سلول و بافت
سال:1398 | دوره:10 | شماره:2 |تعداد مقالات:6

هدف: هدف از این مطالعه بررسی اثرات حفاظتی کوئرستین بر آسیب بافت میوکاردی موش های صحرایی نر نژاد ویستار طی مسمومیت با مالاتیون است. مواد و روش ها: این مطالعه بر روی 7 گروه 6 تایی از رت های نر اجرا شد. 24 ساعت پس از تزریق درون صفاقی با داروهای کوئرستین ، مالاتیون و یا ترکیب این داروها با هم، قلب حیوانات جدا شد، سپس برش بافتی تهیه شد. بعد از هموژنیزاسیون بافتی، پارامترهای استرس اکسیداتیو در این ناحیه سنجش شد. نتایج: تزریق درون صفاقی دوز 200 میلی گرم بر کیلوگرم مالاتیون به طور معنی داری موجب موجب القا پراکسیداسیون لیپیدی (01/0>p) و استرس اکسیداتیو (001/0>p) و نیز آسیب بافت میوکاردی به شکل نکروز و التهاب شد، درصورتی که تزریق درون صفاقی دوز 50 میلی گرم بر کیلوگرم کوئرستین موجب کاهش سمیت ناشی از مالاتیون بر میزان پراکسیداسیون لیپیدی (001/0>p)، استرس اکسیداتیو (05/0>p) و نیز التهاب و آسیب بافت میوکاردی شد. نتیجه گیری: نتایج پیشنهاد می کند که کوئرستین قادر به بهبودی آسیب بافت میوکاری و بازگرداندن میزان پارامترهای استرس اکسیداتیو گروه های تحت تیمار با مالاتیون به سطح طبیعی می باشد.

هدف: این مطالعه با هدف بررسی اثرات زولپیدم بر اووژنزو هورمون های جنسی FSH و LH موش ماده نژاد NMRI صورت گرفت. مواد و روش ها: در این تحقیق از 30 موش بالغ نژاد NMRI با وزن تقریبی 30± 26 گرم که توسط تهیه اسمیر واژنی در مرحله استروس از سیکل جنسی بودند انتخاب شدند و به گروه های تجربی، شاهد و کنترل تقسیم شدند. گروه های تجربی در 3 دسته مختلف این دارو را به صورت تزریق درون صفاقی به میزان 5، 10، 20 میلی گرم بر کیلوگرم وزن موش به مدت 14 روز دریافت نمودند گروه سم 05/0 میلی لیتر آب مقطر و کنترل هیچ ماده ای دریافت نکرد در پایان روز چهاردهم اندازه گیری میزان سرم هورمون های FSH وLH توسط روش الیزا انجام شد و همچنین تخمدان از بدن حیوانات خارج شد ومقاطع بافتی با رنگ آمیزی هماتوکسیلین ائوزین تهیه شد و تحت مطالعات میکروسکوپی و هیستولوژیکی قرار گرفت و نتایج از طریق آزمون های (One-way ANOVA)و تست Tukey)) با معنی داری (05/0>p) تجزیه وتحلیل آماری شد. نتایج: تزریق داروی زولپیدم به طور معنی داری (05/0>p) باعث کاهش سرمی هورمون های FSH و LH در گروه های تجربی نسبت به سم و کنترل شد، در بررسی های بافتی (05/0>p) افزایش فولیکول های بدوی، کاهش فولیکول ثانویه، گراف، جسم زرد نسبت به گروه سم و کنترل مشاهده شد همچنین کاهش معنی دارای در قطر فولیکول های ثانویه، گراف، جسم زرد و افزایش معنی داری در قطر فولیکول های بدوی، فولیکول های آترتیک در گروه های تجربی نسبت به سم و کنترل شد. نتیجه گیری: تزریق زولپیدم باعث تغییرات معنی داری در روند اووژنز و هورمون های FSH و LH می شود.

هدف: هدف این تحقیق بررسی و تعیین حساسیت و ویژگی استفاده همزمان DNA متیلاسیون ژن RASSF1A و بیان ژن FHL1 در تشخیص افتراقی تومورهای خوش خیم از پاپیلاری کارسینومای تیرویید می باشد. مواد و روش ها: 160 نمونه از بیماران با تومورهای بدخیم تیرویید (80 نمونه) وخوش خیم تیرویید (80 نمونه) از بین کل بیماران مراجعه کننده به مراکز درمانی اهواز به این تحقیق وارد شدند، استخراج RNA از نمونه های پارافینه شده سپس از روی آنcDNA ساخته شد. جهت بررسی بیان ژن از مخلوط واکنش Real Time PCRحاوی ماده ی فلورسانت سایبر گرین استفاده شد همچنین برای بررسی هیپرمتیلاسیون ژن پس از استخراج DNA نمونه های مختلف به روش COBRAانجام شد در نهایت میزان حساسیت و ویژگی استفاده همزمان دو تست از محاسبات اپیدمیولوژیکی استفاده شد. نتایج: در تومورهای بدخیم یک همبستگی معکوس معنی دار در سطح 05/0 بین هیپرمتیلاسیون پروموتر ژن RASSF1A با بیان ژن FHL1 وجود دارد همچنین حساسیت استفاده همزمان تست هیپر متیلاسیون پروموتر ژن RASSF1A (کیفی و کمی) و تست بیان نسبی mRNAژن FHL1 به ترتیب 2/98 و 32/79 درصد، همچنین ویژگی استفاده همزمان تست هیپرمتیلاسیون پروموتر ژن RASSF1A (کیفی و کمی) و تست بیان ژن FHL1 به ترتیب 47/39 و 29/75 درصد محاسبه شد. نتیجه گیری: استفاده همزمان تست هیپرمتیلاسیون پروموتر ژنRASSF1A به صورت کیفی و تست بیان ژن FHL1 جهت تشخیص افتراقی تومورهای خوش خیم از پاپیلاری کارسینومای تیروئید حساسیت بالاتری دارد.

هدف: دژنراسیون والرین پاسخ سیستم ایمنی ذاتی پس از وقوع ضایعات عصبی است. در این مطالعه، اثرات داروهای ضدالتهابی دگزامتازون و تیامین بر دژنراسیون والرین مورد بررسی و مقایسه قرار گرفته است. مواد و روش ها: عصب سیاتیک پای راست در 45 موش صحرایی نر قطع و حیوانات به 5 گروه آزمایشی تقسیم شدند (9n=). گروه 1 به عنوان کنترل و گروه های 2 تا 5 به طور روزانه (تا موقع نمونه برداری) و به ترتیب دوزهای پایین و بالای دگزامتازون و تیامین را به صورت داخل صفاقی دریافت نمودند. در هر یک از روزهای پنجم، هفتم و دهم پس از قطع عصب از هر گروه 3 حیوان انتخاب و از بخش دیستال عصب سیاتیک آنها جهت ارزیابی های بافت شناسی نمونه برداری شد. نتایج: در برش های بافتی تمامی گروه ها، ادم، تجزیه غلاف میلین و نفوذ سلولهای مونونوکلئار مشاهده شد، ولی تغییرات بافتی مذکور در گروه های دریافت کننده دوز بالای دگزامتازون و تیامین (گروه های 4 و 5) به صورت خفیف تری دیده شد. در بررسی تعداد فیبرهای عصبی میلین دار تنها در گروه های دریافت کننده دوز بالای دگزامتازون و تیامین افزایش معنی داری در مقایسه با گروه کنترل مشاهده شد (05/0>p). هم چنین اندازه گیری سطح مقطع عصب سیاتیک تفاوت معنی داری را در هیچ یک از گروه ها نشان نداد. در نهایت، تجویز دگزامتازون با دوز بالا با عوارض جانبی متعددی همراه بود. نتیجه گیری: اگرچه یافته ها حاکی از سودمند بودن آثار ضد التهابی دگزامتازون و تیامین می باشد ولی با توجه به عوارض جانبی شدید دگزامتازون، تجویز آن در موارد حاد و کوتاه مدت ضایعات عصبی و تجویز تیامین در شرایط التهاب عصبی مزمن و بلند مدت توصیه می شود.

هدف: هدف از این پژوهش خالص سازی مگنتوزوم باکتری مگنتواسپریلیم گریفس والدنز و بررسی اثر سیتوتوکسیسیتی نانو ذرات مگنتوزوم خالص شده بر علیه رده سلولی سرطان سینه است. مواد و روش ها: پس از تهیه سویه استاندارد، باکتری بر روی محیط DSMZ براث کشت داده شد و در دمای 28 درجه سانتی گراد به مدت 10-7 روز در شرایط میکروائروفیل انکوبه شد. جهت اطمینان از آزمون های فنوتیپی و روش مولکولی PCR با استفاده از پرایمرهای اختصاصی MT1166 و عکسبرداری با میکروسکوپ الکترونی انجام شد. تاثیر مگنتوزوم خالص شده از مگنتو اسپریلیم گریفس والدنز با غلظت های مختلف بر روی رده سلولی سرطان سینه مورد بررسی قرار گرفت. جهت تجزیه و تحلیل آماری داده ها از آزمون Kruskalwalis و نرم افزار SPPSS-21 استفاده شد. نتایج: در نتایج رنگ آمیزی گرم باکتری به شکل مارپیچ گرم منفی مشاهده شد. نتایج میکروسکوپ الکترونی نشان داد که باکتری تولیدکننده مگنتوزوم با اندازه 60 نانومتر می باشد. درصد سلول های زنده در برابر مگنتوزوم خالص شده از باکتری مگنتواسپریلیم گریفس والدنز 85 درصد به دست آمد که با توجه به آنالیز آماری (04/0=p) حاصل شد. نتیجه گیری: مگنتوزوم باکتری مگنتواسپریلیم گریفس والدنز، منجر به مرگ 15 درصد سلولهای سرطانی شد. نتایج نشان داد که اندازه و ساختار مگنتوزوم های باکتری های مگنتوتاکتیک از اهیت بالایی در از بین بردن سلولهای سرطان سینه دارا می باشند.

هدف: ارزیابی تاثیر نانوذره اکسید روی در مقایسه با اثرات فرم بالک آن بر فعالیت آنزیم پراکسیداز، بیان ژن پراکسیداز، محتوای پرولین و بیان ژن آنزیم 1-پرولین-5-کربوکسیلات سنتتاز (P5CS) در گیاهچه های ازمک. مواد و روش ها: گیاه چه های ازمک با سه تکرار مستقل و در قالب طرح کاملاً تصادفی بمدت 7 روز در حضور غلظت های مختلف این ذرات رشد کردند، سپس پارامترهای مذکور اندازه گیری شدند. نتایج: درحالی که فعالیت آنزیم پراکسیداز در تیمار با ذرات نانو و بالک بهترتیب در حضور غلظت های بالاتر از 50 و 100 میلیگرم بر لیتر نسبت به نمونه شاهد به طور معنی داری افزایش نشان داد، بیان ژن پراکسیداز در آن ها مشابه نمونه شاهد بود. از طرف دیگر، محتوای پرولین گیاهچه های تیمار شده، هماهنگ با افزایش غلظت نانو ذره در محیط در مقایسه با نمونه شاهد به طورمعنی داری افزایش یافت، درحالی که تفاوت معنی داری در بیان ژن P5CS در تیمارهای مختلف نسبت به نمونه شاهد مشاهده نشد. در گیاهچههای تیمار شده با فرم بالک، محتوای این اسید آمینه تا غلظت 100 میلی گرم بر لیتر به طور معنی داری افزایش و در غلظت های بالاتر از 250 میلی گرم بر لیتر به صورت معنی داری نسبت به نمونه شاهد کاهش نشان داد. بیان ژن P5CS درگیاهچه های تیمار شده با فرم بالک نیز تا غلظت 500 میلی گرم بر لیتر مشابه نمونه شاهد بود و در حضور بالاترین غلظت این ذره به صورت معنی داری کاهش نشان داد. نتیجه گیری: از مجموع نتایج چنین به نظر می رسد که نانوذره اکسید روی نسبت به فرم بالک تاثیر کمتری بر پارامترهای ذکر شده داشته است که احتمالا به دلیل آزاد شدن کمتر یون روی تحت این شرایط باشد.