن و موسوم به AREA  در قسمت بالادست ژن و یک توالی GTGGGG به عنوان توالی موثر در مهار بیان ژن با کربن موسوم به CREA شناسایی شد. توالی موثر در بیان ژن به وسیله pH و موسوم به PACC در توالی این ژن و ترجمه توالی اسیدهای نوکلئیک آن به اسیدهای آمینه مشاهده نشد.نتیجه گیری: بسته TATA و توالی های GAAT و CAAC و مناطق غنی از اسیدهای نوکلئیک CT در فواصل متداول از نوکلوئید 1+ به عنوان پروموتورهای محتمل در ژن plb2 آ.فومیگاتوس وجود دارند. این ژن دارای یک کدون آغازگر غیرمعمول GTG ، یک اینترون مشابه به اینترون ژن فسفولیپاز در سایر قارچ های کپکی و غیرکپکی، توالی های مربوطه به تنظیم بیان ژن با نیتروژن و کربن و فاقد توالی موثر در بیان ژن به وسیله pH است.

زمینه و اهداف: ارتباط بین هیدروآمنیوس شدید و پیش آگهی بد حاملگی از مدت ها قبل معلوم شده اما در مورد پلی هیدرآمنیوس خفیف بدون علت که معمولا توسط سونوگرافی تشخیص داده می شود، اطلاعات کمی در دسترس است، هدف از این مطالعه تعیین ارتباط پلی هیدرآمنیوس خفیف ایدیوپاتیک با پیش آگهی ضعیف حوالی تولد بوده است.روش بررسی: ابتدا 5 پایگاه بهداشتی به طور تصادفی انتخاب شد. سپس در مدت 12 ماه (78.1.1 لغایت 79.1.1) کلیه زنان حامله تحت کنترل این پایگاه ها (1000 نفر) با شروع سه ماهه حاملگی تحت سونوگرافی سریال ماهانه قرار گرفتند. در این سونوگرافی ها اندکس مایع آمنیوتیک (AFI) ، ناهنجاری های جنین و... مورد ارزیابی قرار گرفت. افرادی که اندکس مایع آنها بین 39-24.1 اندازه گیری می شد، در گروه پلی هیدرآمنیوس خفیف قرار می گرفتند و از نظر عواملی چون زایمان زودرس، نحوه زایمان، نمایش معیوب، ماکروزومی و نظایر اینها بررسی می شدند. گروه شاهد افرادی بودند که اندکس آنها طبیعی گزارش شده بود.یافته ها: از کل 1000 زن حامله تحت بررسی در مدت یک سال 125 مورد (12.5%) مبتلا به پلی هیدرآمنیوس خفیف بودند. متوسط AFI در این افراد 4.7 ± 28.3 بود. میزان عوارض حین حاملگی شامل زایمان زودرس، نمایش معیوب، سزارین، مرگ داخل رحمی در دو گروه مشابه بود ولی آنومالی های عمده جنین در گروه پلی هیدرآمنیوس خفیف بیشتر از گروه شاهد بود (18% در مقابل 8.6% و P<0.05). نتیجه گیری: پلی هیدرآمنیوس خفیف ایدیوپاتیک در اواخر حاملگی یافته نسبتا شایعی است این عارضه بجز افزایش شیوع جنین های ماکروزم تاثیر نامطلوبی بر پیش آگهی حاملگی و نوزادی ندارد.

زمینه و اهداف: استفاده از برشهای بدون بخیه در جراحی کاتاراکت به روش فیکوامولسیفیکاسیون با امواج مافوق صوت و مقایسه تغییرات کراتومتریک با دو نوع برش قرنیه ای (3.2 میلیتری) و اسکلرایی (5.5 میلیمتری). روش بررسی: مطالعه به روش نیمه تجربی در سال 1381 بر روی یک صد چشم از 97 بیمار انجام گرفت. جراحی کاتاراکت به روش فیکوامولسیفیکاسیون با دو برش قرنیه شفاف با طول برش 3.2 میلیمتری و گذاشتن لنز آکلریلیک قابل تا کردن در 70 چشم و برش اسکلرایی با طول برش 5.5 میلیمتری و گذاشتن لنز P.M.M.A با اپتیک 5.5 میلیمتری در 30 چشم انجام گرفت. هردو نوع برش در محور عمودی فوقانی ایجاد شد و میزان تغییرات آستیگماتیسم و محور آن در سه مقطع زمانی قبل از عمل، 5 روز بعد از عمل و سه ماه بعد از عمل با استفاده از آزمون t و دو روش محاسباتی تفریق ساده و Polar-Value بررسی و مقایسه شد.  یافته ها: مطالعه در یک صد چشم به طور مساوی از دو جنس با میانگین سنی 66.41 سال در دو گروه با برش قرنیه شفاف فوقانی بدون بخیه و برش اسکلرایی فوقانی بدون بخیه انجام گرفت. در گروه اول میانگین آستیگماتیسم قبل از عمل از 0.81D به 1.44D در روز پنجم بعد از عمل و 1.06D در سه ماه بعد از عمل افزایش یافت؛ یعنی، میانگین آستیگماتیسم مخالف با قاعده سه ماه بعد از عمل از نسبت به میانگین قبل از عمل 0.25D افزایش داشت. در گروه دوم میانگین آستیگماتیسم قبل از عمل 1.09D به 1.12 در روز پنجم بعد از عمل افزایش و به 1.02D در سه ماه بعد از عمل کاهش یافت؛ یعنی، میانگین آستیگماتیسم قبل و سه ماه بعد از عمل 0.07D تغییر پیدا کرد. بررسی محور آستیگماتیسم نیز نشان داد که تعداد چشم های دچار آستیگماتیسم موافق با قاعده؛ از 46 چشم قبل از عمل به 15 چشم در سه ماه بعد از عمل کاهش یافت و تعداد چشم های با آستیگماتیسم مخالف با قاعده از 29 چشم قبل از عمل به 60 چشم در سه ماه بعد از عمل افزایش یافت. نتیجه گیری: این بررسی نشان داد که در عرض سه ماه بعد از عمل جراحی کاتاراکت به روش فیکو با دو نوع برش بدون بخیه قرنیه شفاف و اسکلرا تغییر چشمگیری در میزان آستیگماتسیم قرینه ای ایجاد نمی شود و این روش به عنوان جایگزین مناسب برای برشهای بزرگ با بخیه موجب ثبات زودرس محل عمل، نوتوانی سریع بینایی و جریان تقریبا عادی زندگی بیمار می شود. مقایسه دو نوع برش نیز اختلاف معنی داری در ایجاد آستیگماتیسم ناشی از جراحی نشان نداد، لذا به منظور سهولت عمل و کاهش عوارض جراحی استفاده از برش قرینه شفاف توصیه می شود.

سندرم شواترز جامپل یا کندرودیستروفیک میوتونی بیماری اتوزوم مغلوب نادری است که با سفتی عضلانی و کندی حرکات تظاهر می کند و با هیپرتروفی عضلانی، جثه کوچک و آنومالی صورت و چشم همراه است. در این گزارش یک مورد از بیماری فوق در پسربچه 6 ساله ساکن تبریز معرفی می شود که با تابلوی اختلال در راه رفتن و کندی حرکات مراجعه کرده بود. در معاینه آنومالی صورت، گوش های پایین، کوتاهی تاندون آشیل و عضلات هامسترینگ و سفتی عضلانی داشت. مطالعات هدایت عصبی حسی و حرکتی و آزمون تحریک مکرر (RST) طبیعی بود و در الکترومیوگرافی فعالیت خود به خودی به صورت امواج نورومیوتونی در بعضی از عضلات اندام های تحتانی و صورت وجود داشت. کار با مازپین پاسخ درمانی قابل توجه نشان نداد.

تیروزینمی نوع 1، اختلال ارثی اتوزوم مغلوب، در اثر نقص فعالیت آنزیم فوماریل استواستات پدید می آید. درمان با 2- (2- نیترو 4- تری فلورو – متیل بنزوئیل) -3 ، 1- سیکلو هگزانیدون یا NTBC به عنوان مهارکننده 4- هیدروکسی فنیل پیرووات دی اکسیژناز موفقیت آمیز بوده است. در این مقاله بیماری که با تشخیص تیروزینمی نوع 1 از دو سالگی تحت درمان با NTBC و رژیم غذایی قرار گرفته بود، گزارش شده است. در عرض پنج سال پیگیری، علایم بیمار فروکش کرد و شواهدی به نفع کارسینوم هپاتوسلولر در بیمار به دست نیامد و رشد و نمو کودک درحد مطلوب بود. مطالعات مشابه نیز اثرات این دارو را همانند بررسی حاضر نشان داده است.