مجله پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تبریز
سال:1386 | دوره:29 | شماره:4 |تعداد مقالات:22

زمینه و اهداف: سندرم تونل کارپ شایع ترین نوروپاتی اینتراپمنت است که پس از معاینه بالینی مطالعه الکترودیاگنوزیس بهترین روش تشخیص در آن می باشد. در این مطالعه هدف مقایسه اعتبار تشخیص چند تکنیک محاسبه سرعت هدایت حسی عصب مدین در سگمان مچ، برای تشخیص سندرم تونل کارپ می باشد.روش بررسی: هشتاد و پنج دست که با شک به سندرم تونل کارپ به کلینیک الکترودیاگنوزیس ارجاع داده شده بودند وارد مطالعه شدند. از بین داوطلبان سالم نیز، 85 دست به عنوان گروه کنترل انتخاب گردیدند. هیچ کدام از افراد گروه سندرم تونل کارپ یا کنترل علایم یا نشانه های رادیکولوپاتی گردنی، نوروپاتی محیطی و یا هر بیماری که روی اعصاب محیطی اثرگذار باشد، نداشتند. در گروه سندرم تونل کارپ و کنترل مطالعات الکترودیاگنوستیک، شامل تکنیک های یک سگمانی و دو سگمانی، برای محاسبه سرعت هدایت حسی عصب مدین در سگمان مچ انجام شد. در مطالعه یک سگمانی سرعت هدایت عصب مدیان مخلوط کف دست- مچ اندازه گیری شد. مطالعات دو سگمانی شامل محاسبه سرعت هدایت حسی عصب مدین به صورت آنتی درومیک در سگمان مچ- کف دست و محاسبه نسبت دیستو پروگزیمال بود.یافته ها: منحنی راک برای مطالعات یک و دو سگمانی، از مطالعات گروه سندرم تونل کارپ و کنترل ترسیم شد. سرعت هدایت حسی عصب مدین در سگمان کف دست- مچ در مقادیر کمتر و مساوی 50.45 که نشان دهنده بهترین نقطه مرز در منحنی راک می باشد، با حساسیت 97.6 درصد و ویژگی 96.5 درصد گروه سندرم تونل کارپ را از نرمال تشخیص داد. نسبت دیستو پروگزیمال در بهترین نقطه مرز بیشتر و مساوی یک، با حساسیت 100 درصد و ویژگی 92.9 درصد، گروه سندرم تونل کارپ را از نرمال متمایز کرد. سرعت هدایت عصب مدیان مخلوط در بهترین نقطه مرز کمتر و مساوی 50.8، با حساسیت 97.6 درصد و ویژگی 83.5 درصد گروه سندرم تونل کارپ را از نرمال تشخیص داد. نسبت احتمال مثبت که بیانگر توانایی یک تست در تمیز افراد سالم بیمار می باشد. به ترتیب در سرعت هدایت حسی عصب مدین در سگمان مچ- کف دست، نسبت دیستوپروگزیمال و سرعت هدایت عصب مدیان مخلوط کف دست- مچ، 27.86، 14.08 و 5.92 محاسبه گردید.نتیجه گیری: بر اساس نسبت احتمال، سرعت هدایت حسی عصب مدین در سگمان مچ- کف دست معتبر تر از نسبت دیستوپروگزیمال و سرعت هدایت عصب مدیان مخلوط کف دست- مچ در تشخیص سندرم تونل کارپ می باشد.

زمینه و اهداف: بیماری فیبروز کیستیک از شایعترین اختلالات ژنتیکی در بین کودکان بوده و غدد برون ریز بدن، دستگاه گوارش و تنفس را درگیر می سازد. الگوی وراثتی این بیماری بصورت اتوزوم مغلوب بوده و شیوع آن حدود 1 در 2500 تولد زنده و فراوانی ناقلین حدود1 در 25 فرد گزارش شده است. این بیماری از جهش در ژن (Cystic Fibrosis Transmembrane Regulator, CFTR) عارض می گردد. اکثر جهش های شایع گزارش شده در بین مبتلایان از جمعیتهای مختلف، مربوط به اگزون 10 این ژن می باشد. از جمله این جهش ها، جهش DeltaF508 بوده که در بین بیماران فیبروز کیستیک در کشورهای اروپایی با درصدهای بسیار بالایی گزارش شده است. کل موتاسیونهای شناخته شده در این اگزون تا حال در حدود 65 نوع مختلف می باشد که در مقایسه با اگزونهای دیگر، این اگزون بیشترین فرکانس و تنوع را در بر می گیرد. گزارش جامعی از نوع و فرکانس جهش های ژن CFTR در بین مبتلایان از منطقه شمالغرب کشور ارایه نشده است. هدف این مطالعه، بررسی جهش های اگزون 10 با استفاده از تکنیک (Single Strand Conformation Polymorphism/Hetero Duplex analysis, SSCP) در بین مبتلایان بیماری فیبروز کیستیک از منطقه شمالغرب کشور می باشد.روش بررسی: افراد مشکوک به بیماری فیبروز کیستیک بر اساس علایم بالینی و پاراکلینیکی توسط پزشکان متخصص، جهت بررسی مولکولی به مرکز ژنتیک تبریز ارجاع داده شدند. خونگیری از فرد مبتلا و والدین آنها بعد از اخذ رضایتنامه کتبی صورت گرفته و پس از استخراج DNA، توالی اگزون 10 ژن CFTR با استفاده از تکنیک PCR-SSCP مورد بررسی ژنتیکی قرار گرفت.یافته ها: از 95 خانواده مشکوک ارجاع داده شده، 46 خانواده ( با 45 فرد مبتلا و والدین یک نوزاد فوت شده) بر اساس علایم کلینیکی و آزمایشگاهی جهت بررسی ژنتیکی انتخاب شدند. در بین خانواده های انتخاب شده، دوازده الگوی متفاوت باندی SSCP از اگزون 10 ژن CFTR در مقایسه با فرد طبیعی در 30 خانواده مبتلا (65%) مشاهده گردید. در بین این خانواده ها، 12 فرزند مبتلا بصورت هموزیگوت (24 کروموزوم) و 17 فرزند مبتلای دیگر بصورت هتروزیگوت (17 کروموزوم) تفاوت در الگو را نشان دادند. در یکی از خانواده ها، در والدین فرزند مبتلای فوت شده، تغییر بصورت هتروزیگوت (2 کروموزوم) وجود داشت.نتیجه گیری: الگوی متفاوت باندی SSCP برای اگزون 10 در مقایسه با افراد نرمال در 46.7% از کروموزوم های مورد بررسی از خانواده های مبتلا از شمالغرب کشور مشاهده شد که ضرورت بررسی این اگزون را در قدم اول برای الگوهای مشخص شده نشان میدهد.

زمینه و اهداف: در سالهای اخیر از متابولیتهای مختلف میکروبی از جمله انتروتوکسینها، پروتئین های باکتریال، سموم نو ترکیب و درمان ترکیبی به دلیل محدودیت درمانهای رایج سرطان زا جمله شیمی درمانی و پرتودرمانی برای درمان انواع سرطانها استفاده شده است. وروتوکسینها سمومی هستند، که از سالها پیش اثر ضد توموری آنها شناخته شده است. این سموم توسط برخی سویه های اشرشیاکولی تولید می شوند. لذا در این تحقیق با توجه به اثرات ضد توموری وروتوکسین 1 اثر همزمان این ترکیب را با منوفسفوریل لیپید Monophosphory Lipid A (MPL) (یکی از مشتقات غیر سمی لیپوپلی ساکارید باکتریها را که دارای خاصیت ادجوانتی و نکروز تومور است)، بر روی فیبروسارکومای ایجاد شده در موش آزمایشگاهی بررسی نمودیم.روش بررسی: برای آزمایشهای حیوانی ابتدا وروتوکسین 1 بصورت رقت سریال دو برابر در گروههای 6 تایی موش آزمایشگاهی بصورت داخل صفاقی تزریق و تا 7 روز تعداد موشهای مرده در رقتهای مختلف محاسبه شده، و مقدار 50 درصد کشنده سم با روش Reed & Munch در موشهای Balb/c تعیین شد. پس از آن با تزریق سلولهای WEHI- 164 در 16 موش (به تعداد 3 میلیون سلول در هر موش) به صورت زیر جلدی تومورهای قابل مشاهده ایجاد شده و به چهار گروه 4 تایی تقسیم شدند. به گروه اول 25 نانوگرم وروتوکسین 1، گروه دوم 50 میکروگرم منوفسفوریل لیپید A، گروه سوم 25 نانوگرم ورتوکسین 1 و 25 میکروگرم منوفسفوریل لیپید A بصورت داخل توموری تزریق نمودیم. در گروه چهارم به عنوان شاهد نیز وروتوکسین غیرفعال شده با حرارت را تزریق کردیم. اندازه تومورها روزانه با محاسبه طول و عرض آنها با کولیس و فرمول 2/2عرض×طول محاسبه شد. با استفاده از آنالیز واریانس تفاوتهای بین گروههای مختلف ارزیابی شد.یافته ها: وروتوکسین 1 مشابه سلول استاندارد ورو اثرات سیتوتوکسیکی بر رده سلولی WEHI-164 نشان داد. تاثیر همزمان آن با منوفسفوریل لیپید A سبب حذف کامل تومورهای فیبروسارکومای بدخیم ایجاد شده در موشهای آزمایشگاهی شد. 100 نانوگرم وروتوکسین 1 به عنوان دز کشنده 50 درصد در موش آزمایشگاهی تعیین شد. تومورهای تزریق شده با منوفسفوریل لیپید A در مقایسه با گروه کنترل منفی (درمان نشده) بدون تغییر حجم و یا افزایش کمی در حجم تومورها نشان دادند. این اثر از نظر آماری معنی دار نبود. در حالی که تومورهای کنترل منفی (درمان نشده)، پس از کاهش وزن شدید سبب مرگ موشها شدند. موشهای گروه کنترل حداکثر در یک ماده پس از تزریق از بین می رفتند.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان می دهد که اگر چه اثر وروتوکسین 1 به تنهایی بر روی بسیاری از تومورهای انسانی ثابت شده است. لیکن به دلیل اثر هم افزایی با منوفسفوریل لیپید A و حذف کامل تومورهای بدخیم فیبروسارکوما، از توام آنها می توان در درمان فیبروسارکوما و سایر بیماریهای بدخیم مشابه استفاده نمود.

زمینه و هدف: نوزادانی که با وزن تولید کمتر از 1500 گرم متولد شوند بسیار کم وزن گفته میشوند. این گروه از اهمیت ویژه ایی برخوردارند چرا که اغلب موارد مرگ و میر و آسیبهای مربوط به دوران نوزادی در آنها مشاهده میشود. هدف این مطالعه بررسی ریسک فاکتورهای مادری منجر به تولید این نوزادان و ارزیابی میزان بقا آنها میباشد.روش بررسی: در یک مطالعه توصیفی- مقطعی تمامی نوزادان نارس با وزن کمتر از 1500 گرم بستری در بخش نوزادان و NICU بیمارستان الزهراء تبریز در سال 1384 (305 نوزاد) وارد مطالعه شدند. از طریق بانک اطلاعات کامپیوتری بیمارستان ویژگی های دموگرافیک و ریسک فاکتورهای مادری (پره اکلامپسی، مالپرزانتاسیون، چند قلویی، پارگی زودرس قبل از ترم پرده های آمنیوتیک، برادیکاردی جنینی، دکولمان و ...) و پیش آگهی زودرس نوزدای (ترخیصف مرگ یا ارجاع) استخراج گردید. داده های بدست آمده از مطالعه بوسیله روشهای آماری توصیفی و با استفاده از نرم افزار SPSS.14/win مورد بررسی قرار گرفتند.یافته ها: از مجموع 913 نوزاد بستری 305 نوزاد (33.4 درصد) وزن کمتر از 1500 گرم داشتند. میانگین سن حاملگی نوزادان 29.79 ± 2.83 هفته و میانگین وزنی آنان 1202.66 ± 241.52 گرم و از ریسک فاکتورهای مادری شناخته شده منجر به تولد زودرس، بیشترین عامل دخیل (24.6 درصد) پره اکلامپسی بوده است. از 305 نوزاد موردنظر 128 نفر (42 درصد) مبتلا به Respiratory Distress Syndrome (RDS) سندرم دیسترس تنفسی بوده است و کلا 208 نفر (68.2 درصد) از بخش نوزادان مرخص شده و 90 نفر (29.5 درصد) فوت نموده و 7 نوزاد (2.3 درصد) جهت انجام مداخلات جراحی به بیمارستان کودکان ارجاع گشتند.نتیجه گیری: با توجه به اینکه تقریبا یک سوم از موارد بستری را در سال 84 نوزادان با وزن تولد کمتر از 1500 گرم تشکیل داده و بیشترین همراهی با آنرا پره اکلامپسی دارد لذا ارایه مراقبت های پره ناتال مناسب، و تلاش در جهت کنترل ودرمان پره اکلامپسی میتواند به کاهش مرگ و میر و موربیدیتی نوزادان منجر گردد.

زمینه و اهداف: تراکئوستومی یک پروسیجر جراحی شامل ایجاد منفذی در قسمت قدامی دیواره نای برای تشکیل یک راه هوایی است. در صورتیکه محتاج یک راه هوایی طویل المدت باشیم تراکئوستومی بهترین انتخاب می باشد. عوارض تراکئوستومی شامل: 1- زودرس (ساعات اولیه): خونریزی، پنوموتوراکس، آسیب جراحی بر مری و عصب راجعه حنجره ای 2- زودرس (هفته اول): اروزیون تراشه، جابجایی تراشه، جابجایی لوله، انسداد لوله، آمفیزم زیر جلدی، آبسه ریه آسپیراسیون 3- دیررس: فیستول تراکئوکوتانئوس، تنگی تراشه، فیستول تراکیوازوفاژیال، تراکئومالاسی و خونریزی تاخیری.روش بررسی: مطالعه مذکور از نوع مقطعی بوده، 210 بیمار که به مدت 5 سال (1378-1383) در بیمارستان امام خمینی تبریز تراکئوستومی شدند مورد ارزیابی قرار گرفتند. اطلاعات از پرونده بیماران جمع آوری شد و داده ها توسط برنامه آماری SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: از 210 بیمار، 114 مورد (54.3 درصد) دچار عارضه شدند. میانگین سن بیماران 53 ± 19.7 بود. 78.6 درصد بیماران مذکر بودند. اکثر عوارض زودرس بودند و در هفته اول ارزیابی شدند. شایعترین عارضه خونریزی بود (25.7 درصد). عوارض شایع دیگر به صورت آسپیراسیون (10درصد)، هیپرکاپنه (10 درصد)، فیستول تراکئوازوفاژیال (8.6 درصد) و تراکئیت (7.1 درصد) بودند. از عوامل موثر بر ریسک عوارض، علت تراکئوستومی بود به طوریکه انتوباسیون طولانی مدت که از بیشترین علل تراکئوستومی بود، بر عوارض زودرس هفته اول مثل آمفیزم زیر جلدی و آسپیراسیون اثر فزاینده داشت.نتیجه گیری: خونریزی از شایعترین عوارض تراکئوستومی بود، پس توجه بیشتر به کنترل و پیشگیری از آن اهمیت دارد. با توجه به اینکه علل تراکئوستومی با عوارض ایجاد شده پس از عمل مرتبط است توجه به آن علل مهم بوده و باید در کنترل عوارض آن پیشگیری و دقت بیشتری صورت گیرد.

زمینه و اهداف: طی دو دهه اخیر پیش آگهی بیماران با ترومای فقرات سینه ای – کمری بدلیل پیشرفت تکنیکهای جراحی بهبود چشمگیری داشته است. هدف اقدام جراحی در این بیماران برقراری هر چه زودتر ثبات فقرات با ابزار گذاری مناسب و در عین حال ایجاد فرصت لازم برای حصول حداکثر بهبود عصبی است. یکی از اقدامات جراحی نو برای تثبیت شکستگیهای فقرات استفاده از پیچ پدیکولر- میله است. هدف از مطالعه اخیر ارایه نتایج جراحی تعبیه پیچ پدیکولر- میله در شکستگی فقرات سینه ای- کمری است.روش بررسی: در یک مطالعه توصیفی- مقطعی، طی مدت 22 ماه تعداد 52 بیمار با شکستگی فقرات سینه ای- کمری بررسی شدند. تمامی این بیماران با استفاده از روش پیچ پدیکولر- میله تحت عمل جراحی قرار گرفته و بمدت 6 تا 18 ماه پیگیری شدند. میزان بهبود نقایص عصبی، میزان تصحیح هم ترازی آناتومیک، برقراری فیوژن پس از عمل و عوارض مربوط به عمل جراحی بررسی گردید.یافته ها: 52 بیمار (40 مذکر، 12 مونث) با سن متوسط 39.2 سال وارد مطالعه شدند. %59.6 بیماران از بدو پذیرش دچار اختلالات عصبی بودند. پس از عمل جراحی، بهبودی عصبی، هم ترازی آناتومیک و فیوژن به ترتیب در %51.6، %80.77 و %92.3 بیماران مشاده شد. طی دوره پیگیری، کیفوزیس در %15.4 بیماران ایجاد شد. عوارض ناشی از عمل جراحی شامل عفونت محل زخم (%5.8)، حوادث ترومبوآمبولی (%1.9) و پنومونی (%1.9) بود. بطور کلی عوارض مربوط به عمل جراحی در %9.6 موارد مشاهده گردید. از نظر تکنیکی، شکستگی پیچ در %1.9 موارد مشاده گردید.نتیجه گیری: انجام عمل جراحی پیچ پدیکولر- میله در بیماران دچار شکستگی فقرات سینه ای- کمری در مراکز ما قدمت چندانی ندارد و بنابراین نتایج حاصل از این نوع عمل در حد مطلوب و قابل قبولی قرار داشته و بعنوان روش جراحی انتخابی در این دسته از بیماران توصیه می گردد. انجام مطالعات کنترل شده بعدی جهت یافتن علل منجر به کیفوزیس و رفع آنها پیشنهاد می شود.

زمینه و اهداف: بازماندن مجرای شریانی پس از هفته اول در یک نوزاد ترم غیرطبیعی میباشد، که باید با استفاده از روشهای جراحی یا غیر جراحی بسته شود. هدف اصلی این مطالعه بررسی نتایج بستن مجرای شریانی باز یا (Patent Ductus Arteriosus, PDA) به روش غیر جراحی و با استفاده از Coil بود، در ضمن عوارض ناشی از این اقدام نیز مورد مطالعه قرار گرفت.روش بررسی: پرونده 21 بیمار که در طی سال 1384 به مرکز آموزشی درمانی شهید مدنی تبریز مراجعه و در آنها اقدام به بستن PDA به روش غیر جراحی و با استفاده از Coil بشده بود بررسی و اطلاعات بدست آمده با استفاده از نرم افزار SPSS مورد بررسی آماری قرار گرفت.یافته ها: در 13 مورد (%61.9) بسته شدن کامل در اتاق آنژیوگرافی انجام گردید. در 16 مورد (%76) بسته شدن کامل در 24 ساعت بعد روی داده و در 2 مورد (%9.6) اقدام ناموفق بود. پس از گذشت 6 ماه در 18 بیمار (%85.7) مجرای شریانی بطور کامل بسته شده بود و فقط یک بیمار دارای شانت باقیمانده بود که کاندید استفاده از Coil دوم میباشد. در دو مورد که آمبولیزاسیون Coil روی داده بود، Coil با استفاده از کاتتر و Snare در اتاق آنژیوگرافی خارج گردیده و هیچگونه عارضه ای در بیماران مشاهده نگردید.نتیجه گیری: میزان موفقیت بستن PDA با Coil در این مرکز قابل مقایسه با مراکز دیگر بوده و با توجه به اینکه این اقدام بدون عارضه بوده و اکثر بیماران روز بعد از بیمارستان مرخص شده اند، لذا این روش یک روش بی خطر و مناسب بخصوص در بیمارانی که دارای فشار شریانی ریوی طبیعی هستند میباشد.

زمینه و اهداف: در سالهای اخیر افزایش سطح هموسیستئین در بیماری های نورولوژیکی که منشا عروقی ندارند مورد توجه قرار گرفته که یکی از این موارد بیماری پارکینسون است. هنوز کاملا مشخص نشده که آیا این افزایش سطح هموسیستئین سرم در بیماران پارکینسونی بصورت اولیه صورت می گیرد و یا ثانویه به مصرف داروهایی مانند لوودوپا می باشد. هدف از این مطالعه بررسی سطح هموسیستئین سرم در بیماری پارکینسون و رابطه آن با شدت بیماری است.روش بررسی: این مطالعه بصورت مورد- شاهدی بر روی 47 بیمار دچار پارکینسون تایید شده بالینی (گروه مورد) با 47 فرد سالم (گروه شاهد) مشابه از نظر سن و جنس انجام شد. در هر دو گروه سطح هموسیستئین سرم با روش الایزا اندازه گیری و با هم مقایسه شد. سپس سطح هموسیستئین سرم در شدت های مختلف بیماری پارکینسون مورد ارزیابی قرار گرفت.یافته ها: سن متوسط گروه بیمار 67.1 ± 9.0 و گروه شاهد 66.7 ± 9.3 سال بود. هر دو گروه شامل 31 مذکر و 16 مونث بودند. متوسط سطح سرمی هموسیستئین در بیماران گروه مورد بطور معنی داری بیشتر از گروه شاهد بود (20.7 ± 10.6 میلی مول در لیتر در برابر 17.0 ± 5.9 میلی مول در لیتر؛ (P=0.04). ارتباط معنی داری ما بین متوسط سطح هموسیستئین سرم و درجات مختلف بیماری پارکینسون مشاهده نگردید (P=0.91). همچنین تفاوت معنی داری از نظر سطح هموسیستئین خون در بیماران با مصرف انواع داروهای ضد پارکینسون و انواع علایم و نشانه های بیماری وجود نداشت (P>0.05).نتیجه گیری: این مطالعه نشان می دهد که سطح هموسیستئین سرم در بیماران پارکینسونی نسبت به افراد غیر پارکینسونی بیشتر است اما با شدت بیماری در گروههای مختلف ارتباط معنی دار ندارد.

زمینه و اهداف: کدون یا تریپلت آغاز کننده، اولین رمز ژنتیکی قابل ترجمه در طول ژن است که رونویسی mRNA از این کدون شروع می شود. این کدون در پروکاریوتها و یوکاریوتها با توالی ATG در رشته DNA مشخص می شود که در هنگام رونویسی کدون های نوکلئوتیدی به صورت AUG در mRNA ظاهر شود و توسط tRNA، rRNA و سایر اجزای ماشین سنتز پروتئین به اسید آمینه متیونین ترجمه می شود که همیشه اولین اسید آمینه واقع در ابتدای زنجیره پپتیدی می باشد ولی استثنا نادری در مورد این قاعده همگانی در توالی نوکلئوتیدی ژن فسفولیپاز (afplb2) B2 آسپرژیلوس فومیگاتوس مشاهد گردید. وجود چنین استثنایی در کدون آغازگر ژن های یوکاریوتی حایز اهمیت بوده و ضرورت توجه به وجود موارد استثنایی در قاعده همگانی مربوط به کدون آغازگر را خاطر نشان می سازد.روش بررسی: متعاقب ادخال طول کامل ژن afplb2 در پلاسمید pGEMT-Easy vector و کلون نمودن آن در E. coli Top 10 F'، سکوانس طول کامل این ژن با سیستم اتوماتیک ABI تعیین گردید و با شناسایی سکوانس های راهنما نظیر بسته TATA، CAAT و ناحیه غنی از CT در ناحیه ژن و همچنین استفاده از نرم افزار کامپیوتری GPG islands موقعیت استقرار کدون آغازگر تشخیص داده شد.یافته ها: سکوانسینگ ژن فسفولیپاز (afplb2) B2 آسپرژیلوس فومیگاتوس یک کدون آغازگر غیر معمول با توالی GTG را نشان داد که کنترل سه باره صحت قرائت سکوانس ژن afplb2، احتمال وجود هرگونه خطایی را در این مورد منتفی نمود و بدین ترتیب وجود یک کدون آغازگر و غیر معمول در ژن afplb2 تایید شد. کنترل ترجمه کل توالی نوکلئوتیدهای طول ژن afplb2 به اسیدهای آمینه نیز، بر صحت احتساب GTG به عنوان کدون آغازگر صحه گذاشت.نتیجه گیری: وجود کدون آغازگری به غیر از ATG در ناحیه ما بعد پروموتور ژن، بویژه در یوکاریوت ها استثنایی است که پیش از یافته فعلی، تنها دو مورد از آن در ژنهای یوکاریوتی سلسله قارچها گزارش شده است. این استثنا می تواند ناشی از یک جهش نقطه ای باشد که موجب جایگزینی یک پورین یعنی گوانین به جای یک پورین دیگر یعنی آدنین گشته و موجب تبدیل کدون آغازگر GTG به جای ATG شده است.

زمینه و اهداف: سنگ حالب تحتانی عارضه ای است که می تواند به صورت اولیه یا ثانویه از منشا کلیه و یا پس از سنگ شکنی دیده شود. انسداد و استاز از یک سو و مداخله برای خارج کردن سنگ از سوی دیگر دارای عوارضی میباشد. هدف این مطالعه بررسی اثر اضافه کردن داروی تامسولوسین (a1 آنتاگونیست) به درمان متداول دارویی بیماران با سنگ حالب میباشد.روش بررسی: در یک کارآزمایی بالینی از فروردین 84 تا فروردین 85، 36 بیمار با سنگ حالب تحتانی علامتدار به صورت تصادفی در 2 گروه دارو و کنترل بررسی شدند. گروه 1 (شاهد) تحت درمان با ایندومتاسین و هیدروکلروتیازید و گروه 2 (دارو) تحت درمان مشابه بعلاوه تامسولوسین 0.4 میلیگرم روزانه قرار گرفتند. سپس دو گروه از نظر دفع سنگ و زمان دفع سنگ و نیاز به ضد درد و بستری شدن ارزیابی شدند. بیماران از نظر سن و جنس و اندازه سنگ یکسان بودند.یافته ها: گروه 1 (شاهد) شامل 13 مرد و 5 زن و گروه 2 (دارو) شامل 14 مرد و 4 زن بودند. میزان دفع سنگ به طور معنی داری در گروه 2 بیشتر از گروه 1 بود (%87.5 در گروه 2 در مقابل %50 در گروه 1، p=0.02). همچنین در گروه 2 میزان مراجعه به علت کولیک رنال و دریافت ضد درد مخدر نیز به طور معنی داری کمتر از گروه 1 بود (%11.2 در گروه 2 در مقابل %82.4 در گروه P=0 ،1).نتیجه گیری: تجویز تامسولوسین در درمان دارویی دفع سنگ تحتانی حالب می تواند در کاهش درد بیماران و نیاز به مسکن تزریقی و بستری های اورژانس و نیاز به اقدامات اندوسکوپیک موثر باشد.

زمینه و اهداف: عفونت چه به عنوان پاتولوژی اولیه و چه به عنوان عارضه ای از سایر بیماریها، علت مهم مرگ و میر نوزادی در تمام دنیا می باشد، مخصوصا در نوزاد نارس. عوارض و مشکلات نوزادان نارس بالای 35 هفته حاملگی، شبیه نوزادان ترم می باشد ولی نوزادان نارس زیر 35 هفته قسمت عمده مرگ نوزادی را تشکیل می دهند. این مطالعه برای تعیین شایعترین علل باکتریال سپتی سمی و تعیین مقاومت آنتی بیوتیکی عوامل باکتریال کشت شده در نوزادان نارس زیر 35 هفته انجام شده است.روش بررسی: در یک مطالعه توصیفی- مقطعی، موارد سپتی سمی زودرس و دیررس در نوزادان نارس زیر 35 هفته متولد شده در زایشگاه بیمارستان قائم مشهد در سال 84 شناسایی و مقاومت آنتی بیوتیکی عوامل باکتریال دخیل مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: از 175 نمونه کشت خون ارسالی از نوزادان نارس در 32 مورد کشت خون مثبت موجود داشت که در 12 مورد به 72 ساعت اول زندگی (سپتی سمی زودرس) و در 20 مورد به سپتی سمی دیررس مربوط بود. شایعترین علل باکتریال به ترتیب: کلبسیلا (%43.7) و استافیلوکوک کواگولاز منفی (%40.6) تعیین گردید. مقاومت آنتی بیوتیکی در مورد کلبسیلا شامل %30 به آمیکاسین، %77 به جنتامایسین و %88 به آمپی سیلین و %18 به کوتریموکسازول بود.نتیجه گیری: در نوزادان نارس مشکوک به عفونت، درمان آنتی بیوتیکی باید در جهت پوشش عوامل میکروبی شایع انتخاب گردد. بر اساس این مطالعه پوشش آنتی بیوتیکی باسیلهای گرم منفی و استافیلوکوک کواگولاز منفی در درمان سپتی سمی نوزادان نارس ضرورت دارد.

زمینه و اهداف: عوامل متعددی در ایجاد و پیشرفت آترواسکلروزیس دخیلند. از جمله این عوامل می توان به اندوتلین – 1 اشاره کرد. از آنجا که در عروق آترواسکلروتیک تغییرات مشخص و بارز سلولی با اختلال در روند انتقال یونهای کلیسم همراه است برخی محققین احتمال داده اند که داروهای بلوکه کننده کانال کلسیم می توانند در آهسته کردن روند آترواسکلروزیس موثر باشند.روش بررسی: تعداد 36 خرگوش سفید نر از نژاد نیوزیلند را به چهار گروه تقسیم نمودیم: گروه کنترل، گروه دریافت کننده داروی آملودیپین، گروه دریافت کننده رژیم پر کلسترول، گروه دریافت کننده رژیم پر کلسترول به همراه آملودیپین. پس از 8 هفته پس از بیهوش کردن حیوانات نمونه های خونی و بافتی از آنها تهیه شد.یافته ها: سطح کلسترول و تری گلیسیرید در گروه کلسترول و کلسترول با آملودیپین نسبت به گروه کنترل افزایش معنی داری نشان می دهد (P<0.001). از نظر اندوتلین- 1 پلاسما، نتایج حاکی از این است که بین گروههای آملودیپین، کلسترول، کلسترول با آملودیپین با گروه کنترل اختلاف معنی داری دارند (P<0.001). از نظر اندوتلین بافتی در شریانهای آئورت گروههای کلسترول، کلسترول با آملودیپین با گروه کنترل اختلاف معنی داری دارند (p<0.001). ولی گروه آملودیپین نسبت به گروه کنترل اختلاف معنی داری نشان نمی دهد و نیز بین گروه کلسترول و کلسترول با آملودیپین، اختلاف معنی دار است (P<0.001).نتیجه گیری: رژیم پر کلسترول، موجب افزایش سطح اندوتلین پلاسما و بافت و آملودیپین موجب کاهش سطح کلسترول و تری گلیسیرید و علاوه بر آن در زمینه رژیم پرچرب برسطح اندوتلین نیز موثر بوده و موجب کاهش سطح آن در پلاسما و بافت می شود.

زمینه و اهداف: تمپانوپلاستی و ماستوئیدکتومی از جمله اعمالی هستند که در مواقع عفونت مزمن گوش میانی انجام می گیرند. استفاده از عمل ماستوئیدکتومی برای حذف پاتولوژی در موارد وجود کلستئاتوم، بافت گرانولاسیون و عفونت فعال مزمن مقاوم به درمان ثابت شده اما در مواقعی که فقط یک سوراخ ساده در زمینه عفونت مزمن گوش میانی در پرده تمپان وجود دارد، این که انجام ماستوئیدکتومی میزان موفقیت را افزایش دهد، جای بحث و تردید دارد. هدف این تحقیق بررسی و مقایسه میزان موفقیت عمل تمپانوپلاستی ساده با عمل تمپانوپلاستی و ماستوئید کتومی می باشد تا شاید به یکی از روشهای افزایش میزان موفقیت عمل تمپانوپلاستی افزوده شود.روش بررسی: این مطالعه از نوع کار آزمایی بالینی بوده و جمعیت مورد مطالعه افراد بالای 15 سال مبتلا به عفونت مزمن گوش میانی بدون شواهدی از وجود عفونت فعالی، کستئاتوم یا مشکلات استخوانچه ای بودند. این بیماران به طور تصادفی و یک درمیان به 2 گروه 30 نفره تقسیم شدند. یک گروه تحت تمپانوپلاستی تنها و گروه دیگر تحت تمپانوپلاستی با ماستوئیدکتومی قرار گرفتند. پس از حدود 2 ماه تمامی بیماران از نظر گرفتن گرافت و وضعیت شنوایی بررسی شدند.یافته ها: میزان گرفتن پرده صماخ در گروه تمپانوپلاستی %90 و در گروه تمپانوپلاستی با ماستوئیدکتومی %93.3 بود. هم چنین تستهای شنوایی سنجی قبل و بعد از عمل در دو گروه با هم مقایسه شدند. با استفاده از تستهای آماری تفاوت معنی داری بین نتایج 2 عمل فوق مشاهده نگردید.نتیجه گیری: با توجه به عدم وجود تفاوت معنی دار در نتایج بین دو گروه، انجام عمل جراحی ماستوئیدکتومی به همراه عمل تمپانوپلاستی در موارد سوراخ ساده پرده صماخ برای گرفتن بهتر گرافت و یا اخذ نتایج بهتر شنوایی ضروری نمی باشد.

زمینه و اهداف: شکستگی اینترتروکانتریک استخوان ران یکی از آسیبهای شایع دوران سالمندی است که علی رغم پیشرفت های زیادی که در زمینه درمان این بیماران حاصل شده است، میزان مرگ و میر افراد مبتلا فراتر از حد جامعه و بازگشت آنها به عملکرد قبل از شکستگی کمتر از حد انتظار است. در این مطالعه آینده نگر سعی شده است میزان مرگ و میر و وضعیت راه رفتن بیماران دچار شکستگی اینترتروکانتریک استخوان ران که تحت درمان جراحی قرار گرفته اند در پایان دوره پیگیری شش ماهه بررسی شود و نقش متغیرهای مختلف روی میزان مرگ و میر و پیش آگهی بیماران مذکور مورد ارزیابی قرار گیرد.روش بررسی: از ابتدای شهریور ماه 1378 طی 5 سال، 964 بیمار مبتلا به شکستگی اینترتروکانتریک استخوان ران که تحت درمان جراحی فیکساسیون داخلی قرار گرفته بودند و معیارهای لازم برای ورود به مطالعه را داشتند، انتخاب شدند. از این تعداد، 124 بیمار به دلیل عدم امکان پیگیری از مطالعه کنار گذاشته شدند و اطلاعات مربوط به 840 بیمار مورد ارزیابی و پیگیری نهایی قرار گرفتند. میزان بقا و توانایی راه رفتن بیماران در پایان دوره پیگیری شش ماهه با استفاده از Locomotion score از طریق پرسشنامه گردآوری شد.یافته ها: از 840 بیمار مورد مطالعه با میانگین سنی 69 سال، 153 بیمار (%18.1) طی شش ماه اول پس از جراحی فوت شدند. از 688 بیماری که در پایان شش ماه زنده بودند، تنها 420 بیمار (%61) توانستند به وضعیت راه رفتن قبل از شکستگی دست یابند. از میان متغیرهای مورد بررسی، ارتباط معنی داری بین سن، مصرف سیگار، معیار ASA، میزان ترانسفوزیون حین جراحی و مدت بستری در بیمارستان با میزان مرگ و میر بیماران در شش ماهه اول پس از جراحی بدست آمد (P<0.05). همچنین بین سن، جنس، وضعیت راه رفتن قبل از شکستگی، فاصله زمانی بین شکستگی و عمل جراحی، میزان ترانسفوزیون حین جراحی ارتباط معنی داری با وضعیت راه رفتن پس از دوره درمانی شش ماهه وجود داشت (P<0.05).نتیجه گیری: علی رغم پیشرفت های بدست آمده در درمان جراحی شکستگی اینترتروکانتریک استخوان ران، میزان مرگ و میر بیماران فراتر از حد طبیعی جامعه می باشد و تعداد قابل توجهی از بیماران به عملکرد قبل از شکستگی باز نمی گردند. عوامل مختلفی می توانند روی میزان مرگ و میر و پیش آگهی این بیماران تاثیر گذار باشند که با شناخت این عوامل می تواند تا حدی از بروز این عوارض پیشگیری نمود.

زمینه و اهداف: نشان داده شده که گونه های فعالی اکسیژن می توانند اسپرمها را از نظر مورفولوژی، حرکت و ورود به اووسیتها تحت تاثیر قرار دهند. ترکیبات آنتی اکسیدانت آنزیمی و غیر آنزیمی سد دفاعی سلولها در مقابل اکسیداسیون بویژه اکسیداسیون لیپیدی می باشند. در این مطالعه میزان اکسیداسیون لیپیدی و سطح ترکیبات آنتی اکسیدانت غیر آنزیمی در مایع سمن و اسپرمها اندازه گیری و ارزش تشخیصی آنها در ناباروری مردان مورد ارزیابی قرار گرفته است.روش بررسی: از میان زوجین مراجعه کننده به بخش نازایی، 40 مرد بارور با خصوصیات نرموز و اسپرمی و 60 مرد نابارور با خصوصیات آستنوزواسپرمی به روش انتخابی ساده برای این مطالعه انتخاب و بصورت یک سوکور بررسیهای آزمایشگاهی صورت گرفت. مالون دی آلدئید مایع سمن و اسپرمها بروش تیوباربیتوریک اسید ارایه شده توسط Yagi، سطح ویتامین C به روش 4-2 دی نیتروفنیل هیدرازین و سطح ویتامین E با استفاده از HPLC بر اساس روش B. L. Lee با اعمال برخی تغییرات جزیی اندازه گیری گردید. جهت لیز نمودن اسپرمها و استخراج محتویات سلولی آنها از روش فریز و ذوب کردن مداوم استفاده شد. بررسی مورفولوژی و تحرک اسپرمها بر اساس روش سازمان بهداشت درمان انجام گرفت.یافته ها: غلظت مالون دی آلدئید در مایع سمن و اسپرم مردان آستنوزواسپرمی بیشتر از افراد نرموزواسپرمی بود (P<0.001). سطح ویتامین C در پلاسمای سمن مردان بارور بیشتر از مردان نابارور (P<0.001) و بر عکس میزان آن در اسپرم مردان نابارور (P<0.001) بدست آمد. حساسیت، ویژگی، ارزش اخباری مثبت و ارزش اخباری منفی MDA پلاسمای سمنی (به ترتیب %95، %86، %91 و %93) و مالون دی آلدئید اسپرم (به ترتیب %90، %83، %90 و %87) بیشتر از ویتامین های آنتی اکسیدانت بوده و ویتامین C اسپرم ارزش تشخیصی بیشتری نسبت به ویتامین C و ویتامین E پلاسمای سمن داشت.نتیجه گیری: اندازه گیری مالون دی آلدئید پلاسمای سمن و اسپرم به همراه ویتامین C اسپرم در تشخیص مردان نابارور آستنوزواسپرمی می تواند کمک کننده باشد.

زمینه و اهداف: هیپرپلازی خوش خیم پروستات و فتق مغبنی در مردان دو پدیده وابسته به سن بوده و با بالا رفتن آن به طور پیوسته و یکنواخت شیوع آنها با هم بالا رفته و تعداد قابل توجه مردان مسن بطور همزمان علایم هر دو بیماری فوق را دارند. ما در این مطالعه، معالجه همزمان هیپرپلازی خوش خیم پروستات و فتق مغبنی را با یک برش مشترک پره پریتونئال معرفی می کنیم.روش بررسی: در یک مطالعه مورد- شاهدی از شهریور ماه 1377 لغایت شهریور ماه 1384 تعداد 83 بیمار با علایم هیپرپلازی خوش خیم پروستات و فتق مغبنی در بیمارستانهای امیرالمومنین و امام خمینی تبریز پذیرش شده بودند مورد بررسی قرار گرفتند. و پس از انجام آزمایشات روتین و سونوگرافی دستگاه ادراری، سن بیماران، یک طرفه و دو طرفه بودن فتق، مستقیم یا غیر مستقیم بودن آن و سابقه ترمیم فتق ثبت گردید. در تمام بیماران برش طولی بین ناف و عانه انتخاب و ابتدا در جلوی مثانه در فضای پره پریتونئال محل فتق شناسایی و ترمیم و بعد از ثبت زمان لازم برای ترمیم فتق اقدام به پروستاتکتومی گردید (گروه 1). در این مدت 54 بیمار که فقط فتق مغبنی داشتند بعنوان گروه شاهد انتخاب (گروه 2) و با برش اینگوئینال تحت عمل ترمیم فتق مغبنی قرار گرفتند و نتایج بدست آمده با استفاده از T-Test و آزمون مجذور کای در برنامه SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: از 83 بیمار مورد مطالعه در گروه 1 در زمان کنترل 3 بیمار حذف شدند و در 80 بیمار باقیمانده میانگین سنی بیماران 73.7 سال بود. در گروه 2 تعداد 54 بیمار تحت مطالعه قرار گرفتند و سن متوسط بیماران در این گروه 46.8 سال بود. تعداد کل ترمیم فتق در گروه یک 95 مورد و در گروه دو 66 مورد بود که از این 95 مورد در 75 مورد فتق اولیه و 20 مورد سابقه عود فتق داشتند. و از 66 مورد گروه دو در 60 مورد فتق اولیه و 6 مورد سابقه عود فتق وجود داشت. در گروه یک 65 مورد فتق یک طرفه و 15 مورد دو طرفه، 55 مورد در سمت راست و 40 مورد در سمت چپ بود. 80 مورد فتق غیر مستقیم و 15 مورد مستقیم بود. در گروه دو 42 مورد یک طرفه و 12 مورد دو طرفه، 34 مورد در سمت راست و 32 مورد در سمت چپ، 14 مورد فتق غیر مستقیم و 18 مورد مستقیم بود. متوسط زمان لازم برای ترمیم فتق در گروه یک 11.2 دقیقه و در گروه دو 35 دقیقه بود. عوارض زودرس از جمله هماتوم محل عمل و عفونت زخم در گروه یک دیده نشد. حال آنکه در گروه دو یک مورد (%1.5) هماتوم محل عمل مشاهده شد ولی هیچگونه عفونت محل عمل در گروه دو نیز روی نداد. بیماران گروه یک و دو به مدت 1-2 سال متوسط 16.2 ماه تحت کنترل قرار گرفتند. در این مدت در گروه یک درد مزمن محل عمل دیده نشد. ولی 4 مورد (%4.2) علایم عود فتق نشان دادند. و در این مدت در گروه دو درد مزمن محل عمل در یک مورد (%1.5) و عود فتق در دو مورد (%3) مشاهده شد.نتیجه گیری: پروستاتکتومی باز و ترمیم فتق مغبنی به روش پره پریتونئال را می توان به طور همزمان با یک برش مشترک انجام داد بدون اینکه میزان عفونت محل عمل و میزان عود فتق بالا برود. انجام این عمل جراحی ساده بوده و بخصوص در مردان پیر با سابقه عود فتق و یا فتق های مغبنی دو طرفه به مراتب راحت تر از انجام عمل جراحی بصورت مستقل و با برش جداگانه می باشد.

زمینه و اهداف: بیماری آلزایمر یک اختلال پیشرونده و بطئی و شایع ترین علت دمانس می باشد. یکی از مکانیسم های مطرح شده در بیماری آلزایمر، آسیب عروقی است. هیپر هموسیستئینمی به عنوان ریسک فاکتور بیماری های عروقی به شمار می رود به طوری که در %25 بیماران مبتلا به اختلالات عروقی دیده می شود. هدف این مطالعه، بررسی رابطه بین سطح هموسیستئین سرم و بیماری آلزایمر و رابطه آن با شدت بیماری می باشد.روش بررسی: این مطالعه به صورت موردی- شاهدی بر روی 40 بیمار آلزایمری و 40 فرد غیر آلزایمری انجام شد. بیماران آلزایمری بر اساس کرایتریای تشخیصی انجمن سایکولوژی آمریکا انتخاب شدند. شدت بیماری بر اساس Reisberg Scale تعیین شد و بیماران در سه گروه تقسیم بندی شدند. همچنین وضعیت منتال بیماران با تست معاینه مینی منتال (Mini Mental State Examination, MMSE) بررسی شد. نمونه سرمی بیماران و گروه کنترل اخذ و فریز گردید و و بعد از جمع آوری نمونه ها با روش الایزا سطح سرمی هموسیستئین اندازه گیری شد.یافته ها: میانگین سطح هموسیستئین سرم در گروه مرود 23.01 ± 14.40 میلی مول در لیتر و در گروه شاهد 15.40 ± 6.23 میلی مول در لیتر بود که اختلاف معنی داری را نشان می دهد (P=0.003). میانگین سطح هموسیستئین سرم در گروه اول بیماران 21.7 ± 12.7 میلی مول در لیتر در بیماران گروه دوم 22.3 ± 13.8 میلی مول در لیتر و در گروه سوم 24.9 ± 17.2 میلی مول در لیتر به دست آمد. که نشانگر افزایش سطح هموسیستئین سرم بیماران نیز معنی دار نبود (P=0.4).نتیجه گیری: میانگین سطح هموسیستئین سرم در بیماران آلزایمری نسبت به گروه کنترل بالا می باشد که همخوانی با مطالعات قبلی نشان می دهد ولی ارتباطی بین سطح هموسیستئین سرم و شدت بیماری آلزایمر به دست نیامد.

زمینه و اهداف: یکی از مراحل مهم درمان ریشه، شستشوی داخل کانال می باشد. شستشوی داخل کانال یکی از راههای کم کردن جمعیت میکروبی است. از خصوصیات ایده ال یک محلول شستشوی داخل کانال، خاصیت ضد میکروبی اسید سیتریک و داکسی سایکلین در ترکیب با یک دترژانت به نام تویین 80 (Tween 80) علیه انتروکک فکالیس برای بدست آوردن محلول شستشوی مناسب با خاصیت ضد میکروبی و حداقل عوارض جانبی می باشد.روش بررسی: در مرحله اول اثر ضد میکروبی اسید سیتریک با غلظت های 5، 10، 15، 20، 25، 30، 35، 40، 45 و 50 درصد علیه انتروکوک فکالیس از طریق مجاورت اسید سیتریک و سوسپانسیون میکروبی تعیین شد. در مرحله بعد، از دیسک آنتی بیوگرام داکسی سایکلین به منظور تعیین اثر ضد میکروبی آن روی آنتروکوک فکالیس استفاده شد. نهایتا میزان اثر ضد میکروبی غلظت های مختلف داکسی سایکلین و اسید سیتریک از طریق اندازه گیری ناحیه مهار میکروبی بر حسب میلی متر تعیین و با محلولهای رایج شستشوی کانال اتلین دی آمین تترا استیک اسید و هیپوکلریت سدیم مقایسه گردید. 12 گروه مورد آزمایش قرار گرفتند که عبارت بودند از: گروههای 1، 2، 3، 7، 8 و 9 شامل اسیدسیتریک 5 درصد و تویین 80 بعلاوه داکسی سیلین به ترتیب 1.5، 2.5، 5، 13، 25 و 50 میلی گرم در میلی لیتر، گروه های 4، 5 و 6 شامل اسید سیتریک 10 درصد و تویین 80 بعلاوه داکسی سایکلین به ترتیب 1.5، 2.5 و 5 میلی گرم در میلی لیتر، گروه 10 هیپوکلریت سدیم 5.25 درصد، گروه 11 17EDTA درصد و گروه 12 اسید سیتریک 5 درصد برای آنالیز آماری داده ها از آزمون من ویتنی یو، کروسکال والیس استفاده شد.یافته ها: نتایج آزمون نشان داد که اختلاف بین گروه 1 و 4، 2و 5، 3 و 6، 7و 8، 7 و 9 معنی دار نبود (P>0.05). بین گروه های 1، 2، 3، 7، 8 و 9 اختلاف معنی دار وجود داشت (P<0.001).نتیجه گیری: از این مطالعه چنین بر می آید که محلولی با ترکیب 15 میلی گرم در میلی لیتر داکسی سایکلین هنگامی که از اسید سیتریک 5 درصد و تویین 80 استفاده شود. دارای حداکثر اثر ضد میکروبی روی انتروکوک فکالیس می باشد.

یکی از مهمترین مسایل و مشکلات نظامهای آموزشی موضوع افت تحصیلی است که آثار ناگواری برجا می گذارد. در این بررسی 692 دانشجوی دانشگاه علوم پزشکی تبریز به نسبت تعداد دانشجویان هر دانشکده به صورت مساوی انتخاب و از نظر سن، جنس، رشته تحصیلی، ترم همتا شدند و سپس بر اساس روش های آماری هر دو گروه مقایسه گردیدند. یافته ها نشان داد میزان افت در دندانپزشکی بالاتر و در گروه پیراپزشکی کمتر است (P<0.007). میزان نگرش دانشجویان به اساتید در مجموع در حد متوسط بوده و مهارتهای مطالعه بین دانشجویی که افت تحصیلی را تجربه کردند کمتر است (P<0.04). متوسط میزان مطالعه در دانشجویانی که افت تحصیلی داشتند 2.14 ساعت در روز و آنهایی که افت نداشتند 2.8 ساعت در روز است (P<0.01). میزان افت تحصیلی در دانشجویان بر اساس جنسیت، وضعیت تاهل و خود پنداری معنی دار نبود. همچنین یافته ها نشان داد ارتباط معنی داری بین افسردگی و افت تحصیلی وجود دارد. برگزاری کارگاههای آموزشی برای دانشجویان جهت ارتباط موثر و هم چنین بستر سازی مناسب برای یادگیری مهارتهای مطالعه برای دانشجویان دارای افت تحصیلی، و معرفی دانشجویان به اداره مشاوره، درمان افسردگی، حذف عوامل استرس زای محیط آموزشی بر اساس یافته های پژوهشی قبلی می تواند مفید فایده باشد.

گروهی از بیماریهای عضلانی که با تابلوی ضعف عضلات ظهور می کنند، دیستروفی های عضلانی هستند که در بین آنها «دوشن» مشهور تر می باشد و تحقیقات جامعی بر روی آن انجام شده تا آنجا که حتی جزییات بی شماری از آن در متون مختلف ذکر شده است. از جمله ظهور ضعف پیشرونده از سنین پایین کودکی، برتری ظهور در جنس مذکر و مرگ در اثر مشکلات ناشی از ضعف در عضلات تنفسی ... سیرنگومیلیا عبارتست از «اتساع کیستیک نخاع» که با کاهش حس حرارت و درد و حفظ حس عمقی و ارتعاش و تغییرات رفلکسیو تون عضلانی مشخص و علل مختلفی از جمله (پس از ضربه یا مننژیت یا تومورهای اسپانیال، هرنیش hind brain و ابدیوپاتیک) برای آن ذکر شده است.در گزارش حاضر، پسر بچه دوازده ساله ای معرفی می گردد که با شکایت ضعف پیشرونده اندامهای تحتانی و سپس فوقانی مراجعه نموده و در بررسی های بالینی، الکترودیاگنوستیک آزمایشگاهی و ژنتیک ابتلای وی به بیماری دوشن قطعی شده بود و در جریان بررسی های انجام شده از جمله تصویر برداری، سیرنگومیلیای ایدیوپاتیک نیز برای وی مسجل گردیده که ظهور توام این دو مورد، بسیار نادر می باشد.